เรื่องที่ 44 ในชวนม่วนชื่น 2 หัวข้อความกรุณา...พระอาจารย์พรหม สมภารวัดพุทธ เมืองเพิร์ธ ออสเตรเลีย ขึ้นต้นว่า อยากรู้ไหม? เจ้าหมาเจ้าปัญญา จัดการกับความเครียดของชีวิตตรงหน้าได้อย่างไร?คนเราก็มีความเครียดอยู่สารพัด...จะจัดการได้แค่ไหน ก็ไม่รู้!ไม่แน่นักนะครับ วิธีของหมา คนจะเอาอย่างบ้างไม่ได้เรื่องเล่าของเจ้าหมาน้อย เริ่มต้นที่คน ผู้หญิงคนหนึ่ง เพิ่งกลับจากการช็อปปิ้ง เปิดประตูเข้าบ้านชานเมืองของเธอ หมาใหญ่ตัวหนึ่ง ซึ่งจะมาจากที่ไหนก็ไม่ทราบ วิ่งผ่านเธออย่างรวดเร็วเข้าไปในบ้านผู้หญิงคนนั้นชะงัก เธอวางของพะรุงพะรังลงกับพื้น หันไปดู เจ้าหมาก็ขดตัวอยู่ที่มุมห้องอันเงียบสงบ แล้วก็หลับไปในทันทีมันเป็นหมาพันธุ์ลาบราดอร์ มีปลอกคอสวมอยู่ ขนมันถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย ดังนั้น มันจึงไม่ใช่หมาจรจัดเมื่อหมาไม่มีสิ่งใดน่ารังเกียจ มาประจวบกับหญิงที่มีเมตตาและรักหมา เจ้าหมาจึงนอนหลับสบายๆไปได้ถึงสองชั่วโมง เมื่อมันตื่นขึ้น หญิงเจ้าของบ้านก็เปิดประตูปล่อยให้มันเดินหายไปวันต่อมา เจ้าหมาก็กลับมาที่บ้านของเธออีก เธอเปิดประตูให้มันเข้าไปนอนขดตัวหลับ ราวสองชั่วโมงก็ตื่น แล้วมันก็วิ่งหายไปเหมือนวันแรกเหตุการณ์เดียวกันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่บ้านอีกสามครั้ง ครั้งสุดท้ายหญิงเจ้าบ้านก็เริ่มสงสัยเจ้าหมาน่ารักตัวนี้ มาจากไหน? และทำไม มันจึงจงใจกลับมาที่บ้านเธอหญิงเจ้าบ้าน เริ่มเขียนจดหมายสั้นๆ...มีข้อความว่า“หมาของคุณ มักจะมานอนที่บ้านฉันในตอนบ่าย เป็นเวลาห้าวันมาแล้ว เขานอนหลับอย่างเงียบๆ มันช่างเป็นหมาที่น่ารัก นิสัยดี ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจมันเลยฉันจึงอยากรู้ บ้านมันอยู่ที่ไหน และทำไมจึงจงใจมานอนที่บ้านฉัน”หญิงรักหมาเสียบจดหมายไว้ใต้ปลอกคอ เจ้าลาบราดอร์ อย่างเรียบร้อยวันต่อมา เจ้าหมาก็กลับมานอนที่มุมห้องเดิม แต่ครั้งนี้มีจดหมายสั้นๆเสียบที่ปลอกคอ มีข้อความเขียนตอบมาว่า“หมาของผมอยู่ในบ้าน ที่มีเสียงเอะอะเอ็ดตะโรของภรรยาจู้จี้ขี้บ่น กับลูกๆอีกสี่คนของผม ลูกสองคนอายุไม่ถึงห้าขวบ มันมาที่บ้านของคุณก็เพื่อหาที่อันเงียบสงบ ให้มันนอนต่อจนเต็มอิ่ม”มี ป.ล.ต่อมาด้วยว่า...“ไม่ทราบว่าผมจะขออนุญาตตามหมา มาด้วยจะได้ไหม?...”ปัจฉิมลิขิตจากชายเจ้าบ้านเจ้าของหมา...เปิดช่องทางให้คนอ่านคิดเองว่า ไม่ว่าบ้านใด เมื่อมีให้ร้อนหูร้อนใจ...จนกระทั่งหมาที่ไม่รู้ภาษาคน ยังทนฟังไม่ได้ ต้องวิ่งไปขอที่สงบๆเงียบ นอนพักกายพักใจเพื่อจะไปสู้ต่อเคราะห์ดีแรก มันเป็นหมาเจ้าปัญญา เคราะห์ดีสอง รู้ช่องทางไปหาบ้านที่เจ้าของรักหมา เจ้าหมาผู้รักเจ้าของจึงประคองชีวิตอยู่ต่อไปได้เคราะห์ร้ายจึงมาตกที่คน...โดยเฉพาะกับคนบ้านนี้เมืองนี้ ไม่รู้พวกเขาทนอยู่กันมาได้อย่างไร กับเสียงก่นเสียงตะโกนเอาเป็นเอาตายของโจรสองก๊กต่อกรกันชาวบ้านที่ไม่รู้ว่าจะหันไปพึ่งใคร...เมื่อมีเสียงว่า โจรก๊กที่สามที่จริงก็เพิ่งถูกไล่ไปกำลังจะกลับมาดูสถานการณ์บ้านนี้เมืองนี้ ผมไม่แน่ใจเสียแล้ว หรือว่าหมามันเก่งกว่าคน.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
