วิหคหลงลม

นวลมองเกรียงไกรแล้วหวนนึกถึงอดีตตอนแรกเจอภุมวารี

“ฉันพบคุณผึ้งครั้งแรกที่ตลาด เราทั้งสองคนตกใจมาก เพราะแค่แวบเดียวที่เห็นหน้ากันมันเหมือนเราสองคนกำลังส่องกระจกอยู่ไม่มีผิด หลังจากนั้นคุณผึ้งก็พยายามติดต่อกับขอร้องให้ฉันสวมรอยเป็นเธอ ฉันไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยอมเพราะบุญคุณที่เคยช่วยเหลือฉัน คุณผึ้งบอกให้ฉันแต่งตัวเป็นเธอไปงานเลี้ยงกับคุณชาย แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่ร่วมมือกับเธอตบตาหลอกใครอีก แต่คุณผึ้งไม่ยอมหยุด เธอบุกมาเกลี้ยกล่อมฉันที่บ้าน บังคับให้ฉันยอมสวมรอยเป็นตัวเธอตลอดไป เพราะเธอคิดจะหนีไปอยู่กับคนรักของเธอ”

“ฉันปฏิเสธและพยายามไล่เธอกลับไป คุณผึ้งโมโหมาก ก็เลยคิดจะทำร้ายฉันให้ตกบันไดเพื่อให้ฉันตาย ทุกคนจะได้เข้าใจว่าเธอตายไปแล้ว แล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...นี่แหละค่ะคือสิ่งที่ฉันพยายามจะบอกกับทุกคน ฉันไม่ใช่คุณผึ้ง ฉันต้องการชีวิตของฉันกลับคืนมา”

“งั้นที่ผ่านมาพวกฉันก็เข้าใจเธอผิดมาตลอด

เธอไม่รู้อีโหน่อีเหน่กับสิ่งที่คุณผึ้งทำกับฉันและหญิงเล็ก”

นวลก้มหน้าสะอื้น ขณะที่ดาริกากับหญิงเล็กรู้สึกผิด คนอื่นๆพากันพูดอะไรไม่ออกเพราะสงสารนวล ทันใดนั้นภัทรยศพรวดพราดมาถึงหน้าห้อง ดาริกายังเคืองเขาไม่หายรีบขอตัวกลับทันที

เมื่อความจริงเปิดเผย นวลขอโทษที่ทำให้ทุกคนเข้าใจผิด แต่ชายใหญ่กับภัทรยศบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ พวกเราต่างหากที่ต้องขอโทษที่ปฏิบัติต่อเธอผิดไปเพราะเข้าใจว่าเธอคือภุมวารี

“แต่ถึงยังไงความสัมพันธ์ของเราก็จะไม่เปลี่ยนไป คุณยังเป็นผู้หญิงที่ผมเลือกที่จะรักเหมือนเดิมนะครับ” ชายใหญ่กล่าวหนักแน่นและสวมกอดนวลด้วยความรัก

ส่วนภุมวารีใบหน้าเสียโฉมเพราะน้ำกรด เธอนอนกระสับกระส่ายบนเตียงผู้ป่วย เกรียงไกรเฝ้าลูกตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง เมื่อลูกเห็นพ่อก็เอาแต่ร้องไห้ เกรียงไกรไม่โกรธกับเรื่องที่ผ่านมา แต่จะพาลูกสาวกลับบ้านทันทีที่หมออนุญาต

คำว่าบ้านทำให้ภุมวารีนึกถึงภาสกร เธอร่ำร้องตะเกียกตะกายจะไปหาเขาให้ได้ พยาบาลต้องเอายามาฉีดให้สงบลงโดยมีเกรียงไกรยืนดูอย่างเวทนา

ooooooo

ภาสกรยังไม่เผาศพน้องชาย แต่จะเก็บไว้เพื่อรอให้พ่อมางานโดยไม่รู้ว่าพ่อของเขาตายแล้วด้วยมือภุมวารี จนเมื่อเขารู้ข่าวภุมวารีโดนน้ำกรดจึงย้อนกลับมาที่โรงพยาบาล และได้รู้ข่าวร้ายจากตำรวจว่ามีคนพบศพทินกรลอยน้ำ สภาพร่างกายเน่าเปื่อยแทบจำไม่ได้ แต่รู้ว่าเป็นใครเพราะมีบัตรประชาชน

ขวัญเรือนสงสารภาสกรจับใจ  เธอยินดีช่วยเหลือเขาเท่าที่จะทำได้ในฐานะเพื่อนแท้คนหนึ่ง...

ชายใหญ่พานวลมากราบท่านพ่อที่วังเทวฉัตร ท่านชายยอมรับนวลเป็นสะใภ้เหมือนเดิมและได้มอบสร้อยคอที่เคยให้แต่หญิงเล็กไปเอากลับคืนมา นวลกราบท่านด้วยความซาบซึ้งในความเมตตา แต่จู่ๆเกรียงไกรเข้ามาขัดขวาง บอกว่าข้อสัญญาระหว่างตนกับชายใหญ่ยังคงมีอยู่ ตนยอมยกหนี้สินและไร่ภักดิ์ภิรมย์ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของชายใหญ่กับภุมวารี ไม่ใช่กับผู้หญิงคนอื่น

นวลสะอึก เหลือบตามองเห็นเกรียงไกรจ้องเขม็ง ไม่มีสายตารักใคร่ผูกพันเหมือนเมื่อก่อน

“เพราะฉะนั้นคุณชายจะต้องกลับไปดูแลลูกสาวผม ตามที่เราเคยตกลงกันไว้”

“หนูผึ้งแข็งแรงพอที่จะกลับบ้านแล้วหรือ”

“หมอบอกว่าบาดแผลที่หน้าสามารถผ่าตัดรักษาได้ แต่ต้องรอให้เนื้อเยื่อฟื้นฟูแข็งแรงเสียก่อน ผมก็เลยจะพายายผึ้งกลับบ้านเพื่อไปเยียวยาแผลทางจิตใจ และคงจะต้องรบกวนให้คุณชายช่วยเหลือเรื่องนั้น”

“ถ้าคุณเกรียงไกรต้องการแบบนั้น ผมก็จะกลับไปดูแลคุณผึ้ง แต่ผมจะพานวลไปด้วย”

เกรียงไกรจำยอม แต่ดูเหมือนภุมวารีไม่ต้องการ เธออยากพบแต่ภาสกร เมื่อกลับมาอยู่บ้านโดยไม่มีเขาจึงไม่มีความสุข พาลพาโลพูดจาดูถูกนวลว่าเป็นเมียน้อย ทำให้ชายใหญ่ไม่พอใจ