เสือสั่งฟ้า2 พยัคฆ์ผยอง
ตอนที่ 21
งามตาเดินหน้าเอียงๆซ่อนซีกที่เป็นแผลพุพอง ถือถาดอาหารเข้ามาให้ราชาวดีที่ห้องรับรอง บอกว่าพ่อเลี้ยงให้เอามาให้ รีบกินเสีย
ราชาวดีมองงามตานิ่ง พลางถอดเครื่องทองที่ประดับทั้งหมดใส่มืองามตา บอกว่า
“เครื่องประดับพวกนี้ พ่อเลี้ยงให้เราใส่ไว้ ตอนนี้เป็นของเธอแล้วนะงาม” งามตาโยนคืนตะคอกว่าตนไม่ใช่ขอทาน “เราไม่ได้คิดอย่างนั้น เราแค่เป็นห่วง ถ้าเราตาย งามต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้ ไปใช้ชีวิตที่เหลือเป็นคนใหม่นะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เราอโหสิให้ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน”
“แต่ฉันเกลียดเธอ” งามตาจ้อง แววตาแค้น เอามีดที่ซ่อนไว้ออกมาเดินเข้าหาราชาวดีอย่างมุ่งร้าย
ooooooo
ภูมินทร์โทรศัพท์คุยกับเสือทับ บอกว่าทุกอย่างเป็น ไปตามแผน รองฯอำนายบอกว่าท่านอธิบดีตอบรับคำเชิญ มางานวันเกิดตนแล้ว ถามว่าทางเสือทับเป็นอย่างไรบ้าง
“ป่านนี้ศรีแพรคงกำลังทำงานให้เราอยู่ หายห่วงได้ พวกข้าจะออกไปฉลองกันล่วงหน้าสักหน่อย เชิญพ่อเลี้ยงหาความสุขกับเจ้าสาวตามสบาย” เสือทับพูดอย่างย่ามใจ แล้วพาแหลมกับแต้มออกไป
พอเสือทับคล้อยหลังไป นุกูลซึ่งบัดนี้ผมเผ้ารุงรังมีรอยสักเต็มตัว ตาขวาง มีใบพลูเหน็บหูกำบังกายก็โผล่ออกมา!
ภูมินทร์เข้าไปหาราชาวดีบอกว่ามาทวงสัญญาจากเจ้าสาว เธอมองหน้าบอกว่าตนพร้อมแล้ว
“พี่รอวันนี้มานานแล้วรู้ไหม” ภูมินทร์ถอดเสื้อคลุมออก ตรงเข้ากอดซุกไซ้ ราชาวดีเบี่ยงๆตัวที่ซ่อนมีดไว้ข้างหลัง เธอเริ่มลังเลเมื่อนึกถึงที่คุยกับงามตาก่อนหน้านี้ที่งามตาบอกว่า “ฉันเกลียดเธอ” ราชาวดีพูดอย่างปลงแล้วว่า
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน อยากจะฆ่าฉัน ลงมือเลยงาม ฉันตั้งใจอยู่แล้วว่า ขอตายดีกว่าต้องตกนรกทั้งเป็น”
ราชาวดีหลับตารอความตาย แต่งามตากลับเอามีดยัดใส่มือเธอ พูดในสิ่งที่ราชาวดีคาดไม่ถึงว่า
“แทนที่จะหนีปัญหาด้วยความตาย สู้ฆ่าไอ้คนชั่วที่มันเป็นต้นเหตุไม่ดีกว่าหรือ”
ขณะราชาวดีตัดสินใจเงื้อมีดเตรียมแทงภูมินทร์สุดแรงนั้น เสียงสมุนที่อยู่หน้าห้องร้องขึ้น ประตูถูกถีบออก นุกูลพุ่งเข้ามาจ้องภูมินทร์ตาขวาง ภูมินทร์ถามอย่างไม่เชื่อสายตาว่า “แกถูกจับเข้าสถานพินิจไปแล้วนี่”
“ฉันหนีออกมา หลบอยู่ในป่าช้าเพื่อฝึกอาคมรอวันที่จะฆ่าแกไงไอ้ภูมินทร์!”
นุกูลใช้มีดหมอพุ่งเข้าแทง แต่ภูมินทร์หลบทันอัดนุกูลกระเด็น แล้วถอดถุงมือสะบัดพิษใส่ขานุกูลจนเข่าทรุด
นุกูลกระชากเครื่องรางจากเอวร่ายคาถาฟาดใส่ภูมินทร์เหมือนแส้ แม้ภูมินทร์จะโดนไปหลายทีแต่เขาก็สะบัดพิษใส่แขนนุกูลจนเครื่องรางร่วงจากมือ!
ภูมินทร์จ้องนุกูลอย่างอำมหิตก้าวเข้าเอามือวางบนกระหม่อมหมายให้ตายอย่างทรมาน ราชาวดีทนดูไม่ได้อ้อนวอนขออย่าทำอะไรนุกูลเลยเพราะเขาเป็นคนดี ภูมินทร์ยอมเอามือออก สั่งลูกน้องให้เอาร่างที่หมดสติไปทิ้งให้ไกลๆพูดกับนุกูลทั้งที่เขาหมดสติว่า
“หวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเจอหน้าแก” เมื่อสมุนเอาร่างนุกูลออกไปแล้ว ภูมินทร์บอกราชาวดีว่า “วันนี้วดีพักผ่อนเถอะ ไว้พี่จะมาทวงสัญญาวันหลัง” แล้วเดินออกไปเพื่อรักษาตัวจากการต่อสู้กับนุกูล
ooooooo
ที่ริมน้ำในป่าใกล้อิสุโร หาญถอดเสื้อยืนอยู่ริมลำน้ำใหญ่ เตรียมอัญเชิญท่านพญานาคราชมาประทับร่างกล้า บอกกล้าว่า
“แต่ท่านจะยอมถ่ายทอดวิชาขั้นสุดท้ายให้เอ็งรึไม่ ขึ้นอยู่กับความสามารถของเอ็ง”
“ผมพร้อมครับปู่ ผมต้องฝึกคัมภีร์นาคราชขั้นสุดท้ายให้ได้ ถ้าไม่สำเร็จผมจะไม่กลับขึ้นมา”
หาญพยักหน้าพอใจ แล้วทั้งสองก็กระโดดลงน้ำไป นั่งสมาธิอยู่ตรงข้ามกัน หาญท่องมนต์อัญเชิญพญานาค ครู่เดียวภาพรางๆของพญานาคก็ว่ายวูบเข้าประทับตัวหาญ พอหาญลืมตาขึ้นกลายเป็นแววตาพญานาค!
“ข้ารอเจ้าอยู่ จงรับบทเรียนขั้นสุดท้าย” เสียงหาญกลายเป็นเสียงพญานาค
กล้าเป่ามนต์ที่แขนปรากฏเกล็ดพญานาคสีทอง ทะยานเข้าต่อสู่กับหาญทันที
นาคราชในร่างหาญโจมตีกล้า กล้าปล่อยหมัดใส่หาญกระเด็น หาญแกล้งทำให้ร่างลอยนิ่ง เสียงหาญสั่ง
“ฆ่าปู่ของเจ้าเสีย แล้วข้าจะมอบวิชาให้แก่เจ้า ถ้าเจ้าไม่ทำ ทั้งเจ้าและปู่ของเจ้าจะต้องจมอยู่ใต้บาดาลนี่ตลอดกาล”
กล้าตัดสินใจเข้าไปถ่ายพลังให้หาญแทน
ศรีแพรมายืนอยู่ริมน้ำ เอาขวดใส่ยาพิษเล็กๆออกมาเตรียมหยอดลงน้ำ แต่ยิ่งยศเดินเข้ามาพอดีถามว่าเห็นหาญกับกล้าไหม ศรีแพรบอกว่าเห็นโดดลงไปในน้ำแล้วไม่โผล่ขึ้นมาเลย บอกยิ่งยศให้ลงไปช่วย กระเต็นตกใจถามว่าสองคนนั้นจะเป็นอันตรายไหม
ทันใดนั้นหาญพุ่งลอยตัวขึ้นมายืนที่ริมตลิ่ง กระเต็นถามว่ากล้าล่ะ ไม่ทันสิ้นเสียงกล้าก็ลอยตัวพุ่งขึ้นมาม้วนตัวยืนผงาด ปรากฏรอยสักพญานาคพันที่แขนสองข้างอย่างสวยงาม หาญอุทาน “ท่านพญานาคราช!”
“เจ้าหนุ่มผู้นี้ได้ก้าวพ้นจากมิจฉาทิฐิ แก้ปัญหาด้วยสติปัญญา ข้าจึงมอบวิชานาคราชขั้นสุดท้ายให้แก่มัน” เสียงกล้ากลายเป็นเสียงพญานาค พริบตานั้นพญานาคเคลื่อนออกจากร่างกล้า กล้ารู้สึกตัวถามงงๆว่าตนมาอยู่บนนี้ได้อย่างไร
“เอ็งผ่านการทดสอบน่ะสิ ข้ายินดีด้วย กล้าเอ็งสำเร็จวิชานาคราชแล้ว”
ทุกคนดีใจ ศรีแพรทำเป็นยินดีจะไปหาฟืนมาหุงข้าวให้กินกัน หาญเห็นขวดยาพิษตกที่พื้นหยิบขึ้นดูอย่างรู้ทัน แต่พอยิ่งยศถามว่ามีอะไร หาญกลับบอกว่า เปล่าแล้วเอาขวดยาซ่อน
ศรีแพรที่ถูกมนต์สะกดของเสือทับ ถือมีดเข้าไปข้างหลังหาญหมายทำลายลูกสะกดที่คอ หาญรู้ตัวจับมือไว้ ทันใดนั้นหาญเห็นเงาเคลื่อนไหนวูบวาบข้างนอกจึงวิ่งไปดู เป็นคะนึงนิจนั่นเอง แต่ศรีแพรที่วิ่งตามมากลับไม่รู้จักคะนึงนิจ ทำให้หาญเชื่อว่าศรีแพรไม่ปกติแน่!
กล้าเดินเข้ามา คะนึงนิจดีใจมากวิ่งเข้าไปกอด ระหว่างนั้นหาญจับตาดูศรีแพรที่ยังมองคะนึงนิจอย่างคนไม่รู้จัก...
ooooooo
เมื่อพากันไปที่อิสุโร คะนึงนิจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง หาญพึมพำอย่างแค้นใจไม่นึกว่าตำรวจจะยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจของพ่อเลี้ยงภูมินทร์ ยิ่งยศโมโหถามว่าตำรวจดีๆหายไปไหนหมด!?
“มีสิ...ยังมีเหลืออยู่อีกคน” กระเต็นเอ่ยขึ้น กล้าถาม ว่าใคร “ท่านอธิบดีไง แม่รับรองว่าท่านเป็นคนดี ถ้า ท่านรู้ว่าลูกน้องยอมไปรับใช้คนชั่ว ท่านต้องไม่ยอมแน่”
“งั้นเราก็ต้องเข้าถึงตัวอธิบดีให้ได้” หาญตัดสินใจ
เวลาเดียวกัน รองฯอำนวยก็สั่งเปลี่ยนทีมอารักขาอธิบดีอ้างกับผู้บังคับการว่าเพราะทีมเดิมติดภารกิจอื่น เห็นผู้บังคับการสงสัย ระแวง ก็เอาเรื่องเงินค่ารักษาลูกขึ้นมาขู่หมายให้สยบต่ออำนาจเงิน แต่ผู้บังคับการสวนไปอย่างไม่พอใจว่า
“ถ้าลูกผมรู้ความจริงว่าเงินที่รักษาเขาได้มายังไง เขาอาจจะอยากตายมากกว่า” พูดแล้วเดินออกไปทันที
รองฯอำนวยบอกกับเสือทับที่กำบังกายอยู่ว่าท่าทางจะไม่ดีแล้ว เสือทับจึงส่งแหลมกับแต้มไปดักทำร้ายผู้บังคับการที่รีบเดินทางไปบ้านอธิบดีด้วยความเป็นห่วง มันทั้งสองใช้พร้ากะซวกจนผู้บังคับการล้มลง ก่อนหายตัวไป
หาญกับศรีแพรหายไป ยิ่งยศจึงให้กล้า กระเต็นและคะนึงนิจล่วงหน้าไปก่อนตนตามเจอหาญแล้วจะตามไป
ศรีแพรหนีหาญเข้าไปในป่ามองหาเสือทับ หาญตามมาทันเอาขวดยาพิษออกมาให้ดูถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ศรีแพรเปิดเผยตัวทันที มองหาญอย่างแค้นใจกล่าวโทษว่าเพราะพวกหาญฆ่าพ่อตน ย่ำยีตน ตนต้องแก้แค้นให้พ่อ
“เอ็งถูกมนต์สะกดจากไอ้ทับ มันคงใส่ร้ายข้าให้เอ็งฟังน่ะสิ” หาญบอกแต่ศรีแพรไม่เชื่อพุ่งเข้าเอามีดแทง หาญหลบกอดศรีแพรไว้แน่นแล้วเอาลูกสะกดหัวใจสิงห์ออกมาจี้ที่หน้าผากศรีแพร เธอจึงได้สติ แต่พริบตาเดียวก็ร้องปวดหัวตาขวาง ดิ้นพราดๆปัดลูกสะกดกระเด็นแล้ววิ่งหนีไปในถ้ำ
หาญรู้ว่าเธอถูกสะกดอีกแล้ว วิ่งตามเข้าถ้ำไปอย่างเป็นห่วง ที่แท้เป็นแผนลวงหาญเข้าไปของเสือทับ แต่หาญก็เป่ามนต์ใช้หมัดธนูมือกำราบสมุนเสือทับที่รุมกันเข้ามาเล่นงาน
เสือทับร่ายคาถาลิงลมต่อสู้กับหาญที่ปลุกเหล็กไหลขึ้นมา แม้ร่างหาญจะกลายเป็นเหล็กที่ยิงฟันไม่เข้า แต่ก็ถูกเสือทับเอาพร้าสับเชือกข้างตัว เสกเชือกกลายเป็นกรงเหล็กกล้าขังหาญไว้ ทำให้หมัดธนูมือของหาญทำอะไร ไม่ได้ชกไปตัวเองก็กระเด็นออกมาจนทรุด
“ฮ่าๆๆ! เอาสิ เอาเล้ย เอ็งจะว่าคาถา ว่าอาคมบทไหนก็เชิญ ยังไงมันก็ยกลูกกรงเหล็กกล้าที่ข้าลงอักขระไว้ไม่ได้ง่ายๆหรอก” พลางเสือทับเอาหุ่นออกมาดึงเข็มออกจากหุ่นแล้วเป่ามนต์ทำให้ศรีแพรฟื้นขึ้นมา หาญดูรู้ว่าศรีแพรต้องมนต์ของเสือทับ
หาญไม่เพียงถูกขังอยู่ในกรงเหล็กกล้า เสือทับยังวางระเบิดเวลาไว้ใต้กรงอีกด้วย พูดเย้ยก่อนพาทุกคนแหวกอากาศออกไปว่า
“เสียใจด้วยนะ ที่เอ็งจะไม่ได้เห็นไอ้กล้าหลานรักกลายเป็นโจรชื่อกระฉ่อนปล้นแล้วฆ่าอธิบดีกรมตำรวจกลางงานเลี้ยง ฮ่าๆๆ”
กล้าพากระเต็นและคะนึงนิจแหวกอากาศย่นระยะทางไปที่บ้านอธิบดีกรมตำรวจ ตำรวจที่นั่นจำได้กรูกันเข้ามาเล่นงาน ถูกกล้าร่ายคาถามหาอุดทำให้ตำรวจยิงไม่ออก กล้ายังใช้คาถาปัดอาวุธจนปืนร่วงจากมือแล้วตามไปซัดจนสลบหมด
กระเต็นบอกให้แยกย้ายกันหาตัวอธิบดี เตือนให้ทุกคนระวังตัวด้วย แต่ไม่มีใครเจอตัว จนฉุกคิดว่าท่านอาจจะอยู่ที่บ้านภูมินทร์แล้ว พอจะพากันไปก็เจอผู้บังคับการที่บาดเจ็บสาหัสโซซัดโซเซเข้ามาบอกก่อนสิ้นใจว่า
“ช่วยท่านอธิบดีด้วย...พวกมัน...พวกมันจะฆ่าท่านอธิบดีในงานเลี้ยงของภูมินทร์...”
กล้าร้อนใจ เชื่อว่าพวกมันต้องจับท่านอธิบดีไปที่ไหนสักแห่ง คะนึงนิจฉุกคิดได้บอกว่าตนรู้แผนของภูมินทร์แล้ว เธออาสาจะเข้าไปสืบให้เอง กล้าเตือนว่าเวลานี้ภูมินทร์ไม่ใช่คนแต่เป็นปีศาจไปแล้ว ถ้าเขาจับได้ว่าเธอหักหลังอาจไม่เอาไว้แน่ คะนึงนิจสบตากล้าพูดอย่างตัดสินใจเด็ดเดี่ยวว่า
“ตอนนี้ตัวนิจเองก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว ไร้บ้าน ไร้ญาติพี่น้อง เหลือแต่เพื่อนที่นิจรัก...พี่ภูก่อกรรมมามาก นิจเป็นน้องควรทำอะไรที่มันถูกต้องบ้าง ถ้าจะตาย นิจก็ขอทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ทิ้งไว้บ้าง”
ooooooo
ขณะหาญกำลังอยู่ในความเป็นความตายจากระเบิดที่เหลือเวลาอีกเพียง 14 วินาทีนั่นเอง ยิ่งยศก็พรวดเข้ามา พอรู้ว่าระเบิดเวลากำลังจะทำงาน ยิ่งยศบอกว่าตนหยุดมันได้
หาญตะโกนบอกว่าอันตรายอย่าไปแตะมัน บอกให้ยิ่งยศรีบออกไปก่อน
“ไม่โว้ย...เราต้องออกไปด้วยกัน” ยิ่งยศตะโกนตอบ พอดีสมุนเสือทับสองคนถือพร้าเข้ามาจะฟัน หาญตะโกนบอกทำให้ยิ่งยศหลบทันแล้วหันไปเล่นงานสมุนทั้งสอง คนหนึ่งถูกจับบิดคอหักตาย อีกคนถูกถีบลงไปนอนจุก
ยิ่งยศพุ่งเข้าไปเอาพร้าฟันเครื่องตั้งเวลาจนพังยับ แล้วเข้าไปช่วยหาญยกกรงเหล็ก ปรากฏว่ายังมีระเบิดเวลาอีกเครื่องที่ติดอยู่บนผนังถ้ำ ที่เหลือเวลาอีกเพียง 9 วินาที ทั้งสองรู้ว่าทำลายมันไม่ทันแน่จึงช่วยกันยกกรงเหล็กวิ่งออกไป ไม่ทันพ้นปากถ้ำก็เจอสมุนเสือทับอีก 2 คน วิ่งเข้ามา ถูกหาญซัดจนเซแล้วพากันวิ่งออกไป
สมุนเสือทับ 2 คนควักหุ่นพยนต์ออกมาโยนข้ามหัวพวกหาญไป หุ่นพยนต์กลายเป็นชายร่างยักษ์ถือกระบองหนามขวางทาง ยิ่งยศตะโกนบอกหาญว่า “แกต้องรอด จำไว้” แล้วพึมพำคาถาเสือเผ่นตะโกนบอกหาญ “ไป...ไปช่วยพวกกล้า”
สิ้นเสียง ยิ่งยศกระโจนเข้ายันหุ่นพยนต์ทั้งสองไว้ หาญลังเล ยิ่งยศตะโกนเร่งให้รีบหนีไป เพียงหาญตัดสินใจหันหลังวิ่งไปเท่านั้น ก็เกิดเสียงระเบิด ตูม!! ไฟลุกโชนทันที หาญหันมองตะโกนน้ำตาคลอ...
“ไอ้ยิ่ง!!!”
ooooooo
ที่บ้านรับรองของภูมินทร์ ทั้งภูมินทร์และเสือทับต่างฮึกเหิมเชื่อว่าหาญต้องตายแน่ เมื่อหาญตายกล้าก็หมดพิษสง พวกตนจะขยี้เมื่อไรก็ได้ เสือทับเสนอว่าตอนนี้ต้องเร่งกำจัดอธิบดีกรมตำรวจให้ได้ตามแผนก่อน
แต่แผนไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อลูกน้องเสือทับอุ้มร่างคะนึงนิจที่อิดโรยสะลึมสะลือผ่านมาหมายเอาไปเคลม ภูมินทร์เห็นว่าเป็นคะนึงนิจ เขาสั่งให้มันวางไว้บนโซฟา พอเธอรู้สึกตัวก็อ้อนวอนพี่ชายให้ช่วย
ตนด้วย ศรีแพรเข้ามาเห็น บอกภูมินทร์ว่า
“ผู้หญิงคนนี้เป็นพวกไอ้หาญ ข้าเห็นมันที่อิสุโร”
“ยัยนิจ แกคิดจะทำอะไร แกมาเป็นสายให้ไอ้กล้ามันเหรอ” ภูมินทร์ตะคอก คะนึงนิจไม่ทันตอบ เสือทับก็เอามือจับชีพจรเธอบอกภูมินทร์ว่า น้องสาวพ่อเลี้ยงถูกคุณไสย ในขณะที่คะนึงนิจก็ยังอ้อนวอนให้ภูมินทร์ช่วยตนด้วย
เสือทับร่ายคาถาถอนคุณไสยจากตัวคะนึงนิจ ภูมินทร์ถามว่าใครทำกับเธอแบบนี้ เธอบอกว่ากล้าทำมนต์ดำใส่ตน
“เขาแค้นพี่ภู แล้วพาลมาลงกับนิจ เพราะนิจเป็นน้องสาวของพี่ พี่กล้าจะทรมานนิจให้ตายเพื่อแก้แค้น ไม่เคยรักนิจเลย เขาแค่หลอกใช้นิจเท่านั้น” เธอเล่าว่าพอพวกนั้นเผลอ ตนจึงหนีออกมา อ้อนวอนขออยู่ด้วย เพราะตนไม่มีที่ไปแล้ว
ภูมินทร์หันสบตาเสือทับ มองกันอย่างลังเล...
ooooooo
คะนึงนิจแอบไปหาราชาวดีที่ห้อง สองสาวโผ กอดกันด้วยความดีใจ ราชาวดีถามว่าเธอหายไปไหนมาทำไมดูแย่แบบนี้ คะนึงนิจชำเลืองไปที่ประตูห้องแวบหนึ่งก่อนเล่าว่า
“เราไปอยู่กับพี่กล้า แต่เขาแค้นพี่ภูมากที่ทำลายชีวิตและครอบครัวเขาจนย่อยยับ พี่กล้าเลยทรมานเราแล้วยังทำคุณไสยใส่เราอีก” ราชาวดีปฏิเสธว่าไม่จริง “จริงซิวดี พี่กล้ากลายเป็นคนโหดเหี้ยม เราจะไม่มีวันญาติดีกับพี่กล้าอีกตลอดชีวิต”
ที่หน้าห้อง งามตาเอาหูแนบแอบฟังใจจดจ่อ... จากนั้นรีบไปรายงานภูมินทร์กับเสือทับว่าคะนึงนิจไม่ได้แกล้งแต่ตนได้ยินว่าถูกกล้าทำร้ายจริงๆ เสือทับฟังแล้วถามภูมินทร์ว่า “พ่อเลี้ยงคงสบายใจแล้วสิ”
“หมดหน้าที่ของเธอแล้ว” ภูมินทร์โยนเงินให้งามตาไล่ไปอย่างไม่แยแส งามตาเก็บเงินเก็บความแค้นก่อนออกไป
“ข้าจะไปเตรียมคนกับอาวุธให้พร้อม หลังจาก วันนี้ เราจะได้เป็นใหญ่ด้วยกัน” เสือทับพูดอย่างผยองเต็มที่
ooooooo
หลังจากนั้น งามตาไปหานุกูลที่ห้องคนรับใช้
นุกูลทั้งดีใจและแปลกใจถามว่าเธอช่วยตนไว้หรือ เราอยู่ที่ไหน?
พองามตาบอกว่าอยู่บ้านพ่อเลี้ยงภูมินทร์ นุกูลก็ฮึดฮัดจะไปฆ่า ถูกงามตาด่าว่ายังโง่ไม่เปลี่ยน ถามนุกูลว่าไปทำอะไรมาทำไมถึงมีรอยสักเต็มตัวและยังมีอาคมสู้กับพวกภูมินทร์อีกด้วย
“เราหนีออกจากสถานพินิจ ไปตระเวนหาอาจารย์ดีทุกสำนักเพื่อเรียนอาคม เฝ้ารอวันที่จะมาฆ่าไอ้ภูมินทร์” งามตาด่าอีกว่าทั้งซื่อทั้งโง่ ไม่รู้หรือว่าภูมินทร์มีพิษรอบตัว “เราอาจจะโง่ แต่เรายินดีแลกชีวิตถ้าจะกำจัดคนชั่วอย่างมันได้”
“จะกำจัดคนชั่ว ไม่ต้องแลกด้วยชีวิตเสมอไปหรอก” งามตาชี้ช่อง นุกูลมองแววตาแค้นของงามตางงๆ
ooooooo
รถของอธิบดีที่กำลังบ่ายหน้าไปบ้านรับรองของภูมินทร์ จู่ๆยางรถก็ระเบิด ตำรวจรายงานว่าเสือกล้ามาดักฆ่าท่าน แล้วตำรวจก็ระดมยิงสกัดด้วยปืนที่พันด้วยชายผ้าถุง
กล้าตวัดดาบประจุพรายปัดกระสุนและร่ายคาถานะจังงังจนพวกนั้นชะงักนิ่งงันกันหมด กล้ากับกระเต็นเดินไปที่รถ ท่านอธิบดีลงจากรถพอดี กระชับปืนแน่น ประกาศกร้าว
“เสือกล้า ฉันไม่ใช่คนรักตัวกลัวตาย แกสร้างความเดือดร้อนไปทุกหย่อมย่าน วันนี้ฉันจะเป็นคนจับแกเอง”
“ท่านฟังผมก่อนนะครับ ท่านกำลังถูกปองร้าย เราจะมาคุ้มกันท่าน” กล้าร้องบอก
ทันใดนั้น เบี้ยแก้ที่คอตำรวจเรืองแสงขึ้น พวกที่ถูกนะจังงังขยับตัวพุ่งเข้าต่อสู้กับกล้าทันที กล้ากับกระเต็นพยายามไม่ทำร้ายใคร พริบตานั้น หาญกระโจนเข้ามา ว่าคาถา พยัคโฆพยัคฆา นะโมพุทธายะ พุ่งเข้าอัดตำรวจอารักขาจนหมอบกระแต กล้าดีใจมองหาแล้วถามหาญว่า ปู่ยิ่งกับศรีแพรล่ะ?
“ไอ้ยิ่งมันสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยข้า ความตายของไอ้ยิ่งจะไม่เสียเปล่า” แล้วหันไปทางอธิบดี “ท่านอธิบดี ต้องไปกับผม” อธิบดีสวนไปทันทีว่าตนไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือใครเด็ดขาด “มีบางสิ่งที่ท่านต้องเห็นด้วยตาของท่านเอง” หาญพูดอย่างมั่นใจ เพราะมีแผนที่เตรียมไว้แล้ว
ooooooo
ที่มุมสวนในบ้านพักภูมินทร์ รักยมแอบไปพบคะนึงนิจ งามตามาเห็นโพล่งขึ้นว่า นึกแล้วว่าคะนึงนิจต้องเป็นหนอนบ่อนไส้ คะนึงนิจตกใจรีบไปบอกราชาวดีที่ห้องว่าเราต้องเปลี่ยนแผนแล้ว จู่ๆงามตาก็ถือชุดรำเข้ามา ราชาวดีมองอึ้ง
ส่วนรักยมก็รีบกลับไปบอกกระเต็นว่าแผนแตกแล้ว กล้าเป็นห่วงราชาวดีมาก เสนอว่า เราคงรอให้คะนึงนิจพาราชาวดีออกมาไม่ได้แล้ว หาญเสนอให้บุกเข้าไปเลย
“ไม่ได้จ้ะ พี่คนสวยบอกว่าทุกอย่างเหมือนเดิม เปลี่ยนแผนนิดหน่อย” ยมรีบบอก
ขณะนั้นเอง เสียงจุกโวยวายเข้ามาว่าจะพาตนไปไหน เอาตนไปฆ่าทิ้งใช่ไหม รักยมรีบหายตัวไป หาญบอกตำรวจที่พาจุกมาว่าทิ้งไว้ที่นี่เดี๋ยวตนจัดการเอง
พอจุกเห็นหาญกับกระเต็นก็ละอายใจจนไม่กล้าสบตา
ooooooo
เวลาเดียวกัน คะนึงนิจไปบอกภูมินทร์ว่าตนมีอะไรให้ดูรับรองพี่ชายต้องประทับใจแน่ๆ
ทันใดนั้น ราชาวดีในชุดนางรำฉุยฉายก็เยื้องกรายออกมา ภูมินทร์มองตะลึงถามว่าทำไมเธอแต่งชุดนี้
“วดีอยากให้ของขวัญวันเกิดกับพี่ภู แต่ไม่รู้จะให้อะไรดี มีแต่เรื่องรำนี่แหละที่วดีทำได้ดีที่สุด”
“วดีเขารู้แล้วล่ะค่ะ ว่าคนที่รักเขาที่สุดคือพี่ไม่ใช่กล้า” คะนึงนิจรีบเสริม
“ขอบใจวดีมาก...เป็นของขวัญที่พี่ดีใจที่สุดเลย” ภูมินทร์สวมกอดราชาวดีไว้ด้วยความปลาบปลื้ม
ราชาวดีหลบตาเขา ส่วนคะนึงนิจแอบมองพี่ชายอย่างละอายใจ...
ooooooo
