วิหคหลงลม
ตอนที่ 12
หญิงเล็กคาใจเรื่องระหว่างชายใหญ่กับดาริกาที่อุตส่าห์วางแผนดิบดี จึงลากขิมมาซุบซิบกันสองคน
“มันยังไงกันเนี่ยตกลงยาของแกได้ผลหรือเปล่า พี่ชายใหญ่กับยายดาวท่าทางแปลกๆทั้งคู่ แต่ถ้าเมื่อคืนเขาอยู่ด้วยกัน ทำไมถึงไม่ยอมรับออกมา”
“อาจจะอายก็ได้นะคะ ก็คุณยศดันโผล่มาวันนี้พอดี”
“ก็จริง พี่ชายใหญ่อาจจะละอาย เพราะถือว่ายังมีนังผึ้งเป็นเมียตามกฎหมายอยู่ ส่วนยายดาวก็คงกระดากที่ตัวเองกำลังจะเป็นมือที่สาม...โอ๊ย แล้วฉันจะรู้แน่ได้ยังไง ถามตอนนี้ก็คงไม่ได้คำตอบ”
“ใจเย็นๆค่ะคุณหญิง เอาเป็นว่าถ้าอยากรู้แน่ ลองอีกซักรอบดีไหมคะ แล้วเราก็จับให้ได้คาหนังคาเขา จะได้ชัดเจนกันไปเลย” ขิมควักยาออกมาอวดให้ดูว่ายังไม่หมด หญิงเล็กตีมือ
“นังบ้า แล้วแกจะให้ฉันอ้างอะไรอีก ไม่เห็นเหรอว่ากว่าจะหว่านล้อมให้สองคนนั่นกินยาของแกเข้าไปได้ ต้องวางแผนกันซับซ้อนขนาดไหน ยาเนี่ยเอาซ่อนไว้ก่อน เอาไว้ให้จนปัญญาจริงๆค่อยว่ากัน”
ขิมรับคำแล้วรีบเก็บยาใส่กระเป๋าไว้อย่างเดิม ทันใดคนงานหญิงพรวดพราดเข้ามาบอกหญิงเล็กให้ไปที่หน้าไร่...เมื่อไปถึงก็เห็นเอื้อยนั่งรถมากับนายจวน จะเข้ามาในไร่ให้ได้เพราะจะมาหาคุณผึ้ง แต่หญิงเล็กโวยวายไม่ยอม
สองฝ่ายทุ่มเถียงกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่เอื้อยจะให้นายจวนขับรถชนรั้วเข้าไปจนได้ หญิงเล็กโมโหมากแผดเสียงด่าเอื้อยราวกับแม่ค้าปากตลาด ยืนยันว่านายของเอื้อยไม่ได้อยู่ที่นี่ พอชายใหญ่กับภัทรยศวิ่งออกมาดู หญิงเล็กฟ้องพี่ชายทันที
“นังเอื้อยมันบ้า มันทึกทักว่านังผึ้งมาอยู่ที่ไร่นี้ หญิงบอกว่าไม่อยู่มันก็ไม่เชื่อ บุกรุกจะเข้ามา พี่ชายใหญ่ดูสิคะ รถมันชนรั้วไร่เราพังไปทั้งแถบ”
“คุณผึ้งอยู่ที่นี่หรือครับคุณชาย ผมยังไม่ได้พบ” ภัทรยศถามงงๆ
“ไม่อยู่ เธอเข้าใจผิดแล้วเอื้อย ฉันเป็นคนไล่นายเธอไปเอง คุณผึ้งไม่ได้กลับมาที่นี่อีกหลังจากวันนั้น”
“แต่คุณผึ้งไม่ได้กลับไปที่บ้านนะคะคุณชาย พี่จวนบอกว่าคุณผึ้งให้พี่จวนทิ้งเธอไว้ที่ไร่ เธอจะหาทางเข้าไปเอง”
“จริงครับ คุณผึ้งบอกว่าเธอจำเป็นต้องอยู่ที่ไร่ครับ”
“จะอยู่ได้ยังไง ก็ฉันไม่อนุญาต” พูดแล้วชายใหญ่เอะใจ เดินนำลิ่วไปคาดคั้นรุจน์ก่อนจะมาพบเมียตัวดีอยู่ที่นี่จริงๆ “คุณนี่เองที่ไอ้รุจน์มันอ้างว่าเป็นคนงานใหม่”
“ผมขอโทษครับคุณผึ้ง ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ” รุจน์พูดหน้าจ๋อย
“แล้วถ้าเดาไม่ผิด คุณนั่นแหละที่ทำให้ผมต้องเรียกคนงานออกมาตามล่าทั้งคืน เพราะคิดว่าเป็นผู้บุกรุก อุตริอะไรขึ้นมาถึงได้อยากทำตัวเป็นตีนแมว”
นวลน้ำตาคลอเพราะชายใหญ่พูดจาไม่มีเยื่อใย ทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งจะนอนด้วยกันหยกๆ
“ก็คุณชายไม่ยอมให้ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ ฉันถึงต้องแอบเข้ามา อย่าโทษรุจน์เลยค่ะ”
“ผมไม่โทษคนของผมแน่ เพราะมันคงคิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นมาเองไม่ได้”
“เอื้อยเป็นห่วงคุณผึ้งมากนะคะ ทีแรกก็นึกว่าคุณผึ้งกลับมาอยู่กับคุณชายแล้ว ต้องคาดคั้นพี่จวน
อยู่นานว่าแอบมาทิ้งคุณผึ้งไว้ มันน่านัก” เอื้อยหันไปค้อนจวนที่ยืนตัวลีบ
“อย่าว่านายจวนเลยจ้ะพี่เอื้อย ฉันสั่งไว้อย่างนั้นเอง”
“ทำให้คนเดือดร้อนไปทั่ว สนุกนักหรือคุณผึ้ง” ชายใหญ่เสียงแข็งไม่พอใจ ทำให้นวลโมโหขึ้นมาประชดกลับ
“ใช่ค่ะ ฉันสนุก เสียดายที่ฉันยังไม่ทันจะทำให้คุณชายเดือดร้อนอะไรเลย”
“ทำไมผมจะไม่เดือดร้อน ถ้าคุณมาซุกซ่อนอยู่ที่นี่แล้วเป็นอะไรขึ้นมา พ่อคุณไม่มาฉีกอกผมหรือไง”
“ก็แล้วทำไมคุณชายต้องห้ามฉันกลับมาที่นี่ด้วยล่ะ”
ชายใหญ่แยกเขี้ยวอยากจะดุต่อ แต่ภัทรยศรีบเข้ามาแทรกเพราะทนไม่ไหว
“เอาล่ะครับๆ ผมขอเป็นกรรมการห้ามมวยแล้วกัน เดี๋ยวจะเล่นนอกกติกากันเสียก่อน เอาเป็นว่า เมื่อเห็นว่าคุณผึ้งสบายดี คุณชายก็อย่าโมโหเลยครับ ส่วนคุณผึ้งก็ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ กลับไปอยู่ที่บ้านพักเหมือนเดิมเถอะครับ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ ในเมื่อเจ้าของไร่ตัวจริงไม่เต็มใจ ฉันก็จะไม่รบกวนให้เขาลำบาก”
“โธ่...จะมาอยู่อย่างนี้ได้ยังไงคะคุณผึ้ง”
“ขอแค่มีที่อยู่ที่กิน ฉันอยู่ตรงไหนก็ได้จ้ะพี่เอื้อย” นวลพูดแล้วมองหน้าชายใหญ่อย่างท้าทาย
“ก็ตามใจ ถ้าคิดว่าอยู่ได้ก็อยู่ไป แต่อย่าสร้างความเดือดร้อนให้ผมก็แล้วกัน” ชายใหญ่หันหลังกลับเดินดุ่มไปทันที ภัทรยศกับรุจน์รีบตาม นวลมองตามชายใหญ่ด้วยความน้อยใจเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...
ooooooo
