เงินปากผี
ตอนที่ 3
“แก...แก...แกสองคนเอา...เอาเงิน...เงินปากผีของคุณท่านไปหรือเปล่า”
คำถามเหมือนรู้ทันของตันทำให้ธงชาติกับทศของขึ้น ตั้งท่าจะเตะให้หายคลั่ง แต่หลวงตาอ่ำที่ได้ยินเสียงเอะอะของเหล่าลูกศิษย์วัดโผล่มาห้ามเสียก่อน และท่าทางกลัวตัวสั่นของตันทำให้นึกเมตตา ปลอบเสียงอ่อน
“กลัวผีโยมเลี้ยงเหรอตัน...คุณท่านของเอ็งเขาไม่ทำอะไรหรอก เอ็งไม่ได้ขโมยของเขานี่นา”
พูดจบก็ผละไป ทิ้งทศกับธงชาติให้มองหน้ากันเครียดๆ...หรือว่าหลวงตาจะรู้เรื่องพวกเขาขโมยเงินปากผีแล้ว...
ค่ำคืนอันแสนวุ่นวายผ่านพ้นอย่างช้าๆ อย่างน้อยก็ในความคิดของมาลินที่ถูกเล่นงานจนหลอนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันต่อมาเลยสั่งให้เมฆาน้องชายคนเดียวเก็บของกลับไปอยู่บ้านเก่า
อุไรตรวจดูความเรียบร้อยของบ้านตามหน้าที่แต่เช้าเช่นกัน เจอน้อยยืนหาวก็หมั่นไส้ อดแขวะไม่ได้
“เขาวุ่นวายกันทั้งคืน มุดหัวอยู่แต่ในห้อง แทนที่จะมาช่วยกันบ้าง”
น้อยส่ายหน้า รู้สึกขยาดกับเหตุการณ์ประหลาดช่วงหลายวันที่ผ่านมา “ใครจะกล้าออกมาล่ะป้า นับวันบ้านนี้มีอะไรแปลกๆขึ้นทุกที ฉันบอกตรงๆนะว่าฉันกลัว
นี่ถ้าหางานใหม่ได้เมื่อไหร่ก็ไม่อยู่แล้ว”
“ให้มันจริงเถอะวะ กลัวแต่ว่าที่ทนอยู่นี่เพราะอยากรวยทางลัด”
“อ้าว...ป้า...หมายความว่าไง ฉันไม่ได้คิดแบบป้าหรอกนะ”
อุไรปราดไปหยิกสาวใช้ พร้อมเอ็ด “นังน้อย...เอ็งคิดว่าข้าจะทำอะไร...เอ็งน่ะทำตัวดีๆนะนังน้อยข้าเห็นเล่นหูเล่นตากับไอ้เมฆาน้องนังมาลินอยู่บ่อยๆ...ระวังจะท้องไม่มีพ่อ”
“ก็ถ้าบุญมาวาสนาส่งให้นังน้อยได้เป็นคุณนายกับเขาบ้าง นังน้อยก็เอานะป้า อีกอย่าง...คุณเมฆาเขาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ต่อไปบ้านนี้ก็ต้องเป็นของพี่สาวเขา ยังไงฉันก็ต้องได้ส่วนแบ่งบ้างหรอกน่า”
คำพูดฝันเพ้อเจ้อของสาวใช้ทำให้อุไรปวดประสาท เอ่ยปากไล่แบบรำคาญๆ
“ไปให้ไกลๆข้าเลยนังน้อย...ก่อนที่ข้าจะเหลืออดทนไม่ได้”
“ถ้าไม่ช่วยทำงาน อย่าด่าก็แล้วกัน...ออกปากไล่ฉันเองนะ”
น้อยไม่ยี่หระท่าทางไม่พอใจของอุไร เดินหนีไปหาเมฆาถึงห้อง ก่อนจะถูกไล่ตะเพิด เพราะเมฆากับมาลินยังผวากับเรื่องเมื่อคืนและจะรีบกลับไปตั้งหลักที่บ้านเก่า
วันพุธยินดีมากที่สองพี่น้องใจโฉดจะออกจากบ้าน เอ่ยปากไล่ให้ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก เมฆาโมโห สวนกลับอย่างกราดเกรี้ยวและพาลถึงรุ้งแก้วแฟนสาวของวันพุธ
“จำไว้นะ...กูจะเอานังนี่มาเป็นเมียให้ได้!”
ooooooo
มาลินกับเมฆาออกไปแล้ว บรรยากาศในบ้านเสริมจึงกลับสู่ความสงบ อุไรโล่งใจมาก แต่ไม่วายคาใจท่าทางแปลกๆของมาลินก่อนออกจากบ้านที่โพกหน้าโพกตาเหมือนต้องการจะปิดบังบางอย่าง
อุไรปัดเรื่องของสองพี่น้องใจโฉดทิ้งและกลับเข้าบ้าน พร้อมสัมผัสพิเศษของเลี้ยงที่ทำให้เธอยิ้มบางๆ
“อิฉันคิดถึงคุณท่านค่ะ อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับคืนมาเหมือนเดิม ตอนนี้คุณเสริมอยู่โรงพยาบาลนะคะ พวกเรากำลังลำบากค่ะคุณท่าน คุณท่านต้องไม่ทิ้งพวกเรานะคะ”
เลี้ยงยอมปรากฏร่างโปร่งแสงของตัวเองให้แม่บ้านเก่าแก่เห็นเป็นครั้งแรก
“ฉันจะปกป้องทุกคนในบ้านนี้ เธอไม่ต้องห่วงอะไร”
คำสัญญาของเลี้ยง อดีตเจ้านายและเจ้าของบ้านตัวจริง ทำให้อุไรสบายใจขึ้น เชื่อว่ามาลินกับเมฆาจะไม่มีวันได้อะไรจากบ้านหลังนี้ เพราะมีวิญญาณของเลี้ยงคอยคุ้มครอง
ไม่มีใครรู้ว่ามาลินต้องเจออะไรบ้างหลังถูกเล่นงานเมื่อคืน นอกจากเกือบจมน้ำตายเพราะมีมือปริศนาฉุดขา ใบหน้าสวยงามที่เธอภูมิใจหนักหนายังมีลายดอกไม้พาดขึ้นอีกต่างหาก
มาลินร้อนใจมาก รีบส่งเมฆาที่บ้านเก่าและกำชับไม่ให้กลับไปบ้านเสริมอีกจนกว่าเธอจะเรียก หลังจากนั้นจึงรุดไปหาอาจารย์หยดที่สำนัก และพบว่าหมอผีใหญ่ตายแล้วอย่างสยดสยอง!
ชาวบ้านโจษจันเรื่องการตายของอาจารย์หยดอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะความจริงที่ว่าหมอผีใหญ่มีรอยดอกไม้พาดตามตัว มาลินได้ฟังแล้วถึงกับพูดไม่ออก ยกมือลูบหน้าตัวเองที่มีรอยนั้นเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน!
เลี้ยงลำพองใจคิดว่าออกจากกระปุกสะกดวิญญาณแล้วจะทำอะไรใครก็ได้ บุกไปฆ่าเมฆาถึงในบ้านเก่า แต่อีกฝ่ายมีสายสิญจน์ที่ข้อมือ จึงกลายเป็นเขาที่ต้องหอบมือมีแผลเหวอะหวะกลับไป
รุ้งแก้วตื่นมาช่วยอุไรเตรียมอาหารเช้าเหมือนเคย พร้อมฟังวันพุธกับพินทุอรคุยกันเรื่องเสริมและการ
รับมือมาลิน แม่เลี้ยงใจร้ายที่ระรานสองพี่น้องไม่หยุด อุไรเฝ้าสังเกตท่าทางของรุ้งแก้วเงียบๆ จนเมื่ออีกฝ่าย
หน้าซีดเหมือนเห็นหรือกลัวอะไรบางอย่าง จึงลากตัวไปคุยตามลำพัง
วันพุธกับพินทุอรได้แต่มองตามหลังรุ้งแก้วเครียดๆ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่กลัวมากว่าอีกฝ่ายจะประสาทหลอนเพราะบ่นว่าเห็นผีหรือวิญญาณตลอดเวลา
ความจริงคือรุ้งแก้วเห็นวิญญาณเลี้ยง หรือที่เธอเข้าใจว่าเป็นชายปริศนาที่เห็นบ่อยขึ้นในระยะหลัง ในสภาพร่างสะบักสะบอมและมือเป็นแผลเหวอะหวะ อุไรพอเดาได้ว่ารุ้งแก้วน่าจะมีสัมผัสพิเศษ ไม่รอช้าเปิดฉากถามตรงๆ
“ผู้ชายที่หนูรุ้งเห็น...หน้าตายังไงคะ อายุสักเท่าไหร่”
“ก็สักประมาณสี่สิบปีค่ะ เอ๊ะ...ป้าเชื่อรุ้งเหรอคะ”
อุไรสบตารุ้งแก้ว ก่อนพยักหน้า “เชื่อซี...ป้าเองก็เคยเห็นอะไรแปลกๆเหมือนหนูรุ้งเหมือนกัน ของอย่างนี้ ...ไม่เกิดขึ้นกับตัว พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ยิ่งคุณพุธน่ะ...เธอไม่เคยเชื่ออะไรเลย”
“เขาดูน่าสงสารจังค่ะป้า”
“น่าสงสาร...คนที่หนูรุ้งเห็นน่ะเหรอคะ”
“ค่ะ...มือเขาเหมือน...”
“เหมือนอะไรคะหนูรุ้ง”
“เหมือนมือเขาถูกไฟไหม้น่ะค่ะ”
คำบอกเล่าของรุ้งแก้วทำให้อุไรตกใจมาก...หรือว่าเลี้ยงจะถูกใครทำร้าย!
ooooooo
มาลินกลุ้มใจเรื่องรอยดอกไม้บนหน้า ขับรถใจลอยจนถึงสุสานจีนแห่งหนึ่ง และเกือบชนกับรถขนศพของพวกชาวบ้าน หญิงสาวพยายามบอกให้ทุกคนหลีกทาง แต่ไม่มีใครสนใจฟัง เธอเลยจะลงจากรถไปไล่
แต่บรรยากาศในสุสานจีนก็น่าสะพรึงกว่าที่เธอคิดไว้ ลมพัดแรงเหมือนจะมีพายุทำให้มาลินขนลุก เมื่อกวาดตามองรอบตัวก็เห็นแต่พวกชาวบ้านท่าทางน่ากลัว จนกระทั่งได้สบตากับใครคนหนึ่ง!
จูหยวน ซินแสหนุ่มใหญ่ อดีตคู่ปรับของเลี้ยงเมื่อครั้งมีชีวิต กำลังทำพิธีไล่ดวงวิญญาณเร่ร่อนบริเวณสุสาน สัมผัสบางอย่างบอกเขาว่าใครบางคนกำลังมองมา...
มาลินนั่นเองที่ตกใจจนหน้าซีดเมื่อเห็นเขา
ทำพิธีไล่ผีหรือดวงวิญญาณ รีบหนีไปขึ้นรถ แต่ไม่ทันเหยียบคันเร่ง ผู้ชายที่ทำพิธีไล่ผีคนนั้นก็โผล่มาเกาะขอบประตูรถ
“หลีกไป...นี่รถของฉัน แล้วเราก็ไม่รู้จักกัน”
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก”
“หลีกไป! รถของฉัน...เราไม่รู้จักกัน”
จูหยวนหัวเราะเยาะ ก่อนเป่ามนตร์ดำทำให้ลมพัดผ้าคลุมหน้าของมาลินออก เผยให้เห็นรอยดอกไม้บนใบหน้าสวยงามของเธอ มาลินตะลึงมาก จนเมื่อตั้งสติจึงออกรถอย่างรวดเร็ว
มาลินตัดสินใจไม่กลับบ้านเสริม แต่ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พนักงานมาส่งถึงห้องพักและแนะนำสิ่งอำนวยความสะดวกภายในโรงแรม พร้อมเชิญชวนให้ไปดูจูหยวน ซินแสใหญ่คนดัง จะทำพิธีริมสระน้ำของโรงแรม
เลี้ยงที่แอบตามมาลินมาถึงโรงแรมได้ยินชื่อ
จูหยวนอดีตคู่ปรับก็ของขึ้น พึมพำเสียงห้วน
“ไอ้จูหยวน...ชาตินี้ข้าคงหนีแกไม่พ้น ดี...จะได้รู้กันซะทีว่าแกกับข้า ใครคือเจ้าแห่งไสยเวท!”
วันเดียวกันในห้างสรรพสินค้ากลางเมือง...ธงชาติกับทศเอาเหรียญเงินทองที่ได้จากปากผีไปขาย แต่ไม่มีพ่อค้าพระหรือของขลังคนไหนสนใจซื้อ เพราะไม่มีใครรู้จักที่มาของเหรียญหรืออิทธิฤทธิ์ของมันมาก่อน
ธงชาติหงุดหงิดมากเพราะตระเวนขายกี่ร้านพ่อค้าแทบทุกรายบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าทศซึ่งปั้นแต่งเรื่องราวของเหรียญเป็นตุเป็นตะเล่านิทานหลอกเด็ก!
“ไหนเอ็งว่ารู้จักเยอะไงวะ ทำไมขายไม่ได้เลย ข้าว่าถ้ามันให้ร้อยสองร้อยก็เอาเถอะวะ...กินหนมขำๆว่ะ”
“ขืนทำยังงั้นราคาก็ตกหมด ข้ารับรองว่าอีกไม่กี่วันหรอก เหรียญนี่มีราคาแน่”
“เอ็งจะทำยังไง”
“ยังไม่รู้...แต่เอ็งไว้ใจข้าเถอะน่าไอ้ชาติ”
“เมื่อไหร่จะเลิกโม้วะ...”
ooooooo
วันพุธพาพินทุอรน้องสาวกับรุ้งแก้วแฟนสาวไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล เสริมสีหน้าดีขึ้น แม้จะยังเศร้าซึมเพราะอาการอัมพาตจากอุบัติเหตุรถชน
“ที่บ้านเป็นไงบ้าง พ่ออยากกลับบ้านจังเลย แต่ว่าตอนนี้ขาพ่อ...”
“คุณพ่ออย่าเพิ่งคิดมากสิครับ หมอเขายังไม่สรุป”
พินทุอรเห็นพ่ออาการดีขึ้นก็อดแขวะถึงมาลินไม่ได้ อยากให้พ่อรู้เช่นเห็นชาติเมียใหม่
“เอ๊ะ...นี่คุณมาลินไม่ได้มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอคะ เห็นออกจากบ้านตั้งแต่เช้า พินยังคิดว่ามาเยี่ยมคุณพ่อซะอีก”
“พิน...ไม่เอาน่า” วันพุธปรามน้องสาว
“อย่าห้ามพินเลยค่ะ พินอยากให้คุณพ่อตาสว่าง เขาไม่ได้รักคุณพ่อจริงหรอก เชื่อพินเถอะค่ะ”
รุ้งแก้วเห็นท่าไม่ดี พาตัวพินทุอรออกไปก่อน ทิ้งวันพุธให้คุยกับเสริมตามลำพัง
“หมอเขาบอกพ่อแล้ว...พ่อคงเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะดูแลคุณพ่อเอง คุณพ่อต้องหาย หมอเดี๋ยวนี้เก่งครับ”
“พุธ...ถ้าหากว่าวันหนึ่งพ่อเป็นอะไรไป อย่าทิ้งน้องกับป้าอุไรนะ...รับปากพ่อได้ไหม”
“คุณพ่ออย่าพูดยังงี้นะครับ ผมไม่อยากฟัง...”
พินทุอรไม่พอใจที่ถูกแยกออกมา พาลหัวเสียถึงมาลิน ต้องโทร.ไปจิกให้มาเยี่ยมพ่อ มาลินไม่ยี่หระลูกเลี้ยงสาว ตอบปฏิเสธและวางสายดื้อๆ เพราะมีสิ่งน่าสนใจมากกว่าตรงริมสระน้ำโรงแรม
มาลินอึ้งมากเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ตนเห็นในสุสานอีกครั้ง ท่าทางน่ากลัวและแววตารู้ทันของเขาทำให้เธอสะบัดร้อนสะบัดหนาวอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ปลอบตัวเองว่าคงไม่มีอะไร...และการเจอกันครั้งนี้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ!
อุไรสบายใจขึ้นเมื่อมาลินกับเมฆาออกจากบ้านตั้งแต่เช้า มั่นใจมากว่าเหตุการณ์ประหลาดเมื่อคืนก่อนเป็นฝีมือของเลี้ยง อดีตเจ้านาย เจ้าของบ้านตัวจริงและพ่อแท้ๆของวันพุธกับพินทุอร
“อิฉันรู้นะคะว่าคุณกลับมาอยู่บ้านเราแล้ว คุณให้หนูรุ้งแก้วเห็นใช่ไหมคะ...หนูรุ้งแก้วบอกว่ามือคุณเหมือนถูกไฟไหม้ ใครทำร้ายคุณคะ แล้วนี่คุณออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ยังไง”
แม่บ้านเก่าแก่ถามเป็นชุดด้วยเป็นห่วง เลี้ยงเลยยอมปรากฏตัวให้เห็น
“คุณจริงๆด้วย...คุณออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ยังไง แล้วคุณไม่ถูกสะกดวิญญาณไว้เหรอคะ ใครทำอะไรคุณ”
“มันมีของดี พุทธคุณขลังนัก อาคมว่าร้ายเพียงใดก็สู้พุทธคุณไม่ได้”
“อิฉันจะช่วยคุณได้ยังไง บอกอิฉันสิคะ”
“คนที่มีจิตบริสุทธิ์เท่านั้น จึงจะสร้างกุศลแล้วอุทิศบุญให้ฉันได้”
พูดจบก็หายตัววับ ทิ้งอุไรให้ครุ่นคิด ก่อนจะถึงบางอ้อ ไปตามรุ้งแก้ว แฟนสาวของวันพุธที่มีสัมผัสพิเศษเห็นผีหรือดวงวิญญาณ แถมยังเป็นคนมีจิตใจงดงาม ให้ช่วยทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เลี้ยง แผลเหวอะหวะบนมือที่เกิดจากสายสิญจน์ของเมฆาจึงหายเป็นปลิดทิ้ง
