ลิลลี่สีกุหลาบ
ตอนที่ 12
เมื่อให้จัดการ ปทุมวดีก็สั่งกิติกับอำนวยไปจับตัวดาหวันมา แต่ดาหวันต่อสู้ ปืนลั่นถูกหัวตายคาที่ ปทุมวดี รู้ข่าวตกใจ สั่งสองคนทำลายหลักฐานให้หมด สร้อยมาได้ยินถามว่าใครตาย โดนปทุมวดีตอกกลับว่าไม่ใช่ญาติเธอก็แล้วกัน ปทุมวดีเจ็บใจที่ปีเตอร์ทำให้เดือดร้อน
พิพัฒน์ให้ลูกน้องไปเอาตัวนัดดามาสอบถาม ทำไมยังหากุญแจไม่เจอและให้ยานอนหลับไปใช้เวลาทุกคนหลับจะได้ค้นง่ายขึ้น นัดดาบอกว่า ตอนนี้ณพกับลิลลี่ และเง็ก
ไปฮ่องกง ปทุมวดีสะดุดหู เพราะปีเตอร์ก็กลับฮ่องกงเหมือนกัน แล้วกลบเกลื่อนสั่งกิติกับอำนวยถือโอกาสไปค้นที่คอนโดฯ แต่สองคนบอกว่ายาก เพราะที่นั่นมีกล้องวงจรปิดทั่วไปหมดและคนนอกเข้าไปไม่ได้ แต่พิพัฒน์มีความคิดว่า
“มันไม่อยู่สิดี ผมว่าเป็นโอกาสให้เราโจรกรรมสมบัติในบ้านไอ้แก่อีกครั้ง”
“ทำไม” ปทุมวดียังไม่เข้าใจ
“ลูกเลี้ยงคุณน่ะเป็นตำรวจ ขืนมันอยู่ มันก็มาช่วยไว้ทุกที ตำรวจท้องที่ก็เกรงใจมัน ลงมือตอนนี้แหละน่าสน”
“ดีเหมือนกัน ไม่ได้เงินจากปีเตอร์ ก็ยังหาเงินได้จากสมบัติของไอ้แก่” ปทุมวดียิ้มกริ่ม
พิพัฒน์ให้กิติกับอำนวยขนวัตถุโบราณออกมาให้มากที่สุด...
ในขณะที่ณพอยู่ฮ่องกง ลิลลี่กำลังพาเที่ยวชมบริเวณบ้าน ณพถามเธอว่า ตกลงจะอยู่ที่นี่หรือกลับเมืองไทย ลิลลี่ย้อนถามว่า “อยากให้ฉันอยู่ที่นี่หรือกลับไปล่ะ”
“ลิลลี่ คุณไม่น่าถามผมเลย คุณน่าจะรู้ว่าผมคิดยังไง” ณพสบตาลิลลี่อย่างสื่อความในใจ
เต็กแอบมองอย่างไม่พอใจ...ณพถามลิลลี่ว่าจะกลับเมืองไทยวันนี้จริงหรือ
“ค่ะ ป๊าป๋าอาการดีขึ้นเยอะแล้ว เราตกลงกันแล้วว่าจะสงบศึกกันชั่วคราว”
“ป๊าป๋าคุณก็ใจดีมีเหตุผลเหมือนกันนี่นา”
ลิลลี่ว่าตนมีวิธีพูดไม่ให้ป๊าป๋าจับตนแต่งงาน ณพทึ่ง ลิลลี่ถามสงสัยอะไรอีก ณพส่ายหน้า เต็กมาส่งข่าวปีเตอร์ที่บ้าน ว่าลิลลี่กำลังจะกลับเมืองไทย เฮเลนแอบได้ยินจึงรู้ว่า ลิลลี่ที่ปีเตอร์บอกว่าเป็นคู่หมั้น เป็นลูกสาวเถ้าแก่จาง...
ลิลลี่มาป้อนยาเถ้าแก่จาง เขาจึงถามทำไมถึงรักปีเตอร์ไม่ได้ ทั้งที่เพียบพร้อมทุกอย่าง เธอตอบว่า “ความรักมันฝืนใจกันได้ที่ไหน งั้นลิลลี่ถามป๊าป๋าบ้างว่าแต่งงานกับหม่าม้าเพราะอะไร”
เถ้าแก่จางเอ็ดอย่านอกเรื่อง สมัยก่อนไม่เหมือนสมัยนี้ที่จะมากัดก้อนเกลือกิน แต่ลิลลี่ตอบว่าถ้าเขารักตนจริงตนก็ยอม เถ้าแก่จางทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกลำบาก ลิลลี่ตัดบทเลิกพูดเรื่องนี้
“ลิลลี่จะพาคุณณพไปเลี้ยง เขาเป็นคนไทยเราต้องให้การต้อนรับ ป๊าป๋าคงไม่อยากถูกนินทาว่าแล้งน้ำใจหรอกใช่มั้ยคะ”
เถ้าแก่จางถอนใจมองไปที่ณพ แล้วบอกลูกสาวว่าตามใจอย่างงอนๆ ลิลลี่กอดพ่อหอมฟอดหนึ่งแล้วผละมาคว้ามือณพวิ่งออกไป เถ้าแก่จางมองตามอึ้งๆ...ลิลลี่บอก
ณพว่าตนจะบริการเขาวันนี้ เธอเปิดประตูรถให้ณพ พลันปีเตอร์ขับรถเข้ามาจอดต่อท้าย ลงมาถามเธอว่าจะไปไหน
“ฉันกำลังจะพาบอดี้การ์ดของฉันไปกินข้าว”
“ต้องให้เกียรติมันมากขนาดนี้เลยเหรอ ลิลลี่”
“ใช่...มาเยี่ยมป๊าป๋าเหรอ เชิญข้างบนค่ะ เพ้งกับเต็กรออยู่”
ปีเตอร์ตอบว่าเขามาหาเธอ ลิลลี่ไม่สนใจปิดประตูให้ณพแล้วตัวเองรีบไปนั่งที่คนขับปิดประตูล็อก ทำให้ปีเตอร์เปิดไม่ได้ แล้วขับรถเฉี่ยวเขาไป ปีเตอร์โกรธมาก เข้าบ้านมาโวยวายจะต้องพูดกับเถ้าแก่จางให้รู้เรื่อง เง็กกับเน้ยพยายามกันไว้ เถ้าแก่จางเดินลงมา
“ปีเตอร์ ค่อยๆพูดกันก็ได้ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
พอปีเตอร์บอกว่าเรื่องลิลลี่ เถ้าแก่จางจึงให้ไปพูดในห้อง เขาลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนเพลีย ปีเตอร์ทวงสัญญาที่จะให้ลิลลี่แต่งงานกับเขา เถ้าแก่จางยอมรับว่าไม่สามารถบังคับลิลลี่ได้ ปีเตอร์ไม่พอใจ ขู่ว่าจะได้รับบทเรียนจากเขาอย่างสาสมและเจ็บปวดที่สุด...ปีเตอร์กลับออกไป เถ้าแก่จางหันมาพูดกับเง็กว่า เขาฝากดูแลลิลลี่ที่เมืองไทยด้วย
ปีเตอร์มาโวยวายกับเพ้งและเต็กว่า “ถ้าไอ้หนุ่มไทยทำอะไรลิลลี่ อั๊วจะฆ่าลื้อทั้งสองคน”
เพ้งกับเต็กมองหน้ากัน...ลิลลี่พาณพมาภัตตาคารจีนเก่าแก่ของฮ่องกง จาระไนเมนูเด็ดให้เขาเลือก ณพมองไปรอบๆร้านแล้วชะงักถามเธอ “หวังว่าบอดี้การ์ดส่วนตัวของป๊าป๋าคุณจะไม่มาจับผมโยนลงทะเลนะ ยิ่งคู่หมั้นคุณด้วยแล้ว น่ากลัวจัง”
ลิลลี่มองตามสายตาณพ เห็นเพ้งกับเต็กนั่งอยู่อีกโต๊ะ ก็หัวเราะ เต็กฮึดฮัดไม่พอใจอยากเล่นงานณพ เพ้งปรามให้ใจเย็น...กลับมาบ้าน ลิลลี่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมเดินทาง เพ้งเข้ามาถามอย่างนอบน้อมว่าไม่ไปไม่ได้หรือ ลิลลี่ขออย่าห้ามตนเลย ตนไม่อยากแต่งงาน
“คุณหนูจะกลับไปอีกก็ไม่เป็นไร ผมจะบอกคุณหนูให้ระวังตัว ผมมีหน้าที่ต้องพาคุณหนูกลับให้ได้ แต่อาจยังไม่ใช่เร็วๆนี้”
“เพ้ง นอกจากคุณณพ ฉันไว้ใจเพ้งมาก เพ้งคอยปกป้องฉัน ฉันซาบซึ้ง” ลิลลี่ถอนใจ
“เพื่อคุณหนู เพ้งตายก็ไม่เสียดายชีวิต”
“อย่าถึงขนาดนั้นเลย แค่เฝ้าอยู่ห่างๆ ทำเป็นไร้ความสามารถหน่อย อย่าบีบบังคับฉัน ทำเป็นมองไม่เห็นฉันบ้างเท่านั้นก็พอ” ลิลลี่พูดเชิงขอร้อง ทำให้เพ้งใจอ่อนลงไปมาก
เพ้งมายืนปล่อยอารมณ์ชมวิว ณพเข้ามายืนข้างๆคุยด้วย ณพยอมรับเพ้งเป็นเพื่อน เพ้งจึงขอร้องให้ณพให้เกียรติลิลลี่ตลอดเวลาที่อยู่เมืองไทย ไม่เช่นนั้นเราคงต้องเป็นศัตรูกันและขอให้เขาได้ช่วยคุ้มครองลิลลี่ด้วยอีกคน อย่าขวางเขาเลย
“คุณอยู่ใกล้ๆเธอ เพื่อหาโอกาสจับเธอกลับฮ่องกงใช่มั้ย”
“ครับ...ผมพูดความจริงกับคุณ” เพ้งยอมรับ
“ลิลลี่มีความสุขมากที่อยู่เมืองไทย หวังว่าคุณคงให้โอกาสเธอได้เที่ยวอย่างสบายใจ คุณทำหน้าที่ของคุณไป วันไหนที่คุณสามารถพาเธอกลับมาได้ ผมจะไม่ห้ามคุณเลย”
เพ้งมองณพอย่างซึ้งใจ...
ooooooo
นภาดีใจที่ลิลลี่ได้กลับมาเมืองไทยอีก เง็กตามมาดูแลและทะเลาะกับณพเหมือนเคย เพ้งกับเต็กกลับไปอยู่บ้านเช่าที่เก่งหาไว้ให้...
ปทุมวดีไม่รู้ว่าณพกลับมา คืนนั้นจึงวางยานอนหลับอาคม และให้สร้อยไปเปิดประตูเล็กไว้ พิพัฒน์ขับรถมาจอดหน้าบ้าน ให้กิติกับอำนวยเข้าไปและย้ำอย่าลืมขนวัตถุโบราณออกมาโดยเฉพาะแจกันในห้องสมุด พิพัฒน์โทร.แจ้งปทุมวดีและถามว่าจัดการนวลหรือยัง ปทุมวดีนึกได้ว่ายังจึงให้สร้อยเอากุญแจไปล็อกห้องนวลไว้
“ตายแน่ๆถ้าเกิดป้ามหาภัยนี่ตื่นมาแล้วโทร.แจ้งตำรวจ เราก็แย่สิ ทำไงดี” สร้อยหวั่นใจ
และแล้วนวลก็ตื่นขึ้นมาจริงๆเห็นเงาคนผ่านหน้าต่างก็ร้องว่าขโมยๆเปิดประตูไม่ได้ก็ตกใจโทร.บอกเก่งว่าตนโดนขังอยู่ในห้องและมีขโมยเข้ามาในบ้าน เก่งบอกณพและจะเรียกกำลังตำรวจ แต่ณพห้ามไว้ไม่อยากเป็นข่าวใหญ่ ทั้งสองรีบไปที่บ้านจัดการเอง...พอมาถึงหน้าบ้านเห็นรถพิพัฒน์จอดซุ่มอยู่ก็ผิดสังเกต เก่งให้ณพเข้าไปช่วยนวลก่อน เขาจะจัดการรถคันนี้เอง
พิพัฒน์เห็นเก่งในกระจกรีบโทร.บอกปทุมวดี กิติกับอำนวยจึงยกได้แค่แจกันจะรีบหนี สร้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามา “สร้อยกลัวค่ะ นังนวลมันตื่นแล้วและพยายามจะเปิดประตู แล้วมันโทร.บอกคุณณพกับคุณเก่งด้วยค่ะ”
“งั้นตอนนี้หาทางเอาตัวรอดไปก่อน” ปทุมวดีแค้นใจคิดแผนเอาตัวรอด
เก่งกำลังจะเข้าไปตรวจรถที่จอด พิพัฒน์นอนราบหมอบในรถ พลันเสียงปทุมวดีร้องกรี๊ดดังลั่นออกมา เก่งชะงักเปลี่ยนใจไปช่วยณพ กิติกับอำนวยช่วยกันมัดปทุมวดีไว้กับสร้อยในห้องสมุดแล้วหอบแจกันแอบออกมาขึ้นรถพิพัฒน์...ณพ นวลและเก่งวิ่งมาช่วยแก้มัด ปทุมวดีทำเป็นตื่นกลัว ณพถามถึงพ่อ ปทุมวดีหน้าเจื่อนเล็กน้อยก่อนจะบอกว่าทานยาหลับไปแล้ว เก่งถามว่ามีอะไรหายไปบ้าง สร้อยรีบบอกว่าแจกันโบราณ ปทุมวดีถลึงตาใส่ เก่งถามว่าเข้ามาทำอะไรในนี้ สร้อยตอบว่าตนมาทำความสะอาด แต่พอถามปทุมวดี สร้อยกับปทุมวดีตอบไม่ตรงกัน เก่งมองอย่างสงสัย ณพถามว่าคนร้ายหนีไปทางไหน ปทุมวดีตอบว่าหลังบ้าน เก่งจะไปดูเองให้ณพไปดูอาคม ปทุมวดีรีบแย้ง “คุณอาคมกำลังหลับอย่ากวน”
“มีอะไรหรือเปล่า หรือคุณทำอะไรพ่อผม”
“เปล๊า...ในเมื่อคุณณพเองก็ไม่เคยมาดูแลพ่ออยู่แล้ว จะมาสนใจทำไม คุณอาคมสั่งไว้เองว่านอกจากปทุม ห้ามใครเข้าออกห้องนี้”
ณพไม่สนใจ ผลักปทุมวดีล้มไป แล้วผลักประตูเข้ามาในห้อง เห็นพ่อนอนหลับสนิทก็ปราดเข้ามาดู ปทุมวดีตามมากัน “ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง อย่ามายุ่งเรื่องภายในครอบครัวของฉัน ตั้งแต่คุณออกจากบ้านนี้ไป คุณอาคมสั่งไว้ ห้ามคุณมาวุ่นวายเรื่องภายในบ้านหลังนี้อีก”
“ผมไม่เชื่อหรอก...” ณพจะเข้าไปหาพ่อ
ปทุมวดีเปลี่ยนแผนจู่โจมเข้ากอดณพ ยั่วยวนเขาเต็มที่ว่าเขาหลงรักตน ถ้าคนในบ้านเห็นจะว่าอย่างไร ณพขยะแขยงพยายามแกะมือเธอออกแล้วผลักล้มไปที่เตียง เดินฉุนเฉียวกลับออกไป ปทุมวดียิ้มเยาะหันมาตบๆหน้าอาคม ทั้งที่ยังหลับอยู่ ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องมารับเคราะห์แทน
ในขณะที่เก่งสอบปากคำสร้อยจนกลัวลานเหงื่อแตกตอบแต่ไม่รู้ไม่เห็น ณพเข้ามาเตือนนวลให้ดูแลตัวเองดีๆ พรุ่งนี้เขาจะส่งคนมาซ่อมประตูห้องให้...ทั้งสองกลับ เก่งได้รับรายงาน
“ว่าไงจ่า...อืม...เจอแล้วเหรอ ดี ถ้างั้นจ่าตามรถคันนั้นจนถึงรังของพวกมัน พรุ่งนี้จัดการทีเดียวเลย เจ้าเดิมนั่นแหละ หลักฐานขนาดนี้ไม่รอดแน่”
ณพแปลกใจ เก่งอธิบาย “ใช่ พวกนี้เป็นแก๊งใหญ่ โหดมาก ถ้าทำงานพลาดจะถูกตัดข้อนิ้ว มีธุรกิจผิดกฎหมายหลายอย่าง ทั้งบ่อน ทั้งคอลเซ็นเตอร์หลอกให้คนโอนเข้าบัญชี จาระไนไม่หมด” เก่งมั่นใจว่าเป็นพวกเดียวกับที่มายกเซฟบ้านณพครั้งก่อน
ณพสงสัยคนในบ้าน เพราะแจกันที่เอาไปเป็นของเก่ามาก แต่พ่อของเขาได้ถ่ายรูปสมบัติทุกชิ้นไว้แล้ว เก่งพอใจที่อาคมรอบคอบ ณพสำทับว่าต่อให้พวกมันติดปีกบินหนี ก็ต้องถูกจับ...
ในขณะเดียวกัน นัดดาวางยานอนหลับลิลลี่กับเง็กเพื่อจะค้นหากุญแจ ลงมือรื้อจนกระจุยไม่เจอ รู้สึกหมดหวัง...ณพมาที่คอนโดฯ เห็นลิลลี่นอนหลับอยู่ที่โซฟาในมือยังกำรีโมตไว้ ก็มานั่งมองเธอข้างๆอย่างเอ็นดู อดใจไม่ได้ที่จะหอมผมเธอ พลันนัดดาออกมาเจอตกใจ
“คุณณพ...มาแล้วเหรอคะ”
ณพผละออก “เอ่อ ครับ เง็กลั้งหายไปไหนครับ ทำไมปล่อยให้คุณหนูมานอนตรงนี้ได้”
“เง็กลั้งเข้านอนนานแล้ว นัดดากำลังจัดที่นอน
ว่าจะออกมาตามลิลลี่ไปนอน” นัดดาแก้ตัว
ณพไม่สงสัย กลับทำเป็นตำหนิลิลลี่ ที่นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน แล้วอุ้มลิลลี่เข้าไปนอนเอง นัดดาใจหายเกรงณพจะสงสัยว่าทำไมลิลลี่หลับเป็นตายแกล้งพูด “นัดดาจะฟ้องคุณลิลลี่”
“อย่านะครับ มีหวังผมถูกเธอไล่ออกแน่” ณพยิ้มให้นัดดา ไม่สังเกตเลยว่าเธอมีพิรุธ
ก่อนกลับ ณพยังฝากนัดดาดูแลลิลลี่กับเง็กด้วย นัดดาแอบอิจฉาเล็กๆ แต่ด้วยความห่วงพ่อ เธอจำต้องทำเพื่อค้นหากุญแจต่อไป
วันต่อมา ปีเตอร์มาที่บ้านเถ้าแก่จางจึงรู้ว่าลิลลี่กลับเมืองไทยไปแล้ว เขาโกรธมาก ถามเถ้า
แก่จางคำเดียวว่ายังอยากให้เขาแต่งงานกับลิลลี่หรือไม่ ถ้าอยากต้องช่วยเขา...ปีเตอร์กลับมาบอกเฮเลนว่าเขาต้องไปเมืองไทยอีก เฮเลนหนักใจพ่อจีบพี่ น้องจีบลูก คนจะมองอย่างไร
ลิลลี่ตื่นเช้ามาเห็นนัดดาทำอาหารจัดขึ้นโต๊ะไว้เรียบร้อยก็ทึ่ง อยากทำเป็นบ้าง ทีณพยังทำเป็นแต่ตนทำไม่เป็นเลย ระหว่างนั้น ณพมายืนฟังอยู่แต่ไม่มีใครเห็น พลันปีเตอร์โทร.เข้ามาลิลลี่รับสายสีหน้าเจื่อนลง
“ปีเตอร์...ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะไม่พูดเรื่องแต่งงานอีก จนกว่าฉันจะตัดสินใจ ถ้าปีเตอร์เซ้าซี้ ฉันจะยกเลิกสัญญาแล้วจะไม่กลับไปฮ่องกงอีกเลย” ลิลลี่ตัดสายทิ้ง
“เสียดายนะคะ คุณปีเตอร์ทั้งหล่อทั้งรวย คุณหนูลองคิดดูดีๆอีกทีนะคะ” เง็กอ้อนวอน
ณพได้ยินน้อยใจคิดว่าลิลลี่ยังอาลัยอาวรณ์ แกล้งทำเป็นเพิ่งมาถึงเดินเข้ามา นัดดาดีใจชวนให้ทานข้าวต้มด้วยกัน ณพชมว่าหน้าตาน่ากิน แล้วให้ความสนใจนัดดามากกว่าลิลลี่ จนลิลลี่น้อยใจลุกจากโต๊ะอาหารเข้าห้อง เง็กยิ่งเคืองณพตามไปปลอบใจลิลลี่ ยุเธอให้ไปช็อปปิ้งให้สบายใจ แต่ลิลลี่กลับคิดว่า “ไม่ดีกว่า แบบนี้ต้องทำให้นายณพแสบ...”
เช้าวันเดียวกัน นวลชงกาแฟมาวางให้อาคม ปทุมวดีหมั่นไส้แกล้งโวยว่าอยากให้อาคมตายเร็วหรือถึงเอากาแฟมาให้ อาคมรีบออกรับว่าเขาสั่งนวลเอง นวลถามอาคมว่ารู้เรื่องเมื่อคืนไหม อาคมตอบว่าปทุมวดีเล่าให้ฟังแล้ว
“แค่แจกันใบเดียวเองนี่ นอกนั้นอยู่ครบ นวลไม่ต้องห่วงหรอก ฉันถ่ายภาพเก็บไว้ทุกชิ้นต่อให้เอาไปขายก็ต้องถูกจับแน่นอน”
ปทุมวดีตกใจหน้าซีด รีบบอกอาคมว่าตนนัดช่างทำผมไว้ ขอตัวไปโทร.หา นวลรู้ทันจะตาม แต่สร้อยมาขวางไว้ นวลจึงถามว่าอยากติดคุกหรือถูกไล่ออก สร้อยหน้าม้านถอยออก ปทุมวดีงุ่นง่านลังเลว่าจะโทร.บอกพิพัฒน์ดีหรือไม่ เพราะถ้าพวกนั้นถูกจับก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตน หันมาเจอนวลเลยโมโห “นังนวล สาระแนนักนะ ตามมาทำไม”
“ระวังกรรมจะตามทันนะคะ นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แบบคุณ สักวันหางต้องโผล่”
“ระวังแกจะไม่แก่ตาย” ปทุมวดีโกรธจับหัวนวลกดในอ่างปลา สร้อยตามมายืนหน้าซีด ปทุมวดีให้สร้อยช่วยจับนวลไว้ จากนั้นตนก็ร้องให้อาคมช่วย อาคมออกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“นังนวลน่ะสิคะ เดินเซ่อซ่าสะดุดล้ม ปทุมกับสร้อยเลยช่วยกันประคอง ใช่มั้ยสร้อย”
สร้อยพยักหน้าตื่นๆอาคมถามนวล นวลไม่อยากให้อาคมไม่สบายใจ จึงยอมรับแต่ไม่วายแขวะว่าสะดุดสุนัขจรจัดล้ม ปทุมวดีมองนวลแค้นๆ
ooooooo
แผนการแกล้งณพของลิลลี่ คือชวนมาเที่ยวสวนสนุก นัดดากับเง็กยืนงงๆ ลิลลี่ชี้เครื่องเล่นที่หวาดเสียว นัดดาขอตัวเป็นคนดู เง็กกลัวจนปัสสาวะราดต้องวิ่งไปห้องน้ำ ณพกับลิลลี่ท้ากันไปมาว่าใครกลัว เพ้งโทร.มาถามนัดดาว่าไปเที่ยวไหนกัน พอรู้ว่าอยู่สวนสนุกก็แปลกใจ
บนรถไฟเหาะ ลิลลี่ส่งเสียงร้องด้วยความหวาดเสียว ณพทำมาดเข้มแต่ก็อดร้องไม่ได้ พอกลับลงมา ทั้งสองเดินเซๆณพถาม “เป็นไงสะใจมั้ยล่ะ นึกว่าจะแกล้งคนอย่างผมได้เหรอ”
“ใช่ อย่างน้อยคุณก็กำลังตาลาย...กี่นิ้ว...” ลิลลี่ชูสองนิ้วถาม ไม่ทันไรตัวเองก็หน้ามืดล้มพับไปเอง ณพตกใจเข้าไปอุ้ม
เง็กกลับจากห้องน้ำ โทษณพทำให้ลิลลี่เป็นลม แต่พอลิลลี่รู้สึกตัวขึ้นมา กลับชวนณพกับเง็กไปเล่นต่อ ทั้งที่ตัวเองยังยืนเซๆแต่หน้าตาระรื่น...
ปีเตอร์มาถึงเมืองไทยโทร.หาเต็กทันที เต็กแอบพูดไม่ให้เพ้งได้ยิน ปีเตอร์ต้องการให้เต็กจับตัวนัดดามา “ฉันสังเกตหลายครั้งแล้ว ว่าสองคนนี้สนิทกัน อีกอย่างลิลลี่เป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร เธออาจจะยอมรับเงื่อนไขนี้ก็ได้”
“แต่ผู้หญิงไทยคนนั้นไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมเกรงว่า...” เต็กเกรงเพ้งจะโกรธด้วย แต่ปีเตอร์บอกว่าจะรับผิดชอบเอง เต็กหนักใจแต่ก็รีบผลุนผลันออกไปเพราะแอบได้ยินเพ้งคุยโทรศัพท์กับนัดดาว่าอยู่ที่สวนสนุก
ขณะเดียวกัน พิพัฒน์ให้กิติกับอำนวยเอาแจกันที่ขโมยมาไปส่งให้ร้านของเก่าที่รับซื้อให้ราคางามแก่เขามาแล้ว แบ่งเงินให้กิติกับอำนวยคนละส่วน และย้ำว่าส่งของแล้วไปดูนัดดา...ทั้งสองเอาของมาส่งที่ร้าน พอกลับไปไม่นาน ทวีก็เอารถมาขนแจกันจากร้านไปอีกต่อ เก่งนำกำลังตำรวจเข้าจับได้ทั้งตัวทวีและเจ้าของร้าน รวมทั้งลูกน้องและของกลาง
นัดดานั่งมองลิลลี่ ณพ และเง็กเล่นเครื่องเล่นพลอยขำไปด้วย พลัน เต็กเข้ามาเอามีดจี้ข้างเอว บังคับเอาตัวเธอไปที่รถ นัดดาพยายามพูดดีๆ “คุณเต็ก ฉันรู้ว่าคุณแค่ขู่ฉัน เก็บมีดก่อนเถอะ”
“ไม่ต้องพูดดีกับผมหรอก ผมไม่ใช่เพ้ง”
นัดดาจึงถามว่าเป้าหมายเขาคือลิลลี่ ทำไมต้องจับตนไปด้วย เต็กบอกว่าเขาต้องการแลกเธอกับการให้ลิลลี่ยอมกลับฮ่องกง นัดดาขัดขืน เต็กจึงตีหัวเธอจนสลบ แล้วมัดเธอนอนมาในรถ เพ้งเห็นเต็กหายไปจากบ้านก็ตกใจเกรงจะทำอะไรลิลลี่ เขารีบตามไปที่สวนสนุก...ณพ ลิลลี่ และเง็ก กลับลงมาจากเครื่องเล่น แปลกใจที่นัดดาหายไป ณพโทร.เข้าเครื่องนัดดา แต่ไม่มีคนรับก็เริ่มเป็นห่วงเกรงมีอันตราย ลิลลี่ดูไม่ทุกข์ร้อน
“ไม่มั้งคะ คุณนัดดาไม่มีศัตรู ฉันต่างหากที่มีศัตรู”
เง็กคิดว่าอาจกลับไปแล้ว แต่ณพไม่คิดอย่างนั้น ลิลลี่เริ่มหึงไม่พอใจที่ณพดูเป็นห่วงนัดดามาก จึงถามเขารู้ได้อย่างไรว่านัดดาไม่ได้กลับไปก่อนและอยู่ในอันตราย
“นัดดาไม่ใช่เด็กและไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์อย่างคุณด้วย” ณพชวนไปตามหานัดดา
“คุณเป็นบอดี้การ์ดให้ใครกันแน่ ฉันเป็นคนจ้างคุณนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
ณพผิดหวังกับท่าทีของลิลลี่อย่างมาก “คุณเป็นคนแบบนี้เองเรอะ...ไม่มีน้ำใจ”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ฉันแค่คิดในแง่ดีว่านัดดาอาจกลับไปแล้ว คุณกลับตำหนิฉัน”
“ผมพูดความจริง...คุณไร้น้ำใจ”
“โอ๊ย พูดแบบนี้มันเจ็บปวดมากนะรู้หรือเปล่า ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่มันผิดด้วยเรอะ ที่ฉันจะคิดว่าคุณนัดดาจะกลับไปก่อน”
“ก็ไม่ผิดหรอก แต่คนอย่างคุณนัดดามีเหตุผลพอ จะกลับเธอต้องบอกก่อน ผมมั่นใจ”
ลิลลี่ยังรั้นโต้ว่านัดดาอาจเกรงใจ แต่ณพสังหรณ์ใจ ลิลลี่งอนขึ้นรถนั่งเบาะหลังให้เง็กไปนั่งคู่กับณพ ณพโกรธแกล้งขับรถเร็วจนเง็กร้องลั่น...
เต็กพานัดดาซึ่งยังสลบและถูกมัดมือและเท้า มานอนในห้องที่บ้านเช่าของเขา เพ้งกลับมาเห็นเต็กก็ถามว่าไปไหนมา เต็กอึกอัก เผอิญนัดดาฟื้นขึ้นมาดิ้นจนตกเตียง เพ้งสะดุ้งวิ่งไปดูในห้อง พอเห็นสภาพนัดดาก็ต่อยเต็กโครม เต็กให้ฟังเขาก่อนว่าเขาไม่คิดจะทำอะไร แค่เอามาต่อรองกับลิลลี่ เพ้งยิ่งโมโห
“มีแต่พวกโจรเท่านั้นแหละที่คิดแบบเอ็ง ถ้าคุณณพไปแจ้งความว่ามีคนหาย นอกจากเอ็งกับข้าจะเดือดร้อนแล้ว คุณหนูกับเถ้าแก่ก็จะเดือดร้อนไปด้วย” เพ้งเข้าไปแก้มัดให้นัดดา
เต็กโวยว่าเขาเสียเวลาไปดักจับมาแทบแย่ เพ้งไม่สนใจ สองคนสู้กัน เต็กต้องการให้เพ้งโทร.หาณพเพื่อเอาตัวลิลลี่มาแลก นัดดามองเพ้งส่ายหน้าไม่ให้ทำ เพ้งเสียงเข้มใส่เต็ก
“แกคิดตื้นๆ เป้าหมายเราคือคุณหนู เราจะไม่ทำผิดกฎหมาย อย่าลืมว่าเราเป็นคนต่างชาติ”
“แกอ่อนแอเกินไป แกรักคุณหนู เลยตามใจไม่กล้าทำรุนแรง พูดความจริงมาสิ แกรักคุณหนูใช่มั้ยเพ้ง”
เพ้งเหลือบมองนัดดาที่หน้าเสีย “ใช่...ฉันเคยรักคุณหนู รักมานาน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนี่เต็ก ที่แกพูดมันไม่ใช่เหตุผล” เพ้งเตือนให้เต็กอย่าทำรุนแรงไม่อย่างนั้นจะฟ้องเถ้าแก่จาง
เพ้งถือมือถือออกมาจะกดออก เต็กตามมาผลักเพ้งเซไปชนแจกันตกมาแตก แล้วล้มไปโดนเศษแจกันบาดหลัง เต็กไม่สนใจหงุดหงิดขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป...เพ้งโซเซกลับมาหานัดดาเพื่อขอโทษแทนเต็ก นัดดาจะแจ้งความ เพราะโดนทำร้าย เพ้งขอร้องอย่าแจ้ง เขาไม่รู้หมือนกันว่าทำไมเต็กทำอะไรลงไปโดยไม่ปรึกษาเขา นัดดาว่าตนจะจับเต็กไม่ได้จับเขา
“เต็กเป็นเพื่อนผม เรามาที่นี่ก็เพื่อนำลูกสาวเจ้านายกลับบ้าน แต่เต็กอยู่นานเกินไป เขาไม่ชอบอากาศร้อน เขาเลยหงุดหงิด” เพ้งมองนัดดาอย่างขอความเห็นใจ
นัดดาจะกลับเกรงณพกับคนอื่นๆจะเป็นห่วง เพ้งกางแขนกั้นเธอไว้ นัดดาผลัก ทำให้เพ้งรู้สึกเจ็บแผลทรุดลง นัดดาจึงเห็นเลือดซึมออกมาที่หลัง “คุณบาดเจ็บ...ฉันจะทำแผลให้”
นัดดาถอดเสื้อให้เพ้งแล้วทำแผลให้เขาอย่างเบามือ เพ้งมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดเธอไม่วายที่เพ้งจะขอร้องนัดดาให้ช่วยเกลี้ยกล่อมลิลลี่กลับฮ่องกง นัดดาย้อนถามว่าไม่เห็นใจลิลลี่ที่ต้องกลับไปแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักหรือ เพ้งหน้าสลดลงเพราะเป็นคำสั่งเจ้านาย
“ฉันเข้าใจคุณว่าต้องทำตามหน้าที่ แต่ฉันก็เข้าใจคุณลิลลี่ด้วยเหมือนกัน การพลัดพรากคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต และพวกคุณกำลังจะพรากคุณลิลลี่ไปจากคนที่เธอรัก”...เพ้งอึ้ง...
ooooooo
