ไข่มุกมังกรไฟ

เรย์ว้าวุ่นใจเมื่อตระหนักว่าเจนเนตรกำลังอยู่ท่ามกลางอันตราย

หมิงเต๋อให้เจนเนตรเซ็นเช็คเงินเดือนคนงาน เธอถามว่าแล้วเงินที่จะซื้อของล่ะ หมิงเต๋อบอกว่าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงตนจัดการเอง เจนเนตรบอกว่าไม่อยาก

ให้เห็นว่าตนเป็นหุ่นเชิดของเจ็กเหมือนที่เกาซินพูด

หมิงเต๋อบอกว่าคุณหนูไม่มีวันเป็นหุ่นเชิดของใคร

“ดีค่ะ เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ฉันจะช่วยเจ็กทำทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องแรก กำจัดศัตรูคู่แข่งอย่างไป๋หู่ อาหลาง” หมิงเต๋อถามว่าคุณหนูจะประกาศสงครามหรือ เจนเนตรบอกว่าลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ หมิงเต๋อติงว่าไป๋หู่มีพื้นที่ส่งของแถวตลาดริมน้ำ เขตที่ทุกคนห้ามก้าวก่าย “เราเข้าไม่ได้แต่ตำรวจไปได้”

คืนนี้เอง เซียจื่อก็รายงานอาหลางว่าคนเดินของถูกตำรวจนอกเครื่องแบบรวบไปเกือบ 10 คน ตนสืบมาแล้วข่าวมาจากพวกไข่มุกมังกร อาหลางแค้นสั่งเซียจื่อให้เรียกพวกเรามาให้หมด

“ไม่ต้อง” ไป๋หู่เสียงดัง “มันรู้ว่าเราต้องโกรธถึงใช้วิธีนี้ก่อกวน ปล่อยให้มันตายใจ แสดงอำนาจไปก่อน อดทนรอเวลาที่เราจะคว่ำกระดานแก้แค้นให้เจนเนตรมันทรมานจนต้องฉีกเนื้อตัวเอง”

ไป๋หู่ยิ้มเหี้ยม อาหลางสงบลงอย่างเชื่อฟัง

เจนเนตรเรียนรู้เส้นทางและการเคลื่อนไหวของพวกอาหลาง แต่หมิงเต๋อบอกว่าคุณหนูไม่ต้องห่วง

ตนจะสั่งเพิ่มกำลังคุ้มกันทุกเส้นทางของเราเอง นอกจากเรื่องเงินที่ต้องเบิกจากเจนเนตรแล้ว เรื่องงานอื่นหมิงเต๋อ กันไม่ให้เจนเนตรรู้ บอกว่าไม่ต้องห่วงตนจะจัดการเอง แล้วออกไปเลย

“ถึงวันนี้เจ็กจะไม่บอก ฉันรอได้ค่ะ วันหน้ายังไง เจ็กก็ต้องบอกทุกอย่างกับฉัน” เจนเนตรพึมพำ

หมิงเต๋อสั่งจิวให้เฝ้าระวังการเคลื่อนไหวของพวกอาหลางให้ดีและรายงานตนเพียงคนเดียว สั่งเกี๊ยงว่าให้รีบหาตัวแดนไทและฆ่าทิ้งเสีย ย้ำว่า ทุกเรื่องที่ตนสั่งให้ทำ อย่าให้คุณหนูรู้เด็ดขาด

หารู้ไม่ว่าเจนเนตรแอบมาได้ยินทั้งหมดแล้ว  เธอเครียดเมื่อหมิงเต๋อสั่งฆ่าแดนไท

ฝ่ายเกาซินรู้การเคลื่อนไหวของเจนเนตร เตือนเรย์ว่าเธอกำลังรวมหัวกับหมิงเต๋อกำจัดทุกคนที่ขวางทางรวมทั้งตัวเขาด้วย บอกเรย์ว่า

“พ่อจะไม่ปล่อยให้มันสองคนสมหวัง พ่อจะรีบไปยืนยันกับโรงงานฝั่งโน้น การค้าของเราจะไม่มีวันสะดุดหรือเปลี่ยนแปลง เงินของเรา ข้อตกลงของเรายังเป็นใหญ่เหนือกว่าพวกไข่มุกมังกร”

ด้วยความเป็นห่วงแดนไท เจนเนตรฝากเข็มหอมบอกมะกล่ำให้บอกแดนไทว่าตนอยากเจอ แดนไท นัดพบกันที่ตึกร้าง เจนเนตรขอคุยกับแดนไทตามลำพัง มะกล่ำที่พาแดนไทมาจึงถอยไป

เจนเนตรบอกแดนไทให้กลับกรุงเทพฯไปเสียแล้วอย่ากลับมาแถวนี้อีก แดนไทถามว่าเธอไล่เพราะไม่อยากเห็นตนหรือเป็นห่วง แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงตนก็ดีใจที่อย่างน้อยเธอก็คิดถึงตน เจนเนตรบอกว่าตนเห็นแก่ความเป็นเพื่อน เพราะที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเขา

“ใครล่ะที่จะฆ่าผม ผู้ปกครองคุณเจ็กหมิงเต๋อ หรือผู้ชายที่รักคุณ...เรย์”

เจนเนตรมองเขาอย่างไม่พอใจ เวลาเดียวกันเรย์ก็ได้รับงานงานจากหม่าว่าเจนเนตรอยู่กับแดนไท

แดนไทพยายามออดอ้อนขอโอกาสที่เราจะรักกันอีกสักครั้ง เจนเนตรตอบทันทีว่าไม่ ตอกย้ำให้เขารู้ว่า

“ฉันเตือนให้คุณไปจากที่นี่ เพราะฉันไม่อยากเป็นคนผิด ที่รู้ว่าคุณจะตายแล้วไม่ทำอะไรเลย คนอย่างคุณเข้าใจความรู้สึกนี้ไหม แดนไท ความรู้สึกรับผิดชอบที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำลายชีวิตคนอื่น แต่คนอย่างคุณถึงผิดแค่ไหนคุณก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อตัวเองคนเดียว”

แดนไทตัดพ้อว่าเธอเกลียดตนขนาดนั้นเลยหรือ เจนเนตรบอกว่าแต่ก่อนใช่ แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด เพราะเขาไม่มีความหมายอะไรกับตนแล้ว แต่ก็ยังบอกว่า

“สิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันนึกถึงคุณในแง่ดีได้บ้าง ก็คือการที่คุณไปซะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณที่นี่อีก”

แดนไทตัดสินใจหันหลังเดินออกไป เจนเนตรที่หันมองไปทางอื่น ค่อยๆหันกลับมามองเขาที่เดินห่างออกไปเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว...

ooooooo

เมื่อแดนไทไปแล้ว เจนเนตรเดินจากตึกร้างไปดูดอกไม้ธรรมชาติที่บานเต็มทุ่ง เธอยืนมองดอกไม้ใจลอยล่อง...

“ลี่จู” เรย์เรียกด้วยความห่วงหาคิดถึง เธอบอกว่าอย่าเรียกตนว่าลี่จู เพราะชื่อนี้สำหรับคนในครอบครัวเท่านั้น เรย์บอกว่าเมื่อตนไม่ใช่พี่ก็ไม่ผิดที่เราจะรักกัน สร้างครอบครัวที่มีแต่เราสองคน

“คุณจะทิ้งพ่อของคุณได้หรือคะเรย์ ทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับฉัน ทั้งที่เราเป็นศัตรูกัน” ถามพลางลูบไล้แขนซ้ายเขาถามว่า “มีอาวุธที่จะฆ่าฉันซ่อนไว้ที่ตรงไหนบ้างคะ”

เรย์บอกว่าตนไม่มีวันฆ่าหรือแม้แต่จะทำร้ายเธอ ขอแค่คำเดียวให้เธอสัญญาว่าจะอยู่กับตน เจนเนตรถามหยั่งเชิงว่าเขาจะทิ้งพ่อทิ้งทุกอย่างเพื่อความรักหรือ เป็นไปไม่ได้เพราะเขาบอกเองว่าจะไม่วางมือ

“เพราะพี่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้ามันมีแต่ความตาย เจนเนตร อย่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

“เพื่อจะปล่อยให้คุณเป็นหัวหน้า ปล่อยให้ฉันเห็นจุดจบของคุณที่ความตายหรือคะเรย์ ความรักของคุณคือความเสียสละ เสียสละตัวเองปกป้องฉันมาตลอด 

แล้วทำไมความเสียสละของคุณต้องได้รับผลตอบแทนด้วยความผิดหวัง ทำไมคุณต้องเดินไปบนเส้นทางที่พ่อคุณเลือกให้ คือความเลวที่จบลงด้วยความตาย...คุณเคยบอกว่า ฉันคือหัวใจของคุณ ฟังเสียงหัวใจของคุณบ้างสิคะเรย์...”

เรย์มองมือเจนเนตรที่วางตรงหัวใจเขาแล้วดึงเธอเข้าใกล้ มองตาพูดจริงใจ

“ปล่อยให้พ่อกับหมิงเต๋อทำงานของเขา จะไม่มีการแก้แค้น ไม่มีการนองเลือด ขอแค่ให้เราได้อยู่ด้วยกัน ...แค่เราสองคน ได้ไหม” เรย์กอดเจนเนตรแนบในอก แดนไทเห็นก็แทบจะทนไม่ได้ฮึดฮัดจะพุ่งเข้าไป

“อดทนไว้ แล้วรีบหาทางแยกเจนเนตรออกจากเรย์” มะกล่ำเตือนสติแล้วลากเขาออกไป

 ooooooo

ไป่หลิงโทร.หาเรย์แล้วเขาไม่รับสายก็ปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน นักรบหยิบโทรศัพท์คืนให้บอกว่าปาทิ้งแบบนี้เกิดเครื่องพังเดี๋ยวเรย์ โทร.มาไม่ได้คุยกันพอดี

ไป่หลิงประชดตัวเองว่าไม่ต้องสนใจตนหรอก เพราะไม่มีความหมายอะไรกับใครอยู่แล้ว

“ถ้าเราไม่รักตัวเอง ไม่นับถือตัวเองก่อน ก็จะไม่มีใครรัก ไม่มีใครนับถือเรานะครับ สำหรับผม คุณไป่หลิง ไม่ใช่แค่ผู้หญิงสวย แต่คุณไป่หลิงมีความเป็นกันเอง มีความสดใสเหมือนดอกไม้ที่ทั้งสวยทั้งหอม”

นักรบพูดแล้วเดินออกไปเลย ไป่หลิงเผลอยิ้มกับคำชม อาโจวเข้ามาเห็นปรามว่าไม่ควรยิ้มกับคำหวานของผู้ชายคนอื่น ไป่หลิงประชดว่าตนรู้ ชีวิตตนมีไว้ล้วงความลับจากเรย์ อาโจวถามทันทีว่าแล้วตอนนี้เรย์อยู่ไหน พอเธอบอกไม่รู้ อาโจวก็บีบต้นคอเธอจากข้างหลังขู่ทันทีว่า

“ถ้าแกไม่อยากถูกพาไปเจอพ่อกับพี่ชายอีก รีบทำงานของแกซะ ฉันอยากรู้ว่าไอ้เรย์มันจะทำยังไงกับเจนเนตร” ขู่แล้วอาโจวปล่อยมือจากคอไป่หลิงเดินออกไปเลย

นักรบที่แอบดูจากหลังต้นไม้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาเห็นไป่หลิงทรุดนั่งจมอยู่กับทุกข์

 ooooooo

เจนเนตรพาเรย์กลับไปที่บ้าน กระรอกบอกว่าดีที่หมิงเต๋อไม่อยู่ ไปธนาคาร เปาซื่อดีใจมากถามว่าเรย์อยากทานอะไรตนจะไปทำให้ แล้วชวนกระรอกเข้าครัว ปล่อยให้เรย์กับเจนเนตรอยู่ด้วยกันตามลำพัง

เจนเนตรบอกว่าเขาอาจเปลี่ยนความรู้สึกกับบ้านหลังนี้ไปแล้ว เรย์ชวนว่าเราไปสร้างบ้านของเราเองได้ บ้านที่อบอุ่นกว่าที่นี่

“คุณจะให้ฉันทิ้งไข่มุกมังกร...หรือว่าคุณจะทิ้งพ่อของคุณ” เจนเนตรถาม เห็นเรย์นิ่ง “มันยากที่ต้องเลือกใช่ไหมคะ ฉันแค่พาคุณมาหาป้าเปาซื่อ แกคิดถึงคุณ แกไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ป้าเปาซื่อไม่ควรทุกข์ใจเพราะเรื่องขัดแย้งของเราสองกลุ่ม”

เรย์เตือนเจนเนตรว่าอย่าเชื่อหมิงเต๋อทุกอย่าง คำพูดหว่านล้อมของเขาฆ่าคนได้เท่าๆกับปืน ถ้าเราเป็นศัตรูกัน ทุกอย่างจะยากขึ้น แต่ถ้าทำให้ง่ายขึ้นด้วยการรวมกัน หมิงเต๋อก็ไม่มีวันยอมหรือไม่ก็เกาซินต้องต่อต้านแน่

“ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่มีพ่อคุณเข้ามา...ฉันรู้ สายเลือด บุญคุณต้องตอบแทน ฉันถึงต้องทำงานแทนพ่อ เราต่างคนต้องทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด”

เรย์บอกว่าตนคุยกับพ่อได้แต่หมิงเต๋อไม่ยอมให้เธอมาอยู่กับตน เจนเนตรถามว่าเจ็กหมิงเต๋อจะมีอำนาจเหนือตนได้หรือ ทำให้เรย์มีความหวังขึ้นมา ถามว่าเธอไม่ได้รักแดนไทแล้วใช่ไหม เจนเนตรไม่ทันตอบ

หมิงเต๋อกลับจากธนาคารเห็นเรย์ก็ไม่พอใจ

เจนเนตรบอกว่าเรย์เป็นแขกของตน เรากำลังคุยเรื่องธุรกิจกัน หมิงเต๋อสวนทันทีว่าไม่มีอะไรที่เราต้องคุยกับคู่แข่ง

“ทำไมคะ เรย์เป็นตัวแทนของคุณจางเกาซิน ฉันเบื่อเรื่องแข่งขันกันด้วยเลือดเต็มที บางทีเจ็กน่าจะลองวิธีของฉันบ้าง บอกลูกน้องของเจ็กด้วยค่ะ ดูแลส่งแขกของฉันให้เรียบร้อย”

เปาซื่อกับกระรอกถือจานของว่างมาพอดี เปาซื่อสั่งกระรอกแดกดันหมิงเต๋อว่า

“เอาไปเททิ้งให้หมด นายเรย์ไม่ได้กินก็ไม่ต้องเหลือให้ใคร”

เมื่อเรย์กลับไปแล้ว หมิงเต๋อตำหนิเจนเนตรว่าไม่ควรทำแบบนี้ อย่าคิดว่าจะเปลี่ยนใจจางเกาซินกับเรย์ได้ เธอบอกว่าคนเดียวที่เรย์ฟังและไม่เคยทำร้ายคือตน ยกคำพูดของหมิงเต๋อมาย้อนถามว่า

“ลืมแล้วเหรอคะ เจ็กให้บทเรียนฉันเอง หัวใจมนุษย์คือจุดที่อ่อนแอที่สุด ความรักจะบีบให้เรย์กลับมาเป็นพวกเรา ให้เรย์เลือกเรามากกว่าพ่อ เจ็กก็รู้ว่าเรย์เก่งแค่ไหน ถ้าไข่มุกมังกรมีเจ็กเป็นขุมปัญญา เรย์คือพลัง เหมือนที่พ่อหวังไว้ โค่นอาหลางก็แค่งานง่ายๆ 

จางเกาซินที่ถูกโดดเดี่ยวก็จะกลายเป็นแค่ขี้ฝุ่น ทีนี้ก็จะมีแค่เราคนเดียวที่กุมอำนาจ ครอบครองทุกอย่าง”

หมิงเต๋อมองเจนเนตรที่พูดด้วยแววตาเฉียบขาดอย่างทึ่งแต่ก็ยังเคลือบแคลง

“เห็นหรือยังคะ ความรักที่เจ็กคิดว่ามันเป็นเรื่องล่องลอย ไร้ค่า ฉันจะใช้มันทำลายศัตรูทุกคนของไข่มุกมังกรได้ยังไง”