เส้นสนกลรัก

“พี่แมน พี่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัว แล้วจริงๆ พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่เลิกกับพี่แล้วก็ได้ เรามาคบกันต่อนะพี่แมน ฉันจะรักพี่คนเดียวไม่ทิ้งพี่ไปไหนเลย นะพี่นะ”

“ไม่ กูไม่เชื่อมึงแล้ว มึงหลอกกู มึงหลอกกู!!!!” แมนเงื้อมีดสุดแขนจะแทง ก้อยหลับตาร้องกรี๊ด...

“ก้อย!!!” โขงกระโดดเข้ามาถีบแมนกระเด็นไปจนมีดหล่น

โขงเห็นสภาพที่ก้อยถูกทำร้ายหน้าตาบวมปูด เลือดกำเดาไหล ทั้งเลือดของก้อยและของแมนเปื้อนเสื้อผ้าก้อยแดงไปหมด โขงเห็นสภาพของก้อยแล้วก็มีอาการเหมือนคนถูกสะกด ตาขวาง หน้าถมึงทึง

“มึงเป็นใครมาเสือกด้วย” แมนพยายามลุกเดินมากระชากคอเสื้อโขง “มึงใช่ไหม ชู้นังก้อย อย่าอยู่เลยมึง!”

แมนง้างหมัดจะต่อยโขง แต่โขงอยู่ในสภาพเหมือนผีสิง รับหมัดแมนด้วยพลังมหาศาล บีบหมัดแมนเหมือนคีมเหล็กมหึมา ตะคอกใส่หน้าตาขวาง

“เกิดเป็นผู้ชาย...อย่าทำร้ายผู้หญิง...ไอ้ชั่ว!!”

โขงชกเปรี้ยงที่หน้าแมนจนหงายล้มลง “ถ้าอยากใช้กำลังกับใครสักคน ก็อย่าทำคนที่เขาไม่มีทางสู้เข้าใจไหม” ตะคอกไปชกหน้าแมนไปไม่ยั้งจนเขาสลบคาหมัด

ในขณะที่ก้อยก็ยังร้องไห้อย่างขวัญเสียอยู่ใกล้ๆ

อึดใจเดียวตำรวจสองนายก็เข้ามาตะโกน

“พอแล้วพอ”

“เข้าใจมั้ย...เข้าใจมั้ยๆๆๆ” โขงยังตะบันหน้าแมนคำรามไม่หยุด “ไอ้ผู้ชายทำร้ายผู้หญิง ไอ้หน้าตัวเมีย”

ooooooo

โขงถูกหัวหน้าเรียกไปที่ห้อง หัวหน้าทุบโต๊ะปัง!

“อีกแล้วเหรอเนี่ย นี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วฮะโขง!” โขงตอบหน้าเย็นชาว่าน่าจะประมาณแปด “สิบสอง!! แกมันป่วย ต้องรักษา รู้ตัวไหมโขง...ถึงนายจะเข้าไปช่วยเหยื่อได้ทัน แต่ลืมไปหรือเปล่า นายเป็นเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ หน้าที่ของนายคือให้ความช่วยเหลือเด็ก ผู้หญิง เยาวชน ให้พ้นจากการกระทำรุนแรง

ไม่ใช่ให้นายไปจัดการไอ้พวกที่ใช้ความรุนแรงด้วยความรุนแรงซะเอง”

“ก็...เผอิญไม่ได้ตั้งใจ เผอิญลืมตัว เผอิญรู้เท่าไม่ถึงการณ์”

“ไอ้คุณโขง!!!” หัวหน้าตะโกนอย่างเหลืออด แต่โขงก็ยังแก้ตัวเบื่อๆว่า

“ผู้หญิงถูกทำร้ายร่างกายเกือบตาย นายแมนมันก็รู้ว่าเมียท้องอยู่ ถ้านางสาวก้อยแท้งล่ะ นี่ผมรักษาชีวิตเด็กไว้ได้นะครับ”

“สิ่งที่นายควรทำคือช่วยผู้หญิงออกมา แล้วให้ตำรวจจัดการกับผู้ชาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเตือนนายอย่างนี้” หัวหน้าหันไปหยิบแฟ้มโยนไปตรงหน้าโขง พูดเฉียบขาด “คณะกรรมการสอบสวนเรื่องนี้แล้ว

ผลสรุปคือนายถูกให้ออก!!!”

โขงเครียดไปหาครูจันทรา เดินวนไปมาเหมือนเสือติดจั่น จนอิสระต้องบอกให้ใจเย็นๆ

“เขาไล่เราออกแล้ว...จบแล้ว ทุกอย่างที่พยายามต่อสู้มาหลายปีมันพังทลายหมด”

ครูจันทรากับป้านิดเดินมาเห็นและได้ยินจึงหลบฟัง

อิสระให้โขงเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น โขงโพล่งว่าตนซ้อมผู้ชายสามีของผู้หญิงที่ตกเป็นเหยื่ออีกแล้ว อิสระถามว่าเขาทำให้โขงโกรธมากหรือ แล้วอาการเขาหนักหรือ

“มาก...” โขงตอบอย่างยังไม่หายโมโห ส่วนอาการนั้นโขงบอกว่า “หนัก กรามหัก สมองบวม”

“กรรม...” อิสระพึมพำได้คำเดียว