ลิลลี่สีกุหลาบ
ตอนที่ 15
อาคมสะกดรอยตามปทุมวดีมาจนได้เห็นว่า ปทุมวดีกับพิพัฒน์ไม่ใช่พี่น้องกัน เขากลับมานอนซมที่บ้าน คิดถึงคำเตือนของลูกชาย น้ำตาไหลริน จนปทุมวดีกลับมา อาคมทำเป็นนอนหลับ จึงได้ยินคำพูดแทงใจของเธอ “ไอ้แก่เอ๊ย เมื่อไหร่จะตายซะทีนะ แต่ไม่ได้สิ ฉันยังไม่ได้สมบัติของแกเลย ไอ้แก่หน้าโง่เอ๊ย...”
เช้าวันรุ่งขึ้น ปทุมวดีผวาตื่นไม่เห็นอาคมข้างตัว ไม่ทันไร สร้อยถลาเข้ามารายงานว่า
“คุณผู้หญิงขา ไปดูคุณผู้ชายสิคะ ที่หน้าบ้าน”
“จะดูทำไม ไม่เคยเห็นหรือไง ง่อยเปลี้ยเสียขา นั่งรถเข็นยังงั้น ไม่เห็นจะเจริญหูเจริญตา”
“ไม่ใช่นะคะ เราสองคนถูกหลอกมาตลอดค่ะ”
“แกหมายความว่ายังไง หานังสร้อย” ปทุมวดีสวมเสื้อคลุมออกมาจากห้อง
มองไปที่สนาม เห็นอาคมยืนคุยกับนวลก็แปลกใจ แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นดีใจ “ต๊าย คุณพี่นี่มันมหัศจรรย์อะไรกันคะ คุณพี่ถึงได้เดินเหินได้เหมือนเดิม เห็นทีปทุมจะต้องส่งกระเช้าของขวัญไปขอบคุณคุณหมอแล้วล่ะค่ะ ที่ช่วยรักษาคุณพี่จนหาย ปทุมดีใจจริงๆ นะคะ”
“ผมหายดี กลับมาเป็นอาคมคนเดิมแล้ว ไม่ใช่สิ เป็นอาคมคนใหม่ที่หูตาสว่างมากขึ้น”
ปทุมวดีหน้าเจื่อน แต่กลบเกลื่อนว่าไม่เข้าใจ ไป
อาบน้ำดีกว่า แล้วเดินลอยหน้าไป นวลบ่นเบาๆ ว่า หน้าด้าน...
ปทุมวดีเข้าห้องมาเจ็บใจที่อาคมไม่ตายๆ ไปเสียที
ooooooo
ได้กลับมาฮ่องกง ลิลลี่ก็ออกช็อปปิ้งอย่างสนุกสนาน มีณพกับเพ้งเดินตามถือของพะรุงพะรัง ตกเย็น ลิลลี่พาณพขึ้นไปบนตึกสูง เห็นพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ลิลลี่ชี้บอกณพว่า ตรงนั้นเป็นประเทศไทย ณพแกล้งแซวว่า เริ่มแก่แล้วถึงตายาว ลิลลี่ค้อน เพราะตนเพิ่งจะยี่สิบ ณพว่าแก่แบบพิเศษ ลิลลี่งง ณพขยายความว่า แก่แดดแก่ลม
“ฉันไม่เข้าใจคำเปรียบของคุณหรอก แต่ฉันคิดว่า คนเราต้องมีจินตนาการบ้าง มองไม่เห็นด้วยตา แต่รับรู้ด้วยใจ รับรู้ว่าใครบางคนอีกฟากหนึ่ง ก็คิดถึงเราเหมือนกัน”
“ถ้าวันหนึ่งคุณกลับมาอยู่ฮ่องกงตลอดไป คุณจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า”
“อะไรนะ” ลิลลี่ฟังไม่ถนัด เพราะณพพูดเบาๆ
“เปล่าครับ บนนี้สวยดีนะครับ”
ลิลลี่สบตาณพ เพ้งเห็นสองคนกุ๊กกิ๊กกันแล้วคิดถึงนัดดา...ณพกับลิลลี่เดินคุยกันไปตามริมอ่าว ลิลลี่เห็นณพชื่นชอบจึงชวน “ถ้าตกหลุมรักฮ่องกง งั้นคุณก็อยู่นี่ตลอดไปเลยสิ”
“อยู่เป็นบอดี้การ์ดคุณตลอดไปเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก”
“ทำไมล่ะ” ลิลลี่มองณพอย่างตัดพ้อ
“คุณมีคุณปีเตอร์อยู่แล้ว และมีเพ้งกับเต็กเป็นบอดี้-การ์ดผู้ซื่อสัตย์อีก จะจ้างผมไว้อีกทำไมให้เปลืองเงิน”
“ไม่เปลืองหรอก คุณก็รู้ว่าฉันรวยมาก”
“ครับ ข้อนี้ผมยอมรับว่าคุณรวยจริงๆ...กลับกันเถอะ ป่านนี้คู่หมั้นคุณคงมาแล้ว”
ลิลลี่มองณพอย่างน้อยใจ ก่อนจะเชิดหน้าเดินไป...กลับมาบ้าน ลิลลี่ประคองเถ้าแก่จางมานั่งที่โซฟา ปีเตอร์นั่งรออยู่ก่อนทักทาย ดีใจที่ลิลลี่กลับมา
“ก็นี่บ้านฉัน”
“ผมนึกว่าลิลลี่คิดว่าเมืองไทยคือบ้านซะอีก”
“นั่นก็ใช่ เป็นบ้านหลังที่สอง แต่ที่ลิลลี่ไม่เข้าใจคือ ทำไมไม่มีใครยอมบอกว่า ป๊ะป๋าไม่สบายเป็นอะไร”
ปีเตอร์ร้อนตัว “นี่คุณกำลังคิดว่าพวกเราเอาความเป็นความตายของป๋าคุณมาล้อเล่นหรือ”
ลิลลี่ว่ามันน่าสงสัย เถ้าแก่จางกลืนน้ำลายฝืดคอ ปีเตอร์รีบโทษว่า เพราะเธอที่ทำให้เถ้าแก่จางป่วย น่าจะทำตามที่ท่านต้องการ ณพเห็นทุกคนอึดอัดจึงเตือนลิลลี่ว่า เถ้าแก่จางไม่พร้อมจะพูด ก็อย่าคาดคั้น... เต็กเข้ามารายงานว่ารถพร้อมแล้ว เถ้าแก่จางบอกว่า วันนี้จะไปดินเนอร์หรู
“ผมจองโต๊ะไว้แล้วครับ” ปีเตอร์ยิ้มอย่างเป็นต่อ
“ที่ไหนล่ะปีเตอร์”
“ที่ที่เถ้าแก่จางต้องชอบแน่ๆ ครับ”
ปีเตอร์พาทุกคนมาที่ภัตตาคารจีนที่เฮเลนร้องเพลง ลิลลี่เอาใจตักอาหารให้เถ้าแก่จาง เถ้าแก่ถามว่า ทำไมต้องพาณพมาด้วย ไม่เกรงใจปีเตอร์บ้าง
“ทำไมต้องเกรงใจด้วย ณพเป็นบอดี้การ์ดของลิลลี่
ก็ต้องอยู่ด้วยสิ ถ้าป๊ะป๋าไล่ณพกลับ ลิลลี่ก็จะกลับด้วย”
“อะ เอ้อ ไม่ไล่ก็ไม่ไล่ แค่บอกให้รู้ว่าไม่ชอบหน้ามัน มันชอบทำหน้าหล่อใส่ป๊ะป๋า”
ลิลลี่หัวเราะ ปีเตอร์หอบช่อดอกไม้มามอบให้ลิลลี่ ณพอึดอัดใจเลี่ยงไปนอกร้าน ลิลลี่ตามออกไป เถ้าแก่จะให้เพ้งตาม แต่ลิลลี่ห้ามไว้ พอดีเฮเลนเข้ามา เถ้าแก่จางจึงเบนความสนใจไปที่เธอ...ลิลลี่ตามมาถามณพว่าไม่สนุกหรือ ณพเตือนลิลลี่ไม่น่าขัดใจเถ้าแก่จาง ลิลลี่บ่นว่า ตนไม่เชื่อว่าป๊ะป๋าป่วย เพ้งเข้ามาอย่างนอบน้อมบอกว่า คืนนี้ เถ้าแก่จางขอคุยกับณพเป็นการส่วนตัว ลิลลี่ให้กำลังใจว่าไม่ต้องกลัวตนจะอยู่ด้วย
ooooooo
กลับถึงบ้าน ณพเข้ามาพบเถ้าแก่จางในห้อง เถ้าแก่มองณพหัวจดเท้า แล้วยอมรับว่าหล่อมาก ลูกสาวถึงหลง แต่ขอพูดตามตรงว่า ตนมีลูกสาวคนเดียว ต้องการให้ลูกแต่งงานกับคนที่มีฐานะ หวังว่าเขาจะเข้าใจ และตนได้จองตั๋วกลับเมืองไทยไว้ให้แล้ว ณพอึ้งไปชั่วขณะ...ณพเก็บของไปสนามบินไม่พูดไม่จากับใคร เง็กมาบ่นให้ลิลลี่ฟัง
“บอดี้การ์ดส่วนตัวคุณหนูไร้มารยาทจริงๆ จะไปไม่ลาซักคำ”
“ใครไปไหน” ลิลลี่ตาโตหันมาถาม
“ก็คุณณพสิคะ กลับเมืองไทยไปแล้ว”
“บอกเพ้งเอารถออก ฉันจะไปสนามบิน” ลิลลี่ร้อนใจรีบวิ่งออกไป
ถึงสนามบิน ลิลลี่วิ่งตามหาณพไปทั่ว ร้องไห้ต่อว่าณพใจร้าย เพ้งปลอบว่าอย่าร้องอายเขา เพ้งพาลิลลี่กลับ เต็กเห็นลิลลี่ร้องไห้เพราะณพกลับเมืองไทย จึงบอกว่า ถ้าเป็นปีเตอร์คงไม่ทำให้เธอร้องไห้ แล้วยุให้แต่งงานกับปีเตอร์ ลิลลี่หันมาตวาดทั้งน้ำตา
“นายเคยรักใครหรือเปล่าเต็ก นายไม่เคยมีความรัก นายอย่ามาสอนฉัน...” ลิลลี่ประกาศว่า ตนไม่มีวันแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ว่าแล้วก็ร้องไห้วิ่งไป
เง็กปรามเต็กไม่ให้ตาม เพ้งตามไปแก้ตัวแทนว่า “เต็กแค่หวังดี พวกผมอยู่กับคุณหนูมาแต่เด็ก ผมเชื่อว่าเต็กหวังดีต่อคุณหนูไม่แพ้ผม”
ลิลลี่บอกว่าตนรู้ เพ้งแนะนำว่าเถ้าแก่จางอาการดีขึ้น ลิลลี่ค่อยไปเมืองไทย ที่ณพกลับไปคงมีเหตุผล อยากให้เธอใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ลิลลี่คิดตามรู้สึกดีขึ้น เต็กเข้ามาขอโทษ เง็กกับเน้ยพลอยดีใจไปด้วย
เมื่อคิดได้ลิลลี่ก็โทร.เช็กกับหมอประจำตัวของเถ้าแก่จาง จนรู้ว่าไม่ได้ป่วยอะไร จากนั้นก็เขียนจดหมายลาไว้ว่า ขอโทษที่ต้องหนีไปอีกเพราะตนไม่ต้องการแต่งงานกับปีเตอร์ และตนรู้เรื่องอาการป่วยแล้ว เถ้าแก่จางถึงกับเข่าอ่อน ...ลิลลี่ให้เพ้งพาหนีเพราะรู้ว่าเพ้งไม่กล้าขัดใจ
ooooooo
นัดดาแวะมาดูบ้านเช่าว่าเพ้งกลับมาหรือยัง เจอเก่งเข้าพอดี เก่งขับรถมาส่งเธอ ระหว่างทาง นัดดาเสียใจที่ตนทำเรื่องให้ลิลลี่เดือดร้อน เก่งว่าเพราะเธอถูกบังคับ ขอแค่ให้เธอเป็นพยานคดีนี้ด้วย เก่งบอกอีกว่า คืนนี้ณพบินกลับมาจะหาทางช่วยพ่อของเธอ...คืนนั้น เก่งรับณพจากสนามบินมาส่งที่คอนโดฯ ณพบอกเก่งถึงแผนจะจัดการปทุมวดีแบบยิงปืนนัดเดียวได้ทั้งแก๊ง
วันรุ่งขึ้น ปทุมวดีเห็นอาคมหายไปจึงถามนวลว่าไปไหน นวลตอบว่าไปวัด เห็นบ่นว่าไม่อยากอยู่บ้าน ปทุมวดีแว้ดใส่นวล “ไม่ต้องกลับมายิ่งดี ฉันจะได้เป็นเจ้าของที่นี่อย่างเต็มตัว”
“บ้านนี้เป็นของเจ้าณพ ถึงผมอยากจะยกให้คุณใจจะขาด ก็ให้ไม่ได้” อาคมเข้ามาพอดี
ปทุมวดีตกใจรีบปรับสีหน้าเข้าไปออดอ้อนว่าตนล้อเล่น และพยายามปรนนิบัติ แต่อาคมมักจะบอกว่า ต้องการให้นวลทำให้ ปทุมวดีหงุดหงิด รีบปรึกษาพิพัฒน์ว่าดูท่าอาคมจะรู้ตัวแล้ว
ณพเอากุญแจเซฟให้นัดดาไปแลกตัวพ่อออกมา โดยให้เหตุผลว่า “ประการแรก คุณจะได้สัญญาเงินกู้คืนและพ่อคุณเป็นอิสระ ประการที่สอง ผมอยากพิสูจน์ความจริงให้พ่อผมตาสว่าง”
นัดดาน้ำตาร่วงซึ้งใจที่ณพช่วย ทั้งที่ตนทำผิดต่อพวกเขา ณพเข้าใจว่านั่นคือความจำเป็น
ooooooo
พิพัฒน์รีบโทร.เรียกปทุมวดีมาหาบอกว่า นัดดาได้กุญแจมาแล้ว พอปทุมวดีออกจากบ้าน อาคมถามนวลว่า ณพติดต่อมาบ้างไหม นวลมองซ้ายขวาแล้วกระซิบ โดยไม่ให้สร้อยได้ยิน...
ดอกไม้ถูกวางลงหน้าที่เก็บอัฐิของนาถ ณพมากราบขอให้เป็นกำลังใจ “แม่ครับ ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วย วันนี้ผมต้องปรับความเข้าใจกับพ่อให้ได้ ผมอยากให้พ่อฟังผม และเชื่อคำพูดของผม แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”
“ทำไมถึงคิดว่าพ่อจะไม่เชื่อคำพูดแก” เสียงอาคมดังขึ้นด้านหลัง
“พ่อมาที่นี่ได้ไง”
อาคมบอกว่านวลเป็นคนบอก ณพดีใจที่พ่อเข้าใจเจตนาของเขาเสียที อาคมยิ้มๆ “ช่วยไม่ได้ เราสองคนนิสัยดื้อรั้นอยากเอาชนะเหมือนกันซะด้วย ถ้าเปิดใจคุยกันแต่แรก คงเข้าใจกันนานแล้ว”
ณพยอมรับว่าเขาก็มีส่วนผิด อาคมถามว่าณพจะลงมือเมื่อไหร่ ณพว่าคืนนี้...ความจริงจะปรากฏ อาคมอวยพรให้โชคดีและเตือนให้ระวังตัว ณพกราบที่อกอาคม สองพ่อลูกกอดกัน...
ooooooo
อุทัยได้รับการปล่อยตัวและฉีกสัญญาเงินกู้ทิ้ง นัดดากอดพ่อด้วยความดีใจ ปทุมวดีมาถึงจะคุยแผนต่อไป นัดดาเงี่ยหูฟัง พิพัฒน์ชะงักและไล่นัดดาให้พาอุทัยกลับไป สองพ่อลูกประคองกันออกมา เจอเพ้งยืนพิงรถรอรับอยู่ เพ้งโค้งให้อุทัยและเปิดประตูรถต้อนรับ ลิลลี่เปิดประตูด้านหน้าลงมาทักทายว่าเป็นเพื่อนนัดดา และจะไปส่งที่บ้านให้ นัดดาซึ้งน้ำใจทั้งสองคน
ส่งนัดดาแล้ว ลิลลี่มาที่คอนโดฯ ณพเปิดประตูมาเจอลิลลี่ก็ดีใจมาก ลิลลี่ต่อว่า คราวหน้าถ้าหนีมาโดยไม่บอก จะตัดเงินเดือน ณพรีบถามถึงเถ้าแก่จาง ลิลลี่เล่าความจริงให้ฟัง และบอกเรื่องที่ตนไปรับนัดดากับพ่อส่งบ้านแล้วด้วย ณพตำหนิว่าชอบทำอะไรเสี่ยง
“ความรักก็เสี่ยงแบบนี้ ฉันเห็นใจเพ้งกับคุณนัดดา ความจริงจะมาส่งฉันที่นี่ก่อนแต่ฉันไม่ยอม คืนนี้คุณมีงานใหญ่รออยู่ รีบไปจัดการเถอะค่ะ ฉันจะเฝ้าคอนโดฯให้”
ณพแปลกใจที่ลิลลี่รู้ เธอบอกว่านัดดาเล่าให้ฟัง ลิลลี่แทรกตัวเข้าห้องทำทีว่าอยากพัก...
ooooooo
แผนการที่ปทุมวดีกับพิพัฒน์วางไว้คือ ให้เธอเปิดประตูบ้านตอนเที่ยงคืน เขาจะเอารถไปรอรับ
ให้กิติกับอำนวยเข้าไปขนทรัพย์สินให้หมด...
คืนนั้น ปทุมวดีเอาอกเอาใจอาคม เตรียมเครื่องดื่มและของว่างให้ นวลคอยแอบเอาไปเททิ้ง ปทุมวดีสั่งสร้อยไปรอเปิดประตู นวลแอบโทร.ส่งข่าวณพ สายรายงานมาว่า พิพัฒน์ออกจากบ้านมาแล้ว
อาคมแกล้งทำเป็นหลับ ปทุมวดีรีบไปไขกุญแจเซฟขนสมบัติใส่กระเป๋า รถพิพัฒน์มาถึงเขาเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบซุ่มอยู่ รีบบอกกิติให้ออกรถ อำนวยถามแล้วปทุมวดีล่ะ พิพัฒน์ว่าไม่ไปเราตายหมด รถตำรวจแล่นตามรถพิพัฒน์ไป ปทุมวดีหอบกระเป๋าออกมากับสร้อย โดนตำรวจรวบตัว ปทุมวดีร้องโวยวาย ด่าว่าณพที่มาแย่งกระเป๋าไป อาคมเดินออกมา ปทุมวดีหน้าซีดเมื่อรู้ว่าถูกหลอก เก่งพาตัวปทุมวดีกับสร้อยไปโรงพัก ณพกับอาคมปรับความเข้าใจกัน
“ณพ พ่อผิดเองที่ไม่เชื่อแกแต่ต้น ยกโทษให้พ่อด้วยที่มองคนผิด”
“ปทุมเป็นผู้หญิงเจ้ามารยา ตั้งใจมาหลอกพ่อ เธอแสดงได้แนบเนียน เป็นใครก็ต้องหลงเธอทั้งนั้นแหละครับ”
“พ่อคงเข็ดไปนาน” อาคมถอนใจยาว
“ถ้ามีคนรักพ่อจริงๆ ผมไม่ขัดขวางหรอกครับ ผมอยากให้พ่อมีคนมาดูแลด้วยซ้ำ”
“ไม่แล้วล่ะ พ่อแก่แล้ว รอเลี้ยงหลานดีกว่า รีบแต่งงาน แล้วย้ายมาอยู่บ้านเรานะณพ”
“ครับพ่อ แต่ขอเวลาหน่อย เราจับปทุมวดีได้ แต่พิพัฒน์หนีไป ผมไม่สบายใจเลย”
อาคมว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจเถอะ แต่ณพขอเรื่องนี้อีกเรื่อง อาคมรู้ว่าณพทิ้งนิสัยตำรวจไม่ได้
ooooooo
วันนี้เป็นวันเกิดของลิลลี่ เง็กเตือนเถ้าแก่จาง เขาบอกว่าจำได้ แต่ลิลลี่ไม่อยู่ให้ฉลอง เง็กขอของขวัญ ให้คืนอิสรภาพแก่ลิลลี่ และบอกความจริงว่าณพเป็นลูกเศรษฐี ไม่ใช่คนจนมาเกาะกิน แต่เถ้าแก่จางก็ไม่อาจยกเลิกการแต่งงานได้
หลบเรื่องวุ่นๆ ณพพาลิลลี่ นัดดาและเพ้งมาบ้านพักตากอากาศที่ระยอง ระหว่างทานข้าว ลิลลี่ถามขึ้นว่า วันนี้วันอะไร ณพตอบว่า วันพุธเวลาเที่ยง ลิลลี่หน้างอที่ณพกับเพ้งจำไม่ได้ หันมาวีนใส่เพ้งว่าในหัวมีแต่เรื่องนัดดาจนจำเรื่องอื่นไม่ได้ แล้วงอนผละไปเดินเล่นคนเดียว
ค่ำวันเดียวกัน เก่งแวะไปหานภาที่บ้าน นภางอนที่เขานึกจะมาก็มา จะไปก็ไป เก่งบ่น
“ก็คุณไม่อยากคบผม ผมก็เลยคิดว่าบางทีคุณอาจรำคาญ” พอนภาถามจะหายไปไหนอีก เก่งตอบ “อันนี้ก็ต้องแล้วแต่คุณ ผมไม่มีคำสัญญาให้คุณ ดูๆ กันไปก่อน ถ้าไม่รักก็รีบบอกไวๆ เวลาอกหักผมต้องใช้เวลาทำใจเยอะ”
“เป็นเพื่อนไม่ได้เหรอ”
“ผมมาจีบคุณอยากเป็นแฟน ไม่ได้อยากเป็นเพื่อน”
“อ้อมค้อมบ้างก็ได้มั้ง”
“วิธีนั้นยกให้พระเอกของคุณลิลลี่เถอะครับ ผมจะสามสิบแล้ว อ้อมไปอ้อมมาอยู่บนคานพอดี ตกลงตามนี้นะครับ” เก่งทำท่าจะกลับ ที่แวะมาเพราะคิดถึง นภายิ้มแทนคำตอบทุกอย่าง...
ooooooo
นัดดาพยายามดึงลิลลี่ให้เดินไปทางริมทะเลที่ทุกคนเตรียมจัดงานวันเกิดไว้ให้ พอมาถึงทุกคนก็ร้องเพลงอวยพรวันเกิด ลิลลี่ยิ้มทั้งน้ำตา หันมาโวยเพ้งที่ร่วมมือกับคนอื่นหลอกตน และตำหนินัดดาที่ไม่กระซิบบอกกันบ้าง ณพยืนมองทำตาซึ้งอยู่ เพ้งพานัดดาเลี่ยงออกมา แต่พอกลับมาบ้านพักก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปีเตอร์ยืนรออยู่กับเต็ก
ณพกับลิลลี่เดินคุยกันกะหนุงกะหนิง ณพต่อว่าลิลลี่ที่ชอบหนีมาเดินคนเดียวทั้งที่อันตราย ลิลลี่ว่าตนมีเพ้งและณพไม่เห็นต้องกลัว ณพว่าเขาก็ทำพลาดได้เหมือนกัน
“แต่คุณก็ช่วยฉันทันทุกครั้ง ฉันถึงไม่กลัว”
“ลิลลี่ครับ อย่าเชื่อใจผมเกินไป” ณพจับลิลลี่หันมามองหน้ากัน
“ฉันจะเชื่อ ขออย่างเดียวอย่าไล่ฉันกลับฮ่องกงนะคะ ฉันจะอยู่เมืองไทย ฉันรักที่นี่ รัก...”
“คุณเที่ยวมามากพอแล้ว สนุกพอแล้วครับ กลับฮ่องกงเถอะครับ อย่าทำให้เพ้งลำบากใจ” ณพตัดบท ลิลลี่น้อยใจน้ำตาคลอ ณพรวบตัวเธอเข้ามา “คุณมีคู่หมั้นแล้ว ผม...”
สองคนสบตากันนิ่ง ณพโน้มหน้าลงมาจะจูบลิลลี่ แล้วยั้งใจจูบหน้าผากแทน ลิลลี่ร้องไห้บอกว่าตนไม่เคยรักปีเตอร์ แต่รักเขา ปีเตอร์มาได้ยินคำบาดใจเข้าพอดี ณพ
บอกลิลลี่ว่า
“คู่หมั้นคุณมา หมดหน้าที่ผมแล้ว” ณพดันลิลลี่ออก แล้วเดินผ่านทุกคนไป
ปีเตอร์เข้ามายื่นของขวัญให้ลิลลี่ เป็นแหวนเพชร ลิลลี่ปฏิเสธที่จะรับ ปีเตอร์ถอนใจถามว่า “เราสองคนกลับไปเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้วใช่มั้ย เราเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันเสียใจ ฉันไม่ได้รักคุณเลย ฉันจึงต้องหนี”
“ผมคงต้องยอมรับความจริงเหมือนที่พี่เฮเลนพูด หยุดตอนที่คุณยังไม่ได้เกลียดผม”
“ฉันรักคุณณพ”
“ผมรู้ รู้มาตลอดว่าคุณรักใคร และคุณณพมีฐานะยังไง แต่ผมก็แอบหวังว่า สักวันคุณอาจเปลี่ยนใจ แต่ผมคิดผิด ลาก่อนนะลิลลี่ คุณเป็นอิสระแล้ว”
ลิลลี่ยิ้มทั้งน้ำตา...ณพเดินอย่างเร็วกลับมาที่บ้านพัก นัดดาบ่นกับเพ้งว่าสงสารณพ แต่เพ้งกลับบอกว่า คนที่เสียใจอาจเป็นปีเตอร์ก็ได้ ที่ณพไม่รั้งลิลลี่ไว้เพราะไม่อยากทำผิดต่อปีเตอร์ นัดดาจึงถามว่าเพ้งจะทำเพื่อตนบ้างไหม ตนไม่อยากให้เขากลับฮ่องกง เพ้งบอกว่าตอนนี้ยังบอกอะไรไม่ได้ แต่เขาสัญญาว่าเขาจะกลับมาหาเธอแน่นอน
ลิลลี่มาถึงบ้านพักจึงได้รู้ว่า ณพกลับกรุงเทพฯไปแล้ว ลิลลี่น้อยใจ...ปีเตอร์มาเก็บของที่ห้องพักจะกลับฮ่องกง เก่งกับพวกนำหมายมาจับข้อหาฟอกเงินและฉ้อโกงประชาชน เพ้งรู้จากเต็กรีบมาคุยกับณพที่คอนโดฯ
“ผมแอบโล่งใจแทนคุณหนู แสดงว่าเธอรักคนไม่ผิด แล้วคุณล่ะ คุณรักคุณหนูรึเปล่า”
“ผมรักแต่ผมก็หวั่นใจ ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เถ้าแก่จางไม่ชอบหน้าผม คุณก็รู้”
“ท่านเข้าใจคุณผิด แต่ตอนนี้เง็กลั้งเคลียร์ให้แล้ว คุณไม่ต้องห่วง”
“เง็กลั้งน่ะเหรอ เป็นไปได้ไง”
“เป็นไปแล้วครับ จริงๆแล้วเง็กชอบคุณ แต่กลัวว่าคุณหนูจะลำบาก ก็เลยตั้งแง่กับคุณ”
ลิลลี่เดินเข้ามาอย่างงอนๆ ณพถือโอกาสบอกเธอให้กลับไปอยู่ฮ่องกงก่อนเพื่อความปลอดภัย ลิลลี่ไม่ฟังบอกเพ้งว่าตนจะไปช็อปปิ้งเดี๋ยวนี้ ณพเหนื่อยใจ
ขณะที่ลิลลี่กับนัดดาเดินมาที่รถ พิพัฒน์โผล่ออกมา ณพกับเพ้งรีบคุ้มกันลิลลี่ กิติกับอำนวยมาด้านหลัง จับลิลลี่และต่อยท้องนัดดาทรุดไปกองกับพื้น ณพรีบวิ่งตามแต่ไม่ทัน เพ้งมาดูนัดดาแล้วคิดว่าเรื่องนี้ต้องบอกเถ้าแก่จางกับเต็กมาช่วย
“กลับไปวางแผนกันบนห้องก่อนดีกว่า ผมว่ามันยังไม่กล้าทำอะไรลิลลี่หรอก แผนล่อเสือออกจากถ้ำมากกว่า เดี๋ยวพวกมันก็คงติดต่อมา” ณพคาดการณ์ทั้งที่กังวลและห่วงลิลลี่มาก
ooooooo
