เวลาส่งต้นฉบับเร่งรัด ผมต้องเลือกนิทาน “ในเทพนิยาย แดนเดอร์สัน เล่ม 2 ” (อาษา ขอจิตต์เมตต์ แปล แสงดาว พิมพ์ พ.ศ.2568) สักเรื่อง ชื่อเรื่อง “กาน้ำชา” เรียบ...ไม่เรียกความสนใจแต่เมื่อเหลือบตาอ่านประโยคแรก ก็เหมือนติดกับดัก...ลีลาเปิดเรื่อง ของคริสเตียน ฮันส์ แอนเดอร์สัน มีเสน่ห์ดึงดูดให้ลื่นไหล ไปตามกาลครั้งหนึ่ง กาน้ำชาใบหนึ่งมีความภูมิใจในตัวเองมาก มันเป็นกระเบื้องเคลือบชั้นดี พวยของมันยาว หูของมันกว้าง...มันคุยบ่อยๆ มีพวยอยู่ข้างหน้า มีหูอยู่ข้างหลัง แต่...มันไม่ยอมเอ่ยถึงฝา เนื่องจากมันแตกต้องเอาหมุดเกาะ ชิ้นส่วนเล็กๆชิ้นหนึ่งหายไปถ้วย เหยือกนม โถน้ำตาล และอื่นๆที่เป็นชุดน้ำชาต่างก็จำได้ ฝากาหล่นจึงเกิดตำหนิ กาน้ำชารู้ พวกพ้องชอบพูดถึงสิ่งที่มันไม่อยากให้ใครพูดกาน้ำชาพูดกับตัวเอง ฉันรู้ด้วยว่าตัวฉันมีอะไรไม่สมบูรณ์บ้าง ถ้วยชามีหู โถน้ำตาลมีฝา ฉันมีสองอย่าง ทั้งยังแถมมีพวยที่ยื่นไปข้างหน้าที่ถ้วยและโถน้ำตาลไม่มีสิ่งนี้เอง ทำให้ฉันเป็นราชินีแห่งโต๊ะน้ำชา ส่วนเหยือกนม และโถน้ำตาลเป็นเพียงคนรับใช้ในเมื่อฉันดำรงตำแหน่งผู้ยิ่งใหญ่ รินสิ่งที่เอร็ดอร่อยออกจากตัว นั่นคือใบชาจากจีนกับน้ำเดือด ให้ความชุ่มชื่นแก่คนผู้กระหายได้ดื่ม กาน้ำชากล่าวกับตัวเองด้วยความมั่นใจเต็มที่ขณะนั้น มันวางอยู่บนโต๊ะน้ำชาพร้อมสิ่งอื่นๆที่เป็นชุดน้ำชา มือเล็กๆน่ารักจับมันขึ้น หากเป็นมือที่ซุ่มซ่าม เลยทำมันหล่นลงข้างล่าง ผลก็คือ พวยหักถึงโคน หูแตกกระเด็น ส่วนฝาไม่ต้องพูดถึง มีการพูดถึงมากพอแล้วตัวของมันคว่ำอยู่กับพื้น โดยมิได้มีรอยร้าว น้ำชาข้างในหกเรี่ยราดเป็นเคราะห์กรรมอันแสนร้ายกาจและเจ็บปวดที่สุด ทุกคนที่โต๊ะพากันหัวเราะ ไม่ใช่หัวเราะเพราะมือเรียวงามจับมันอย่างสะเพร่า แต่ขบขันที่มันลงไปนอนแอ้งแม้ง พวยหลุดและหูหักกาน้ำชาพูดในภายหลัง ฉันกลายเป็นผู้พิการ และถูกนำไปไว้ในซอกครัววันรุ่งขึ้นผู้หญิงคนหนึ่งมาขอมันเนื้อ ฉันเลยกลายเป็นของแถม โดยใช้ใส่น้ำมันส่งให้ผู้หญิงคนนั้น ฉันออกจากที่นั่น ในฐานะผู้ไม่สมประกอบ ปราศจากจุดหมายในอนาคต มึนชาทั้งเนื้อตัวและจิตใจหลังจากนั้น ฉันก็ถูกทิ้งๆขว้างๆ แต่ไม่กี่วันชีวิตที่ดีกว่าเดิมก็เริ่ม มันก็แปลกดี ฉันถูกสร้างขึ้นเพื่อทำประโยชน์อย่างหนึ่ง แต่กลับถูกใช้อีกอย่างหนึ่งดินถูกใส่ลงในตัวฉัน สำหรับกาน้ำชา รู้สึกเหมือนถูกฝังทั้งเป็น แล้วหน่อไม้ต้นหนึ่งได้นำมาปลูกลงตรงกลางกล่าวรวบรัด ฉันได้รับหน่อไม้ต้นหนึ่งแทนใบชาจีนและน้ำเดือด เป็นการชดใช้สำหรับพวยและหูที่แตกหักหน่อไม้ในดิน นอนอยู่ในตัวฉัน มันกลายเป็นหัวใจของฉัน หัวใจที่เต้นได้ สิ่งที่ฉันไม่เคยเป็นเจ้าของมาก่อน ในตัวฉันมีชีวิตขึ้นแล้ว ประกอบด้วยพลังและความแข็งแกร่ง ชีพจรของฉันเต้น หน่องอกสูงขึ้นทุกทีสุดท้ายแตกออกเป็นดอกไม้ดอกหนึ่งฉันเห็นดอกไม้นี้ ฉันเป็นผู้ให้กำเนิดของมัน ความน่ารักน่าเอ็นดูของมัน ทำให้ฉันหลงใหลมันจนลืมอดีตแม้มันไม่ชอบใจฉัน ไม่ให้ความสนใจฉัน ทั้งๆที่มันได้รับการชมเชยความงามจากผู้ที่ปลูกมัน ฉันก็ยังไม่วายปลาบปลื้มอยู่นั่นเอง ต่อมาวันหนึ่ง มีเสียงพูดว่า มันควรมีกระถางดีกว่านี้ ฉับถูกทุบออกเป็นสองซีกแล้วไม้ดอกก็ถูกนำไปใส่กระถางสวย ส่วนฉันโดนเหวี่ยงออกไป ต้องมานอนหมอบกระแต ในฐานะกาน้ำชาแตกไร้ประโยชน์ ถึงยังไงๆ ฉันยังคงเก็บรักษาความทรงจำ ครั้งหนึ่งฉันเป็นราชินีบนโต๊ะเอาไว้นิทานเรื่องกาน้ำชาจบ อาจมีคนอ่านคิดต่อ...วาระสุดท้ายนั้น มันไม่อยากให้เรียกชื่อกาน้ำชาอีกชื่อในบางสถานที่อาจมีข้อจำกัด เหมือนชื่อคนบางคนอาถรรพณ์แรง ถึงขั้นมีข่าวห้ามพูดเด็ดขาดในสภา.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
