เมียแต่ง
ตอนที่ 12
ณรงค์โกรธที่โดนปรุงฉัตรฉีกหน้า จึงลากเธอมาเล่นงานในมุมลับตา เขาประกาศตัวว่า ถ้าคงไคยตาย เขาก็คือตัวจริง ปรุงฉัตรเสียงสั่นโต้กลับทันควันว่าคงไคยยังไม่ตาย และต้องกลับมาแต่งงานกับเธอ
“อยู่กับฉันยังจะเรียกหาผู้ชายอื่นอีกเหรอ”
“คงไคยไม่ใช่ผู้ชายอื่น เขาเป็นสามีของปรุง เป็นคนที่ปรุงรัก”
“เธอโกหก คนที่เธอรักคือฉัน อย่า อย่าพูดว่าเธอรักคนอื่น ปรุง ทุกครั้งที่คุณแม่ทำร้ายเธอ ฉันคือคนที่เช็ดน้ำตาให้เธอ วันที่เธอเป็นนางแบบฉันคือคนที่ดีใจกับเธอ วันที่เธอเป็นของฉัน เธอบอกว่าเธอรักฉันคนเดียว เธอรักฉัน กลับมาหา ฉันนะปรุง ฉันรักเธอ” ณรงค์จูบมือปรุงฉัตรอย่างอ่อนโยน
“รัก แล้ววันที่คุณไปคบกับลูกคุณหญิงตามที่แม่คุณสั่ง คุณเอาปรุงไว้ตรงไหน พ่อของคุณสั่งให้ปรุงไปนอนกับคงไคย คุณไม่ห้ามสักคำ เก้าอี้ประธานมันสำคัญกว่าปรุงใช่ไหม ปรุงต้องทำทุกอย่างที่พ่อแม่คุณสั่งๆๆ ชีวิตไม่เคยเป็นของปรุงเลย ปรุงเจ็บปวดแค่ไหน คุณเคยสนใจไหม” ปรุงฉัตรสะบัดมือหนี
“ผมจำเป็นนะปรุง ปรุงก็รู้ว่าคุณแม่...”
“คุณไม่เคยสู้เพื่อปรุง คุณไม่กล้าแม้แต่จะบอกแม่ คุณว่าปรุงเป็นเมียคุณ เพราะอะไร เพราะปรุงมันเป็นอีชั้นต่ำ เป็นลูกคนใช้ ปรุงควรจะยิ้มรับใช่ไหม ที่ผู้ชายที่ปรุงรักทำกับปรุงแบบนั้น แม่คุณจะมองว่าปรุงต่ำปรุงทนได้ แต่ผู้ชายที่ปรุงรักไม่เคยเห็นค่าของปรุง ปรุงทนไม่ได้ และปรุงก็จะไม่ทน”
“ฉันจะบอกคุณแม่เรื่องของเรา กลับมาอยู่กับฉันนะปรุง”
“คุณต้องการปรุงจริงๆเหรอ” ปรุงฉัตรไม่อยากเชื่อ
“ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็น” ณรงค์คว้าข้อมือปรุงฉัตร จะไปบอกเนื้อทิพย์เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่
ประกอบที่ยืนดูอยู่เข้ามาขวาง เขามองทั้งสองด้วยแววตาเจ็บปวด “พ่อรู้เรื่องของแกสองคนแล้ว พวกแกทำแบบนี้ได้ยังไง ณรงค์ แกรู้ไหมว่าแม่แกจะเสียใจแค่ไหน”
ปรุงฉัตรน้ำตาคลอรู้สึกว่าตัวเองช่างต่ำต้อย ณรงค์เห็นน้ำตาปรุงฉัตรก็นึกโกรธตัวเองที่กำลังจะผิดสัญญาจึงระเบิดอารมณ์ ออกมา “แม่จะเสียใจที่ผมเจริญรอยตามพ่อน่ะเหรอครับ ผมรักปรุงครับพ่อ รักทั้งๆที่พ่อกับแม่บอกว่าไม่ควรจะรัก ที่ผมต้องเสียปรุงให้ไอ้คงไคยไป พ่อรู้ไหมว่าผมเสียใจแค่ไหน ผมรักปรุงและจะไม่มีวันเลิกรัก”
ปรุงฉัตรและประกอบอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ณรงค์มองทั้งคู่อย่างเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้จะเดินหนี แต่ต้องชะงักที่เห็นคงไคยกับทองถมเดินนำตำรวจเข้ามา
“ผมเพิ่งได้ตัวคนร้ายที่นำชาวบ้านมาก่อกวนโครงการของเรา และเป็นคนเดียวกับที่พยายามวางเพลิงบ้านผู้ใหญ่เท่ง เพื่อใส่ร้ายผม คนร้ายสารภาพว่ามีผู้จ้างวาน” คงไคยมองหน้าณรงค์ แต่ณรงค์ยังเก็บอาการนิ่ง
ตำรวจเชิญตัวณรงค์ไปให้ปากคำ เพราะสินซัดทอดว่า เขาคือผู้จ้างวาน
“ยินดีครับ เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ ณรงค์ยินดีจะไปให้ปากคำ ใช่ไหมณรงค์” ประกอบสบตากับณรงค์เพราะหาทางแก้ไขไว้แล้ว
สองพ่อลูกตามตำรวจไปที่โรงพัก ทองถมตามไปสังเกตการณ์ด้วย เหลือปรุงฉัตรอยู่กับคงไคยตามลำพัง คงไคยตัดสินใจสะสางปัญหาที่ค้างคาใจ เขาชวนเธอออกไปเดินเล่นที่ชายหาด เพื่อขอยกเลิกสัญญา เพราะรู้ใจตัวเองแล้วว่า คนที่เขารักคืออรุณประไพ
“คุณ คุณล้อปรุงเล่นใช่ไหม คงไคย” ปรุงฉัตรช็อกพยายามอ้อนวอนให้คงไคยเปลี่ยนใจ
คงไคยรู้สึกผิดอยากจะพูดอะไรเพื่อปลอบโยนแต่พูดไม่ออก จึงหันหลังเดินจากไป
ปรุงฉัตรน้ำตาร่วงพึมพำว่า มันไม่จริงๆ ขณะมือที่ตกอยู่ข้างตัวนั้น ค่อยๆกำแน่น เพราะความเสียใจผิดหวังค่อยๆกร้าวขึ้นด้วยความแค้น
ooooooo
จิ๊บมารับเช็คที่บริษัทใจดี ได้พบกับภุชงค์ที่มาขอพบอรุณประไพ แต่ไม่ทันได้คุยกัน ทั้งคู่ก็โดนป๊อกกี้ลากออกไปช่วยกันห้ามใจดีที่กำลังจะไปถล่มสิทธากับเมีย น้อยที่บ้านหลังใหม่ เพราะวายุโทร.มาบอก
เมื่อทั้งสามไปถึงก็เห็นใจดีเล่นงานสิทธากับเก๋เมียน้อย มีวายุเป็นผู้ยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
“คุณ นี่มันหมายความว่ายังไง คุณมีเล็กมีน้อยฉันทนได้ แต่นี่คุณซื้อบ้านให้อีเมียน้อยนี่ได้ยังไง ฉันให้เงินคุณใช้ไม่ได้ให้เอามาเลี้ยงใคร”
“ผมไม่ได้ใช้เงินคุณแม้แต่บาทเดียว มันเป็นบ้านที่ผมซื้อด้วยเงินของผมเอง”
“คุณมีเงินแต่เอามาให้อีหน้าด้านนี่ใช้ แล้วให้เมียหน้าโง่อย่างฉันหาเงินงกๆ คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ปล่อยผัวฉันนะ อีหน้าด้าน” ใจดีพุ่งเข้าตบตีเก๋ที่จงใจควงแขนสิทธายั่วอารมณ์
แต่สิทธาผลักใจดีล้มลงเพื่อปกป้องเก๋ก่อนจะเอ่ยปากขอหย่า
“เห็นแก่ตัว” วายุสุดทนเข้ามาประคองใจดี “มันไม่ใช่เรื่องของผม แต่ผมขอแส่หน่อยเถอะคุณ คุณเรียกหาความสบายใจแล้ว คุณเห็นว่าพี่ใจดีเขามีความสุขที่ต้องวิ่งไล่ตามคุณหรือไง คุณเห็นว่าพี่ใจดีเขายิ้มเวลาที่เขาราวีพวกผู้หญิงของคุณหรือเปล่า”
“แต่คิดถึงสิ่งที่เขาทำกับผมแล้ว ผมรับไม่ได้”
“แล้วไอ้ที่คุณหักหลังพี่ใจดี เขารับได้หรือไง จะโทษคนอื่น มองตัวเองก่อนไหมคะว่าดีกับเขาหรือยัง ถึงจะให้เขายอมทุกอย่าง” ป๊อกกี้เข้ามาสมทบตามด้วยจิ๊บและภุชงค์
“เขาไม่เคยเห็นผมมีค่า”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ฉันอยากให้คุณสบาย ฉันอยากให้คุณมีทุกอย่างไม่น้อยหน้าคนอื่น ฉันทำเพื่อคนไม่มีค่างั้นเหรอ คุณคือคนที่ฉันรักและไว้ใจที่สุดไง ฉันจะเป็นตัวเองจะบ้าแค่ไหนก็ได้ ถ้าอยู่กับคุณแล้วฉันยังพูดอะไรไม่ได้ แล้วฉันจะพูดกับใครได้ เพราะเป็นคุณ เพราะฉันเชื่อว่าคุณรักฉัน รับในสิ่งที่ฉันเป็น แต่มันไม่ใช่เลย มันไม่ใช่ บอกฉันสิ ว่าคุณรักมัน บอกฉัน” ใจดีร้องไห้โฮ
“ถ้าไม่มีคำนั้น ผมคงไม่คิดจะอยู่กับเขาหรอก” สิทธาโพล่งออกมา
“ฉันเข้าใจแล้ว” ใจดีเดินคอตกกลับไปขึ้นรถแล้วกดล็อก
ป๊อกกี้เห็นท่าไม่ดีตามไปเคาะเรียกให้ใจดีเปิดประตูรถ แต่ใจดีไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“คุณไม่รักฉันแล้ว ไม่รักฉัน” ใจดีน้ำตาร่วงกำพวงมาลัยแน่นแล้วพุ่งรถออกไปชนเสาไฟฟ้าดังโครม
“ใจดี” สิทธาวิ่งเข้าไปที่รถก่อนทุกคน เขาพยายามเปิดประตูช่วยใจดีออกมา
ค่ำวันเดียวกัน ซาซ่ากลับเข้าห้องพัก เห็นปรุงฉัตรนั่งร้องไห้ก็ตกใจ เอ่ยถามว่า เกิดอะไรขึ้น
“สะใจแกแล้วใช่ไหม ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ คงไคยยกเลิกสัญญากับฉัน เขาบอกว่าอยากอยู่กับมัน แล้วฉันรอเพื่ออะไร ฉันทนรอ นี่เหรอสิ่งที่ฉันได้ ฉันไม่เหลือใครแล้ว” ปรุงฉัตรแค้นที่พ่ายแพ้
“นังปรุง แกยังมีฉันนะ ฉันเชื่อว่าสักวันจะมีคนที่รักแก แกจะมีครอบครัว มีลูก...ต้องมีคนดีๆที่จะดูแลแกไปชั่วชีวิตคนที่จะรับผิดชอบดูแลแกให้มีความสุขมันต้องมี เชื่อฉันนะ” ซาซ่ากอดปลอบ
ปรุงฉัตรได้ยินคำว่าลูกก็คิดแผนได้ หลอกซาซ่าว่า เธอตั้งท้องกับคงไคย
“ฉันท้อง แล้วก็ถูกทิ้งทั้งที่ท้อง แกคิดว่าผู้ชายคนไหนมันจะมารับของเหลือเดนอย่างฉันไปเป็นเมียอีกเหรอ ทำไม ทำไมมันต้องเกิดมาตอนนี้ แกมันเป็นลูกที่เขาไม่ต้องการ ตายซะๆ” ปรุงฉัตรทุบท้องตัวเอง
ซาซ่าตกใจร้องห้ามเสียงหลง ปรุงฉัตรลอบยิ้มพอใจที่ซาซ่าเชื่อ
ขณะเดียวกัน สิทธาก็พาใจดีส่งโรงพยาบาล มีวายุ ป๊อกกี้ จิ๊บ และภุชงค์ตามมาด้วย หลังจากหมอตรวจอาการแล้ว ก็ให้ใจดีนอนพักที่โรงพยาบาลก่อน สิทธาเข้ามาจับมือใจดีเอ่ยถามว่า ทำแบบนั้นทำไม
“ถ้าไม่มีคุณแล้ว ฉันตายดีกว่าอยู่ จะอ้างว่าเพราะฉันรักคุณ มันก็ดูปัญญาอ่อน แต่คุณรู้ไหมที่ฉันพยายามจะทำให้ตัวเองเก่งเพื่อให้เราสบาย ฉันอยากมีเงินเยอะๆ เพราะคิดว่าเราจะมีความสุข แต่ฉันก็ไม่ดีเอาแต่ใจกับคุณ แค่คิดว่าคุณไม่รักฉันแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะอยู่ต่อยังไงถ้าไม่มีคุณ ฉันรู้แล้วว่าฉันกดดันคุณมากแค่ไหน ถ้ามีโอกาสฉันอยากแก้ไข แต่ถ้าวันนี้คุณหมดรักฉันแล้ว ฉันก็จะไม่รั้งคุณไว้ เพราะฉันไม่อยากให้คุณทรมาน ฉันอยากให้คนที่ฉันรักมีความสุข ฉันเพิ่งคิดได้ว่า นานแค่ไหนแล้ว...ที่ฉันไม่เคยเห็นคุณยิ้ม” ใจดียกมือแตะที่ริมฝีปากสิทธาเบาๆ
สิทธาถึงกับอึ้งเริ่มคิดได้ บอกกับใจดีว่า จะออกไปหาอะไรมาให้กินแล้วเดินออกไป
“คุณสิทธาเฝ้าพี่ไม่ห่างเลยนะ ตั้งแต่งัดพี่ออกจากรถน่ะ” ป๊อกกี้รายงาน
“พี่ไม่มีสามี แต่พี่ยังมีพวกผม มีคุณไพอีกนะ” วายุให้กำลังใจ
“พวกแกไม่ต้องบอกน้องไพนะ แค่เรื่องของเขาเองก็มากพอแล้ว” ใจดีกำชับ
“ไม่ต้องห่วงพี่ เหยียบมิดแน่นอน” วายุรับปาก แล้วเดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียง โทร.บอกอรุณประไพ เพราะจะหาเรื่องคุยกับเธอ ป๊อกกี้ตามมาดีดกกหูเข้าให้ โทษฐานโทร.ไปก่อกวนเมียชาวบ้าน
“พี่ไม่ต้องห่วง ผมแค่ดูแลอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ยังไงก็ได้ขอให้คุณไพเขามีความสุขก็พอ” วายุออกตัว
“อื้อหือ ใจแกนี่มันหล่อผิดหน้าจริงๆว่ะ” ป๊อกกี้ตบอกวายุ
“ไม่เหมือนพี่นะขี้เหร่ทั้งใบหน้าและจิตใจ” พูดจบวายุก็แทรกตัวเข้าไปในห้อง เปิดหน้าจอมือถือดูภาพอรุณ–ประไพที่แอบถ่ายไว้ด้วยความคิดถึง
ooooooo
ภุชงค์กับจิ๊บเห็นว่าใจดีปลอดภัยแล้วก็ชวนกันกลับ ทั้งสองแวะลงไปเดินเล่นที่ริมน้ำติดถนนใหญ่ ภุชงค์หันมาเปรยกับจิ๊บว่า จะมีใครรักเขามากจนขาดเขาไม่ได้เหมือนอย่างใจดีรักสิทธาบ้างหรือเปล่า
จิ๊บหน้าเสียนึกถึงเรื่องตัวเอง เธอบอกกับภุชงค์ว่า ถ้าพ่อรักเธอเหมือนที่ใจดีรักสิทธา ก็คงไม่หย่ากับแม่ และไม่บังคับให้ทำโน่นทำนี่ จนเธอต้องเสียใจ
“โลกนี้คงไม่มีใครต้องการฉัน คุณว่าถ้าฉันตายจะมีใครสนใจไหม”
“มีสิ พ่อกับแม่คุณเขาจะเสียใจนะ”
“เหรอ แล้วเขาจะร้องไห้ให้ฉัน จะคิดถึงฉันใช่ไหม ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง คุณจุดธูปบอกฉันด้วยนะ”พูดจบจิ๊บก็กลับหลังหันแล้วกระโดดลงไปขวางบนถนนที่มีมอเตอร์ไซค์กำลังวิ่งมา
“เฮ้ย คุณ เล่นบ้าอะไรนี่”ภุชงค์พุ่งเข้าไปรวบตัวจิ๊บ จนล้มไปบนพื้นด้วยกัน
“ก็ฉันอยากรู้ว่าถ้าฉันเป็นอะไรไปจะมีคนห่วงฉันไหม และตอนนี้ก็รู้คำตอบแล้วว่านอกจากพ่อกับแม่ก็มีคนห่วงฉันเหมือนกัน” จิ๊บทำทะเล้นใส่
“คราวหน้าผมจะไม่สนใจเลย”ภุชงค์เสียฟอร์มเมินหน้าหนี
ด้านอรุณประไพ เธอประคองภวันออกมาเดินย่อยอาหาร คงไคยเดินตามไม่ห่าง ภวันหันมาถามลูกว่า ทองถมโทร.มารายงานเรื่องณรงค์บ้างยัง พลางกำชับต่อ
“เรื่องบริษัทมันคงไม่จบลงง่ายๆ แต่เรื่องของแก ถ้าเลือกแล้วก็ทำตัวให้มันดีๆ”
“ครับคุณแม่”คงไคยหน้าเสียรู้สึกผิดกับปรุงฉัตร
อรุณประไพมองคงไคยอย่างเข้าใจ แต่ไม่ทันได้เอ่ยอะไร ณรงค์กับประกอบก็เดินอารมณ์ดีเข้ามาทักทาย คงไคยอึ้งไม่คิดว่าตำรวจจะปล่อยตัวณรงค์
“ถ้าสงสัยเรื่องตำรวจล่ะก็ อาบอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ตำรวจก็เลยไม่เห็นประโยชน์ที่จะกักณรงค์ไว้” ประกอบยิ้มเยาะก่อนหันไปชวนณรงค์ไปหาอะไรทาน
ทองถมรอจนสองพ่อลูกเดินออกไปแล้วจึงเข้ามารายงาน“ทศพลเข้ามอบตัว สองพ่อลูกโยนความผิดทั้งหมดให้กับนายทศพล แล้วทศพลก็อ้างว่าเจ็บแค้นกับคุณคงไคยเป็นการส่วนตัวก็เลยลงมือจัดการเรื่องนี้ทั้งหมด”
ภวันแค้นใจที่ณรงค์รอดไปได้ อรุณประไพเตือนให้คงไคยระวังตัว คงไคยถามภวันว่า ควรตอบโต้ไหม
“แค่ตั้งรับอย่างมีสติก็พอ คนวิ่งไล่สักวันต้องหมดแรงล้ม สิ่งที่เราต้องทำคือสร้างฐานให้แข็งแรง เก้าอี้ประธาน แม่ไม่ได้มันมาเพราะเป็นมรดกนะลูก แต่แม่กับพ่อสร้างมันขึ้นมา ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของลูกที่ต้องทำให้มันแข็งแรง ลูกจะอยู่ใต้ปีกแม่ตลอดไปไม่ได้หรอกนะคงไคย”
ส่วนเนื้อทิพย์ที่กระวนกระวายรออยู่ในห้องพักเห็น ณรงค์กับประกอบเดินเข้ามาก็รีบถามเรื่องคดี ณรงค์ว่าทุกอย่างเรียบร้อย ประกอบฉุนต่อว่าณรงค์ที่ทำอะไรโง่ๆ เพราะถ้าทศพลไม่รับผิดแทน ณรงค์ก็คงเข้าคุกไปแล้ว
“ผมไม่โง่ แผนผมพังเพราะพวกมันทำงานไม่สำเร็จ ไม่ใช่ความผิดของผม ถ้าพ่อเก่งจริง ผมคงไม่ต้องเป็นเบ๊ไอ้คงไคยอย่างทุกวันนี้หรอก ผมต้องเป็นรองมันทุกวันนี้เพราะพ่อ”ณรงค์พาล
“แกจะต้องเสียทุกอย่างเพราะความโง่ของแกจำไว้” ประกอบฟาดฝ่ามือใส่หน้าลูกชาย รู้สึกเสียใจที่ไม่เคยได้รับความภูมิใจจากเมียและลูกเลย
ด้านอรุณประไพเห็นคงไคยนั่งเหม่ออยู่บนเตียง ก็เดาได้ว่าเขาคงคิดเรื่องปรุงฉัตร จึงเอ่ยว่า เธอเองก็ผิดที่เข้ามาแทรกระหว่างคงไคยกับปรุงฉัตร ถ้าจะมีคนต้องไปก็ควรเป็นเธอ
“หัวใจผมรักผู้หญิงได้ทีละคน และถ้ารักแล้วมันจะไม่มีวันเปลี่ยน ถึงคุณจะยอมไป ผมก็อยู่กับปรุงไม่ได้อีกแล้ว เพราะผมรักคุณ ขอให้ผมเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้ได้ไหม ถ้าคุณรักผมอย่าไปจากผมนะคุณไพ ต่อไปนี้เราจะมีความสุขกันซักที ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเรา คุณไพ คุณต้องให้เจ้าตัวน้อยกับผมด้วยนะ” คงไคยดึงอรุณประไพมานอนกอดแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
อรุณประไพเอามือแตะที่ท้องตัวเองคิดจะบอกคงไคยเรื่องลูก แต่ก็เปลี่ยนใจ
ooooooo
ซาซ่าชวนปรุงฉัตรไปทานกลางวันข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ปรุงฉัตรอ้างว่ามีธุระแล้วพูดเป็นนัยให้ซาซ่าดูแลตัวเองด้วย ก่อนปาดน้ำตาเดินเศร้าออกไป ซาซ่ารู้สึกสังหรณ์ใจจึงแอบตามไป
ปรุงฉัตรไปหาอรุณประไพที่ห้อง ขอร้องให้ออกไปคุยด้วยที่ชายหาด อรุณประไพยอมตามไป เพราะเห็นปรุงฉัตรดูน่าสงสารแต่เมื่อมาถึงชายหาดปรุงฉัตรกลับต่อว่าอรุณประไพเป็นมือที่สามแย่งคงไคยไปจากเธอ แต่ก็โดนอรุณประไพสวนกลับพร้อมประกาศว่า เธอรักคงไคยและจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่เธอรัก
“ฉันไม่มีวันทำร้ายคงไคย ฉันจะทำร้ายพ่อของลูกในท้องฉันได้ยังไง ฉันท้องกับคงไคย ฉันขอให้เธอหย่ากับคงไคย แล้วออกไปจากชีวิตของเรา” ปรุงฉัตรบอกจุดประสงค์
“ฉันจะไม่หย่าจากคุณคงไคย เรื่องลูกถ้าคุณต้องการให้คุณคงไคยรับรอง ฉันก็ยินดี”
“เธอไม่รู้หรอก ว่าเด็กที่พ่อไม่ต้องการ มันเจ็บปวดทรมานแค่ไหน ฉันไม่อยากให้ลูกต้องเจ็บ ไม่อยากให้ลูกถามฉันว่าพ่อเขาไปไหน อยู่กับใคร ทำไมถึงทิ้งเขาไป ถ้าลูกฉันต้องเป็นเด็กไม่มีพ่อก็ไม่ต้องให้เขาเกิดมาซะดีกว่า” ปรุงฉัตรเดินลงทะเลไป
อรุณประไพมองอย่างชั่งใจ กลัวเป็นแผนเรียกร้องของปรุงฉัตรอีก แต่ปรุงฉัตรยังเดินลุยลงไปในทะเลไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ทำให้เธอเริ่มลังเล
“นังปรุง อย่าทำอะไรบ้าๆ แกจะฆ่าลูกหรือไง” ซาซ่าตะลุยลงไปในทะเลลากปรุงฉัตรขึ้นมาแต่ไม่สำเร็จ
“ปล่อยฉัน ลูกของฉัน เขาก็ต้องตายพร้อมกับฉัน” ปรุงฉัตรดิ้นรนแล้วหันมาสบตากับอรุณประไพ
อรุณประไพอึ้งกับสายตาคู่นั้น เธอกำมือแน่นด้วยความกดดัน ก่อนตัดสินใจลงไปช่วยซาซ่าพาปรุงฉัตรขึ้นมา แต่ปรุงฉัตร ยังอาละวาดไม่เลิก อรุณประไพกระชากปรุงฉัตรเข้ามาแล้วตบผัวะ
“คุณจะตายฉันไม่ว่า แต่เด็กไม่เกี่ยวอะไรด้วย เขาเป็นลูกคุณ คุณไม่ควรทำร้ายเขา แล้วอย่าเอาชีวิตเด็กมาต่อรองกับฉัน นี่ลูกคุณนะคุณปรุง ไม่รักไม่สงสารเขาหรือไง”
“อย่าพูดเรื่องมโนธรรมกับฉัน ในเมื่อตัวเธอก็ไม่มี” ปรุงฉัตรตอกกลับ
อรุณประไพเจ็บกับทุกคำที่ปรุงฉัตรกระแทกใส่ จึงตัด สินใจเอ่ย “ฉันจะไปเอง ถ้าคุณท้องกับคุณคงไคยจริงๆ ฉันต้องการผลตรวจจากแพทย์ที่ยืนยันว่าคุณกำลังตั้งท้อง ถ้ามันเป็นความจริง ฉันจะยอมหย่ากับคุณคงไคย” อรุณประไพมองปรุงฉัตรอย่างยืนยันในคำสัญญา
สายวันต่อมา คงไคยพาอรุณประไพกลับถึงกรุงเทพฯ ภวันที่นั่งรออยู่เปรยกับทองถมด้วยความประหลาดใจเพราะไม่เห็นปรุงฉัตรตามคงไคยมาด้วย
คงไคยฟังแล้วยิ่งรู้สึกผิดจึงเปลี่ยนเรื่องหันมาถาม
อรุณประไพว่าหิวหรือยัง แต่อรุณประไพนั่งเงียบเหมือนอยู่ในภวังค์ คงไคยถามซ้ำอีกครั้ง อรุณประไพรู้สึกตัวรีบอ้าง
“เอ่อ ไพคิดถึงคุณแม่น่ะค่ะ ไพบอกท่านไว้ว่ากลับมาจะรีบไปหา คุณแม่คะ ไพขอไปบ้านตลิ่งชัน จะกลับเย็นๆนะคะ”
“จ๊ะ...แล้วหนูไพจะไปยังไง” ภวันตอบ
“ก็ต้องเป็นหน้าที่ของสามีที่ต้องไปส่งไปรับสิครับ เดี๋ยวผมจะเอาของฝากไปให้คุณแม่คุณด้วย ไปครับ” คงไคยจูงมืออรุณประไพออกไป
“ผมว่าพายุคงเข้านะครับ คุณคงไคยใส่ใจคุณประไพด้วย” ทองถมไม่อยากเชื่อ
“รักลูกสาวเขาก็ต้องเอาใจแม่เขาสิ ลูกชายฉันโตแล้วนะคุณทองถม ถึงเวลาที่เขาต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว คุณทองถมจัดการเรียกประชุมคณะกรรมการวันจันทร์นี้ ความรับผิดชอบจะทำให้คงไคยโตขึ้น ยิ่งมีหนูไพเป็นครอบครัว เป็นกำลังใจ ปัญหาจะหนักแค่ไหน คงไคยจะผ่านไปได้แน่นอน” ภวันมั่นใจ
ส่วนปรุงฉัตรเมื่อกลับมาถึงคอนโดฯก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างไม่สบอารมณ์นัก ซาซ่าที่หอบสัมภาระตามมาร้องลั่น เพราะกลัวลูกในท้องปรุงฉัตรจะหลุดออกมา แต่ปรุงฉัตรไม่สน ซาซ่าเริ่มสงสัยว่า ปรุงฉัตรท้องได้อย่างไร เพราะเธอระวังเรื่องนี้มาก ปรุงฉัตรเดาสายตาซาซ่าออกรีบโวย
“มองแบบนี้หมายความว่าไง ทำไมแกไม่เชื่อเพื่อนแกใช่ไหม ได้ฉันจะทุบให้เด็กมันไหลออกมาต่อหน้าแกไง แกจะได้รู้ว่าฉันโกหกหรือเปล่า” ว่าแล้วปรุงฉัตรก็ทุบท้องไม่หยุด
ซาซ่าตกใจเข้ามาดึงมือปรุงฉัตรพลางร้องห้าม “พอแล้ว นังปรุง ฉันขอโทษๆฉันไม่ได้คิดว่าแกโกหกแต่ฉันรู้อาทิตย์หน้าพอผลตรวจออกมา ทุกอย่างก็ต้องดีขึ้น แกมีลูก...คุณคงไคยเขาต้องรับผิดชอบแกแน่ๆ”
“ถ้านังอรุณประไพมันไม่เบี้ยวนะ”
“ฉันว่าคุณไพเขาเป็นคนจริง ไม่ผิดสัญญาหรอก”
“หยุดนะ ชื่นชมมันมากใช่ไหม งั้นแกก็ไปอยู่กับมันเลย ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนฉัน ไป”
“ฉันไม่ได้ชมเขา ฉันแค่พูดให้แกสบายใจไง โอ้ยร้อนจัง ฉันไปอาบน้ำก่อน” ซาซ่ารีบชิ่งออกไป
“คนจริง นังอรุณประไพ ให้มันแน่จริงเถอะ” ปรุงฉัตรยิ้มร้าย
ooooooo
คงไคยพาอรุณประไพมาที่บ้านตลิ่งชัน เขาเห็นประไพนั่งถักถุงเท้าเล็กๆอยู่ในบ้าน ก็เอ่ยถามว่าของใคร อรุณประไพกลัวแม่จะบอกคงไคยเรื่องเธอท้อง จึงโกหกว่าปวดหัวขอร้องให้คงไคยออกไปซื้อยามาให้ เพราะยาที่บ้านหมด คงไคยรีบออกไป อรุณประไพหันมายกมือไหว้ขอโทษแม่ ที่ไม่สามารถบอกคงไคยเรื่องลูกในท้องได้ เพราะปรุงฉัตรก็ตั้งท้องเช่นกัน ประไพอึ้งถามอรุณประไพว่าจะทำอย่างไร
“ไพรอให้ผลตรวจออกมาก่อน ถ้าคุณปรุงท้องจริงๆไพก็คงต้องถอย”
“แล้วหลานของแม่ล่ะ เขาก็เป็นลูกของคุณคงไคยเหมือนกัน ไพจะให้หลานของแม่กำพร้าพ่อเหรอ”
“ไพรักลูกค่ะ แต่ลูกของคุณปรุงก็จะเป็นลูกของคุณ
คงไคยเหมือนกัน ถึงลูกของไพจะไม่มีพ่อ แต่ไพจะเลี้ยงลูกอย่างดีที่สุด แต่ถ้าลูกคุณปรุงไม่มีพ่อ ไพกลัวว่าเด็กจะไม่มีความสุขและถ้าเป็นอย่างนั้น คุณคงไคยต้องทรมานอยู่กับความรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต ไพเชื่อว่าเราไม่สามารถมีความสุขบนความทุกข์ของเด็กที่ไม่มีความผิดได้หรอกค่ะ”
“ลูกรู้ไหมว่าลูกกำลังรักคุณคงไคยมากกว่าตัวเอง”
“วันที่ไพตัดสินใจแต่งงาน ไพอยากช่วยคุณหญิง อยากหนีภุชงค์ไพตั้งใจว่าจะเป็นภรรยาตามหน้าที่ให้ดีที่สุดแต่วันนี้ไพรู้แค่ว่าไพอยากให้เขามีความสุขค่ะ ถ้ามันคือความรัก ไพก็คงรักเขาจริงๆค่ะแม่”
“ไพ ลูกเชื่อว่าเรื่องที่คุณปรุงเขาจะฆ่าตัวตาย ลูกคิดว่ามันเป็นความจริงหรือเปล่า”
“การกระทำของเขาที่ผ่านมาทำให้ไพไม่เชื่อเขาเลย แต่ไพรู้ว่าคนอย่างคุณปรุงเพื่อชัยชนะ เขาแลกได้ทุกอย่างแม้แต่...ชีวิตตัวเอง ไพทนไม่ได้ที่ต้องยืนดูคนมาตายอยู่ตรงหน้า แค่คำพูดว่าท้องไพไม่เชื่อหรอกค่ะ แต่ไพพิสูจน์ได้” อรุณประไพมั่นใจว่าทำดีที่สุดแล้ว
หลังทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว คงไคยกับอรุณประไพก็ลากลับ ประไพมองตามลูกด้วยความสงสาร ส่วนคงไคยก็ทำเซอร์ไพรส์ด้วยการซื้อดอกไม้มาวางไว้ให้อรุณประไพที่เบาะหลัง อรุณประไพส่งยิ้มเขินๆพร้อมคำขอบคุณ แต่คงไคยไม่ยอม ขอให้เธอหอมแก้มเขาด้วย อรุณประไพข่มความอายหอมแก้มคงไคยแบบแผ่วๆ
“คุณไพ แบบนี้มันไม่ชื่นใจ ชื่นใจมันต้องแบบนี้” คงไคยดึงอรุณประไพมาหอมหนักๆพลางเอ่ยชวนไปเที่ยวบ้านของเธอที่ต่างจังหวัดกันบ้าง
“ที่นั่นไม่มีแอร์ ไม่สะดวกสบาย คุณคงไม่ชอบหรอกค่ะ”
“ชอบสิ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคนที่ผมรัก ผมชอบทั้งนั้น ผมเชื่อว่าผมรู้จักคุณมากกว่าที่รู้จักตัวเองซะอีก และนั่นมันทำให้ผมรักคุณ”
อรุณประไพมองตาคงไคยเห็นความรักที่เขามีต่อเธอ ก็ยิ่งสะเทือนใจ แต่จำต้องเอ่ย
“คุณรู้จักฉันดีใช่ไหม งั้นสัญญานะคะว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
“ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม” คงไคยรับปาก
อรุณประไพยิ้มเศร้าๆและเมื่อทั้งสองกลับมาบ้านก็พบปรุงฉัตรรออยู่ เธอทวงถามอรุณประไพว่าบอกเรื่องที่ควรบอกกับคงไคยหรือยัง อรุณประไพออกตัวว่า เป็นเรื่องระหว่างปรุงฉัตรกับคงไคย เธอไม่อยากก้าวก่าย
“ไม่หรอกค่ะ เพราะมันเป็นเรื่องของเราทั้งสามคน ถึงข้อตกลงของเราจะเป็นเรื่องของคุณกับฉัน แต่ฉันต้องการพยานและคนกลางอย่างคงไคยก็เหมาะสมที่สุด” ปรุงฉัตรตอกกลับ
คงไคยมองอรุณประไพกับปรุงฉัตรอย่างงงๆว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ยังไม่ทันได้ถาม ปรุงฉัตรก็สั่งให้อรุณประไพ บอกเรื่องสัญญากับคงไคยพร้อมเย้ยหยัน “คุณไม่อยากเห็นคงไคยดีใจเหรอคะ มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์”
“งั้นคุณก็บอกเขาสิคะ เขาจะได้มีความสุข” อรุณประไพเจ็บแปลบ
“ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องที่ผมควรรู้คือเรื่องอะไร” คงไคยโพล่งออกมา
“ฉันอยากให้คุณช่วยประสานให้ครอบครัวของเรานะคะคุณไพ” ปรุงฉัตรจงใจทำร้ายจิตใจของอรุณประไพ
“ถ้าคุณคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าแล้วจะทำอะไรกับฉันก็ได้ คิดใหม่นะคะ เพราะถ้าคุณฉลาดพอ คุณคงรู้ว่าถ้าฉันล้มทุกอย่าง คุณจะไม่ได้อะไรเลย ว่าไงคะ ยังอยากจะให้ฉันเป็นคนพูดอยู่ไหม” อรุณประไพท้าทาย แต่ปรุงฉัตรยังนิ่งเหมือนจะไม่ยอม เธอหันไปแตะแขนคงไคยชวนไปอาบน้ำด้วยกัน ปรุงฉัตรเข้าแทรกบอกกับคงไคยว่า มีเรื่องจะคุยด้วย
“คุณคิดถูกแล้ว ไพขอไปพักก่อนนะคะ” อรุณประไพเดินออกไป
ปรุงฉัตรมองตามแค้นๆแล้วหันมาบอกคงไคยว่า เธอตั้งท้อง ทำให้คงไคยแทบทรุด
ooooooo
คงไคยขึ้นไปหาอรุณประไพบนห้อง พบเธอกำลังจะเป็นลมจึงเข้าประคอง อรุณประไพสบตากับคงไคยพลางเอ่ยคำขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องปรุงฉัตรตั้งท้อง
“ไม่เป็นไร ผมผิดเอง ผมขอโทษ ทั้งที่ผมสัญญากับคุณแล้ว”
“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว แก้ปัญหาดีกว่านั่งโทษตัวเองนะคะ มันไม่มีประโยชน์”
“ปรุงบอกว่าคุณกับปรุงมีข้อตกลงกัน เขาให้ผมมาถามคุณ มันคือข้อตกลงอะไรครับ” คงไคยเอ่ยถาม
ส่วนปรุงฉัตรเมื่อกลับไปถึงบ้าน ก็เข้าไปปรึกษากับประกอบในห้องทำงาน เรื่องจะให้คงไคยรับผิดชอบถ้าพิสูจน์ได้ว่าเธอท้องจริง
“แกจะให้ฉันช่วยให้ผลมันออกมาว่าท้องใช่ใหม” ประกอบรู้ทัน
“แค่นั้นไม่พอหรอกค่ะ แค่ผลออกว่าท้องมันบีบได้แค่คงไคยกับอรุณประไพ แต่บีบคุณหญิงไม่ได้”
“แล้วแกจะให้ฉันช่วยยังไง” ประกอบข้องใจ แต่ปรุงฉัตรไม่ทันได้บอก ณรงค์ก็เข้ามาตามประกอบ เพราะภวันเรียกประชุมด่วน ประกอบร้อนใจตามลูกชายออกไป ปรุงฉัตรมองตามสงสัยว่ามีเรื่องอะไร
ในห้องประชุม ภวันเห็นทุกคนมากันครบแล้ว ก็ประกาศวางมือจากการบริหารและมอบหมายให้คงไคยเป็นผู้ดูแลแทนในฐานะประธานบริษัทพีวีเรียลเอสเตท
“ผมว่าเรื่องนี้คุณหญิงตัดสินใจเร็วเกินไป คงไคยยังต้องการประสบการณ์ในการทำงาน” ประกอบค้าน
“จากโครงการพีวีอินเตอร์คอนเวนชั่นน่าจะพิสูจน์ความสามารถของคงไคยได้เป็นอย่างดี ทั้งการเจรจาร่วมทุนกับมิสเตอร์ทานากะ การเจรจากับชาวบ้านจนงานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ข้อนี้จะมีใครคัดค้านไหมคะ”
กรรมการมองหน้ากันต่างยอมรับว่าเป็นความจริง
“เป็นอันว่าทุกท่านเห็นชอบ คุณทองถมจัดการส่งข่าวให้กับสื่อช่วยประกาศเรื่องนี้อย่างเป็นทางการด้วย” ภวันสรุป
คงไคยลุกขึ้นขอบคุณทุกคนที่ให้การสนับสนุน กรรมการปรบมือเหมือนร่วมยินดี ยกเว้นณรงค์กับประกอบ
ด้านเนื้อทิพย์ก็แทบเต้นเมื่อรู้ว่าคงไคยได้เป็นประธานบริษัท เธอเข้าทุบประกอบด้วยความแค้นที่จัดการกับภวันและคงไคยไม่ได้สักที ปรุงฉัตรเดินเข้ามาเสนอตัวจะช่วยแก้แค้นให้เนื้อทิพย์เอง
“น้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรได้”
“ถ้าปรุงทำคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ แต่ถ้าคุณท่านร่วมมือด้วยรับรองว่าคุณหญิงภวันจะต้องแค้นจนกระอักเลือดแน่ๆ”
“ทำยังไงบอกมา ถ้าทำให้มันเจ็บได้ ฉันยอมทุกอย่าง” เนื้อทิพย์ตาวาว
“แกมีแผนอะไร” ประกอบหันมาสบตากับปรุงฉัตร
ปรุงฉัตรลอบยิ้มสะใจที่เนื้อทิพย์กับประกอบยอมเป็นเครื่องมือของเธอ
ระหว่างที่ปรุงฉัตรวางแผนการอยู่กับประกอบและเนื้อทิพย์ อรุณประไพก็มาเยี่ยมใจดีที่โรงพยาบาล เพราะวันนี้หมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว อรุณประไพถามหาสิทธา
“เขาก็มาเฝ้าพี่ทุกวันนะ กลางวันไปทำงาน กลางคืนก็มานอนเฝ้า แต่เขาคงไม่กลับไปที่บ้านแล้ว เพราะเขาเลือกแล้ว” ใจดีน้ำตาร่วง
อรุณประไพเข้ามากอดปลอบใจ ประตูห้องเปิดออก สิทธาเข้ามาพร้อมกระเป๋าใบเดียวกับตอนย้ายออกไป อรุณ–ประไพหันไปทักทาย ใจดีให้สิทธากลับไปพักเพราะหมอให้เธอกลับบ้านแล้ว
“ผมมารับคุณกลับบ้าน บ้านของเรา” สิทธาเอ่ย
“บ้าน ของเรา” ใจดีชะงัก
“ผมภูมิใจนะที่เมียของผมเก่ง แต่ยิ่งคุณเก่ง ผมก็กลายเป็นสามีที่ไม่เอาไหน ต้องให้คุณดูแลทุกอย่าง”
“ฉันเต็มใจทำเพื่อคุณ”
“ผมรู้ แต่ผมทนไม่ได้ที่ตัวเองควบคุมคุณไม่ได้เลย ผมต้องเป็นฝ่ายยอมทุกอย่าง แต่วันที่คุณเจ็บ มันทำให้ผมรู้ว่าผมโง่ที่ไปวิ่งหาการยอมรับจากคนอื่น ทั้งที่จริงๆ แล้วคนที่ผมต้องการให้ยอมรับในโลกนี้มีแค่คุณคนเดียว ผมเลวที่ทรยศคุณ...แต่ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม”
“ได้ค่ะ ได้ คนเราผิดกันได้ คุณก็เหมือนกัน คุณให้โอกาสฉันนะ ให้เราได้ปรับเข้าหากันอีกครั้งนะคะคุณ” ใจดีโผเข้ากอดสามี แล้วทั้งสองก็ประคองกันออกไป
อรุณประไพมองตามทั้งคู่อย่างยินดี
ooooooo
ในตอนเย็น อรุณประไพเดินเข้ามาที่ห้องทานข้าว เห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า บนโต๊ะมีอาหารที่ถูกจัดแต่งสวยงามก็แปลกใจ คงไคยกับภวันช่วยกันเฉลย ความจริงว่า วันนี้คงไคยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นประธานบริษัทแล้วจึงอยากฉลองกันภายในครอบครัว และอยากเซอร์ไพรส์เธอด้วย
“ยินดีด้วยนะคะ” อรุณประไพบอกกับสามี
“แม่ต้องรีบจัดการ จะได้ตัดปัญหาเรื่องแย่งเก้าอี้กันซะที”
“แต่จะมีปัญหาเลื่อยขาเก้าอี้ของผมแทน”
“อีกไม่นานก็จะต้องสะสางให้มันจบ ปัญหาวางคาไว้มันก็ไม่มีวันจบ เราก็ต้องจบมันซะจะได้เห็นปลายทางว่าจะแก้ไขยังไง ถ้าหนีไม่พ้นก็เข้าชนมันซะเลย” ภวันให้ข้อคิด
อรุณประไพคิดตาม เธอตัดสินใจโทร.หาปรุงฉัตรนัดให้ไปตรวจที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในวันรุ่งขึ้น ปรุงฉัตรรับคำแล้วโทร.บอกประกอบ ให้เตรียมคนไว้ให้เธอด้วย จากนั้นก็ไปที่โรงพยาบาลหวังจะหาคนท้องมาตรวจฉี่แทน แต่โชคไม่ดีเพราะดันไปเจอนักข่าวเข้าจึงต้องถอยมาตั้งหลักที่ร้านของซาซ่า และบังเอิญได้ยินซาซ่าต่อว่าเปิ้ลเด็กในร้านที่มาขอเบิกเงินล่วงหน้าสี่เดือนเพราะจะเอาไปทำแท้ง
“ไม่มีทาง เธอทำให้เขาเกิดมาก็ต้องรับผิดชอบ ทำแท้งมันเท่ากับฆ่าคน ฉันไม่ยอมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเธอเด็ดขาด ฉันไม่ให้เธอเบิก ตอนทำล่ะไม่คิด ฉันช่วยเธอไม่ได้” ซาซ่าเดินไปเข้าห้องน้ำ
ปรุงฉัตรหลบไม่ให้ซาซ่าเห็น แล้วรอจนซาซ่าเดินลับตาไป จึงเข้าไปลากเปิ้ลออกมาคุยด้วย
ส่วนอรุณประไพก็ตัดสินใจบอกกับคงไคยว่า พรุ่งนี้เธอจะไปโรงพยาบาลกับปรุงฉัตรและอยากให้เขาไปด้วย คงไคยรับปากแล้วเสนอทางออกว่า จะรับลูกของปรุงฉัตรมาเป็นลูกบุญธรรม เพราะอยากอยู่กับอรุณประไพ แต่อรุณประไพไม่ยอม
“คุณบอกว่าคุณรู้จักฉันดี รู้ใช่ไหมคะว่าทำยังไงฉันถึงจะไม่ผิดหวัง ไปอาบน้ำเถอะค่ะ พรุ่งนี้เราต้องไปแต่เช้าก่อนคุณแม่ตื่น ไพไม่อยากโกหกท่าน” อรุณประไพตัดบท
คงไคยหนักใจรู้ว่าเปลี่ยนความตั้งใจอรุณประไพไม่ได้
เช้าวันต่อมา อรุณประไพกับคงไคยมาพบปรุงฉัตรที่โรงพยาบาลตามนัด พยาบาลเข้ามาส่งถ้วยพลาสติกสำหรับใส่ปัสสาวะให้ปรุงฉัตร
“ใส่ปัสสาวะในนี้แล้วนำมาให้ดิฉันนะคะ”
ปรุงฉัตรรับมา แล้วเดินไปห้องน้ำ อรุณประไพกับคงไคยมองตามอย่างกังวล
ปรุงฉัตรถือถ้วยพลาสติกเข้ามาเคาะประตูเรียกเปิ้ลที่รออยู่ในห้องน้ำ แล้วนำฉี่ของเปิ้ลไปให้หมอตรวจ ผลจึงออกมาว่า เธอตั้งครรภ์ ปรุงฉัตรเสริมความเนียนบอกกับหมอว่า เธอมีอาการหน้ามืด วิงเวียนแล้วก็คลื่นไส้ด้วย
“เป็นอาการปกติครับ พออายุครรภ์เพิ่มขึ้น อาการก็จะหายไปเองครับ คุณพ่อต้องระมัดระวังอย่าให้คุณแม่เกิดอาการเครียดและพักผ่อนให้เพียงพอนะครับ” หมอหันมาทางคงไคย
อรุณประไพหน้าซีดทนฟังไม่ไหวเดินออกไป คงไคยรีบตามไปด้วยความเป็นห่วง ปรุงฉัตรแค้นลุกตามไป
“คุณครับ” หมอเป็นห่วงอาการจึงลุกตามไปอีกคน
อรุณประไพออกมายืนสงบสติอารมณ์ คงไคยตรงเข้าไปจับมืออรุณประไพไว้ แต่พูดอะไรไม่ออก ปรุงฉัตรออกมาเห็นก็แกล้งล้มเพื่อเรียกร้องความสนใจ
“เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” หมอเข้ามาดูอาการ
“ฉันหน้ามืดน่ะค่ะ ก็เลยก้าวพลาด ปรุงปวดท้องค่ะ” ปรุงฉัตรอ้อนคงไคย
หมอมองที่เท้าปรุงฉัตรเห็นว่าใส่ส้นสูงมากก็เอ่ยเตือนว่า อาจเป็นอันตรายต่อเด็กในครรภ์แล้วหันไปกำชับคงไคยให้คอยดูแลอย่างใกล้ชิด เพื่อความปลอดภัย
คงไคยรับคำแบบอึ้งๆ แล้วเข้ามาประคองปรุงฉัตรให้ลุก แต่ปรุงฉัตรทำออเซาะลุกไม่ไหว คงไคยตัดสินใจอุ้มเธอออกไป อรุณประไพมองด้วยความเจ็บปวดจำต้องเดินตามไป นักข่าวที่รออยู่เข้ามาถ่ายรูปทั้งสามคนทันที
ooooooo
คงไคยกับอรุณประไพมาส่งปรุงฉัตรที่คอนโดฯ ปรุงฉัตรทำมารยาขอให้คงไคยอยู่เป็นเพื่อน เพราะกว่าซาซ่าจะกลับก็คงค่ำ คงไคยอึดอัดใจมองอรุณประไพ อย่างเกรงใจ
“เราอยู่เป็นเพื่อนคุณปรุงก่อนก็ได้ค่ะ” อรุณประไพเข้าใจ
“เลยต้องรบกวนคุณไพ” ปรุงฉัตรแสร้งทำน้ำเสียงเกรงใจตรงข้ามกับสีหน้าที่แอบสะใจมาก เธอมองอรุณประไพ แล้วจับมือคงไคยมาวางบนท้อง “ปรุงดีใจนะคะที่เราจะมีกันสามคนพ่อแม่ ลูก”
คงไคยแอบตื่นเต้นที่จะได้เป็นพ่อคน ในขณะที่อรุณประไพน้ำตาคลอ
ด้านภวัน เธอทราบจากทองถมว่า ข่าวปรุงฉัตรท้องกับคงไคยกำลังสะพัดไปทั่วอินเตอร์เน็ต และคาดว่าพรุ่งนี้ คงขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ
“ไม่จริง คุณทองถม เรียกคงไคยกับหนูไพกลับมาเดี๋ยวนี้” ภวันทำท่าจะเป็นลม แฉล้มรีบเข้าไปประคอง
ไม่นานนักรถของคงไคยก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน คงไคยรู้สึกผิดหันมาขอโทษที่ทำร้ายจิตใจอรุณประไพและขอให้เธอรออีกนิดเพื่อจะจัดการปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อย
“ไพดีใจที่เห็นคุณห่วงใยลูกของคุณ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วค่ะ เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยค่ะ ปัญหามีไว้ให้แก้ไขนี่คะ พักเรื่องนี้ไว้ก่อน ไม่แน่พรุ่งนี้เราอาจจะมีทางออกก็ได้นะคะ” อรุณประไพให้กำลังใจ แล้วแอบรำพึงกับลูกในท้อง “แม่ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร”
ครั้นอรุณประไพกับคงไคยเข้ามาในบ้าน ก็พบภวันนั่งรอสีหน้าเครียด โดยมีทองถมยืนอยู่ด้านหลัง ภวันต่อว่าคงไคยเรื่องข่าวฉาว เพราะกลัวกระทบตำแหน่งประธานที่เพิ่งจะได้รับ
“คุณแม่คะ เรื่องนี้คุณคงไคยไม่ได้ตั้งใจนะคะ ไพผิดเองค่ะ ไพขอให้คุณคงไคยไป แต่ไม่คิดว่ามันจะ” อรุณประไพชะงักไปนิด ก่อนยอมรับกับภวันว่า ปรุงฉัตรตั้งท้องจริงๆ เพราะมีผลการตรวจยืนยัน ภวันแทบหมดแรงถามคงไคย ว่า จะทำอย่างไร คงไคยยืดอกขอรับผิดชอบ
“แต่แม่ไม่ยอม แม่จะไม่ยอมรับปรุงฉัตรเข้ามาในบ้านนี้เด็ดขาด ผู้หญิงแบบปรุงฉัตรไม่มีวันโง่ปล่อยให้มันท้องได้หรอก ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่มีวันยอมไม่มีวัน” ภวันเครียดจนหน้ามืดทิ้งตัวลงบนโซฟา
“คุณแม่” คงไคยกับอรุณประไพเข้าประคอง สีหน้าลำบากใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ooooooo
เมื่อหมอที่มาดูอาการของภวันกลับไปแล้ว คงไคย ก็เข้ามาหาอรุณประไพที่ดูแลภวันอยู่ในห้อง เขาบอกกับเธอเรื่องอาการป่วยของภวันว่า ไม่เกี่ยวกับมะเร็ง แต่เป็นเพราะเครียดมาก และให้ระวังเรื่องความดันสูง
“ไพจะระมัดระวังเรื่องอาหารของคุณแม่”
“ที่คุณดูแลคุณแม่มันดีอยู่แล้ว มันเป็นเพราะผม ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมไม่อยากให้คุณแม่เป็นทุกข์ แต่จะให้ผมทิ้งลูกผมก็ทำไม่ได้”
“ไพเข้าใจค่ะ คุณใจเย็นๆนะคะ อย่าร้อนรนไปกับปัญหา ค่อยๆคิด ถ้าเราใช้สติดีๆอาจจะเห็นทางแก้ไขง่ายขึ้น ไพจะช่วยพูดกับคุณแม่ให้ด้วยนะคะ”
คงไคยซาบซึ้งกับความรักที่อรุณประไพมีให้ จึงดึงเธอเข้ามากอดแทนคำขอบคุณ ภวันที่แกล้งหลับลืมตาขึ้นมองทั้งสองด้วยสายตาที่มุ่งมั่นและมีความหวัง
ooooooo
