วังนางโหง
ตอนที่ 11
“ผมไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานหรอก แล้วก็ไม่มีใครฉกใครไปได้ด้วย ถ้าคนนั้นไม่เต็มใจ”
พูดจบดานุจับข้อมือเพลินจะพากลับกรุงเทพฯ เพลินสะบัด
“แล้วสัญญาที่ฉันเซ็นไว้ล่ะ”
“ผมจะรับผิดชอบให้ทุกอย่าง ทั้งค่าปรับ ทั้งเรื่องคดีความถ้ามีการฟ้องร้อง เพราะผมเป็นคนพาคุณมา”
ดานุพูดจบแล้วเดินออกจากโรงแรม เพลินวิ่งตามฉุดแขน การท้าทายของชายหนุ่มได้ผลอีกครั้ง
เตชินออดอ้อนพรรวีโดยพูดจาให้น่าสงสาร จิรวัฒน์หมั่นไส้อยากต่อยปาก แต่ต้องเก็บอาการเพื่อให้งานลุล่วง นักธุรกิจหนุ่มเห็นวิทย์เดินมาเลยถามถึงดานุกับเพลิน
วิทย์บอกกำลังเกลี้ยกล่อม
เตชินสอดปาก “ผมว่าน้องเขาคงอยากให้คนเล่นเป็นดานุมากกว่าผมนะ”
จิรวัฒน์ข่มอารมณ์ให้พูดเพราะที่สุด “คุณโต หมายความว่าอย่างไรครับ”
“แหม...คุณเองเป็นเพื่อนสนิทกันน่าจะดูกันออกนะว่าสองคนนั่นน่ะไม่ธรรมดา เอ่อ...ขอโทษนะครับคุณพอลลี่ ผมก็อย่างงี้ คิดยังไงก็พูดอย่างงั้น”
การเติมเชื้อไฟริษยาของเตชินได้ผล พรรวีหน้าตึง พอดีดานุเข้ามาพร้อมเพลินและแจ้งว่าจะถ่ายแบบต่อ เพลินมีข้อแม้ห้ามเตชินแตะเนื้อต้องตัว จิรวัฒน์ไฟเขียวไม่มีปัญหา ยกเว้นพรรวีที่ยืนยันให้เพลินขอโทษเตชิน
ดานุเห็นเพลินจ้องพรรวีอย่างเอาเรื่อง ชิงขอโทษหวังคลี่คลายสถานการณ์ แต่กลับทำให้พรรวีโมโหหนักขึ้นที่แฟนหนุ่มออกตัวรับผิดแทนเพลิน
เตชินรีบราดน้ำมันบนกองไฟ “ก็ได้ๆ เห็นว่าน้องเป็นเด็กของคุณดานุ ผมจะไม่ถือสา”
ดานุตัดบทแสร้งขอบคุณเตชินที่เข้าใจ ทุกคนแยกย้ายไปทำงาน แต่เตชินยังเสี้ยมพรรวี
“แบบนี้ก็ชัดแล้วนะครับว่าทั้งผลักทั้งดันกันขนาดไหน”
คำยุแยงของเตชินได้ผล พรรวีตรงไปเคลียร์กับดานุเรื่องเพลินทันที สองหนุ่มสาวเถียงกันไม่มีใครยอมใคร พรรวีเดินหนี ดานุคว้าแขนหวังง้อแต่โทรศัพท์ดังเสียก่อน
ผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์โทร.บอกว่าพบหลักฐานเรื่องคุณแข พรรวีน้อยใจท่าทีของดานุจึงเดินหนีกลับกองถ่าย ดานุมองตามลังเลแล้วตัดสินใจไปพิพิธภัณฑ์ เพราะเบื่อความเอาแต่ใจของแฟนสาวและอยากรู้เรื่องราวในอดีตให้กระจ่างมากกว่า
เมื่อถึงพิพิธภัณฑ์ ดานุตรงไปทักทายผู้ดูแลที่รอเขาอย่างใจจดใจจ่อ
“โชคดีจริงๆที่คุณมาระยองพอดี” ผู้ดูแลหยิบรูปส่งให้ดานุ “ผมลืมไปว่ามีเหลืออีกรูปหนึ่งที่ผมเอาไปใส่กรอบที่ร้านแล้วเพิ่งรับมาวันนี้ ไม่รู้ว่าใช่รูปที่คุณอยากได้รึเปล่า”
ผู้ดูแลบอกว่าผู้หญิงในภาพคือคุณแข ดานุจ้องตะลึง เพราะใบหน้าคุณแขเหมือนดาเรศอย่างกับแกะ!
ooooooo
ที่ห้องนอนคุณทับ บ้านธนารักษ์ คุณทับนอนนิ่งบนเตียง พิกุลจับมือรักษาค่อยๆลืมตาสีหน้าเครียด บอกคุณดวงกับดาเรศที่นั่งเฝ้าข้างเตียงว่าคุณทับอาการหนัก เพราะนางโหงไม่ให้อภัยที่โดนลบหลู่
“หนูหมายถึง ดารากับดานุใช่ไหมจ๊ะ” คุณดวงถามเสียงอ่อย
“ก็ต้องใช่สิคะคุณแม่ ตอนนี้มีแต่สองคนนั่นเท่านั้นที่ไม่ยอมบูชานางโหง” ดาเรศชิงตอบแทน
คุณดวงอ้อนวอน ยอมเซ่นสรวงบูชาเต็มที่เพื่อให้คุณทับหายดี แต่พิกุลบอกตอนนี้นางโหงต้องการมากกว่าเครื่องเซ่นไหว้ธรรมดา พอดีคุณทับคืนสติได้ยิน
“ไม่ ไปบอกนางโหงยกเว้นชีวิตคนในครอบครัวฉันด้วย ขอให้เอาชีวิตฉันไปแทน ฉันยินดีชดใช้แทนทุกคน”
คุณทับเหลียวเห็นพิกุล คว้าแขนหญิงสาว ขอตายรับผิดแทนคนในครอบครัว แต่พิกุลปฏิเสธเสียงเย็นว่าคุณทับไม่ใช่คนที่นางโหงต้องการ แล้วเดินออกจากห้องอย่างไม่แยแส
ดาเรศไม่เข้าใจคำพูดของคุณทับ ตามออกมาถามพิกุลว่าพ่อจะขอตายแทนใคร และนางโหงจะมาเอาชีวิตคนในครอบครัวธนารักษ์จริงหรือ
“ดิฉันได้พยายามช่วยอย่างสุดความสามารถแล้วค่ะ ถึงตอนนี้คงจะต้องปล่อยให้เวรกรรมเป็นตัวตัดสิน”
“ไม่นะคะหมอพิกุล มันต้องมีทางสิคะ หมอเคยช่วยฉันสำเร็จมาแล้ว”
พิกุลย้อนถามเสียงเย็นเยือก “แล้วถ้า...ดิฉันจะให้คุณดาเรศเลือกคนในครอบครัวคนใดคนหนึ่งให้นางโหงแลกกับความอยู่รอดของคนที่เหลือ คุณดาเรศจะเลือกใครคะ คุณทับ คุณดวง คุณดาริกา คุณดารา คุณดานุ หรือว่า...ตัวคุณเอง”
ดาเรศอึ้ง “ฉันจะเลือกใครได้ยังไง หมอพิกุลพูดเล่นใช่ไหมคะ”
“ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าคงไม่มีใครสำคัญกว่าชีวิตของตัวคุณและคนที่คุณรักแน่ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องให้นางโหงเป็นผู้เลือกเอง”
พิกุลเดินออกไป ไม่สนใจเสียงร้องเรียกของดาเรศที่รีบสั่งพันให้ตามไปถึงท่าน้ำ สาวใช้งงเพราะไม่เห็นใครออกจากบ้าน แต่ก็ทำตามคำสั่งโดยดี
ooooooo
ดานุใช้แท็บเล็ตถ่ายรูปคุณแขมานั่งดูที่ร้านกาแฟริมแม่น้ำระยองและลงมือแปลบันทึก จิตใจที่จดจ่อทำให้ชายหนุ่มตกในภวังค์อดีตอีกครั้ง...
“ด้วยเหตุว่าข้าพเจ้ามีความรู้เรื่องเรือ แม่น้ำและข้าวเป็นอย่างดี ที่สำคัญพอจะพูดฝรั่งได้ เมื่อได้เข้ารับราชการในหอรัษฎากรพิพัฒน์ในสังกัดกระทรวงเกษตราธิการ จึงได้รับหน้าที่ดูแลเรื่องชลประทานและประสานงานกับพวกฮอลันดา เพื่อเจรจาข้อตกลงความร่วมมือในการ บริหารจัดการน้ำ ซึ่งทางฮอลันดาเชี่ยวชาญมาก”
ดานุเห็นตนเองเป็นหลวงธนารักษ์ฯคุยกับชาวบ้านและฝรั่งฮอลันดาริมคลองส่งน้ำ
“แต่การงานทั้งหมดนั้นก็คงมิได้ราบรื่นรุ่งเรือง หากปราศจากการสนับสนุนจากพระยาศรีศักดิ์บริบาล การแต่งงานที่เป็นความเห็นชอบจากผู้ใหญ่จึงจัดขึ้นหลังจากที่ข้าพเจ้าได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นหลวงธนารักษ์ราชภักดีไม่นาน”
หลวงธนารักษ์ฯกับคุณแขก้มกราบเจ้าสัวหอกับคุณมะลิ...ภรรยาของเจ้าสัว พระยาศรีศักดิ์ฯกับคุณหญิงอิ่ม คุณแขกอดมารดาร้องไห้น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้ง
“พิธีถูกจัดขึ้นที่บ้านของเตี่ยในพระนคร โดยพิธีการเป็นไปตามขนบธรรมเนียมแบบไทยตามความประสงค์ของพระยาศรีศักดิ์บริบาลและคุณหญิง...แต่ในคืนแรกของการแต่งงานก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่เป็นมงคลขึ้น”
คืนนั้นคุณแขฝันร้ายว่าบ่าวชื่อนายกลั่นมีเลือดเต็มตัวมาขออยู่ด้วย สะดุ้งตื่นกลางดึก คุณหลวงสามีกอดปลอบจนหลับไป แต่พอเช้าตรู่กลับพบว่าฝันเป็นจริง อาหลิวพาไอ้มั่นกับไอ้มีบ่าวจากระยองมาแจ้งข่าวนายกลั่นเสียชีวิตตอนแบกเรือมาดมาเก็บในโรงเก็บเรือ...เรือมาดที่ใช้บูชายัญไอ้ทอง
ไอ้มั่นร้องไห้ โทษไอ้มีมัวแต่กลัวผีไอ้ทองจนไม่ระวัง ทำให้พ่อของตนต้องตาย หลวงธนารักษ์ฯไม่คุ้นชื่อไอ้ทองเลยถามว่าเป็นใคร ไอ้มีไม่ทันตอบ คุณมะลิก็เรียกลูกชายกับลูกสะใภ้ให้ขึ้นไปดูอาการเจ้าสัวหอพระยาธนารักษ์ฯบันทึกเหตุการณ์วันสุดท้ายในชีวิตเจ้าสัวหอ...
“ไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆอาการป่วยของเตี่ยจะกำเริบขึ้นและทรุดหนักอย่างรวดเร็วจนหมดทางรักษา”
หมอฝรั่งยืนหน้าเครียดข้างเตียงเจ้าสัวหอ เก็บเครื่องมือแล้วเดินออก คุณมะลิกับคุณแขตามไปส่ง เหลือหลวงธนารักษ์ฯเฝ้าพ่อ ทันใดนั้นฟ้าแลบฟ้าร้องเหมือนฝนจะตก ลมกระโชกแรงจนคุณหลวงหนุ่มต้องลุกไปปิดหน้าต่าง ได้ยินเจ้าสัวหอเพ้อเรียกเจ้าแม่วารี หลวงธนารักษ์ฯรีบกลับมานั่งข้างเตียงร้องเรียกพ่อ
“เจ้าแม่วารี ลื้อต้องทำตามสัตย์สาบานเจ้าแม่วารี”
“เจ้าแม่วารี เจ้าแม่วารีอะไรครับเตี่ย”
“หาก...หากไม่ทำตาม จักมีแต่ความฉิบหาย ทุกอย่างจักฉิบหายหมดสิ้น ลื้อจักต้อง...บู...ชา...ยัญ”
หลวงธนารักษ์ฯร้องตามหมอเสียงหลง หมอวิ่งกลับมาตรวจชีพจร ยื่นมือไปปิดตาเจ้าสัวหอที่เหลือกค้าง แล้วส่ายหน้าหมดหวัง คุณมะลิเสียใจร้องไห้จนเป็นลม หลวงธนารักษ์ฯกับคุณแขต้องเข้าประคอง
พระยาธนารักษ์ฯเขียนบันทึกต่อด้วยความร้าวรานใจ...
“คำสั่งเสียสุดท้ายของเตี่ยในวันนั้น ข้าพเจ้ายอมรับว่าไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเป็นเหตุมาจากพิษไข้ ทั้งๆที่มันเป็นความลับสำคัญที่สุดของตระกูล ความลับอันน่ากลัวที่ไม่มีใครอยากรับรู้...และอยากหนีไปให้พ้น”
เมื่อสิ้นเจ้าสัวหอ คุณมะลิตัดสินใจบวชชีตลอดชีวิตเพื่อสร้างกุศล...ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าลูกหลานต้องประสบเคราะห์กรรมอันเลวร้ายจากคำสัตย์สาบานและการกระทำของเจ้าสัวหอผู้เป็นสามี
ooooooo
พระยาธนารักษ์ฯบันทึกเหตุการณ์หลังจากสิ้นผู้ใหญ่ในบ้านไว้อย่างละเอียด ความเลวร้ายต่างๆ เกิดต่อเนื่องกันเป็นลูกโซ่โดยที่ตนไม่ได้เฉลียวใจหาสาเหตุแม้แต่น้อย...
“หลังจากนั้นไม่นานท่านเจ้าคุณพ่อของคุณแขก็ได้ส่งนางจวนพี่เลี้ยงคนสนิทของคุณแขมาช่วยดูแลบ้าน”
เมื่อจวนมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแข เกิดเหตุการณ์ที่ไม่สบอารมณ์หลวงธนารักษ์ฯหลายครั้ง...ครั้งนี้เช่นกัน จวนใช้บ่าวไพร่ให้ทำความสะอาดห้องทำงานของคุณหลวง ส่วนตนเองรื้อโต๊ะทำงาน ค้นดูจดหมายว่าสามีของเจ้านายแอบติดต่อหญิงอื่นหรือไม่เพื่อเอาไปรายงาน
