ใต้ปีกปักษา

เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกแล้ว อคินเอาสร้อยกับล็อกเกตรูปหัวใจออกมา ทันทีที่เปิดล็อกเกตออกคุณย่าตะลึงพรึงเพริด เพราะข้างในเป็นรูปย่ากับปู่ในวัยหนุ่มสาวอยู่คนละฝาประกบกัน อยุทธเห็นแล้วอึ้งสนิท

อคินบอกว่าสร้อยเส้นนี้ปู่เตรียมไว้รับขวัญพ่อเพราะคิดว่าบินไปทำภารกิจเสร็จก็บินกลับเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เครื่องของปู่ถูกยิง ปู่บาดเจ็บสาหัส ปู่รู้ตัวว่าตัวเองคงหนีออกมาไม่ได้ เลยตัดสินใจสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตปู่สันติที่ยังสามารถหนีได้

“ก่อนตาย ปู่ฝากสร้อยเส้นนี้ให้ปู่สันติเอามาให้ย่า...แต่ว่าโชคร้าย ปู่สันติประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อมสร้อยเส้นนี้ถูกละเลยและทอดทิ้ง เพราะไม่มีใครรู้เรื่องราวนี้เลย วิญญาณของปู่ไปไหนไม่ได้ ไม่ได้ไปผุดไปเกิดเพราะเฝ้ารอวันที่สร้อยเส้นนี้มาถึงมือย่า...”

เพราะสร้อยถูกเก็บไว้ในกล่องไม่มีใครสนใจจนริศาในวัยเด็กไปเจอ หยิบสร้อยขึ้นมาดูพอดีเพื่อนมาเรียกให้ไปเล่นน้ำจึงถือสร้อยติดมือไป ริศาตกน้ำทำให้สร้อยหลุดมือหายไป อคินเล่าข้ามสิ่งที่ไม่รู้ บอกแต่ว่า

“ปู่ติดต่อกับสาริศาได้เพราะอะไรก็ไม่ทราบแต่สร้อยก็ต้องจมน้ำอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งตอนที่คุณอาสารัตถ์เสียและผมก็ได้พบกับปู่โดยบังเอิญ หรือมันอาจจะไม่ใช่ความบังเอิญก็ได้...และขณะนี้ปู่ก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว ข้างๆ ย่าไงครับ”

อคินบอกอย่างตื่นเต้น แต่พอย่าและอยุทธหันมองตามที่อคินบอกก็พบแต่ความว่างเปล่า ทั้งย่าและอยุทธ ต่างไม่เชื่อ ผีอัศนีบอกอคินว่าไม่มีใครเห็นตนและไม่มีใครเชื่อ อคินจึงให้ปู่พูดแล้วตนจะถ่ายทอดให้ ผีอัศนีพูดจากก้นบึ้งหัวใจว่า

“ฉันไม่เคยลืมเขาเลย ก่อนฉันจะตาย สิ่งสุดท้ายที่ฉันนึกถึงคืออนงค์คนเดียวเท่านั้น สุดที่รัก”

พออคินถ่ายทอดคำพูดของปู่ ก็ถูกย่าหาว่าบ้าแล้วแต่งนิยายมาหลอกตน อคินยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงก็ถูก อยุทธตวาดให้หยุดเพราะตนกับย่าทำใจเรื่องนี้มานานจนทุกวันนี้อยู่กันได้อย่างสบาย เขาก็กลับเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นอีก ย่าตัดบทว่าตนจะไม่ฟังเรื่องโกหกอีกแล้วไม่ว่าจะจากหลานหรือปู่ แล้วให้อยุทธประคองออกไปเลย อคินกำสร้อยและล็อกเกตไว้แน่น มองหน้าปู่อย่างหนักใจ

อคินขอโทษปู่ที่ตนทำงานนี้ไม่สำเร็จ ปู่พูดอย่างเข้าใจและหนักแน่นมั่นคงว่า

“ไม่เป็นไรหรอก...ถึงเขาจะโกรธจะเกลียดฉันก็ไม่เป็นไร เพราะความรักที่ฉันมีให้เขา มันไม่เคยเปลี่ยนแปลง แค่ได้เห็นหน้าอีกครั้งมันก็ดีเกินพอแล้ว”