สกาวเดือน

“อย่าเรียกว่าฟ้องเลยค่ะ เรียกว่าเป็นการแสดงความรู้สึกเสียใจและผิดหวังกับคนที่ต่ายรักมากที่สุด

อีกคนหนึ่งดีกว่า ต่ายทำให้ชีวิตคุณกลดยุ่งยากมากจนหมดรัก หมดความเมตตาต่อต่ายเลยเหรอคะ ถ้าใช่

มันก็ได้ผลแล้วล่ะค่ะ ต่ายขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณกลดอีกนับตั้งแต่ตอนนี้ และเล็กก็ผิดหวังในตัวคุณกลดเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าจริงๆแล้วคนที่เล็กรักและคิดจะร่วมชีวิต

ด้วยเป็นคนแบบนี้...เรื่องที่คุณกลดไม่เห็นความสำคัญของเล็ก จนไม่คิดจะแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตด้วยอย่างเช่นเรื่องวันเกิด ยังไม่ทำให้เล็กเสียใจเท่ากับที่คุณกลดทำกับต่ายเลย”

เพ็ญลักษณ์ใส่เป็นชุดแล้วทำท่าจะกลับไป ทรงกลดรีบขวางไว้

“คุณเล็กอย่าเข้าใจผมผิด อย่าเพิ่งโกรธผม ผมอธิบายได้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าต่าย”

“รู้อะไรไหมคะว่าต่ายตัดผมเพื่อเอาเงินไปซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณ ให้วันหมั้นของเรา ต่ายทำเพื่อคุณเพื่อเรามากขนาดไหน ต่ายตั้งใจกับของขวัญทุกชิ้นมากนะคะ”

“ผมไม่รู้เลย”

“ตอนนี้ก็รู้แล้วนี่คะ ถ้าคุณไม่อยากให้เล็กโกรธ ก็ช่วยไปอธิบายให้ต่ายเข้าใจคุณซะใหม่ ถ้าคุณมีเหตุผลที่ดีพออย่างที่บอกเล็ก ไม่อย่างนั้นเล็กก็จะยังโกรธคุณ”

เพ็ญลักษณ์กลับไปแล้ว ทิ้งให้ทรงกลดยืนอึ้ง

มองกล่องของขวัญในมือด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ

เมื่อแกะของขวัญเห็นเนกไทเส้นงาม เขายิ้ม

อย่างถูกใจ ขณะเดียวกันก็ยิ่งเสียใจที่พูดรุนแรงกับคนให้ พอเช้าวันรุ่งขึ้นจึงตั้งใจไปง้อขอโทษ แต่ผิดหวังเพราะกระต่ายไม่อยู่ เธอตามเพ็ญลักษณ์กลับไร่ที่ศรีราชาไปแล้ว

ooooooo