ลิลลี่สีกุหลาบ
ตอนที่ 13
ถึงคอนโดฯจึงรู้ว่านัดดายังไม่กลับมา ณพยิ่งเป็นห่วงที่เธอเป็นคนดีไม่น่าจะมีศัตรู ลิลลี่ฉุน “แล้วฉันล่ะ เป็นคนไม่ดีรึไง ถึงมีคนคอยตามจับฉัน มีคนมุ่งร้ายต่อฉันตลอดเวลา ทั้งที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“ผมไม่ได้ว่าคุณเป็นคนไม่ดี แต่คุณน่ะเป็นเป้าหมายบางอย่าง ซึ่งผมเองก็พยายามหาคำตอบอยู่”
“ลองคิดในแง่ดีบ้างสิ คุณนัดดาเพิ่งหายตัวไปครึ่งวัน เธออาจไปเดินเล่นซื้อของ”
“ยังไงผมก็คิดว่า เธอควรรอเรา ผมแน่ใจว่าเธอจะไม่หนีไปไหนโดยไม่บอกเราก่อน”
“ฮึ รู้จักนิสัยเธอดีกว่าฉันอีกนะ”ลิลลี่งอนวิ่งออกจากห้องไป
ณพตามมาเจอลิลลี่นั่งหน้าบึ้งบนชิงช้า จึงต่อว่า“วิ่งหนี...ฮึ สนุกใช่มั้ยกับการไล่ล่า ก็เลยคิดว่าการที่นัดดาหายไป เขาจะสนุกเหมือนคุณ”
ลิลลี่โมโหลุกพรวดขึ้น มองณพอย่างโกรธๆประชดว่า “ใช่ การไล่ล่าเป็นเรื่องสนุกสำหรับฉัน...เพราะฉันไม่กลัวนี่นา หรือคุณกลัว อย่าลืมว่าฉันจ้างคุณมาในราคาแพง”
“เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันใช้เงินซื้อทุกอย่าง”ลิลลี่พาลใส่ดื้อๆ
ณพโกรธที่ลิลลี่ไม่มีเหตุผล พลันทั้งสองเห็นเพ้งกับนัดดาเดินคุยกันเข้ามา ณพยิ้มเยาะถาม “คุณนัดดากับคนของคุณนี่ คราวนี้จะแก้ตัวยังไงไม่ทราบ”
ลิลลี่หน้าเสีย ปรี่เข้าไปหาเพ้ง ถามด้วยความโกรธทำไมนัดดาอยู่กับเขา เพ้งขอโทษไม่ทันจะอธิบาย ลิลลี่ตบหน้าเพ้งเต็มแรง ณพกับนัดดาตะลึง ลิลลี่ยังทุบตีเพ้งที่ทำให้ตนเดือดร้อน
“นายทำไปเพื่ออะไร”ลิลลี่ถามทั้งน้ำตา
“เป็นความผิดพลาดครับ”เพ้งไม่อยากโทษเต็ก
“ฉันกับคุณณพเป็นห่วงคุณนัดดาแค่ไหน ถ้ามีใครไปแจ้งความจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“เป็นความผิดพลาดจริงๆครับ ต้องขอโทษคุณหนูด้วย”เพ้งกล้ำกลืนรับผิดเอง
ลิลลี่ไล่เพ้งออกไปให้พ้นหน้า นัดดารีบบอกความจริงว่าเต็กเป็นคนจับตนไปและเพ้งเป็นคนช่วย ลิลลี่ชะงัก จับเพ้งสำรวจ “ทำไมไม่บอกฉันล่ะ นายรับผิดแทนเต็กทำไม...เจ็บมากหรือเปล่า นายจะโกรธฉันก็ได้นะ”
เพ้งรีบบอกว่าเป็นความผิดของเขาที่คุมเต็กไม่ได้ สมควรถูกลงโทษแล้ว นัดดาเห็นสายตาเพ้งที่มองลิลลี่แล้วสะเทือนใจ ณพขอคุยกับเพ้งส่วนตัว ทั้งสองมาคุยกันในสวนหย่อม
เพ้งจะพูด ณพชิงพูดก่อน “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือนายหรอก ถ้าเป็นเต็กก็ว่าไปอย่าง แต่เต็กก็เล่นแรงไปจริงๆนะ”
“ผมจะเตือนมันครับ ไม่ให้ทำแบบนี้อีก”
“คราวหน้าไม่โชคดีแบบนี้แน่ รู้หรือเปล่าว่าลิลลี่ทำทุกอย่างเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ฉันแจ้งความ เพราะไม่อยากเห็นพวกนายติดคุก”
เพ้งเสียใจ ณพมีเรื่องอยากคุยอีกแต่ตอนนี้ไม่สะดวก จึงนัดว่าห้าทุ่มให้เพ้งมาพบเขาที่นี่ เพ้งยินดีเพราะเขาก็มีเรื่องอยากคุยด้วยเช่นกัน...เต็กสำนึกผิดขอกลับไปทำงานฮ่องกงตามเดิม
ooooooo
ปีเตอร์เห็นข่าวทวีถูกจับพร้อมพรรคพวก โล่งใจ ที่ไม่มีชื่อตน เต็กโทร.มาบอกว่าที่ให้เขาทำล้มเหลว เขาไม่น่าหลงเชื่อทำเรื่องเลวร้ายนี้เลย ปีเตอร์หงุดหงิด ไม่ทันไร งามตามาต่อว่าอีกคน “พวกเราถูกจับ คุณได้ยิน ข่าวบ้างหรือเปล่า ฉันไม่น่าร่วมมือกับคุณเลย”
“อย่าบ่นน่า ถ้าไม่ถูกจับ พวกเราก็รวยกันหมด”
ปีเตอร์ให้งามตาหลบไปซ่อนตัวก่อน ถ้าใครถูกจับห้ามซัดทอด ไม่อย่างนั้น เขาจะฆ่าญาติพี่น้องของเธอทั้งหมด งามตาตะลึงไม่คิดว่าจะโหดแบบนี้ ปีเตอร์ส่งเงินให้ปึกใหญ่ งามตาจำใจรับ พอลงมาหน้าคอนโดฯ เห็นปทุมวดีกำลังเข้ามาก็รีบหลบ งามตาเข่นเขี้ยว
“นังจิ้งจอกเอ๊ย เบื้องหลังแกโสมมยิ่งกว่าฉันซะอีก” พลัน มีตำรวจเข้ามาจับงามตา “พวกแกจับฉันทำไม...ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“คุณถูกจับข้อหาฉ้อโกงประชาชน คุณและเพื่อนร่วมแก๊งตั้งสำนักงานคอลเซ็นเตอร์หลอกลวงให้ประชาชนโอนเงิน แล้วก็พัวพันกับขบวนการค้าวัตถุโบราณข้ามชาติด้วย” เก่งแจ้งข้อหา และให้ลูกน้องรวบตัวไป
ปทุมวดีได้ยินเสียงหันมอง ตกใจรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถขับออกไป เพราะคิดว่าปีเตอร์ต้องเดือดร้อนอยู่ด้วยแน่ โดยไม่รู้เลยว่า เก่งเห็นเธอแต่ปล่อยไปก่อน...ปทุมวดีครุ่นคิดจะทำอย่างไรดี อาคมกลับมาบอกว่าเขาจะได้ของคืน แก๊งที่ขโมยของไปถูกจับหมดแล้ว ยิ่งเจ็บใจแต่ต้องแสร้งปรนนิบัติจนอาคมเชื่อว่าตนรักเขาอย่างจริงใจไม่ได้หวังสมบัติ
ในขณะที่พิพัฒน์ซ้อมอุทัยแล้วถ่ายรูปส่งไปขู่บังคับนัดดาให้รีบหากุญแจโดยเร็ว นัดดาแอบร้องไห้เสียใจที่ต้องทำร้ายคนที่ดีต่อตนเพื่อชีวิตพ่อ คืนนั้น เธอจำต้องวางยาในน้ำแตงโมปั่นให้ณพ ลิลลี่และเง็กกิน ทั้งสามหลับคอพับคออ่อน เพ้งมารอณพตามนัดที่สวนหย่อมของคอนโดฯ แปลกใจที่ณพผิดนัด จึงขึ้นมาหาบนห้อง เปิดประตูเข้ามา เห็นณพกับลิลลี่ หลับซบกันอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ส่วนเง็กหลับอยู่กับพื้น เพ้งแปลกใจ มองไปรอบห้องแล้วตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เห็นนัดดากำลังรื้อค้นข้าวของอยู่เธอหน้าซีดเมื่อเห็นเพ้ง
“นัดดา บอกผมมาว่าคุณทำอะไร เหตุผลที่มาตีสนิทคุณหนู ถ้าไม่บอกผมก็จะบอกคุณณพ หรืออยากติดตะรางก็เลือกเอา” เพ้งจับนัดดาเค้นถาม
มือถือณพดังอยู่บนโต๊ะกลาง เก่งโทร.จากล็อบบี้สงสัยทำไมณพไม่รับสาย จึงขึ้นลิฟต์มา นัดดากำลังสารภาพกับเพ้ง เอารูปพ่อของเธอในมือถือให้ดู เพ้งปลอบนัดดาว่าเขาจะช่วย พลันได้ยินเสียงเก่งเข้ามา เพ้งรีบบอกให้นัดดาทำเป็นหลับคนละมุมกับเขา...
วันต่อมา เก่งกับณพคุยกันถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ณพจำได้ว่าเขากินน้ำแตงโมปั่นของนัดดาแล้วหลับไป เก่งไม่อยากเชื่อว่านัดดาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นๆนี่ ณพเป็นห่วงลิลลี่คิดว่าต้องขอร้องให้เธอกลับฮ่องกงชั่วคราว...แต่พอมาบอก ลิลลี่โกรธหาว่าไล่ให้ตนไปจากชีวิตเขา
“ผมไม่ได้ไล่คุณนะ คุณกลับฮ่องกงจะปลอดภัย เพราะที่นั่นมีคนของพ่อคุณคอยคุ้มครองมากกว่าที่นี่”
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณชอบไล่ฉันกลับบ้าน ฉันเป็นภาระคุณมากหรือไง ผิดด้วยหรือที่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก หัวใจเป็นของฉัน ทำไมฉันต้องทำตาม ความต้องการของคนอื่นด้วย”
“เพราะพวกเขาต่างหวังดีกับคุณ”
“หวังดีหรือทำไปเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันแน่ ทั้งป๊าป๋าและปีเตอร์ต้องการให้ฉันแต่งงานเพื่อรักษาธุรกิจ เพ้งกับเต็กจ้องจับฉันกลับเพราะหน้าที่ แม้กระทั่งคุณเอง คุณก็อยากไปให้พ้นหน้าฉัน ไม่อยากทำงานตามหน้าที่”
“ผมเป็นห่วงคุณ ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งคุณถึงจะเชื่อ”
“เอาเถอะ ฉันเชื่อคุณ” ลิลลี่น้ำตาไหลวิ่งกลับเข้าคอนโดฯ มาเก็บเสื้อผ้า บอกเง็กพรุ่งนี้กลับฮ่องกง เง็กดีใจจะโทร.บอกปีเตอร์ ลิลลี่แว้ดใส่ว่า ถ้าบอกตนจะไปอังกฤษแทน เง็กจ๋อย...
เพ้งพานัดดาไปไหว้พระเพื่อให้สบายใจขึ้น เขาสัญญาจะช่วยเรื่องพ่อ แต่ตอนนี้เขาอาจต้องกลับฮ่องกงก่อนให้เธอระวังตัวด้วย
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ณพสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าลิลลี่กับเง็ก หายไป ไม่ทันไร เก่งพานภามาต่อว่าณพที่ปล่อยลิลลี่กลับไป ณพบอกว่าลิลลี่เป็นผู้หญิงต้องห้าม มีคู่หมั้นแล้ว เขาไม่อยากให้เธอต้องเสียหาย นภาหมั่นไส้ที่ดูณพจะรักศักดิ์ศรีมากเกินไป แต่ยอมรับว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้ชาย
เก่งยิ้มกริ่ม “อย่างข้า รักก็บอกว่ารัก จะกั๊กไว้ทำไม ถ้าเอ็งมัวแต่เงื้อง่าราคาแพง ระวังจะขึ้นคานไม่รู้นะโว้ย”
นภาถลึงตาใส่เก่งก่อนจะตำหนิณพถ้าคิดแบบนั้นตนก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วย เก่งแนะนำให้ณพตามลิลลี่ไปเพราะความรักไม่ใช่เสื้อผ้าที่จะไปเลือกซื้อได้ง่ายๆ ณพอึ้ง สีหน้าเหมือนคนอกหัก เก่งกระซิบนภา เขาคงต้องให้นวลมาช่วยพูดกับณพ
เถ้าแก่รู้ว่าลิลลี่จะกลับมาก็ดีใจ แต่งตัวหล่อต้อนรับ เฮเลนแวะมาเยี่ยม พอได้พบกับลิลลี่ก็ตกใจเพราะรู้ว่าเป็นคู่หมั้นปีเตอร์จึงรีบลากลับ ลิลลี่งงถามเง็กว่าเฮเลนเป็นใคร เง็กบอกว่าแฟน ลิลลี่ตกใจ เถ้าแก่จางรีบแก้ตัวว่าแค่เพื่อนสนิท แล้วชวนลิลลี่ทานอาหารที่เขาสั่งมาจากภัตตาคารเพื่อเธอ ลิลลี่รีบดักคอ “ถ้าป๊าป๋าบังคับลิลลี่อีก ลิลลี่จะหนีไปอยู่กับหมีขั้วโลกให้รู้แล้วรู้รอด”
“ไม่ทันหรอก เดี๋ยวเจ้าบ่าวลื้อก็มาแล้ว ปีเตอร์กลับมาเที่ยวบินต่อจากลื้อแหละลิลลี่...”
ลิลลี่จำต้องนั่งทานอาหารร่วมกับปีเตอร์ เถ้าแก่จางให้ปีเตอร์พาลิลลี่ไปเที่ยว เธอไม่ยอมไป ปีเตอร์เคืองแต่เก็บอารมณ์ “วันนี้ผมก็ขอตัวเช่นกัน เพราะมีงานต้องสะสาง เรื่องงานแต่งงาน ผมเตรียมการไว้หมดแล้ว พรุ่งนี้จะเอาการ์ดแต่งงานตัวอย่างมาให้ดูครับ...”
วันรุ่งขึ้น ปีเตอร์มารอลิลลี่แต่เช้า เพื่อจะพาไปเที่ยว ลิลลี่ไม่อาจขัดได้ จึงต่อรองเอาเง็กกับเต็กไปด้วย ลิลลี่แกล้งช็อปกระจาย...
ถึงคอนโดฯจึงรู้ว่านัดดายังไม่กลับมา ณพยิ่งเป็นห่วงที่เธอเป็นคนดีไม่น่าจะมีศัตรู ลิลลี่ฉุน “แล้วฉันล่ะ เป็นคนไม่ดีรึไง ถึงมีคนคอยตามจับฉัน มีคนมุ่งร้ายต่อฉันตลอดเวลา ทั้งที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“ผมไม่ได้ว่าคุณเป็นคนไม่ดี แต่คุณน่ะเป็นเป้าหมายบางอย่าง ซึ่งผมเองก็พยายามหาคำตอบอยู่”
“ลองคิดในแง่ดีบ้างสิ คุณนัดดาเพิ่งหายตัวไปครึ่งวัน เธออาจไปเดินเล่นซื้อของ”
“ยังไงผมก็คิดว่า เธอควรรอเรา ผมแน่ใจว่าเธอจะไม่หนีไปไหนโดยไม่บอกเราก่อน”
“ฮึ รู้จักนิสัยเธอดีกว่าฉันอีกนะ”ลิลลี่งอนวิ่งออกจากห้องไป
ณพตามมาเจอลิลลี่นั่งหน้าบึ้งบนชิงช้า จึงต่อว่า“วิ่งหนี...ฮึ สนุกใช่มั้ยกับการไล่ล่า ก็เลยคิดว่าการที่นัดดาหายไป เขาจะสนุกเหมือนคุณ”
ลิลลี่โมโหลุกพรวดขึ้น มองณพอย่างโกรธๆประชดว่า “ใช่ การไล่ล่าเป็นเรื่องสนุกสำหรับฉัน...เพราะฉันไม่กลัวนี่นา หรือคุณกลัว อย่าลืมว่าฉันจ้างคุณมาในราคาแพง”
“เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันใช้เงินซื้อทุกอย่าง”ลิลลี่พาลใส่ดื้อๆ
ณพโกรธที่ลิลลี่ไม่มีเหตุผล พลันทั้งสองเห็นเพ้งกับนัดดาเดินคุยกันเข้ามา ณพยิ้มเยาะถาม “คุณนัดดากับคนของคุณนี่ คราวนี้จะแก้ตัวยังไงไม่ทราบ”
ลิลลี่หน้าเสีย ปรี่เข้าไปหาเพ้ง ถามด้วยความโกรธทำไมนัดดาอยู่กับเขา เพ้งขอโทษไม่ทันจะอธิบาย ลิลลี่ตบหน้าเพ้งเต็มแรง ณพกับนัดดาตะลึง ลิลลี่ยังทุบตีเพ้งที่ทำให้ตนเดือดร้อน
“นายทำไปเพื่ออะไร”ลิลลี่ถามทั้งน้ำตา
“เป็นความผิดพลาดครับ”เพ้งไม่อยากโทษเต็ก
“ฉันกับคุณณพเป็นห่วงคุณนัดดาแค่ไหน ถ้ามีใครไปแจ้งความจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“เป็นความผิดพลาดจริงๆครับ ต้องขอโทษคุณหนูด้วย”เพ้งกล้ำกลืนรับผิดเอง
ลิลลี่ไล่เพ้งออกไปให้พ้นหน้า นัดดารีบบอกความจริงว่าเต็กเป็นคนจับตนไปและเพ้งเป็นคนช่วย ลิลลี่ชะงัก จับเพ้งสำรวจ “ทำไมไม่บอกฉันล่ะ นายรับผิดแทนเต็กทำไม...เจ็บมากหรือเปล่า นายจะโกรธฉันก็ได้นะ”
เพ้งรีบบอกว่าเป็นความผิดของเขาที่คุมเต็กไม่ได้ สมควรถูกลงโทษแล้ว นัดดาเห็นสายตาเพ้งที่มองลิลลี่แล้วสะเทือนใจ ณพขอคุยกับเพ้งส่วนตัว ทั้งสองมาคุยกันในสวนหย่อม
เพ้งจะพูด ณพชิงพูดก่อน “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือนายหรอก ถ้าเป็นเต็กก็ว่าไปอย่าง แต่เต็กก็เล่นแรงไปจริงๆนะ”
“ผมจะเตือนมันครับ ไม่ให้ทำแบบนี้อีก”
“คราวหน้าไม่โชคดีแบบนี้แน่ รู้หรือเปล่าว่าลิลลี่ทำทุกอย่างเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ฉันแจ้งความ เพราะไม่อยากเห็นพวกนายติดคุก”
เพ้งเสียใจ ณพมีเรื่องอยากคุยอีกแต่ตอนนี้ไม่สะดวก จึงนัดว่าห้าทุ่มให้เพ้งมาพบเขาที่นี่ เพ้งยินดีเพราะเขาก็มีเรื่องอยากคุยด้วยเช่นกัน...เต็กสำนึกผิดขอกลับไปทำงานฮ่องกงตามเดิม
ooooooo
ปีเตอร์เห็นข่าวทวีถูกจับพร้อมพรรคพวก โล่งใจ ที่ไม่มีชื่อตน เต็กโทร.มาบอกว่าที่ให้เขาทำล้มเหลว เขาไม่น่าหลงเชื่อทำเรื่องเลวร้ายนี้เลย ปีเตอร์หงุดหงิด ไม่ทันไร งามตามาต่อว่าอีกคน “พวกเราถูกจับ คุณได้ยิน ข่าวบ้างหรือเปล่า ฉันไม่น่าร่วมมือกับคุณเลย”
“อย่าบ่นน่า ถ้าไม่ถูกจับ พวกเราก็รวยกันหมด”
ปีเตอร์ให้งามตาหลบไปซ่อนตัวก่อน ถ้าใครถูกจับห้ามซัดทอด ไม่อย่างนั้น เขาจะฆ่าญาติพี่น้องของเธอทั้งหมด งามตาตะลึงไม่คิดว่าจะโหดแบบนี้ ปีเตอร์ส่งเงินให้ปึกใหญ่ งามตาจำใจรับ พอลงมาหน้าคอนโดฯ เห็นปทุมวดีกำลังเข้ามาก็รีบหลบ งามตาเข่นเขี้ยว
“นังจิ้งจอกเอ๊ย เบื้องหลังแกโสมมยิ่งกว่าฉันซะอีก” พลัน มีตำรวจเข้ามาจับงามตา “พวกแกจับฉันทำไม...ปล่อยนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“คุณถูกจับข้อหาฉ้อโกงประชาชน คุณและเพื่อนร่วมแก๊งตั้งสำนักงานคอลเซ็นเตอร์หลอกลวงให้ประชาชนโอนเงิน แล้วก็พัวพันกับขบวนการค้าวัตถุโบราณข้ามชาติด้วย” เก่งแจ้งข้อหา และให้ลูกน้องรวบตัวไป
ปทุมวดีได้ยินเสียงหันมอง ตกใจรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถขับออกไป เพราะคิดว่าปีเตอร์ต้องเดือดร้อนอยู่ด้วยแน่ โดยไม่รู้เลยว่า เก่งเห็นเธอแต่ปล่อยไปก่อน...ปทุม
วดีครุ่นคิดจะทำอย่างไรดี อาคมกลับมาบอกว่าเขาจะได้ของคืน แก๊งที่ขโมยของไปถูกจับหมดแล้ว ยิ่งเจ็บใจแต่ต้องแสร้งปรนนิบัติจนอาคมเชื่อว่าตนรักเขา
อย่างจริงใจไม่ได้หวังสมบัติ
ในขณะที่พิพัฒน์ซ้อมอุทัยแล้วถ่ายรูปส่งไปขู่บังคับนัดดาให้รีบหากุญแจโดยเร็ว นัดดาแอบร้องไห้เสียใจที่ต้องทำร้ายคนที่ดีต่อตนเพื่อชีวิตพ่อ คืนนั้น เธอจำต้องวางยาในน้ำแตงโมปั่นให้ณพ ลิลลี่และเง็กกิน ทั้งสามหลับคอพับคออ่อน เพ้งมารอณพตามนัดที่สวนหย่อมของคอนโดฯ แปลกใจที่ณพผิดนัด จึงขึ้นมาหาบนห้อง เปิดประตูเข้ามา เห็นณพกับลิลลี่ หลับซบกันอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ส่วนเง็กหลับอยู่กับพื้น เพ้งแปลกใจ มองไปรอบห้องแล้วตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เห็นนัดดากำลังรื้อค้นข้าวของอยู่เธอหน้าซีดเมื่อเห็นเพ้ง
“นัดดา บอกผมมาว่าคุณทำอะไร เหตุผลที่มาตีสนิทคุณหนู ถ้าไม่บอกผมก็จะบอกคุณณพ หรืออยากติดตะรางก็เลือกเอา” เพ้งจับนัดดาเค้นถาม
มือถือณพดังอยู่บนโต๊ะกลาง เก่งโทร.จากล็อบบี้สงสัยทำไมณพไม่รับสาย จึงขึ้นลิฟต์มา นัดดากำลังสารภาพกับเพ้ง เอารูปพ่อของเธอในมือถือให้ดู เพ้งปลอบนัดดาว่าเขาจะช่วย พลันได้ยินเสียงเก่งเข้ามา เพ้งรีบบอกให้นัดดาทำเป็นหลับคนละมุมกับเขา...
วันต่อมา เก่งกับณพคุยกันถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ณพจำได้ว่าเขากินน้ำแตงโมปั่นของนัดดาแล้วหลับไป เก่งไม่อยากเชื่อว่านัดดาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นๆนี่ ณพเป็นห่วงลิลลี่คิดว่าต้องขอร้องให้เธอกลับฮ่องกงชั่วคราว...แต่พอมาบอก ลิลลี่โกรธหาว่าไล่ให้ตนไปจากชีวิตเขา
“ผมไม่ได้ไล่คุณนะ คุณกลับฮ่องกงจะปลอดภัย เพราะที่นั่นมีคนของพ่อคุณคอยคุ้มครองมากกว่าที่นี่”
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณชอบไล่ฉันกลับบ้าน ฉันเป็นภาระคุณมากหรือไง ผิดด้วยหรือที่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก หัวใจเป็นของฉัน ทำไมฉันต้อง
ทำตาม ความต้องการของคนอื่นด้วย”
“เพราะพวกเขาต่างหวังดีกับคุณ”
“หวังดีหรือทำไปเพื่อผลประโยชน์ตัวเองกันแน่ ทั้งป๊าป๋าและปีเตอร์ต้องการให้ฉันแต่งงานเพื่อรักษาธุรกิจ เพ้งกับเต็กจ้องจับฉันกลับเพราะหน้าที่ แม้กระทั่งคุณเอง คุณก็อยากไปให้พ้นหน้าฉัน ไม่อยากทำงานตามหน้าที่”
“ผมเป็นห่วงคุณ ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งคุณถึงจะเชื่อ”
“เอาเถอะ ฉันเชื่อคุณ” ลิลลี่น้ำตาไหลวิ่งกลับเข้าคอนโดฯ มาเก็บเสื้อผ้า บอกเง็กพรุ่งนี้กลับฮ่องกง เง็กดีใจจะโทร.บอกปีเตอร์ ลิลลี่แว้ดใส่ว่า ถ้าบอกตนจะไปอังกฤษแทน เง็กจ๋อย...
เพ้งพานัดดาไปไหว้พระเพื่อให้สบายใจขึ้น เขาสัญญาจะช่วยเรื่องพ่อ แต่ตอนนี้เขาอาจต้องกลับฮ่องกงก่อนให้เธอระวังตัวด้วย
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ณพสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าลิลลี่กับเง็ก หายไป ไม่ทันไร เก่งพานภามาต่อว่าณพที่ปล่อยลิลลี่กลับไป ณพบอกว่าลิลลี่เป็นผู้หญิงต้องห้าม มีคู่หมั้นแล้ว เขาไม่อยากให้เธอต้องเสียหาย นภาหมั่นไส้ที่ดูณพจะรักศักดิ์ศรีมากเกินไป แต่ยอมรับว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้ชาย
เก่งยิ้มกริ่ม “อย่างข้า รักก็บอกว่ารัก จะกั๊กไว้ทำไม ถ้าเอ็งมัวแต่เงื้อง่าราคาแพง ระวังจะขึ้นคานไม่รู้นะโว้ย”
นภาถลึงตาใส่เก่งก่อนจะตำหนิณพถ้าคิดแบบนั้นตนก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วย เก่งแนะนำให้ณพตามลิลลี่ไปเพราะความรักไม่ใช่เสื้อผ้าที่จะไปเลือกซื้อได้ง่ายๆ ณพอึ้ง สีหน้าเหมือนคนอกหัก เก่งกระซิบนภา เขาคงต้องให้นวลมาช่วยพูดกับณพ
เถ้าแก่รู้ว่าลิลลี่จะกลับมาก็ดีใจ แต่งตัวหล่อต้อนรับ เฮเลนแวะมาเยี่ยม พอได้พบกับลิลลี่ก็ตกใจเพราะรู้ว่าเป็นคู่หมั้นปีเตอร์จึงรีบลากลับ ลิลลี่งงถามเง็กว่าเฮเลนเป็นใคร เง็กบอกว่าแฟน ลิลลี่ตกใจ เถ้าแก่จางรีบแก้ตัวว่าแค่เพื่อนสนิท แล้วชวนลิลลี่ทานอาหารที่เขาสั่งมาจากภัตตาคารเพื่อเธอ ลิลลี่รีบดักคอ “ถ้าป๊าป๋าบังคับลิลลี่อีก ลิลลี่จะหนีไปอยู่กับหมีขั้วโลกให้รู้แล้วรู้รอด”
“ไม่ทันหรอก เดี๋ยวเจ้าบ่าวลื้อก็มาแล้ว ปีเตอร์กลับมาเที่ยวบินต่อจากลื้อแหละลิลลี่...”
ลิลลี่จำต้องนั่งทานอาหารร่วมกับปีเตอร์ เถ้าแก่จางให้ปีเตอร์พาลิลลี่ไปเที่ยว เธอไม่ยอมไป ปีเตอร์เคืองแต่เก็บอารมณ์ “วันนี้ผมก็ขอตัวเช่นกัน เพราะมีงานต้องสะสาง เรื่องงานแต่งงาน ผมเตรียมการไว้หมดแล้ว พรุ่งนี้จะเอาการ์ดแต่งงานตัวอย่างมาให้ดูครับ...”
วันรุ่งขึ้น ปีเตอร์มารอลิลลี่แต่เช้า เพื่อจะพาไปเที่ยว ลิลลี่ไม่อาจขัดได้ จึงต่อรองเอาเง็กกับเต็กไปด้วย ลิลลี่แกล้งช็อปกระจาย...
นวลมาเตือนณพตามที่เก่งขอร้อง ให้ณพทำตามหัวใจตัวเองถ้าคิดว่ารักลิลลี่ ณพนิ่งเฉย...แต่พอเพ้งมาหา บอกว่าจะลากลับฮ่องกงวันนี้ และเขาหวังว่า ณพจะไปกับเขาด้วย ไปตามลิลลี่ ณพว้าวุ่นใจอย่างมาก สุดท้ายก็ต้องตามเพ้งไป
เต็กกับเง็กหอบของที่ลิลลี่ซื้อมากมายกลับมา เถ้าแก่จางแปลกใจที่กลับมาเร็วและปีเตอร์หายไปไหน เต็กรายงานว่า ปีเตอร์แยกกันที่ห้าง บอกว่าต้องรีบไปรับเพื่อนที่สนามบิน... ปีเตอร์มารับเพ้งเพราะหวังจะดึงมาเป็นพวก แต่พอเห็นณพมาด้วยก็เก็บความไม่พอใจไว้ ทักทายปกติ ณพแสดงความยินดีเรื่องแต่งงาน ปีเตอร์ยิ้มยั่ว
“ครับ ผมก็ดีใจ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้ คนรักกันงอนกันไปงอนกันมา สุดท้ายก็เข้าใจกันครับ ให้ฉันไปส่งนะ”
เพ้งก้มหัวแล้วกล่าวอย่างสุภาพว่า เต็กกำลังมารับ ปีเตอร์ยิ้มเหยียดๆกลับไปด้วยความเจ็บใจ ณพบอกเพ้งว่าเขากลับเมืองไทยเลยดีกว่า เพ้งทัก “อ้าว ทำไมล่ะ มาถึงนี่แล้ว”
“คุณก็ได้ยินที่คุณปีเตอร์พูดแล้วนี่ ว่าคุณลิลลี่จะแต่งงาน งานผมจบลงแล้ว ต่อไปเป็นหน้าที่ของพวกคุณ” ณพหยิบของฝากให้เพ้งไปให้ลิลลี่ด้วย
“คุณเอาไปให้คุณหนูเองดีกว่าครับ มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณต้องเชื่อใจคุณหนู ไปฟังจากปากเธอว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
ณพถามเพื่ออะไร เพ้งตอบว่าเพื่อจะได้ไม่เสียใจไปตลอดชีวิต ณพลังเล เต็กมารับพอดี
ooooooo
กลับมาระบายอารมณ์ที่บ้าน ปีเตอร์ขว้างปาข้าวของในห้อง กำลังจะทุ่มโทรศัพท์ เฮเลนเข้ามารั้งไว้ให้ใจเย็น ปีเตอร์ระเบิดอารมณ์ใส่ “ไม่เย็นแล้วละครับ ผมแพ้ มันทุกอย่าง ทั้งที่มันก็แค่บอดี้การ์ดจนๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง ผมอุตส่าห์ไปรับมันที่สนามบิน แต่มันไม่สนใจผมเลย”
“มันธุระอะไรของเธอถึงต้องไปรับเขา”
“อยากรู้จริงๆเหรอ...ฮึ...ผมกะจะพามันไปฆ่าไง”
“ปีเตอร์...ไม่เอานะ น้องชายพี่เคยเก่งที่สุด ฉลาดรอบรู้ แต่ชีวิตต้องตกต่ำเพราะความรักมันคุ้มกันหรือเปล่า”
ปีเตอร์อึ้ง เฮเลนบอกว่าอย่าคิดว่าตนร้องเพลงไปวันๆจนไม่รู้เรื่องของเขา เธอขอให้เขาปล่อยลิลลี่ไป จะได้หลุดพ้นจากพันธนาการของความรัก ปีเตอร์ไม่ยอมให้คนกระจอกอย่างณพมาแย่งลิลลี่ไป เฮเลนเตือนว่าความรักฝืนใจกันไม่ได้ ถ้าปีเตอร์บังคับก็จะได้ความเกลียดชังเป็นการตอบแทนชั่วชีวิต ปีเตอร์หงุดหงิดเดินไปไม่ฟังคำเตือนพี่สาว เฮเลนตามมาปลอบใจว่าจะช่วยพูดให้ ปีเตอร์แปลกใจเพราะเฮเลนไม่เคยเจอลิลลี่ แต่เธอบอกว่า รู้จักกับเถ้าแก่จางดี
“แต่บอกก่อนนะ พี่จะช่วยเธอก็ต่อเมื่อรู้ว่าเถ้าแก่จางอยากได้เธอเป็นลูกเขยจริงๆ ไม่ใช่ความต้องการของเธอฝ่ายเดียว”
“มันไม่ต่างกันหรอกครับ ถึงเถ้าแก่จางจะไม่เต็มใจหรือว่าลิลลี่ไม่รักผม ต่อไปทั้งสองก็จะต้องรักผม เชื่อผมสิ ผมไม่มีวันล้มเลิกงานแต่งที่ผมเตรียมไว้หมดแล้ว” ...เฮเลนถอนใจ
ลิลลี่ถอดสร้อยโลมาวางไว้บนเตียงด้วยความเสียใจ ลงมาข้างล่าง เถ้าแก่จางรบเร้าเรื่องให้แต่งงานกับปีเตอร์ เฮเลนแวะมาได้ยินพ่อลูกคุยกัน เถ้าแก่จางบอกลิลลี่ว่า ความรักสมัยนี้ มันจอมปลอม ไอ้ที่จะกัดก้อนเกลือกินด้วยกันน่ะมันมีแต่ในนิยาย เฮเลนสะท้อนใจแล้วความรักของเขาที่มีต่อตนล่ะมันจอมปลอมหรือเปล่า ยิ่งพอเถ้าแก่จางพูดให้ลิลลี่เลือกปีเตอร์เพราะรวยมหาศาล แต่งงานด้วยแล้วจะสบายไปตลอด เฮเลนยิ่งไม่พอใจ “ฮึ ที่แท้คุณก็เห็นแก่เงิน”
เง็กเดินมาเห็นเฮเลนจึงทักเสียงดัง เถ้าแก่จางกับลิลลี่ชะงักมองไป เห็นเฮเลนสีหน้าเหมือนตัดพ้อแล้ววิ่งกลับไปที่รถ เถ้าแก่จางตามมาถามว่าเป็นอะไร
“คนหลอกลวง ไม่จริงใจ เห็นแก่เงิน ออกไป” เฮเลนผลักเขาออกแล้วขึ้นรถขับไป
เง็กถือซองตัวอย่างการ์ดแต่งงานที่ปีเตอร์ให้คนมาส่ง มาให้ลิลลี่ พอเธอเห็นก็ฉีกทิ้งโยนไว้ในห้องโถง เถ้าแก่จางเดินเข้ามาถามทำไมลูกทำอย่างนี้
“ป๊าป๋าอย่ามาบังคับให้แต่งงานกับคนที่ลิลลี่ไม่ได้รักเลย อย่ามาอ้างความรัก ความหวังดีเลย ลิลลี่ไม่มีวันยอมตกนรกไปกับปีเตอร์หรอก” ลิลลี่ปาดน้ำตาวิ่งหนีไป
เถ้าแก่จางหนักใจแต่ต้องไปตามเฮเลนก่อน พอออกมาจะขึ้นรถ เต็กขับรถพาเพ้งกับณพมาถึง เถ้าแก่ไม่มีเวลาคุยด้วยได้แต่บอกเพ้งดูแลลิลลี่ด้วย แล้วให้เต็กขับรถพาไปบ้านเฮเลน ณพเข้ามาในบ้านเห็นเศษการ์ดที่หล่นอยู่กลางห้องโถง เขาหยิบมาดูอย่างสะเทือนใจ เพ้งตามเข้ามาเน้ยทักทาย เง็กตามมาเอ็ดเน้ยที่ให้ไปเรียกคนขับรถทำไมช้า พอเห็นณพก็ตกใจร้องเรียกลิลลี่
ลิลลี่ออกมา ตะลึงมองณพแต่พอเห็นเศษการ์ดในมือเขาก็รีบบอกว่าตนฉีกมันทิ้งเอง และกำลังจะกลับเมืองไทย ณพกับเพ้งสบตากันด้วยความดีใจ เน้ยเกาหัวแกรกๆที่ทุกคนมาไวไปไว
เถ้าแก่จางมาถึงบ้านเฮเลนจึงได้รู้ว่าเธอเป็นพี่สาวปีเตอร์ เขามองเธอด้วยความผิดหวังเดินคอตกกลับมาที่รถ ถามเต็กว่า “ลื้อคิดว่าคนจะนินทามั้ย ถ้าน้องชายแต่งกับลูกสาว ส่วนพ่อตาแต่งงานกับพี่สาวของลูกเขย”
เห็นเต็กขำ ถามหัวเราะอะไร เต็กตอบ “ขำเถ้าแก่สิครับ ถ้ารักซะอย่างเถ้าแก่จะแคร์อะไร”
เถ้าแก่จางอึ้ง กลับมาหาเฮเลนในบ้าน เฮเลนบอกเขาว่าตนจะกลับไปอเมริกาไปตามหารักแท้ หาคนที่จริงใจกับตน เถ้าแก่รีบบอกว่า “ก็ผมนี่ไง”
“คุณกลับไปเถอะ ฉันรักกับผู้ชายที่มองไม่เห็นค่าของความรักแบบคุณไม่ได้หรอก ลูกสาวมีแฟนเป็นบอดี้การ์ดจนๆ คุณก็ยังไม่ยอมรับ สักวันหนึ่งคุณอาจจะดูถูกฉันก็ได้”
“ผมจะดูถูกคุณทำไม ผมรักคุณออกจะตายไป ผมไม่มีวันคิดแบบนั้นแน่”
เฮเลนไม่เชื่อ เถ้าแก่จางขอสัญญาถ้าจะไปให้บอกเขาสักคำ เฮเลนเมินหน้าซ่อนน้ำตา
ooooooo
ปทุมวดีเริ่มโลภมากขึ้น ในเมื่อพิพัฒน์ไม่รักตนคนเดียว และทำงานอะไรก็ไม่สำเร็จ จึงคิดว่าเมื่อได้สมบัติจากอาคม จะเก็บไว้คนเดียว พิพัฒน์เคยขู่ว่าถ้าเธอหักหลัง เขาจะฆ่าให้ตายเหมือนสุนัข ตัวหนึ่ง ปทุมวดีแอบสั่งกิติกับอำนวยถ้าเจอลิลลี่ที่ไหนให้จับตัวมา สองคนถามไม่ฟังคำสั่งพิพัฒน์ก่อนหรือ ปทุมวดีว่างานสำเร็จตนจะแบ่งให้สองคนอย่างงาม
เถ้าแก่จางกลับมา จึงรู้ว่าลิลลี่หนีไปแล้ว เขาเสียใจที่ต้องสูญเสียทั้งลูกและคนรัก สั่งเต็กตามไปดูแลลิลลี่ที่เมืองไทยเพราะเป็นห่วงถึงแม้จะมีเพ้งอยู่แล้วทั้งคน...
มาถึงคอนโดฯลิลลี่เอากระเป๋าที่สลับกันมาด้วย ณพแปลกใจแต่ลิลลี่บอกว่าตนต้องคืนเจ้าของ ณพแอบยิ้ม...นัดดาดีใจที่ทุกคนกลับมา มองกระเป๋าที่ณพลากมาสองใบอย่างสงสัย ณพเอามาไว้ในห้องเขา พออยู่ในห้องนอนลำพัง ณพแอบรื้อกระเป๋าตัวเองว่าของยังอยู่ครบไหม
“กุญแจอะไร ทำไมคุ้นจังเหมือนกุญแจเซฟที่บ้านเราเลย แล้วมาอยู่ในกระเป๋าใบนี้ได้ไง...เป็นไปไม่ได้น่า ลิลลี่กับปทุมไม่ได้รู้จักกันนี่” ณพแปลกใจเพราะพ่อเอาคืนไปให้ปทุมวดีแล้ว
ณพรื้อดูของทุกอย่างในกระเป๋าอยู่ครบ นึกขำถ้าลิลลี่ รู้คงโกรธเขาน่าดู...แล้วเขาก็มารื้อกระเป๋าตัวเองเก็บเสื้อผ้าเข้าที่ เห็นของฝากที่ตั้งใจจะให้ลิลลี่ ณพตัดสินใจเอาไปให้เธอที่ห้อง ลิลลี่เปิดประตูมา ณพส่งของใส่มือบอกว่าตั้งใจเอาไปฝาก แล้วเดินไป ลิลลี่เคืองจะทำอะไรให้อ่อนโยนหน่อยก็ไม่ได้ แต่พอเปิดดูต้องร้องกรี๊ดเพราะมันน่ารักมาก...
นัดดาแอบส่งข้อความลิลลี่กลับมาแล้ว ปทุมวดีโทร.ไปปลุกกิติกับอำนวยสั่งให้เอาตัวลิลลี่มาให้ได้ อาคมไม่เห็นปทุมวดีบนเตียงออกมาตาม ได้ยินเธอพูดแปลกๆก็ตกใจ ปทุมวดีแก้ตัว
“ก็...ปทุมนอนไม่หลับ ร้อนใจเรื่องญาติๆที่เชียงใหม่” ปทุมวดีอ้างว่าญาติต้องการเงิน
อาคมโล่งอก ปลอบว่าถ้าต้องการให้เขาช่วยก็บอกมา นวลแอบฟังโดยตลอด หนักใจเมื่อไหร่อาคมจะตาสว่างเสียที...วันรุ่งขึ้น ปทุมวดีโทร.เค้นถามนัดดาว่าวันนี้ลิลลี่ไปไหนบ้าง นัดดาจำใจบอกว่าไปฟิตเนส เพ้งเห็นท่าทางนัดดามีกังวล จึงถามว่ามีอะไร นัดดาบอกว่าพวกนั้นไม่ยอมปล่อยพ่อจนกว่าตนจะหากุญแจเจอ เพ้งสงสัยว่าเป็นกุญแจอะไร นัดดาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่าปทุมวดีทำกุญแจเซฟหล่นในกระเป๋าลิลลี่ พ่อตนเป็นหนี้พิพัฒน์สามีเก่าปทุมวดี พวกเขาให้ตนหากุญแจมาเพื่อแลกกับหนี้สินทั้งหมดและตัวพ่อ...เพ้งให้นัดดาไปล้างหน้าล้างตา
ลิลลี่จะออกกำลังกายจึงฝากมือถือณพไว้ นัดดาออกจากห้องน้ำ ลิลลี่ชวนไปออกกำลังด้วยกัน ณพเห็นลิลลี่ทำเป็นเก่งนึกขำ แกล้งยั่วชมนัดดาว่าถ้ามาออกกำลังทุกวันคงสวยกว่านี้ ลิลลี่เคือง...เพ้งตัดสินใจเดินมาหาณพขอคุยด้วย แต่พอณพถามถึงธุรกิจของเถ้าแก่จางในเมืองไทยเพ้งตอบว่าไม่มีเพราะในฮ่องกงก็มากจนดูแลไม่ไหว
“แล้วเพ้งเคยได้ยินคุณลิลลี่เอ่ยถึงคุณปทุมวดีแม่เลี้ยงผมบ้างมั้ย”
เพ้งไม่กล้าเล่าเรื่องพ่อนัดดา แต่รู้สึกได้ว่าแม่เลี้ยงณพ คิดไม่ซื่อ ณพยอมรับว่าเขาไม่ไว้ใจ
“ผมทะเลาะกับพ่อเรื่องแม่เลี้ยง ก็เลยออกมาอยู่ข้างนอก ผมพบกุญแจในกระเป๋าเธอ โดยที่เธอไม่รู้ มันอาจเกี่ยวข้องกับที่มีคนไทยสองคนตามทำร้ายเธออยู่ก็ได้”
เพ้งยืนยันว่าลิลลี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องกุญแจและไม่เคยรู้จักปทุมวดี ณพก็คิดเช่นนั้น แล้วเป็นห่วงลิลลี่ขึ้นมา ชวนเพ้งกลับไปหา...กิติโทร.ขู่นัดดาให้พาลิลลี่ออกมา นัดดาจำต้องหลอกลิลลี่ว่าเง็กโทร.มาบอกว่าไม่สบาย ลิลลี่จะไปตามณพกับเพ้ง แต่นัดดาบอกว่าทั้งสองอยู่ในห้องเซาน่าอีกนานกว่าจะออกมา ให้รีบไปกันก่อน...แต่พอออกมา ทั้งสองก็โดนกิติกับอำนวยโปะยาสลบ
ณพกับเพ้งหาลิลลี่กับนัดดาไม่เจอ ตกใจ ให้เจ้าหน้าที่ดูภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นสองสาวออกไปด้วยกัน ณพกังวลใจ สั่งเพ้ง “คุณไปดูที่คอนโดฯหรือไม่ก็บ้านเช่าของคุณนะ”
ณพกลับมาบ้านถามหาปทุมวดี เผอิญปทุมวดีเพิ่งกลับเข้ามา สร้อยจะรายงาน ปทุมวดีว่าเห็นรถมันแล้ว นวลได้ยินตำหนิว่า “คุณไม่ควรเรียกคุณณพว่ามันนะคะ”
“ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ มันวิเศษมาจากไหนกัน” ปทุมวดีเงื้อมือจะตบนวล
ณพเดินออกมา “มาแล้วหรือครับคุณแม่เลี้ยง ผมมีธุระจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว”
อาคมตามออกมาถามว่ามีความลับอะไร ณพบอกไม่ต้องห่วงเขาไม่ฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้เสียมือหรอก ปทุมวดีทำท่ากลัว ณพโต้ “แต่คงน่ากลัวน้อยกว่าที่คุณถูกฆ่าด้วยน้ำมือของกฎหมาย”
ณพลากปทุมวดีไปทางหนึ่ง อาคมจะตาม นวลขวางไว้ แต่กลับถูกอาคมผลักล้มลง...ณพตะคอกถามปทุมวดีว่าทำอะไรลิลลี่ เธอทำเป็นไม่รู้เรื่อง อาคมตามมาถึง ปทุมวดีแกล้งโผเข้ากอดณพร้องไห้ “คุณณพ ความรักของเรามันผิดนะคะ ปทุมเป็นเมียพ่อคุณ เรารักกันไม่ได้หรอก”
อาคมเข้ามากระชากณพแล้วต่อยเลือดกบปาก ณพตัดพ้อ “คุณพ่อ...ผู้หญิงคนนี้เลวเกินกว่าที่ผมจะบรรยายให้คุณพ่อฟัง ขืนคุณพ่อยังเชื่อผู้หญิงคนนี้ บ้านเราจะไม่เหลืออะไรเลย”
ปทุมวดีทำเป็นปรามไม่ให้เถียงพ่อ อาคมชี้หน้าไล่ณพ ออกไปจากบ้าน ณพเสียใจมาก ปทุมวดีออดอ้อนอาคมว่าตนพยายามชี้แจงให้ณพตัดใจจากตน เพราะตนรักอาคมไม่ได้รักณพ
หักใจเรื่องพ่อ ณพโทร.หานภา พอนภารู้ว่าลิลลี่หายไป ก็รีบโทร.หาเก่งแต่ไม่ติด จึงบึ่งรถไปหาที่โรงพักเพื่อบอกเรื่องลิลลี่และพากันไปที่คอนโดฯณพ
ooooooo
