เงินปากผี
ตอนที่ 3
มาลินพยายามโกหกตัวเองว่าไม่มีอะไร หลบหน้าหลบตาซินแสใหญ่ที่มาทำพิธีที่โรงแรม จนจูหยวนต้องตัดสินใจโทร.เข้ามือถือของเธอเพื่อบอกว่าเขากับเธอมีชะตาต้องกัน และคงหนีกันไม่พ้น!
“แกต้องการอะไร แล้วแกรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง เราไม่รู้จักกันซะหน่อย”
“เราเคยพบกัน แล้วจะต้องเกาะเกี่ยวกันไปอีกนานแสนนาน”
“ไม่...ฉันไม่ได้อยากรู้จักแก”
มาลินปฏิเสธเสียงห้วน จูหยวนรำคาญ ขู่ทิ้งท้ายก่อนวางสาย
“ถ้าอยากให้ไอ้ลายดอกไม้ออกจากหน้าของเธอ ...ก็อย่าปฏิเสธฉัน...ฉันช่วยได้”
เลี้ยงซาบซึ้งใจในความช่วยเหลือของรุ้งแก้ว ตามไปปรากฏร่างให้เห็นถึงหอพักของเธอ
“ขอบใจที่ช่วยชีวิตฉัน ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของหนูเลย ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็เรียกหาฉันได้”
“แล้วคุณลุงชื่ออะไรล่ะคะ”
“ไม่กลัวฉันแล้วรึ”
“กลัวสิคะ”
“แค่นึกถึงฉัน ฉันก็มาช่วยหนูแล้ว อย่าบอกใครว่าติดต่อกับฉันได้...รับปากฉันได้ไหม”
รุ้งแก้วยังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เลี้ยงก็ได้ยินเสียงปืนดังสนั่นจากญาณพิเศษ ทศนั่นเองที่เอาเหรียญปากผีของเขาไปคล้องคอไก่ แล้วเอาปืนไล่ยิง เพื่อพิสูจน์อิทธิฤทธิ์ของเงินปากผี
ธงชาติไม่เห็นด้วยนักที่เพื่อนรักทารุณสัตว์ ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แม้จะเห็นกับตาว่าไก่ที่มีเหรียญคล้องคอแถมถูกมัดขา ยิงเท่าไหร่ก็ไม่โดน ตันได้ยินเสียงปืนก็มาด้อมๆมองๆเลยถูกทศไล่ยิง
ตันเห็นปืนก็วิ่งหนีไปฟ้องหลวงตาอ่ำ แต่ทศรู้ทันและตามมาดักไว้ ชายไม่สมประกอบเกือบตายคาวัดแล้ว ถ้าเลี้ยงจะไม่ใช้วิชาเรียกฝูงอีกามาจิกทศ รวมทั้งธงชาติที่ตามมาสมทบ
หลวงตาอ่ำสัมผัสได้ถึงพลังของเลี้ยงเลยรีบมาห้าม ทศกับธงชาติเลยรอดตายหวุดหวิดและผละไป ทิ้งหลวงตาให้ยืนกับตันที่ยังกลัวตัวสั่น พึมพำเสียงเครียด
“โยมเลี้ยง...นี่ถ้ามาไม่ทัน โยมเลี้ยงคงฆ่าไอ้สองตัวนั่นตายไปแล้ว”
มาลินไม่มีทางเลือก ทั้งกลัวทั้งอยากให้ลายดอกไม้บนหน้าหายไป จึงยอมไปพบจูหยวนที่ศาลเจ้าจีนแห่งหนึ่ง ยุรีเมียขี้หึงของจูหยวนมารับหน้า และไถเครื่องประดับราคาแพงของมาลินเกือบหมดตัวถึงพาไปพบผัว
“ตามมา...แล้วจำไว้...ห้ามเรียกซินแสว่านายจูหยวน ฉันไม่ชอบ...ต้องเรียกว่าซินแสเท่านั้น”
จูหยวนรออยู่แล้ว ไม่รอช้าร่ายมนต์ให้รอยดอกไม้บนใบหน้าของมาลินหายในพริบตา ยุรีมองมาด้วยความหึง ยิ่งเห็นสายตาเจ้าชู้ของผัวยิ่งของขึ้น มาลินไม่สนใจ รีบคว้ากระจกมาส่องดูหน้าตัวเอง ยิ้มดีใจสุดขีดที่สวยเหมือนเดิม จูหยวนเห็นดังนั้นเลยโพล่งถามถึงเจ้าของมนตร์ดำนี้
“มนตราของนายเลี้ยงใช่ไหม”
“ใครกันนายเลี้ยง ฉันไม่รู้จัก แล้วเขามาทำฉันทำไม”
“ก็ไอ้ผีที่มันทำร้ายเธอเกือบตายไง...จำไม่ได้เหรอ”
มาลินนิ่วหน้าก่อนที่ภาพตัวเองเกือบจมน้ำตายผุดขึ้นในหัว จูหยวนรับรู้ด้วยและเริ่มโอ่
“วิชาของมันร้ายนัก มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ปราบมันได้”
ยุรีไม่อยากให้ผัวอยู่ใกล้ผู้หญิงสวยนาน พยายามไล่กลับ แต่ทั้งผัวทั้งแขกสาวไม่สนใจ โดยเฉพาะมาลิน ดวงตาเป็นประกายเมื่อคิดว่าจูหยวนจะช่วยเธอปราบผีจากรูปถ่ายในบ้านเสริมได้
“ถ้าเป็นอย่างที่ซินแสพูด ฉันยอมทุกอย่าง...ทุกอย่างจริงๆ”
“อย่าลืมล่ะ...พูดอะไรไว้กับฉันวันนี้”
“จริงสิ...ฉันรักษาสัญญา ว่าแต่ซินแสมีของดีให้ฉันไว้ป้องกันตัวบ้างไหม”
จูหยวนเดินไปหยิบขวดเล็กใสบนหิ้งส่งให้มาลิน
“ชอบเลี้ยงผีไม่ใช่เหรอ...เอานี่ไป...อีพวกนี้โดนเหยียบตายในงานเทกระจาดเมื่อปีที่แล้ว...เฮี้ยนนัก”
“ซินแส...ช่วยฉันไล่ไอ้ผีบ้านั่นออกจากบ้านฉันทีได้ไหม”
“นึกถึงฉัน...เรียกชื่อฉัน...แล้วฉันจะไป”
มาลินยินดีมากขอตัวกลับหลังจากนั้น ยุรีหมั่นไส้และหึงมากรีบตามไปดักหน้า ขู่ทิ้งท้าย
“อย่ายุ่งกับซินแส เขาเป็นผัวฉัน ไม่งั้นแกตาย...นังมาลิน!”
ooooooo
มาลินย่ามใจมาก คิดว่าจูหยวนจะช่วยปราบผีจากรูปถ่ายบ้านเสริมได้ เลยตัดสินใจกลับบ้านเย็นวันเดียวกัน พินทุอรกับวันพุธเห็นหน้าแม่เลี้ยงก็เปิดฉากต่อว่า โดยเฉพาะเรื่องที่อีกฝ่ายไม่เคยไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล
“มันคิดมากอบโกยสมบัติ มันไม่ได้รักคุณพ่อหรอก เปลืองน้ำลาย หน้าด้านแบบนี้ไม่สะเทือนหรอก”
พินทุอรด่าไม่ไว้หน้า มาลินโกรธมากแต่พยายามสะกดอารมณ์ หันไปสั่งอุไรให้เอาน้ำมาให้
“ใช้น้อยบ้างก็ได้...หรือจะให้เป็นนางบำเรอน้องชายอย่างเดียว”
น้อยมองมาเคืองๆที่ถูกลากไปเอี่ยว ส่วนมาลินไม่ได้แคร์สายตาใคร สวนกลับลูกเลี้ยงสาวเสียงห้วน
“จะใช้ใครมันเรื่องของฉัน จำไว้...ใครดีกับฉัน ฉันก็ดีด้วย แต่ถ้าใครคิดไม่ดีกับฉัน ก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข!”
มาลินหวังมากวาดสมบัติของเสริมตามแผนเดิม แต่ยังไม่ยอมให้เมฆากลับมาเพราะกลัวผีจากรูปถ่ายจะทำร้ายน้องชายอีก พินทุอรไม่แน่ใจเรื่องแม่เลี้ยงเล่นของหรือเลี้ยงผี แต่ไม่สบายใจเลย เช่นเดียวกับรุ้งแก้วที่เป็นห่วงทุกคนในบ้านเสริมจนต้องระบายกับวันพุธแฟนหนุ่มตอนเขาแวะไปหาที่หอพัก
“รุ้งไม่ไว้ใจคุณมาลินเลย กลัวเขาทำร้ายพุธและทุกคนเหมือนกับที่คุณอาเสริมเป็นอยู่”
“เขาทำอะไรพุธไม่ได้หรอก พุธเป็นผู้ชายอกสามศอกนะ ไม่มีวันแพ้ผู้หญิงอย่างคุณมาลินหรอก...อย่าห่วงเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นพุธ รุ้งมั่นใจว่าคุณมาลินใช้คุณไสย หรือไม่ก็พวกผีสาง สิ่งเร้นลับ...มันน่ากลัวมาก”
“คิดมากอีกแล้วนะรุ้ง ไม่มีอะไรหรอกน่า...ผีสางอะไรพุธก็ไม่กลัวทั้งนั้น!”
มาลินอยากพิสูจน์ของดีจากจูหยวนเลยเปิดขวดส่งผียายซิ้ม ผีจอมเฮี้ยนจากสุสานจีนไปป่วนคนทั้งบ้าน อุไรเป็นเหยื่อรายแรกเหมือนเคย กรีดร้องเสียงหลงจนวันพุธที่เพิ่งกลับจากหอพักรุ้งแก้วต้องเข้าประคอง
พินทุอรตามเสียงเอะอะมา ทันเห็นมาลินต่อปาก ต่อคำกับแม่บ้านเก่าแก่และพี่ชาย จึงอดแขวะแม่เลี้ยงไม่ได้
“กลับมาวันเดียว ผีโผล่ในบ้านเลยนะ รู้ไว้ด้วยตอนแกไม่อยู่ที่นี่ บ้านนี้มีแต่ความสงบสุข แบบนี้ไม่เรียกว่าตัวซวย ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว”
มาลินหัวเสียมาก ตั้งท่าจะโต้ แต่ถูกวันพุธสวนตัดหน้า
“พอๆ ถ้าคุณพ่อกลับมาวันไหน ผมจะเลี้ยงพระ ...ดูซิว่าผีมันจะอยู่ได้ไหม!”
ooooooo
น้อยเห็นมาลินกลับบ้านก็คิดผยองลองดี ตั้งแง่กับเรื่องเห็นผีของอุไรจนโดนด่าให้เจียมกะลาหัว แต่มีหรือสาวใช้ใฝ่สูงจะสะทกสะท้าน ยังเชื่อมั่นว่าตัวเองจะได้ดีเพราะเอาใจมาลินกับเมฆา
วันพุธไม่ได้สนใจคนในบ้าน แต่คาใจเรื่องผีจากคำบอกเล่าของอุไรมากกว่า แม้เขาจะไม่เชื่อ แต่การได้ยินเรื่องราวเหนือธรรมชาติ ทั้งจากน้องสาว แม่บ้านเก่าแก่ แถมด้วยรุ้งแก้วแฟนสาว ทำให้เขาอดคิดกลับไปกลับมาไม่ได้
รุ้งแก้วรับรู้ถึงความหนักใจของแฟนหนุ่ม เป็นห่วงเขามาก จนต้องส่งกระแสจิตถึงเลี้ยง
“ถ้าคุณลุงได้ยินรุ้ง คุณลุงช่วยปกป้องวันพุธด้วยนะคะ รุ้งกลัวว่าวันพุธ พิน แล้วก็ป้าอุไรจะไม่ปลอดภัย”
เลี้ยงได้ยินคำขอจากรุ้งแก้ว ส่งกระแสจิตกลับมา แต่ไม่ยอมปรากฏร่างให้เห็น
“หนูไม่ต้องห่วงหรอกรุ้งแก้ว ฉันจะปกป้องคุ้มครองทุกคน”
“คุณลุง...คุณลุงใช่ไหมคะ...คุณลุงอยู่ที่ไหน”
รุ้งแก้วพยายามมองหา แต่เลี้ยงก็ให้เธอเห็นแค่ร่างรางๆของเขา
“หนูไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรเพื่อนหนูได้ แต่เพื่อนหนูสิ...เขาไม่เคยคิดดีกับลุงเลย”
ไม่ใช่แค่วันพุธที่ไม่เคยคิดดีกับเลี้ยง ธงชาติกับทศก็ลบหลู่เขาไม่หยุดหย่อน ด้วยการนำเหรียญเงินทองจากปากเขาไปขายให้พ่อค้าพระและของขลัง แล้วก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อเฮียเปี๊ยก เซียนพระชื่อดังที่พวกทศไปตื๊อขายเหรียญให้ ดันท้าทายเหรียญให้แสดงอำนาจ เลี้ยงได้ยินคำท้าเลยแผลงฤทธิ์ให้เฮียเปี๊ยกตายอย่างสยดสยอง!
ความตายของเฮียเปี๊ยก เซียนพระชื่อดัง กลายเป็นข่าวใหญ่ทั่วประเทศ ทศกับธงชาติตะลึงมาก และมั่นใจว่าต้องเป็นอิทธิฤทธิ์ของเหรียญ วันพุธกับพินทุอรก็ได้ยินข่าวนี้แต่ไม่คิดมาก ต่างจากรุ้งแก้วที่ตามสองพี่น้องมาเยี่ยมเสริมถึงโรงพยาบาล แล้วสังหรณ์ใจว่าจะเป็นฝีมือของเลี้ยง
ความคิดถึงของรุ้งแก้วทำให้เลี้ยงมาปรากฏตัวถึงโรงพยาบาล พลางเรียกร้องสัญญาที่ค้างไว้
“สัญญากับฉันแล้วนะว่าจะไม่บอกใครว่าเธอติดต่อกับฉันได้”
รุ้งแก้วไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครเชื่อเรื่องสัมผัสพิเศษของเธอ นอกจากอุไร
การปรากฏตัวของเลี้ยงทำให้เสริมที่กำลังจิตตกเพราะอาการอัมพาตสัมผัสได้ถึงการมาถึงของเขา จึงเอ่ยปากบอกให้วันพุธ พินทุอรและรุ้งแก้วกลับก่อน
เลี้ยงรอเวลาอยู่แล้ว ทันทีที่เสริมอดีตลูกน้องคนสนิทอยู่ตามลำพัง ก็ปรากฏร่างและเอาเรื่องทันที
“แกผิดสัญญา แกเลี้ยงลูกฉันไม่ดีอย่างที่รับปากไว้”
“คุณ...คุณท่าน...ออก...ออกมาจากบ้านนั้นได้ยังไง”
“คนชั่ว...มันทำให้ฉันออกมา มันทำให้ฉันต้องทำชั่ว ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกคนที่ฉันรักเป็นอันขาด”
“ผมผิดไปแล้ว...ยกโทษให้ผมด้วยคุณท่าน”
ท่าทางสำนึกผิดของเสริมทำให้เลี้ยงนึกสมเพช ก่อนจากไปพร้อมความผิดหวังที่อีกฝ่ายผิดคำสัญญา ทำให้ลูกชายหญิงของเขาตกในอันตราย รวมทั้งสมบัติมหาศาลของเขาด้วย
ooooooo
มาลินฉวยจังหวะทุกคนไม่อยู่บ้าน ใช้อุไรไปซื้อของข้างนอก และให้ผียายซิ้มดูต้นทาง เพื่อตัวเองจะเข้าไปจัดการรูปถ่ายในห้องลับของอุไร
“ทำร้ายฉันเหรอ วันนี้แหละ...ฉันจะให้แกได้รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง ออกมาสิ หลบอยู่ทำไมกัน...ออกมา!”
เลี้ยงได้ยินคำท้าทายของมาลินเลยออกมายืนขวางหน้า พร้อมแหวเสียงเข้ม
“แกต่างหากเล่า จะต้องรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง”
ขาดคำก็บีบคอมาลินจนหายใจแทบไม่ออก ต้องพยายามเรียกชื่อจูหยวน
“จู...จู...หยวน ช่วยด้วย”
เลี้ยงอึ้งเมื่อได้ยินชื่อคู่ปรับ ตวาดลั่น “จูหยวน...อย่าคิดว่ามันจะช่วยแกได้”
จูหยวนได้ยินเสียงมาลิน เลยถอดร่างตัวเองไว้ที่ศาลเจ้า โดยให้ยุรีเฝ้าไว้ โผล่มาเผชิญหน้ากับเลี้ยง
“ไหนว่าสะกดวิญญาณตัวเองไว้ได้ไงล่ะ ทำไมถึงออกมาเพ่นพ่านอีกล่ะ...ไอ้เลี้ยง”
“จูหยวน...แกผิดสัญญา แกผิดสัญญา”
“เออ...ผิดสัญญา แต่เราน่ะสัญญากับนายตอนนายเป็นคน ตอนนี้นายไม่ได้เป็นคนแล้วนี่...จะมารักษาสัญญากันไว้ทำไม ตายไปแล้วเป็นผีก็อยู่ส่วนผี อย่ามายุ่งอะไรกับคนเขา”
“ตราบใดที่ยังมีคนเลวๆอย่างแกสองคนวิญญาณฉันจะสงบสุขไม่ได้”
“ดี! ฉันจะได้สะกดวิญญาณแก ไม่ให้ได้ผุดได้เกิดวันนี้แหละ!”
เลี้ยงกับจูหยวนดวลกันเต็มที่ ก่อนที่ฝ่ายแรกจะผละไปก่อนพร้อมอาการบาดเจ็บที่หลัง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของอุไรที่สังหรณ์ไม่ดี เป็นห่วงบ้านจึงรีบกลับมาดู แล้วเจอฤทธิ์ของผียายซิ้มหลอกหลอนจนเกือบเสียสติ
มาลินเห็นเลี้ยงหายไป รีบบอกจูหยวนให้สะกดวิญญาณเลี้ยงจากรูปถ่าย แต่ไม่ทันเริ่ม อุไรที่เป็นห่วงรูปถ่ายของเลี้ยงก็โผล่มาขวาง จูหยวนเลยกลับร่าง ทิ้งมาลินให้รับมือแม่บ้านเก่าแก่ตามลำพัง
ยุรีที่เฝ้าร่างผัวเห็นจูหยวนรู้สึกตัวก็ถอนใจโล่งอก “ค่อยยังชั่วหน่อยที่รีบกลับ นึกว่าจะหายไปทั้งคืนแล้ว คอยดูนะ...ถ้าให้ยุรีเฝ้าร่างไว้แล้วแอบไปนอนกับนังนั่นละก็ ยุรีจะแกล้งไม่ให้ซินแสกลับเข้าร่างได้เลย”
จูหยวนมองหน้าเมียขี้หึงนิ่ง ก่อนขู่เสียงเรียบ
“ถ้าฉันต้องเป็นสัมภเวสีเร่ร่อน...แกก็ต้องตายยุรี!”
เลี้ยงหอบร่างสะบักสะบอมกลับบ้านร้าง บาดแผลที่หลังเพราะปะทะกับจูหยวนคู่ปรับทำให้เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว พึมพำทั้งน้ำตา
“ข้าไม่มีเหรียญ...เหรียญอาคม ถ้ามีเหรียญอยู่รอบตัวข้า...ข้าคงไม่แย่ขนาดนี้”
รุ้งแก้วสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเลี้ยง นึกเป็นห่วงแต่ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เช่นเดียวกับหลวงตาอ่ำที่ทำได้แค่แวะไปเกลี้ยกล่อมเลี้ยงถึงบ้านร้างให้ละเลิกความแค้นและปล่อยวาง...
