ผมเดาเอาเทศนาเรื่อง “มีปัญหารึ?” ที่อ่านในชวนม่วนชื่นเล่ม 1 (โรงเรียนทอสีพิมพ์แจกเป็นธรรมทาน พ.ศ.2549) พระอาจารย์พรหม สมภารวัดพุทธ เมืองเพิร์ธ ออสเตรเลีย แสดงไว้ก่อนหน้านั้นนานหลายปีอ่านวันนี้ วันที่สงครามครั้งล่าระหว่างอิสราเอลกับอิหร่าน กำลังโรมรันพันตู จนชาวโลกกำลังเป็นทุกข์ว่าราคาน้ำมันจะแพงขึ้นบาร์เรลละถึงร้อยดอลลาร์ ผมรู้สึก...อัศจรรย์เรื่องนี้ท่านเทศน์ไว้ไม่ยาวนักนักปรัชญาและนักคณิตศาสตร์ชาวฝรั่งเศส เบลส พาสเคล (พ.ศ.2166–2205) กล่าวไว้ว่า ความยุ่งยากของมนุษย์เกิดจากการที่เขาไม่รู้จักว่าการนั่งนิ่งๆเป็นอย่างไร? “และไม่รู้จักว่าเมื่อใดควรจะนั่งนิ่ง” ประโยคหลัง พระอาจารย์พรหมเติมเอง แล้วท่านก็พรรณนาต่อเมื่อ พ.ศ.2510 อิสราเอลกำลังทำสงครามกับอียิปต์ ซีเรีย จอร์แดน ระหว่างช่วงเวลาที่เรียกกันว่า “สงครามหกวัน” ผู้สื่อข่าวคนหนึ่งได้สัมภาษณ์ ท่านรัฐบุรุษอาวุโส อดีตนายกรัฐมนตรีอังกฤษ ฮาโรลด์ แมคเมลแลนว่า“ท่านคิดอย่างไรกับปัญหาตะวันออกกลาง”ท่านรัฐบุรุษอาวุโสตอบว่า “ไม่เห็นมีปัญหาอะไร ในตะวันออกกลางเลยนี่!”ทำเอาผู้สื่อข่าวงง ทวนคำตอบแล้วถามต่อ “ท่านหมายความว่าอย่างไรครับ”“ท่านไม่ทราบหรือครับว่า ขณะที่เรากำลังพูดกันอยู่นี้ ลูกระเบิดกำลังจะร่วงจากท้องฟ้า รถถังกำลังยิงใส่กัน ทหารกำลังถูกเจาะจนพรุน หลายคนกำลังจะตาย หรือบาดเจ็บ”นักข่าวงงมากทวนคำของท่านซ้ำอีก “ท่านหมายความว่าอย่างไรครับที่ว่าไม่มีปัญหาในตะวันออกกลาง”ท่านรัฐบุรุษอาวุโส ผู้มากด้วยประสบการณ์ อดทนฟังคำถามซ้ำ แล้วจึงอธิบาย“นี่คุณ! ปัญหาน่ะ มันคืออะไรที่จะต้องมีทางแก้ ก็เพราะมันไม่มีทางแก้ เรื่องตะวันออกกลางมันก็เลยไม่ใช่ปัญหานะสิ!”พระอาจารย์พรหม ท่านคงประทับใจในคำให้สัมภาษณ์นี้มาก ท่านจึงจดจำเอามาเล่าต่อ แล้วถือโอกาสเทศนา พวกเราเสียเวลาในชีวิตของเราไปสักเท่าไหร่กับการกังวลถึงสิ่งที่ในเวลานั้น ไม่ถือว่าเป็นปัญหาเพราะมันไม่มีทางแก้?เมื่อเป็นปัญหาที่มีทางแก้ พระอาจารย์พรหม ถือเป็นลูกติดพัน ท่านจึงเริ่มหัวข้อเทศนาต่อ...ย่อมต้องมีการตัดสินใจ ประเด็นก็คือ เราจะตัดสินใจเรื่องสำคัญในชีวิตได้อย่างไร?โดยปกติคนเรา มักพยายามที่จะพึ่งคนอื่นให้ตัดสินใจเรื่องยากแทน...วิธีนี้ หากมีสิ่งผิดพลาด เราก็จะสามารถกล่าวโทษผู้อื่นได้ เพื่อนหลายคนเคยหลอกล่อให้พระอาจารย์ตัดสินใจแทน แต่อาจารย์ไม่หลงกลทำได้เพียงชี้แนะวิธี ที่เขาจะสามารถตัดสินใจได้อย่างฉลาดด้วยตัวเองเมื่อเราถึงสี่แยก เราไม่แน่ใจจะไปทางไหน เราก็สมควรรอที่ข้างทาง หยุดพัก และคอยรถเมล์ หากไม่คาดหวังอะไรมาก ก็มักมีรถเมล์ผ่านมาเสมอ ถ้าจุดหมายปลายทางตรงกับที่เราจะไป เราก็ขึ้นรถเมล์คันนั้นถ้ายังไม่ใช่ เราก็รอต่อไป จะมีรถเมล์คันอื่นๆตามหลังมาไม่ขาดวิธีที่ควรใช้ในการตัดสินใจ รวบรวมข้อมูลทั้งหมด และรอคอย... คำตอบที่ดีย่อมมาถึง ตราบเท่าที่อดทนรอ และไม่แน่...มันมักจะมาถึงอย่างฉับพลันทันที ในขณะที่เราไม่ได้คิดถึงเรื่องของมันเสียด้วยซ้ำวันนี้ปัญหาของโลก ปัญหาระหว่างประเทศกับเพื่อนบ้าน และ ปัญหาในบ้าน สุดท้ายก็มาถึงปัญหาของตัวเราเอง ปัญหาประดามีเหล่านี้ มีทั้งปัญหาที่ไม่ใช่ปัญหา ไม่มีทางแก้ และปัญหาที่แก้ได้ย้อนไปอ่านคำสอนพระอาจารย์พรหม ประโยคต้นๆ ถ้ากระทั่ง “เรายังไม่รู้ว่าเมื่อไรควรจะนั่งนิ่ง” ความยุ่งยากของปัญหาก็จะยุ่งนุงนังต่อไป ความทุกข์ทับทวีก็จะมีต่อไป.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
