ความเก่านักข่าวรุ่นผม 2 ธ.ค.2518 อยู่กลางกรุงเวียงจันทน์ กับข่าวเปลี่ยนแปลงการปกครองลาว วิ่งวุ่นอยู่ข่าวเขมรเสรีหนีเขมรแดง แถวๆโคกสะแบง คลองลึก หนองแจง โคกสูง ตาพระยา ต้นปี 2522...จู่ๆ! เขมรแดงตัวเก่ง หนีเขมรเฮง สัมริน (ต่อมา ฮุน เซน) มาอยู่เขตแดนคลองหาด พนมมาลัยแผ่นดินที่ให้ไออุ่นเขมรเขตแดนไทยตอนนั้นคือบทเรียน “ม้าอารี” ที่ประเทศไทยต้องรบเอาแผ่นดินคืนตอนนี้หลายวันมานี้ คิดถึงน้องๆนักข่าว อลงกรณ์ เหมือนดาว อยู่แถวๆจันทบุรี อุ๊ นิเกอิ หลบอยู่ในหลุมหลบภัยอรัญประเทศ แต่ละชีวิต ต่างก็มีธรรมะ เหมือนที่ท่านอาจารย์พุทธทาส เทศน์ ธรรมะคือหน้าที่ทั้งหมดที่บ่นๆเป็นความหลังของคนรุ่นที่ถูกเรียกว่า เบบี้บูมเมอร์ ซึ่งผมเข้าใจว่า เป็นคนรุ่นเกิดหลังสงครามผมพยายามนึกถึงคนรุ่นที่แก่ปีกว่า หลวงพี่อุดม อดีตสมภาร วัดประทุม แม่กลอง ปี 2484 ที่เกิด โยมพ่อถูกระดมไปเป็นทหาร ท่านจึงถูกตั้งชื่อระดม มาถูกเปลี่ยนเป็นอุดมเอาตอนโตปี พ.ศ.ที่ญี่ปุ่นยึดไทย...มีเครื่องบินจากฝ่ายสัมพันธมิตร บินมาทิ้งระเบิดลงตูมๆนั่นล่ะ! คนแม่กลองมีเรื่องต้องระทึกกับระเบิดครั้งเดียว เป้าหมายป้อมพิฆาตข้าศึก แต่พลาดเป้าไปลงดงกล้วยหลังวัดป้อมแก้ว (เดิมชื่อวัดหลังป้อม)สมภารตอนนั้น ท่านเขียนกลอนด่า...“หรือว่ากล้วยเมืองไทยรสไม่ดี ไอ้อัปรีย์จึงโกรธลงโทษมัน...”ในกรุงเทพฯฐานทัพทหารญี่ปุ่น...แน่นอน เป็นเป้าใหญ่...ระเบิดลงตรงไหน คนรุ่นนั้นลี้ภัยหรือทนอยู่กันอย่างไร คงได้อ่านหนังสือกันบ้าง โดยเฉพาะตอนระเบิดลงสะพานพระราม 6ในหนังสือ “มหัศจรรย์เมืองไทยในอดีต” (วิริยาสาส์นพิมพ์ พ.ศ.2546) เทพชู ทับทอง ผู้เขียน อ้างหนังสืองานศพ นางวงศ์ กัญญาพันธุ์ ที่วัดแก้วฟ้าจุฬามณี (บน) กรุงเทพฯ 26 มี.ค.2521 บุญเจิม กัญญาพันธุ์ บุตรชาย เล่าเรื่องนี้ไว้วันนั้นเป็นวันที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ แต่รู้ว่าเป็นตอนกลางคืน แม่กับพวกผมตอนนั้นกำลังอยู่ในบ้านบางกระบือ พอเสียงหวอขึ้น แม่ก็หอบผ้าหอบลูกลงเรือจ้างคู่ชีวิต ผมและน้องๆนั่งคอยอยู่ในเรือเพื่อรอแม่ขนของอีกเสียงเรือบินกระหึ่มมาแต่ไกล พวกเราตัวสั่นเหมือนลูกนก เสียงบินใกล้เข้ามาทุกทีๆ จนเสียงของมันมาอยู่เหนือหัวพวกเรา...เราได้ยินเสียงแม่ตะโกนบอกลงมาจากบ้านว่าให้พวกเราอุดหูพวกเราก็อุดหูในขณะที่พวกเราอุดหูอยู่นั้น เสียงระเบิดมันดังเหลือเกิน เรามีความรู้สึกเหมือนว่า มันลอยขึ้นมาจากน้ำ มันสั่นสะเทือนไปหมด ไม่ทราบว่าแม่รู้ได้อย่างไรว่าระเบิดคราวนี้จะรุนแรง จนอาจจะสามารถทำให้พวกเราหูแตกตายได้พอรุ่งเช้า เราได้ทราบข่าวว่าสะพานพระราม 6 ขาดลงแล้วและขาดกลางสะพานเสียด้วยน้าของผมพายเรือไปเห็นมา และได้ปลากระโห้มาตัวหนึ่งใหญ่มาก ใหญ่ขนาดเรือบด หรืออาจจะใหญ่กว่านั้นนิดหน่อยก็เป็นได้ ในสมัยนั้นผมไม่เคยเห็นปลาตัวไหนจะใหญ่เท่ากับปลาตัวนั้นเลยได้รู้ว่า (แรงระเบิดทำให้) ปลาตับแตกตายลอยเป็นแพพอรวมความได้...คนสมัยสงคราม... เผชิญหน้ากับระเบิด...กันเต็มๆ ไม่ว่าจะอยู่ในกรุงเทพฯ หรือชานกรุง หรือไปถึงแม่กลอง พอหลับตามโนว่าระทึกกว่ารุ่นผมหรือรุ่นน้องๆที่ทำเก่งได้แค่ไปเดินฉวดเฉียดใกล้สมรภูมิ ได้แค่ยินเสียงระเบิดใกล้หูแต่ไม่ว่าจะเป็นคนรุ่นสงคราม รุ่นหลังสงคราม...หรือมาถึงคนรุ่นนี้...สถานการณ์รอบตัวๆ ไม่ว่าแถวชายแดนหรือไกลไปทั้งโลก แน่ใจไม่ได้...วันหนึ่งจะเกิด...อะไรขึ้นไม่คิดกลัวอะไรไปเสียหรือคิดมากกลัวมากเกินไปก็ไม่ดี...เอาเป็นว่า ถือตามคำสอนของหลวงพ่อพุทธทาส...ทุกคนต่างมีธรรมะคือมีหน้าที่...ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป นักการเมืองมีหน้าที่สมัครเลือกตั้ง ประชาชนก็มีหน้าที่เลือก...พยายามเลือกคนดีๆเข้าไปให้มากๆ ไม่เช่นนั้นพวกโจรมันจะได้ช่องเข้ามาปล้นเมือง.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
