เสือสั่งฟ้า
ตอนที่ 16
เสียงกรีดร้องของดาลิน ทำให้ดามพ์ชักปืนวิ่งเข้ามาร้องถามว่าเป็นอะไร เห็นเพชรประคองดาลิน อยู่ ดามพ์ยิงทันที ดีที่เพชรวางดาลินแล้วกระโดดหน้าต่างออกไปทัน
ดามพ์ไปชะโงกดูที่หน้าต่างไม่เห็นเพชรแล้ว จึงกลับมาประคองดาลินขึ้นมา เธอรู้สึกตัวพอดี พอเห็นหน้าดามพ์เท่านั้น เธอก็สะดุ้งผละออก
“ฟื้นแล้วเหรอครับ” ดามพ์ถามเสียงอ่อนโยนพลางจะก้มหอมหน้าผาก
ดาลินข่วนหน้าเขาทันที เธอโกรธจัด ตะคอกถาม
“นี่แกกล้าลามปามฉันเหรอ ทุเรศที่สุด”
“ไอ้เพชรมันทำอะไรคุณ”
“ไม่ต้องพูดมาก ออกไปจากห้องแล้วก็บ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณพ่อ...คุณพ่อ...” ดาลินตะโกน ลุกขึ้นเดินไป แต่เธอเดินได้เพียงสามก้าวก็ล้มลง
ดามพ์พรวดเข้าใช้สันมือฟันต้นคอเธออย่างแรงจนสลบ แล้วก็อุ้มออกไป
ooooooo
ดึกแล้ว เกศินีถูกปลุกให้ลุกขึ้นมาทำข้าวต้มให้ยิ่งยศกับชิดใจ เดือนลุกขึ้นมาช่วย บ่นอย่างหงุดหงิดว่าคนนอนแล้วยังปลุกมาทำข้าวต้มอีก แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ
“อย่าพูดเลยเดือน ทำไปเถอะ”
เดือนบอกเกศินีให้ไปพักเสีย เพราะโดนใช้ให้ทำโน่นทำนี่เหนื่อยมาทั้งวัน เดี๋ยวตนทำต่อให้เอง เกศินีบอกว่า ถ้าเขารู้ว่าเดือนเป็นคนทำ เดือนจะโดนไปด้วย ตนยังไหว
“คุณผู้หญิง ทำไมต้องทนให้เขารังแกขนาดนี้ด้วยคะ เป็นเดือนไปจากที่นี่ตั้งนานแล้ว ไม่อยู่ให้เขาโขกสับหรอก”
“ก็ถ้าฉันไม่อยู่ที่นี่ เพชรกลับมาเขาจะหาฉันเจอได้ยังไง ฉันจะอยู่เพื่อรอตาเพชร” เกศินีพูดอย่างมุ่งมั่น มีความหวัง
เดือนเงียบไปด้วยความสงสารเกศินีจับใจ...ที่นอกห้องครัว หาญยืนฟังอยู่เขาสงสารเกศินีจนบอกไม่ถูก
ooooooo
เมื่อทำข้าวต้มเสร็จ เกศินียกถาดเตรียมเอาไปให้ยิ่งยศกับชิดใจ เจอหาญดักอยู่ เขาโผล่ออกมาหาอย่างทนไม่ได้ เกศินีตกใจทำถาดข้าวต้มหล่น ยืนตะลึงอย่างคาดไม่ถึง หาญเข้ากอดเธอไว้แน่น เธอกอดตอบ ถามอย่างยังไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า
“พี่หาญ...นี่พี่หาญจริงๆ ใช่ไหมจ๊ะ เกศดีใจเหลือเกินที่ได้เจอพี่อีกครั้ง พี่ยังอยู่ แล้วตาเพชรล่ะ ลูกเป็นยังไงบ้าง”
“เพชรอยู่กับพี่ ลูกก็คิดถึงเกศเหมือนกัน...” หาญ
ดันตัวเกศินีออกมองหน้าอย่างพินิจพิจารณา ทักว่า “เกศผอมไปมากนะมันเลวจริงๆที่ทำกับเกศขนาดนี้ เกศไปกับพี่นะ พี่จะรับเกศไปอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก”
เกศินีบอกว่ายังไม่ถึงเวลา เพราะถ้าตนไปตอนนี้ ก็จะเป็นตัวถ่วงเขากับเพชรมากกว่า
“ทำไมคิดแบบนั้น พี่มาเห็นกับตาว่าเกศลำบากขนาดไหน แล้วพี่จะปล่อยให้เกศอยู่ที่นี่ได้อีกเหรอ”
“เขาทรมานเกศได้แค่ร่างกายเท่านั้น เกศไม่เป็นไรหรอก เกศจะรอวันที่พี่กับเพชรล้างมลทินทั้งหมด แล้วมารับเกศไปอยู่ด้วยกัน มันอีกไม่นานไม่ใช่หรือจ๊ะ”
เหตุผลของเกศินีทำให้หาญพูดไม่ออก ได้แต่กอดเธอไว้น้ำตาคลอด้วยความสะเทือนใจ
ทั้งเพชรและหาญกลับมาถึงสำนักป่าอิสุโรในเช้าวันใหม่ พอมาเจอกันต่างก็อึกอัก ไม่ทันได้พูดอะไรกัน เสียงกระเต็นก็แจ๋ขึ้น
“ทั้งสองคนหายไปไหนทั้งคืน”
เพชรบอกว่าตนไปหาข่าว หาญเลยผสมโรงบอกว่าไปหาข่าวเหมือนกัน
แม้กระเต็นจะไม่เชื่อนัก แต่ก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่ติติงแกมประชดว่า
“งั้นคราวหลังจะไปไหนมาไหนก็บอกกล่าวกันบ้างก็แล้วกัน ตื่นมาไม่เห็นใครแบบนี้ คิดว่าโดนไอ้ยิ่งยศจับไปยิงเป้ากันหมดแล้ว”
เพชรกับหาญโดนกระเต็นตำหนิก็ได้แต่นิ่งเงียบ มองหน้ากันจ๋อยๆ
ooooooo
ดามพ์อุ้มร่างหมดสติของดาลินไปที่สำนักทรงของเซียนช้าง ให้ทำพิธีเป่ามนต์ยาแฝดใส่ดาลินใหม่ เซียนช้างถามว่า
“ไปทำอีท่าไหนล่ะผู้กอง ยาแฝดถึงได้คลายได้”
“ก็ไอ้ลูกศิษย์เฮงซวยของลื้อน่ะสิ มันกล้าบุกเข้ามาในบ้าน”
เซียนช้างพยักหน้ารับรู้ว่าเกิดศึกชิงนางกันขึ้น หลังจากเซียนช้างเป่ามนต์ยาแฝดให้ดาลิน อึดใจเดียวเธอก็รู้สึกตัว พอลืมตาขึ้นเห็นดามพ์เท่านั้น เธอก็ผวาเข้ากอด พร่ำถามอย่างตื่นกลัว
“ดามพ์...ดากลัวเหลือเกินค่ะ...เพชรค่ะ ไอ้เสือเพชรมันบุกเข้ามา” ดามพ์กอดเธอไว้ปลอบว่าตนอยู่ตรงนี้แล้วเพชรทำอะไรเธอไม่ได้หรอก “ดาไม่ห่วงตัวเองหรอกค่ะ แต่ว่าคุณน่ะสิคะ มันขู่จะเล่นสกปรกใส่ร้ายคุณกับคุณพ่อ”
ดามพ์ชะงักทันที หันไปมองหน้ากันกับเซียนช้าง ถามอย่างกังวลว่า “เรื่องอะไรเหรอครับ”
ooooooo
ที่สำนักป่าอิสุโร เพชรนั่งสมาธิฝึกวิชาอย่างไม่มีสมาธิ ในความนึกคิด เห็นแต่ภาพดาลินเอาหวีแทงตนตลอดเวลา จนกระเต็นที่เหล่มองอยู่ ถามดักคอว่า
“นายเจอคุณดาแล้วใช่ไหม ถึงไม่มีสมาธิฝึกวิชาแบบนี้”
เพชรระบายความคับข้องใจออกมาว่า “เธอรู้ แต่เธอไม่บอกฉัน เธอปล่อยให้ไอ้ดามพ์มัน...มันใกล้ชิดคุณดาแบบนั้นได้ยังไง”
กระเต็นย้อนถามว่า บอกแล้วได้อะไรขึ้นมา มีแต่ทำให้เขาเป็นห่วงเปล่าๆ เรายังมีงานใหญ่ที่ต้องทำกัน ก็ถูกเพชรหาว่าเธออิจฉาดาลิน กระเต็นฉุกกึกถามเสียงดังว่า “นายว่าอะไรนะ”
“เธอต้องการให้ฉันกับคุณดาเลิกกันใช่ไหม ถึงได้ทำแบบนี้” เพชรถามโพล่งออกไป
หาญที่เดินมาฟังครู่หนึ่งแล้ว พูดแทรกขึ้น เตือนสติเพชรว่า
“เพชร พ่อว่ามีอะไรค่อยๆพูดกันดีกว่านะ กระเต็นเขาคงมีเหตุผลที่ดีกว่านั้นแน่นอน”
“ผมไม่อยากพูดกับยายเด็กขี้อิจฉาอีกแล้วครับพ่อ” เพชรไม่หายโกรธ
“ใช่ ฉันมันเด็กขี้อิจฉา นิสัยไม่ดี แล้วนายล่ะ นายมายุ่งกับฉันทำไม ลากฉันมาอยู่ด้วยกันทำไม ฉันบอกตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่เหรอว่า ฉันจะอยู่บ้านฉัน จะเป็นจะตายก็เรื่องของฉัน” เสียงกระเต็นเครือสะท้านอย่างโกรธจัดและน้อยใจมาก ทำให้เพชรรู้สึกตัวว่าตัวเองแรงไปหน่อยเลยเงียบ
“นายหงุดหงิดเรื่องคนรักของนาย แล้วมาพาลใส่ฉัน มันช่วยให้คนรักของนายกลับมาได้เหรอ คนงี่เง่าแบบนาย สมควรแล้วที่ถูกแย่งคนรักไป” พูดแล้วก็วิ่งร้องไห้ออกไป
“พ่อว่ากระเต็นพูดถูกนะ” หาญเดินไปหาเพชรพูดอย่างหนักแน่นว่า “วิธีที่เราจะช่วยหนูดา คือกระชากหน้ากากพวกไอ้ยิ่งยศกับดามพ์ออกมาให้เร็วที่สุด”
ooooooo
กระเต็นวิ่งไปยืนร้องไห้อยู่ที่ริมน้ำด้วยความน้อยใจ เสียใจ พูดประชดตัวเองว่า
“สมน้ำหน้านังกระเต็น ยุ่งเรื่องของเขาดีนัก เป็นห่วงเขาไม่อยากให้เขาเสียใจ แล้วเป็นไง เขาเข้าใจความหวังดีของแกรึเปล่าล่ะ”
เพชรเดินเข้ามา พอกระเต็นรู้ตัว ก็รีบเช็ดน้ำตา ทำคอแข็งเชิดหน้า ไม่หันมอง แต่ถามประชดว่า
“มีอะไรจะด่าอีก ว่ามาเลย” เพชรบอกว่ามี แต่ไม่ทันพูดอะไร กระเต็นก็โพล่งขึ้นก่อนว่า “เข้าใจแล้ว นายอยากจะไล่ฉันไปจากที่นี่ใช่ไหม ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปทันทีที่ฉันแก้แค้นให้พ่อกับแม่ฉันเสร็จ ฉันไม่อยู่ให้รกตานายหรอก”
กระเต็นพรวดพราดจะเดินไป เพชรคว้าแขนไว้ทัน “เดี๋ยว ฉันมีเรื่องอีกอย่างอยากพูดกับเธอ ฉันจะพูดครั้งเดียว ฟังให้ดี...ฉันขอโทษ”
กระเต็นร้องไห้ออกมาทันทีที่เพชรขอโทษ แต่ยังนิ่งไม่แสดงท่าที จนเพชรถามว่า
“ว่าไง ยกโทษให้ฉันได้ไหม อ้าวทำไมถึงร้องไห้เยอะขนาดนี้ล่ะ อย่าร้องซิ โอ๋...โอ๋...อย่าร้องนะ”
ฟังเพชรโอ๋แล้วกระเต็นยิ่งร้องไห้ใหญ่ เพชรเลยเอื้อมมือไปกอดไว้ กระเต็นไม่ดิ้น ไม่ขัดขืน ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในวงแขนของเพชรที่ริมคลองแสนสงบแห่งนั้น
ooooooo
เช้าวันเดียวกันนั้น ดามพ์ลงมาขับรถออกไปทำงาน ชาญชัยอยู่ในรถตำรวจที่หน้าบ้าน เขานั่งนิ่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ที่เขาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าต่างห้องเปิดอยู่ พอหันกลับมองที่หมอน ก็เห็นมีกระดาษแลบๆ จากใต้หมอน เขาดึงออกมาดู มีข้อความว่า
“ผู้การยิ่งยศกับผู้กองดามพ์รู้เห็นกับคนร้ายที่ขโมยวัตถุ โบราณ ขอให้ท่านติดตามพฤติกรรมของทั้งคู่ แล้วจะเห็นเอง”
ชาญชัยนั่งมองรถของดามพ์ที่ขับออกไป แล้วสั่ง
พลขับ “สะกดรอยตามไป”
ooooooo
ที่ริมน้ำหน้าโรงไม้ เพชร หาญ และกระเต็นซ่อนตัวอยู่ตามแนวไม้ กระเต็นถามเพชรอย่างไม่แน่ใจว่า
“นายแน่ใจเหรอว่าท่านอธิบดีชาญชัยจะยอมเชื่อที่นายบอก แล้วตามมาที่นี่”
เพชรบอกว่าก็ต้องรอดูก่อน ทันใดนั้น หาญบอกเบาๆว่าเสียงรถมา ทั้งหมดจึงรีบวิ่งไปซ่อนตัวแอบดูในที่เหมาะกว่า
ไม่นานนัก รถของดามพ์ก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าโรงไม้ ดามพ์ลงจากรถสั่งอะไรบางอย่างกับลูกน้อง จากนั้นพวกลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าต่างหลบหายไปหมด ดามพ์กลับไปขึ้นรถแล้วขับเข้าไปในโรงไม้
“มันจะทำอะไรกัน” หาญพึมพำ ไม่ทันไร รถของชาญชัยกับรถตำรวจอีกสองคันก็แล่นเข้ามาจอด ทุกคนลงจากรถอย่างระมัดระวัง กระชับปืนในมือมั่น แล้วพากันเดินหายเข้าไปในโรงไม้
“เรารีบตามเข้าไปสมทบเถอะ” เพชรเสนอ แล้วทั้งหาญและกระเต็นก็พากันแฝงตัวหายไป
ooooooo
ที่ห้องเก็บของโรงไม้ริมน้ำ ชาญชัยกับตำรวจที่เข้ามาพากันไปแอบดูตรงประตูที่แง้มอยู่ เห็นยิ่งยศกับดามพ์กำลังควบคุมลูกน้องนำเศียรพระพุทธรูปและวัตถุโบราณบรรจุลงในลังไม้
ชาญชัยตัดสินใจถีบประตูเข้าไป ตะโกนก้อง
“หยุดได้แล้วผู้การ คุณถูกจับแล้ว”
ปืนในมือตำรวจทุกคนเล็งไปที่ยิ่งยศกับดามพ์ ทั้งสองทำท่าเหมือนยอมจำนน ชาญชัยเดินเข้าไปดูวัตถุโบราณต่างๆ พูดกับยิ่งยศอย่างผิดหวังมากว่า
“ผมคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคุณจริงๆ”
“ทำไงได้ล่ะครับท่าน” ยิ่งยศท่าทียียวน “ในเมื่อเงินเดือนที่ท่านให้มันไม่พอใช้”
“แต่คุณไม่ควรขายสมบัติของชาติ ขายเกียรติยศของตำรวจ” ชาญชัยเสียงกร้าว
“ผมผิดไปแล้ว เอาเป็นว่าผมสัญญาว่าคราวหน้าจะไม่ให้ถูกจับได้อีก”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับผม” ชาญชัยโมโห “คราวนี้คุณหนีไปไหนไม่รอดหรอก”
“ผมว่าคนที่ไม่รอดน่าจะเป็นท่านมากกว่ากระมัง” ยิ่งยศยิ้มเยาะ พริบตานั้น ตำรวจทั้งหมดพากันหันปากกระบอกปืนใส่ชาญชัยแทน ชาญชัยตกใจถามว่าทำไม ยิ่งยศพูดเย้ยว่า “เสียดายนะครับ ที่ลูกน้องของท่านเชื่อฟังผมมากกว่า”
ชาญชัยถามพวกตำรวจว่า “พวกแกเป็นตำรวจทำไมถึงยอมโดนซื้อง่ายๆ” พลันเขาก็สะอึกเมื่อเห็นตำรวจพวกนั้นแววตาแข็งทื่อไร้แววไร้วิญญาณ
“ประมาทผมเกินไปแล้ว ผมไม่ได้ใช้เงินสักบาท เพราะผมมีอำนาจมากกว่านั้น”
ยิ่งยศมองตำรวจที่ถูกวิญญาณร้ายครอบงำเหล่านั้น ตาแดงวาบขึ้น แล้วพยักหน้าเบาๆ
ooooooo
พวกเพชร หาญ และกระเต็นรีบตามไปสมทบกับชาญชัย ทันใดนั้นเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ทุกคนตกใจรีบมุ่งไปทางเสียงปืน
ทันทีที่เข้าไปในโรงเก็บของ ทั้งสามตะลึงอึ้ง เมื่อเห็นชาญชัยถูกยิงนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
“ท่าน...” เพชรพรวดเข้าประคองชาญชัย “แข็งใจไว้ นะครับ ผมจะรีบพาท่านไปหาหมอ”
ชาญชัยพูดอย่างยากลำบากเพราะกำลังจะสิ้นใจ “ช่วย...
ดาลิน...ช่วยลูกสาวฉันด้วย อย่า...อย่าให้พวกมัน...ทำลายเกียรติของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์”
“ผมสัญญาด้วยชีวิตครับ” เพชรตอบหนักแน่น ตาแดงก่ำ
ชาญชัยยิ้มก่อนสิ้นใจ เพชรประคองร่างโชกเลือดนั้นไว้ ทั้งเศร้าทั้งแค้น แต่พริบตานั้นเอง ดามพ์ก็นำกำลังตำรวจเข้ามา ล้อมจับ ยิ่งยศตามเข้ามา มองหน้าเพชร ยิ้มอย่างสะใจขณะพูด
“เสียใจด้วยนะ ที่ทำให้แกต้องผิดสัญญา...ลูกพ่อ พวกแกคงต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่เพราะถูกวิสามัญที่พากันหนี”
เพชรพาหาญกับกระเต็นหนี ดามพ์ยกปืนจะยิง แต่แล้วก็ชะงักงัน ยิ่งยศเห็นเต็มตาแต่ขยับไม่ได้ เลยหลับตาปลุกผี ครู่หนึ่ง ยิ่งยศหลุดจากมนต์ รีบไล่ตามไป
เพชรวิ่งนำหาญกับกระเต็นไปทางท่าน้ำ ยิ่งยศไล่ตามมา ว่าคาถา เกิดลมพัดแรง พอยิ่งยศอ้าปากพวกวิญญาณภูติผีหลายตัวก็พุ่งออกจากปาก โจมตีพวกเพชรทันที
“หนีไปที่ท่าน้ำก่อน พ่อจะถ่วงเวลามันเอง” หาญ ตะโกนบอก
เพชรไม่ยอมไป กระเต็นเลยกระชากให้หนีไปก่อน ทันใดนั้น หาญว่าคาถาปลุกเสือเผ่นพุ่งไปสู้กับเหล่าภูติผี แต่เพราะพลังยังไม่ฟื้นดีกำลังจึงไม่แกร่ง รับมือมันไม่ไหว หาญถูกโจมตีจนกระอักเลือด
เพชรกับกระเต็นสู้กับภูติผี เพชรหันไปเห็นหาญกระอักเลือดจึงรีบเข้าไปช่วยแล้วพากันหนีไปจนสุดท่าน้ำ
“โดด...” หาญตะโกน
ทั้งสามกระโดดลงน้ำพร้อมกัน ปรากฏว่าเหล่าภูติผีไม่สามารถลงน้ำได้ ยิ่งยศที่ตามมาได้แต่มองอย่างเจ็บใจ
ooooooo
ที่ห้องเก็บศพโรงพยาบาลตำรวจ ดาลินกอดศพพ่อร้องไห้อย่างหนัก พร่ำถามด้วยความแค้นว่า
“ทำไม...ทำไมเพชรต้องฆ่าพ่อด้วย แล้วดาจะอยู่กับใคร...”
ดามพ์ทำทีเข้าไปปลอบ แต่จงใจเข้าไปเพื่อเป่ามนต์ที่ข้างหู แล้วบอกเธอว่า “เพราะไอ้เพชร...เพราะไอ้เพชรคนเดียว” ดาลินซึ่งถูกเป่ามนต์ใส่ เห็นด้วยทันที ด่าเพชรว่าฆ่าพ่อตนอย่างเหี้ยมโหด
“คุณดาจะปล่อยให้มันลอยนวลไม่ได้ แค้นนี้ต้องเอาคืนด้วยชีวิต” ดามพ์ยุ
“ดาไม่ยอมปล่อยไว้แน่ ต้องจับตายเท่านั้น ใครที่เอาหัวเพชรมาให้ดาได้ ดาจะมีรางวัลให้อย่างงาม”
ยิ่งยศที่ยืนฟังอยู่ด้วย ยิ้มอย่างสะใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะเกศินีในชุดคนทำงานบ้าน กำลังปัดเช็ดโต๊ะตู้อยู่ในห้องทำงานของยิ่งยศที่บ้าน ประตูห้องแง้มไว้
เกศินีกำลังจะออกไป เธอชะงักเมื่อได้ยินเสียงยิ่งยศแว่วเข้ามา เธอหาที่หลบแอบฟังอยู่ข้างตู้ อึดใจเดียว ยิ่งยศก็เดินนำดามพ์เข้ามาในห้องพูดอย่างอารมณ์ดีว่า
“ไอ้ชาญชัยมันตายซะได้ก็ดี คนที่จะขึ้นแทน ฉันก็ซื้อตัวไว้แล้ว”
“ดีจริงๆ ครับท่าน กำจัดอธิบดีไปคราวนี้ นอกจากทางจะสะดวกขึ้นแล้ว ยังได้ใส่ความหมวดเพชรกับเสือหาญอีก” ถามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือว่าแล้วเราจะเอาอย่างไรต่อไป
“ทางโล่งแบบนี้ ก็ต้องขนของชุดใหญ่เลยสิวะ คราวนี้อั๊วจะยัดเฮโรอีนไว้ในซากวัตถุโบราณด้วยซะเลย พวกต่างชาติมันชอบอยู่แล้ว คราวนี้แหละ อั๊วจะได้รวยสมใจ ฮ่ะๆๆๆ”
เกศินีที่แอบฟังอยู่ ตกใจจนตัวสั่น คิดไม่ถึงว่ายิ่งยศจะเลวได้ขนาดนี้
ดามพ์ถามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือว่าเมื่อไหร่ดี ตน จะได้ติดต่อไปทางเสี่ยไพบูลย์
“อาทิตย์หน้า ที่ท่าเรือใหญ่ของพระนคร อั๊วว่าเราออกไปชนแก้วฉลองกันเสียหน่อยจะดีกว่า” ยิ่งยศตบไหล่ดามพ์ชวนกันไป
แต่ขณะที่ยิ่งยศกำลังจะออกพ้นประตูนั่นเอง เกศินีขยับตัวทำของหล่นเกิดเสียงดัง ยิ่งยศหันขวับ เดินกลับไปเก็บของเห็นเกศินีที่แอบอยู่ ดามพ์ที่ตามมาก็เห็นด้วย ยิ่งยศบอกดามพ์ให้กลับไปก่อนตนมีเรื่องต้องสะสาง ดามพ์พยักหน้ายิ้มเหี้ยม
เกศินีถูกจับได้ ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ในซอกตู้
ooooooo
ยิ่งยศลากเกศินีโยนเข้าไปในห้องคนใช้ ด่า “เธอนี่มันแส่นักนะ”
เกศินีเจ็บจนร้องโอ๊ย แต่แค้นใจจนลืมกลัว ตำหนิ
ยิ่งยศว่าไม่นึกเลยว่าเขาจะทำชั่วแบบนี้ ถูกยิ่งยศย้อนเย้ยว่า
“ทำไม ทีผัวเก่าเป็นโจรก็ไม่เห็นเธอว่าอะไรนี่ อยากจะวิ่งโร่ไปแจ้งความก็เอาสิ” ยิ่งยศชี้ที่ตัวเองท้า “ตำรวจอยู่นี่ไงฮ่ะๆๆ คงจะมีคนเชื่อน้ำยาหน้าเมียโจรอย่างเธอหรอกนะ”
“คุณฆ่าท่านอธิบดี ขายสมบัติของชาติ แถมยังค้ายาเสพติด คุณ...คุณทำได้ยังไง คุณทำมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รึว่า..คุณแอบทำมันมาตลอดโดยที่ฉันไม่เคยรู้เลย”
“เก่งมาก...ในที่สุดเธอก็ฉลาดกับเขาขึ้นมาซะที ฮ่าๆๆ ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ ฉันนี่แหละที่เป็นคนใส่ความว่าไอ้หาญยิงตัวประกันตาย จนมันต้องติดคุกแล้วหนีออกไปเป็นโจรไงล่ะ ฮ่ะๆๆๆ”
ยิ่งยศกลับไปแล้ว เกศินียังนั่งเครียดอยู่ แม้แต่อาหารที่เดือนเอามาให้ก็กินไม่ลง เธอพึมพำหน้าเครียด
“ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำชั่วแบบนี้อีก”
เดือนเดินมาดูที่หน้าห้อง ซึ่งประตูถูกล็อกกุญแจแน่นหนา มาเคาะประตูเรียกเบาๆ
“คุณนายคะ คุณนายรีบทานข้าวเถอะนะคะ เดี๋ยวคุณท่านกลับมารู้เข้าจะไม่พอใจอีก”
ไม่มีเสียงตอบ แต่มีซองจดหมายสอดออกมาจากใต้ประตู แล้วเกศินีก็ขอร้องว่า
“เดือน เธอต้องช่วยฉันนะ เอาจดหมายนี่ไปส่งให้ฉันที”
เดือนมองซองจดหมายที่สอดออกมาอย่างครุ่นคิด ลังเล...
ooooooo
เดือนเดินไปที่หลังตลาด กวาดตามองไปทั่วบริเวณ เสียงบอกของเกศินียังอยู่ในความนึกคิด...
“ไปที่ต้นไทรหลังตลาด ช่วยซ่อนจดหมายไว้ที่นั่น อย่าให้ใครเห็นเธอเป็นอันขาด”
เดือนมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง เมื่อคิดว่าปลอดสายตาคนแล้วก็รีบเอาจดหมายซ่อนไว้ที่โคนต้นไทร เอาหินทับไว้ไม่ให้ปลิว เสร็จแล้วรีบออกจากตรงนั้น ไม่รู้ว่ากระเต็นแอบดูอยู่ พอเดือนไปแล้ว กระเต็นก็มาหยิบจดหมาย
ขณะเดือนกำลังเดินอ้าวกลับไปนั่นเองกระเต็นก็ตามไปดึงแขนลากไปยังมุมลับตาทันที
กระเต็นถามเดือนว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณนาย ทำไมถึงให้เดือนมาส่งข่าวแทน เดือนบอกว่าคุณนายถูกคุณผู้ชายจับขังเอาไว้ กระเต็นฟังแล้วตกใจมาก
ooooooo
กระเต็นรีบกลับไปที่สำนักป่าอิสุโร เล่าให้เพชรกับหาญฟัง เพชรเป็นห่วงเกศินีมาก บอกว่าเราต้องรีบไปช่วยแม่
“เดี๋ยวสิ” กระเต็นรีบห้าม “มันอาจจะเป็นแผนลวงเหมือนคราวที่แล้วอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ต่อให้เป็นแผนลวงจริง ฉันก็ต้องลุกไปช่วยแม่ให้ได้” เพชรมุ่งมั่น
หาญเห็นเพชรใจร้อนจึงเตือนสติลูกว่า “ใจเย็นก่อนสิเพชร ยิ่งยศมีอาคมแกร่งกล้าไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะช่วยเกศออกมาได้”
“แต่ผมไม่กลัว ถ้าพ่อกลัวอาคมของมัน ผมไปช่วยแม่คนเดียวก็ได้”
“พ่อไม่เคยบอกว่ากลัว แต่การจะรับมือไอ้ยิ่งยศ เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม เพราะคราวนี้มีชีวิตเกศเป็นเดิมพันเราจะพลาดไม่ได้ต่างหาก” พูดแล้วเห็นเพชรหยุดฟัง หาญย้ำเตือนว่า “ถ้าคราวนี้ไม่ใช่ไอ้ยิ่งยศตาย ก็ต้องเป็นเราสองคนพ่อลูกที่ตาย”
เพชรยังหงุดหงิดเดินออกไปข้างนอก กระเต็นตามไป หาญมองตามด้วยความเป็นห่วง แล้วจู่ๆก็เจ็บหน้าอกเพราะบอบช้ำภายใน พอไอเขาเอามือปิดปาก แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดสดๆในฝ่ามือ!
ooooooo
วันต่อมา ขณะที่ดามพ์ขับรถผ่านธนาคาร ได้ยินเสียงชาวบ้านร้องตะโกน
“ช่วยด้วย โจรปล้นธนาคาร...”
ดามพ์หันมองเห็นเพชรกับหาญวิ่งออกจากซอยฝั่งตรงข้ามในมือมีถุงเงินวิ่งพลางยิงปืนขึ้นฟ้า ตำรวจที่ไล่ตามมาสามนายรีบหาที่หลบและยิงตอบโต้ ดามพ์กลัวเจอลูกหลงรีบหาที่กำบัง
“ไอ้เพชร! ไอ้หาญ!” ดามพ์พึมพำจ้องตาไม่กะพริบ ปรากฏว่าหาญกับเพชรวิ่งมาฝั่งที่ดามพ์หลบอยู่ ดามพ์ถือปืนอ้อมไปดักอีกทาง
หาญกับเพชรวิ่งมาจนสุดซอย เจอรถกระบะขนถังแก๊สจอดอยู่ไม่มีคน เพชรทุบกระจกจะเข้าไปขับหนี ทันใดนั้นดามพ์โผล่มาดักพร้อมปืนในมือ ตะโกน
“ทิ้งปืน...อย่าเสี่ยงกับกระสุนลงอาคมดีกว่า”
หาญกับเพชรมองหน้ากันแล้วทิ้งปืน ดามพ์ถือปืนเดินเข้ามาเยาะเย้ย
“ไงผู้หมวด ชีวิตการเป็นโจรให้ความรู้สึกยังไงบ้าง มีความสุขดีไหม”
พริบตานั้น เพชรเตะปืนดามพ์หล่นแล้วพุ่งเข้าอัดดามพ์จนเซ แต่พอดามพ์ตั้งหลักได้ก็ว่าคาถา มีภูติผีลอยมาผนึกกับร่างของเขา และร่างเขาก็เคลื่อนไหวไปรอบๆเพชรกับหาญอย่างรวดเร็ว
เพชรถอดตะกรุดที่คอพนมมือว่าคาถา ตะกรุดกลายเป็นดาบไทย เพชรพุ่งเข้าโจมตีดามพ์ทันที ทั้งสองต่อสู้กันไม่มีใครยอมใคร ส่วนหาญรีบว่าคาถาเสือเผ่น พอรอยสักเสือเผ่นสว่างวาบขึ้น หาญก็พุ่งเข้าโจมตีปัดปืนและอัดตำรวจทั้งสามนายกระเด็นไป แล้วหันไปช่วยเพชรสู้กับดามพ์
ทันใดนั้น หาญแกล้งล้มลงดิ้นทุรนทุราย ดามพ์วิ่งไปหยิบปืนที่พื้นจ่อจะยิงสองพ่อลูก เพชรเห็นจวนตัวจึงใช้ดาบไทยขว้างใส่ ดามพ์หลบทำให้ดาบพุ่งไปปักที่กำแพงแทน
เพชรรีบพยุงหาญไปที่รถกระบะขับหนีไป ดามพ์มองตาม เล็งปืนใส่รถด่าอย่างสะใจ “ไอ้พวกโง่” แล้วลั่นกระสุนพุ่งจากปากกระบอกใส่ถังแก๊สท้ายรถกระบะ ระเบิดสนั่นหวั่นไหว ไฟลุกไหม้เป็นจุณ
เวลาเดียวกันนั้น ดาบไทยที่ปักบนกำแพง กลายเป็นตะกรุดสามกษัตริย์ร่วงลงพื้น ดามพ์เห็นตะกรุดของเพชร เขาไปหยิบขึ้นดูยิ้มอย่างสะใจ ที่อีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก เพชรกับหาญแอบดูดามพ์อยู่ คุยกันอย่างสะใจยิ่งกว่าว่า
“ดูท่ามันจะเชื่อจริงๆว่าเราสองคนตายแล้ว แผนใช้หุ่นพยนต์ตายแทนของพ่อได้ผลจริงๆ” เพชรหัวเราะในลำคอ
“ก็ขอให้ไอ้ยิ่งยศมันเชื่ออย่างนั้นด้วยเถอะ เราจะได้เริ่มแผนขั้นต่อไป” หาญพยักหน้าครุ่นคิด
ooooooo
ที่ห้องทำงานของยิ่งยศในกองปราบ ดามพ์เอาตะกรุดสามกษัตริย์ของเพชรไปให้ดู เขามองอย่างไม่อยากเชื่อ ถามว่า
“ไอ้หาญกับเพชรตายแล้วจริงเหรอ”
“ครับท่าน ผมเป็นคนระเบิดร่างมันทั้งสองคนด้วยมือตัวเอง” ดามพ์พูดอย่างภูมิใจ
“อาคมไอ้หาญมันแกร่งกล้า ระเบิดกี่ครั้งก็ทำอะไรมันไม่ได้”
“แต่คราวนี้มันต่างกัน ไอ้หาญมันยังบาดเจ็บเพราะคุณไสยของท่าน ทำให้อาคมมันถดถอยขนาดประมือกันมันยังสู้ผมไม่ได้”
ยิ่งยศคล้อยตามคำคุยของดามพ์ พูดอย่างเบาใจว่า
“ต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องหวั่นใครหน้าไหนอีกแล้ว เสียดายก็แค่อั๊วไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าไอ้หาญกับเพชรก่อนที่มันจะตายเท่านั้น” พูดแล้วหัวเราะหึๆในลำคอ
ooooooo
คืนนี้เอง ยิ่งยศเอาตะกรุดของเพชรไปโยนใส่เกศินีที่ถูกขังอยู่ในห้อง พอเห็นตะกรุดของลูก เกศินีหน้าถอดสี ถามอย่างตระหนก
“เพชร! ลูกฉันอยู่ไหน คุณเอาตะกรุดนี้มาได้ยังไง...”
“เอามาจากหลุมศพมันน่ะซิ อ้อ...ผมพูดผิดมันไม่มีหลุมศพ เพราะศพมันเละไปหมดแล้ว ฮ่ะๆๆๆ” เกศินีไม่เชื่อ ยิ่งยศย้ำว่า “ตะกรุดนั้นคงเป็นคำตอบให้อย่างดี ตะกรุดอยู่คนอยู่”
“คุณฆ่าลูกได้ยังไง คุณทำได้ยังไง” เกศินีร้องแทบไม่เป็นภาษา ยิ่งยศปฏิเสธว่าเพชรไม่ใช่ลูกตนและเพชรก็ตายไปพร้อมกับหาญแล้วด้วย เกศินีกระโจนเข้าตบหน้ายิ่งยศ ถูกเขาหันกลับมาตบคืนไปสองสามฉาดจนเกศินีล้มลง
“อย่ามาว่าฉัน ทั้งหมดก็เพราะเธอทั้งนั้น ที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ คนที่ผิดก็คือเธอต่างหาก เกศินี”
“งั้นก็ฆ่าฉันอีกคนซิ เอาซิ ฆ่าฉันเลย ฉันก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมอีกแล้ว”
ยิ่งยศยื่นหน้าเข้าไปขู่ว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า แต่ฉันจะให้เธอตายทั้งเป็นแบบนี้แหละมันสะใจกว่า ฮ่ะๆๆ”
เมื่อยิ่งยศออกไปแล้ว เกศินีก็เอาแต่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตามเพชรกับหาญไปด้วย...
ooooooo
ยิ่งยศออกจากห้องที่ขังเกศินี เจอชิดใจยืนรออยู่ ชิดใจเบ้ปากพูดอย่างเย้ยหยันว่า
“แค่ลูกกับผัวเก่าตาย ไม่รู้จะร้องไห้อาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา หนวกหูจริงๆนะคะท่าน”
“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ” ยิ่งยศหัวเสีย ชิดใจลอยหน้าบอกว่า ก็แสดงว่าเกศินีรักเสือหาญมากมายขนาดไหนน่ะสิ เลยถูกยิ่งยศตวาดว่า “ไม่ต้องมาเสี้ยมฉัน”
ชิดใจมารยาว่าตนทำเพื่อเขาและอยู่เคียงข้างเขามาตลอดทำไมถึงมองตนอย่างนั้น ยิ่งยศย้ำว่าให้เธอทำตามคำสั่ง ตนสั่งแค่ไหนก็ให้ทำแค่นั้น ไม่ต้องมายุ่งให้มากนัก ตอนนี้ให้คอยดูเกศินีไว้ก็พอ
ดาลินยังถูกมนต์ของดามพ์สะกดอยู่ เธอคลั่งไคล้ ใหลหลงพรํ่าเพ้อหาแต่ดามพ์ เช้าวันนี้ที่โต๊ะอาหาร สาวใช้ จัดไว้เพียงที่เดียว เธอถามอย่างไม่พอใจว่าดามพ์ไปไหน สาวใช้บอกว่าดามพ์ติดงานด่วน บอกว่าคืนนี้จะไม่กลับด้วย
“ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง” ดาลินตวาด สาวใช้บอกว่า ตอนนั้นเธอหลับอยู่ ก็ถามอย่างหาเรื่องอีกว่า แล้วทำไมไม่ปลุก คิดจะแย่งดามพ์ของตนใช่ไหม เธออาละวาดเสียจนสาวใช้ ทำอะไรไม่ถูก
ทันใดนั้น ไฟดับหมดทั้งบ้าน ดาลินตกใจ มองไปรอบตัว เห็นเงาคนวูบไหวอยู่นอกบ้าน เธอคิดว่าดามพ์รีบไปหา
ที่นอกบ้าน สายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ดาลินแล้วเดิน เข้าหาจากด้านหลัง พอดาลินหันไปเห็นเธอตกใจตะลึง แล้วกลายเป็นชะงักงันเหมือนคนต้องคาถานะจังงัง
ooooooo
ไม่นานนัก ร่างดาลินที่ไม่ได้สติก็ถูกนำมาที่ สำนักป่าอิสุโร เธอถูกวางอยู่หน้าองค์พระประธานใน สำนัก มีสายสิญจน์สวมเป็นมงคลที่ศีรษะ ปลายอีก ด้านหนึ่งเป็นม้วนวางอยู่บนพาน
ข้างหลังพาน หาญกำลังก้มกราบพระอยู่ พอเงยหน้าขึ้น เขาบอกเพชรกับกระเต็นที่นั่งเยื้องไปข้างหลังว่า
“พ่อจะทำพิธีขับไล่อำนาจชั่วร้ายในตัวคุณดาลิน ลูกกับกระเต็นช่วยสวดมนต์ด้วยความสงบแล้วกัน”
เพชรกับกระเต็นพยักหน้ารับ หาญพนมมือหลับตา นำสวดอิติปิโส เพชรกับกระเต็นทำสมาธิสวดตาม เสียงสวดมนต์ ดังแว่วไปที่นอกสำนัก ฟังขรึม ขลัง ในยามรัตติกาล...
เวลาเดียวกันนั้น ที่สำนักคนทรงของเซียนช้าง ขณะเจ้าตัวนั่งสมาธิอยู่ ได้ยินเสียงสวดมนต์จึงลืมตาดู เห็นตุ๊กตาที่ทำมนต์สะกดดาลินไว้สั่นไหว นึกรู้ทันที พึมพำหน้าเครียด
“ใครมันบังอาจมาแก้มนต์สะกดของข้า” เซียนช้าง หลับตาอีกครั้ง พอลืมตาขึ้นก็ร้องอย่างตกใจ “ไอ้หาญ! เอ็งยังไม่ตายอีกเหรอ...ได้...ข้าจะลองสู้กับเอ็งดูสักครั้ง” เซียนช้างทำขึงขังทั้งที่รู้ตัวดีว่าเวทมนต์ของตนนั้นสู้หาญไม่ได้
ooooooo
ที่สำนักป่าอิสุโร เสียงสวดมนต์ยังดังอยู่ ดาลิน ที่นอนอยู่หน้าพระประธาน มีควันสีดำค่อยๆ ลอยออก จากร่าง เพชรกับกระเต็นลืมตาดู ทั้งสองดีใจมาก แต่พริบตานั้น ควันดำก็กลับถูกดูดเข้าไปในร่างดาลิน อย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกตัว ดิ้นทุรนทุรายเหมือนร้อนรุ่ม ทรมาน ลุกขึ้นร้องถาม
“ดามพ์...ที่รัก คุณอยู่ไหน...”
“พ่อ...เกิดอะไรขึ้นกับคุณดา ทำไมถึงเป็นแบบนี้” เพชรตกใจ
หาญรู้ว่าเซียนช้างไม่ยอมแพ้ จึงเพิ่มกำลังสวดมนต์ สะกดดาลินอีก
“ไอ้ช้างมันคิดจะสู้ ช่วยกันจับตัวเธอให้นอนลง” หาญ บอกเพชรกับกระเต็น เมื่อทั้งสองช่วยกันจับดาลินนอนลงแล้ว หาญหยิบแผ่นทองคำเปลวแปะที่หน้าเธอ รีบว่าคาถา พลาง ใช้นิ้ว เขียนอักขระลงบนแผ่นทองคำเปลว แล้วเป่าพรวดลงบนกระหม่อม
ดาลินหยุดดิ้น มีควันดำพุ่งออกจากร่าง ลอยออกไป ทางหน้าต่างโบสถ์อย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงกรีดร้อง อย่างโหยหวนของเธอ
“กรี๊ดดดดดด...” สิ้นเสียงเธอก็สลบไปอีกครั้ง
“คุณดา...คุณดา...” เพชรผวาเข้าไปหาดาลินด้วยความ เป็นห่วงที่สำนักคนทรง เซียนช้างตกใจผงะเมื่อเห็นตุ๊กตามนต์ สะกดดาลินระเบิดแตกสลาย เซียนเองที่นั่งทำพิธีอยู่ถึงกับกระเด็น กระอักเลือด รู้ตัวว่าสู้หาญไม่ได้ ลุกขึ้นบอกตัวเองลนลาน
“ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว” พลางรีบไปเก็บเงินทองสมบัติมีค่า ใส่ย่ามจํ้าอ้าวไปปิดประตูจะหนี พลันก็ต้องผงะเมื่อถูกควันดำ กลุ่มใหญ่พุ่งเข้ากระแทก เซียนล้มลงคลานหนีลนลาน ปากก็ร้อง “ปล่อยข้า ปล่อยข้าไปเถอะ...”
ที่ด้านหลังสำนักคนทรงของเซียนช้าง มีเสียงช้างร้องด้วย ความเจ็บปวดทรมานลั่นป่า...
ooooooo
