สัมปทานหัวใจ

“คุณไล่สนกับจำนงไปทำไม ทั้งที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้”

“ฉันเกิดห่วงชื่อเสียงตัวเองขึ้นมา มีผู้ชายอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา เกิดชาวบ้านเอาไปนินทา ฉันก็เสียหาย”

“แล้วเบอร์มือถือ ผมเช็กไปทางศูนย์แล้ว คุณปิดเบอร์ทำไม”

“อ๋อ ก็ซินแสเพื่อนของคุณแม่ทักว่าเบอร์นี้มันขัดลาภจะทำให้ฉันเจอแต่เรื่องร้ายๆ ฉันว่าเชื่อไว้ก็ไม่เสียหาย”

“ตลกจังนะ...งั้นเอาเบอร์ใหม่มา”

“ยังไม่มี”

“คุณตั้งใจตัดขาดการติดต่อกับผม หลังจากช่วยใช้หนี้ให้กับปารเมศ สรุปได้ไม่ยากว่าคงคิดจะกลับไปคืนดีกัน”

“คุณจะคิดยังไง ก็แล้วแต่คุณเลย ฉันไม่มีคำอธิบายใดๆ คุณกลับไปเถอะค่ะ”

“ถ้าคุณพูดตรงๆว่าไม่ต้องการให้ผมช่วยแล้ว ผมก็จะไป แต่อย่าทำเหมือนผมเป็นไอ้บ้าคอยวิ่งไล่ตามหาเหตุผลจากคุณ เมื่อวานก็อ่อนหวานเอาอกเอาใจ วันนี้ก็ทำเหมือนผมเป็นไส้เดือนกิ้งกือ เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ในสายตาคุณ ผมก็มีศักดิ์ศรีเหมือนที่คุณกลัวเสียชื่อเสียงเหมือนกัน...ผมเป็นคนนอกไม่เคยคิดอยากจะทำลายครอบครัวของคุณ ถ้าคุณคิดดีแล้วว่าจะอยู่กับเขาต่อไป ผมก็เคารพการตัดสินใจนั้น แต่ขอให้บอกกันตรงๆ ผมรับได้ ถ้ามันจะทำให้มันปูมีครอบครัวที่สมบูรณ์”

รัตตวัลย์อ้ำอึ้งทั้งที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว แต่พอจะเอ่ยตัดขาดจากเขาจริงๆก็พูดไม่ออก

สองคนยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้อง ปารเมศขับรถมาจอดเห็นเงาดำของหญิงชายอยู่ด้วยกันก็โมโหหึง วิ่งเข้าบ้านไปเคาะประตูห้องเรียกรัตตวัลย์ให้เปิด

นาบุญกับรัตตวัลย์ตกใจ ปารเมศเอาตัวกระแทกประตูโครมครามอยู่ครู่หนึ่งก็สำเร็จ แต่ไม่เห็นใครนอกจากรัตตวัลย์คนเดียว

“มันอยู่ไหน”

“ใครหรือคะ”

“ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้น ชู้ของคุณไง ผมเห็นเงาจากหน้าต่าง”

ปารเมศเดินพล่านไปที่ห้องน้ำและออกไปที่ระเบียง...รัตตวัลย์คิดได้ว่าควรทำให้นาบุญเชื่อว่าตัวเองกลับมาดีกับปารเมศแล้วจริงๆ จึงเล่นละครเดินเข้าไปกอดเอวเขาและพูดเสียงอ่อนโยน

“ที่คุณเห็นน่ะคือบุหงัน ฉันให้เขามาลองเสื้อผ้า ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะเริ่มต้นกันใหม่ คุณไม่เชื่อใจฉันหรือคะ”

“เริ่มต้นใหม่ ก็คุณ...” ปารเมศงงงัน กำลังจะบอกว่าเขาเพิ่งเซ็นใบหย่า แต่เธอชิงพูดเสียก่อนว่า

“ฉันอยากมีสามีเดียวค่ะ และอยากให้มันปูมีพ่อคนเดียวคือคุณ เราจะไม่พูดถึงอดีตกันอีก จะมีแค่วันนี้กับอนาคตเพื่อครอบครัวและลูกของเราค่ะ” พูดแล้วเธอซบอกปารเมศ

นาบุญอยู่ในที่ซ่อนตัว มองภาพบาดตาอย่างเจ็บช้ำ ปารเมศชะโงกหน้าลงไปดูข้างล่างเห็นเงาตะคุ่มแถวรั้วจึงวิ่งออกจากห้อง ทำให้นาบุญกับรัตตวัลย์มีโอกาสอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง

“ที่คุณพูดกับเขาก็คือคำตอบที่คุณจะให้กับผมใช่ไหม”

“คุณมาเพื่อต้องการคำตอบไม่ใช่หรือ ขับรถกลับดีๆนะคะ”

รัตตวัลย์ตัดบทแล้วเดินออกจากห้องทันทีเพราะกลัวจะใจอ่อน นาบุญเสียใจอย่างสุดซึ้ง ส่วนปารเมศหาผู้บุกรุกไม่เจอ มีเพียงบุหงันที่หัวไวช่วยเหลือจนนาบุญกลับออกไปอย่างปลอดภัย