มือปราบเหยี่ยวดำ
ตอนที่ 15
“ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน พรุ่งนี้ภารกิจก็คงเสร็จเรียบร้อย”
นพวรรณใจไม่ดี แต่แกล้งทำเหมือนไม่เป็นไร และบรรดลก็ดูออก ลาจากมาด้วยใจอาวรณ์แต่สุดท้ายก็อดระบายกับอุดมที่มารอรับถึงบ้านไม่ได้
“บอกตามตรงนะดม...ทุกครั้งที่ออกปฏิบัติการ ฉันไม่เคยแน่ใจสักครั้งว่าจะได้กลับบ้าน คุณวรรณก็คงคิดเหมือนกันทุกครั้งที่เห็นฉันออกไป ฉันจะได้กลับมาหาเขาอีกหรือเปล่า หรือว่า...มันจะเป็นการเจอหน้ากันครั้งสุดท้าย”
“แกอย่าพูดเป็นลางแบบนี้สิวะ”
“ไม่รู้สิ...แต่ความตายน่ะ...ไม่เข้าออกใครหรอกเว้ย”
“ก็จริงของแก แต่ถึงยังไงเราก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด”
“เพื่อจัดการคนเลวๆอย่างตี๋ใหญ่ ฉันพร้อมแลกทุกสิ่งทุกอย่างให้สมกับที่เราเป็นตำรวจ...ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์”
ooooooo
บรรยากาศรอบอู่นายฟื้นเงียบสงัดจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอยู่ด้านใน ตี๋ใหญ่เก็บตัวเงียบ ไม่ส่งเสียงหรือแสดงความเคลื่อนไหวใดๆ จนพวกตำรวจเริ่มหวั่นใจ
อุดมยกกล้องส่องทางไกลไปบริเวณรอบๆ ถอนใจเหนื่อยหน่าย
“เงียบกริบ...ไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้ตี๋ใหญ่
อยู่ข้างในแล้วหรือยัง”
“คงต้องรอให้ถึงเช้าก่อน พอประทีปมาเจอตี๋ใหญ่ตามที่นัดไว้ เราคงได้รู้กัน”
บรรดลบอกเพื่อนรัก สมศักดิ์ซึ่งแวะมาสังเกตการณ์ด้วยอดสงสัยไม่ได้
“แน่ใจนะว่าตี๋ใหญ่จะไม่เปลี่ยนแผนอีก ไอ้นี่มันฉลาด ชอบเปลี่ยนแผนปุบปับจะได้ไม่ให้ใครจับได้ไล่ทันมัน”
“เท่าที่คุยล่าสุดกับประทีป ตอนนี้แผนยังเหมือนเดิมทุกอย่าง”
พวกตำรวจไม่มีทางเลือกต้องรอกันต่อ แต่เพียงอึดใจเดียวก็ได้ยิ้มให้กันเงียบๆ เมื่อเห็นดำหนึ่งในสมาชิกแก๊งตี๋ใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซค์มาพร้อมเสบียงอาหารมากมาย
ดำจอดรถและเข้าไปในอู่นายฟื้น โดยไม่สำเหนียกว่าพวกตำรวจล้อมรอบบริเวณนี้ไว้หมด ทิพย์กับตี๋ใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน มัวคุยกันเรื่องของขลังชุดใหม่ที่ตี๋ใหญ่จะไปเอาจากอาจารย์ทอง
“สรุปเอ็งไม่รอรับของจากอาจารย์ทองก่อนแล้วค่อยไปเหรอวะ”
“ไม่รงไม่รอมันแล้วเจ๊ รีบไป รีบยิง รีบรับเงินดีกว่า แค่ยิงโป้งเดียวจบ ไม่มีอะไรต้องเสี่ยงเลย”
“เอ็งอย่าประมาท ตำรวจทั้งประเทศตามล่าเอ็งอยู่ ดูอย่างไอ้พวกนั้นสิ ถ้าไม่ประมาทคงไม่ต้องจบแบบนี้”
คำเตือนของทิพย์ทำให้ตี๋ใหญ่ชะงัก แต่ยังทำไม่ยี่หระ
“ไม่หรอกเจ๊...คนอย่างฉันไม่เคยประมาท ที่ฉันรอดมาได้ถึงป่านนี้ ไม่ใช่เพราะโชคช่วยหรอกนะ”
ดำโผล่มาขัดจังหวะพร้อมถุงอาหาร ตี๋ใหญ่ถือโอกาสตัดบท แต่ไม่วายทิ้งท้าย
“เจ๊...ฉันรู้นะว่าเจ๊ห่วงฉัน แต่เชื่อเถอะ...ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
ค่ำคืนแห่งการรอคอยผ่านไปอย่างเชื่องช้า โดยเฉพาะกับพวกตำรวจที่ต้องเฝ้าระวังรอบอู่นายฟื้นทั้งคืน ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง เวลานัดหมายที่ประทีปบอกไว้ใกล้เข้ามาทุกที...
ประทีปตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้ามืด เมียเขาสังหรณ์ไม่ดีเลย
“พี่...ไม่ไปไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องไป ขืนเบี้ยวงานนี้ ทั้งตำรวจ ทั้งไอ้ตี๋ ต้องหันมารุมเล่นงานพี่แน่ๆ”
“แล้วถ้าเผื่อเกิดเขายิงกันขึ้นมา พี่ไม่พลอยโดนไปด้วยเหรอ”
“ไม่หรอก...ตำรวจเขารับปากไว้แล้ว ยังไงพี่ต้องปลอดภัย”
ooooooo
ประทีปตัดสินใจจะช่วยตำรวจจับตี๋ใหญ่เพื่อนรักเข้าคุก เมียเขาหนักใจมาก แม้จะเข้าใจเหตุผลของผัว แต่กลัวใจตี๋ใหญ่และพวกนักเลงคนอื่นจะไม่เข้าใจด้วย และหาทางเล่นงานเขาภายหลัง
บรรดลคอยหน้าอู่นายฟื้นด้วยใจกระวนกระวาย สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องโทร.ไปเร่งประทีป
“ได้เรื่องยังไงบ้าง ตี๋ใหญ่โทร.มาแล้วหรือยัง”
“ตี๋ใหญ่ไม่ได้โทร.มาเอง แต่ให้คนโทร.บอกว่ามันมาถึงแล้ว”
“แล้วทำไมถึงไม่รีบไปล่ะ”
“ไม่อยากให้มันสงสัยน่ะ ล่วงหน้าไปมากๆเดี๋ยวมันผิดสังเกต”
“ถ้างั้นทำตามแผน ไปเจอมันตามนัดแล้วชวนมันออกมาหน้าอู่ จากนั้นตำรวจจะบุกจับไม่ให้มันทันตั้งตัว”
“ได้...กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แค่นี้ก่อนนะ”
เช้าวันเดียวกันที่ห้องพักของฟ้า...อดีตดาวเด่นบาร์เสี่ยปิ่นกลับมานอนในสภาพหมดแรงเพราะทำงานทั้งคืน หญิงสาวถอดเสื้อผ้าและดันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในตะกร้าผ้า...ตะกรุดและเขี้ยวเสือของตี๋ใหญ่นั่นเอง!
ฟ้าเมาไม่น้อยและเหนื่อยเกินกว่าจะสนใจความเป็นความตายของตี๋ใหญ่หากไม่มีของขลังติดตัว จึงไม่ได้สนใจจะโทร.หาและคิดเอาเองว่าค่อยบอกวันหลัง
ตี๋ใหญ่ไม่ได้สังหรณ์ใจว่าคนใกล้ตัวต่างคิดหักหลังและทรยศ มัวคิดจะซ้อมยิงปืนและแอบออกจากอู่
นายฟื้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เมื่อประทีปมาถึงจึงไม่พบใคร นอกจากทิพย์
“โห...อุตส่าห์นัดกันไว้ดิบดี เอ็มสิบหกนี่ก็หอบหิ้วมาให้มัน”
“มันไม่ได้ไปไหนไกลหรอก”
“แล้วมันไปไหนล่ะ”
“นากุ้งของไอ้นิดน่ะ มันออกไปตั้งแต่ตีสี่ สั่งไว้ว่าถ้าเอ็งมาให้ตามไป”
“งั้นฉันรีบไปเลยก็แล้วกัน”
ประทีปร้อนใจมากเพราะตี๋ใหญ่ไม่อยู่ที่อู่นายฟื้นตามแผน แต่กระนั้นก็ยังตั้งสติทิ้งปืนเอ็มสิบหกไว้ที่นั่น เพื่อเป็นสัญญาณบอกพวกตำรวจถึงการเปลี่ยนแปลง
พวกตำรวจตื่นตัวทันทีที่ประทีปเดินออกจากอู่นายฟื้น สมศักดิ์รับรายงานจากอุดมที่ส่องกล้องแล้วเห็นว่าตี๋ใหญ่ไม่ได้ออกมาด้วยตามแผน บรรดลสำเหนียกได้ถึงความผิดปกติ แต่สมศักดิ์กลับคิดว่าเข้าใจสารของประทีป
“ตามที่นัดแนะกันไว้ ถ้าไม่เจอตัวตี๋ใหญ่ ให้ประทีปเดินออกมามือเปล่า”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะพี่”
“แจ้งอีกสี่หน่วยว่าตอนนี้ตี๋ใหญ่เปลี่ยนแผน ให้ตำรวจทุกนายเตรียมตัว มีอะไรคืบหน้าเราจะแจ้งทันที”
อุดมรับคำสั่งและผละไป บรรดลจึงเสนอตัวสะกดรอยตามประทีป
“อือ...แต่ต้องระวังให้มาก อย่าให้พวกนั้นรู้ตัวแล้วก็ห้ามจู่โจมโดยเด็ดขาด”
“ครับ...พอรู้ว่าพวกนั้นไปไหนกัน ผมจะรีบโทร.บอก”
ooooooo
