วิหคหลงลม
ตอนที่ 14
หลังจากไปก่อกรรมทำชั่วเอาไว้ทั้งเรื่องยิงจักรจมกองเลือดแล้วคิดว่าเขาตาย กับเรื่องที่ฆ่าทินกรด้วยงูพิษ ภุมวารีเกิดความหวาดระแวงจนอยู่ไม่เป็นสุข ฝันเห็นพวกเขามาหลอกหลอน
วันนี้ภุมวารีตัดสินใจจัดโต๊ะหมู่บูชาพระไว้หน้าบ้านและจะล้อมสายสิญจน์รอบห้อง โดยบอกภาสกรว่าเอาไว้ปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายไม่ให้มาเหยียบบ้านเรา ภาสกรแปลกใจว่าเธอเป็นอะไร ทำไมต้องทำขนาดนี้ หญิงสาวอ้างว่ากลัว เพราะเขาทำงานเลิกดึกดื่น ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว
“ก่อนหน้านี้ผมไม่เห็นคุณเคยกลัว”
หญิงสาวไม่ตอบ แต่ทำกระฟัดกระเฟียดกลบเกลื่อน
“ผมจะไปตามหาคุณพ่อที่บ่อน จะบอกให้ท่านกลับบ้านเร็วๆหน่อยมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
“ไม่ต้อง...คุณภาสก็รู้ว่าผึ้งกับคุณพ่อไม่ถูกโรคกัน ถ้าต้องทะเลาะกับคนแก่ ผึ้งยอมโดนผีหลอกดีกว่า”
ภุมวารีพูดแล้วหันไปขึงสายสิญจน์ต่อ ไม่อยากคุยกับภาสกรเรื่องนี้อีก
ส่วนที่วังเทวฉัตร หญิงเล็กกลับมาถึงก็โดนท่านพ่อมึนตึงใส่หลังรู้วีรกรรมของเธอจากชายใหญ่
มิหนำซ้ำท่านยังจะเดินทางไปเยี่ยมลูกสะใภ้ที่โรงพยาบาลด้วย
“ท่านพ่อเลิกชังน้ำหน้ามันตั้งแต่เมื่อไรคะ จำไม่ได้แล้วหรือว่ามัน...”
“พ่ออาจจะไม่ชอบใจพฤติกรรมของหนูผึ้งในบางเรื่อง แต่พ่อก็ไม่เคยคิดร้ายกับใครถึงตาย”
หญิงเล็กอึ้งแต่กลบเกลื่อนด้วยความโมโหของตัวเอง “ท่านพ่อก็เป็นไปกับเขาด้วย รวมหัวกันด่าหญิงทั้งที่หญิงทำลงไปก็เพื่อเทวฉัตรของเรา”
“อย่าเอาคำว่าเทวฉัตรมาแปดเปื้อนกับการกระทำของเธอนะหญิงภรณ์ภิรมย์ เธอไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อใครทั้งนั้น แต่เธอทำเพื่อตัวเอง เลิกพฤติกรรมแบบนี้ซะ ก่อนที่วันนึงเธอจะต้องรับผลของมันจริงๆ”
หญิงเล็กขัดใจแต่ไม่กล้าโต้เถียง พอท่านพ่อออกจากวัง เธอรีบออกไปบ้านดาริกาเพื่อหาเพื่อนคุยปรับทุกข์ แต่กลายเป็นยิ่งทุกข์กว่าเดิม เพราะดาริกามีท่าทีเย็นชาและพูดจาตัดเยื่อใย
“ที่บ้านนี้ต้อนรับเฉพาะเพื่อนฝูงคนสนิทของฉันเท่านั้น ส่วนบุคคลที่ฉันแค่รู้จัก กรุณาพูดธุระมาให้หมด แล้วก็กลับไปซะ”
“นี่เธอจะเลิกคบกับฉันเพราะเรื่องเล็กๆแค่นั้นน่ะเหรอ”
“เรื่องเล็กงั้นเหรอ...ใช่สิ มันไม่ได้เกิดกับเธอ มันถึงเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับฉัน มันทำลายเกียรติศักดิ์ศรีของฉันทั้งชีวิต”
หญิงเล็กผงะ ยังไม่รู้เรื่องแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ดาริกายิ่งพูดก็ยิ่งสะเทือนใจ
“แผนชั่วของเธอที่พยายามยัดเยียดฉันให้พี่ชายใหญ่มันทำให้ฉันต้องกลายเป็นของคุณยศ เธอทำกับฉันขนาดนี้ยังจะให้ฉันนับเธอเป็นเพื่อนอีกเหรอ”
หญิงเล็กตกตะลึงพรึงเพริดจับต้นชนปลายไม่ถูก อยากให้อีกฝ่ายอธิบาย แต่ดาริกาถอยหนีพร้อมสะอื้นออกมา วินาทีนั้นเองหญิงเล็กเข้าใจทุกอย่าง หน้าตาตื่นตกใจเพราะรู้สึกผิดจริงๆ
“ยายดาว...ฉันเสียใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“คำเสียใจของเธอไม่มีประโยชน์กับฉัน กลับไปซะ แล้วจำไว้ว่าบ้านนี้ไม่ต้อนรับเธออีกแล้ว ภรณ์ภิรมย์”
หญิงเล็กไม่กล้าตอแย ได้แต่เดินหน้าสลดออกไปดาริกามองตามทั้งน้ำตาแล้วหันกลับจะขึ้นห้อง แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นพ่อแม่ยืนตะลึง...หญิงสาวใจหายวาบรู้ว่าพ่อแม่ได้ยินทั้งหมด
ooooooo
หลังจากนั้นไม่นาน ยุทธพาภัทรยศมานั่งก้มหน้านิ่งด้วยความละอายตรงหน้าพ่อแม่ของดาริกา
“ฉันเลี้ยงลูกมาอย่างทะนุถนอมตั้งแต่อ้อนแต่ออก ไม่นึกว่าจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
“เสียแรงที่ผมอุตส่าห์ไว้ใจ ไม่นึกว่าลูกคุณยุทธจะกล้าทำแบบนี้”
“ผมต้องกราบขอโทษคุณอาทั้งสองอีกครั้งครับ”
“ขอโทษแล้วมันเอาเนื้อตัวของลูกสาวฉันคืนมาได้ไหม”
“เจ้าสัวจะให้พวกผมทำยังไงก็ว่ามาเถิดครับพวกผมยอมทุกอย่าง แม้กระทั่งแจ้งตำรวจจับไอ้ยศข้อหากระทำชำเรา ผมก็จะไม่ขัดขวาง”
“ทำอย่างนั้นลูกผมก็ไม่พ้นเสียหายอยู่ดี เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คุณยศต้องรับผิดชอบลูกสาวผม”
“คุณคะ ไม่ถามความเห็นลูกก่อนหรือ”
พ่อแม่ยังไม่ทันถามความเห็นลูกสาว ภัทรยศชิงพูดว่า ถ้าดาริกายังไม่พร้อมก็หมั้นกันไว้ก่อน...แต่แล้วคำตอบของเธอก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มหน้าบาน
