เมียแต่ง
ตอนที่ 11
ปรุงฉัตรกรีดร้องด้วยความเก็บกด จนซาซ่าตกใจวิ่งมาดู ปรุงฉัตรโผเข้ากอดพลางครวญว่า คงไคยทำเหมือนทิ้งเธอแล้ว ซาซ่าขอร้องให้ปรุงฉัตรยอมรับความจริงเพราะ คนที่คงไคยรักและเลือกแล้วคืออรุณประไพ ปรุงฉัตรแทบทรุดทนรับความจริงไม่ได้
เช้าวันใหม่ ประไพเตรียมข้าวต้มปลาไว้ให้อรุณประไพ เพราะต้องการพิสูจน์บางอย่าง ครั้นอรุณประไพได้กลิ่นก็เบือนหน้าหนี ประไพลองยื่นนมให้ดื่ม อรุณประไพก็จำใจรับมาดื่มอย่างพะอืดพะอม
“ลูกอาจจะหนีความจริงได้สักสองสามวัน แต่หนีไม่ได้ตลอดหรอกนะลูกและยิ่งถ้าเป็นเรื่องของครอบครัว ลูกจะตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ ต้องให้คุณคงไคยร่วมตัดสินใจ” ประไพสบตาลูกสาวเหมือนบอกให้รู้ว่า ดูออกแต่ไม่พูด
ด้านคงไคย เขารีบมาบริษัทแต่เช้าหวังจะได้เจออรุณประไพ แต่กลับเจอปรุงฉัตร
“ปรุงให้เขาเอาชุดที่ต้องใส่วันเปิดโครงการมาส่งที่นี่คะ อยากให้คุณช่วยดู” ปรุงฉัตรหาข้ออ้าง แต่เห็นคงไคยทำเหมือนคนไร้วิญญาณก็หลุดแสดงความไม่พอใจออกมา
คงไคยรู้ตัวรีบขอโทษ ปรุงฉัตรนึกได้ว่า ไม่ควรอารมณ์เสียใส่ จึงเข้ามากอดอ้อนชวนไปผ่อนคลายเครียดที่คอนโดฯด้วยกัน แต่โดนปฏิเสธอีก จึงต้องหอบความผิดหวังมานั่งร้องไห้กับซาซ่า ซาซ่าให้ปรุงฉัตรทำใจเพราะคงไคยเปลี่ยนไปแล้ว ปรุงฉัตรตาวาวประกาศจะกำจัดคนที่ทำให้คงไคยเปลี่ยนไป
“แล้วถ้าเมียเขาตาย แต่เขาก็ไม่รักไม่กลับมาหาแกล่ะ เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยนนะแก”
“ฉันไม่อยากฟัง” ปรุงฉัตรลุกจะเดินหนี แต่ซาซ่าคว้าแขนไว้พลางเอ่ยอย่างเหลืออด
“แกไล่ตามผู้ชายจนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว หน้าตาก็ดี ความสามารถก็มี ทำไมถ้าเขาไม่เอาแกแล้ว แกจะตายหรือไง อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนทิ้งแกไปอีกคนนะนังปรุง” ซาซ่าเดินชนไหล่ปรุงฉัตรออกไป
ปรุงฉัตรยืนตะลึงก่อนจะร้องไห้โฮ รู้สึกเหมือนไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
วันต่อมาทุกคนเดินทางไปภูเก็ต เพื่อเตรียมความพร้อมเปิดตัวโครงการใหม่ เนื้อทิพย์ส่งปรุงฉัตรเข้าประกบคงไคยในฐานะพรีเซ็นเตอร์โครงการ ตั้งใจหักหน้าภวันต่อหน้าสื่อมวลชนที่มาทำข่าว แต่โดนภวันตอกกลับ เธอประกาศเปิดตัวอรุณประไพสะใภ้ผู้เหนือกว่าปรุงฉัตรทุกด้าน ให้เข้ามายืนเคียงข้างคงไคย สื่อเทความสำคัญไปที่อรุณประไพ ทันที ทำให้ปรุงฉัตรกับเนื้อทิพย์แค้นใจเป็นที่สุด
คงไคยเข้าไปเตรียมตัวในห้องพักรอเวลาเข้าประชุม ณรงค์ตีหน้าซื่อมาคุยด้วย
“ผมมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน เลยจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว พร้อมรึยังเพื่อน” ณรงค์ตบบ่าคงไคยเบาๆ
คงไคยมองหน้าณรงค์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ผมนี่โชคดีจริงๆที่มีคุณเป็นเพื่อน ในฐานะเพื่อน คุณเก็บความลับได้ไหม มีคนคิดทำร้ายผม”
ณรงค์ตกใจถามอย่างร้อนรนว่า ทำไมคงไคยถึงสงสัยเรื่องนี้ และรู้ไหมว่าเป็นใคร
“ผมสงสัยคนใน คุณพอจะเป็นธุระสืบเรื่องนี้ให้หน่อยได้ไหม”
“ได้สิ” ณรงค์รีบรับปาก
ขณะที่ณรงค์คุยอยู่กับคงไคย ภวันกับทองถมก็มาหาปรุงฉัตรที่ห้องพัก สั่งให้เธอเข้าร่วมประชุมด้วย ซาซ่ามากับปรุงฉัตรด้วย เธอทำดี๊ด๊ากระซิบบอกเพื่อนรัก
“คุณหญิงมาขอให้แกเข้าประชุมด้วยตัวเองแบบนี้ คงอยากจะสงบศึก”
“ยายแก่นั่นสารพัดพิษจะตาย ฉันไม่คิดว่ามันจะยอมญาติดีกับฉันง่ายๆ แต่มันไม่มีทางชนะฉันหรอก”
“นี่ ถ้าไม่ได้สงบศึกแล้วเขาเรียกแกไปทำไม” ซาซ่าครุ่นคิด
แต่ปรุงฉัตรไม่สนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากดลิฟต์ไปห้องประชุม และบังเอิญว่า คงไคย ณรงค์ และอรุณประไพ อยู่ในลิฟต์ตัวนั้นด้วย จึงเกิดการปะทะคารมกันขึ้น เวลาเดียวกันนั้นซาซ่านึกออกว่า ภวันให้ปรุงฉัตรเข้าประชุมด้วยทำไม จึงตามมาเตือนปรุงฉัตร แต่สายเกินไปเสียแล้ว
ooooooo
ภุชงค์เรียกเบญมาเซ็นเอกสารแบ่งสินสมรส เบญปฏิเสธไม่รับแล้วจะเดินหนี แต่แม่เบญดึงมือไว้
“จริงอยู่เบญเคยอยากอยู่กับเขา เพราะคิดว่าเขาจะทำให้เบญมีทุกอย่าง แต่พอได้อยู่กับเขาจริงๆ เบญไม่เคยมีความสุขเลย เพราะตั้งแต่วันที่เบญไปแย่งของคนอื่นมา เบญก็ทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองไปแล้ว เบญได้พี่ภุชงค์มาจริง แต่เบญก็ต้องอยู่อย่างไม่มีศักดิ์ศรีให้คนเขาดูถูกและคนที่ดูถูกเบญที่สุดก็คือพี่ พี่รู้ไหมการที่อยู่อย่างไม่มีค่าในสายตาผัวตัวเองมันเจ็บแค่ไหน” เบญจ้องหน้าภุชงค์นิ่ง
ภุชงค์รู้สึกผิดเอ่ยคำขอโทษ
“ไม่ต้องขอโทษเบญหรอกค่ะ มันจบไปแล้ว เบญทำร้ายตัวเองมามาก เบญเคยไม่รู้กระทั่งว่าควรจะรักตัวเอง ไม่รู้กระทั่งว่าควรจะอยู่เพื่อคนที่รักเบญ เวลาที่เบญร้องไห้เสียใจ ก็มีแต่แม่นี่ล่ะค่ะที่อยู่กับเบญ แม่เป็นคนเดียวที่รักและหวังดีกับเบญจริงๆ พี่ไม่ต้องห่วงเบญหรอก ต่อไปนี้เบญจะไม่วิ่งไล่ตามความรักจากคนอิื่นอีกแล้ว”
“เบญรู้ไหม เบญเข้มแข็งกว่าพี่ซะอีก” ภุชงค์มองเบญอย่างชื่นชมและนึกเสียใจที่เคยทำร้ายจิตใจเธอ เขายืนยันขอแบ่งสินสมรสให้เพื่อเป็นการชดเชย แต่เบญไม่ยอมรับ
“บอกแล้วไงคะว่าเบญไม่อยากได้อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเองอีกแล้ว เก็บทรัพย์สินเงินทองของพี่ไว้เถอะค่ะ เบญอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยตัวเอง โชคดีนะคะ ขอให้เจอทางที่พี่ควรจะเลือกซะที” เบญพาแม่ออกไป
ภุชงค์ได้แต่มองตามอย่างใจหาย
ด้านคงไคย เขากำลังนำเสนอแผนงานเปิดตัวโครงการให้ที่ประชุมฟัง โดยมีอรุณประไพเป็นผู้ช่วย ทั้งสองทำงานร่วมกันได้อย่างลงตัว จนปรุงฉัตรรู้สึกตาร้อนผ่าว
“นอกจากการรับรองสื่อตามที่ได้นำเสนอทุกท่าน ดิฉันขอเสนอให้คุณอรุณประไพ เป็นผู้ช่วยคุณคงไคยในการนำสื่อชมโครงการค่ะ” ภวันแจ้งกับที่ประชุม
“แต่ปรุงฉัตรในฐานะพรีเซ็นเตอร์ของโครงการก็ทำหน้าที่นี้อยู่แล้ว” เนื้อทิพย์ค้าน
ภวันยิ้มเหมือนรอเวลาที่เนื้อทิพย์จะแย้งขึ้นมาเพื่อตกหลุมที่วางไว้
“ในฐานะพรีเซ็นเตอร์ คุณปรุงฉัตรคงทำหน้าที่เป็นส่วนที่ประดับให้พีวีดูน่าสนใจขึ้นได้ แต่ถ้าให้ตอบคำถามสำคัญๆ เกี่ยวกับโครงการ ดิฉันคิดว่าคุณปรุงฉัตรคงไม่ถนัด เพราะรายละเอียดโครงการจะสักแต่ว่าท่องตามหน้ากระดาษคงไม่ได้ มันต้องใช้สมอง มีปฏิภาณไหวพริบและฉันเชื่อว่าอรุณประไพมีครบถ้วน แต่ถ้าปรุงฉัตรอยากช่วยงานจริงๆ งั้นก็เป็นส่วนของฝ่ายต้อนรับไหมจ๊ะ ยิ้มๆ สวยๆไม่ต้องคิดมาก ฉันว่าเหมาะดีนะ” ภวันเสนอ
คณะกรรมการพยักหน้าเห็นด้วย ภวันส่งยิ้มเชือดเฉือนใส่เนื้อทิพย์ แล้วสบตากับปรุงฉัตรด้วยความสะใจ
ปรุงฉัตรแค้นใจที่โดนภวันฉีกหน้าในที่ประชุม เธอกลับมาปรับทุกข์กับซาซ่า แล้วโยนความผิดไปให้อรุณประไพ
“มันไม่เกี่ยวกับคุณอรุณประไพ เรื่องฉีกหน้าแกฉันว่าเป็นแผนคุณหญิง แต่เรื่องที่คุณคงไคยนิ่งๆไปฉันว่าเขาเลือกแล้วนังปรุง แกยอมรับความจริงหน่อยได้ไหม ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ถ่างตาดูแล้วคิดหน่อยจะได้ไม่บ้าคลั่งอยู่คนเดียว”
“ไม่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ฉันจะทำให้มันเหมือนเดิมเอง” ปรุงฉัตรประกาศกร้าว
“แกจะทำอะไร”
ซาซ่าระแวง ขณะปรุงฉัตรสาดแววตาเคียดแค้น เดินออกไป
ด้านเนื้อทิพย์ก็แค้นภวันไม่แพ้กัน เธอโทษว่า เป็นเพราะปรุงฉัตรโง่เดินไปติดกับภวัน ทำให้ทุกคนต้องเสียหน้า
“ฉันไม่แปลกใจเลย ก็นังปรุงมันโง่ มีทุกอย่างยกเว้นสมอง ผู้ชายคนไหนได้มันไปซวยตายชัก” เนื้อทิพย์บ่น
ณรงค์สะเทือนใจแต่ต้องเก็บอาการ เขาได้ยินเนื้อทิพย์เปรยต่อว่า อยากจะให้คงไคยกับภวันตายๆไปซะ จะได้หมดเสี้ยนหนาม ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา
“ไอ้เสี้ยนหนามพวกนี้ทำไมกำจัดไม่หมดซะทีนะ รู้แบบนี้ตอนที่พ่อมัน...” เนื้อทิพย์พูดได้เท่านั้น ประกอบก็รีบขัดเร่งให้ออกไปดูมุกกับภรรยาคุณพิทักษ์
เนื้อทิพย์นึกได้ขอตัวออกไป ประกอบมองตามแล้วหันกลับมาถามณรงค์ที่ยืนเครียด
“มีอะไรรึเปล่าณรงค์”
“วันนี้คงไคยเล่าให้ผมฟังเรื่องถูกลอบทำร้าย แล้วก็ขอให้ผมสืบเรื่องนี้ให้”
“มองได้สองแบบ คงไคยอาจจะไม่สงสัยลูก หรือสงสัยแต่ลองใจ ระวังตัวหน่อยก็ดีนะลูก”
“ผมรู้ครับว่าผมควรจะทำอะไร” ณรงค์มุ่งมั่น แต่ประกอบนึกหวั่นเพราะไม่ไว้ใจลูกชายนัก
ooooooo
เพราะทองถมยอมช่วย คงไคยจึงได้พักห้องเดียวกับอรุณประไพสมใจ เขาดึงเธอเข้ามากอดพลางต่อว่าที่หายหน้าไปหลายวัน
“ถึงไพไม่อยู่คุณก็จัดการได้ทุกเรื่อง คุณเก่งออกค่ะ” อรุณประไพเบี่ยงตัวหนี
“ถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วยก็คงทำทุกอย่างไม่ได้เท่านี้ ไม่รู้หรือไง คุณไม่อยู่ตั้งหลายวันไม่มีใครโกนหนวดให้ผมเลย อากาศก็ร้อน อยากโกนหนวดจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โกนหนวดให้หน่อยนะครับคุณไพ” คงไคยออเซาะ
“โกนหนวด ได้สิคะ” อรุณประไพรับปากทั้งที่ยังไม่หายงง
หลังโกนหนวดเสร็จ คงไคยก็อ้อนอรุณประไพให้สระผมให้อีก แต่ทองถมโทร.มาขัดจังหวะ คงไคยกดรับสายสีหน้าไม่ดีนัก รีบผลุนผลันออกไปหน้าโครงการ อรุณประไพตามออกไปด้วยความเป็นห่วง
หน้าโครงการ มีกลุ่มชาวบ้านรวมตัวกันประท้วงและถือป้ายมีข้อความขับไล่บริษัทพีวีให้ออกไปจากพื้นที่ ณรงค์กับประกอบมาถึงที่เกิดเหตุก่อน พยายามเข้าไปเจรจากับชาวบ้าน แต่ไม่เป็นผล
“แบบนี้คงพูดดีกันไม่ได้แล้วมั้ง” คงไคยเข้ามาพร้อมกับทองถม และอรุณประไพ
คงไคยแอบสบตากับทองถมอย่างรู้กันว่า จะเริ่มแผนการ ทองถมทำเป็นห้ามให้สมบทบาท
“ใจเย็นก่อนเถอะครับคุณคงไคย ฟังเขาก่อนว่าเขาต้องการอะไร”
“หน้าตาเป็นแบบนี้เองเหรอ ไอ้คุณคงไคย อยากเจอมานานแล้ว” ผู้ใหญ่เข้มออกมาเผชิญหน้ากับคงไคย
“เหมือนกันเลยผู้ใหญ่เท่งทึง เนี่ยเหรอวิธีการที่ผู้นำชุมชนเขาทำกัน คิดได้แค่นี้เหรอ ทีเราจะขอเจรจาดีๆไม่ยอม กลับมาประท้วงขับไล่เหมือนเราเป็นผู้ร้าย” คงไคยจงใจกวนประสาท
ณรงค์กับประกอบพอใจที่คงไคยกับผู้ใหญ่เท่งคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ไอ้เรื่องรุกล้ำที่ดินยังคุยกันไม่จบ รู้ไหมว่าตอนนี้คนของคุณเอาเศษหินเศษปูนไปทิ้งเต็มลานทำพิธีของเราไปหมด พรุ่งนี้เราก็จะทำพิธีกันแล้ว”
“พิธีอะไร...อ๋อ คุยกันไม่รู้เรื่อง ถึงกับทำพิธีสาปแช่งกันเลยเหรอ” คงไคยยั่ว
ผู้ใหญ่เท่งฉุนขาดจะเข้ามาเอาเรื่องคงไคย แต่อรุณประไพขวางไว้พลางชี้แจง
“ใจเย็นค่ะผู้ใหญ่เท่ง เรารู้ว่าพิธีลอยเรือขอบคุณท้องทะเลของผู้ใหญ่กับชาวบ้านสำคัญแค่ไหน ผู้ใหญ่ต้องทำพิธีนี้โดยไม่มีใครรบกวนแน่นอนค่ะ ที่ผ่านมามีเหตุที่ทำให้เข้าใจผิดกัน แต่ตอนนี้เรามาเจรจาตกลงกัน จะได้ไหมคะ”
“ที่ไหน ในถิ่นของคุณน่ะเหรอ ไม่มีทางผมไม่ไว้ใจ ถ้าอยากคุยกับผม พรุ่งนี้ก็ส่งตัวแทนของพวกคุณไปพบผมที่บ้าน”
“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะไม่ทำร้ายพวกเรา”
“ถ้าไปแล้วผมไม่ยิงคุณทิ้งก็แปลว่าผมไม่ทำร้ายคุณ แต่ถ้าผมทนไม่ไหวยิงคุณทิ้งก็แปลว่าผมทำ กล้าไหมล่ะ” ผู้ใหญ่เท่งจ้องหน้าคงไคยอย่างท้าทายแล้วเดินออกไป
ณรงค์มองเหตุการณ์แล้วคิดอะไรได้บางอย่าง
เมื่อชาวบ้านกลับไปหมดแล้ว คงไคยกับทองถมก็เข้ามาปรึกษาภวันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ภวันจะออกไปเจรจากับผู้ใหญ่เท่งเอง เพราะกลัวคงไคยจะวู่วามจนเสียงาน แต่คงไคยยืนกรานจะไปเอง
“ผมเป็นประธานของโครงการนี้ แม่เชื่อใจผมได้ครับ ผมรู้ว่าผมควรทำอะไร” คงไคยจริงจัง
ภวันรู้สึกปลื้มใจที่คงไคยดูมีความรับผิดชอบ เธอเตือนให้คงไคยระวังตัว แล้วถามหาอรุณประไพ
“ผมให้คุณไพไปพักน่ะครับ วันนี้เหนื่อยทั้งวันแล้ว” คงไคยตอบยิ้มๆ
ภวันสบตากับทองถม พลางส่งยิ้มชอบใจที่คงไคยดูรักและห่วงใยอรุณประไพ
ส่วนอรุณประไพที่กำลังจะกลับห้องพัก เธอถูกปรุงฉัตรโทร.ตามให้ไปพบที่หน้าห้องซาวน่า โดยอ้างว่ามีธุระสำคัญเรื่องคงไคยจะคุยด้วย อรุณประไพระแวงๆกลัวคงไคยจะโดนพวกประกอบทำร้ายอีกจึงยอมไปพบปรุงฉัตร
“ฉันว่าที่นี่เหมาะที่เราจะสะสางเรื่องของเธอกับฉัน ฉันต้องการให้เธอหย่ากับคงไคย” ปรุงฉัตรบอกจุดประสงค์
“คงไม่ได้หรอกค่ะ” อรุณประไพตอบทันควัน
“เธอก็รู้ว่าฉันกับคงไคยรักกัน แต่เธอแย่งเขาไปจากฉัน ฉันต้องการของฉันคืน”
“คุณคงไคยไม่ใช่สิ่งของ และถ้าคุณแย่งกลับไปได้ตอนนี้ คุณดูแลเขาได้เหรอคะ”
“พูดแบบนี้จะไม่หย่าใช่ไหม อรุณประไพ สำนึกไว้บ้างนะว่าเธอมันมาทีหลัง”
“แต่ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียแต่งของคุณคงไคย หรือเรียกอีกอย่างว่า เมียหลวง แล้วคุณล่ะคะเป็นใคร”
ปรุงฉัตรโมโหผลักไหล่อรุณประไพทั้งสองข้างเต็มแรง อรุณประไพเสียหลักเซไป ปรุงฉัตรตามมาซ้ำเหมือนคน
บ้าคลั่ง อรุณประไพพยายามป้องกันท้องของตัวเองไว้
“หยุดนะ คุณปรุงฉัตร ฉันรู้เห็นกำพืดของพวกคุณหมดแล้ว และฉันจะไม่ยอมให้พวกคุณมาทำร้ายคุณคงไคยได้อีก ได้ยินไหม” อรุณประไพฮึดผลักปรุงฉัตรเต็มแรง แล้วจะเดินหนี
ปรุงฉัตรตามมาคว้าแขนอรุณประไพไว้ได้แล้วเหวี่ยงมาที่หน้าประตูห้องซาวน่า อรุณประไพกระแทกประตูเปิดออก
ก่อนจะเสียหลักล้มศีรษะกระแทกหมดสติไป
ปรุงฉัตรตกใจกลัว แต่พอตั้งสติได้ความกลัวก็กลายเป็นความแค้น
“ไม่หย่าก็ไม่หย่า...ถ้าแกตายทุกอย่างก็จบ” ปรุงฉัตรมองอรุณประไพอย่างอาฆาต เธอเดินไปปรับอุณหภูมิในห้องให้สูงขึ้น แล้วปิดประตูห้องซาวน่าก่อนเดินจากไปอย่างเลือดเย็น
ooooooo
ปรุงฉัตรเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ล็อกเกอร์ แต่เห็นแม่บ้านจะเข้าไปดูแลความเรียบร้อยในห้องเซาน่าจึงรีบขวาง ไล่ให้ไปทำที่อื่นก่อน แม่บ้านถามหาอรุณประไพเพราะเห็นเธอเข้าห้องไปกับปรุงฉัตร
“ออกไปแล้ว” ปรุงฉัตรตอบหน้าตาเฉย แต่แววตาเหมือนคนกระหายโลหิต
แม่บ้านพยักหน้ารับรู้ แล้วลากอุปกรณ์ไปทำความสะอาดที่อื่น
ส่วนซาซ่าที่รออยู่ในห้องพัก เห็นปรุงฉัตรหายไปนานก็นึกห่วง เพราะได้ยินปรุงฉัตรโทร.นัดให้อรุณประไพไปพบ จึงโทร.ตามแต่ปรุงฉัตรไม่รับสาย ทำให้ซาซ่ายิ่งเป็นห่วงจึงลงมาตาม ก็พบปรุงฉัตรเดินออกมาจากห้องแต่งตัวที่อยู่ใกล้กับห้องเซาน่า
“อยู่นี่เองนังปรุง ฉันตามหาแกซะทั่วเลย แล้วนี่แกนัดคุณอรุณประไพไว้ที่ไหน”
“นังนั่นมันแคนเซิล ก็เลยไม่ได้คุย ฉันอยากได้กาแฟสักถ้วย ไปด้วยกันหน่อยสิ” ปรุงฉัตรลากซาซ่าออกไป
แต่ไม่ทันถึงร้านกาแฟ พี่แจนก็โทร.เข้าเครื่องซาซ่า เพราะจะให้ปรุงฉัตรไปเดินแบบ แต่ติดต่อไม่ได้
“นังปรุง มือถือแกล่ะ พี่แจนจะโทร.มาคุยกับแก แต่แกไม่รับสาย บ่นซะหูฉันชาเลย” ซาซ่ามองหน้า
“มือถือ” ปรุงฉัตรนึกได้ว่าเก็บไว้ในล็อกเกอร์ แต่โกหกซาซ่าว่าลืมไว้ที่ไหนไม่รู้ แล้วเดินหนี
ซาซ่ามองตามอย่างสงสัย แล้วปะติดปะต่อเรื่องราว ก่อนตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องเซาน่า และพบอรุณประไพนอนหมดสติอยู่ ซาซ่ากับแม่บ้านช่วยกันพาอรุณประไพกลับห้องพักพร้อมเรียกหมอประจำศูนย์ประชุมดูอาการ คงไคย ภวัน และทองถมทราบเรื่องก็ตามมา
“เป็นลมหมดสติในห้องเซาน่าครับ ในห้องคงร้อนเกินไป เธอคงอ่อนเพลีย หายใจไม่ทันแล้วก็หมดสติไปดีที่คนของเราไปพบเข้าครับ” หมอรายงาน
อรุณประไพเริ่มรู้สึกตัว คงไคยเข้าไปบีบมือให้กำลังใจพลางสอบถามเรื่องราว แต่อรุณประไพตัดบทว่าเพลียอยากนอนพัก
ทองถมผิดสังเกต สงสัยว่าอรุณประไพมีอะไรปิดบังอยู่จึงชวนภวันกับคงไคยออกไปพบกับแม่บ้านที่เข้าไปช่วยซาซ่าพาอรุณประไพออกมา
คงไคยสอบถามเรื่องราวจากแม่บ้าน แต่ยังไม่ปักใจ เชื่อว่าปรุงฉัตรจะทำร้ายอรุณประไพ จึงไปหาเธอที่ห้องและได้ยินปรุงฉัตรคุยกับซาซ่าว่า เธอจงใจจะทำร้ายอรุณประไพจริงๆ
“นี่ฝีมือคุณจริงๆเหรอครับปรุง” คงไคยเดินเข้ามาสีหน้าผิดหวัง แต่ปรุงฉัตรไม่มีทีท่าว่าจะสำนึก
คงไคยหันไปคาดคั้นความจริงกับซาซ่า ซาซ่าอึกอักไม่กล้าเอ่ย ปรุงฉัตรสุดทนจึงยืดอกรับ
“ใช่ ปรุงอยู่กับมัน ปรุงเป็นคนนัดมันเข้าไปในนั้นเอง ปรุงไม่คิดนี่คะว่ามันจะสำออยเป็นลมง่ายๆแบบนั้น”
“แล้วทำไมคุณปล่อยเขาไว้แบบนั้น ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”
“ถ้าปรุงไม่ใช่คนแล้วเป็นอะไร ตอบมาสิคะ สำหรับคุณปรุงเป็นตัวอะไร คุณเลือกมันในที่ประชุมต่อหน้าทุกคน แม่คุณบอกทุกคนว่าปรุงโง่อรุณประไพฉลาด แล้วคุณปกป้องปรุงไหม นอกจากคุณไม่ทำอะไรแล้ว คุณยังเข้าข้างมันไม่มีแม้แต่คำปลอบใจหรือขอโทษสักคำ คุณสนใจไหมว่าปรุงเสียใจแค่ไหนที่ถูกผู้ชายที่ตัวเองรักทำแบบนี้”
“ผมผิด แต่คุณไม่น่าไปทำกับคุณไพ”
“เพราะมีมัน คุณถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ คุณตะคอก
คุณด่าปรุงทั้งที่เมื่อก่อนคุณไม่เคย เพราะมีมันถึงทำให้ความรักของเราพัง ปรุงเกลียดมัน ปรุงอยากให้มันตายได้ยินไหมคะ ปรุงอยากให้มันตาย ปรุงจะฆ่ามัน” ปรุงฉัตรสติแตกจะออกไป
คงไคยตามมาคว้าตัวไว้ ปรุงฉัตรคลั่งทั้งผลักทั้งทุบจะออกไปให้ได้ คงไคยลืมตัวเหวี่ยงปรุงฉัตรลงไปกอง ปรุงฉัตรมองคงไคยทั้งตกใจและเสียใจที่เขาทำรุนแรงกับเธอ คงไคยได้สติจะเข้ามาดู แต่โดนตวาดไล่ ซาซ่าช่วยเจรจาก็โดนไล่ออกไปอีกคน
“ทำไมทุกคนถึงทรยศฉัน ทำไม ทำไม” ปรุงฉัตรก้มหน้าร้องไห้เจ็บปวดทุรนทุรายน่าสงสาร สักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นสายตาแค้นหนัก “แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันจะไม่รอจนครบหนึ่งปี แกต้องคืนคงไคยให้กับฉัน อรุณประไพ”
ooooooo
คงไคยกลับเข้ามาในห้อง ภวันที่เข้ามาเยี่ยมอรุณ-ประไพเอ่ยถามลูกชายว่า ตกลงเป็นฝีมือปรุงฉัตรใช่ไหม คงไคยเครียดไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ทองถมพอเข้าใจจึงชวนภวันกลับไปพัก แล้วอาสาจะไปกับคงไคยในวันรุ่งขึ้นแทนอรุณประไพ แต่อรุณประไพไม่ยอม
“ไพบอกแล้วไงคะว่าไพไม่ได้เป็นอะไรมาก เป็นอันตกลงตามนี้นะคะ” พูดจบอรุณประไพก็ตัดบทด้วยหันไปห่มผ้า แล้วหันหลังให้ทุกคน
“เป็นไงลูกสะใภ้ฉัน...บทจะมีอภินิหารขึ้นมา ใครก็เอาไม่อยู่...แม่ไปพักผ่อนก่อนนะคงไคย ดูแลหนูไพด้วย”
ภวันเดินยิ้มออกไป ทองถมตามติด
“คุณไพ เรื่องพรุ่งนี้...” คงไคยเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“ตกลงตามที่ไพบอกไงคะ” อรุณประไพยืนยัน
“ที่คุณทำทั้งหมด แค่ทำตามหน้าที่ใช่ไหม” คงไคย ลองใจ
“ใช่ค่ะ...ฉันทำตามหน้าที่...หน้าที่ภรรยาที่ดี” อรุณประไพเขินกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป
“งั้นขอกอดภรรยาที่ดีคนนี้หน่อยนะ แต่ผมไม่ได้กอดตามหน้าที่นะ ผมกอดเพราะอยากกอด อยากกอดไว้แบบนี้ไม่ปล่อยเลย” คงไคยกอดอรุณประไพไว้แน่น ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
เช้าวันใหม่ ภวันกับทองถมเดินออกมาส่งคงไคยกับอรุณประไพที่หน้าโครงการ ภวันย้ำให้คงไคยคิดถึงบริษัทให้มากๆอย่าวู่วาม คงไคยรับคำขยับจะพาอรุณประไพไปขึ้นรถ แต่ปรุงฉัตรเข้ามาขวางบอกว่า มีเรื่องจะคุยด้วย
คงไคยพาอรุณประไพกับปรุงฉัตรเดินเลี่ยงออกมาคุยกันอีกมุมหนึ่ง และขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืน
“เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ปรุงคิดได้ว่า ปรุงคงจะให้คุณอรุณประไพยืมตัวคุณนานไปแล้ว เมื่อคุณกลับมา คุณต้องทำตามที่สัญญากับปรุงไว้” ปรุงฉัตรบอกความต้องการ
“แต่ปรุงครับ นี่มันยังไม่ครบกำหนดตามที่เราสัญญากันไว้”
“วันที่คุณสัญญา คุณทำให้ปรุงเชื่อว่าเวลาหนึ่งปีที่คุณต้องฝืนใจอยู่กับผู้หญิงคนนี้ คุณทำเพื่อแม่ของคุณ ปรุงเชื่อคำพูดของคุณถึงได้อดทนรอ ถึงแม้ปรุงต้องถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อย ปรุงก็ยอมเพื่อความรักของเราแต่คุณตอบแทนความรักของปรุงด้วยการทรยศ คุณเหยียบย่ำหัวใจกับศักดิ์ศรีของปรุงจนมันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ส่วนคุณคงภูมิใจมากสินะที่ใครๆก็บอกว่าคุณทั้งดีทั้งฉลาด แต่สำหรับฉันผู้หญิงที่คิดแย่งคนรักของคนอื่นแบบนี้ยังเรียกว่าผู้หญิงดีได้อีกเหรอคะ” ปรุงฉัตรหันมาลงที่อรุณประไพ
อรุณประไพอึ้งเหมือนโดนตีเข้าแสกหน้าเถียงไม่ออก คงไคยจะต่อรอง แต่ปรุงฉัตรชิงพูดขึ้นก่อน
“คำสัญญาของคุณ มันยังเชื่อได้อยู่ไหมคะ คงไคย ปรุงไม่อยากฟังคำพูดอีกแล้วค่ะ ปรุงอยากเห็นการกระทำจากคนที่บอกว่ารักปรุง เมื่อคุณกลับมาหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ปรุงผิดหวัง” พูดจบปรุงฉัตรก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจว่า คงไคยกับอรุณประไพจะยอมหรือไม่
“คุณไพ” คงไคยพูดไม่ออก
“ไปกันเถอะค่ะ ข้างหน้ามันไม่สำคัญเท่าตอนนี้ที่เรายังอยู่ด้วยกันหรอกค่ะ เชื่อไพนะคะ” อรุณประไพบีบมือให้กำลังใจ ทำให้คงไคยซาบซึ้งและยิ่งรู้สึกรักเธอมากขึ้นไปอีก
ขณะที่ปรุงฉัตรทวงสัญญาจากคงไคย ใจดีก็กำลังอ้อนวอนให้สิทธาที่ขอแยกกันอยู่ กลับมาเริ่มต้นใหม่ แต่สิทธาไม่ยอม เขาคืนทุกอย่างให้ใจดีแล้วเดินจากไป ใจดีจึงได้คิด เธอมาที่บริษัทโมเดลลิ่งหวังขอความช่วยเหลือจากจิ๊บเพราะคิดว่าสิทธาจะไปอยู่กับพริตตี้
ส่วนจิ๊บก็คุยอยู่กับภุชงค์ที่หน้าบริษัท เพราะเพิ่งได้ข้อมูลล่าสุดจากเพื่อนว่า ทศพลถูกประกอบเรียกตัวไปทำงานที่เป็นความลับสุดยอดที่ภูเก็ต
“ลับสุดยอดแล้วพวกเธอไปสืบรู้ได้ยังไง”
“คุณอาจไม่รู้...เสน่ห์ของผู้หญิงเขามีเอาไว้ล้วงความลับ” จิ๊บคุยโว แต่ภุชงค์กลับส่งยิ้มเนือยๆ ไม่ต่อปากต่อคำเหมือนก่อน “คุณเป็นอะไรรึเปล่า หย่ากับเมียแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ดีใจเหรอเป็นโสดแล้วนิ” จิ๊บชวนคุย
ภุชงค์ถอนใจสารภาพว่า ไม่รู้ตัวเองทำถูกหรือผิด
“ผิด เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง คุณสองคนช่วยกันเริ่มมันตั้งแต่ต้น แต่พอต้องมาอยู่ด้วยกัน คุณกลับไม่ดูแลเขาให้ดีๆ เพราะคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่คุณอยากอยู่ด้วยจริงๆ”
“ผมก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้...ผมยอมรับผิด”
“ผิดไปแล้วเรากลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่เอาไว้เป็นบทเรียนได้นิ น่าอย่าเสียศูนย์ให้เด็กอย่างจิ๊บมาสอนดิ” จิ๊บบีบไหล่ให้กำลังใจ
ภุชงค์ฮึดสู้อีกครั้ง เขานึกขึ้นได้ว่า อรุณประไพกับคงไคยก็ไปภูเก็ตเหมือนกัน จึงโทร.บอกทองถมให้จับตาดูคนของประกอบให้ดี และเมื่อวางสายจากทองถมแล้ว ทั้งสองก็ได้ยินเสียงใจดีร้องโวยวาย เพราะถูกยามจับตัวไว้ ไม่ยอมให้เข้าบริษัท จึงชวนกันออกไป
ใจดีเห็นจิ๊บก็ดีใจรีบฟูมฟายเล่าเรื่องสิทธาให้ฟัง เพราะรู้ตัวแล้วชีวิตนี้ขาดสิทธาไม่ได้ว่าทำพลาดไป
“รู้งี้พี่ดีกับเขาเหมือนกับที่น้องไพเตือนก็จะดีหรอก” พูดจบใจดีก็ร้องไห้หนัก
ภุชงค์กับจิ๊บได้แต่มองเห็นใจแต่ทำอะไรไม่ได้
ooooooo
คงไคยกับอรุณประไพมาพบผู้ใหญ่เท่งที่บ้านตามนัด แต่ผู้ใหญ่ติดธุระจึงให้ทั้งสองนั่งรอไปก่อน คงไคยฮึดฮัดไม่พอใจบ่นว่าผู้ใหญ่ไม่หยุด ผู้ใหญ่เท่ง กลับมาได้ยินก็โกรธไล่คงไคยกลับไป
“อ้าว...เฮ้ย ก็บอกให้มาเองไม่ใช่เหรอ” คงไคยของขึ้น
อรุณประไพรีบดึงแขนคงไคยไว้แล้วพูดขัดว่า เธอกับคงไคยต้องการมาขอขมาผู้ใหญ่เท่งกับชาวบ้าน ผู้ใหญ่มองอรุณประไพอย่างเป็นมิตรและยอมเจรจาด้วย
“ผมไม่รู้พวกคุณจะก่อกวนอะไรเราอีกรึเปล่า ก็เลยให้ชาวบ้านไปที่เกาะของผม ถ้าอยากตกลงกับผม ตกลงกับชาวบ้านก็ต้องไปที่เกาะ”
“ไปก็โง่สิ เกิดพวกแกคิดฆ่าพวกฉันหมกเกาะจะทำยังไง”
“ถ้าผมจะฆ่าคงฆ่าคุณคนเดียว ส่วนคุณผู้หญิงเราพูดกันรู้เรื่องไม่ต้องถึงกับฆ่าแกงอะไรกันหรอก ถ้าปอดก็เชิญพวกคุณกลับไป” ผู้ใหญ่เท่งส่งสายตายียวน
อรุณประไพกลัวคงไคยจะวู่วามจึงชวนกลับไปสงบสติอารมณ์ก่อน ไข่กับเข้มเดินออกมาจากที่ซ่อนถามผู้ใหญ่ว่าจะให้ตามทั้งคู่ไปเลยใช่ไหม
“ใช่ แต่ทิ้งระยะห่างหน่อยนะ เดี๋ยวจะรู้ตัว” ผู้ใหญ่เท่งสั่งการ
คงไคยขับรถไปตามถนนเลียบชายหาด อรุณประไพทนไม่ไหวต่อว่าชายหนุ่มที่ใจร้อนจนเสียงาน แต่คงไคยก็หาข้ออ้างมากลบเกลื่อน แล้วจู่ก็มีรถตู้คันใหญ่มาปาดหน้ารถคงไคย คงไคยเบรกเอี๊ยดหันมามองอรุณประไพด้วยความเห็นห่วง กลุ่มชายสวมไอ้โม่งลงมาจากรถตู้ คงไคยเห็นท่าไม่ดีรีบเปิดล็อกพาอรุณประไพวิ่งหนีออกไป
ไอ้โม่งคนหนึ่งจะยิงใส่ แต่เพื่อนห้ามไว้ “เลือดมันจะทิ้งร่องรอยให้ตำรวจตามได้ นายสั่งว่าให้เก็บสะอาดที่สุด เอารถมันไปทิ้งแล้วตามจับตัวมันมาให้ได้” แต่กลุ่มไอ้โม่งยังไม่ทันลงมือพวกมันก็ถูกไข่ เข้ม และพวกเข้าจู่โจม ไม่นานนักกลุ่มไอ้โม่งก็โดนจัดการเรียบ ไข่กับเข้มรีบตามไปช่วย
อรุณประไพคงไคยที่หนีเข้าป่า
ooooooo
เย็นแล้ว แต่คงไคยกับอรุณประไพยังไม่กลับมา ทองถมนั่งไม่ติดออกมายืนรอทั้งคู่อยู่หน้าโครงการ ปรุงฉัตรเข้ามาถามหาคงไคย เพราะกลัวจะเกิดเรื่องกับเขาอีก ทองถมมองปรุงฉัตรอย่างจับผิด แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ตำรวจก็เข้ามาแจ้งว่า พบรถของคงไคยจอดทิ้งไว้ที่ชายป่า แถวถนนเลียบหาด ปรุงฉัตรยืนตะลึงเป็นห่วงคงไคย
ในขณะที่เนื้อทิพย์เดินสะใจถามประกอบว่า ที่คงไคยกับอรุณประไพหายไปเป็นฝีมือคุณเขาใช่ไหม ประกอบ
ส่ายหน้าบอกให้น้ำทิพย์ไปถามณรงค์เอาเอง
“พ่อรู้” ณรงค์อึ้ง
“แกลืมไปรึเปล่า ทศพลมันคนของฉัน ไม่ว่าแกจะให้มันไปทำอะไรฉันก็ต้องรู้”
“ครับผมส่งคนไปเก็บคงไคยกับเมีย ผมบอกแล้วไงว่าพีวีอินเตอร์คอนและพีวีเรียลเอสเตทต้องเป็นของเรา”
“แต่แกก็ทำไม่สำเร็จ” ประกอบมองหน้าณรงค์นิ่ง
“ถ้าคงไคยยังไม่ตาย แบบนี้คงไคยมันก็กลับมาเอาเรื่องลูกเราได้สิ” เนื้อทิพย์เป็นห่วง
“ผมให้ทศพลทำลายหลักฐานที่จะสาวมาถึงณรงค์หมดแล้ว อย่าเพิ่งร้อนใจไป ยังไงการหายตัวไปของคงไคยก็ยังเป็นประโยชน์กับเราอยู่ดี” ประกอบเตรียมแผนรับมือ
ประกอบเข้าไปคุยกับคณะกรรมการ เสนอให้ณรงค์กับปรุงฉัตรพาสื่อชมโครงการแทนคงไคยกับอรุณประไพในระหว่างที่ยังหาตัวทั้งคู่ไม่พบ คณะกรรมการเห็นดีด้วย ภวันแสร้งทำเป็นไม่พอใจ เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แล้วแอบถามทองถมว่า คงไคยติดต่อมาหรือยัง
“ติดต่อกลับมาแล้วครับ ทางโน้นทุกอย่างก็ท่าทางจะเป็นไปได้ด้วยดี” ทองถมรายงาน
ในตอนค่ำ ไข่กับเข้มพาอรุณประไพและคงไคยมาพบผู้ใหญ่เท่งที่บ้านบนเกาะ
“ผมสงสัยว่าเรื่องระหว่างพีวีอินเตอร์คอนแวนชั่นกับชาวบ้าน และเรื่องระหว่างเขากับผู้ใหญ่เท่ง มีคนสวมรอยให้เข้าใจผิดกัน จึงต้องวางแผนเอาตัวเข้าล่อเพื่อให้คนคนนั้นเปิดเผยตัว แต่ผมมั่นใจว่ายังไงผู้ใหญ่เท่งก็ต้องมาช่วย และเราจะได้มีโอกาสพบกันแบบที่ไม่มีใครแทรกแซง” คงไคยบอกความจริง
“แต่เรื่องที่คุณยียวนกวนบาทาผมเนี่ยไม่น่าใช่เรื่องเข้าใจผิดนะ มีอะไรจะคุยกับผมก็ว่ามา”
“เรื่องการก่อสร้างรุกล้ำที่ดินของชาวบ้าน ผมได้สั่งระงับไปตั้งแต่รู้ว่ามีการทับซ้อนกันเรื่องกรรมสิทธิ์แต่...”
“แต่มีคนสั่งให้ดำเนินการต่อ แล้วเรื่องลอบวางเพลิง กับทำลายพิธีลอยเรือของพวกเราล่ะ”
“ผมไม่เคยลอบกัดใครด้วยวิธีแบบนั้นและผมก็รู้ว่าพิธีของพวกคุณสำคัญแค่ไหน ผมอาจจะไม่เคยเห็นพิธีนั้นด้วยตาตัวเอง...แต่คุณอรุณประไพภรรยาของผมก็เอาข้อมูลเกี่ยวกับพิธีของคุณมาให้ผมศึกษาจนผมมั่นใจว่า ไม่มีใครจะแยกพวกคุณกับทะเลที่คุณรักออกจากกันได้ ถ้าผมจะมาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่...ผมก็ต้องเคารพพวกคุณ เคารพทะเลของคุณด้วย ผู้ใหญ่อย่าเพิ่งเชื่อที่ผมพูดก็ได้ครับ แต่ขอให้ผมมีโอกาสได้พิสูจน์ตัวเอง” คงไคย สบตากับผู้ใหญ่แสดงความจริงใจ
“แต่จะลองให้โอกาสคุณดู คนบ้าที่ยอมเอาชีวิตมาเสี่ยงแค่เพราะอยากคุยกับผมเป็นการส่วนตัว เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ” ผู้ใหญ่ยอมตกลงแล้วเอ่ยเตือน “นี่คุณคงไคย เราตัวคนเดียวจะเอาชีวิตไปเสี่ยงยังไงก็คงไม่เป็นไร แต่เมียดีๆแบบนี้อย่าได้เที่ยวลากเขาไปเสี่ยงอีกนะ คิดไว้เสมอนะคุณคงไคย เนื้อคู่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าไม่รู้...แต่คู่แท้ที่ยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเราไปทุกๆเรื่องนี่คือของจริงที่คุณควรรักษาไว้”
คงไคยกับอรุณประไพมองหน้ากัน
“ได้เวลาทำพิธีแล้ว อยากเป็นส่วนหนึ่งของเราไม่ใช่เหรอ” ผู้ใหญ่เท่งเดินนำอรุณประไพกับคงไคยไปทำพิธี
ooooooo
ลานพิธีลอยเรือริมหาด ชาวบ้านวางตุ๊กตากาบมะพร้าวแทนจำนวนคนในครอบครัวและเสื้อผ้าเก่าๆวางลงในเรือ เป็นการฝากโรคภัยไข้เจ็บ ความทุกข์ อุปสรรคในชีวิตให้ลอยหายไปในทะเล จากนั้นก็กำข้าวตอกมาลูบไล้ตามตัว ตั้งแต่หัวจดเท้าเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไป
อรุณประไพกับคงไคยทำตามบ้าง ผู้ใหญ่เท่งเข้ามาอธิบาย “เราลอยเรือเพื่อขอขมาต่อธรรมชาติและบรรพบุรุษ ที่ท่านได้ให้ชีวิตแก่พวกเรา”
“ผมจะทำให้พีวีอินเตอร์คอนเวนชั่นอยู่ร่วมกับธรรมชาติ จะไม่ทำลายบ้านของทุกคน ชาวบ้านที่ไม่มีงานทำก็ขอให้มาร่วมงานกับพีวีเราจะสอนอาชีพและให้งานทำ” คงไคยให้สัญญา
“ถ้าคุณตั้งใจจริง ผมกับชาวบ้านก็ยินดีจะให้การสนับสนุนทุกอย่าง” ผู้ใหญ่เท่งซาบซึ้ง
เมื่อเสียงกลองดังขึ้น ผู้ใหญ่ชวนทั้งสองออกไปรำวงกับชาวบ้าน พลางส่งกระบอกไม้ไผ่ใส่เครื่องดื่มพื้นบ้านที่ดีกรีแรงไม่น้อยให้คงไคยชิม อรุณประไพยิ้มมีความสุขที่คงไคยเข้ากับผู้ใหญ่เท่งได้ดี เธอเดินกลับไปพักในห้องที่ผู้ใหญ่เตรียมไว้ให้ สักพักผู้ใหญ่ก็หิ้วปีกคงไคยมาส่ง
“น้องคงไคยพี่เท่งส่งแค่นี้นะ ที่เหลือให้น้องไพเป็นคนดูแลแล้วกัน พี่ล่ะอิจฉาน้องคงไคยจริงๆ มีเมียทั้งสวยทั้งห่วงน้องขนาดนี้ พี่อยากได้คนดี คนจริงใจเหมือนน้องไพเนี่ย มีอีกม้ายย”
“ม่ายมีหรอกครับ นี่ลิมิเต็ดอิดิชั่นของน้องคงไคย คนเดียว” คงไคยโอบอรุณประไพโชว์
“งกจริงๆไม่เผื่อพี่บ้างเลย” ผู้ใหญ่เท่งเดินกลับไป
คงไคยหันกลับมายิ้มหวานกับอรุณประไพ อรุณประไพรู้ทันจะเดินหนี แต่คงไคยคว้าตัวไว้พลางระดมจูบไปทั่วหน้าพร้อมสารภาพ “ผมรักคุณนะคุณไพ”
อรุณประไพได้ฟังก็ปล่อยใจให้โอนอ่อนผ่อนตาม
“ตั้งแต่แต่งงานกันมา คืนนี้เป็นคืนที่ผมมีความสุขที่สุด เพราะมันมีแต่เราสองคน คุณไพ คุณมีความสุขไหม” คงไคยพาอรุณประไพออกมาชมจันทร์
อรุณประไพยิ้มเศร้า “ฉันกลัวที่ตัวเองกำลังมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น คุณปรุงพูดถูกนะคะ ที่ฉันทำอยู่มันก็คือการแย่งของคนอื่นเขามา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม”
“คุณไม่ผิดหรอกนะ ปรุงก็ไม่ผิด แต่คนที่ผิดคือผมที่ใจโลเลเอง ผมคบกับปรุงเพราะรู้สึกว่าปรุงคือคนที่เหมาะสม มันไม่ใช่ความรัก ผมโกรธที่คุณแม่บังคับให้ผมแต่งงาน คิดโง่ๆ ว่าถ้าเลิกแล้วไปแต่งงานกับปรุงได้ มันจะเป็นชีวิตที่ผมได้เลือกจริงๆ แต่ตั้งแต่มีเมียคนนี้ ชีวิตผมก็เปลี่ยนไปรู้ไหม”
“แต่เมียคนนี้คือคนที่คุณไม่เต็มใจจะแต่งงานด้วยนะคะ”
“งั้น ผมขอยืมคำพูดคุณแม่มาใช้ได้ไหม เราอาจต้องใช้เวลาถึงจะรู้ว่าอันไหนเพชรแท้ อันไหนเพชรเทียม คุณเป็นเพชรแท้ที่ผู้ชายห่วยๆอย่างผมโชคดีได้คุณมาครอบครอง คุณไม่เหมือนใครที่ผมเคยเจอเลย คุณไพ...คุณรู้ไหมที่ผมเสียใจที่สุดตอนนี้คือ ผมทำไม่ดีกับคุณในวันแต่งงานของเรา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ทำแบบนั้น”
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็อยากจะขอให้คุณทำเหมือนเดิม เป็นแบบเดิม เพราะถ้าไม่ใช่แบบนั้น...ฉันก็คงไม่รักคุณ เพราะแบบนั้นมันคงไม่ใช่คุณ”
“ขอบคุณ ที่คุณรักผม” คงไคยซึ้งใจ
“แล้วคุณปรุงฉัตรล่ะคะ คุณจะทำยังไงกับสัญญาที่คุณให้เธอไว้”
“มันคงถึงเวลาที่ผมต้องพูดความจริงกับปรุง ว่าชีวิตที่เหลืออยู่ผมขอใช้มันกับคุณคนเดียว เพราะตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมอยากอยู่กับใคร”
ooooooo
เช้าวันใหม่คงไคยเข้ามาบอกอรุณประไพ
อย่างยินดี ว่าได้เวลาเอาตัวคนผิดเข้าคุกแล้ว เพราะลูกน้องผู้ใหญ่เท่งจับตัวสินชาวบ้านที่ณรงค์จ้างวานให้สร้างเรื่องใส่ร้ายคงไคยได้ แล้วชวนกันไปหน้าบ้าน เพื่อรับฟังความจริง
ขณะที่สินยอมเปิดปากว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดณรงค์กับปรุงฉัตรก็เดินนำสื่อมวลชนชมภายในพีวีอินเตอร์คอนเวนชั่น นักข่่าวถามณรงค์ว่า จริงหรือไม่ที่มีข่าวลือเรื่องคงไคยหายตัวไป
“จริงครับ” ณรงค์แสร้งทำหนักใจ แต่ปรุงฉัตรพูดแทรกขึ้นมา
“เป็นแค่ข่าวลือน่ะค่ะ คุณคงไคยมีงานสำคัญก็เลยต้องให้คุณณรงค์มาทำหน้าที่แทนชั่วคราว คุณคงไคยสั่งจัดเตรียมของว่างต้อนรับทุกท่านทางด้านโน้นค่ะ...เชิญค่ะ” ปรุงฉัตรยิ้มเยาะณรงค์ก่อนเดินนำนักข่าวออกไป
ooooooo
