หนังสือเล่มที่ทั้งเก่าและบาง คัมภีร์เล่าจื๊อ ล.เสถียรสุต แปล สำนักพิมพ์ ก.ไก่ พิมพ์ครั้งที่ 5 ก็เล่มที่มีลายมือพี่ถวิล มนัสน้อม เขียนว่า สำหรับคุณรุ่งมณี (เมฆโสภณ) นักเขียนรางวัลศรีบูรพาปีนี้ผมหยิบมาอ่านอีกที เจอหลายเรื่องที่สะดุดใจพิมพ์ครั้งแรก พ.ศ.2517 พิมพ์ครั้งที่ 2 โดยพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ จัดพิมพ์แจกในงานวันเกิดที่นครราชสีมา พิมพ์ครั้งที่ 3 พ.ศ.2526 ผนวกภาคปริศนาเซ็น โดยเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เล่มเดียวกันนี้ ขายดีพิมพ์ซ้ำครั้งที่ 4 พ.ศ.2528พลิกหน้าต่อๆไป ผมจำได้ เคยอ่านแล้วหลายครั้ง ครั้งหลังพยายามหาเนื้อหาหน้าในๆ จนถึงหน้าท้าย เอาไปใช้เขียนแล้วเขียนอีกในคอลัมน์ขำตัวเอง...ขึ้นมา ครั้งนี้เมื่ออ่านถึงภาคหนึ่ง ปรัชญาประมุขบริหารราชการ ซึ่งเป็นหน้าแรกๆ เนื้อหาดูธรรมดาๆ แต่ลึกล้ำจับใจนักหนา แล้วก็รู้ด้วยว่า มีหลายคนจำได้ลองมาทดสอบกันดูสักที...ทุกวรรคตอนต่อไปนี้ คุณผม จำได้มากน้อย1เมื่อทุกคนทราบว่าความสวยนั้น มันมีความสวยได้เพราะเหตุใด ความรู้สึกต่อความไม่สวยก็จะเกิดมีขึ้นเมื่อทราบว่าความดีนั้น มันดีได้เพราะเหตุใด ความรู้สึกต่อความไม่ดีก็จะเกิดขึ้นมีกับไม่มี เกิดขึ้นเพราะการเทียบกัน ยาวกับสั้นเห็นชัดขึ้น เพราะการเทียบกัน สูงกับต่ำลบล้างพึ่งพากันเพราะการเทียบกันเสียงดนตรีกับเสียงขับร้องประสานกันด้วยการเทียบกัน หน้ากับหลังเป็นลำดับกันเพราะการเทียบกันฉะนั้น อริยบุคคล จึงบริหารงานด้วย “การไม่กระทำ” (อกฤต=ไม่กระทำสิ่งที่ฝืนธรรมชาติ ไม่กระทำสิ่งที่ไม่เห็นแก่ตน) อบรมสั่งสอนด้วยการไม่พูด (ไม่มีกฎข้อบังคับมากมาย)ปล่อยให้สรรพสิ่งเกิดและดำเนินไปตามธรรมชาติ โดยตนเองไม่เข้าครอบครองการเติบโตของสรรพสิ่ง ไม่ถือว่าเป็นผลงานของตน ความสำเร็จในการสร้างสรรค์ ไม่ถือว่าเป็นความสามารถของตน มีความสำเร็จใดๆ ไม่ถือว่าเป็นคุณความดีของตนด้วยเหตุที่ท่าน ไม่ถือว่าเป็นความดีของท่าน คุณความดีของท่านจึงไม่สูญหายไป2ฟ้ามีอายุยาวนาน ดินอยู่ได้ยั่งยืน ฟ้ากับดินสามารถมีอายุยาวนาน กับอยู่ได้ยั่งยืนนั้น เพราะการเคลื่อนไหว การดำเนินของฟ้ากับดิน ไม่ได้กระทำไปเพื่อตนเอง จึงมีอายุยาวนาน และอยู่ได้ยั่งยืนฉะนั้น อริยบุคคลต้องถ่อมตัวเป็นผู้อยู่ท้าย (ตามหลังคนอื่น) จึงได้รับความเคารพยกย่อง ต้องไม่เห็นแก่ชีวิตตน จึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ (นาน)และมิใช่ความไม่เห็นแก่ตนหรือตน จึงได้รับความสำเร็จของตนเอง3การปกครองในยุคที่ประเสริฐยิ่ง คือราษฎรไม่รู้ว่ามีการปกครองอยู่ รองลงมาราษฎรยกย่องชมชื่น รองลงมาราษฎรกลัวเกรง รองลงมาราษฎรดูหมิ่นเยาะเย้ยประมุขบริหารราชการที่ดี เป็นผู้มีเวลาว่าง ไม่มีงานมาก ไม่ออกคำสั่งพล่อยๆ กิจการใดที่ทำสำเร็จผลไปแล้ว ราษฎรจึงทราบ และจะพากันกล่าวว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราต้องการมานานแล้วใครจะจำเนื้อหาตอนไหนได้ ผมไม่รู้ รู้แต่ว่า ป๋าเปรมศรัทธาหนังสือเล่มนี้เป็นนายกฯ 8 ปี ประโยค ประมุขบริหารราชการที่ดีเป็น ผู้มีเวลาว่าง ไม่มีงานมาก ไม่ออกคำสั่งพล่อยๆ น่าจะชอบเหมือนๆกัน ใช่ไหม? คุณ.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ "ชักธงรบ" เพิ่มเติม
