แม่อายสะอื้น
ตอนที่ 4
ด้วยความที่คิดว่าดาวนิลเป็นเมียลับๆของเทวัญ คุณนายติ๊ดจึงจัดให้อยู่ในห้องอย่างดี ดูแลชนิดยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม งานในร้านที่ต้องใช้แรงงานก็จะให้ผึ้งทำให้ แต่พอคุณนายจอมตืดรู้ความจริงว่าเทวัญไม่ได้มีอะไรกับดาวนิล ลูกในท้องของเธอก็
ไม่ใช่ลูกเขา สภาพความเป็นอยู่ของเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า
คุณนายติ๊ดไล่ตะเพิดให้เธอขึ้นไปอยู่ห้อง
เก็บของชั้นบนสุดของร้าน ใช้ทำงานทุกอย่างราวกับเป็นทาส แถมตอนเงินเดือนออกก็หักยุบหักยิบ เป็นค่ากินค่าอยู่ค่าห้องพักทั้งที่เทวัญเองก็ทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้แล้ว ผึ้งอดสงสัยไม่ได้ ในเมื่อรู้อย่างนี้ คุณนายน่าจะไล่มันออกไปให้พ้นๆ ดาวนิลยกมือไหว้ปลกๆขอร้องอย่าขับไล่กันเลย นึกว่าสงสารเธอกับลูก คุณนายติ๊ดแดกดันไอ้ลูกที่ไม่มีใครอยากให้เกิดใช่ไหม
“ฉันจะถือว่าซวยที่รับปากคุณหมอไปแล้ว ไม่ใช่เพราะสงสารแกหรอกนะ อ้อ แล้วอย่าคิดปริปากบ่นกับคุณหมอล่ะ ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่”...
ขณะที่ดาวนิลกับลูกต้องตกระกำลำบากอยู่ในกรุงเทพฯ คำปันซึ่งอยู่ที่เชียงใหม่ถูกอ้ายศักดิ์ปรับเงินฐานผิดสัญญาที่ไม่สามารถแสดงการรำดาบได้ เนื่องจากดาวนิลไม่กลับบ้านตามที่รับปากกับพ่อกับน้องไว้ว่าจะกลับมาตอนสิ้นเดือน ช่อเอื้องเจ็บใจมากที่เสียรู้ให้
อ้ายศักดิ์ไม่พอ ยังต้องสูญเงินเก็บทั้งหมดให้เขาอีกด้วย
ooooooo
ท้องที่ใหญ่ขึ้นทุกวันของดาวนิล ไม่ได้ทำให้คุณนายติ๊ดกับผึ้งสงสารและเห็นใจ กลับใช้งานเธอหนักขึ้น เรียกใช้ชนิดไม่ให้หายใจหายคอ วันนี้ก็เช่นกัน ขณะดาวนิลกำลังทำความสะอาดห้องน้ำชั้นบน ผึ้งร้องเรียกเสียงลั่นว่าเธอหายไปไหน หนีไปอู้งานหรือ ดาวนิลร้องบอกว่ากำลังขัดห้องน้ำชั้นบนอยู่
“รีบๆลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้เลย ลูกค้าเต็มร้านแล้วเนี่ย”
ดาวนิลเก็บอุปกรณ์ล้างห้องน้ำเสร็จจะลุกขึ้น อารามรีบร้อนทำให้ลื่นล้ม เธอกุมท้องร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ผึ้งเห็นเธอชักช้าก็ขึ้นมาตาม เจอเธอนั่งกุมท้องร้องโอยๆก็ตกใจรีบไปตามคุณนายติ๊ดขึ้นมาดู ดาวนิลขอร้องให้คุณนายตามเทวัญให้หน่อย เธอเจ็บท้องมาก คุณนายไม่ยอมตามให้ ล้มแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่
“แต่คุณนายคะ ถ้ามันเกิดเป็นอะไรจริงๆ คุณหมอเทวัญจะไม่ว่าคุณนายแน่เหรอคะ”
คุณนายติ๊ดคิดคล้อยตามคำพูดของผึ้ง ก่อนจะไล่ให้เธอโทร.ไปบอกเทวัญ...
โชคดีที่ดาวนิลไม่ได้เป็นอะไรมาก ส่วนเด็กก็ปลอดภัยดี หมอจึงอนุญาตให้กลับมาพักผ่อนที่บ้านได้ เทวัญซึ่งพาเธอมาส่งที่ร้านคุณติ๊ดด้วยตัวเอง ขอร้องคุณนายติ๊ด งานบ้านให้เด็กคนอื่นทำแทนดาวนิลได้ไหม เธอกำลังท้องเขากลัวจะพลาดล้มแบบนี้อีก คุณนายติ๊ดโกหกหน้าไม่อายว่าไม่เคยสั่งให้เธอทำงานบ้าน เธอแอบทำเองแล้วหันไปขอคำยืนยันจากเจ้าตัว ดาวนิลอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร ผึ้งชิงพูดตัดหน้า
“ดาวนิลคงอยากตอบแทนที่คุณนายให้พักอยู่ที่นี่นะค่ะ”
คุณนายตัวแสบรับปากเทวัญส่งๆจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้อีก ดาวนิลได้แต่มองเขาตาปริบๆ ไม่กล้าเล่าเรื่องที่ถูกใช้เยี่ยงทาสให้ฟัง เนื่องจากไม่อยากให้เขาเป็นกังวลเรื่องของเธอกับลูก...
ไม่ใช่แค่สูญเสียเงินเก็บให้กับอ้ายศักดิ์เท่านั้น แต่คำปันต้องเสียชาวคณะให้หนานเมืองอีกด้วย เนื่องจากไม่มีงานแสดงเข้ามาเลย ชาวคณะจึงต้องดิ้นรนไปหาคณะใหม่ มีเพียงคณะของหนานเมืองเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ ช่อเอื้องโทษว่าเป็นเพราะพี่ดาวนิลผิดสัญญาไม่ยอมกลับบ้าน ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้
“จะไปโทษพี่เขาได้ยังไง พ่อผิดเองที่หางานไม่ได้”
ช่อเอื้องอยากรู้ว่าจากนี้ไปเราจะทำอย่างไรต่อ คำปันยังไม่ได้คิด รอให้ดาวนิลกลับมาก่อนค่อยว่ากัน ช่อเอื้องไม่คิดว่าพี่จะกลับมา นี่ก็ผ่านมานานแล้ว พี่ไม่ติดต่อกลับมาหาเราเลย คำปันอยากรู้ว่าช่อเอื้องเชื่อคำพูดของอ้ายศักดิ์ที่ว่าดาวนิลอยู่สุขสบายที่กรุงเทพฯจนลืมคนทางนี้หรือ เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เดี๋ยวบ่ายนี้ฉันกลับมาจากโรงเรียนจะพาพ่อไปตรวจตาตามที่หมอนัดนะ”
คำปันไม่มีอารมณ์จะไปหาหมอจึงขอผัดไปก่อน ช่อเอื้องจะทักท้วงก็ถูกท่านไล่ให้ไปโรงเรียนได้แล้ว
ooooooo
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ทรงพลคอยเลี่ยงแม่นมน้อยตลอด พูดด้วยเท่าที่จำเป็น เพราะยังเคืองท่านไม่หายที่พูดเรื่องที่เขาไปค้างคืนที่อื่นทำให้เขากับจิดาภาต้องเลิกรากัน เช้านี้ก็เช่นกัน แม่นมน้อยพยายามเอาใจทรงพลด้วยการจะทำมื้อเย็นแสนอร่อยไว้รอเขากลับมากิน
“วันนี้ผมคงประชุมเลิกดึกนะครับ คงไม่ได้กลับมากิน” พูดจบทรงพลลากแขนทรงวุฒิที่ยังกินมื้อเช้าไม่เสร็จให้ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย ระหว่างเดินมาที่รถ ทรงวุฒิขอร้องทรงพลให้เลิกโกรธแม่นมน้อยได้แล้ว เขาสั่งห้ามน้องพูดมาก ถ้าไม่รีบไปทำงานจะตัดเงินเดือน
อ้อยมองแม่นมน้อยที่มองตามรถของทรงพลแล่นออกไปตาละห้อย หันไปนินทากับกล้วยว่าคราวนี้คุณพลโกรธคุณนมนานมาก กล้วยแก้ตัวแทนเจ้านายจะไม่ให้นานได้อย่างไร ตั้งแต่เกิดเรื่อง คุณจิดาภาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของคุณพลเลย ตอนคบกันก็มีปัญหา เลิกแล้วยังสร้างปัญหาให้อีก แย่จริงๆ...
ด้านทรงวุฒิเห็นทรงพลว่างงานเมื่อไหร่เป็นต้องโทร.หาจิดาภา แต่ติดต่อไม่ได้ เครื่องตัดเข้าบริการฝากข้อความเหมือนเช่นทุกครั้ง เขาเป็นห่วงพี่ชาย แนะให้เลิกหมกมุ่นกับเธอได้แล้ว ระหว่างที่เขานั่งเศร้าคิดถึงเธอ
รู้ไหมว่าเธอทำอะไรอยู่ แล้วเปิดรูปจิดาภากำลังปาร์ตี้สนุกสนานอยู่เมืองนอกจากไอจีในมือถือให้ดู
“ผมว่าเขาอยากให้พี่รู้นะว่าเขาไม่สนใจพี่แล้ว ตัดใจเถอะพี่พล สาวๆมีอีกตั้งเยอะ”...
ไม่ได้มีแต่ทรงวุฒิเท่านั้นที่ขอให้ทรงพลตัดใจจากจิดาภา เทวัญเองก็อยากให้เขาเลิกเศร้ากับเรื่องนี้ได้แล้ว ทรงพลรู้สึกพลาดที่ทำให้ผู้หญิงดีพร้อมอย่างจิดาภาต้องหลุดมือไป เทวัญฟังแล้วเหมือนเขาจะเสียดายมากกว่ารัก ทรงพลยอมรับว่าอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้
“เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก ต่อให้เรารักใครมากแค่ไหนก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะรักเรากลับนี่นา”
ทรงพลมองหน้าเทวัญ ตกลงที่พูดนี่หมายถึงใคร หรือว่าพี่ชายแอบไปหลงรักใครเข้า เทวัญปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเปล่า ยิ่งทำให้ทรงพลมั่นใจว่าเขาแอบรักใครอยู่ อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงที่ทำให้คุณหมอเย็นชาอย่างเขาหวั่นไหวได้เป็นใคร เทวัญแอบเคืองอุตส่าห์ช่วยปลอบใจยังมาแซวกันได้
“แกเลิกเศร้าได้แล้ว คนที่รักแกแถวนี้จะได้เลิกห่วงสักที” ไม่พูดเปล่าเทวัญปรายตาไปทางที่แม่นมน้อยแอบมองอยู่ “ฉันเห็นมาแอบนั่งเฝ้าจนแกเข้านอนทุกวัน”
“ไม่รู้สิพี่ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขา” ทรงพลยังเคืองไม่หาย เทวัญขอให้น้องชายคิดถึงใจเขาใจเรา ในเมื่อเขาทำผิดยังอยากให้จิดาภาให้อภัย แล้วทำไมเขาถึงไม่ให้อภัยแม่นมน้อยบ้างทั้งที่ท่านรักเขามากที่สุดในบรรดาเราสามคนพี่น้อง คำพูดของเทวัญทำให้ทรงพลตัดสินใจจะทำตามที่พี่ชายว่า
เมื่อเข้าไปในตัวบ้าน ทรงพลเจอแม่นมน้อยนอนหลับอยู่บนโซฟาจึงปลุกให้ไปนอนในห้อง เหลือบเห็นที่หน้าจอมือถือของท่านว่าโทร.ไปหาจิดาภาหลายสิบครั้ง อยากรู้ท่านโทร.หาเธอทำไม แม่นมน้อยจะโทร.ไปขอโทษแต่โทร.ไม่ติด เป็นความผิดตัวเองที่เผลอพูดเรื่องที่เขาไปค้างคืนที่อื่นทำให้จิดาภาขอเลิกกับเขา
ทรงพลตระหนักแล้วว่าที่จิดาภาขอเลิกกับเขาเพราะเขานอกใจเธอ แล้วเข้าไปกอดขอโทษที่โกรธท่านนานไปหน่อย แม่นมน้อยไม่ถือสาขอแค่เขาอย่าเศร้าเป็นพอ เขารับปากจะไม่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วงอีก...
ครั้นแม่นมน้อยเข้ามาในห้องนอนตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมากดชื่อจิดาภา แต่เบอร์โทร.เป็นเลขศูนย์ทั้งหมดหาใช่เบอร์โทร.ที่แท้จริงของเธอไม่ จากนั้นก็กดลบเบอร์นั้นทิ้ง ยิ้มพอใจที่แผนกำจัดจิดาภาสำเร็จ
ooooooo
ดาวนิลท้องได้ 7 เดือนแล้วแต่ยังคงถูกใช้ให้ทำงานหนัก เวลากินอาหาร เธอก็ไม่ได้กินของดีมีประโยชน์เพราะถูกผึ้งแย่งกินหมด...
เที่ยงนี้เทวัญว่าง จึงพาดาวนิลออกมากินข้าวข้างนอก เขาเห็นเธอท้องหลายเดือนแล้วแต่ตัวยังเล็กนิดเดียว สั่งให้กินเยอะๆลูกในท้องจะได้แข็งแรง ของบำรุงที่เขาให้ไปได้กินบ้างหรือเปล่า ความจริงแล้วเธอไม่ได้กินสักอย่าง ถูกทั้งคุณนายติ๊ดกับผึ้งแย่งกินหมดแต่ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่พยักหน้ารับคำ
“แล้วอยู่ที่ร้านมีอะไรขาดเหลือไหม บอกหมอได้นะไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่มีค่ะ คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วง ดาวนิลสบายดีอีกสองเดือนก็จะคลอดแล้ว”
เทวัญอยากรู้ว่าเธอวางแผนอย่างไรบ้างหลังจากคลอดลูกแล้ว ดาวนิลยังไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เขาแนะให้กลับบ้าน ขืนทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยคงจะลำบากแย่ อย่างน้อยที่บ้านยังมีน้องกับพ่อช่วยเลี้ยงลูกให้ได้ เธอจะให้พ่อรู้เรื่องเธอมีลูกไม่ได้ เขาเสนอให้เธอไปอยู่บ้านเขา ที่นั่นมีแม่นมที่เลี้ยงเขามา คงจะช่วยเธอเลี้ยงลูกได้ ท่านเองก็จะได้ไม่เหงา แต่ถ้าเธอเกรงใจก็ช่วยทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆให้เขาเหมือนเมื่อก่อนก็ได้
ดาวนิลยกมือไหว้ขอบคุณเทวัญมาก บุญคุณที่เขามีต่อเธอมากมายจนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร เขาขอให้เธอตอบแทนด้วยการกินข้าวเยอะๆ เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้
“อ้อนี่ หมอเกือบลืม หมอซื้อมือถือมาให้ มีอะไรจะได้โทร.เรียกหมอได้”
เทวัญอุตส่าห์ซื้อผลไม้ให้ดาวนิลติดมือกลับไปกินที่ร้าน แต่กลับถูกคุณนายติ๊ดแย่งเอาไปเป็นของตัว แล้วไล่ให้ไปทำงานต่อ อู้งานออกไปกินข้าวตั้งนานสองนาน เธอเดินคล้อยหลังเข้าไปได้อึดใจเดียว ทรงพลเข้ามาในร้านจะมาลองสูทที่เลขาฯของเขาส่งมาให้แก้ ดาวนิลกำลังจะขึ้นไปขนม้วนผ้าตัดสูทที่ชั้นสองได้ยินเสียงเขารู้สึกคุ้นหู ถอยกลับมาดู เห็นทรงพลเต็มสองตา รีบหลบหลังกำแพงพลางลูบท้องตัวเอง
ผึ้งเห็นดาวนิลยืนหลบๆอยู่ก็โวยวายหาว่าอู้งาน เธอกลัวทรงพลจะได้ยินรีบขึ้นไปเอาม้วนผ้า แต่ผ้าม้วนที่ต้องการถูกผ้าม้วนอื่นทับอยู่ เธอต้องค่อยๆยกทีละม้วนออก ด้วยความที่ม้วนผ้าหนักมากทำให้เธอเจ็บแปลบที่ท้องน้อย แต่สุดท้ายก็ยกผ้าม้วนที่ต้องการออกมาจากกองผ้าจนได้แม้จะทุลักทุเลก็ตาม
ดาวนิลลากม้วนผ้ามาที่บันไดยืนลังเลจะเอามันลงไปข้างล่างอย่างไร ครั้นขยับจะลากม้วนผ้าลงมา กลับเสียหลักจะตกบันไดแต่ยังคว้าราวบันไดไว้ได้ เธอเห็นผึ้งยื่นหน้ามาดู ร้องเรียกด้วยเสียงแผ่วเบาให้มาช่วยเธอด้วยเพราะกลัวทรงพลจะได้ยิน ไม่รู้ว่าผึ้งช่วยท่าไหนดาวนิลร่วงลงมากองที่ตีนบันได
เสียงโครมครามดังไปถึงหน้าร้าน ทรงพลถามคุณนายติ๊ดว่ามีอะไรหรือเปล่า เธอส่ายหน้าคงไม่มีอะไร ระหว่างนั้นมีสายเรียกเข้ามือถือของเขา ทรงพลเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับก่อน คุณนายติ๊ดรีบเดินไปดูหลังร้านต้องตกใจเมื่อเห็นดาวนิลนอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้นมีเลือดไหลออกมาจากหว่างขา
ผึ้งเห็นท่าไม่ดีแนะให้ตามเทวัญ คุณนายติ๊ดกลับไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ คราวก่อนก็เป็นแบบนี้แล้วก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ระหว่างที่สองคนเกี่ยงกัน ดาวนิลหยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาเทวัญ...
เนื่องจากถูกกระทบกระเทือนหนักทำให้ดาวนิลคลอดก่อนกำหนด แถมเด็กออกมาพิการอีกต่างหาก ดาวนิลอยากเห็นหน้าลูก ขอให้เทวัญพาไปหา เขา ยังไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้ ขอให้เธอแข็งแรงก่อนถึงค่อยเจอลูก
“นี่ดึกมากแล้ว ดาวนิลควรจะนอนได้แล้ว” เทวัญตัดบท
“ลูกเกิดเวลาเดียวกับดาวนิลเลย พ่อบอกว่าดาวนิลเกิดตอนฟ้าไม่มีดาว พ่อถึงตั้งชื่อลูกคนนี้ว่าดาวนิล” พูดได้แค่นั้นดาวนิลก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่หมอให้ เทวัญมองเธอด้วยความเป็นห่วงและสงสาร
