ลิลลี่สีกุหลาบ
ตอนที่ 14
บ้านร้างกลางสวนที่ลิลลี่กับนัดดาถูกจับมาขังไว้ มีไฟสลัวๆเพียงดวงเดียวที่ให้ความสว่าง นัดดารู้สึกตัวขึ้นมาก่อน พยายามปลุกลิลลี่ เธอฟื้นขึ้นมามึนงงบ่นว่าปวดหัว นัดดาสงสารรู้สึกผิด...
เพ้งร้อนใจโทร.หานัดดา สองสาวได้ยินเสียงมือถือดังอยู่ในกระเป๋ากางเกงของนัดดา แต่ทั้งสองโดนมัดมือไพล่หลังไม่สามารถหยิบได้ จึงช่วยกันแก้มัดให้กันและกัน
ทุกคนมาร่วมกันปรึกษาที่คอนโดฯ เต็กออกอาการ ไม่พอใจที่ณพปล่อยให้ลิลลี่ถูกจับตัวไป เพ้งปรามเต็ก ณพคาดคะเน “ถ้าเป็นเรื่องที่ผมคิด พวกมันต้องการแค่กุญแจ และมันก็ยังไม่ได้ไป มันคงไม่ทำอันตรายคุณลิลลี่แน่”
เก่งไม่รู้เรื่องกุญแจ ณพเล่าว่าเป็ญกุญแจตู้เซฟของพ่อ เง็กตาโตถามว่าจนอย่างณพมีตู้เซฟเก็บสมบัติกับเขาด้วยหรือ เก่งหัวเราะเบาๆ “ใครบอกเง็กลั้งล่ะ เจ้าณพเนี่ยมันลูกเศรษฐีครับ”
“ไอ๊ยา...อั๊วไม่เชื่อ ไม่จริง”
“เชื่อเถอะ รู้มั้ยว่าคอนโดฯนี่ก็ของคุณณพ...”
ณพขอร้องทุกคนอย่าบอกเรื่องนี้กับลิลลี่ เพ้งถามถึงกุญแจ ณพบอกว่าอยู่ที่เขา ฉะนั้นถ้าพวกมันรู้ เป้าหมายจะอยู่ที่เขา แต่เต็กก็โทษณพที่ทำให้ลิลลี่อยู่ในอันตราย ณพกับเพ้งรู้สึกผิด...
กิติกับอำนวยโทร.รายงานปทุมวดีว่าจับตัวสองสาวมาขังไว้แล้ว ปทุมวดีบอกว่าเที่ยงคืนจะออกไปต้องวางยานอนหลับอาคมก่อน และสบโอกาสที่นวลคั้นน้ำส้มมาให้อาคม เธอจึงใส่ยาลงไปถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้โยนความผิดให้นวล...ในขณะที่เก่งวิทยุขอกำลังช่วยค้นหา และได้รับรายงานว่า ภาพในกล้องวงจรปิดที่ฟิตเนส เห็นว่านัดดาเป็นคนฉุดมือลิลลี่ออกไป แถมก่อนหน้านั้นนัดดาพูดโทรศัพท์ท่าทางเครียด
ในบ้านร้างทั้งอับชื้นและมืด ลิลลี่นั่งตบยุงท่าทางอ่อนเพลีย นัดดาเห็นแล้วยิ่งสะท้อนใจ ลิลลี่นึกได้ว่านัดดามีมือถือจึงดึงมาโทร.หาณพบอกว่าตนถูกขังในสวน พลันสายตัดไปเพราะแบตหมด ณพรีบบอกให้นภาอยู่เป็นเพื่อนเง็กที่คอนโดฯเผื่อลิลลี่ติดต่อมาอีก ณพ เก่ง เพ้ง และเต็กรีบไปช่วยลิลลี่กับนัดดา เก่งว่าถ้าเป็นสวนหาไม่ยากจะให้ตำรวจท้องที่ช่วย
กว่าอาคมจะหลับลงได้ ตาพร่าเห็นปทุมวดีแสดงท่าทีรำคาญ และเธอก็โทร.หาปีเตอร์ แต่ปีเตอร์ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน เฮเลนเป็นคนรับสาย ปทุมวดีตกใจคิดว่าเป็นภรรยารีบวางสาย
“เสียงผู้หญิง หรือว่าปีเตอร์มีเมียซ่อนอยู่ ฮึ...อย่าให้รู้นะ แม่จะฆ่าปาดคอทั้งคู่เลย โอ๊ย...แล้วจะทำไงดีเนี่ย ตั้งใจว่าถ้างานสำเร็จ จะให้ปีเตอร์พาหนีไปอยู่เมืองนอก” ปทุมวดีสบถ
เห็นลูกน้องหายไป พิพัฒน์โทร.ตามกิติกับอำนวยมาจัดการอุทัยที่ร้องเอะอะอยู่ตอนนี้ สองคนกำลังรอปทุมวดี อึกอักไม่กล้าบอก จึงอ้างว่าสะกดรอยตามนัดดาอยู่ต่างจังหวัด พิพัฒน์โวยให้กลับมาเดี๋ยวนี้...จากนั้นพิพัฒน์ก็โทร.ตามปทุมวดีให้มาหา ถ้าไม่มาเขาจะเป็นฝ่ายไปหาเธอเอง ปทุมวดีจำต้องไปที่บ้านพิพัฒน์ก่อนที่จะไปจัดการลิลลี่ที่กระท่อมร้าง
กิติกับอำนวยถือกล่องข้าวกลับมาที่กระท่อม นัดดาหาทางหนีด้วยการพังหน้าต่างออกมาให้ลิลลี่โดดลงไปก่อน ตัวเองโดดตามไปอย่างเฉียดฉิว สองสาวพากันวิ่งไปในความมืด กิติกับอำนวยวิ่งตาม และรายงานปทุมวดีไปด้วย เธอโมโหมากแต่ต้องเก็บอารมณ์ไว้ไม่ให้พิพัฒน์รู้
ระหว่างที่วิ่งหนี นัดดาสะดุดขอนไม้ล้มลงขาแพลง ลิลลี่ช่วยประคองพาวิ่งต่อ แต่นัดดาไปไม่ไหว “เป้าหมายพวกมันต้องการตัวคุณ พวกมันไม่ทำอะไรฉันหรอก คุณรีบหนีไปเถอะ”
ลิลลี่ลังเล นัดดาคะยั้นคะยอ ลิลลี่จึงบอกว่าจะตามคนกลับมาช่วย นัดดาลากขามานั่งพิงต้นไม้ กิติกับอำนวยตามมาถึง นัดดาถามสองคนว่า ตามแผนมีแต่จับลิลลี่แล้วจับตนมาทำไม สองคนไม่อยากจะบอกว่าทำนอกแผนเพราะหวังจะทำมิดีมิร้ายเธอ สองคนจะตามลิลลี่ นัดดาดึงรั้งไว้ แต่ไม่สำเร็จ นัดดาร้องไห้โฮอย่างคับแค้นใจ
ooooooo
ด้วยความเป็นห่วงลิลลี่ เง็กจะโทร.บอกเถ้าแก่จาง แต่นภาห้ามไว้ เพราะจะทำให้ไม่สบายใจและลิลลี่อาจถูกพาตัวกลับฮ่องกงไปแต่งงาน...เก่งพาณพ เพ้ง และเต็กมาที่สวนแห่งหนึ่ง ณพถามทำไมเก่งมั่นใจว่าเป็นสวนนี้ เก่งตอบว่าเพราะเป็นสวนรกร้างที่นายทุนซื้อไว้ทำบ้านจัดสรร และอีกอย่างสวนนี้มีทางถนนที่รถเข้าถึงไม่ต้องใช้เรือ ณพชมสมเป็นตำรวจสืบสวนอนาคตไกล
กิติกับอำนวยตามมาฉุดลากลิลลี่ เธอดิ้นรนต่อสู้ร้องลั่น ณพกับพวกได้ยินรีบตามมา ณพกระโจนเข้าช่วยลิลลี่ออกมา สองคนกอดกันด้วยความดีใจ เพ้งกับเต็กต่อสู้กับกิติและอำนวย เก่งให้ณพพาลิลลี่กลับไปก่อน แต่เธอไม่ยอมไปให้กลับช่วยนัดดาก่อน ท่าทางลิลลี่อ่อนเพลีย ตัวร้อนจัดอยู่ในอ้อมกอดของณพ
“คุณลิลลี่ คุณไม่สบายเหรอ งั้นหาที่หลบก่อน” ณพตกใจเห็นเธอหน้าซีด
เก่งไปช่วยเพ้งกับเต็ก แต่กิติกับอำนวยมีปืนยิงใส่โดนแขนเก่ง เก่งไม่ลดละยิงต่อสู้ และให้เพ้งไปช่วยนัดดาก่อนเดี๋ยวกำลังตำรวจจะตามมาสมทบ เพ้งลังเลเป็นห่วงลิลลี่ แต่เห็นว่าณพดูแลอยู่จึงไปช่วยนัดดา เต็กไม่พอใจแต่ต้องตามเพ้งไป ลิลลี่เริ่มหนาวสั่น ณพกอดเธอไว้แน่น
“ผมผิดเอง เรื่องเลวร้ายทั้งหมดต้องมาจากกุญแจเซฟดอกนั้นแน่ๆ...ลิลลี่....ลิลลี่”
“ฉันประมาทเอง อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ...ฉันง่วงเหลือเกิน” ลิลลี่พึมพำ
ณพให้ลิลลี่หลับ ไม่ต้องกลัวเขาจะดูแลเธอเอง...กำลังตำรวจตามมา กิติกับอำนวยรีบหนีเอาตัวรอดไปได้ แล้วโทร.แจ้งให้ปทุมวดีรู้ว่างานพลาด ตำรวจตามล่าพวกเขาอยู่ ปทุมวดี เครียดลุกจากเตียงที่นอนกับพิพัฒน์ อ้างว่าต้องรีบกลับเกรงอาคมจับได้ พิพัฒน์ถามดักคอ
“ไอ้แก่หรือไอ้ปีเตอร์ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ปทุม...เธอทำอะไร คิดอะไรฉันรู้ทันเธอหมด”
ปทุมวดีออดอ้อนว่าเรารักกันมานาน ตนจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร แต่อยากให้เขาหากุญแจให้เธอโดยเร็วจะได้อยู่ด้วยกันเสียที พิพัฒน์ยังย้ำ “แน่ใจเหรอว่าไม่ได้รักปีเตอร์”
“ปีเตอร์เป็นคู่หมั้นลิลลี่เขากำลังถังแตก คิดแล้วเจ็บใจไม่หาย ไปๆมาๆกลายเป็นว่ามันจะมาเกาะเรา ปทุมไปสืบมาหมดแล้ว นังงามตาเมียน้อยคุณก็เป็นคนของมัน”
พิพัฒน์ดีใจที่ปทุมรู้ความจริง จะได้ร่วมมือกันต่อไป ...ปทุมวดีกลับมาเช้ามืด สร้อยปรี่มารับ นวลถือของใส่บาตรออกมา ปทุมวดีพูดกระทบว่าใส่บาตรไว้กินชาติหน้าหรือ นวลถอนใจ
ณพมาบอกเง็กกับนภาที่คอนโดฯ ให้เง็กไปดูแลลิลลี่ และนภาไปดูแลเก่งที่โรงพยาบาล สองคนตกใจรีบไป ณพไปค้นกุญแจในกระเป๋ามาดู “เราต้องหาคำตอบให้ได้ว่ามาอยู่ในกระเป๋าเราได้อย่างไร ทั้งๆที่พ่อเอาคืนจากเราไปแล้ว ...ถ้าคุณพ่อให้ปทุม แล้วมาเกี่ยวกับลิลลี่ได้ยังไง”
วันนี้อาคมตื่นมารู้สึกปวดหัว บ่นกับนวลว่าหมู่นี้ไม่รู้ เป็นอะไรปวดหัวทุกเช้า ปทุมวดีทำทีเป็นห่วงจะพาไปตรวจสุขภาพ สร้อยท้วงว่าวันนี้ปทุมวดีต้องไปรับชุดที่สั่งตัดไว้ อาคมแปลกใจว่าชุดอะไร ปทุมวดีตอบว่าตัดไว้ใส่ไปงานกับเขา นวลมองอย่างไม่เชื่อ คิดว่าต้องมีอะไรสักอย่าง ปทุมวดี เห็นสายตา นวลไม่พอใจ โวยใส่ อาคมปรามอย่าทะเลาะกันเลย
ooooooo
หนีรอดมาได้ กิติกับอำนวยซมซานมาหาพิพัฒน์ สารภาพทุกอย่างและขอให้ช่วยพวกเขาด้วย พิพัฒน์เคืองแต่เห็นว่าไม่มีใครอีกแล้ว จึงสั่งกิติสะกดรอยตามคนที่เกี่ยวข้องกับลิลลี่ไปที่คอนโดฯ ส่วนอำนวยเฝ้าที่โรงพยาบาล ถ้ามีอะไรผิดปกติให้รีบรายงาน
ณพเป็นห่วงลิลลี่รีบกลับมาที่โรงพยาบาล กิติขี่มอเตอร์ไซค์ตาม...เพ้งกำลังจะพานัดดาออกจากโรงพยาบาลไปส่งที่คอนโดฯ เต็กสบโอกาสโทร.บอกปีเตอร์ให้มารับลิลลี่กลับ ปีเตอร์ดีใจบอกเฮเลนว่าเขาจะไปเมืองไทย เพราะลิลลี่ป่วยหนัก แต่ไม่ให้เธอบอกเถ้าแก่จาง เฮเลนอวยพรให้เข้าใจกับลิลลี่ด้วยดี ...นภารีบมาดูแลเก่งที่โดนยิงนอนรักษาตัวอยู่ เก่งปลื้มใจสารภาพว่าเขาชอบเธอ ณพมาดูแลลิลลี่ในห้อง อำนวยซึ่งซุ่มดูอยู่รีบหลบ
ลิลลี่ลืมตาขึ้นมาพอดี ถามหานัดดา ณพบอกไม่ต้องเป็นห่วงเพ้งดูแลนัดดาอยู่ ลิลลี่รู้สึกเพลียหลับตาลงอีก แต่พึมพำว่าณพห้ามหนีไปไหน ณพกุมมือเธอรับปาก เง็กกับนภาเปิดประตูเข้ามาเห็น เง็กจะร้อง นภารีบปิดปากดึงเง็กกลับออกมา
“ทำไมคุณนภาถึงสนับสนุนคู่นี้นัก คุณปีเตอร์ไม่ดีตรงไหน” เง็กถามทันทีที่นภาปล่อย
“ตรงที่คุณหนูของเง็กไม่ได้รักไง”
เง็กอึ้ง แต่เถ้าแก่จางไม่ชอบจะทำอย่างไร นภาตอบว่าเรื่องนั้นไม่รู้ แต่ตอนนี้กลับไปทำของอร่อยๆมาให้ลิลลี่จะดีกว่า...
เฮเลนมาหาเถ้าแก่จางเพื่อเปิดอกพูดถึงความลำบากใจ ที่จะรักกัน และขอให้น้องชายได้แต่งงานกับลิลลี่สมใจ เถ้าแก่จาง ตอบว่าถ้าปีเตอร์เอาชนะใจลิลลี่ได้ เขาก็ไม่ขัดข้อง
ส่งนัดดาแล้ว เพ้งกลับมาเจอเต็กกำลังจะออกไปข้างนอก พอถามว่าไปไหน เต็กตอบว่าไปรับปีเตอร์ที่สนามบิน เพ้งไม่พอใจที่เต็กบอกปีเตอร์ เกือบมีเรื่องกัน เพ้งบอกเต็กว่าลิลลี่รู้จะโกรธมาก เต็กย้อนว่า ดีกว่าเถ้าแก่จางโกรธ แล้วเดินออกไป เพ้งยืนอึ้ง
พยาบาลเอาของใส่ถุงพลาสติกมาให้ณพ “ของคนไข้ค่ะ เราพบในกระเป๋ากางเกงเธอ”
ณพเห็นเป็นสร้อยปลาโลมาก็ปลื้ม “ลิลลี่...ผมดีใจที่สร้อยนี้มีความหมายต่อคุณ”
เพ้งเข้ามา ณพรีบเก็บถุงสร้อย เพ้งมาผลัดเฝ้าลิลลี่ ณพจึงขอตัวไปทำธุระบางอย่าง...กิติกับอำนวยกลับมารายงานพิพัฒน์ว่าณพกับลิลลี่คุ้มกันเต็มโรงพยาบาล ปทุมวดีจึงให้ไปบีบนัดดาให้จัดการหากุญแจให้ได้โดยเร็ว ด้วยการซ้อมอุทัยแล้วถ่ายคลิปส่งไปให้นัดดา นภาเห็นนัดดาแอบร้องไห้จึงจับตามอง...ณพกลับมาบ้านเจอกับอาคมก็ทะเลาะกันอีก อาคมโวย
“ถ้าแกกลับมาบ้านแล้วมาพาลหาเรื่องปทุมล่ะก็ ไสหัวแกออกไปเลย เจ้าณพ”
“ผมมาก็เพื่อต้องการให้คุณพ่อตาสว่าง ได้รู้จักตัวตน ที่แท้จริงของผู้หญิงสิบแปดมงกุฎ”
“สิบแปดมงกุฎหรือเจ้าณพ แกเกลียดเขามากจนมองไม่เห็นความดีของเขาเลย ถ้าเขาไม่ดีจริงล่ะก็ ป่านนี้เขาคงขนสมบัติหมดบ้านแล้ว”
ณพย้อนว่าที่ไม่ขนเพราะไม่มีปัญญา อาคมโกรธ “ทำไมจะไม่มีปัญญาในเมื่อกุญแจเซฟใบใหญ่อยู่ที่ปทุม”
ณพหัวเราะอย่างเจ็บปวดที่พ่อให้กุญแจเซฟแก่ปทุมวดี อาคมแย้งว่า ในเมื่อปทุมวดีเป็นเมียเขา ทำไมจะถือกุญแจไม่ได้...ปทุมวดีกลับมา สร้อยรีบไปรายงานว่าณพกับอาคม เถียงกันใหญ่โต ปทุมวดีสะใจรีบเดินเข้าบ้าน เสียงณพดังท้าให้อาคมเปิดตู้เซฟให้หมดทุกใบต่อหน้าเขาแล้วเขาจะเซ็น ยินยอมยกสมบัติส่วนของเขาให้ปทุมวดีให้หมด ปทุมวดี ร้อนใจกลัวอาคมรู้ว่ากุญแจเซฟไม่อยู่ จึงแกล้งทำเป็น ร้องห่มร้องไห้ เข้ามากอดอาคม
“คุณณพไม่ให้เกียรติปทุม ปทุมทนไม่ได้ ทั้งที่ปทุม ไม่ได้อยากได้สมบัติในบ้านนี้แม้แต่ชิ้นเดียว”
“แน่ใจเหรอที่พูด” ณพถามเยาะๆ
อาคมเอ็ดให้ณพขอโทษปทุมวดีไม่อย่างนั้นขาดความเป็นพ่อลูกกัน ณพเสียใจ “ผมไม่มีวันขอโทษผู้หญิงต่ำๆอย่างนี้ หรอกครับคุณพ่อ วิญญาณคุณแม่รู้เข้า ท่านจะไม่มีความสุข ท่านเสียใจกับคุณพ่อมาคนหนึ่งแล้ว ท่านไม่ควรต้องเสียใจ เพราะผมอีก”
ณพเดินหนี อาคมร้องเรียกให้กลับมา พลัน เอามือกุมอก หน้านิ่วทรุดฮวบลง สร้อยร้องบอกปทุมวดีให้เรียกรถพยาบาล ปทุมวดีเข้ามามองๆเห็นอาคมนอนฟุบกับพื้นก็บอกสร้อย
“ช่างมัน ปล่อยไว้ยังงั้นแหละ แกจะไปไหนก็ไป” แล้วเสนอจะให้เงินสร้อยสักก้อน
สร้อยเดินเลี่ยงไปทางอื่น นวลเข้ามาเห็นตกใจ ถลาเข้ามาประคอง ปทุมวดีแกล้งทำเป็นตกใจโทษนวล ทำร้ายอาคม แล้วสะบัดหน้าเดินขึ้นข้างบนแต่งตัวออกไป ข้างนอกแถมบอกว่าคืนนี้ไม่กลับ ถ้าอาคมตายค่อยโทร.บอก นวลเจ็บใจพยายามพยุงอาคมขึ้นไปนอนบนห้องแล้วเรียกหมอมาดูอาการ หมอให้นวลไปหาน้ำอุ่นมา พอนวลออกไป หมอ ตรวจอาการแล้วบอกอาคมว่าหัวใจปกติดี อาคมมองหน้า หมอเชิงขอร้องก่อนจะพูดว่า
“ตอนแรกก็ดูแย่อยู่ครับ แต่น่าแปลกว่าเป็นแป๊บเดียว นึกว่าจะเป็นอัมพาตอย่างที่เคยบอกซะแล้ว...หมอช่วยผมทีนะครับ อย่าบอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไร ผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“ถ้าเป็นเรื่องอยากให้คุณณพกลับมาละก็ ผมร่วมมือ เต็มที่เลยครับ”
นวลยกภาชนะใส่น้ำอุ่นเข้ามา อาคมแกล้งทำปากเบี้ยว นิดๆ หมอให้นวลเช็ดตัวให้อาคมและดูแลเขาให้ดี นวลน้ำตาไหล สงสารคุณผู้ชายของตัวเอง...
ณพกลับมาดูแลลิลลี่ ให้เพ้งไปพักผ่อน ลิลลี่ยังหลับอยู่ เธอฝันว่าตัวเองอยู่ในชุดแต่งงานฟูฟ่อง เจ้าบ่าวเป็นณพ แต่แล้วร่างณพ ลางเลือนกลายเป็นปีเตอร์ เธอผลักไสเขาออก ร้องเรียกณพ
“ณพ คุณอยู่ที่ไหน คุณช่วยฉันด้วย...”ลิลลี่มือปัดป่าย ตบหน้าปีเตอร์ แล้วผวาลุกขึ้น
เห็นณพกุมแก้มตัวเองร้องอูย...ลิลลี่ตกใจถามณพเป็น อะไร ณพโอดโอย “ก็คุณน่ะสิ ฝันอะไรก็ไม่รู้ ร้องเรียกผมดังลั่น ผมก็เลยจะเรียกให้คุณรู้สึกตัว แต่คุณตบหน้าผมฟันแทบร่วง”
ลิลลี่ตกใจลูบไล้แก้มณพถามว่าเจ็บไหม ณพสบตาลิลลี่อย่างสุขใจ “เจ็บแต่รู้ว่าคุณไม่เป็นอะไรก็หายเจ็บ ฝันอะไรบอกผมได้มั้ย...”
ลิลลี่โผกอดณพแน่น ณพอึ้งไม่กล้ากอดตอบ ลิลลี่บอกณพอย่าทิ้งตนไปนะ ณพปลอบว่าแค่ฝันร้าย แต่ลิลลี่ว่า “ฉันไม่แต่งงานกับปีเตอร์เด็ดขาด ฉันถามคุณอีกครั้ง คุณรักฉันหรือเปล่า”
เต็กไปรับปีเตอร์มาได้ยินคำพูดของลิลลี่ต่างยืนอึ้ง ปีเตอร์เสียใจกลับไปเงียบๆ ลิลลี่ถามย้ำว่าทำไมณพไม่ตอบ ณพบอกว่าอย่าบังคับให้เขาตอบอะไรเลยให้เธอนอนพัก พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้ว ลิลลี่พยักหน้านอนแล้วหลับตาลง ณพ
รำพึง...เขาจะบอกรักผู้หญิงที่มีคู่หมั้นได้อย่างไร
ooooooo
ปทุมวดีกลับมาเห็นนวลร้องไห้ลงบันไดมาจึงถามว่าอาคมเป็นอย่างไรบ้าง นวลตอบหมอบอกว่าเป็นอัมพาตครึ่งซีก หมอฉีดยาสลายลิ่มเลือดไม่ให้สมองฝ่อ และแนะนำให้ชวนคุยบ่อยๆ ปทุมวดียักไหล่ “ใครจะคุยก็คุยไปเถอะ ง่อยเปลี้ยเสียขาพิการยังงั้น ฉันไม่รับประทาน”
เข้ามามองอาคมอย่างเหยียดๆเปรยว่าจู่ๆกลายเป็นคนพิการไปเสียแล้ว อาคมขยับปากเบี้ยวๆจะพูดแต่ออกเสียงไม่ได้ ปทุมวดียิ้มเยาะ “อย่าพยายามเลย มันจะยิ่งดูน่าทุเรศไปมากกว่านี้ รู้ไว้ด้วยนะ ฉันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แกคิดหรอก สมบัติทั้งหมดในบ้านนี้จะต้องเป็นของฉัน”
อาคมน้ำตาไหล สะท้อนคำเตือนของณพ “นี่ฉันโง่มานานแค่ไหนแล้ว ณพ พ่อขอโทษ”
ปทุมวดีเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกไปข้างนอกอีก นวลมาถามโดนไล่ตะเพิด และสั่งสร้อยเฝ้าดูอย่าให้นวลโทร.ไปฟ้องณพ...ในขณะที่นภาจับตาดูนัดดา พยายามจะเอามือถือนัดดามาเปิดดู เง็กเอาถุงขยะไปทิ้งนอกห้อง เต็กมาดักเจอยุเง็กให้ช่วยกันพาลิลลี่กลับไปแต่งงานกับปีเตอร์
ขณะที่ปีเตอร์เศร้าซึมอยู่ในห้องพัก ปทุมวดีมาหาโผกอด ปีเตอร์ไม่มีแก่ใจจะสนใจ อ้างเหนื่อย ปทุมวดีพูดแทงใจ “ท่าทางเหมือนคนอกหัก ยังคิดจะแต่งงานกับนังหมวยลิลลี่อยู่เหรอ ทั้งรู้ว่ามันรักอยู่กับไอ้ณพ ลูกเลี้ยงของฉัน ทำไมเราไม่มาร่วมมือกันล่ะคะ”
ปีเตอร์ไม่เข้าใจ ปทุมวดีบอกว่าให้ยกเลิกแต่งงานกับลิลลี่แล้วไปใช้ชีวิตกับตน แถมบอกว่าสมบัติที่ตนจะได้จากอาคมมากมาย ปีเตอร์ไม่สนใจตวาดใส่หน้าให้เลิกเพ้อเจ้อ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ยกเลิกงานแต่งงานกับลิลลี่ ปทุมวดีโกรธตบหน้าปีเตอร์ก่อนจะเดินเชิดออกไป...ผิดหวังจากปีเตอร์ ปทุมวดีไปหาพิพัฒน์ ปรึกษากันจะทำอย่างไรให้ได้สมบัติอาคมเสียที
วันต่อมา นภามารับเก่งออกจากโรงพยาบาล อดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า “ถ้าหากคุณรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนใกล้ชิดลิลลี่ล่ะ...ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไมนัดดาถึงถูกจับไปด้วย แล้วทำไมมันถึงไม่เล่นงานนัดดา จำได้มั้ยตอนที่คุณลิลลี่หนีไปจากฟิตเนสน่ะ ทางฟิตเนสบอกว่าไม่มีคนจับตัวไป แต่ออกไปกับนัดดา”
เก่งยิ้มสบตานภา “ตั้งแต่มีแฟนเป็นตำรวจนี่ ชักจะเก่งใหญ่แล้วนะ”
นภาว่าตนแค่สงสัย เก่งบอกทุกอย่างเป็นไปได้ แต่ตอนนี้ต้องทำเป็นไม่รู้อะไรเลยจะดีกว่า เดี๋ยวไก่ตื่น นภาพยักหน้าต่างยิ้มหวานอย่างเข้าใจกันและกัน...ส่งเก่งแล้ว นัดดาพาเง็กกลับมาที่โรงพยาบาล เง็กมีเรื่องอยากคุยกับลิลลี่ นภาจึงกันณพออกมา เง็กบอกลิลลี่ว่าตนจะกลับฮ่องกง ไปทำเรื่องสำคัญสำหรับลิลลี่โดยเต็กจะพากลับไป
นภาบอกณพว่าที่ชวนเขาออกมาเพราะต้องการให้เง็กลาลิลลี่ก่อนกลับฮ่องกง เง็กจะไปบอกความจริงเถ้าแก่จางให้เข้าใจความรักของณพกับลิลลี่...เพ้งก็มาลานัดดากลับฮ่องกง เขาบอกเธอว่ากุญแจที่หาอยู่ที่ณพแล้ว แต่ไม่รู้ว่าณพเก็บไว้ที่ไหน นัดดาส่งคลิปที่พ่อโดนทำร้ายล่าสุดเพื่อบังคับให้ตนหากุญแจให้เพ้งดู เพ้งรับรองจะกลับมาช่วยแน่นอน
วันต่อมา เพ้งชวนนัดดาขึ้นมาคุยบนดาดฟ้าคอนโดฯ เขาให้เช็คเงินสดแก่เธอเพื่อไปแลกตัวพ่อออกมา ขณะเดียวกัน ลิลลี่อยากขึ้นมาสูดอากาศบนดาดฟ้า ณพจึงขอขึ้นมาตรวจเช็ก ความปลอดภัยก่อน จึงได้ยินเพ้งกับนัดดาคุยกัน นัดดาจะไม่รับเช็คของเพ้งเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน
“แต่ผมรักคุณนะ ให้ผมได้ทำอะไรเพื่อคุณบ้าง ผมตั้งใจจะช่วยจริงๆรับไว้เถอะครับ”
“ฉันเป็นคนไม่ดี รับงานมาก่อกวนพวกคุณ เป็นนางนกต่อ ฉันไม่ควรได้รับความรักจากพวกคุณเลย ฉันละอายใจมากถ้าพวกเขารู้ความจริง ฉันไม่กล้าสู้หน้าหรอก”
“คุณทำไปด้วยความจำเป็นนะ พวกเขาต้องเข้าใจ ผมจะรับรองกับคุณหนูและคุณณพรวมถึงทุกคนเอง ถ้าวันนั้นมาถึง...ที่ผมทำไปเพราะรักคุณนะ นัดดา” เพ้งเช็ดน้ำตาให้นัดดา
“ฉัน...ฉันก็รักคุณค่ะ...แต่...แต่...” นัดดาโผกอดเพ้ง
“ทำไปเพราะความจำเป็นเหรอ...” ณพยืนฟังสองคนด้วยความไม่เข้าใจ
พลันลิลลี่โผล่มาปรบมือที่เห็นเพ้งกับนัดดากอดกัน สองคนชะงักหันมามองสีหน้าตื่นตกใจ เพ้งกุมมือนัดดา ตัดสินใจสารภาพกับณพและลิลลี่
“ที่แท้ก็ต้องการกระเป๋าของฉัน รู้งี้ให้ไปตั้งนานแล้ว แต่เดี๋ยวนะ...ปทุมวดีเป็นแม่เลี้ยงคุณณพ กุญแจที่หายเป็นกุญแจเซฟ ถ้างั้น คุณก็...คุณณพ...” ลิลลี่หุบยิ้มมองหน้าณพเชิงถาม
ณพยิ้มกวนๆ ลิลลี่ถามว่าบ้านเขามีตู้นิรภัย แสดงว่ากระเป๋าใบนั้นเป็นของณพ ถ้าอย่างนั้น เราเคยเจอกัน ตนสลับกระเป๋ากับเขา “งั้นคุณก็ไม่ได้เป็นคนจน”
“เอ...ผมเป็นคนจนหรือเปล่า คุณเป็นคนพูดเอง...เงินพ่อผมไม่ใช่ของผม พ่อรวยครับ”
“งั้นคุณก็หลอกฉัน” ลิลลี่เริ่มโกรธ ณพรีบบอกอย่าเพิ่งโกรธ ให้หาทางช่วยนัดดาก่อน...
ooooooo
เก็บเงินจากลูกหนี้ไม่ค่อยได้ พิพัฒน์เงินขาดมือ จึงมาขอปทุมวดีที่บ้าน ปทุมวดีตกใจไล่สร้อยไปดูต้นทาง นวลเห็นกิติกับอำนวยยืนรอพิพัฒน์อยู่หน้าบ้านท่าทางไม่น่าไว้ใจ จึงรีบเข้ามาจะโทร.เรียกตำรวจ เพราะเกรงเป็นพวกที่มาปล้นครั้งก่อน ปทุมวดีไล่นวล
ออกไปว่าเหลวไหล พิพัฒน์ได้เงินสมใจก็กลับไป ปทุม-วดีเอ็ดสร้อยที่ดูต้นทางอย่างไรให้นวลเกือบก่อเรื่อง
นัดดาขอโทษลิลลี่และณพอย่างรู้สึกผิดจริงๆ ณพ
บอกนัดดาอย่าให้พวกนั้นรู้ว่าแผนแตกเขาขอเวลาสองวันจะหาทางช่วยพ่อเธอ เพ้งจูงมือนัดดาออกมาจากห้องณพ ต้องตะลึงเมื่อเห็นปีเตอร์ยืนอยู่ ปีเตอร์อยากพบลิลลี่ นัดดาจึงกลับไปตามให้ ปีเตอร์ถามเพ้งว่ารักผู้หญิงไทยคนนี้ใช่ไหม ถึงไม่กลับฮ่องกง เพ้งตอบว่า ความรักกับหน้าที่เขาแยกออก ถึงอย่างไรเขาก็ต้องกลับฮ่องกงอยู่ดี นัดดากับลิลลี่เข้ามา ได้ยินพอดี นัดดาน้ำตาคลอขอตัวเดินแยกไปทันที เพ้งหนักใจ
“ตอนนี้เถ้าแก่จางไม่สบาย นายเลือกเอานะ ว่าจะกลับฮ่องกงหรือจะตามไปง้อแฟน”
ลิลลี่ได้ยินปีเตอร์พูดรีบถามว่าพ่อเป็นอะไร ปีเตอร์ให้เธอกลับไปดูเอง แล้วหันมาย้ำกับเพ้ง “ถ้านายสามารถแยกงานออกจากความรักได้ ก็กลับพร้อมฉันวันนี้เลยสิ”
ณพตามออกมาได้ยิน ลิลลี่มองณพอย่างขอความเห็น เพ้งมองลิลลี่อย่างเป็นห่วงแล้วตัดใจเดินตามปีเตอร์ออกไป ณพเข้าใจความรู้สึกเธอ จึงบอกว่า พรุ่งนี้เขาจะไปฮ่องกงเป็นเพื่อนเธอ
เง็กกับเต็กกลับมาฮ่องกงก่อน รู้แผนที่เถ้าแก่จางหลอกว่าป่วยเพื่อให้ลิลลี่กลับมา เง็กพยายามจะบอกว่าณพไม่ใช่คนจน แต่ไม่มีโอกาส เพ้งมาถึงเค้นให้เง็กบอกความจริงมา...วันรุ่งขึ้น ณพกับลิลลี่เดินทางมาถึง เถ้าแก่จางดีใจแต่ก็ไม่พอใจที่ณพมาด้วย
นัดดาเสียใจที่เพ้งกลับไม่ร่ำลา พิพัฒน์โผล่มาถามว่าเมื่อไหร่จะได้กุญแจ นัดดาบอกว่าตอนนี้ทุกคนไปฮ่องกง สองสามวันถึงจะกลับ พิพัฒน์จึงขู่ว่า นี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ...
ระหว่างที่อาคมนอนป่วย ปทุมวดีแต่งตัวออกจากบ้านทุกวันไม่เคยดูดำดูดี แถมพูดจาถากถาง นวลคอยปรนนิบัติดูแล วันหนึ่งพอปทุมวดีออกไป อาคมก็ลุกขึ้นนั่ง นวลตกใจอาคมบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากพิสูจน์ แล้วเขาก็ลุกขึ้นสะกดรอยตามปทุมวดีออกไป สร้อยเห็นตะลึง นวลขู่สร้อยถ้าไม่อยากเข้าคุกไปกับปทุมวดีก็อย่าปากโป้ง อาคมได้เห็นความจริง...
ooooooo
