เสือสั่งฟ้า
ตอนที่ 17
เมื่อดาลินฟื้นขึ้นมาแล้ว เพชรกับกระเต็นรีบเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง
“คุณดาเป็นยังไงบ้างครับ”
“คุณดาถูกผู้กองดามพ์ทำมนต์ดำใส่ ลุงหาญเพิ่งทำพิธีขับไล่ไปได้” กระเต็นบอก ดาลินนิ่งคิด เธอจำได้ว่าเพชรคือลูกของหาญและเป็นคนฆ่าพ่อของตน เธอมองเพชรทั้งแค้นทั้งกลัวถอยห่างจากเขา ถามเสียงสะท้าน
“เพชร ทำไมเพชรต้องฆ่าพ่อดาด้วย...”
“ดาเข้าใจผมผิด พวกเราถูกใส่ร้าย” เพชรชี้แจง แต่ดาลินมองอย่างไม่เชื่อ
จนกระทั่งเวลาผ่านไป ใต้แสงและน้ำตาเทียนที่หยดลงบนเชิงเทียน ดาลินรับรู้เรื่องทั้งหมดจากเพชรและหาญ เธอถามน้ำตาคลอ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตดา ทำไมทุกอย่างมันดูเลือนลางไปหมด ดาจำอะไรแทบไม่ได้เลย”
“มันเป็นแค่ฝันร้าย ตอนนี้คุณตื่นจากฝันนั้นแล้ว” เพชรปลอบ
“มันไม่ใช่ความฝันหรอกเพชร คุณพ่อของดาถูกฆ่าตายจริงๆ แล้วดาก็เป็นเมียไอ้ผู้กองดามพ์จริงๆ”
“เราอาจจะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่สิ่งที่เราควรทำคือ ช่วยกันหยุดความชั่วร้ายของยิ่งยศ” หาญเอ่ย
ดาลินมองหาญอย่างลังเล กระเต็นรีบตอกย้ำว่า “ใช่ค่ะ เราต้องช่วยกันกระชากหน้ากากของมันออกมานะคะ ก่อนที่มันจะเหิมเกริมมากกว่านี้”
“แล้วพวกเราก็เชื่อว่ามีแต่คุณดาเท่านั้นที่พอจะติดต่อผู้ใหญ่ที่น่าไว้ใจช่วยกันจัดการพวกมันได้” เพชรตั้งความหวังกับดาลิน มองหน้าให้กำลังใจ
ดาลินยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน จับต้นชนปลายอะไรแทบไม่ถูก
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่สำนักคนทรงของเซียนช้าง ดามพ์พลิกหน้าเซียนช้างขึ้นดู เห็นตาเบิกโพลง ครั้นมองไปข้างๆ เห็นตุ๊กตาที่มัดทำเสน่ห์ แตกออกเป็นเสี่ยง
“สงสัยคงโดนของย้อนเข้าตัวนะครับ เพราะอาจารย์ช้างรับทำเสน่ห์ให้ทั้งพวกคุณหญิงคุณนาย เมียน้อยเมียหลวงเยอะไปหมด” ลูกน้องดามพ์ตั้งข้อสังเกต
ดามพ์พยักหน้า แต่ก็ยังมีข้อสงสัยอยู่ เมื่อเขากลับไปที่บ้านดาลิน ถามคนรับใช้ที่ถือถาดน้ำส้มเข้ามาว่าดาลิน อยู่ไหน คนใช้บอกว่าอยู่ในห้อง พลางจะยกถาดน้ำส้มไป
“เดี๋ยว” ดามพ์เรียกไว้ “นั่นคือน้ำส้มที่ฉันสั่งให้เอาไปให้คุณดากินทุกวันใช่ไหม” พอคนรับใช้บอกว่าใช่ เขารับถาดน้ำส้มไปถือไว้ “ฉันเอาไปให้เอง ไปได้แล้ว”
คนรับใช้มองงงๆ แต่ก็เดินก้มหน้าออกไป ดามพ์จึงเอาลูกสวาท ทำจากขี้ไคลและของอื่น ปั้นเป็นลูกกลอนขึ้นมาดู พูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า
“เพื่อเป็นการไม่ประมาท ลูกสวาทนี้จะทำให้คุณหลงผมยิ่งขึ้น”
เมื่อดามพ์ถือถาดนํ้าส้มเข้าไปในห้องดาลิน เธอกำลังดูรูปของพ่ออยู่เศร้าๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี พอดามพ์เข้ามา เธอสะดุ้ง ทำรูปพ่อหล่น ดามพ์เดินเข้ามามองอย่างสังเกต หยิบรูปส่งให้
“ดาคิดถึงพ่อค่ะ”
“ผมจัดการกับคนที่มันฆ่าพ่อคุณแล้ว อีกอย่าง...” ดามพ์เข้าโอบกอดดาลินไว้ พูดอย่างอบอุ่น อ่อนโยน “ผมอยู่นี่แล้ว คุณดาผมอยู่นี่ ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วนะครับ”
“ใช่ค่ะ...มีคุณอยู่ ไม่ต้องกังวลอะไรอีก” ดาลินพูดหน้าตาเลื่อนลอยเหมือนคนโดนของ เมื่อดามพ์ส่งนํ้าส้มให้ เธอบอกว่าไม่อยากกิน ดามพ์คะยั้นคะยอด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วงมากว่า
“มันจะทำให้คุณดาแข็งแรงนะ กินเสีย” พอดาลินรับไปดื่มอย่างว่าง่าย ดามพ์ก็ยิ้มอย่างพอใจ
แต่พอดามพ์เดินออกจากห้อง ดาลินก็ลุกจากเตียงอย่างคล่องแคล่วไม่เหมือนคนโดนของเมื่อครู่เลย เธอรีบหยิบเบี้ยแก้ที่ซ่อนอยู่ที่ปอยผมออกมาดู
เป็นเบี้ยแก้ที่เพชรให้ไว้ขณะอยู่ที่สำนักป่าอิสุโร เขาอธิบายสรรพคุณว่า
“นี่คือเบี้ยแก้ ใช้ป้องกันอันตรายต่างๆ รวมทั้งคุณไสย มนต์ดำ”
ดาลินมองหน้าเพชร แม้จะยังมีเยื่อใยกันอยู่ แต่เธอก็ยังเชิดอย่างหยิ่งในตัวเอง บอกเขาว่า
“เรื่องที่เกิดขึ้น ฉันยังไม่เชื่อคุณหรอกนะ โดยเฉพาะเรื่องพ่อ”
“ผมไม่ได้หวังให้คุณดาเชื่อผมทันที คุณดาหาหลักฐานก่อนก็ได้ แต่...ผมอยากให้คุณดาเก็บไว้ แล้วก็จำไว้นะครับ ผมเป็นห่วงคุณเสมอ” เพชรเอาเบี้ยแก้ใส่ในมือเธอแล้วจับมือให้กำไว้
ดาลินสบตาเพชรนิ่งไปครู่หนึ่ง เอ่ยก่อนดึงมือออกว่า “ยังไงฉันก็...ได้ชื่อว่ามีสามีแล้ว...”
ooooooo
ที่ห้องทำงานในบ้าน ดาลินเอารูปชาญชัยผู้เป็นพ่อมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน บอกกล่าวพ่ออย่างสับสนว่า
“พ่อคะ ความจริงมันคืออะไร ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้...” เธอยกมือขึ้นไหว้เอ่ยนํ้าตาคลอ “ถ้าวิญญาณพ่อมีจริง ช่วยชี้ทางให้ดาด้วยได้ไหมคะ สิ่งที่เพชรทำ สิ่งที่เกิดขึ้นกับดา สิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อ ใครฆ่าพ่อกันแน่คะ”
ทันใดนั้น ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างวูบใหญ่ เอกสารบนโต๊ะปลิวกระจาย ดาลินรีบเก็บเอกสาร เธอชะงักเมื่อเห็นซองจดหมายตกอยู่ใต้โต๊ะ รีบหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
“ดาลินลูกรัก ถ้าลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ นั่นคงหมายความว่าพ่อไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ไม่สามารถดูแลลูก
ได้อีก ขอให้ลูกจงระวังตัวให้ดี และที่สำคัญ อย่าไว้ใจผู้การยิ่งยศและผู้กองดามพ์อย่างเด็ดขาด!”
ดาลินนํ้าตาไหลพราก หยิบอีกแผ่นหนึ่งในซองออกมาดู เป็นจดหมายที่เพชรเขียนสอดไว้ใต้หมอนนั่นเอง อ่านแล้วเธอมีสีหน้าตระหนก สับสน ปฏิเสธอย่างตื่นกลัว
“ไม่...ไม่จริง...ไม่...จริง...”
ในห้องที่ขังเกศินี เธอกำลังปีนขึ้นใช้ผ้าปูที่นอนแขวนคอตัวเอง บอกกล่าวแก่เพชรและหาญว่า
“เพชร พี่หาญ ฉันกำลังจะไปหาทั้งสองคนแล้ว รอรับฉันด้วยนะ”
“นั่นจะทำอะไร” ดาลินเข้ามาเห็น ชิดใจตามมาติดๆ
เมื่อดาลินเข้าไปช่วยปลดเกศินีลงมาแล้ว ชิดใจโวยวายทันที
“โอ๊ย...นี่จะเรียกร้องความสนใจอะไรกันนักหนานะ หาเรื่องได้ตลอดเวลาจริงๆ”
เกศินีที่ล้มอยู่กับพื้น บอกว่าตนไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจจากใคร ตนอยากตาย เมื่อเพชรกับหาญตายไปแล้วตนจะอยู่ทำไมอีก
“ไม่ได้ คุณน้าต้องอยู่” ดาลินพูด แล้วมองหน้าชิดใจเชิงปรึกษาว่าจะเอายังไงดี แต่ก็พูดต่อ “จะได้รู้ว่า หนูเจ็บปวดแค่ไหน ที่พ่อโดนเพชรกับเสือหาญฆ่าตาย แต่หนูต้องมีชีวิตอยู่”
“หนูดา...ตาเพชรไม่มีวันทำอย่างนั้นหรอก มันไม่ใช่เรื่องจริง”
“อย่ามาแก้ตัวเลย คุณน้าต้องอยู่แบบใจสลายไปแบบนี้แหละ พวกโจรห้าร้อยอย่างเพชร อย่างเสือหาญ มันสมควรแล้วที่โดนตำรวจที่ดีอย่างดามพ์จัดการ” เธอหันไปบอกชิดใจให้ส่งผ้าปูที่นอนผืนนั้นให้ที
ขณะชิดใจหันไปหยิบผ้านั่นเอง ดาลินก็รีบยัดกระดาษใส่มือเกศินีจับให้กำไว้ เกศินีมองงงๆ เธอขยิบตาไม่ให้พูดอะไร เมื่อชิดใจส่งผ้าให้ ดาลินเอาผ้ามามัดเท้าเกศินีข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งผูกไว้กับเตียง แล้วปั้นหน้าโกรธจัดพูดเด็ดขาดว่า
“คุณน้าจะได้ไม่หนีไปไหน”
ชิดใจมองอย่างสะใจ คิดไม่ถึงว่าดาลินจะเหี้ยมได้ขนาดนี้
ooooooo
เมื่อพากันออกมานอกห้อง ชิดใจใส่กุญแจประตูห้องไว้อย่างแน่นหนา ดาลินชำเลืองมองอย่างกังวล แต่พอชิดใจหันมา เธอก็ปั้นหน้าโกรธเหมือนเดิม ทั้งยังชมว่า
“ดีแล้วค่ะ ที่ใส่กุญแจไว้แน่นหนาแบบนี้”
“ก็แหม...ผู้การน่ะ อับอายเหลือเกินนะกับเรื่องที่
เกิดขึ้น ก็เลยต้องให้อยู่ในห้องนี้ บอกตามตรงนะคะ ตอนแรกที่คุณดามาขอพบคุณนาย ชิดใจลำบ๊าก...ลำบากใจไม่รู้ว่าคุณดาคิดยังไง”
“ดาก็แค่อยากเห็นหน้าว่าเขาจะเจ็บเหมือนที่ดาเจ็บหรือเปล่า แต่นี่มันยังไม่สมกับการที่ลูกชายเขาฆ่าพ่อดาหรอก ถึงแม้ลูกชายเขาจะตายไปแล้ว แต่ดาก็ไม่มีวันยกโทษให้หรอกค่ะ”
“โธ่...คุณดา ชิดใจเข้าใจคุณดานะคะ รักมากก็ต้องแค้นมากเป็นธรรมดา” ชิดใจพูดเอาใจ แต่กลับถูกดาลินปรามว่า
“อย่าพูดว่าดาเคยรักลูกโจรแบบนั้นอีกนะ แล้ว
ตอนนี้ ดาก็ตาสว่างแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร”
พูดแล้วดาลินรีบเดินออกไปอย่างโล่งอกที่ทำงานสำเร็จ ชิดใจยืนเหวอๆอยู่อึดใจก็เอากุญแจใส่กระเป๋าหลัง พึมพำกับตัวเอง
“แล้วเมื่อไหร่ผู้การจะตาสว่างยกให้อีชิดใจขึ้นเป็นคุณนายผู้การเต็มตัวเสียทีบ้างล่ะ ไม่รู้คุณดาไปช่วยมันไว้ทำไม ให้มันตายๆไปเสียก็ดี เอ๊ะ...จริงซินะ ถ้ามันตาย...เราก็จะได้ขึ้นเป็นคุณนายแทนแน่นอน...ฮิๆๆๆ”
คิดแล้วก็หันมองไปที่ประตูห้องที่ขังเกศินีอย่างมีแผนร้าย
เกศินีดูจนแน่ใจว่าดาลินกับชิดใจไปแล้ว ค่อยๆแบมือเอากระดาษแผ่นนั้นมาคลี่อ่าน อุทานอย่างดีใจสุดๆ
“เพชรกับพี่หาญยังไม่ตาย”
ooooooo
ที่โกดังท่าเรือพระนคร มีรถบรรทุกซึ่งมีผ้าใบคลุมด้านบนและด้านข้างมิดชิดจอดอยู่หน้าโกดัง พวกสมุนเสี่ยไพบูลย์สามคนกำลังช่วยกันขนลังไม้ลงจากรถ
ส่วนในโกดัง ดามพ์กำลังเอาชะแลงงัดฝากล่องไม้ ที่ภายในมีวัตถุโบราณชิ้นหนึ่ง มียิ่งยศและเสี่ยไพบูลย์ยืนดูอยู่ด้วย รอบๆนั้นยังมีลังขนาดใหญ่และขนาดกลางวางซ้อนกันอยู่หลายใบ
“ทุกชิ้น ยัดเฮโรอีนไว้ที่ฐาน เรียบร้อยตามที่ผู้การสั่งทุกอย่าง” เสี่ยบอกผู้การที่ยืนดูอยู่
ยิ่งยศพยักหน้าให้ดามพ์เป็นสัญญาณ ดามพ์รับทราบแล้วผิวปากหวือหนึ่ง พวกสมุนเสี่ยที่ยืนอยู่ก็พากันเข้ามาช่วยดามพ์ตะแคงวัตถุโบราณ ดามพ์เอาชะแลงกระแทกที่รูปูนตรงฐาน พอปูนกะเทาะออก เขาหยิบซองพลาสติกเล็กๆ ที่ใส่เฮโรอีนออกมายื่นให้ยิ่งยศ
“ดีมาก” ยิ่งยศดูแล้วพอใจ แต่เสี่ยไพบูลย์ไม่พอใจถามว่า ผู้การทำแบบนี้ไม่ไว้ใจตนหรือ ยิ่งยศพูดอย่างวางอำนาจว่า “มันก็ต้องสุ่มตรวจกันบ้าง ผมเป็นคนรอบคอบเสี่ยก็รู้นี่ หรือว่า...เสี่ยไม่พอใจอะไร” ยิ่งยศถามกวนๆมองอย่างข่มขู่
เสี่ยรีบปฏิเสธหน้าจ๋อยสนิท ยิ่งยศจ้องข่มแล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า
“ดี เสร็จงานนี้เมื่อไหร่ เราได้เป็นเศรษฐีแน่ ฮ่ะๆๆๆ”
ยิ่งยศหัวเราะอย่างสะใจ ดามพ์หัวเราะตาม เสี่ยก็หัวเราะบ้างอย่างเอาใจยิ่งยศ
ooooooo
ที่มุมหนึ่งของประตูทางเข้าท่าเรือ สมุนเสี่ยสองคนยืนยามอยู่มีอาวุธครบมือ
ที่เนินสูงใกล้ประตูนั้น หาญกับเพชรซุ่มดูอยู่ เพชรมองไปรอบๆ เอ่ยเบาๆ
“พวกมันเหิมเกริมจริงๆ ถึงขนาดสั่งปิดท่าเรือเพื่อขนของผิดกฎหมาย”
“เราถึงยอมให้อำนาจอยู่ในมือคนผิดไม่ได้ยังไงล่ะ”
“ผมเชื่อว่า ตำรวจนํ้าดียังมีอีกมาก แต่...ไม่รู้คุณดาจะยอมช่วยพวกเรารึเปล่า”
“อย่ากังวลเลยเพชร พ่อเชื่อว่าความดีย่อมชนะความชั่ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น วันนี้พวกเราก็ต้องหยุดไอ้ยิ่งยศให้ได้” พูดแล้วหาญยื่นมือให้เพชร เพชรจับมือพ่อ สองคนพยักหน้าให้กันอย่างมุ่งมั่นเหมือนสัญญาแก่กัน
ooooooo
ที่ถนนทางเข้าท่าเรือ รถบรรทุกคันหนึ่งขับมาตามถนน แต่แล้วก็ต้องหยุดรถเมื่อเจอท่อนไม้ใหญ่ขวางถนนอยู่ สมุนเสี่ยทั้งสองคนพากันลงมาดู แล้วช่วยกันยกท่อนไม้ออก แต่หนักมาก มันยกกันอย่างทุลักทุเลใช้เวลานานมาก จนมันทั้งสองเครียดกลัวจะส่งของไม่ทันเวลา
ที่ใกล้ๆนั้น เพชรกับหาญใช้คาถากำบังกายยืนดูอยู่ ครู่เดียวเพชรกับหาญก็เอาใบพลูที่ทัดหูออก ทำให้สมุนเสี่ยทั้งสองเห็น มันตกใจตาเหลือก ร้องลั่น
“เฮ้ย!”
สมุนเสี่ยทั้งสองชักปืนจะสู้ ถูกเพชรกับหาญใช้ท่อนไม้ฟาดสลบไปทั้งสองคน หลังจากจับมัดแล้ว หาญกับเพชรก็ช่วยกันลากมันไปไว้ที่โคนต้นไม้ แล้วยืนตรงหน้ามันทั้งสอง หาญบอกเพชรว่า
“ทำสมาธิให้ดี พ่อจะใช้คาถานารายณ์แปลงรูป”
เมื่อเพชรทำสมาธิดีแล้ว หาญพนมมือว่าคาถา ร่างหาญและเพชรค่อยๆเปลี่ยนไปเหมือนสมุนเสี่ยทั้งสองคน มองดูตัวเองแล้วพยักหน้าให้กัน
พริบตานั้น ท่อนไม้ใหญ่ที่ขวางถนนอยู่ก็กลายเป็นแค่กิ่งไม้เล็กๆ จากนั้นทั้งเพชรและหาญในร่างสมุนของเสี่ยก็ขึ้นรถขับออกไป
ooooooo
ที่ประตูทางเข้าท่าเรือพระนคร รถบรรทุกคันนั้นขับเข้ามาจอด ยามสองคนที่เฝ้าอยู่ ถือปืนเข้ามาสั่งให้คนขับซึ่งก็คือหาญ และคนนั่งซึ่งก็คือเพชร ลงไปแล้วมันก็ตรวจค้น อีกคนขึ้นไปตรวจบนรถอย่างละเอียด ครู่หนึ่งก็ลงมารายงานว่าเรียบร้อยดี
ยามคนที่ตรวจตัวเพชรกับหาญลดปืนลง ตะคอกถาม “ทำไมถึงช้านักวะ!”
“โธ่...รถมันตกหล่ม นี่ก็รีบจะแย่อยู่แล้ว” หาญในร่างสมุนที่เป็นคนขับบ่น ยามมองอย่างประเมินอีกครั้งแล้วสั่งให้รีบเข้าไปเพราะนายรออยู่
หาญกระโดดขึ้นรถ บอกเพชรอย่างระมัดระวังว่า
“ผ่านชั้นแรกเข้ามาแล้ว ระวังตัวให้ดี ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง พ่อเชื่อว่าเราต้องหยุดพวกมันได้แน่”
“ครับพ่อ ผมหวังว่าทางกระเต็นจะทำสำเร็จเหมือนกัน”
สองพ่อลูกคาดหวัง มุ่งมั่น แล้วขับรถเข้าไปในบริเวณท่าเรืออย่างไร้พิรุธ
ooooooo
ที่ครัวบ้านยิ่งยศ เดือนกำลังต้มข้าวต้มอยู่ ชิดใจกรีดกรายเข้ามาสั่ง
“นี่หล่อน ฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ตลาด ไปซื้อให้หน่อย” เดือนขอต้มข้าวต้มให้เกศินีเสร็จก่อนแล้วจะไปซื้อให้ “ไม่ได้! ฉันจะกินเดี๋ยวนี้ อยากโดนไล่ออกรึไง”
เดือนตกใจ วางมือจากข้าวต้มรีบออกไป ชิดใจมองตามอย่างมีแผนร้าย
เดือนเดินบ่นเป็นหมีกินผึ้งออกไป กระเต็นซุ่มอยู่แถวนั้น พยายามมองหาทางเข้าไปในบ้าน เห็นหน้าบ้านมีตำรวจยืนยามอยู่คนหนึ่ง กระเต็นมองอย่างคิดหาวิธีที่จะเข้าไปหาเกศินี
ชิดใจเปิดประตูห้องที่ขังเกศินีเข้าไป เกศินีกำลังเก็บของจำเป็นเตรียมจะหนีไปหาเพชรกับหาญ รีบซ่อนของไว้ข้างหลังทำท่าปกติถามชิดใจว่า “ต้องการอะไร”
“ในฐานะคุณนายของบ้านนี้ คนรับใช้ในบ้านคิดฆ่าตัวตาย ฉันก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา”
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก” เกศินีพยายามพูดหวังจะให้ชิดใจออกไปเสีย แต่แม่นั่นไม่ออก กลับเดินกรีดกรายไปข้างหลังเกศินีที่เธอเอาของที่เตรียมจะหนีซ่อนไว้ ลอยหน้าพูดว่า
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงว่าหล่อนจะตาย แต่ฉันห่วงว่าหล่อนจะไม่ตายมากกว่า ทำไมแกไม่ตายๆไปซะ จะอยู่เป็นมารขวางฉันกับผู้การทำไม”
สิ้นเสียง ชิดใจใช้เชือกที่เตรียมมารัดคอเกศินีจากข้างหลังทันที เกศินีพยายามดึงเชือกออกจากคอ ร้องบอก
“ฉันจะไปจากที่นี่ ไปหาลูกฉัน ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ปล่อยเหรอ...ตราบใดที่แกยังอยู่ฉันก็นอนตาไม่หลับ ตำแหน่งคุณนายผู้การยิ่งยศต้องมีคนเดียว คือฉันเท่านั้น” ชิดใจตาวาวเหี้ยม
ooooooo
ที่หน้าบ้านยิ่งยศ กระเต็นกำเศษผงดินย่องเข้ามาว่าคาถาแล้วเป่าซัดผงดินออกไป ผงดินกลายเป็นฝูงต่อแตนจำนวนมากบินไปที่ป้อมยามตำรวจ แต่พอต่อแตนบินไปถึงอาณาเขตบ้านยิ่งยศเท่านั้น มันก็กลับสลายไปในพริบตา กระเต็นตกใจนึกถึงคำเตือนของหาญที่ว่า
“ไอ้ยิ่งยศมันต้องเสกมนต์คุ้มครองบ้านตัวเองไว้คาถาอาคมอาจใช้ไม่ได้ผล เอ็งต้องระวังตัวให้มากนะกระเต็น”
คิดแล้วก็เครียดหนัก จะแก้ปัญหาอย่างไรดี...
เป็นเวลาเดียวกับที่ชิดใจกำลังพยายามจะฆ่าเกศินีให้ได้ แต่เกศินีสู้สุดชีวิต ดันชิดใจไปกระแทกผนังห้องแล้วรีบวิ่งหนี ถูกชิดใจตามมากระชากไว้ได้ ทั้งสองจิกตีตบข่วนกันอุตลุด เกศินีพลาดถูกชิดใจตบจนเซถลาล้มลง ชิดใจตามไปคร่อมไว้บีบคอหมายให้ตายคามือ
เกศินีดิ้นสุดแรง พยายามแกะมือชิดใจออก
เป็นจังหวะที่กระเต็นตีหน้าซื่อเข้าไปถามตำรวจที่ป้อมยามว่า
“น้า...น้าตำรวจจำฉันได้รึเปล่า”
“เอ็งมันนักโทษตามประกาศจับนี่” ตำรวจชักปืนออกมาทันที
กระเต็นแกล้งยั่วว่า ตนนี่ก็ดังเหมือนกันนะ อยากจับก็ตามมาสิ ว่าแล้วก็วิ่งล่อตำรวจออกห่างจากบริเวณบ้าน ตำรวจวิ่งไล่ยังไงก็ไม่ทันสักที เลยยิงใส่ กระสุนถูกกระเต็นแต่ยิงไม่เข้า เพราะกระเต็นแขวนพระของพ่อไว้ที่คอตลอดเวลา กระเต็นพนมมือไหว้พระที่คอตัวเอง
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกไว้แท้ๆ” แล้วหันไปยั่วตำรวจอีกว่า “ใจร้ายจังนะน้า จะฆ่าสาวใสไร้เดียงสาอย่างไอ้เต็นได้ลงคอ” ว่าแล้วก็กำดินว่าคาถาอีกครั้ง พอซัดผงดินออกไป ฝูงต่อแตนก็บินเข้าโจมตีตำรวจนายนั้นจนสลบเหมือดไป กระเต็นยกมือไหว้อย่างขอไปที เอ่ยก่อนรีบเข้าไปที่บ้านยิ่งยศว่า “ขอโทษนะน้า...แต่แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก”
ooooooo
ที่ห้องคุมขังเกศินี เกศินียังถูกชิดใจบีบคออยู่ แม้จะพยายามแกะมือชิดใจออกแต่ก็ไม่สำเร็จ จนจะหมดลมหายใจอยู่แล้ว ฮึดเฮือกสุดท้ายกระชากมือชิดใจออกไปได้สำเร็จ แต่ถูกชิดใจโถมเข้าบีบคออีก
เกศินีหมดแรงที่จะต่อสู้ ร่วงลงไปกองข้างลำตัวชิดใจ ชิดใจแสยะยิ้มอย่างสะใจ แต่ทันใดนั้น ร่างชิดใจก็ถูกจับเหวี่ยงไปกระแทกผนังห้องอย่างแรงสลบคาที่
ฝีมือกระเต็นนั่นเอง...
เล่นงานชิดใจจนสลบแล้ว กระเต็นรีบประคองเกศินีขึ้นถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เกศินียังไม่ได้สติ กระเต็นเขย่าเรียกจนเกศินีรู้สึกตัว พอเห็นกระเต็นก็พึมพำ
“เธอช่วยฉันไว้”
กระเต็นพยักหน้า เล่าว่า “ลุงหาญให้ฉันพาคุณนายหนีไปซ่อนตัวก่อน รอจนกว่าจะจัดการผู้การยิ่งยศสำเร็จ”
เกศินีบอกว่าตนรู้เรื่องทุกอย่างจากดาลินแล้ว กระเต็นรีบบอกว่า งั้นก็ดีแล้ว เรารีบหนีกันเถอะ
“ฉันไม่ไป ฉันเป็นห่วงเพชรกับพี่หาญ หรือว่าเธอไม่เป็นห่วง”
“ห่วงสิ แต่ว่า กระเต็นมั่นใจว่า ด้วยฝีมือหมวดเพชรกับลุงหาญ ต้องจัดการผู้การยิ่งยศได้แน่ อีกอย่างคุณดาลินก็เอาหลักฐานความชั่วของพวกมันไปขอกำลังตำรวจมาช่วยแล้ว พวกมันต้องถูกจับแน่” กระเต็นเล่าอย่างมั่นใจมาก
“อย่าลืมสิว่า ยิ่งยศมีอิทธิพลในกรมฯมากขนาดไหน แล้วถ้าไม่มีใครเชื่อที่หนูดาพูดล่ะ ก็เท่ากับเพชรกับพี่หาญต้องสู้กันอยู่แค่สองคน” เกศินีเป็นห่วง...เป็นกังวลมาก กระเต็นฟังแล้วถามว่า ถ้าอย่างนั้นเราจะทำยังไงดี
“เราต้องตามไปสมทบกับสองคนนั้น อย่างน้อยเราอาจช่วยอะไรได้บ้าง ฉันรู้ว่ายิ่งยศเก็บปืนไว้ที่ไหน”
กระเต็นมองหน้าเกศินี สบตากันอย่างเด็ดเดี่ยว
ooooooo
