สมิงจ้าวท่า

“ฉันรู้ว่าแกอยากฆ่ามัน”

“ก็คงเหมือนที่พี่อยากฆ่าโรสแมรี่นั่นแหละ”

ลิลลี่หัวเราะที่น้องรู้ใจ ฟามพูดขึ้นอีกว่า ดอนต้องไม่ใช่เด็กวัดธรรมดาๆ ลิลลี่แปลกใจ

“ก็ไอ้จี้รูปม้าน้ำของมัน จี้นั้นเหมือนอีกอันที่ฉันเคยเห็นเลย”

“จี้ของนายใหญ่!”

ฟามรับว่าใช่ สองพี่น้องชักสงสัยว่าดอนจะต้องเกี่ยวพันกับบัญชา ทั้งสองไม่รู้เลยว่าดอนไม่ได้สลบ เขาได้ยินทุกคำสนทนาของสองพี่น้อง

ooooooo

ในห้องนอนอ่อนศรีหยิบกล่องใส่สร้อยพร้อมจี้รูปม้าน้ำออกมาดู เข่นเขี้ยวว่าเวลาของแกใกล้หมดแล้ว แกต้องไปอยู่กับแม่ของแก ทันใดบัญชาเดินเข้ามา เธอรีบเก็บสร้อยลงกล่องเอาเข้าลิ้นชักใส่กุญแจ แก้ตัวว่ากำลังหาของอย่างหนึ่งแต่ไม่เจอ แล้วบอกจะลงไปหาของกินให้เขา

บัญชานึกสงสัยในพิรุธของภรรยา จึงพยายามเปิดลิ้นชักแต่ล็อก นึกได้ว่าตัวเองมีกุญแจสำรองอีกพวง จึงเอามาไขดู แล้วพบสิ่งที่คาดไม่ถึง คือสร้อยพร้อมจี้รูปม้าน้ำ ทำให้นึกถึงอดีตที่พอเขารู้ว่าปิ่นมณีท้องลูกแฝด เขาก็สั่งทำจี้นี้สองเส้น ให้เธอเก็บไว้เส้นหนึ่ง และเขาเก็บไว้เส้นหนึ่ง หารู้ไม่ว่าอ่อนศรีแอบมองอยู่ด้วยความริษยา

บัญชารู้สึกโกรธที่อ่อนศรีเอาสร้อยนี้มาจากปิ่นมณีได้อย่างไร แต่ก็เก็บมันกลับเข้าที่เดิม

วันต่อมาอลันเข้ามาหาวดีในห้องคุมขัง ใหญ่รีบขอให้ปล่อยพวกตน เพราะพวกตนแค่รับจ้างทำงาน อลันหัวเราะเยาะบอกให้อยู่ด้วยกันอีกสักพัก แล้วหันมาทางวดี

“คุณก็เหมือนกันวดี บอกตามตรง ผมผิดหวังในตัวคุณมาก ผมไม่คิดเลยว่าที่แท้คุณจะเป็นสายลับ แถมยังทำงานคู่กับไอ้ดอนด้วย แต่ถึงยังไงผมก็ยังให้โอกาสคุณได้แก้ตัว แค่คุณถอยออกมาจากงานที่ทำ แล้วมาอยู่กับผม เราก็จะได้มีช่วงเวลาดีๆด้วยกันไปอีกนานแสนนาน”

“ไม่ค่ะ คุณจำเอาไว้นะคะ ฉันเองก็เป็นลูกกำพร้าไม่ต่างจากคุณดอน พ่อแม่ฉันตายด้วยฝีมือมาเฟีย

อย่างพวกคุณ เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงมุ่งมั่นที่จะเป็นตำรวจ เพื่อที่จะได้จัดการกับคนเลวๆแบบพวกคุณให้หมดสิ้นไปจากโลกนี้”

“อย่างนั้นเหรอครับ แต่รู้อะไรไหม คนแบบผมไม่มีวันหมดไปจากโลกนี้หรอก เงินและอำนาจยังคงหอมหวนและเย้ายวนให้คนใหม่ๆก้าวเข้ามาเสมอ ถึงคุณจะฆ่าผม ฆ่าคุณบัญชา ฆ่าหว่องหลีหรือใครต่อใคร ก็จะมีคนอื่นขึ้นมาแทนที่เราอยู่ดี พวกเราไม่มีวันตาย”

วดีมองด้วยสายตาชิงชัง “ค่ะ แต่ไม่ว่าจะมีคนอีกสักกี่รุ่นที่ผลัดเปลี่ยนกันเข้ามา ก็จะมีคนอย่างฉันอย่างคุณดอน และอีกเยอะแยะที่จะยืนหยัดต่อสู้กับปีศาจอย่างพวกคุณ”

“วดี ท่าทางเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ถึงผมจะรักคุณแค่ไหน แต่ถ้าถึงเวลาที่จำเป็นต้องทำอะไรกับคุณ มั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่ลังเลแน่ แล้วอย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน” อลันพูดจบกลับออกไป ใหญ่โวยเสียงอ่อย

“โหย คุณนี่ก็ แทนที่จะเออออยอมๆมันไป ทำเนียนให้มันปล่อยพวกเราไปก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ดั๊นทำเป็นเล่นตัว” วดีค้อนขวับ ใหญ่ย้ำหรือไม่จริง วดีเอ็ดให้เงียบ ใหญ่ยังบ่นงึมงำเสียดายโอกาส มีหวังพวกเราได้เป็นอาหารปลาฉลามแน่