หนังสือ “ผีเขมร” จากสำนักพิมพ์แสงดาวของคุณจรัญ อหอมเทียนทอง บอกข่าวงานหนังสือแห่งชาติที่ศูนย์สิริกิติ์ เล่มล่า...มีชื่อคนเขียน “สัจภูมิ ละออ” ชื่อนี้ผมคุ้นเคยตั้งแต่เป็นนาย ยังไม่ ดร.นำหน้าเรื่องเจ้าพ่อมะค่าโมง จุดจบของผีเจ้าชู้...เนื้อหาให้ทั้งความรู้ ให้ทั้งคำสอนใจจังหวัดตโบงฆมุมเหนือเขตสวายเรียงด้านตะวันออกติดต่อกับแนวเขตประเทศเวียดนาม ชื่อบ้านนามเมืองนี้ เกาะเกี่ยวกับตำนาน เจ้าพ่อมะค่าโมง ภาษาเขมร เรียก เนียะตาเบงมีนิทานพื้นบ้าน เล่ากันว่า ดั้งเดิมบริเวณนี้มีวัดชื่อวัดเนินคดี สมภารวัด ตอนนั้นไม่มีใครรู้ท่านมีวิชาขลังมากน้อย ท่านมีน้องสาวสวยอาศัยอยู่ในวัดด้วยคนหนึ่งในบริเวณวัดมีเทวรูปสำริดองค์หนึ่งเรียกกันว่า “เจ้าพ่อ” เล่าขานกันว่า “เฮี้ยนมาก”วันดีคืนดี เจ้าพ่อองค์นี้มักแปลงกายเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสะอาดตา ถือขันสำริด ใช้ทัพพีสำริด ใส่บาตรพระ ร่วมกับชาวบ้านตอนแรกๆชาวบ้านก็ไม่สงสัย ต่อๆมาก็เริ่มถามกันว่าหนุ่มรูปหล่อใช้ขันสำริดใส่บาตรพระเป็นใคร? มาจากไหน?เพราะเมื่อเดินลงจากศาลาไปแล้วก็หายไป ไม่มีใครได้พบเห็นอีกแต่ยามค่ำคืน...เริ่มมีข่าว ชายหนุ่มคนนั้น...ย่องไปหาน้องสาวเจ้าอาวาส ร่วมหลับนอนด้วยอยู่นานหลายคืนข่าวมาเข้าหูชาวบ้านเพราะน้องสาวเจ้าอาวาส กระซิบบอกเพื่อนว่ามีแฟนเป็นหนุ่มหล่อมานอนด้วย แต่เรื่องประหลาด เธอจับต้องตัวเขาไม่ได้วันที่เจ้าอาวาสรู้ก็ทนไม่ได้เรียกน้องสาวมาคาดคั้น เธอก็สารภาพแต่บอกไม่ได้ว่า ว่าใคร?ซักถามกันไปมาทั้งเจ้าอาวาสและน้องสาว ก็ตกลงปลงใจเชื่อตรงกัน ไม่มีหนุ่มจากบ้านเมืองไหน กล้ามาลูบคมเจ้าอาวาส นอกจาก “เจ้าพ่อสำริด” ตนเดียวถึงเวลานั้นชาวบ้านจึงได้รู้ เจ้าอาวาสรูปนี้มีวิชา...นอกจากไม่เกรงกลัวผีเจ้าพ่อ ท่านยังเกณฑ์เด็กวัดให้ช่วยกันอุ้มเจ้าพ่อสำริด ลงจากศาล นำไปฝังยังหลุมที่ขุดรอไว้ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของวัดและการฝังก็ไม่ได้ฝังอย่างไม่ตั้งใจ เจ้าอาวาสสั่งให้ ปักหัวเจ้าพ่อลงหลุมโกยดินกลบแล้ว เจ้าอาวาสยังสั่งไปหาต้นมะค่าโมงมาปลูกทับเหนือหลุมนั้นอีกชั้นหนึ่งวิชากำปราบเจ้าพ่อสำริดที่เชื่อกันว่าเป็นผีแบบนี้ ไม่มีใครรู้เจ้าอาวาสไปร่ำเรียนมาจากสำนักไหน? แต่นับแต่นั้นเจ้าพ่อสำริด ก็ไม่เคยปรากฏกายออกมาให้เห็นในบริเวณวัดอีกเนินดินนั้นยังปรากฏให้เห็น ชาวบ้านเขมรเรียกว่า “เนินเนียะตาเบง” ซึ่งแปลว่า “เนินเจ้าพ่อมะค่าโมง”และต้นมะค่าโมงต้นนี้เองเติบใหญ่เรื่อยมา จนมีผึ้งรังใหญ่มาเกาะอยู่ขวางทางคนเดินต่อมาวัดเนินคดีไม่มีพระเณรจำพรรษา แต่ยังมีแม่ชีชราคนเดียวอาศัยอยู่ แม่ชีต้องเที่ยวคอยบอกคนเดินผ่านให้เดินไปทางใต้ จะได้รอดจากผึ้งต่อยชื่อตโบงฆมุมแปลตรงๆตัวทางใต้ของรังผึ้ง ต่อมาไม่นานชื่อบ้านก็กลายเป็นชื่อจังหวัดตำนาน? เอ๊ย!นิทานเรื่องเจ้าพ่อมะค่าโมงจากเมืองสวายเรียงของเขมร เรื่องนี้เอามาสอนใจชาวไทยด้วยกัน แทนคำสอนเดิมที่ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า มาเป็น เหนือผีเจ้าพ่อยังมี (สมภารวัด) เจ้าที่บ้านเมืองเรามีคนลุ้นใจหายใจคว่ำกับงานอภิปรายนายกรัฐมนตรี... คนเดียวผมขอบอกว่า นายกฯบ้านเมืองไหนก็ถือว่าเป็นเจ้าที่ขลังของบ้านเมืองนั้น ตอนจบของงานอภิปราย ไม่ต้องเดาก็แน่ใจ...เจ้าที่ ไม่ได้มีแค่พี่เลี้ยงดี ยังมีพ่อเลี้ยงดี ยังไงๆ ก็ต้องชนะเจ้าพ่อ...วันยังค่ำ.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
