ช่วงที่ชีวิตจำต้อง WFH ที่นอกเหนือไปจาก working แล้วยังพ่วงท้ายด้วย watching จากเวลาที่เหลือของการทำงาน @ บ้าน แล้วบังเอิญก็เป็นจังหวะเดียวกับการประกาศผลรางวัลออสการ์ครั้งที่ 93 ของปีนี้ที่หนีเว้นวรรคเมื่อปีที่แล้ว เพื่อหนีสถานการณ์โควิด-19 อาละวาดใหม่ๆ
แต่มาปีนี้คงอั้นไม่ไหว เพราะงานหนังคุณภาพดีๆ มันล้นทะลัก ยิ่งเมื่อรู้ว่ามีภาพยนตร์เรื่อง “Two Distant Strangers” เข้าชิงสาขาภาพยนตร์สั้นยอดเยี่ยม
เกริ่นมาเสียยาวเพียงแค่จะเข้าเรื่องว่า พอได้มีเวลาสูดลมหายใจเป็นการส่วนตัวก็เข้าไปกดรับชมเรื่องดังว่าผ่าน Netflix (ก่อนรู้ผลว่าคว้าสาขานี้ไปครองสมใจ) ประกอบกับผลการตัดสินคดีความของเดเร็ค เชาวิน อดีตตำรวจชาวเมืองมินเนอาโปลิส รัฐมินเนโซตา ที่มีความผิดครบทุกกระทง ฐานฆาตกรรมจอร์จ ฟลอยด์ ชายผิวสี จากการใช้เข่ากดคอนาน 9 นาทีเศษ ก่อนหมดลมหายใจที่เขาร้องขึ้นว่า “ผมหายใจไม่ออก”
Two Distant Strangers ที่ชื่อไทยว่า “หนึ่งวันอันตราย” ความยาวครึ่ง ชม. จับประเด็น Black Lives Matter หรือชีวิตคนดำก็สำคัญ บอกเล่าเกี่ยวกับชีวิตวนลูปของชายผิวสีคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมากับหญิงแปลกหน้า หลังมีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแบบไร้ข้อผูกมัด แล้วต้องการกลับบ้านไปให้อาหารสุนัขตัวเอง
แต่เพียงแค่ก้าวข้ามประตูออกจากตึก ก็พบเหตุการณ์ที่ถูกตำรวจผิวขาวขอตรวจค้นแล้วเข้าจับกุมด้วยวิธีการรุนแรง จนทำให้เขาร้องคำว่า “ผมหายใจไม่ออก” แต่กลายเป็นว่าเขาตื่นจากฝันร้าย และไม่ว่าเรื่องจะดำเนินซ้ำเหตุการณ์เหมือนเดิมแล้วแค่ฝัน หรือแก้ไข สถานการณ์ที่รู้ล่วงหน้ามาแล้วยังไง เขาก็ยังหนีไม่พ้นกับบทสรุปสุดท้ายเดิมๆ ....นั่นคือความตาย
...
ปิดท้ายของเรื่องก็เป็นการนำชื่อของเหยื่อคนผิวสีที่ต้องเสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ของตำรวจอเมริกัน ทั้งบนเตียงขณะนอนหลับ เล่นในสวน เปิดประตูบ้าน ขับรถกลับหลังทานดินเนอร์ ฯลฯ
...เป็นความอยุติธรรมซ้ำซากที่ไม่รู้ว่าจะเจอคำตอบเมื่อไหร่.
ฤทัยรัช จันทร์เพ็ญ