มนต์รักลูกทุ่ง

ใกล้ค่ำแล้ว คล้าวหยุดการเดินทางเพื่อค้างคืนแถวชายป่าซึ่งมีหนองน้ำอยู่ใกล้ๆ ทุกคนจะได้อาบน้ำแล้วหุงหาอาหารกินกัน พอได้ยินว่าอาบน้ำ สายใจก็รีบขันอาสาจะถูหลังให้คล้าว แต่คล้าวปฏิเสธ บอกให้สายใจพาแม่ของเขาไปอาบก่อนเถอะ

ส่วนที่บ้านก้อน ทองคำบอกว่าจะกลับกรุงเทพฯพรุ่งนี้เพื่อไปจัดการตบแต่งธรรมรักษ์กับฤทัยให้หมดเรื่องหมดราวเสียที ก้อนกับทับทิมแทบไม่อยากฟังเพราะยังเคืองไม่หาย แต่ฤทัยกับทองกวาวคุยกันด้วยดีไม่มีปัญหา

คุยไปคุยมาหมึกถามหาเพชรขึ้นมา ทุกคนเลยพากันเลิ่กลั่กแปลกใจว่าเพชรไปไหน ทำไมหายไปนานแบบนี้ บุปผาเดาสุ่มว่าเพชรน่าจะไปขลุกอยู่กับพวกแว่นที่วัด จึงออกไปตาม ปรากฏว่าไม่เจอเพชร แถมยังโดนแว่นแกล้งเหน็บแนม แดกดันให้เจ็บกระดองใจกลับมาอีกด้วย...

ใกล้เวลาเข้ามาทุกทีแล้ว จอมกำชับเสือผาดทำตามแผนแกล้งปล้นบ้านของตน ส่วนเจิดกับสมุนอีกกลุ่มให้เตรียมบุกไปปล้นบ้านก้อน เจิดไม่ลืมแวะไปจุดไฟเผากระท่อมที่ขังเพชรไว้ แต่โชคดีที่เพชรรู้สึกตัวหลบหนีออกมาได้ก่อนที่ไฟจะลามถึงตัว

ขณะเดียวกันนั้น เชนที่ครุ่นคิดไม่สบายใจมาหลายวันเรื่องที่มิ่งดุด่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ แล้วเชนเคยตัดสินใจจะไปจากที่นี่แต่ถูกดวงใจขอร้องไว้ แต่คืนนี้เชนจะขอไปเงียบๆ โดยเขียนจดหมายทิ้งไว้หนึ่งฉบับ ขณะที่เชนเดินฝ่าความมืดออกไปเกือบจะเผชิญหน้ากับเจิดและสมุนที่เตรียมไปปล้นบ้านก้อน เชนรีบซ่อนตัวและจับตาดูคนกลุ่มนี้ด้วยความรู้สึกไม่ชอบพามากล

การปล้นบ้านจอมเริ่มขึ้นแล้ว เสือผาดกับสมุนทำได้ เนียนมากๆ ทำลายข้าวของจนจอมสะดุ้งโหยงด้วยความเสียดาย พร้อมกันนี้สมุนก็เปล่งเสียงว่าไอ้เสือบุก ไม่นานนักชาวบ้านใกล้เคียงบ้านจอมก็วิ่งไปแจ้งผู้หมวดถึงบ้าน

ด้านเพชรหนีตายวิ่งกระเซอะกระเซิงไปเจอคล้าวที่หยุดพักค้างคืน คล้าวตกใจมากเมื่อเพชรละล่ำละลักบอกเหตุร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นที่บ้านของตน ยิ่งรู้ว่าเจิดจะฉุดทองกวาว ไปทำเมีย  คล้าวจึงอยู่เฉยไม่ได้  ฝากสายใจอยู่ดูแลแม่ของเขาด้วย แต่สายใจไม่ยอมอยู่เพราะเป็นห่วงคล้าว ดึงดันตามคล้าวกับเพชรไปด้วย

เจิดกับสมุนใส่หมวกไอ้โม่งพรางหน้าตาบุกขึ้นไปปล้นบ้านก้อนอย่างฮึกเหิมดุดัน กวาดทรัพย์สินเงินทองได้มากมาย พวกก้อนกลัวหัวหด แม้แต่ธรรมรักษ์กับธีระก็ไม่กล้าหือกับโจรห้าร้อย ต่างพนมมือไหว้ขอชีวิตกันเป็นแถว

"ถ้าไม่อยากตายมึงก็บอกมาว่าซ่อนสมบัติเอาไว้ที่ไหนอีก" เจิดคำราม

ก้อนกับทับทิมไหว้ปลกๆ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่มีแล้ว มีแค่นี้จริงๆ

"อย่ามาตอแหล นี่มันเงินสินสอดทองหมั้น เงินทองของมึงอยู่ไหน"

ขาดคำของเจิด สมุนสองคนคุมตัวทองกวาว บุปผา และฤทัยออกมารวมกลุ่ม เห็นโจรร้ายกำลังจะทำร้ายพ่อกับแม่ ทองกวาวร้องห้ามเสียงหลง ส่วนบุปผาฮึดสู้ขึ้นมา แต่แล้วทั้งคู่ ก็ถูกเจิดตบคะมำไปกองรวมอยู่กับพ่อแม่และคนอื่นๆ

"รักกันจริง เดี๋ยวกูส่งไปเมืองผีพร้อมๆกันซะเลย" เจิด หัวเราะอย่างสะใจ ทองกวาวจำได้ว่าเสียงหัวเราะนี้เป็นของใคร ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ามันทันที

"ในเมื่อเอ็งรักที่จะเป็นโจร ทำไมเอ็งต้องปิดหน้าปิดตาเอ็งด้วยล่ะ ไอ้หมาเจิด แน่จริงก็เปิดหน้าเอ็งออกมาซิวะ"

เจิดผงะตกใจ แต่แค่อึดใจก็กระชากหมวกไอ้โม่งออกแล้วผลักทองกวาวล้มลงไป

ooooooo

ที่บ้านจอม ผู้หมวดกับตำรวจอีกสามนายกำลังเข้ามาเคลียร์พื้นที่หลังจากเสือผาดกับสมุนพา กันหลบหนีออกไปแล้ว โดยจอมเล่นละครตบตาทำเป็นตื่นตระหนกตกใจขณะให้เบาะแสกับผู้หมวดว่า

"มันมากันเป็นสิบเลยครับผู้หมวด"

"เป็นสิบเชียวเรอะ"

"ผู้หมวดดูเอาสิครับ ข้าวของที่มันเอาไปไม่ได้มันก็ทำลายป่นปี้ไปหมด"

"เสือคล้าวรึเปล่า นายจอม"

"ใช่...ต้องเป็นไอ้เสือคล้าวแน่ๆ มันคงแค้นที่ถูกยึดที่ยึดบ้าน มันก็เลยยกพวกมันมาแก้แค้นผู้หมวด แล้วนายจอมพอจะรู้ไหมว่ามันพากันไปทางไหน"

จอมกับสมุนต่างคนต่างชี้กันไปคนละทิศละทางสะเปะสะปะไปหมด จนผู้หมวดงุนงง ถามว่าทางไหนกันแน่ จอมเลยต้องขึ้นเสียงข่มสมุนให้ว่าตามกัน แล้วจอมก็ถามผู้หมวดต่อไปว่า

"ผู้หมวดจะตามไปไล่ล่ามันใช่มั้ยครับ"

"แน่นอนนายจอม มันเป็นหน้าที่ของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์"

"ดีครับ พวกผมจะไปด้วย พวกเอ็งใครจับไอ้เสือคล้าวได้ ไม่ว่าจับเป็นหรือจับตาย ข้าจะให้หัวละหมื่นโว้ย" จอมประกาศเสียงดังฟังชัด โยนความผิดให้คล้าวไปเต็มๆ

ooooooo

ส่วนที่บ้านก้อน เจิดกับสมุนซึ่งบุกเข้ามาปล้นกำลังข่มขู่เคี่ยวเข็ญจะเอาทรัพย์สินเงินทอง ของก้อนกับทับทิมนอกเหนือจากที่ค้นเอามาได้ เพราะเจิดไม่เชื่อว่าเศรษฐีอย่างก้อนจะมีทรัพย์สินเพียงแค่นี้ แต่เมื่อไม่ได้ อย่างใจคิด เจิดจึงจับตัวทองคำกับทองกวาวไปด้วย แล้วให้ก้อนกับทับทิมนำเงินจำนวนมากไปไถ่ตัว

ด้านคล้าวกับเพชรที่พยายามจะมาช่วยทุกคนที่บ้านก้อน พอถึงหมู่บ้าน คล้าวให้เพชรแยกไปตามคนมาช่วย ได้ทั้งหนองทรายขาวเลยยิ่งดี เพราะลำพังแค่เราอาจจะทำอะไรพวกโจรไม่ได้ เพชรเห็นดีด้วย สองคนจึงแยกกันไปคนละทาง โดยคล้าวมุ่งหน้าต่อไปยังบ้านก้อนด้วยความเป็นห่วงทองกวาว

ส่วนสายใจที่พยายามจะวิ่งตามคล้าว แต่แรงกำลังของเธอถดถอยจึงตามไม่ทัน หันรีหันขวางอยู่สักครู่ก็เห็นคอนเดินตามมา คอนเองก็ร้อนใจเป็นห่วงคล้าว จึงจับมือกับสายใจเดินหน้ากันต่อไป

เพชรวิ่งไปยังกุฏิหลวงพ่อเป็นที่แรก บอกพวกแว่นที่รวมตัวกันอยู่ให้รีบตามไปช่วยพี่คล้าว ตอนนี้ไอ้เสือเจิดมันปล้นบ้านพ่อแม่ของตน...

คล้าวตกใจมากเมื่อไปถึงบ้านก้อนแล้วพบว่าทองกวาวกับทองคำถูกพวกเจิดจับตัวไป แล้ว ก้อนกับทับทิมถึงกับยกมือไหว้วอนขอร้องคล้าวทั้งน้ำตา

"พ่อคล้าว พ่อคุณของพ่อช่วยทองกวาวมันด้วยเถอะนะ"

"พ่อคล้าว พ่อทูนหัวของแม่ ช่วยน้องหน่อยเถอะนะ อยากได้อะไรแม่จะหามาให้ทุกอย่าง จะยกให้หมดเลย แม่ขออย่างเดียวช่วยน้องด้วย"

ฤทัยกับธรรมรักษ์ก็เป็นห่วงทองคำ ไหว้ปลกๆขอร้องคล้าวให้ช่วยท่านด้วย

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถึงจะแลกด้วยชีวิตฉันก็ยอม"

คล้าวให้ความมั่นใจได้แค่นั้นแล้วลุกวิ่งออกมาทันที

"มือเปล่าจะไปสู้อะไรกับมันได้" ก้อนตะโกนแล้ววิ่งไปดึงดาบที่แขวนข้างฝามาส่งให้หมึก "ไอ้หมึก เอ็งรีบเอาดาบไปให้พ่อคล้าวเขา"

หมึกรับดาบแล้วโกยแน่บออกไปทันที

ooooooo

ออกจากวัดมาแล้ว เพชรไปต่อที่บ้านมิ่ง ตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนในบ้าน ดวงใจแตกตื่นโผล่ออกมาร้องถามเพชรว่าโจรปล้นที่ไหน ปล้นบ้านใคร

"บ้านฉันเอง ไอ้เสือเจิด...ไอ้เสือเจิดมันปล้นบ้านฉัน"

พูดเท่านั้นเพชรก็วิ่งออกไปส่งข่าวบ้านอื่นต่อ ส่วนดวงใจรีบลงบันได มิ่งตามออกมาเห็นพอดี

"มึงจะไปไหนอีดวงใจ เขาปล้นกันอยู่ดีๆ เดี๋ยวมึงก็โดนลูกหลงหรอก จะสาระแนไปทำไม กลับมา กูบอกให้กลับมา"

ดวงใจไม่ฟัง รีบวิ่งไปที่กระท่อมเชน เรียกเขาอยู่หลายคำ แต่ไม่มีเสียงตอบ จึงก้าวเข้าไปดู ปรากฏว่าในนั้นว่างเปล่า จึงวิ่งกลับมาที่บ้าน แล้วก็เห็นจดหมายที่เชนเสียบเอาไว้ตรงบันได

อ่านจดหมายจบ ดวงใจน้ำตาร่วงเผาะ

"มึงจะทำอะไรของมึงอีดวงใจ โจรปล้นน่ะเขามีแต่ตัวใครตัวมัน เสนอหน้าเข้าไปเดี๋ยวได้ตายฟรี กลับขึ้นบ้านเดี๋ยวนี้ มันจะแห่กันมาทางนี้รึเปล่าก็ไม่รู้ เดี๋ยวเราจะพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย ไม่มีสมบัติอะไรให้มันปล้น แล้วถ้าเกิดมันเผาบ้านเราขึ้นมาล่ะ"

"นายเชน..." ดวงใจวิ่งออกไปทันที ตั้งใจจะไปรั้งตัวเชนไว้ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาไปถึงไหนแล้ว

"โธ่...อีบ้า...มันอะไรของมันวะ"

มิ่งละล้าละลัง แต่แล้วก็ตัดสินใจคว้าสากตำข้าวติดมือไปเป็นอาวุธรีบตามดวงใจออกไป

ooooooo

สายใจวิ่งขึ้นมาบนโรงพักที่เงียบเชียบผิดปกติ ร้องเรียกหมู่น้อยลั่นไปหมด ปรากฏว่าหมู่น้อยยังถูกขังอยู่ข้างในด้วยฝีมือของเธอนั่นเอง

"สายใจจ๋า พี่หมู่น้อยอยู่นี้จ้ะ"

"เข้าไปอยู่ทำไม ในตะรางนั่นน่ะ"

"สายใจเป็นคนส่งหมู่น้อยเข้ามาเอง สายใจจำไม่ได้แล้วเหรอจ๊ะ คนสวยไม่น่าขี้ลืมเลย"

"นี่...ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ชาวบ้านเขาเดือดร้อนจะเป็นจะตายกันอยู่แล้ว มามัวนอนสบายในห้องขังนี่อยู่ได้"

"พี่จะออกไปได้ยังไงล่ะจ๊ะ"

"ไอ้เจิดมันปล้นบ้านนังทองกวาว พี่คล้าวเขากลับมาช่วยนังทองกวาว เพราะฉะนั้นหมู่น้อยต้องไปช่วยพี่คล้าว เข้าใจไหม"

"เข้าใจแล้วจ้ะ แต่...แต่พี่ไม่มีกุญแจ"

"ปัดโธ่โว้ย" สายใจวิ่งพล่านไปหากุญแจบนโต๊ะทำงานแต่หาไม่เจอ หมู่น้อยต้องร้องบอกจนคอแห้งกว่าสายใจจะหาเจอแล้วเอามาไขให้ "ไปเลย...รีบไปช่วยพี่คล้าวให้ได้นะ ไม่ได้...ตาย!"

"น้องสายใจ เพื่อคนที่น้องสายใจรัก พี่หมู่น้อยคนนี้ ทำได้เสมอ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม"

สายใจตะลึงไปเลย คำพูดสั้นๆ แต่กินใจเหลือเกิน เห็นใจซึ้งใจหมู่น้อยก็คราวนี้...หมู่น้อยจับมือสายใจขึ้นจูบอย่างทะนุถนอม ราวกับจะบอกลาครั้งสุดท้าย สายใจอึ้งทำอะไรไม่ถูกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ กระทั่งเหลือบไปเห็นปืนยาวที่แขวนอยู่กับผนัง ถึงร้องลั่นอย่างตกใจ

"เฮ้ย...ไอ้หมู่น้อย ปืนๆ เอ็งไปสู้กับโจรยังไงไม่มีปืน"

สายใจคว้าปืนวิ่งตามหมู่น้อยออกไปโดยเร็ว

ooooooo

เจิดกับสมุนฉุดกระชากลากทองคำกับทองกวาวไปตามชายป่าอย่างไม่ปรานี ทองกวาวพยายามพูดดีด้วย วิงวอนขอร้องเจิดให้ปล่อยเธอกับย่า แต่เจิดกลับตวาดอย่างมีอารมณ์ว่า

"ปล่อยให้โง่น่ะสิ มึงเป็นเมียกูแล้วกูค่อยคิดว่าจะเอายังไงกับมึง กูอาจจะเลี้ยงมึงไว้ทำลูกให้กูก็ได้ แต่กูต้องดูความประพฤติมึงก่อน ว่ากูควรจะเลี้ยงมึงแบบไหน"

ทองกวาวแค้นใจดิ้นจนหลุดจากเจิดแล้วตบหน้าเจิด ทันที แต่เจิดก็เอาคืนตบทองกวาวล้มคะมำไปกับพื้น ทองคำตกใจถลันเข้ามาดูหลานสาว

"ไอ้โจรใจสัตว์รังแกผู้หญิง ยังงี้ยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นคนอยู่อีกเหรอ"

"อีแก่นี่มันปากดีนัก อยากโดนดีใช่มั้ย"

เจิดจะเตะทองคำ ทองกวาวรีบเอาตัวบังไว้ พอดีสมุนคนหนึ่งร้องบอกเจิดว่ามีคนมา เจิดเลยชะงักเท้าแล้วหันไประวังตัว ปรากฏว่าคนที่มาคือเสือผาดกับสมุน

"เป็นไง เรียบร้อยรึเปล่าวะ" เสือผาดถาม เจิดคุยโวทันทีว่ามือชั้นนี้แล้ว งานนี้อิ่มกันไปอีกนานแน่...เสือผาดเพิ่ง สังเกตเห็นผู้หญิงสองคน สงสัยว่าเป็นใคร เจิดบอกว่าจับมันมาเป็นตัวประกัน

"ไอ้บ้า...มึงเอามันมาให้เป็นภาระทำไมวะ" เสือผาดไม่พอใจ

"ไอ้ก้อนมันเล่นตุกติกไม่ยอมให้เงินมาทั้งหมด ฉันก็เลยลากอีสองคนนี่มาด้วย จะได้เอาไว้เรียกค่าไถ่"

"แล้วมีใครตามมารึเปล่า"

"โธ่...อาผาด ใครมันจะกล้าล่ะ"

"ไป รีบไปให้พ้นเขตนี้...เร็ว"

"อาผาด พ่อฉันน่ะล่อไอ้ตำรวจหน้าโง่ไปทางโน้น คนละทิศกันเลย"

"ไอ้เจิด มึงนี่นะ จะสิ้นฤทธิ์ด้วยความประมาทของมึงเอง ไปเร็ว พวกมึงสามคนคอยระวังหลัง"

ทุกคนเริ่มออกเดินทาง ทองคำโอดโอยว่าตนเดินไม่ไหวแล้ว แต่พอเจิดเอาปืนขู่ ทองคำก็ต้องแข็งใจเดินต่อไปให้ได้

ooooooo

ชายป่าอีกมุม คล้าวพยายามคลำทางตามพวกเจิดมา ทันใดนั้นเชนโผล่พรวดออกมาจากทางหนึ่ง คล้าวตกใจปล่อยหมัดออกไปเกือบโดนหน้าเชน

"พี่คล้าว...ฉันเอง"

"มายังไงเนี่ยนายเชน"

"โจรมันแหกตาชาวบ้านครับพี่คล้าว มันแยกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มนึงมันปล้นบ้านตาก้อน อีกกลุ่มมันแกล้งทำเป็นปล้นบ้านตาจอม แล้วมันนัดมาบรรจบกัน ผมสะกดรอยตามไอ้พวกที่ปล้นบ้านตาจอมมาครับ"

"แสดงว่าไอ้พวกที่ปล้นบ้านอาก้อนยังไงก็ต้องมาทางนี้น่ะสิ"

"ครับ"

"พี่คล้าว..." เสียงหมึกดังมาก่อนตัว ทั้งคู่หันไปมองอย่างระแวดระวัง "พี่คล้าว ลุงก้อนให้หมึกเอาดาบนี่มาให้พี่คล้าว สู้กับไอ้พวกโจรใจทรามจ้ะ"

คล้าวรับดาบมาจากหมึก แล้วทั้งสามคนก็จับมือให้ กำลังใจกันและกันเพื่อตามไปช่วยทองกวาวกับทองคำให้ได้...

อีกด้านหนึ่ง ดวงใจกับมิ่งที่พยายามตามหาเชน แต่กลับมาพบคณะของแว่นและบุปผาซึ่งรวมตัวอยู่กับหมู่น้อยและสายใจ รวมทั้งเพชรที่วิ่งบอกข่าวจนเหนื่อยหอบ แล้วทุกคนก็รวมตัวกันตามไปช่วยคล้าวจัดการกับไอ้โจรร้าย

ooooooo

เสียงปืนดังก้องป่า เมื่อคล้าว เชน และหมึกปะทะกับกองโจรของเสือผาดที่กำลังจะไปสมทบกับกลุ่มใหญ่...เจิดกับเสือ ผาดที่อยู่อีกทางได้ยินเสียงปืนก็ชะงัก

"เฮ้ย...ไอ้บ้าเอ๊ย ใครบอกให้มันใช้ปืนวะ เดี๋ยวตำรวจมันก็แห่กันมาหรอก"

"รึว่าจะเป็นไอ้พวกชาวบ้านวะ"

"หน้าไหนมันจะกล้าล่ะอาผาด ไอ้พวกหนองทรายขาวมันขี้ขลาดตาขาวใจเสาะกันยังกะอะไรดี"

"คนที่เขาไม่ขี้ขลาดตาขาวก็มี อย่างพี่คล้าวไงล่ะ"

"ถ้ามึงคิดว่าไอ้คล้าวจะมาช่วยมึง ก็ฝันไปเหอะอีทอง กวาว" ว่าแล้วเจิดทำท่าจะลากทองกวาวเดินทางต่อ แต่ทันใดเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความมืด

"คนหนองทรายขาวไม่ได้ขี้ขลาดตาขาวกันซะทั้งหมดหรอกไอ้เจิด"

ทองกวาวจำเสียงนั้นได้ ร้องเรียกพี่คล้าวดังลั่น กลุ่มของเจิดคาดไม่ถึงรีบประทับปืนอย่างระแวดระวัง

"ยิงมันให้เป็นผีเฝ้าป่าไปเลย"

ขาดคำของเจิด เสียงปืนก็ดังขึ้นหูดับตับไหม้ จอมกับสมุนที่หลอกล่อตำรวจตามโจรออกมา คิดว่าได้เวลาแล้วที่จะกำจัดตำรวจหน้าโง่ แต่ผู้หมวดไหวตัวทัน หลบคมกระสุนของจอมกับสมุนได้ทันท่วงที สมุนของจอมจะตามไปอีก แต่จอมบอกว่า

"ไม่ต้องตาม ปล่อยมันไปก่อน เดี๋ยวค่อยไปเก็บรวมกันซะทีเดียว"

ด้านคณะของแว่น ซึ่งตอนนี้มีชาวบ้านหนองทรายขาวจำนวนไม่น้อยมาร่วมแรงร่วมใจ ทุกคนมีอาวุธครบมือกำลังมุ่งหน้าไปตามเสียงปืนที่ได้ยิน ไม่ช้าก็ไปพบเชนกับหมึก...

แสงไฟและเสียงของชาวบ้านทำให้เสือผาดเปลี่ยนใจที่จะร่วมทางไปกับเจิด หลบแยกออกไปพร้อมเงินทองจำนวนมากโดยที่เจิดไม่ทันรู้ตัว เพราะกำลังต่อสู้กับคล้าวอย่างดุเดือด เจิดพลาดท่าเสียทีถูกคล้าวอัดจนกระอักเลือด แต่เจิดยังไม่ยอมแพ้ ชักมีดออกมาแทงหลังคล้าวแล้วกระเสือกกระสนหนีออกไปจากตรงนั้น เพราะชาวบ้านจำนวนมากกำลังฮือกันเข้ามา

ทองกวาวร่ำไห้กอดร่างคล้าวที่ถูกแทงจนทรุด ส่วนทองคำเหนื่อยอ่อนหมดสติไปแล้ว ชาวบ้านส่วนหนึ่งเข้ามาดูแลคล้าว อีกส่วนช่วยกันกับกลุ่มของแว่นต่อสู้กับสมุนโจรจำนวนมาก หมู่น้อยเกือบพลาดท่าถูกยิง แต่เชนถูกยิงเข้าหน้าอกเต็มๆเพราะโดดมาบังมิ่งเอาไว้

มิ่งดีใจที่ยิงเสือผาดล้มคว่ำ แต่มิ่งไม่รู้ว่าเชนมารับกระสุนแทนตนไปแล้ว กระทั่งเห็นเลือดแดงฉานเต็มอกเชน มิ่งถึงกับเข่าอ่อน ขณะที่ดวงใจกรีดร้องร่ำไห้แทบขาดใจ ส่วนเสือผาดที่ถูกยิงพยายามจะหนีไปอีก แต่ก็ไม่รอดเงื้อมมือของพวกชาวบ้านไปได้ ถูกรุมสกรัมจนตายคาที่

เชนหายใจรวยรินอยู่ในอ้อมกอดของดวงใจ...มิ่งเองก็เสียใจถึงกับหลั่งน้ำตาเป็นครั้งแรก

"ไอ้เชน มึงทำอย่างนี้ทำไม ชีวิตกูไม่ได้มีค่าอะไร ทำไมมึงมาช่วยกู...ทำไม"

"ชีวิตพ่อมีค่ามากครับ...ผมเกิดมาไม่เคยมีพ่อเหมือนคนอื่นเขา แต่ผมก็เคารพบูชาพ่อเหมือนพ่อของผม...ผมภูมิใจที่ได้ปกป้องชีวิตพ่อครับ"

"ไอ้เชน...เอ็ง...ทำไมพ่อไม่เคยสำนึกเลยว่าเอ็งเป็นคนดี พ่อมันโง่...โง่ที่สุด เอ็งต้องไม่เป็นอะไรนะไอ้เชน เอ็งต้องหาย เอ็งต้องอยู่กับพ่อ เราจะได้เป็นพ่อลูกกันนะไอ้เชน"

ฟังคำของมิ่งแล้ว เชนยิ้มทั้งน้ำตา แล้วก็ยิ่งปลาบปลื้มเมื่อได้ยินดวงใจเรียกเขาว่า "พี่เชน"

"ชื่นใจผมเหลือเกิน คุณดวงใจให้เกียรติคนพเนจรอย่างผมถึงขนาดนี้...คุณดวงใจได้อ่านจดหมายผมแล้วใช่ไหมครับ"

"อ่านแล้ว...แต่ฉันไม่ยอมให้พี่เชนจากฉันไปไหนหรอก"

"ทุกถ้อยคำในจดหมายฉบับนั้นเป็นความสัตย์จริง ผมจะขอรักและบูชาคุณดวงใจตลอดไปครับ"

นั่นคือประโยคสุดท้ายของเชน...เขาหมดลมหายใจในอ้อมกอดของดวงใจ

ขณะเดียวกันนั้น เจิดกับจอมก็ได้รับกรรมที่ตัวเองก่อเอาไว้ สองพ่อลูกหนีพวกชาวบ้านมาเจอกัน แต่เจิดสติแตกคิดว่าจอมคือฝ่ายตรงข้าม จึงยิงใส่ไม่นับท่ามกลางความมืดสลัว จอมถูกเจิดยิงตายคาที่ ขณะที่เจิดก็โดนชาวบ้านรุมทุบตีจนกระอักเลือดช้ำในตายตามพ่อไปอีกคน

ooooooo

โชคดีที่คล้าวไม่เป็นอะไรมาก จึงมาร่วมงานศพของเชนได้ บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความโศกเศร้า โดยเฉพาะดวงใจกับมิ่งร้องไห้ตลอดเวลาอย่างทำใจไม่ได้

"ไม่ว่าจะยากดีมีจนอย่างไร วันนึงก็ต้องมาถึงวันนี้กันทุกคน ต่างกันก็เพียงว่าจะไปอย่างสง่างามหรือไม่ก็เท่านั้นเอง นายเชนคนนี้ แม้ว่ามันจะต่ำต้อยเป็นคนพเนจร แต่หัวใจของมันก็น่าเคารพบูชามากกว่าคนที่ดีแต่เปลือกอีกหลายๆคน พวกเราคงต้องจดจำความดีของนายเชนคนนี้ไปได้อีกนานแสนนาน"

ฟังคำของหลวงพ่อแล้ว ดวงใจกับมิ่งยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"เชนเอ๊ย พ่อให้สัญญาว่าตั้งแต่วันนี้พ่อจะเป็นพ่อที่ดีของลูก พ่อจะเลิกกินเหล้า พ่อจะเลิกเล่นการพนัน แล้วจะหมั่นทำบุญกรวดน้ำไปให้เอ็งทุกวัน ถ้าชาติหน้ามีจริง พ่อขอให้เอ็งเกิดมาเป็นลูกของพ่อ พ่อจะได้แก้ตัวใหม่ จะได้รักเอ็งให้มากๆ ชดเชยกับที่พ่อไม่เคยเห็นความดีของเอ็งในชาตินี้เลยนะเชนนะ"

ขณะที่มิ่งพูดพร่ำรำพันไป ดวงใจกับสายใจที่อยู่ข้างๆต่างก็นิ่งสงบลงมาก แต่น้ำตายังไหลรินอาบแก้มตลอดเวลา

เสร็จงานศพเชนแล้ว ทุกคนมารวมตัวที่ศาลาวัดต่อหน้าหลวงพ่อ

"ข้า...ในฐานะ...ฐานะอะไรดีวะไอ้แว่น" หลวงพ่ออึกๆอักๆ นึกไม่ออก

"ฐานะอะไรก็ได้หลวงพ่อ หลวงพ่อเป็นอะไร คนเขาก็เชื่อ"

"งั้นข้าในฐานะที่เป็นคนหนองทรายขาวคนนึงขอประกาศให้รู้ทั่วกันทุกคนว่า ที่นาที่ดินทรัพย์สินใดๆที่นายจอมมันยึดไปขอคืนให้กับเจ้าของเดิมทั้งหมด หนี้สินอะไรที่ติดค้างก็ให้เป็นโมฆะ ยกประโยชน์ให้ลูกหนี้ทั้งหมด"

ชาวบ้านเฮฮาดีใจกันถ้วนหน้า บางคนถึงกับน้ำตาไหลด้วยความปีติ

"แล้วนับแต่นี้ต่อไป อบายมุขทั้งหลายน่ะเลิกกันซะทีนะ ทั้งเหล้าทั้งการพนันไม่เคยทำให้ใครร่ำรวยขึ้นมาได้หรอก ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินกันในทางสุจริต ถ้าจะมีใครร่ำรวยกว่าใครก็ต้องชื่นชมยินดีกับเขา เพราะเขาทำงานหนักกว่าเรา ขยันกว่าเรา อย่าให้จิตริษยาเข้าครอบงำ ใครลำบากกว่าเรา เราก็ควรจะมีน้ำใจช่วยเหลือแบ่งปันเท่าที่จะช่วยเหลือกันได้
บ้านหนองทรายขาวของพวกเราจะได้มีแต่ความมั่งคั่งร่ำรวยเสมอหน้ากันหมด พูดเยอะ ข้าเหนื่อยจังเลยว่ะไอ้แว่น ไม่ได้พูดยาวๆมานานแล้ว"

แว่นรู้หน้าที่รีบเข้ามาบีบนวดพัดวีให้หลวงพ่อทันที

"อีกนิดเดียวก็ลงเอยได้แล้วมั้งครับหลวงพ่อ"

"เออๆ ความสุขอะไรก็ไม่เท่าความสุขในความสงบ กินอยู่อย่างพอเพียง รู้ประมาณตน หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีความเป็นคน พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ไม่เบียดเบียนใคร เท่านั้นแหละ พวกเราก็จะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขยั่งยืน"

"สาธุ" ทุกคนพนมมือไหว้ท่วมหัว อิ่มเอิบใจกับเทศนาของหลวงพ่อ

ooooooo

หลายวันผ่านไป ก้อนกับทับทิมมีท่าทีแปลกๆ ทุกวันจะออกมายืนชะเง้อคอยาวอยู่หัวบันไดเหมือนคอยใคร อย่างวันนี้ก็เช่นกัน สองผัวเมียดูหงุดหงิดกังวล เดินสวนกันไปสวนกันมา ที่สุดสองคนก็ชนกันดังโครม

"ว้าย..." ทับทิมร้องลั่น

"แม่ทับทิมนี่เดินยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ" ก้อนโยนความผิดให้เมีย

บุปผากับทองกวาวที่บีบนวดให้ทองคำอยู่ไม่ไกลแอบขำกันคิกคัก

"พี่น่ะแหละเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ที่นั่งมีตั้งเยอะ ทำไมไม่รู้จักไปนั่ง มาเดินเกะกะอยู่ได้"

"ก็ฉันร้อนใจนี่นา"

"ฉันเองก็ร้อนใจเหมือนกันน่ะแหละ ดูซิป่านนี้ไม่ยอมโผล่หน้ามาบ้างเล้ย"

"คอยใครกันอยู่ล่ะยะ สองคนผัวเมีย" ทองคำร้องถาม

"จะคอยใครซะอีกล่ะ ก็พ่อคล้าวกับพ่อแว่นน่ะสิ"

คำตอบของก้อนทำเอาทองคำหันมายิ้มขำกับหลานสาวทั้งสองคน

"ดูซิเนี่ย ป่านนี้ยังไม่มาอีก"

"ก็นั่นน่ะสิพี่ ฉันน่ะชงน้ำชาใส่ถาดเอาไว้จนเย็นชืดไปหลายรอบแล้ว"

"ก็พวกเอ็งทำกับเขาเอาไว้มาก ใครเขาจะอยากมาเล่า"

ก้อนกับทับทิมชะงักกึก ได้แต่สบตากันอย่างละอายใจ อีกครู่เห็นเพชรและหมึกกลับขึ้นมาบนบ้าน ก้อนรีบเข้ามากระแซะ

"เออ...ไอ้เพชร ไอ้หมึก เอ็งสองคนไปตลาดให้พ่อหน่อยซิไป เอาตังค์นี่ไปซื้อขนมกินด้วย พ่อให้"

"ฉันจะไปทำไมล่ะพ่อ ฉันไปเพิ่งกลับมาถึงเดี๋ยวนี้ จะให้ไปอีกแล้ว"

"ก็ไปดูพ่อคล้าว พ่อแว่น ให้ข้าหน่อยว่าเขาทำอะไรกันอยู่"

"พี่คล้าวขายปลา พี่แว่นก็ตัดผม ยุ่งกันจนมือไม่ว่าง ไม่มีเวลาหรอกจ้ะ"

"เอายังงี้ เอ็งไปบอกพี่เขานะว่าพ่อกับแม่มีอะไรอยากไหว้วานให้ช่วยทำให้หน่อย ไป...รีบไป"

"อือ ใช่ ธุระสำคัญมากซะด้วย รีบๆไป ข้าให้เอ็งคนละบาทเลยก็ได้"

สองผัวเมียช่วยกันคะยั้นคะยอเพชรกับหมึก แต่เพชรยังลีลาอีกว่า

"พี่เขาไม่มาหรอกพ่อ พี่คล้าวน่ะเขากลัว"

"เฮ่ย จะมากลัวอะไรกันวะ ข้าไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารอะไรซะหน่อย"

"เขากลัวพ่อกับแม่จะไล่ตะเพิดเขาอย่างหมูอย่างหมาน่ะสิ"

"ตายแล้ว ใครเขาจะไปทำอย่างนั้นได้ลงคอนะพี่นะ" ทับทิมพยักพเยิดกับก้อน

หมึกยิ้มเจ้าเล่ห์ หลังจากหันไปสบตากับทองคำอย่างรู้กัน

"พี่แว่นเขาบอกว่า เขาเป็นแค่ช่างตัดผม เดี๋ยวจะรังเกียจเขาเปล่าๆจ้ะ"

"โธ่...จะมาเจียมตัวเจียมตนอะไรเอาเวลานี้วะ เอ็งสองคนไปบอกเลยนะว่าจะมาหรือไม่มา ถ้าไม่มาข้าไม่ยอมยกลูกสาวให้นะโว้ย"

"อ๋อ...เข้าใจแล้ว จะให้ฉันไปบอกพี่คล้าวพี่แว่นว่าพ่อกับแม่ไม่ยกลูกสาวให้แล้วใช่ไหม ได้เลย ฉันจะไปบอกให้เดี๋ยวนี่ละ"

เพชรกับหมึกวิ่งออกไปอย่างว่องไวจนสองผัวเมียไล่ตะครุบตัวไม่ทัน

"เฮ้ยๆๆ ไอ้เพชร ไม่ใช่โว้ย ไม่ใช่"

"ตายแล้วพี่...ตายแล้ว ถ้าพ่อคล้าว พ่อแว่น เขาเกิดไม่ง้อขึ้นมาจริงๆ ลูกสาวหลานสาวเราจะเป็นยังไง"

"โธ่...ถามได้ ลูกสาวหลานสาวเราก็ขายไม่ออกน่ะสิ"

"นี่ไอ้ก้อน แม่ทับทิม ถ้าแกสองคนอยากจะพบเขาละก็ ทำไมไม่ไปหาเขาเองล่ะ" ทองคำโพล่งขึ้นมา

"โธ่...ใครจะไปกล้าล่ะจ๊ะ" ก้อนตอบเสียงอ่อย

"แกไม่กล้า ก็ปล่อยให้สองสาวนี่ขึ้นคานไปละกัน ไม่เห็นจะยากเลย"

ก้อนกับทับทิมมองหน้ากันกลุ้มๆ ทองกวาวกับบุปผาขำกันแทบตายแต่แกล้งทำเป็นก้มหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้

ooooooo

คล้าวกำลังขะมักเขม้นถากถางยกแปลงดินเตรียมปลูกผักโดยไม่ให้คอนหยิบจับทำอะไรเลย นอกจากเอาน้ำมาให้กิน

"พักเหนื่อยก่อนก็ได้นี่คล้าวเอ๊ย"

"ไม่หรอกจ้ะแม่ หนูไม่เหนื่อยหรอกจ้ะ แม่ดูนี่สิจ๊ะ" คล้าวก้มลงกอบดินร่วนขึ้นมาอวดแม่ "แผ่นดินของเราดินมันดีออกอย่างนี้ ปลูกอะไรก็งอกงามจริงไหมจ๊ะแม่"

คอนยิ้มรับ แล้วเหลือบไปเห็นสายใจเดินหิ้วปิ่นโตส่งเสียงโหวกเหวกเข้ามา

"ป้าคอนจ๋า พี่คล้าวจ๋า สายใจเอากับข้าวมาฝาก อร่อยๆทั้งนั้นเลยจ้ะ มากินกันเร้ว"

"ขอบใจนะสายใจนะ" คอนยิ้มเอ็นดู

"สายใจมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่คล้าวด้วยจ้ะ"

"มีเรื่องอะไรล่ะสายใจ...พูดมาสิ"

"พี่คล้าวต้องรับปากก่อนนะจ๊ะว่าสายใจพูดแล้วพี่คล้าวจะไม่เสียใจ แล้วก็เศร้าซึมจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ"

"พูดมาเถอะพี่รอฟังอยู่"

"สายใจพูดต่อหน้าป้าคอนเลยนะจ๊ะ คือ...สายใจมาคิดดูแล้ว สายใจว่าพี่คล้าวน่ะไม่เหมาะกับสายใจเลย" คล้าว ชะงักนิ่วหน้างงๆ "พี่คล้าวน่ะ ไหนบอกว่าจะไม่เสียใจไงจ๊ะ สายใจไม่น่าพูดเลย"

"พูดต่อเถอะสายใจ พี่ทนฟังได้"

"สายใจว่า...ผู้ชายในฝันของสายใจจริงๆเป็นยังไงสายใจพอจะรู้แล้วละ แต่ไม่ใช่ว่าพี่คล้าวไม่ดีนะจ๊ะ พี่คล้าวน่ะ ดีแสนดี แต่ดีอย่างพี่คล้าวน่ะไม่เหมาะกับสายใจหรอกจ้ะ"

คล้าวอมยิ้มล้อๆ "ต้องดีแบบหมู่น้อยใช่ไหมล่ะ"

"อุ๊ย พี่คล้าวน่ะ เมื่อกี้รับปากแล้วนะจ๊ะว่าจะไม่น้อยใจ แล้วอย่าไปโกรธไปเกลียดหรืออิจฉาหมู่น้อยเขานะจ๊ะ"

"แล้วหมู่น้อยเขาดียังไงไหนบอกพี่มาซิ"

"เขาซื่อดี เขาจริงใจ เขากล้าหาญ เขามีน้ำใจ เขาขยัน เขากินง่าย เขาร้องเพลงเพราะ เขาตัวดำดี สูงก็กำลังดี และที่สำคัญน่ะเขารักสายใจมากด้วยจ้ะ" พูดไปแล้วสายใจก็บิดไปมาอย่างเขินอาย จึงไม่เห็นคล้าวแอบหันไปยิ้มกับคอน ก่อนจะทำเป็นถอนใจแล้วบ่นว่าเสียดาย "พี่คล้าวน่ะ ตัดอกตัดใจจากสายใจซะเถอะนะจ๊ะ ไม่อย่างนั้นสายใจคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเลย"

"นี่สายใจ...ที่พี่บ่นว่าเสียดายน่ะ พี่เสียดายที่ทำไมสายใจเพิ่งมารู้เอาป่านนี้ว่าหมู่น้อยเขารักสายใจขนาดไหน ต่างหาก แต่พี่ก็ยังรักสายใจอยู่นะ" คล้าวแกล้งโอบไหล่สายใจ แต่เธอเบี่ยงหนีเขาทันที

"อุ๊ย ไม่ได้นะจ๊ะพี่คล้าว ไม่ได้เด็ดขาด รักสามเส้าน่ะ มันทรมานกันทุกฝ่ายเลย พี่คล้าวอย่ารักสายใจเลยนะจ๊ะ สายใจขอร้อง อย่ารักเด็ดขาดเลย"

"รักแบบน้องสาวก็ไม่ได้รึไง"

"พี่คล้าวน่ะ"   สายใจหน้าแตกทั้งอายทั้งเขินจนคอนอดขำไม่ได้

ooooooo

ความซื่อสัตย์และความดีของหมู่น้อยเป็นที่ประจักษ์ต่อผู้บังคับบัญชา   หมู่น้อยจึงได้รับเลื่อนตำแหน่งเป็นจ่า สร้างความปลาบปลื้มยินดีให้กับเจ้าตัวและเพื่อนพ้อง   รวมทั้งคนพิเศษของหมู่น้อยอย่างสายใจที่ดีใจออกนอกหน้ายิ้มหน้าบานตลอด พิธีการติดยศ

ส่วนแว่นก็สดชื่นรื่นรมย์ไม่น้อยหน้าใคร เมื่อวันนี้บุปผาออกมาพบแล้วแว่นมีโอกาสได้พูดเปิดใจ แต่พอจะแถมด้วยฉากรักหวานแหวว ตี๋กับไข่ก็แกล้งเสนอหน้ามาขัดจังหวะ ทั้งแว่นและบุปผาเขินอายเลยวิ่งไล่ตีสองคนนั้นอย่างหมั่นไส้ แต่สุดท้ายทุกคนก็สนุกสนานเบิกบานไปด้วยกัน

ขณะเดียวกันนั้น ทองกวาวพาทองคำมาถึงบ้านคล้าว คล้าวทั้งดีใจและแปลกใจรีบละมือจากงานออกมานั่งยองๆไหว้ทองคำอย่างนอบน้อม คอนตามมาอีกคนทำเช่นเดียวกันกับคล้าว ทองคำแย้มยิ้มให้สองแม่ลูก พลางลูบหัวคล้าวอย่างเอ็นดู

"คุณนายอุตส่าห์มาถึงนี่ เชิญบนเรือนเถอะค่ะ เชิญค่ะ ไปคล้าวไปลูก"

สองแม่ลูกกุลีกุจอต้อนรับแขกขึ้นเรือน เอาน้ำฝนมาให้ดื่ม  แล้วคอนยังจะให้คล้าวไปหาผลไม้มาอีก  แต่ทองคำบอกไม่ต้องลำบากหรอก  จากนั้นก็ไล่หนุ่มสาวออกไปก่อน ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน  คล้าวกับทองกวาวจึงพากันลงจากเรือนไป

"นี่แม่คอน ฉันขอถามตรงๆเลยนะ ทำยังไงฉันถึงจะมีหลานชายกะเขาซักคน" ทองคำเปิดประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม ทำเอาคอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...

ทองกวาวเดินนำคล้าวออกไปมุมหนึ่งซึ่งควายสองตัวของคล้าวกำลังเล็มหญ้าอย่าง เพลิดเพลิน คล้าวพยายามไขข้อข้องใจถามทองกวาวว่าย่าทองคำมาที่นี่ทำไม แต่ทองกวาว กลับบ่ายเบี่ยงว่าไม่รู้เหมือนกัน ทั้งๆที่เธอรู้อยู่เต็มอก คล้าว จึงตัดพ้อต่อว่าทองกวาวใจร้าย ก่อนจะรวบตัวเธอมากอดและหอมด้วยความรัก โดยไม่แคร์สายตาของควายสองตัวที่ทองกวาวบอกว่ามันแอบมองเราอยู่

ooooooo

เวลานั้น ก้อนกับทับทิมนั่งกอดเข่าถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าอย่างคิดไม่ตกอยู่ที่บ้านตัวเอง

"แม่คอนนี่เขาจะเอายังไงของเขากันเนี่ย"

"ก็นั่นน่ะสิพี่ ปล่อยให้เราคอยอยู่ได้ น่าจะมาเจรจาสู่ขอซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราวนะพี่นะ"

"เอ...หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจไม่อยากได้ทองกวาวมันไปเป็นลูกสะใภ้แล้ว"

"ได้ยังไงล่ะพี่ เด็กมันรักกันยังกะอะไรดีจะไปห้ามมันได้ยังไง เอ๊ะพี่ หรือว่าสินสอดที่เราเคยตั้งเอาไว้มันจะสูงเกินไป"

"เออ...จริงด้วยแฮะ ลดๆให้เขาหน่อยก็แล้วกันนะแม่ทับทิม เอาแค่ซักหมื่นสองหมื่นก็พอ ไม่ต้องเรียกถึงสิบหมื่นหรอก"

"มันก็ยังแพงเกินไปอยู่ดีน่ะแหละ"

"เอ...ยังแพงอยู่อีกเรอะ งั้นเอาแค่พันเดียวเป็นไง"

"มันก็ยังดูหน้าเลือดอยู่ดีนะพี่ พี่ลองคิดดูให้ดีนา คนดีๆเขาจะมาเป็นลูกเขยเราทั้งที เรายังคิดจะเรียกเงินจากเขาอีกเหรอ"

"จริงด้วยนะแม่ทับทิม ยังงั้นเราจะทำยังไงกันดีล่ะ"

"ก็ยกให้เขาฟรีๆไปเลยละกัน"

"ปัดโธ่แม่ทับทิม แม่ทับทิมนี่พูดตรงกับใจฉันเด๊ะเลย" ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน แต่เดี๋ยวเดียวก้อนก็เบรกหัวเราะแล้วกลับมาเครียดอีกครั้ง "แต่ถ้าเกิดยกให้เขาฟรีๆ แล้วเขายังไม่มาขออีก เราจะทำยังไง"

"พี่นี่พูดจาไม่เป็นมงคลเลย ถ้าเขาไม่มามันจะไปยากอะไร เราก็ยกลูกสาวเราไปให้เขาถึงที่เลยดีไหมละพี่"

"เอาอีกแล้วแม่ทับทิม พูดตรงกับใจฉันอีกแล้ว" 

ก้อนตบเข่าฉาดแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปด้วยกันกับเมียอย่างมีความสุข

เมื่อตกลงกันเช่นนี้แล้ว สองผัวเมียก็เดินหน้ามาที่บ้านคอน ปรากฏว่ามาเจอทองคำกับทองกวาวนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทองคำรู้ทั้งรู้แต่ก็แกล้งถามสองผัวเมียว่ามาทำอะไรกัน สองผัวเมียประดักประเดิดเขินอายไม่กล้าเอ่ย ทองคำรำคาญเลยดักคอว่า จะมาชวนลูกเขยไปเที่ยวบ้านล่ะสิ?

สองผัวเมียยิ้มแฉ่ง ตอบรับพร้อมเพรียงกัน แล้วก้อนก็อึกอักเอ้ออ้าชวนลูกคล้าวไปเที่ยวบ้านพ่อ คล้าวอึ้งไปอึดใจทำตัวไม่ถูก แล้วค่อยๆปั้นยิ้มออกมา

"ฉันก็อยากไปอยู่เหมือนกันล่ะจ้ะ แต่ต้องถาม...ถามแม่ดูก่อนจ้ะ"

ทับทิมขยับเข้าถึงเนื้อถึงตัวคอนทันที จับมือเหมือนสนิทสนมกันมาหลายชาติ

"แม่คอนจ๋า แม่คอนทำอย่างนี้มันก็ไม่ถูกนะจ๊ะ ในเมื่อเด็กมันรักกัน แล้วแม่คอนจะมาคอยกีดกันไม่ให้เด็กมันไปมาหาสู่กันน่ะมันเป็นไปไม่ได้ มันบาปรู้ไหมจ๊ะ"

"นั่นน่ะสิแม่คอน บาปที่สุดเลยรู้ไหม...เอาละ แม่ทับทิมว่าต่อไป"

"วันนี้ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันขอพูดแบบเปิดอกเลยละกัน ไม่ต้องอายกันแล้ว ถ้าพ่อคล้าวรักทองกวาวจริง..."

"ฉันก็ยกให้ฟรีๆ ได้ยินไหม ได้ยินกันชัดเจนทุกคนไหม" ก้อนเน้นย้ำ แต่ทุกคนนั่งนิ่งเหมือนไม่มีอารมณ์ใดๆ ขนาดทับทิมบอกอีกว่าสินสอดทองหมั้นแม้แต่บาทเดียวก็ไม่เอา ทุกคนก็ยังนิ่งไม่หือไม่อือ ทำเอาสองผัวเมียชักจะเก้อ เริ่มผืดลงทุกทีจนกลายเป็นแปลกใจ

"อ้าว ไม่มีใครดีใจกันเลยซักคนเหรอเนี่ย ฉันพูดจริงๆนะเนี่ย พ่อคล้าว ฉันไหว้ละ ลูกสาวฉันคนนี้เอาไปเลยพ่อคุณ" ก้อนไหว้คล้าวจริงๆ คล้าวตกใจรับไหว้แทบไม่ทัน

ทองคำถึงกับหัวเราะก๊าก "นี่เอ็งพูดกะใครวะไอ้ก้อน เอ็งจะยกอะไรให้ใคร"

"ฉันก็พูดกับแม่คอนเขาน่ะสิ"

"เอ็งพูดผิดคนซะแล้วละ ถ้าเอ็งจะยกลูกสาวให้เขาน่ะนะมันต้องผ่านเถ้าแก่เขาก่อนนะโว้ย"

"ก็แม่คอนไงจ๊ะ ไม่ถูกเหรอ"

"พ่อคล้าวน่ะเดี๋ยวนี้เขาเป็นหลานของข้าแล้ว ถ้าจะยกน่ะ ก็ต้องผ่านข้าก่อนโว้ย"

"หา!" สองผัวเมียอุทาน ตาพองก๋าไม่อยากเชื่อ คอนจึงอธิบายชัดๆว่า

"ใช่จ้ะ พี่ทองคำแกเมตตาคล้าวมัน ก็เลยขอคล้าวมันไปเป็นหลานบุญธรรมจ้ะแม่ทับทิม"

สองผัวเมียดี๊ด๊าดีใจ บอกว่าอย่างนี้ก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ แต่ทองคำสวนทันทีว่า

"มันก็ไม่ง่ายหรอกวะ ถ้าเอ็งสองคนอยากจะได้หลานชายข้าไปเป็นเขยละก็ พวกเอ็งต้องหามาให้ข้าสิบหมื่น"

สองผัวเมียสะอึกอึ้ง แล้วกลับไปนั่งหมดอาลัยตายอยากที่บ้าน บ่นว่าเวรกรรมจริงๆ เราสองคนทำกับเขาเอาไว้มาก กรรมมันเลยตามสนอง แล้วทีนี้จะทำยังไง เงินตั้งสิบหมื่นไม่ใช่น้อยๆ

เพชรกับหมึกแอบฟังอยู่เงียบๆ พอได้จังหวะก็ทำร่าเริงร้องเพลงสิบหมื่นเข้ามายั่วก้อนกับทับทิม ก้อนกำลังกลุ้มเลยไล่เตะทั้งคู่หนีกระเจิงไปพร้อมเสียงหัวเราะ

"เราจะทำยังไงกันดีล่ะพี่ ขืนเราทำขี้เหนียวยังงี้ ชาตินี้ ทั้งชาติก็ไม่ได้ลูกเขยอย่างพ่อคล้าวเขาน่ะสิ"

ขาดคำของทับทิม ก้อนตะโกนลั่นอย่างบ้าดีเดือดว่า สิบหมื่นเอาไปทำอะไร คนอย่างไอ้ก้อนน่ะถ้าจะมีลูกเขยทั้งที เอาไปเลยยี่สิบหมื่น

"เกทับไปเลยเหรอพี่"

"ใช่ เราทับไปเลย ยี่สิบหมื่น หมดตัวไม่ว่า ขอให้ได้ ลูกเขยคนนี้ก็แล้วกัน"

ทับทิมอึ้งไปนิดกับความใจป้าของก้อน ก่อนจะโดดกอดกันกลมด้วยความเต็มใจ...แล้ววันแห่งความสุขสมใจของสองฝ่ายก็มา ถึง ทั้งฝ่ายชายฝ่ายหญิงต่างยกขบวนขันหมากมาเจอกันครึ่งทาง โดยมีผู้คนจำนวนมากร่วมขบวนเป็นสักขีพยานอย่างชื่นมื่น คล้าวกับแว่นฐานะเจ้าบ่าวแต่งสูทสากลหล่อเฟี้ยว ส่วนสองเจ้าสาวทองกวาวกับบุปผาอยู่ในชุดไทยสวยงาม โดยมีกลุ่มเพื่อนของคล้าวกับแว่นบรรเลงเพลงสร้างความคึกคักครื้นเครงตลอด เวลา ผสมผสานด้วยเสียงโห่ที่ดังเป็นระยะ ธรรมรักษ์กับฤทัยแม้ไม่ใช่คนหนองทรายขาวแต่ก็ไม่พลาดมาร่วมงาน พลอยสนุกสนานไปกับทุกคนด้วย

เมื่อขบวนขันหมากสองขบวนมาบรรจบและรวมเป็นขบวนเดียวกัน  ทุกคนทุกฝ่ายต่างชื่นมื่นมีความสุขสุดๆ โดยเฉพาะก้อนกับทับทิมนั้นเริงร่าหน้าบานไม่แพ้สอง

คู่บ่าวสาว

ooooooo

อวสาน