ก็เมื่อช่อและดอกกัญชา มีกฎหมายออกมาควบคุมแล้ว เกมของพรรคภูมิใจไทย ก็เดินหน้าไปได้มากขึ้น อย่างน้อยชาวบ้านก็ไม่ต้องตระหนกตกใจ กัญชาไม่กลับไปเป็นยาเสพติดต้องห้าม
ปลูกกัญชาขาย กิ่ง ใบ และรากกัญชาได้ต่อไป พรรคประชาธิปัตย์ จะหา “ลูกไม้” ลูกไหนมาเล่นต่อ
ทำเลแม่กลองบ้านผมไม่มีกัญชาขึ้นหน้าขึ้นตา เหมือนอ่าวบางตะบูน บ้านแหลม เพชรบุรี ที่อยู่ตรงข้าม อ่านหนังสือ ปฏิวัติกัญชาสยาม 2562 เล่มที่นิพัทธ์พร เพ็งแก้ว คนเพชรบุรี เขียน
ผมเริ่มเห็น โลกสวยด้วยกัญชาขึ้นมารำไร
เจอหัวข้อ ทั้งผีทั้งเจ้าล้วนเอากับกัญชา หน้า 117 สะดุดใจมาก...แม้ 70-80 ปีที่ผ่านมา กัญชาจะถูกจับยัดให้เป็นยาเสพติดผิดกฎหมาย แต่ก็ยังไม่เคยสูญหายจากวิถีชีวิตไทย โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับผี เจ้าที่ และการแก้บน
นิพัทธ์พรเล่าว่า ราว พ.ศ.2554-2555 พี่อาจ หนุ่มชาวนาอายุ 49 พื้นเพคนแม่ระกา อำเภอวังทอง เล่าให้ฟัง พ่อปู่ขุนเณร (วัดพุทธบาท เขาสมอแคลง) ของชาวพิษณุโลก ชอบกัญชามาก บางคนบนหนึ่งเขียงบ้าง สามเขียงบ้าง
ตำรวจนอกจากไม่กล้าจับ ก็ยังกราบไหว้พ่อปู่เหมือนชาวบ้านอื่น
พอแก้บนเสร็จ คนบนกลับปุ๊บ ทีนี้ก็หวานเราเลย คนมารอก็เข้าคิว
ใครๆก็อยากเป็นศิษย์ปู่ขุนเณร พวกทหารนายสิบหน้าค่าย นั่นล่ะตัวดี พอคนบนกลับไม่ทันจะลับสายตา ทหารขึ้นไปเลยน้อง สวด เสสัง มังคลายจามิ คาถาลาข้าวพุทธจบแล้ว เอาเลย เล่นสักฮี้ดสองฮี้ด แบ่งกันตรงนั้น
พวกหนุ่มๆก็เถอะ จะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร ตั้งใจเป็นนายร้อย ต้องมาบนพ่อปู่ หลักๆก็เหล้าขาว ไก่ต้ม ขาดไม่ได้เด็ดขาดคือกัญชา เจ้าพ่อชอบกัญชากว่าอะไรทั้งหมด
คนบนกันทีละครึ่งกิโลกรัม กิโลฯหนึ่งก็มี เดือนหนึ่งเฉลี่ยมีคนแก้บนอยู่สองสามราย
...
นิพัทธ์พร ฟังเรื่องคนเมืองพิษณุโลกแล้ว ก็ย้อนกลับมาถึงเมืองเพชรบุรี ในอดีตถือเป็นแหล่งปลูกกัญชา ส่งออกกัญชา อยู่กันมาด้วยวัฒนธรรมกัญชาในสายเลือด
ก๋วยเตี๋ยวเนื้อรสเด็ดชื่อดังหลายๆเจ้า ยี่สิบปีก่อนยังใส่กัญชา ผู้คนรู้กันทั่วกินกันทั่ว
ไม่เคยเห็นใครเมาก๋วยเตี๋ยวตาย ผลงานศิลปะพื้นบ้านอันอุดมมั่งคั่งทั่วทั้งบ้านเมือง ที่ผลิตขึ้นจากฝีมือแม่เพลง นายหนังตะลุง ครูช่างนานาสาขา เป็นพยานหลักฐานสำคัญ เติบโตควบคู่กันมา
หลายคนเคยถุนกัญชามาอย่างครึ้มใจครึ้มอารมณ์
แต่นั่นเป็นสัมพันธภาพระหว่างกัญชากับคน ไม่ใช่กัญชากับคนที่ร้อยรัดอยู่กับภูตศักดิ์สิทธิ์ใดๆ เพราะเมืองเพชรไม่เคยมีเทพหรือเจ้าพ่อองค์ไหน ที่ออกอาการมักๆกับกัญชาอย่างชัดแจ้ง
ยังมีเรื่องเล่าจากพิษณุโลก เขียงหั่นกัญชาต้องทำจากไม้ยืนต้นชื่อ พญามือเหล็ก ไม้เนื้อละเอียดยิบ รองหั่นกัญชาได้อย่างเลิศ ใช้แล้วไม่มีขาดเสลด เสลดหลุดแล้วไม่ต้องซ้ำ พอหั่นกัญชาเสร็จขูดเนื้อเขียงปนสูบไปด้วย
มาถึงคำถาม จะสูบกัญชาแบบไหนให้ได้รสชาติที่สุด พี่อาจบอกว่า ต้องสูบในบ้านมุงหญ้าคา ฝาขี้ฟาก
เด็ดก้านหญ้าคาชายคาบ้านมาต่อตะเกียงจุดกัญชา ส่วนฝาขี้ฟากเด็ดมาใช้แหย่กัญชาเวลาพวยตัน เวลามันตันก็เพราะมือหนักยัดกะหลี่ (ดอก) หั่นแน่นเกินไป
“สูบกัญชามันดี ตรงสบายใจไม่ทำให้คิดอะไรมาก แบบนี้แหล่ะ” พี่อาจสรุป “พวกลักวัวลักควายถึงชอบสูบกัญชากันนัก เขามักสูบช่วงดึกๆ ตอนรอเวลาจะไปลักควายนั่นแหล่ะ”
อ่านเรื่องที่นิพัทธ์พร เขียนถึงกัญชามาแค่นี้ ผมเชื่อแล้วว่า โลกสวยด้วยกัญชาจริงๆ แล้วทำท่าจะเคืองๆคนประชาธิปัตย์ นี่ถ้ากัญชากลับไปเป็นยาเสพติดผิดกฎหมาย เลือกตั้งเมื่อไหร่จะไม่เอาด้วย.
กิเลน ประลองเชิง