เสือสั่งฟ้า2 พยัคฆ์ผยอง
ตอนที่ 20
ราชาวดียังถูกขังอยู่ในห้อง เมื่อคิดถึงที่ภูมินทร์บอกว่ากล้าตายไปแล้วเธอใจหายแต่อีกใจก็ไม่เชื่อ
ขณะนั้นเอง มีเสียงไขประตู ราชาวดีคิดแว่บขึ้นมาจะหาทางหนี เธอย่องไปคว้าแจกันไปแอบหลังประตู พอภูมินทร์เปิดเข้ามาเธอฟาดท้ายทอยเต็มแรง แจกันแตกกระจาย อาศัยจังหวะที่ภูมินทร์เซ เธอวิ่งสวนออกไปทันที
ที่ด้านนอก แต้มกับแหลม สมุนที่ภูมินทร์ชุบชีวิตขึ้นมา กำลังเมาได้ที่ไล่ปล้ำงามตาอย่างกลัดมัน งามตาวิ่งหนีพลางร้องขอความช่วยเหลือ ราชาวดีมาเจอพอดี แต้มกับแหลมเห็นราชาวดี แต้มตะลึงความงามของเธอถึงกับเพ้อ...
“ไม่ยักรู้ว่าที่นี่มีนางฟ้า...”
“แกจะไปไหนก็ไปเลย นังหน้าผี” แหลมผลักงามตาไปอย่างรังเกียจเมื่อเห็นหน้าด้านที่มีแผลของเธอ
“งามตา...เป็นยังไงบ้าง” ราชาวดีผวาเข้าประคอง งามตาเอามือปิดหน้าซีกที่เป็นแผล ควานหาผ้าโพกขึ้นมาโพกปิดแผลลุกวิ่งหนีไป ราชาวดีจะตาม ถูกแต้มตะครุบไว้
“อย่าเพิ่งไปน้องสาว มาคุยกันก่อน”
ราชาวดีร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ มันเหมือนปั่นอารมณ์หื่นของแต้มกับแหลมให้ยิ่งคลั่ง
“หยุด!!” ภูมินทร์ตวาด สะบัดมือใส่ แต้มกับแหลมผงะเพราะถูกพิษ “ราชาวดีเป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าพวกแกแตะต้องแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ”
ภูมินทร์ฉุดราชาวดีกลับไป แต้มกับแหลมไม่กล้าหือ ได้แต่มองตามกลืนน้ำลายเอื๊อกด้วยความเสียดาย
ooooooo
ภูมินทร์ลากราชาวดีกลับมาที่ห้องขังตามเดิม ปรามว่า
“เห็นหรือยังว่าข้างนอกนั่นมันเป็นยังไง ยังคิด จะหนีอีกไหม” ราชาวดีถามว่าพวกนั้นเป็นใคร “สมุนโจรที่พี่ชุบชีวิตมันขึ้นมาไงล่ะ ไอ้พวกนั้นมันไม่ใจดีเหมือนพี่หรอก รู้ไว้ด้วย”
เห็นภูมินทร์พูดดีด้วย ราชาวดีมองเขาอย่างตรึกตรอง ลองหว่านล้อมว่า...
“พี่ภู...ทำไมพี่ภูถึงไม่หยุดเสียที สิ่งที่พี่ภูกำลังทำมันบาปมาก พี่ภูจะไม่มีวันมีความสุขเลย”
“ความสุขของพี่ก็คือการได้กำจัดศัตรูทุกคนให้สิ้นซาก ใครที่มันทำให้พี่เจ็บ มันต้องตาย”
“แล้วเมื่อไหร่มันจะจบล่ะคะ”
“ต่อเมื่อพี่ได้ครอบครองทุกอย่าง รวมทั้งตัวเธอ”
“ไม่มีทาง! ไม่ว่าพี่ภูจะใช้กำลัง อำนาจ หรือคาถาอาคมอะไร พี่ภูก็ไม่มีวันได้หัวใจของวดี”
ภูมินทร์ที่ดูท่าทีอ่อนโยน ตาแดงก่ำมองเธออย่างดุร้าย กระชากเธอเข้าไปตะคอกว่า “แม้กล้าจะตายไปแล้วน่ะหรือ”
“ถ้าวดีไม่เห็นศพเขากับตา วดีก็ไม่มีวันเชื่อว่าเขาตายไปแล้ว” ราชาวดีจ้องตอบอย่างไม่หวั่นไหว
ภูมินทร์ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง ได้แต่จ้องหน้าเธอด้วยความไม่พอใจ
ooooooo
ฝ่ายแต้มกับแหลม กลับมานั่งดวดกันต่อ กินเหล้ากินไก่ขว้างปากระดูกทิ้งเกลื่อน ถามระบายอารมณ์กันเมาๆ
“เฮอะ...ตกลงเราจะต้องมาเป็นขี้ข้าไอ้ภูมินทร์นี่หรือไงวะ” แต้มเริ่มขึ้นก่อน
“แต่ไอ้ทับมันบอกว่า ไอ้พ่อเลี้ยงนี่มันจะช่วยพวกเราแก้แค้น” แหลมยังมีความหวัง แต้มถามว่าลืมไปแล้วหรือว่าเสือทับเป็นคนฆ่าเรา “ข้าไม่ลืม! ข้าต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน อดอยากเพราะมัน”
“ข้าก็ไม่ลืมว่าชุมเสือเมฆสิ้นไปเพราะมันเป็นสายให้ตำรวจ” สมุนอีกคนโพล่งขึ้น
“งั้นพวกเราก็ฆ่ามันกับพ่อเลี้ยง ยึดอำนาจเสีย” แต้มเสนอ ทุกคนขยับจับอาวุธทันที
“ช้าก่อนสหาย อย่าเพิ่งใจร้อน” เสือทับเดินเข้ามาห้าม
“ไอ้ทับ! มาพอดี วันนี้ข้าจะคิดบัญชีกับเอ็ง” แต่พอเงื้ออาวุธ มือกลับเปลี้ยจนอาวุธร่วง แต้มมองมือตัวเองร้องอย่างตกใจ “เฮ้ย! ทำไมมือข้าไม่มีแรง”
“ข้าก็เหมือนกัน” แหลมก็ขยับมือไม่ได้
“ฮ่ะๆๆๆ ข้าบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งใจร้อน ไม่งั้นพิษในตัวพวกเอ็งมันจะกำเริบ” เสือทับหัวเราะร่า แต้มตกใจถามว่าวางยาตนหรือ “ข้าก็แค่กันเอาไว้ก่อนเพื่อความ ไม่ประมาท แต่ไม่ต้องกลัว พิษในตัวพวกเอ็งเป็นเพียงยาสั่ง จะไม่ทำให้เอ็งตาย ตราบใดที่เอ็งสวามิภักดิ์กับข้า จริงไหมพ่อเลี้ยง”
เสือทับหันไปถามภูมินทร์ที่ถือกระเป๋าเข้ามาเปิดให้ทุกคนดู ข้างในเป็นทองคำเหลืองอร่าม เรียงกันเต็มกระเป๋า พวกแต้ม แหลม และสมุนมองกันตาลุก เสือทับถามย้ำแกมเย้ยว่า
“ว่าไง...เพื่อน แบบนี้ เอ็งพอจะลืมๆความแค้นของเราไปก่อนได้ไหม?”
ท่าทีกร่างแข็งข้อของแหลมกับแต้มเมื่อครู่ อ่อนลงทันที แต้มตอบเสียงหวาน “จ้ะ...พี่ทับ” ส่วนแหลมพูดออกตัวว่า
“เมื่อกี๊ข้าเมามากไปหน่อย อย่าถือสาข้าเลยนะพี่ เนอะๆพวกเรา” พูดแล้วหันไปพยักพเยิดหาพวก ทุกคนเออออด้วยทันที
“ดี...ต่อจากนี้ เราจะได้เริ่มกำจัดศัตรูกันอย่างจริงจังเสียที” ภูมินทร์ตัดบท ปิดกระเป๋าทันที
พวกแต้ม แหลม และสมุน มองตากัน คอยคำสั่งอย่างกระเหี้ยนกระหือรืออยากได้ทองอร่ามที่ภูมินทร์เอามาล่อจนน้ำลายหก
ooooooo
ที่ห้องทำงานของรองฯอำนวย...
ภูมินทร์ใส่ถุงมือนั่งอยู่ตรงข้ามกับรองฯอำนวย ทับยืนอยู่ข้างหลัง รองฯอำนวยมองๆพวกทับ ทักภูมินทร์ว่า
“พ่อเลี้ยงมาก็ดี ผมกำลังอยากจะเจออยู่พอดี”
“ผมมาเพื่อทำข้อตกลงใหม่กับท่านรอง” ภูมินทร์พูดขรึม
“แหม...แสดงว่าเราใจตรงกัน ตอนนี้รายได้บางส่วนก็หดหายไป ตั้งแต่ขุนโชติกับไอ้กล้าตาย ผมเองก็ทำงานยากขึ้นเพราะเบื้องบนเพ่งเล็งอยู่ ถ้าร่วมมือกันต่อ ส่วนแบ่งน่าจะมากกว่าเดิมอีกสองเท่าตัว”
“สองเท่าตัว มากไปรึเปล่า”
“ท่านรองอธิบดีเป็นคนตงฉิน ถ้าท่านกลับจากราชการ ผมไม่รับรองความสะดวก” รองฯอำนวยพูดขู่
ภูมินทร์ถอดถุงมือถามนิ่งๆว่างั้นเหรอ รองฯอำนวยดูท่าก็รู้ทีว่าภูมินทร์จะมาไม้ไหน หาทางเลี่ยงที่จะเผชิญหน้า บอกภูมินทร์ว่า “พ่อเลี้ยงจะกลับไปคิดก่อนก็ได้ เพราะวันนี้ผมก็มีงานต้องสะสางอีกหลายอย่าง”
พูดแล้วรองฯอำนวยลุกขึ้น แต่ถูกเสือทับอ้อมไปกดไหล่ทั้งสองข้างให้นั่งลงตามเดิม
“เฮ้ย...นี่มันจะมากไปแล้ว”
ภูมินทร์ใช้มือข้างที่ถอดถุงแล้ว กำที่ทับกระดาษบนโต๊ะ มองหน้ารองฯอำนวยพูดเสียงเรียบ นิ่ง แต่เหี้ยม
“แต่ผมมีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม หรือไม่ก็...ไปเกิดใหม่”
พูดจบก็ปล่อยที่ทับกระดาษลงบนโต๊ะ ปรากฏว่าละลายเป็นฟองฟอดเหมือนถูกน้ำกรด รองฯอำนวยตะลึง พูดไม่ออก เสือทับที่ยืนคุมอยู่ข้างหลัง ถามกระหนาบว่า
“ว่าไงท่านรอง จะเลือกข้อไหน!”
“ทุกอย่าง...มะ...เหมือนเดิมก็ได้...” รองฯอำนวยตอบแทบไม่เป็นภาษา ภูมินทร์พูดต่อเนิบๆล่อใจว่า
“ส่วนเรื่องอธิบดี ผมจะจัดการให้ คิดดู ถ้าตำแหน่งอธิบดีว่างลง ท่านรองน่าจะรู้ว่าใครจะได้เป็นใหญ่แทน”
“ได้...ตกลงตามนี้ ผมจะช่วยอะไรพ่อเลี้ยงได้ บอกมาเลย” รองฯอำนวยยิ้มออกมาหลังจากซีดไปอึดใจ
ooooooo
คะนึงนิจหนีออกจากโกดังได้แล้ว ก็ถือจดหมายรีบไปที่กรมตำรวจ เจอตำรวจนายหนึ่งก็ดักหน้าดักหลังเซ้าซี้ว่า
“จริงๆนะคะ หนูมีหลักฐานสำคัญที่จะให้ท่านอธิบดีดู ขอให้หนูพบท่านนะคะ”
“ท่านไปราชการ ตอนนี้ท่านรองฯรักษาการแต่ติดประชุมราชการสำคัญ ยังพบไม่ได้” ตำรวจนายนั้นเดินเลยไปอย่างตัดรำคาญ คะนึงนิจพยายามจะตามอีก แต่มีลมพัดมาวูบหนึ่งทำให้จดหมายของกล้าปลิวไปหลังตู้ เธอก้มหยิบ
ระหว่างนั้น ภูมินทร์เดินตามตำรวจออกมาพร้อมกับทับ คะนึงนิจก้มเก็บจดหมาย แต่พอเงยขึ้นก็ตะลึง พรึงเพริด พึมพำเหมือนตกอยู่ในภวังค์
“พี่ภู...พี่ภูยังไม่ตาย” แต่พอจะเดินไปหาก็เห็นทับเข้า เลยชะงัก ได้ยินทับพูดกับภูมินทร์อย่างย่ามใจว่า
“ไม่นึกเลยว่า พวกเราจะได้มาเดินอยู่ในนี้แบบสบายๆ แถมยังไม่มีใครกล้าจับด้วย พ่อเลี้ยง เราเอาพวกมายึดทั้งกรมเลยเป็นไง”
“นั่นมันวิธีของโจรกระจอก อย่าทำอะไรนอกเหนือคำสั่งฉัน” ภูมินทร์ปราม คะนึงนิจชะงักนึกรู้ว่าพี่ชายไม่ใช่คนดี แอบฟังใจระทึก
เสือทับแก้เกี้ยวว่า “ใจเย็นๆพ่อเลี้ยง ข้าก็พูดไปงั้นแหละ”
“งานที่แกต้องทำคือกำจัดไอ้หาญ ให้มันตายไปอยู่กับไอ้กล้าหลานมันในนรก จำไว้!”
“พี่กล้าตายแล้ว” คะนึงนิจใจหาย พึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ
ooooooo
ที่บ้านภูมินทร์...
กล้ากับหาญปีนรั้วกระโดดข้ามเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ย่องกริบไปมองรอบๆ
“แยกกัน ปู่จะไปด้านหลัง จำไว้ อย่าวู่วาม” หาญ กำชับ กล้ารับคำ เอาใบพลูทัดหูกำบังกายเข้าไป
กล้าเดินไปทางสวน เห็นกระเต็นถูกมัดมือไพล่หลังติดกับเก้าอี้ คอตกพับลงมา กล้าปรากฏตัวเข้าไปเรียกเบาๆ
“แม่...แม่...ผมเอง...กล้า ผมมาช่วยแม่แล้ว”
กระเต็นยังคอตกไม่ไหวติง กล้าเอามือไปรอที่จมูก พลันก็ต้องผงะออก เมื่อเสือทับปรากฏตัว ฟันพร้าลงบนแผ่นหลังกล้า ดีที่กล้ากลิ้งตัวหลบได้เฉียดฉิว มีดเลยสับลงไปที่ร่างกระเต็น
พริบตานั้น ร่างกระเต็นกลายเป็นหุ่นพยนต์ กล้าชักดาบออกมาถาม “แกคือเสือทับ?”
“ไอ้กล้า?! เป็นไปได้ยังไง ข้าอุตส่าห์เตรียมต้อนรับ ไอ้หาญ แต่กลายเป็นเอ็งไปเสียได้ เอ็งกับไอ้ขุนโชติตายไปแล้วนี่หว่า”
“คนอย่างฉันไม่มีทางตายง่ายๆแน่ แกเอาแม่ฉันกับพวกปู่ยิ่งไปไว้ที่ไหน” กล้ากำดาบประจุพรายจ้องถาม
ฝ่ายหาญกำบังกายเข้าไปในบ้าน เห็นศรีแพรกับยิ่งยศถูกมัดอยู่ ได้ยินศรีแพรร้องขอความช่วยเหลือ หาญเอาใบพลูที่ทัดหูออก ปรากฏกายเข้าไปหา
“ไอ้หาญ...เอ็งมาช่วยข้าแล้ว” ยิ่งยศร้องดีใจ หาญเข้าใกล้เห็นเครื่องรางที่คอยิ่งยศกับศรีแพรแปลกไป ไหวตัวถอยออกมา พึมพำ “เอ็งไม่ใช่...”
พริบตานั้น ร่างยิ่งยศกลายเป็นแหลมและร่างศรีแพร กลายเป็นแต้ม มันทั้งสองชักอาวุธโผนเข้าเล่นงานหาญทันที!
ooooooo
กล้าที่สู้กับเสือทับอย่างฝีมือทัดเทียมกัน เมื่อกล้าใช้หมัดนาคราชเข้าซัด เสือทับก็ปลุกลิงลมกระโจนหลบแล้วโผล่ประชิดตัวซัดไม่ยั้ง
หาญที่สู้กับแต้มและแหลม หลบหลีกออกมานอกบ้าน เห็นกล้าสู้อย่างหนักอยู่กับเสือทับก็เป็นห่วงว่าคาถาหมัดธนูเสือเกิดคลื่นพุ่งเข้ากระแทกแต้มกับแหลมกระเด็น กล้าเองก็ซัดเสือทับเซไปรวมกับแต้มและแหลม
“ไอ้ทับ ไอ้แต้ม ไอ้แหลม พวกเอ็งได้เป็นคนก็ควรทำความดีไถ่โทษ หยุดก่อเวรเสียที” หาญเตือนสติทั้งสาม
“ไม่มีทาง เป็นคน ข้าก็ถูกพี่ยอดกดหัว เป็นผีก็ถูกไอ้ยอดควบคุม แต่ตอนนี้ แม้แต่ตำรวจก็ต้องยอมข้า ถึงเวลาที่ข้าจะได้เป็นเจ้าของชุมโจรที่ยิ่งใหญ่เสียที ฮ่าๆๆ” เสือทับแผดเสียงหัวเราะอย่างผยอง
“ยังไงเอ็งก็สู้ข้าไม่ได้แน่ บอกมาเสียเถอะว่าเอาตัวกระเต็นกับคนอื่นๆ ไปไว้ที่ไหน” หาญสั่ง กล้าสำทับอีกคน แต่แต้มกับแหลมไม่ยอมบอก จงใจพูดถึงศรีแพรแทงใจดำหาญ ทำให้หาญตกใจถามว่า “แกทำอะไรศรีแพร!”
เสือทับยิ้มกวนๆ แล้วว่าคาถาย่นระยะทาง แล้วทั้งหมดก็พากันแหวกช่องอากาศหายไป ทำให้หาญยิ่งเครียด ซ้ำร้ายเมื่อออกมาที่ถนน ยังถูกผู้บังคับการตำรวจเอารถมาสกัดอีก
“เสือกล้า เสือหาญ ยอมมอบตัวเสีย ปืนของพวกฉันพันด้วยชายผ้าถุงทุกกระบอก ทำลายอาคมพวกแกได้แน่ อย่าคิดต่อสู้เป็นอันขาด” ผู้บังคับการตะโกน
“เราหลงกลมันจนได้ มันต้องร่วมมือกับรองฯ อำนวยแน่” กล้าเดา
“ตำรวจมีหน้าที่ปกป้องดูแลทุกข์ใจของประชาชน แต่ตอนนี้พวกเอ็งกำลังเป็นเครื่องมือของคนชั่วอยู่ คิดให้ดี นี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วรึ” หาญตะโกนไป ผู้บังคับการอึ้งลังเล กล้าถามหาญว่าจะเอาอย่างไรดี ทันใดผู้บังคับการก็ประกาศกร้าว
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้านายไม่มอบตัว ฉันต้องดำเนินการขั้นเด็ดขาด หนึ่ง...สอง...สาม!”
สิ้นเสียงตำรวจก็ระดมยิงมาทันที กล้าใช้ดาบประจุพรายฟันกระสุนกระจาย ส่วนหาญกางมือออกห้ามกระสุนไว้ ทำให้กระสุนนิ่งค้างกลางอากาศแล้วร่วงลงพื้น หาญรีบว่าคาถาย่นระยะทาง พออากาศแหวกออกก็พากันเข้าช่องอากาศหายไปทันที
พวกตำรวจมองเหวอ ทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก ส่วนผู้บังคับการถึงกับเครียดหนัก
ooooooo
วันต่อมา ที่โกดังกบดานของภูมินทร์ รองฯอำนวยมาเล่าเหตุการณ์ให้เสือทับ แต้ม และแหลมฟัง
“เป็นไปไม่ได้ ไอ้กล้ามันจะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง ในเมื่อเราทำลายบ่อน้ำนั้นไปแล้ว” ภูมินทร์ตกใจ ไม่อยากเชื่อ
เสือทับยืนยันว่าตนเห็นกับตาว่าเป็นกล้าแน่ๆ รองฯอำนวยพูดอย่างกังวลว่า
“ดูท่าเราจะจัดการมันไม่ได้ง่ายๆนะ พ่อเลี้ยง ลูกน้องผมบอกว่ามันมีอิทธิฤทธิ์มากทั้งคู่”
แต้มย้ำว่า โดยเฉพาะกล้ามีวิชาแกร่งกล้าขึ้นมาก ภูมินทร์ถามว่าแล้วขุนโชติล่ะ แหลมบอกว่าไม่เห็น ขุนโชติอาจตายไปแล้วก็ได้
ภูมินทร์คิดหนักว่าขนาดทำลายศพกล้าไปกับมือยังรอดกลับมาได้ จากนี้ไปการกำจัดคงยากกว่าเดิม เสือทับเสนอทันทีว่า คิดกำจัดกล้า ต้องจัดการกับหาญก่อน
“แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ ห้ามให้วดีรู้เรื่อง ที่ไอ้กล้ายังไม่ตายเด็ดขาด พวกแกเข้าใจไหม” ภูมินทร์สั่งเข้ม
“แล้วจะเอายังไงกันดี พรุ่งนี้ท่านอธิบดีจะกลับจากราชการแล้ว ท่านเรียกประชุมแต่เช้า คงให้ผมรายงานคดีของพวกเสือหาญ เสือกล้าแน่ เอางี้...พวกพ่อเลี้ยงหนีไปกบดานก่อน รอเรื่องเงียบค่อยว่ากัน” รองฯอำนวยเสนอ
“ไม่! ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น!” ภูมินทร์แข็งกร้าว ทำเอารองฯอำนวยอึ้ง
ทันใดนั้น เสียงศรีแพรโวยวายแว่วเข้ามา “หลีกไป อย่ามาขวางข้า...อยากตายรึไง!” ทุกคนมองหน้ากันตกใจ
ooooooo
เสียงศรีแพรมาจากห้องที่ขังเธอไว้ เธอกำลังต่อสู้กับสมุนพวกของเสือทับ ถามว่าเสือทับอยู่ไหน ตนจะไปฆ่ามัน
เสือทับไปหาทันที ถามว่า เมียรักเรียกหาตนเพราะคิดถึงมากหรือ ศรีแพรใช้มีดพร้าที่แย่งจากสมุนเมื่อครู่พุ่งเข้าฟันเสือทับ ตะโกนอย่างแค้นใจจะฆ่าเสือทับที่ใช้มนต์สะกดแล้วย่ำยีตน เสือทับยียวนว่าเธอยินยอมต่างหาก
เสือทับอ้างว่ายังไงตนก็เป็นผัว รับปากว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี ศรีแพรใช้พร้าจ่อจะฆ่าตัวตาย พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า
“ในเมื่อข้าผิดต่อหาญ ข้าก็ไม่มีหน้ากลับไปพบเขาอีก”
เสือทับรีบเป่ามนต์ ลมพัดปะทะใบหน้าศรีแพร พลันพร้าก็หลุดจากมือ ยิ้มยั่วเข้าไประทวยอยู่ในอกเสือทับ
“เอ็งจงหลับเสียเถอะ” เสือทับกอดศรีแพรไว้ แต้ม เสนอว่าศรีแพรออกฤทธิ์ขนาดนี้เก็บไว้จะเดือดร้อนเปล่าๆ
“เดี๋ยว!” ภูมินทร์คิดแผนออกร้องห้าม “นังนี่ยังมีประโยชน์ จะกำจัดไอ้หาญ เราต้องใช้มัน”
แต้มกับแหลมฟังแล้วงงๆ ภูมินทร์จ้องไปที่ศรีแพร เสือทับมองตามสายตา เข้าใจเจตนาทันที
ooooooo
จู่ๆ ภูมินทร์ก็ไปเอาตัวราชาวดีออกจากห้องที่ขังเธอไว้ พาไปยังโกดังที่ขังกระเต็นกับยิ่งยศ
ราชาวดีรับไม่ได้ที่เห็นกระเต็นกับยิ่งยศถูกทรมานอย่างทารุณ ถามภูมินทร์ว่าทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ กระเต็นร้องบอกราชาวดีว่า “มันไม่ใช่คน ปีศาจอย่างมันไม่มีหัวใจอีกต่อไปแล้ว”
ภูมินทร์บอกราชาวดีว่า เพราะเธอไม่เชื่อว่ากล้าตายแล้วจึงพามาฟังให้ได้ยินกับหูตัวเอง ราชาวดีจึงถามกระเต็นว่า กล้าตายแล้วจริงๆหรือ
“ใช่...กล้าถูกขุนโชติฆ่าตาย และไอ้ภูมินทร์กับไอ้ทับก็ขัดขวางไม่ให้พวกเราชุบชีวิตกล้าสำเร็จ”
ราชาวดีช็อก ภูมินทร์เขย่าขวัญต่อว่า จะส่งกระเต็นกับยิ่งยศไปเป็นเพื่อนกล้าในนรก พอยิ่งยศด่าภูมินทร์ก็หันไปหยิบแส้ฟาดไม่ยั้ง เมื่อกระเต็นด่าอีกคนก็ฟาดใส่กระเต็น ราชาวดีทนดูความทารุณโหดร้ายของภูมินทร์ไม่ได้ ขอเขาอย่าทำร้ายสองคนอีกเลย ภูมินทร์ย้อนถามว่า ถ้าตนไว้ชีวิตสองคนนี้แล้วจะได้อะไร
ราชาวดียอมแลกทุกอย่างเพื่อให้กระเต็นกับยิ่งยศไม่ต้องถูกทรมาน กระเต็นกับยิ่งยศพยายามทักท้วง แต่ราชาวดีก็ยอมสัญญากับภูมินทร์ว่า
“เมื่อไหร่ที่พี่ภูปล่อยตัวน้ากระเต็นกับท่านผู้การไป แล้วสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก วดีจะยอมเข้าห้องหอกับพี่”
ภูมินทร์ย้ำ เมื่อราชาวดีรับปาก เขาโยนแส้ทิ้ง ยิ้มเจ้าเล่ห์
ต่อมา ทั้งกระเต็น ยิ่งยศ และศรีแพร ก็ถูกปล่อยตัว ศรีแพรอยู่ในสภาพบอบช้ำมาก พอออกมาเจอกระเต็นก็หมดสติไป ยิ่งยศต้องอุ้มศรีแพรพากันเดินออกไป เสือทับยืนมองตามทั้งสามไปยิ้มเยาะอย่างสะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ooooooo
ที่อิสุโร...กล้ากับหาญกำบังกายนั่งสมาธิหันหน้าเข้าหากัน พลันก็ลืมตาขึ้นบอกกันว่า มีคนมา
เมื่อลุกออกไปดู หาญกับกล้าทั้งตกใจทั้งดีใจที่เห็น กระเต็นและยิ่งยศที่อุ้มศรีแพรมา พอดีศรีแพรรู้สึกตัวถามว่าเราอยู่ไหน กระเต็นบอกว่าพ่อเลี้ยงยอมปล่อยพวกเรามา
กล้าเอาใบพลูที่ทัดหูออกเดินไปหากระเต็น กระเต็นมองตะลึงถามว่ากล้าจริงๆหรือ
“ครับ ปู่หาญกับปู่ขุนโชติช่วยชุบชีวิตผม ผมต้องกราบขอโทษแม่กับปู่ยิ่งที่ปิดบังแผนหักหลังปู่ขุนโชติเอาไว้ ทำให้แม่ต้องมาลำบาก เจ็บตัวเพราะผม ผมคงบาปมาก”
“ลูกแม่กล้าหาญมากต่างหาก ที่ไม่ยอมแพ้ต่ออำนาจฝ่ายต่ำ แม่กับพ่อเพชรภูมิใจในตัวลูกมาก”
“ปู่ก็เหมือนกัน” ยิ่งยศเสริม กล้าติงว่า ตนเป็นสายเลือดโจร เป็นสายเลือดของปู่ขุนโชติ
“ไม่ว่ากล้าจะมีสายเลือดของใครในตัว แต่กล้าคือลูกชายของแม่กับพ่อตลอดไป” กระเต็นกอดกล้าไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ
ส่วนหาญเดินไปหาศรีแพรบอกว่าตนเป็นห่วงมากรู้ไหม ศรีแพรกระถดถอยห่างร้องไห้สะอึกสะอื้นหาญถามว่าเป็นอะไร จึงบอกหาญว่าตนถูกเสือทับย่ำยี ตนสกปรกน่ารังเกียจ ไม่คู่ควรกับเขาอีกแล้ว พลางจะเอามีดแทงตัวตาย
“อย่า! ศรีแพร” หาญกอดไว้แน่น ศรีแพรดิ้นบอกให้ปล่อย หาญยิ่งกอดแน่น “ศรีแพร...อย่าคิดสั้น เรื่องที่แล้วมาให้มันเป็นอดีต ลืมมันเสีย เริ่มต้นกันใหม่ ข้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเอ็งอีก”
หาญกอดศรีแพรไว้ด้วยความสงสาร ใบหน้าศรีแพรที่ซบกับอกหาญ ดวงตาเธอเป็นประกายสีดำขึ้นวาบหนึ่ง!
ooooooo
เมื่อกระเต็นเล่าเรื่องราชาวดียอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ภูมินทร์ปล่อยพวกตนออกมาให้กล้าฟัง กล้าสงสารราชาวดีมาก บอกแม่ว่าตนต้องช่วยเธอออกมาให้ได้
หาญห้ามกล้าเพราะถ้าเราไปตอนนี้อาจจะเจอกับดักมันได้ เชื่อว่าภูมินทร์น่าจะมีแผนร้ายอะไรบางอย่าง
“แต่ถ้ามันจะฆ่าเรามันน่าจะตามมาตอนนี้เลย” ยิ่งยศติง
“มันอาจจะไม่รู้กำลังของเรา ค่อยๆคิดให้รอบคอบก่อนดีกว่า” หาญย้ำ กล้าเห็นด้วยแต่ก็เป็นห่วงราชาวดีมาก
“วดีเป็นคนดี พระต้องคุ้มครอง” กระเต็นพูดให้กล้าสบายใจ
คืนนี้ หาญถ่ายพลังให้ยิ่งยศ ส่วนกล้าถ่ายพลังให้กระเต็น ศรีแพรนอนดูอยู่ห่างๆ เห็นทุกคนอยู่ในสมาธิ จึงลุกย่องออกไป
ศรีแพรเอาเทียนมนต์ที่เป็นแบบถ้วยตะไลออกมาจุดไฟวางไว้ที่พื้น ควันเทียนลอยจากถ้วยออกไป
เสือทับนั่งทำพิธีอยู่ในโกดัง จุดเทียนเหมือนกับของศรีแพร ควันเทียนจากสองดวงลอยมาบรรจบกัน เสือทับเอามืออ้อมควันลงในอ่างน้ำมนต์ ภาพอิสุโรปรากฏทันที!
“ฮ่ะๆๆ ข้ารู้แล้วว่าพวกไอ้หาญอยู่ที่ไหน คิดไม่ถึง มันยังโง่ใจอ่อนให้ผู้หญิงสนตะพายเหมือนเดิม” เสือทับหัวเราะสะใจ แต้มเยินยอว่าพี่ทับยอดที่สุด ส่วนแหลมถามว่า หาญจะไม่รู้เลยหรือว่าศรีแพรถูกอาคมของเสือทับสะกดอยู่
“คนซื่ออย่างไอ้หาญ ไม่มีทางสงสัยเมียมันหรอก” เสือทับดูแคลน แหลมยุให้ไปลุยกันเลยดีไหม
“ไม่ มันต่างหากที่ต้องมาหาเรา แต่คราวนี้มันจะไม่ได้กลับไปอีกเลย”
ภูมินทร์พูดแล้วจิกตายิ้มเหี้ยม!
ooooooo
