มือปราบเหยี่ยวดำ
ตอนที่ 15
ประทีปไปหาตี๋ใหญ่ที่นากุ้ง เห็นเพื่อนรักซ้อมยิงปืนกับดำก็อดเสียวแทนพวกตำรวจไม่ได้ ฝีมือจอมโจรใหญ่เป็นที่เลื่องลือ เช่นเดียวกับความโหดเหี้ยมและเลือดเย็นของเขา
ตี๋ใหญ่ไม่ได้เอะใจท่าทางแปลกๆของเพื่อนรัก แต่ชวนซ้อมยิงปืนด้วยกัน ประทีปปฏิเสธเหมือนเคย ทั้งไม่ชอบและไม่อยากแตะปืนให้รู้สึกผิดมากกว่านี้ ได้แต่ร้อนรนแทบนั่งไม่ติดเพราะตี๋ใหญ่ไม่ออกเดินทางตามกำหนด
“เอ็งจะไปเมื่อไรวะเนี่ย นัดมาแต่เช้า นี่ปาไปจะเที่ยงอยู่แล้ว”
“ใจเย็นๆสิวะ รอให้แดดร่มลมตกก่อนค่อยไปกัน”
ประทีปเห็นท่าไม่ดี กลัวพวกตำรวจรอนานและผิดสังเกต จึงหาทางออกไปส่งข่าว
“โหย...งั้นซื้ออะไรกินก่อนได้เปล่าวะ หิวจะแย่แล้วเนี่ย”
“ดีเหมือนกัน กินกันซะก่อนจะออกเดินทาง”
ตี๋ใหญ่อนุญาตง่ายๆ ประทีปถือโอกาสยืมเครื่อง ประดับของเพื่อนรักมาใส่ โดยอ้างว่าจะเอาไปอวดสาว จอมโจรใหญ่ไว้ใจเพื่อนรัก ถอดให้แบบไม่คิดมาก ต่างจากทิพย์ที่มองมาแบบไม่ชอบใจ
“เอ็งนี่ไว้ใจคนง่ายจริงเว้ย”
“ฉันกับไอ้ทีปโตมาด้วยกัน ลุยมาด้วยกันไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้ว ไม่ไว้ใจมันแล้วจะไปไว้ใจใครกันล่ะเจ๊”
บรรดลสะกดรอยตามถึงนากุ้งจึงส่งข่าวบอกทีมให้มาสมทบ สมศักดิ์สั่งให้ลูกน้องสำรวจทางหนีทีไล่รอบนากุ้ง พบว่ามีทางเข้าออกทางเดียว หากตี๋ใหญ่ออกมาทุกคนจะต้องเห็น
ประทีปที่สวมเครื่องประดับของตี๋ใหญ่กวาดตามองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง และเกือบถูกพวกตำรวจเข้าใจผิด ถ้าเขาไม่ถอดหมวกเผยให้เห็นใบหน้าของเขา
“นี่ผมเอง...ประทีป”
“อ้าว...แล้วเอาหมวกกับแว่นใครมาใส่น่ะ” อุดมถามงงๆ
“ของตี๋ใหญ่มัน จะได้เป็นหลักฐานยืนยันว่าเจอตัวมันแล้ว”
สมศักดิ์พยักหน้ารับรู้ ก่อนถามถึงเสื้อผ้าของตี๋ใหญ่ รวมไปถึงอาวุธที่มี ประทีปเล่าตามที่เห็น และขอแยกตัวไปซื้อของตามที่บอกกับตี๋ใหญ่จะได้ไม่ผิดสังเกต สมศักดิ์ให้เงินเพิ่มไปซื้อเหล้า หวังมอมให้พวกตี๋ใหญ่เมามาย เผื่อจะหลอกพามาจับกุมได้แบบไม่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวมากนัก
ประทีปผละไปซื้อของแล้ว สมศักดิ์จึงสั่งลูกทีมคนอื่นเฝ้าปากทางเข้านากุ้ง ส่วนตัวเองกับบรรดลกลับไปกองบัญชาการเพื่อวางแผนรับมือขั้นต่อไป
สมศักดิ์แสดงภาพแผนที่รอบนากุ้งให้ตัวแทนจากหน่วยอื่นรับรู้ และเสนอแผนจับกุมตี๋ใหญ่
“จะมีคนของเราแฝงตัวในศาลาพักที่อยู่ตรงข้ามกับทางเข้านากุ้ง จุดนี้เป็นจุดที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนเวลาที่ตี๋ใหญ่กับพวกออกมา จากนั้นก็หาจังหวะเข้าประชิดและจับกุมตัวทันที”
“ถ้าแผนนี้ไม่สำเร็จล่ะ” วสันต์ถามเสียงเครียด
“ถ้าตี๋ใหญ่ยิงต่อสู้ เราจะให้ตำรวจแม่นปืนที่ซุ่มรอจัดการโดยเร็วที่สุด”
ทุกหน่วยรับคำสั่ง สมศักดิ์จึงประกาศปิดท้ายก่อนเลิกประชุม
“ปฏิบัติการครั้งนี้จะต้องไม่มีการสูญเสีย พวกเราทุกคนจะต้องได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย!”
ooooooo
กว่าฟ้าจะฟื้นตัวจากอาการเมาก็บ่ายคล้อย รีบโทร.บอกตี๋ใหญ่เรื่องของขลังที่เขาลืมไว้ในห้องพักเธอ ตี๋ใหญ่ดีใจมาก รับปากจะไปเอาโดยเร็วที่สุด
ตี๋ใหญ่วางสายหลังนัดแนะเวลากับฟ้าซึ่งย้ำให้โทร.บอกก่อนมาถึง และหันมาบอกทิพย์
“เจ๊...ฉันได้ตะกรุดกับเขี้ยวเสือไฟคืนแล้วล่ะ เห็นมะ...ของของเรายังไงก็เป็นของของเรา”
ทิพย์เหยียดยิ้มเย็นๆ ก่อนแขวะ “ฮึ...นึกว่าเอาไปทำหายที่ไหน ที่แท้ก็เอาไปถอดทิ้งไว้ตอนสำส่อนนี่เอง”
น้ำเสียงเหมือนจะหึงของเธอทำให้ตี๋ใหญ่อดขำไม่ได้ รู้มานานว่าเธอคิดเช่นไรแต่ไม่เคยตอบรับ เพราะไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น ประทีปกลับมาพอดีและสัมผัสได้ถึงบรรยากาศชวนอึดอัดของชาวแก๊ง เอ่ยชวนให้กินข้าว
ดำโล่งใจมาก คว้าถุงข้าวไปแกะและชวนคนอื่นๆ ตี๋ใหญ่เลยถือโอกาสประกาศ
“เปลี่ยนแผนหน่อยเว้ย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วว่าจะออกเร็วหน่อย จะไปแวะเอาตะกรุดกับเขี้ยวเสือไฟก่อน”
ประทีปมองมางงๆ ในใจเริ่มคิดหาทางบอกพวกตำรวจ
“ตะกรุดกับเขี้ยวเสือไฟที่ว่าหายไปน่ะเหรอ”
“อือ...ตอนนี้เจอแล้ว ทำตกไว้ที่ห้องฟ้าน่ะ”
“เอ็งแวะไปคนเดียวก่อนใช่ป่ะ”
“ไปกันหมดนี่แหละ ได้ของแล้วจะได้ต่อรถขึ้นเหนือไปเลย”
ตี๋ใหญ่ไม่ยอมให้เพื่อนรักแยกตัว ประทีปต้องตามไปด้วยแบบไม่มีทางเลือก ต่างจากทิพย์ที่หัวเสียเรื่องฟ้าจนไม่มีอารมณ์จะร่วมขบวนไปฆ่าใคร ตี๋ใหญ่ไม่เซ้าซี้ สั่งให้ทุกคนรีบกินข้าวแล้วจะออกเดินทางทันที!
พวกตำรวจรอรอบนากุ้งอย่างอดทน จนในที่สุดตี๋ใหญ่ก็ออกมาพร้อมดำกับประทีป สมศักดิ์สั่งทุกหน่วยเตรียมพร้อม แต่อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวเพราะไม่อยากให้ตี๋ใหญ่ไหวตัว
ประทีปมือเย็นเฉียบเพราะถึงเวลาสำคัญ เขาพยายามเดินช้าให้ห่างจากตี๋ใหญ่เพื่อเปิดโอกาสให้
พวกตำรวจจับกุมตามแผน แต่จอมโจรใหญ่เพื่อนรัก
ก็เดินมากอดคอ ทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
“ไอ้ทีป...มึงกับกูเป็นเพื่อนกันมานาน สัญญากับกูได้ไหมว่าไม่ว่าอะไรจะเกิด มึงกับกูจะไม่ทิ้งกัน”
“พูดอะไรแปลกๆวะตี๋ ถ้ากูไม่เห็นมึงเป็นเพื่อน กูไม่มาเดินอยู่กับมึงแบบนี้หรอก”
“เออ...กูรู้ แล้วกูก็เชื่อว่ามึงเป็นเพื่อนกูจริงๆ...เพื่อนตายของกู”
ถ้อยคำไว้เนื้อเชื่อใจของตี๋ใหญ่ทำให้ประทีปกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ แต่ไม่เปลี่ยนใจเดินตามแผนเดิมคือหาทางปลีกตัวออกจากเพื่อนรักให้ได้
“ตี๋...กูเพิ่งนึกได้ว่าลืมของไว้ที่บ้าน เอางี้ได้ไหม...กูกับมึงแยกกันไปทำธุระ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเจอกันอีกที”
“อย่าเลยว่ะทีป ไปด้วยกันนี่แหละ”
ดำสนับสนุน ไม่อยากให้เสียเวลาคอยกัน ประทีปไม่มีทางเลือกจึงอาสาไปเรียกรถรับจ้างให้...
ooooooo
