พรหมพิศวาส

“คุณจำที่คุณพูดได้ใช่ไหม คุณทำดีกับฉันเพราะฉันท้องลูกของคุณ ตอนนี้คุณไม่ต้องทำดีกับฉันอีกแล้ว ลูกไม่อยู่กับเราแล้ว คุณได้ยินไหม ลูกไม่อยู่กับเราแล้ว คุณกับฉันเป็นอิสระต่อกัน”

“ไม่จริง คุณโกหก คุณอย่าแกล้งผมแบบนี้สิปาน คุณจะโกรธจะเกลียดผมยังไงก็ได้แต่อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้นะ ผมขอร้องนะปาน ผมไม่มีใครแล้วจริงๆ” ปพลกุมมือปานตะวันไว้แน่นเหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย เธอดึงมือเขาออก ไล่ให้กลับไปดูแลปนิตากับลูกของเขา ปนิตาท้องลูกของเขา ดังนั้นเขาต้องรับผิดชอบ และมีความสุขกับครอบครัวของเขา ปพลไม่เข้าใจว่าเธอพูดเรื่องอะไรแต่ยืนยันหนักแน่นว่า

“นิไม่มีทางท้องกับผม ไม่มีทาง ผมรักคุณนะปาน ผมรักคุณ เราเริ่มกันใหม่ได้นะปาน ให้โอกาสผมนะ”

“ฉันเจ็บมาพอแล้ว ฉันสูญเสียสิ่งที่ไม่ควรจะเสียเพราะแม่ของคุณ ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายฉันอีกแล้ว สักวันหนึ่งคุณจะลืมทุกอย่างได้เอง และฉันจะลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ” ปานตะวันถอดแหวนแต่งงานในมือตัวเองออกวางมันบนมือปพล ขอร้องให้เขาไปจากชีวิตเธอ เขามองแหวนในมือด้วยน้ำตานองหน้าในเมื่อเป็นความต้องการของเธอเขาตัดสินใจเดินจากไป ครั้นเขาไปพ้นแล้ว ปานตะวันปล่อยโฮพลางจับท้องตัวเอง...

อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล ปัทมา อานนท์กับจันทนีและรพีพรนั่งคุยกันอยู่ อานนท์ตกใจเมื่อรู้จากปัทมาว่าปานตะวันแท้ง หันไปถามรพีพรว่าจริงหรือ ท่านอึกอักไม่ยอมตอบ เขาจึงไปถามจันทนีแทน

“อืม” จันทนีตอบแบบไม่เต็มปากแถมยังมองรพีพรเหมือนมีลับลมคมในกัน อานนท์มัวแต่เป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนรักว่าถ้ารู้เรื่องนี้จะอยู่อย่างไรก็เลยไม่ทันสังเกตเห็น จังหวะนั้นปพลเดินผ่านมาพอดี อานนท์รีบเข้าไปถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาไม่ตอบอะไรได้แต่เดินใจลอยออกไป อานนท์จะตามแต่เขายกมือห้ามไว้ จึงได้แต่มองตามเขาด้วยความสงสาร จากนั้นทั้งสี่คนกลับไปที่ห้องพักฟื้น

อานนท์แสดงความเสียใจกับปานตะวันด้วยที่ต้องเสียลูกไป รพีพรถามเธอว่าตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้ เธอพยักหน้ารับคำ จันทนีสงสารปพลที่พ่อก็ตายแถมยังต้องมารู้ว่าเมียแท้งลูกนี่

ปานตะวันจะไม่เห็นใจเขาบ้างเลยหรือ ปัทมาโวยแม่จะต้องไปเห็นใจเขาทำไม ควรจะต้องสงสารพี่ปานมากกว่าเพราะเสียลูกไปทั้งคน

“ถ้าเขายังรังเกียจแม่พรแล้วคุณนันยังไม่ยอมรับปานมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกจ้ะแม่ ยิ่งจบเร็วมันก็จะได้หายเจ็บเร็วขึ้น เสร็จเรื่องคุณพ่อแล้วแม่พรพาปานไปจากที่นี่นะคะ ถ้าปานยังอยู่ที่นี่คุณปพลก็คงวุ่นวายไม่เลิก”

“จ้ะ” รพีพรลูบหัวปานตะวันด้วยความสงสารจับใจ

ooooooo