วังนางโหง
ตอนที่ 11
หลวงธนารักษ์ฯกลับมาเห็นโกรธจัด เอ็ดไล่จวนเสียงดังว่าถ้าไม่ได้รับคำสั่ง ห้ามแตะต้องของบนโต๊ะทำงานเด็ดขาด คุณแขต้องขอโทษแทนบ่าวคนสนิท แล้วช่วยสามีจัดโต๊ะทำงาน แต่คุณหลวงหนุ่มขอให้ช่วยเตรียมเสื้อผ้าไปค้างที่ระยอง
“จะไปอีกแล้วหรือคะ คุณพี่เพิ่งจะกลับมาได้ไม่กี่วันเองนะคะ” คุณแขพ้อหน้าเศร้า
“ฉันอยากจะปลูกเรือนไว้ในที่ของเตี่ยใกล้ๆโรงสี จะได้มีที่หลับนอนเป็นเรื่องเป็นราว ตอนนี้มีทั้งข้าวทั้งสินค้าอย่างอื่นเต็มไปหมด แทบจะไม่มีที่ยืนอยู่แล้ว”
คุณแขน้อยใจที่สามีไม่ค่อยมีเวลาให้ หลวงธนารักษ์ฯโอบปลอบใจ “ฉันเองก็ละอายใจที่ไม่ค่อยได้อยู่ติดเรือน... แต่งานมันล้นมือเหลือเกิน”
คุณแขซบแทบอกสามีบอกไม่ต้องเป็นกังวลตนอยู่ทางนี้จะช่วยดูแลบ้านเรือนบ่าวไพร่ คุณหลวงหนุ่มกอดกระชับซาบซึ้งน้ำใจภรรยา แต่เหลือบเห็นจวนลับๆล่อๆที่หน้าประตูก็ให้ขุ่นเคืองอารมณ์
พระยาธนารักษ์ฯบันทึกอุปนิสัยของจวนบ่าวคนสนิทคุณแขไว้ว่า...
“นางจวน พี่เลี้ยงคุณแขนั้นมีอุปนิสัยเจ้ากี้เจ้าการ สอดรู้สอดเห็นเป็นที่ขัดหูขัดตานัก แต่เมื่อเป็นบ่าวที่คุณแขไว้ใจ มาอยู่ด้วยกันจะได้คลายเหงา ข้าพเจ้าจึงต้องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เสีย”
เมื่อหลวงธนารักษ์ฯสั่งปลูกเรือนไทยที่ระยอง ได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดคือ การสร้างเรือนไทยล่าช้า เที่ยงหัวหน้าคนงานแจ้งว่าหาคนงานเพิ่มไม่ได้ เพราะชาวบ้านกลัวผีบนเรือ คุณหลวงหนุ่มจึงให้พาไปดูเรือลำต้นเหตุที่โรงเก็บแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ จู่ๆเที่ยงตาเหลือกร้องเสียงหลงแล้ววิ่งหนี หลวงธนารักษ์ฯหันดูไม่เห็นใคร...
ผีไอ้ทองปรากฏร่างหลอกเที่ยงนั่นเอง
ooooooo
ที่โรงเก็บเรือร้าง เรือนไทยธนารักษ์ ผีไอ้ทองนึกถึงอดีต คราวที่ได้พบพระยาธนารักษ์ฯครั้งแรกที่นี่แล้วเคียดแค้น
“ถ้าข้าฆ่าไอ้พระยาธนารักษ์ฯเสียตั้งแต่คราวนั้น มันก็คงไม่ได้พบกับนายหญิง และนายหญิงก็คงไม่ถูกพวกมันทำร้าย”
“ข้าต่างหากที่ผิด ผิดที่โง่ ไม่คิดว่าพวกผู้ดีในพระนครมันจะหน้าเนื้อใจเสือ ปากอย่างใจอย่าง แต่ที่ร้ายที่สุดก็คงเป็นพวกอีกาที่มันกินเนื้อกันเอง...ถึงเวลาแล้วที่ข้าจะให้มันใช้หนี้ อีจวน อีคนใจอำมหิต”
พิกุลตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าบัญชีแค้นต่อไปที่ต้องชำระคือ ดาราหรือจวนในอดีต!
ดาราถูกคุณทับไล่ออกจากบ้านเลยหนีมาอยู่บ้านพักครู พัวตามมาเป็นเพื่อนบ่นกระปอดกระแปดว่าบ้านเล็กอยู่ไม่สบาย ดาราไม่สนใจไล่ไปตามหาหมอผีปราบพิกุล พัวอิดออดแต่ต้องทำตามคำสั่ง
ดาราจะอาบน้ำจึงถอดสร้อยพระวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง พิกุลฉวยโอกาสนี้ตามไปบีบคอดาราในห้องน้ำ
“เป็นไง ความตายมันน่ากลัวไหมคะ คุณดารา”
“แก...อีผีนรก ทำไมแกต้องตามจองล้างจองผลาญฉัน ฉันไปทำอะไรให้แก หา!”
“ทำอะไรน่ะเหรอ...อยากรู้ใช่ไหม ฉันจะให้แกเห็น”
พิกุลใช้อำนาจบันดาลให้ดาราเห็นความชั่วของตนในอดีตก่อนหมดลมหายใจ...
หลวงธนารักษ์ฯประคองคุณแขที่ท้องโตใกล้คลอดนั่งบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนนิ่งมองหน้าภรรยาอย่างอึดอัด คุณแขเห็นผิดสังเกตจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ทั้งๆที่พอเดาได้ว่าสามีจะพูดเรื่องอะไร
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะคุณพี่ หน้าตาดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ที่กระทรวงมีเรื่องหรือคะ”
หลวงธนารักษ์ฯเหลือบมองหน้าคุณแขอย่างชั่งใจ “เอ่อ...ฉันไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดีคุณแข”
“พูดมาเถอะค่ะคุณพี่ ปัญหาของคุณพี่ก็เหมือนปัญหาของน้อง ขอให้น้องได้ช่วยเถอะนะคะ ไม่อย่างนั้น จะเรียกว่าเป็นเมียคู่คิดได้อย่างไร” คุณแขตะล่อมถาม จนหลวงธนารักษ์ฯสารภาพ
“ฉัน...ฉันมีเมียอีกคนอยู่ที่ระยอง”
จวนแอบฟังอยู่หน้าห้องเจ็บแค้นแทนเจ้านาย
คุณแขแกล้งนิ่ง ไม่โกรธและพูดจาดีด้วยจนหลวงธนารักษ์ฯละอายใจ สารภาพเรื่องพิกุลจนหมดเปลือก และขอพามาฝากเนื้อฝากตัวให้คุณแขดูแลที่บ้านนี้ เพราะพิกุลถูกจวนส่งคนตามไปฆ่าถึงระยอง คุณแขแสร้งตกใจ จู่ๆจวนก็เปิดประตูผลัวะ บอกคุณแขไม่ให้ยอมหลวงธนารักษ์ฯโกรธจัดที่ถูกแอบฟัง ตะโกนเรียกบ่าวให้ลากจวนไปเฆี่ยน คุณแขขอโทษแทนบ่าวคนสนิทเช่นเคย และสั่งจวนให้กราบขอโทษคุณหลวง จวนแกล้งทำตามแต่จิตใจเคียดแค้น หลวงธนารักษ์ฯยอมยกโทษให้เพราะห่วงสภาพจิตใจคุณแขที่ท้องแก่
คุณแขไม่สบายใจตื่นมาใส่บาตรแต่เช้า มีจวนคอยช่วย เมื่อใส่บาตรเสร็จ จวนอดสงสัยท่าทีนิ่งเฉยของเจ้านายไม่ได้ เอ่ยถาม
“ทำไมคุณแขจะต้องไปใจดีกับนังพิกุลมันด้วยเจ้าคะ เรื่องเช่นนี้จะไปยอมกันได้อย่างไร”
“แล้วฉันจะทำอะไรได้จวน คุณพี่ออกปากถึงขนาดนี้ก็เห็นอยู่...เป็นห่วงก็แต่ลูกที่จะเกิดมา คุณพี่จะเมตตาแค่ไหนก็ไม่รู้”
จวนเสี้ยมเจ้านายให้นึกถึงอนาคตของคุณหนูในท้อง ว่าถ้าเกิดเป็นผู้หญิงแล้วพิกุลได้ลูกชาย คุณแขกับลูกคงตกกระป๋อง คุณแขนิ่งไปอย่างกังวลใจ
“แต่นังพิกุลมันมีพิษสงใช่เล่น เลี้ยงงูไว้ใกล้ตัว มันจะแว้งกัดเมื่อไรก็ได้” จวนยุแยง
“ถ้าเราไม่รู้ว่างูมันอยู่ที่ไหน เราก็ไม่มีทางรู้ว่ามันจะเลื้อยเข้ามากัดเราเมื่อไร แล้วนี่จวนอยู่ข้างๆฉันทั้งคน จะปล่อยให้งูเข้ามากัดฉันได้อย่างไร”
“เจ้าค่ะ ถ้ามันทำกระไรคุณแข บ่าวจะเป็นคนตีมันเอง”
แท้จริงแล้วคุณแขมีใจอำมหิตไม่ต่างจากบ่าวคนสนิท ด้วยความทะนงตนว่าเป็นผู้ดีจึงไม่ลงมือ แต่ชักใยเบื้องหลังให้จวนทำแทน
ooooooo
ที่บ้านเช่าในพระนคร หลวงธนารักษ์ฯมาบอกพิกุลว่าคุณแขอนุญาตให้เธอย้ายเข้าบ้านในฐานะบ่าว แล้วคุณแขจะหาทางบอกความจริงแก่พระยาศรีศักดิ์บริบาลและคุณหญิงอิ่มไม่ให้ท่านโกรธ พิกุลหวั่นใจเพราะรู้สึกว่าผัวเกรงบารมีพ่อตาแม่ยายอย่างมาก และตนก็เคยถูกคนของคุณแขทำร้ายเกือบตาย
“ไอ้บ่าวพวกนี้ มันทำเพื่อเอาใจนาย คุณแขไม่ได้รู้เรื่องด้วย ตอนนี้พี่คาดโทษทุกคนไว้แล้ว มันคงไม่กล้าทำกระไรอีก” หลวงธนารักษ์ฯผู้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางให้กำลังใจเมีย
พิกุลบอกไม่อยากไป หลวงธนารักษ์ฯหน้าเศร้า “พี่ก็จะไม่บังคับ ถ้าเกิดอะไรขึ้น พี่ก็พร้อมที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน”
พิกุลมองหน้าหลวงธนารักษ์ฯ ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว “ค่ะ...น้องเชื่อคุณพี่ น้องจะไปอยู่กับคุณแขอย่างที่คุณพี่บอก จะให้ทุกคนยอมรับน้องให้ได้”
“ยอดรักของพี่ พี่สัญญาว่าจะคุ้มครองปกป้องพิกุลไม่ให้ใครมาทำร้ายน้องได้อีก”
หลวงธนารักษ์ฯพาพิกุลมากราบฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแขที่บ้าน คุณแขแสร้งทำตัวเป็นภรรยาเอกผู้แสนดี รับรองพิกุลไม่ให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตามแผนที่วางไว้ แล้วสั่งความจวนซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลให้พาพิกุลไปห้องพักและยังไม่ต้องช่วยงาน จวนทำหน้าไม่พอใจลุกพาพิกุลไปห้องพัก
หลวงธนารักษ์ฯยิ้มโล่งอกขอบใจที่คุณแขไม่รังเกียจพิกุล คุณแขอ้างอยากให้สามีมีความสุข แลกกับการขอไม่ให้บอกพิกุลเรื่องจวนจ้างคนไปทำร้าย คุณหลวงหนุ่มตกลง และจะบอกใครๆว่าพิกุลเป็นแค่บ่าวเพื่อความสบายใจของคุณแขเช่นกัน แต่ขอให้ช่วยกำราบจวน
คุณแขรับคำไม่อิดออด...แผนกำจัดพิกุลเริ่มขึ้นแล้ว
ooooooo
จวนนำพิกุลมาที่เรือนบ่าว พิกุลเห็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีเพียงเครื่องนอนเก่าๆชุดเดียวแล้วให้หวั่นใจ แต่ต้องทำใจดีสู้เสือเพราะสัญญากับหลวงธนารักษ์ฯจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
จวนสะใจที่เห็นพิกุลหน้าเจื่อน ได้ทีข่ม “บ่าวที่นี่ต้องตื่นตั้งแต่ฟ้าไม่สาง ช่วยกันเตรียมอาหารที่จะจัดสำรับขึ้นเรือน เตรียมของไว้ให้คุณแขเธอตักบาตร เสร็จก็ขึ้นไปทำความสะอาดบนเรือน แล้วถึงจะกินข้าว ที่สำคัญ ถ้าไม่มีหน้าที่ ห้ามขึ้นไปวุ่นวายบนชั้นสองเด็ดขาด”
พิกุลไม่หวั่นเพราะเตรียมใจมาแล้ว จวนแดกดันต่อว่าพิกุลมีวาสนาจนอยากฝากเนื้อฝากตัว หญิงสาวไม่สบายใจเลยขัดคำสั่งคุณแขออกไปช่วยงานบ้าน...
แต่เป็นการตัดสินใจผิด เพราะจวนหาเรื่องแกล้งไม่เว้น กระทั่งถูกแกล้งขัดขาตอนยกอาหารว่างไปให้คุณหญิงอิ่ม จนล้มหัวคะมำ ข้าวของตกกระจาย และถูกคุณหญิงอิ่มตำหนิรุนแรง ทำให้พิกุลเสียใจมาก
พิกุลหนีมานั่งร้องไห้คนเดียวในสวน เจอชมที่ลอบมาหาด้วยความเป็นห่วง
“ข้าเพิ่งรู้จากลุงชดว่าเอ็งมาอยู่ที่นี่ เอ็งรู้ไหมว่าเอ็งอยู่ในดงเสือดงตะเข้ รีบกลับระยองซะ”
“คนที่นี่ดีกับข้าทุกคน เอ็งนั่นแหละ ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็รีบกลับไปเสีย”
“อีจวนบ่าวของคุณแขร้ายกาจนัก มันเคยส่งคนไปฆ่าเอ็งที่ระยองทีนึงแล้ว คราวนี้มันลวงให้เอ็งมาอยู่ที่นี่เพื่อจะกำจัดเอ็ง”
พิกุลไม่เชื่อคำเตือนของชม ไล่กลับก่อนมีคนมาเห็น ชมละล้าละลังเป็นห่วงพิกุล แต่พอเห็นคนสวนเข้ามาใกล้ก็รีบหนีไป
พิกุลกลับห้องด้วยความเหนื่อย คลี่เสื่อเตรียมจัดที่นอน เห็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยใส่เตรียมฉก หญิงสาวตกใจตัวชา คว้าไม้กวาดตีงูจนตาย พิกุลนึกถึงคำเตือนของชมแล้วเหลืออด คว้าซากงูมุ่งตรงไปโรงครัว เห็นจวนล้อมวงกินข้าวกับพวกบ่าวผู้หญิง จึงโยนซากงูโครมลงกลางวง ทุกคนตกใจแตกฮือ จวนโกรธพุ่งเข้าใส่สองสาวตบตีกันพัลวัน คุณแขผ่านมาเห็นเข้าห้าม พวกบ่าวเลยรีบแยกทั้งคู่ออกจากกัน
คุณแขพาพิกุลมาทำแผล ออกตัวขอโทษแทนจวนเช่นเคย และตะล่อมให้พิกุลอยู่ที่นี่ต่อด้วยคำหวาน แต่พิกุลหมดความอดทนกับจวน ขอลากลับบ้าน คุณแขไม่ยอมยุดมือไว้ หลวงธนารักษ์ฯกลับบ้านมาเห็นพอดี ถามด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
พิกุลปิดปากเงียบตามคำขอของคุณแข และไม่อยากให้ผัวร้อนใจ แต่หลวงธนารักษ์ฯเห็นรอยช้ำบนแก้มพิกุลจึงถามด้วยความเป็นห่วง พิกุลเฉไฉตอบว่าซุ่มซ่ามเดินชนเสา เข้ารับกระเป๋าทำงานจากคุณหลวงแล้วเอาไปเก็บในห้อง คุณแขเขม่นมองอย่างหมั่นไส้ แต่แสร้งยิ้มประจบสามี บอกพิกุลเข้ากับทุกคนในบ้านได้ดี
คืนนั้น หลวงธนารักษ์ฯตามไปเอาใจพิกุลที่กำลังเศร้าถึงห้อง พิกุลกลับมีกำลังใจอีกครั้ง แต่ความหวานชื่นก็ถูกขัดขวาง จวนเคาะประตูห้องตามหลวงธนารักษ์ฯให้ไปดูคุณแขที่เจ็บท้องใกล้คลอด!
ooooooo
คุณแขคลอดลูกชาย หลวงธนารักษ์ฯปลื้มใจมากและตั้งชื่อว่าทิว จวนเสนอหน้าขออุ้มเพราะสำคัญตัวว่าเป็นบ่าวคนสนิท แต่คุณหลวงชังน้ำหน้าเอ่ยปากไล่ จวนอึ้งจะอ้าปากเถียง คุณแขถลึงตาห้าม พอดีพิกุลเข้ามา จวนจ้องหญิงสาวด้วยสายตาอาฆาตก่อนออกจากห้อง
คุณแขขอให้พิกุลช่วยเลี้ยงคุณทิว หลวงธนารักษ์ฯอึ้งไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ก็ดีใจที่ภรรยาทั้งสองปรองดองกัน พิกุลรับปากโดยไม่เฉลียวใจเลยว่ากำลังก้าวสู่หลุมพรางที่คุณแขขุดไว้...
วันที่เลวร้ายมาถึง...วันนั้นพิกุลกล่อมคุณทิวหลับในห้องคุณแขตามปกติ จู่ๆบ่าวจงเคาะประตูบอกคุณแขเรียกพบ คล้อยหลังพิกุลไม่นาน บ่าวชื่อมั่นแอบเข้ามาในห้อง อุ้มคุณทิวหนีไป พิกุลตามบ่าวจงมาถึงศาลาที่คุณแขรออยู่แต่ไม่เจอใครและบ่าวจงก็หายไปแล้ว หญิงสาวรีบกลับห้อง...ปรากฏว่าคุณทิวหายไปแล้ว
บ่าวไพร่วิ่งตามหาคุณทิวจ้าละหวั่นทั่วบ้านแต่ไม่พบ พระยาศรีศักดิ์ฯกับคุณหญิงอิ่มโกรธจัดถามว่าใครปล่อยให้คุณทิวถูกลักพาตัว จวนฟ้องว่าน่าจะเป็นพิกุลเพราะอยู่กับคุณทิวเป็นคนสุดท้าย คุณแขแกล้งไกล่เกลี่ยเรื่องราวให้ยุติ เพื่อให้จวนหลุดปากว่าพิกุลเป็นเมียน้อยหลวงธนารักษ์ฯตามแผน
พระยาศรีศักดิ์ฯโกรธจัด สั่งไอ้มั่นไอ้มีลากพิกุลไปเฆี่ยนจนสลบคาหวาย อาหลิวสงสารพิกุลกราบขอร้องให้หยุดการลงโทษก่อนรู้ความจริง ท่านเจ้าคุณเลยสั่งบ่าวลากพิกุลไปขังในห้อง
หลวงธนารักษ์ฯมาถึงบ้านรีบกราบขอขมาพ่อตาแม่ยาย พระยาศรีศักดิ์ฯยื่นคำขาดให้ลูกเขยไปสอบ
ปากคำเมียน้อยเรื่องลูกหาย ถ้ายังไม่ได้คำตอบ พรุ่งนี้จะให้จับส่งตำรวจ คุณหลวงหนุ่มหนักใจเพราะรักพิกุลมาก แต่ก็เกรงบารมีพ่อตามากเช่นกัน
หลวงธนารักษ์ฯเอายาไปทาให้พิกุลที่นอนร้องไห้เพราะเจ็บแผลถูกหวายเฆี่ยนถึงในห้อง คุณหลวงหนุ่มเกลี้ยกล่อมให้พิกุลสารภาพ พิกุลเสียใจมากที่แม้แต่ผัวสุดที่รักยังสงสัยเธอ
“น้องถูกเฆี่ยนตียังมิเจ็บเท่าคำพูดของคุณหลวงที่เอ่ยออกมา หากคุณหลวงพิพากษาความผิดน้องแล้ว น้องก็ไม่เหลือคำใดจะเอ่ย จะเอาน้องไปฆ่าไปแกงยังไงก็สุดแล้วแต่คุณหลวงเถิด”
พระยาธนารักษ์ฯบันทึกความเขลาของตนไว้ทุกตัวอักษร “ขณะนั้นด้วยความร้อนใจเป็นห่วงลูก ทำให้สติข้าพเจ้าเลือนไป คิดเขวไปว่าความอิจฉาริษยาของผู้หญิงอาจทำให้พิกุลทำอย่างที่นังจวนบอกจริงๆ”
รุ่งขึ้น หลวงธนารักษ์ฯกับอาหลิวเที่ยวตามหาคุณทิวทั่วตลาด ในขณะเดียวกันพิกุลก็ถูกตำรวจจับไปสอบสวน ชาวบ้านต่างพากันรุมล้อมสาปแช่ง ชมผ่านมาเห็น พอขบวนตำรวจผ่านไป ชมวิ่งไปอีกทางทันที
ชมไปชิงตัวคุณทิวจากจวน มั่น และมีมาคืนหลวงธนารักษ์ฯ แล้วเล่าความจริงให้ฟังว่าคุณทิวถูกลักพาตัวตามแผนของคุณแขกับจวนเพื่อใส่ร้ายพิกุล หลวงธนารักษ์ฯไม่อยากเชื่อ แต่ชมไม่ทันได้เล่าเรื่องมากกว่านั้น มั่นกับมีก็วิ่งเข้ามาโทษว่าชมเป็นคนลักพาตัวคุณทิว และฆ่าปิดปาก โดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของคุณหลวง...
ooooooo
ผีอีแก้วตามฆ่าพรรวีถึงห้องพักแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะพรรวีไม่มีจิตสื่อวิญญาณและไม่เคยสร้างกรรมร่วมกันกับพวกผีร้าย ผีอีแก้วแค้นมากปลอมตัวเป็นพรรวีไปให้ท่าเตชิน หวังให้หนุ่มนักกีฬาตามไปปลุกปล้ำหญิงสาวในห้อง
พรรวีตัวปลอมลวงเตชินมาถึงหน้าห้องพัก แต่วิทย์ผ่านมาขัดจังหวะจนพรรวีตัวจริงรู้ตัว เตชินเซ็งจัดแก้เก้อโดยชวนพรรวีไปปาร์ตี้ที่ริมสระว่ายน้ำคืนนี้...แผนแก้แค้นของผีอีแก้วจึงล้มเหลวอีกครั้ง
ดานุสะดุ้งตื่นจากฝันเรื่องอดีตเพราะพนักงานร้านกาแฟปลุก เขาเพิ่งรู้ตัวว่านั่งหลับอยู่ร้านกาแฟตั้งแต่สายจนร้านปิด รีบเรียกพนักงานเก็บเงิน ชายหนุ่มจะปิดโน้ตบุ๊กและอ่านข้อความที่พิมพ์ค้างบนหน้าจอ พึมพำอย่างเหลือเชื่อ
“เมียอีกคนของพระยาธนารักษ์ราชภักดีชื่อพิกุลจริงๆ ทุกคนที่เราเห็นในความฝันมีตัวตน...”
ขณะนั้นทีมงานทุกคนสนุกสนานอยู่ริมสระน้ำโรงแรม จิรวัฒน์หลบมุมโทรศัพท์ตามดานุ แต่เพื่อนรักไม่รับสาย เพลินเข้ามาตอบกวนๆรู้ว่าดานุอยู่ไหน จิรวัฒน์หมั่นไส้สวนกลับแทงใจดำ
“ตกลง ไอ้นุมันจีบเธอเหรอ”
“พูดอะไร ฉันมาทำงานไม่ได้มาสนใจเรื่องผู้ชาย”
“โล่งอก นึกอยู่แล้วว่าเธอต้องไม่ชอบผู้ชาย”
เพลินลุกพรวดจนจิรวัฒน์ตกใจ “เฮ้ยๆ ใจเย็น ฉันก็แค่แซวเล่น ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้ไอ้นุกับพอลลี่ผิดใจกันไปมากกว่านี้ ทั้งคู่เป็นเพื่อนรักของฉัน แล้วเขาก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด”
เพลินไม่เข้าใจที่พรรวีทำตัวเหมือนเป็นแฟนเตชิน จิรวัฒน์ไม่รู้เพราะปกติพรรวีไม่มีนิสัยประชด พอดีวิทย์เดินหน้าบูดเข้ามา จิรวัฒน์เลยไล่กลับไปเฝ้าพรรวี วิทย์ตอบกระแทกๆว่าเฝ้าไม่ไหวเพราะพรรวีดื่มจนเมาและลากเตชินไปไหนก็ไม่รู้ จิรวัฒน์หูผึ่งชวนเพลินออกตามพรรวี
พรรวีดื่มไวน์จนเมาเพราะน้อยใจดานุ เตชินฉวยโอกาสกับพรรวีแต่ไม่สำเร็จ หญิงสาวลุกกลับห้องเซจนกระเป๋าหล่น เตชินก้มเก็บเห็นคีย์การ์ดสองใบก็เปลี่ยนใจเก็บไว้ใบหนึ่งแล้วลุกตาม เจอเพลินดักหน้าแย่งกระเป๋าไปคืน หนุ่มนักกีฬาเลยแกล้งเดินไป
อีกทางแต่แอบย้อนกลับ เสียบคีย์การ์ด ค่อยๆเปิดประตูห้องพรรวี
เวลาเดียวกัน ดานุขับรถกลับโรงแรม พลางคุยโทรศัพท์กับจิรวัฒน์ เพื่อนสนิทเร่งให้รีบกลับเพราะเป็นห่วงพรรวีที่เมาอยู่กับเตชิน ดานุตัดบทกดวางสาย จู่ๆเขาก็เหยียบเบรกเอี๊ยดเพราะข้างหน้าเป็นทางตัน
ดานุงงมากที่เข้าซอยตัน เพราะเขาเพิ่งขับรถเข้าซอยนี้ไปโรงแรมเมื่อเช้า ชายหนุ่มถอยรถไปอีกทาง แต่ก็เจอซอยตันครั้งแล้วครั้งเล่า
พิกุลยืนมองอยู่ริมถนน ยิ้มสะใจ...ที่ลวงตาดานุไม่ให้ไปช่วยพรรวีทันนั่นเอง
ooooooo
