เงินปากผี
ตอนที่ 3
เสียงฟ้าคำรามและสัมผัสสุดสะพรึงทำให้มาลินต้องถอย หนีไปตั้งหลักในห้อง โดยมีเมฆาตามติด ขนหัวลุกไปหมดเพราะความกลัวผีกับสิ่งประหลาดรอบตัว
“พี่...พายุอะไร มันดูแปลกๆ”
“มันไม่ใช่พายุหรอกเมฆา ต้องมีใครมีอาคมส่งของมาทำร้ายเรา”
“หา...พี่...ผมกลัว”
“อยู่กับฉัน ไม่ต้องกลัว ฉันยังมีของดีอีกตั้งเยอะ อาจารย์หยดให้มา”
ชื่อหมอผีใหญ่ทำให้เลี้ยงผละไปทันที ทิ้งให้มาลินกับเมฆาเข้าใจผิด คิดว่าชื่อของหยดขู่ให้ผีร้ายกลัวได้ แต่ที่สองพี่น้องใจโฉดคิดไม่ถึงคือเลี้ยงไม่ได้หายตัวเพราะความกลัว แต่บุกไปเอาเรื่องอาจารย์หยดถึงสำนัก!
อาจารย์หยดสำเหนียกถึงพลังรุนแรงบางอย่าง ทันทีที่ไฟจากเทียนเล่มใหญ่ในสำนักดับพึ่บ!
“ใครลองดีกู”
ร่างโปร่งใสของเลี้ยงปรากฏให้เห็นเลือนราง ชี้หน้าด่าหมอผีใหญ่
“ใช้อาคมทำร้ายคนอื่น หากินในทางผิดๆ”
เสียงตวาดดังก้องทั่วสำนัก เหล่าลูกศิษย์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก อาจารย์หยดกลัวเสียฟอร์มแหวตอบเสียงดัง
“มาถึงที่...กูจะสะกดมึงใส่หม้อ มึงต้องเป็นทาสรับใช้กู”
พูดพลางร่ายคาถา แต่มีหรือเลี้ยงจะกลัว เล่นงานคืนจนเกิดไฟลุกลามทั่วรอยสักบนหลังอาจารย์หยด
“มึงต้องตายด้วยอาคมของมึงเอง!”
จบคำก็ใช้คาถาฆ่าหมอผีใหญ่ตายอย่างสยดสยอง เหล่าลูกศิษย์เห็นสภาพอาจารย์ก็หนีตายไม่คิดชีวิต
โดยมีเลี้ยงมองตามด้วยความสะใจ...ใครมันกล้าทำร้ายคนที่เขารัก เขาจะฆ่าให้ตายทั้งหมดเลย!
ooooooo
เมื่อวันพุธกับรุ้งแก้วกลับจากโรงพยาบาล พินทุอรยังนั่งตัวสั่นเพราะเพิ่งสู้กับมาลิน ชายหนุ่มเห็นกระปุกที่ตัวเองหิ้วมาฝากน้องสาวแตกกระจายก็ถามเสียงเข้ม และผละไปเอาเรื่องมาลินทันที
มาลินเห็นท่าทางดุดันของวันพุธก็ถอยหนี เมฆาที่เดินมาด้วยเลยโพล่งถามแทน
“มีปัญหาอะไรวะไอ้พุธ”
“ไม่ได้มีปัญหากับมึง แต่มีปัญหากับพี่สาวมึง”
“ปัญหาอะไร”
“ทำไมพี่สาวมึงต้องทำร้ายน้องสาวกูด้วย”
พินทุอรกับรุ้งแก้วตามเสียงเอะอะลงมา มาลินเห็นสภาพลูกเลี้ยงสาวก็ยิ้มเยาะ
“ทำไม...ในเมื่อนังพินมันปากดี ฉันก็ต้องสั่งสอนน้องสาวแกในฐานะผู้ปกครอง ฉันผิดเหรอ...ไอ้พุธ”
“ถ้าถึงขั้นจะฆ่ากันอย่างนี้ ไม่เรียกว่าสั่งสอนแล้วมั้ง...มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนเรา ไม่ได้เป็นอะไรกับเราซะหน่อย”
“สมองฝ่อหรือไง จะต้องให้ฉันเขียนใส่มือให้แกสองคนท่องรึไงว่าฉันกับพ่อแกจดทะเบียนสมรสกันถูกต้องตามกฎหมาย...จำใส่หัวไว้ ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในบ้านนี้ รวมถึงไล่พวกแกทุกคนออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วย”
รุ้งแก้วทนไม่ไหว โต้ตอบแทนสองพี่น้องเจ้าของบ้าน
“แต่คุณมาลินก็ไม่น่าทำรุนแรงขนาดนี้ รุ้งว่ามันเกินคำว่าสั่งสอนนะคะ”
“หุบปากไปเลยนังรุ้งแก้ว แกมันก็แค่คนอาศัย อย่าสะเออะมาออกความเห็น”
“ค่ะ...รุ้งแค่คนอาศัย รุ้งอาศัยบ้านนี้มานานแล้ว แต่ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้คนบ้านนี้แม้แต่ครั้งเดียว”
มาลินหัวเสีย เงื้อมือจะตบรุ้งแก้ว แต่วันพุธเข้ามาขวางและตะคอกด่าไม่ไว้หน้า
“ผมเสียใจแทนคุณพ่อจริงๆที่เลือกคนอย่างเธอมาเป็นคู่ชีวิต ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่...ผมยังไม่เห็นมีอะไรดีสักอย่าง”
เมฆาโมโหแทนพี่สาว จะปรี่มาเอาเรื่องวันพุธ แต่เลี้ยงโผล่มาช่วย ใช้คาถาเรียกฝูงอีกามาจิกทึ้งเมฆากับมาลินจนต้องหนีกลับห้อง อุไรมองตามยิ้มเยาะ มั่นใจว่าเป็นฝีมือเลี้ยง อดีตเจ้านายและเจ้าของบ้านตัวจริง ต่างจากรุ้งแก้วที่หน้าซีดด้วยความกลัว เมื่อเห็นเงาดำของชายหนุ่มปริศนาหายวับไปแบบต่อหน้าต่อตา!
ooooooo
มาลินวิ่งตัวสั่นเข้ามาในห้อง ภาพฝูงอีการุมทึ้งยังติดตาจนหลอน คิดว่าพินทุอรอาจเลี้ยงผีไว้สู้กับเธอ เมฆาเห็นอาการหวาดกลัวของพี่สาวก็เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
“พี่เป็นอะไรไป ผมตกใจหมดเลย เหมือนพี่กลัวอะไรสักอย่าง”
ท่าทางวิตกกังวลของน้องชายทำให้มาลินได้สติ พยายามฝืนยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่แกเถอะ...เป็นไงบ้าง”
“ผมว่าบ้านนี้มีอะไรแปลกๆ ตอนผมจะต่อยไอ้พุธ จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีลมแรงๆปะทะตัวผม แรงมากๆเลยนะพี่”
“ใช่...ตะกี้ฉันก็เห็นภาพหลอนเป็นอีกาฝูงใหญ่บินมาจิกตีฉัน ฉันพยายามปัดป้อง แล้วจู่ๆมันก็หายวับไปกับตา”
“เราจะทำยังไงกันดีพี่”
เมฆาใจไม่ดี มาลินต้องเดินไปหยิบสายสิญจน์ในกระเป๋ามายื่นให้
“เอาติดตัวไว้ ฉันได้มาตอนไปเข้าพิธีสวดนพเคราะห์ ศักดิ์สิทธิ์มากนะเมฆา”
มาลินคิดว่าสายสิญจน์จะช่วยคุ้มครองเธอกับน้องชายได้ ไหนจะผีเด็กบริวารของอาจารย์หยด แต่นอกจากผีเด็กจะไม่กล้าหือกับเลี้ยง เมฆายังถูกเลี้ยงใช้เป็นเครื่องมือลวงเธอมาที่สระน้ำอีก
สภาพนอนคว่ำหน้าลอยในสระของเมฆาทำให้มาลินสติแตก วิ่งไปดูแล้วถึงกับตะลึง เมื่อร่างของน้องชายหายไป กลายเป็นร่างของเธอลอยขึ้นอืด มาลินพยายามว่ายกลับมาที่ขอบสระ แต่ถูกมือใครบางคนฉุดให้จมน้ำ เลี้ยงนั่นเองที่จะเอาชีวิตเธอล้างแค้นให้ลูกทั้งสอง แต่หลวงตาอ่ำส่งกระแสจิตมาห้ามไว้
“การฆ่าคนเป็นบาป จะทำให้โยมเลี้ยงไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิดเหมือนคนอื่นเขา”
หลวงตาอ่ำส่งกระแสจิตจากบ้านร้างที่เก็บโลงศพเลี้ยง พลันเจ้าของบ้านก็โผล่ร่างโปร่งแสงมาเอาเรื่อง
“หลวงตามาขวางผมทำไม ผมจะฆ่ามัน”
“การฆ่าคนอื่นเป็นบาปมหันต์นะ ทำไมโยมเลี้ยงถึงคิดจะฆ่าคนอื่นล่ะ”
“ใครก็ตามที่มันทำร้ายผม หรือทำร้ายคนที่ผมรัก ผมจะไม่ไว้ชีวิตมัน ผมต้องแก้แค้น ไม่มีใครห้ามผมได้หรอก”
“ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่กว่าพุทธคุณหรอก พุทธคุณบริสุทธิ์...มีพลังยิ่งกว่าพลังทั้งมวล ต่อให้โยมเลี้ยงมีอาคมแค่ไหน ก็สู้พุทธคุณไม่ได้ โยมเลี้ยงอย่าประมาท...เชื่อหลวงตาเถอะ”
เลี้ยงไม่เชื่อ หัวเราะเยาะหยันเสียงดัง ก่อนประกาศกร้าว
“ถ้ามันทำร้ายผมหรือคนที่ผมรัก ผมก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”
ooooooo
ความอาฆาตของเลี้ยงทำให้หลวงตาอ่ำหนักใจ แต่ทำได้แค่เพียงช่วยแผ่เมตตาให้เลี้ยงคิดได้เท่านั้น ธงชาติกับทศเพิ่งกลับจากตระเวนขายเหรียญเงินปากผีที่ได้จากโลงศพของเลี้ยง เห็นหลวงตาก็ละล่ำละลักแก้ตัวว่ากลับดึกเพราะทำงานพิเศษ เลยถูกย้อนอย่างรู้ทันว่าโกหกพระเป็นบาป
คำพูดของหลวงตาอ่ำทำให้ธงชาติกับทศร้อนตัว รีบเค้นคอตันเพราะเห็นว่าหลวงตาเพิ่งออกมาจากบ้านร้าง
“มึงบอกมา...หลวงตาไปที่บ้านร้างทำไม”
ตันตกใจเสียงดังของลูกศิษย์วัดทั้งสอง ตะกุกตะกักตอบเสียงสั่น
“คุณท่านบอกหลวงตาว่าจะ...จะฆ่าไอ้...ไอ้คนที่เอาเหรียญ...เอาเหรียญไป”
ธงชาติกับทศหน้าซีดเพราะมีชนักติดหลังแอบขโมยเงินปากผี ตันพอเดาท่าทางนั้นได้ เบิกตาโพลง
