เรื่องที่ 90 ในชวนม่วนชื่น 2 (อักษรสัมพันธ์ พิมพ์ครั้งที่ 2 แจกเป็นธรรมทาน พ.ศ.2558) พระอาจารย์พรหม ขึ้นต้นเรียกความสนใจทันยุคสมัยว่าสองสามปีที่แล้วราคาทองคำเพิ่มสูงขึ้นอย่างมหาศาล
และด้วยคำเปรียบเปรยที่ว่าความเงียบมีค่าดั่งทองคำ ดังนั้น วันนี้ความเงียบจะต้องมีค่าเพิ่มมากขึ้น
ในโลกเราก็เช่นกัน การหาสถานที่เงียบสงบนั้นทำได้ยาก
สมัยพระอาจารย์พรหมยังเป็นวัยรุ่นในลอนดอน ท่านมักเข้าไปในโบสถ์หรือวิหารใหญ่ๆ ไม่ได้เข้าไปอธิษฐานขอให้ฝนหยุดตก แต่เข้าไปเพราะต้องการเพียงสถานที่อันเงียบสงบ ฟื้นฟูจิตใจ
ครั้งสุดท้าย ในมหาวิหารเวสมินสเตอร์ ท่านหวังจะนั่งสมาธิ ผ่อนคลาย แต่ครึ่งชั่วโมงก็ต้องออกมาเพราะทางมหาวิหารมีการติดตั้งระบบกระจายเสียงบทสวดและประกาศข่าวต่อเนื่อง
ประสบการณ์นั้นพระอาจารย์พรหมจึงเห็นคุณค่าของความเงียบเพิ่มขึ้น
วัดต่างๆที่ท่านดูแลจึงต้องพยายามสงวนรักษาสถานที่หลบภัยอันเงียบสงบไว้ ด้วยความเพียรพยายามอย่างยิ่ง
เคยมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงเทศบาล เข้ามาขอขอบคุณท่าน เขาบอกไม่เคยเข้ามาทำวัตรสวดมนต์หรือฟังเทศนา แต่เพียงขับรถเข้ามาจอดนั่งในรถสักชั่วโมงสองชั่วโมง อยู่กับความเงียบสงบในลานวัดเท่านั้น
พระอาจารย์บอกว่าวัดต่างๆที่พระสงฆ์ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานอย่างสงบนั้น ช่วยพัฒนาให้เกิดพลังความสงบสันติซึ่งสัมผัสได้จริง วัดที่รักษาความเงียบสงบไว้ได้นานๆต่อเนื่อง
ความเงียบสงบนั้นก็จะยิ่งอัดตัวแน่นขึ้น ราวกับก้อนอิฐที่ก่อตัวแข็งแรงขึ้น จนเป็นโบสถ์ใหญ่
ความผ่อนคลายที่ได้จากความเงียบสงบ พระอาจารย์เปรียบเทียบกับการได้สัมผัสด้วยซุปที่ได้รับการอุ่นเป็นเวลานานในคืนอันแสนหนาวเย็น
ความผ่อนคลายที่ได้อย่างนุ่มนวลนั้น ราวกับการโอบกอดด้วยความรัก โดยไม่ต้องมีบทสวดหรือคำคมใดๆ ความเงียบสงบนั้นเปรียบเหมือนผู้สอน และผู้รักษาในเวลาเดียวกัน
...
เพื่อนฝรั่งที่เป็นฆราวาสเล่าให้พระอาจารย์ฟัง
วันหนึ่งเขาเข้าไปในวัดที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ม้านั่งตามลำพัง
ด้วยความที่ไม่เข้าใจธรรมเนียมประเพณีไทย ฝรั่งจึงไม่กล้าเข้าไปเสนอความช่วยเหลือ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเมื่อเขาเข้าไปทำธุระส่วนตัวเสร็จ เดินออกมา ผู้หญิงคนนั้นก็ยังนั่งอยู่ แต่เธอหยุดร้องไห้แล้ว เขาเดินเข้าไปถามว่า จะให้ช่วยอะไรหรือไม่?
ผู้หญิงคนนั้นพูดภาษาอังกฤษได้ดี บอกเขาว่าเพิ่งเจอเหตุการณ์กัน น่าเศร้าเสียใจมาก เธอเข้ามาที่วัดแห่งนี้โดยไม่ต้องการขอคำปรึกษาจากพระสงฆ์ หรือความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า
“ฉันเพียงขอเข้ามานั่งเงียบๆ ขอมีอิสระที่จะร้องไห้ให้นาน เท่าที่พอใจ โดยไม่มีใครมาขัดจังหวะ แค่นี้เธอก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว”
บอกเขาแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นยิ้มทำท่าจะเดิน เพื่อนพระอาจารย์ยังอดไม่ได้ ที่จะ (เสือก) ถาม
“เรื่องเศร้าของคุณคืออะไรหรือครับ”
“อ๋อ!ฉันทำกุญแจรถหายค่ะ” เธอตอบ แล้วก็เดินจากไป
ปาฏิหาริย์แห่งความเงียบนั้น ในกรณีของผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนจะเล็กน้อยมาก แต่ก็ช่วยให้พวกเราได้รู้จักชัดว่า ความขลังความศักดิ์สิทธิ์ของความเงียบนั้น...แม้จะวัดค่าราคาเทียบทองคำไม่ได้แต่มีจริง.
กิเลน ประลองเชิง
คลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม