เงินปากผี
ตอนที่ 7
จูหยวนร่ายคาถาและทำพิธีไล่อาคมจนแผลบนมือที่ถูกขนนกวิหคภูติของเลี้ยงเล่นงานหายดี
ยุรีโล่งใจมาก แต่บ่นกระปอดกระแปดด้วยความอิจฉา
“มือของซินแสหาย แต่ฉันสิต้องกลายเป็นคนตาบอด...เจ็บใจนัก”
“ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเรียนอาคมอย่างจริงจัง เพื่อผนึกกำลังกับฉันเอาชนะมันให้ได้”
“ต่อให้ต้องแลกกับชีวิต ฉันก็จะทำเพื่อล้างแค้นมัน”
“อาคมต่อให้ขลังแค่ไหน ก็ต้องพ่ายความสกปรกของผู้หญิง”
ยุรีนิ่วหน้าไม่เข้าใจ จูหยวนแสยะยิ้มก่อนเอ่ยถึงสิ่งที่คิดไว้
“เลือดประจำเดือนของผู้หญิง...เป็นศัตรูของอาคมทุกชนิด!”
จือกับเซี้ยในสภาพมีผ้าพันแผลบนหน้าและลำตัว แล่นไปฟ้องอาคมเช้าวันต่อมาถึงฤทธิ์เดชเหรียญของรุ้งแก้ว อาคมหัวเราะ ไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง และยิ่งลำพองใจจะโก่งราคาเหรียญที่มีให้รวยเละกันไปข้าง
อาคมอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะมั่นใจว่าจะทำเงินได้จากการขายเหรียญลายดอกไม้ ไม่ได้ระแวดระวังว่าจะมีภัยถึงตัวในไม่ช้า และเมื่อพบมาลินในวันเดียวกันที่โรงแรม ก็ไม่รอช้าจะจู่โจมซุกไซ้เธอด้วยความคิดถึง
มาลินบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้เข้าใกล้จนกว่าเขาจะบอกข้อมูลของเสริม
“บอกมาก่อนสิว่าได้ข้อมูลมาหรือเปล่า ฉันอยากรู้เต็มทีแล้วว่าผัวฉันมันมีสมบัติอะไรบ้าง เยอะไหมคะ”
อาคมไม่ยอมบอกง่ายๆ เข้าถึงเนื้อถึงตัวจนมาลินต้องยื่นคำขาด
“อย่าทำยังงี้นะ ฉันไม่ชอบ คนนอนไม่หลับทั้งคืน ว่าไง...ฉันไม่ลืมหรอกน่าว่าเคยสัญญาอะไรกับคุณไว้ เราศิษย์อาจารย์เดียวกัน มีหรือที่ฉันจะกล้าทรยศคุณ”
ท่าทางราวกับแม่เสือของมาลินไม่ได้ทำให้อาคมกลัว ลุกไปหยิบเอกสารในกระเป๋ามายื่นให้
“บริษัทสามแห่ง อาคารให้เช่าอีกห้าอาคาร ผมคาดว่าเฉพาะค่าเช่าอาคารก็ไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านต่อเดือน นี่ยังไม่รวมผลประกอบการของบริษัทซึ่งผมรู้มาว่ามีกำไรมหาศาล อ้อ...ยังมีโฉนดที่ดินสูงเป็นตั้ง นี่เขาไม่เคยบอกคุณเลยรึ”
มาลินส่ายหน้าปฏิเสธ อาคมหัวเราะเสียงดัง “ให้ตายเถอะ...มีเมียสวยยังงี้ ทำไมถึงไม่ยกย่องให้เกียรติเลย ให้ผมช่วยเอาสมบัติมันมาเป็นของเรา แล้วคุณคอยยืนชี้นิ้วสั่งการดีกว่า”
จือกับเซี้ยพยายามห้ามไม่ให้อาคมยุ่งเรื่องเหรียญอีก แต่เหมือนเจ้านายหนุ่มจะไม่สนใจ โก่งราคาเหรียญจนสูงลิ่วและขายต่อให้เซียนพระที่รู้จักหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเสี่ยหรั่งที่คิดทดสอบความขลังของเหรียญ
เลี้ยงรับรู้ถึงการดูหมิ่นของเสี่ยหรั่ง รวมทั้งเซียนพระ คนอื่น จึงเอาคืนจือซึ่งเป็นตัวการขายต่อเหรียญให้พวกนั้น อาคมเห็นลูกน้องคนสนิททุกข์ทรมานเพราะลายดอกไม้บนใบหน้าและตามลำตัว จึงพาไปหาจูหยวน
จูหยวนรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของอาคมกับจือ และร่ายคาถาเหมือนที่เคยทำกับมาลินจนลายดอกไม้บนหน้าจือหายไป อาคมตกตะลึงมาก ไม่อยากเชื่อสายตาว่าจะเจอเรื่องแบบนี้
“ซินแสทำได้ยังไงครับเนี่ย”
“ก็ต้องเรียนวิชากันทั้งชีวิต ว่าแต่ฉันรักษาให้ลูกน้องเสี่ยแล้วเสี่ยจะ...”
ซินแสใหญ่พูดไม่ทันจบ อาคมก็ยื่นเงินปึกใหญ่ให้เป็นการตอบแทน เซี้ยเห็นดังนั้นก็ขอให้รักษาแผลลายดอกไม้ตามตัวบ้าง จูหยวนช่วยแต่โดยดี อาคมรอจนเสร็จจึงถามถึงเจ้าของมนตร์ดำลายดอกไม้นี้
“ผมอยากรู้ว่าไอ้เลี้ยงเนี่ยมันใครกัน แล้วทำไมมันถึงต้องทำร้ายคนอื่นอย่างนี้ด้วย...”
ooooooo
จูหยวนไม่ได้ตอบคำถามเรื่องเลี้ยงกับอาคม ปล่อยให้เป็นเรื่องคาใจต่อไป โดยไม่รู้เลยว่าคืนเดียวกันนั้น เลี้ยงจะบุกเอาเรื่องเสี่ยหรั่ง เซียนพระที่ลบหลู่และคิดลองของเหรียญลายดอกไม้ของเขา
เสี่ยหรั่งสำเหนียกได้ถึงบรรยากาศผิดปกติ คว้าปืนพกกราดยิงทั่วห้อง เลี้ยงไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย แถมปรากฏตัวให้เห็นและขู่จนเซียนพระหนุ่มกลัวหัวหด
“ผมผิดไปแล้ว ผมไม่คิดว่า...ไว้ชีวิตผมเถอะนะ ผมยอมทุกอย่าง จะให้ผมทำอะไรก็ได้...ผมยอมทั้งนั้น”
เลี้ยงไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะทำได้ แกล้งบอกให้ไปบวชเพื่อไถ่โทษ และหมุนตัวจะกลับ เสี่ยหรั่งรอจังหวะนี้อยู่แล้ว คว้าปืนจ่อยิงอีกครั้ง เลยถูกเลี้ยงเอาคืนด้วยการให้วิหคภูตจิกจนตาย ก่อนจะเอาเหรียญคืน
ความตายของเสี่ยหรั่งอย่างสยดสยองกลายเป็นข่าวใหญ่เช้าวันต่อมา ทศกับธงชาติมองภาพข่าวในมือหน้าซีด โดยเฉพาะทศที่รีบอ่านเนื้อข่าวด้วยความร้อนใจ
“ศพเหมือนมีนกจิกรูพรุนไปทั้งร่าง มีผื่นลายดอกไม้ขึ้นทั่วตัว”
“ข้าว่าข้าจะเล่าให้หลวงตาฟัง เอ็งจะว่ายังไง มันจะได้ไม่ทำร้ายเราไง”
“ทำยังงั้นยิ่งตาย...เอ็งบอกข้ามาดีกว่าว่าเอ็งเอาเหรียญทองเงินปากผีไว้ที่ไหน...ไอ้ชาติ”
“เอ็งจะรู้ไปทำไม”
“ก็เอาเหรียญทองไปขาย แล้วเอาเงินไปจ้างหมอผีมาปราบมัน ไม่งั้น...เอ็งกับข้าก็คงหวาดระแวงมันไปทั้งชาติ”
“หมอผี...ใช่...ถ้าเราฆ่ามันได้ เราก็จะได้ไม่ต้องกลัวมันอีก”
ธงชาติตื่นเต้น เชื่อสนิทว่าหมอผีจะช่วยได้ ทศลอบยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักหลงกล
“อยู่ไหนล่ะ...เหรียญทอง”
“ข้าซ่อนไว้ใต้ฐานพระพุทธรูปองค์บนสุดในกุฏิหลวงตา”
ข่าวการตายของเสี่ยหรั่งทำให้ผู้คนยิ่งฮือฮากับอำนาจของเหรียญ คงมีแค่สมาชิกบ้านเสริมที่เห็นต่าง ทั้งหวาดผวาและกังวลใจ โดยเฉพาะอุไรกับเสริมซึ่งเชื่อแน่ว่าเลี้ยงเป็นคนฆ่าเสี่ยหรั่ง
เมฆาเป็นอีกคนที่หลอนเพราะเคยเจอฤทธิ์เดชเลี้ยงหลายครั้ง มาลินปลอบไม่ให้คิดมากและชวนไปทำงานที่ออฟฟิศเสริมด้วยกัน เมื่ออุไรรู้ก็เป็นเดือดเป็นร้อน พยายามรั้งไม่ให้ไป แต่มีหรือมาลินจะเชื่อ หันไปเยาะเสริม
“ฉันกับน้องชายผู้แสนดีจะไปบริหารงานที่บริษัทแทนคุณค่ะ จะทำให้มันมีดอกมีผลเจริญงอกงาม...คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะบอกบรรดาลูกน้องคุณว่าคุณมีความสุขอยู่บนรถเข็น...ชาตินี้ไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว”
เสริมเจ็บใจมาก แต่จำต้องแกล้งโดนของให้สองพี่น้องใจโฉดตายใจ จนเมื่อทั้งสองออกไปแล้ว จึงแอบโทร.สั่งสยามให้แกล้งเออออกับมาลินและเมฆา และสั่งให้ปลดรูปของเลี้ยงออกจากออฟฟิศให้หมด
สยามรับคำสั่งแข็งขัน รวมทั้งกำชับดาเรศเลขาสาวของเสริมให้ร่วมแผนการนี้ด้วย แต่เหมือนจะทำได้ยากเต็มที เพราะมาลินกับเมฆา สองพี่น้องใจโฉด ทั้งกร่างและวางท่าจนเอือมกันทั้งออฟฟิศ
ooooooo
เพื่อตอบแทนความดีของเลี้ยง รุ้งแก้วจึงปฏิบัติธรรมส่งบุญกุศลให้ และนั่งสมาธิจนติดต่อเขาได้
“สมาธิของหนู...นิ่งสงบจนเราได้มาพบกัน”
“หมายความว่าต่อไปนี้หนูไม่ต้องตะโกนเรียกคุณแล้วใช่ไหมคะ”
“ถ้าหนูหมั่นปฏิบัติ...ดวงจิตของฉันกับของหนูอาจได้พบกันเหมือนที่วันนี้เรามาพบกัน”
รอยยิ้มมีความสุขของรุ้งแก้ว ทำให้เลี้ยงมองมาด้วยความเมตตา
“หนูเป็นคนดี...ความดีจะปกป้องหนู”
รุ้งแก้วมัวคุยกับเลี้ยงผ่านการนั่งสมาธิ ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าวันพุธแวะมาหาด้วยความเป็นห่วง กลัวเธอมีอันตรายจากเลี้ยงเหมือนเจ้าของเหรียญคนอื่น และเกือบจะปลุกเธอจากภวังค์ ถ้าพระแถวนั้นจะไม่ห้ามไว้ วันพุธอดทนรอจนเธอออกจากสมาธิ จึงโพล่งบอกความอึดอัดใจ
“ผมกลัว...กลัวมันจะมาพรากรุ้งไปจากผม”
“มัน...มันไหนคะ”
“ก็ผีไอ้เลี้ยงไง...มันร้ายมาก พอรู้ว่ามันฆ่าคนตายอีกแล้ว ผมนึกถึงรุ้งขึ้นมาทันที”
“ถ้าพุธคิดจะคบกับรุ้งต่อไป พุธควรจะมองเขาเสียใหม่ ท่านเป็นคนมีเมตตามากนะคะ...เชื่อรุ้งเถอะ”
วันพุธฉุนกึกเมื่อเธอพูดเหมือนเข้าข้างเลี้ยง
“เรากำลังจะทะเลาะกันเรื่องเดิมๆอีกแล้วนะรุ้ง”
“ค่ะ...ถ้าพุธบอกความจริงมาว่าทำไมถึงเกลียดชังเขานัก บางทีรุ้งอาจเข้าใจพุธมากขึ้น”
สายตาคาดคั้นของแฟนสาวทำให้วันพุธหน้าเจื่อน ก่อนตัดบทจะพาไปส่งบ้าน รุ้งแก้วได้แต่มองมาด้วยแววตาอ่อนใจ เพราะแฟนหนุ่มดื้อมาก มีอคติและไม่ยอมรับฟังสิ่งที่เธอพยายามบอกเกี่ยวกับเลี้ยงเลย
มาลินกับเมฆาตาลุกวาวเมื่อเห็นรายงานผลประกอบการและกำไรที่บริษัทเสริมหาได้ ความโลภทำให้ตามืดบอด มุ่งแต่จะหาทางฮุบสมบัติของคนอื่น จนไม่ทันระวังว่าภัยร้ายจะมาถึงตัว
เลี้ยงเฝ้ามองสองพี่น้องใจโฉดห่างๆด้วยสายตาแค้นจัด และไม่รอช้าจะเล่นงานเมฆาในห้องน้ำจนผวา ต้องแจ้นไปฟ้องมาลินผู้เป็นพี่สาว
“ไอ้ผีเลี้ยงจริงๆนะพี่ลิน ผมไม่ได้โกหก”
“ฮึ...มันเป็นใครกัน ทำไมถึงมาวุ่นวายที่นี่ได้”
“ถ้าที่นี่ผีดุ ผมว่าเราอย่ายุ่งกับมันเลยนะ”
“กำไรปีนึงตั้งห้าร้อยล้าน แกคิดว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆรึ...คอยดูฝีมือฉันก็แล้วกัน”
เมฆายังหลอน อยากให้พี่สาวเลิกทุกอย่าง แต่มาลินไม่ยอม ประกาศกร้าว
“ไม่มีแต่...เราจะต้องชนะมันให้ได้!”
ooooooo
ความโลภทำให้มาลินนั่งไม่ติด อยากกำจัดเลี้ยงให้พ้นทาง ร้อนถึงอาคมต้องประสาทเสียไปด้วย
“ฉันอยากรู้ว่าอะไรเป็นสื่อให้ไอ้ผีนั่นไปที่บริษัทได้”
“ปล่อยวางบ้างได้ไหม...ต่อให้คุณไปที่บริษัทไอ้เสริมทุกวันคุณก็ไม่มีสิทธิ์ได้เป็นเจ้าของ”
มาลินหันขวับ อาคมต้องอธิบายอย่างใจเย็น
“บริษัทมีผลประกอบการมหาศาลยังงั้น มันไม่ใช่บ้านตุ๊กตาจะยกให้ใครก็ได้ มันต้องมีหลักฐานทางกฎหมาย...คุณต้องทำให้มันถูกกฎหมาย และสิ่งที่คุณต้องค้นหาก็คือ...ใครคือผู้ดูแลพินัยกรรมของผัวคุณ”
“คุณนี่ฉลาดจังเลย...แบบนี้ฉันคงรักใครอีกไม่ได้แล้ว”
แต่ถึงจะเข้าใจสิ่งที่อาคมบอก แต่มาลินใจร้อนและไม่ยอมทิ้งวิธีการเดิมๆ เปิดศึกท้าทายเลี้ยงในเช้าวันต่อมา ด้วยการเอาธูปปักพื้นดินที่ออฟฟิศและถมน้ำลายใส่
“ฉันท้าทายแกอย่างนี้ แกกล้าพอจะออกมาปรากฏตัวให้ฉันเห็นไหม”
ท้องฟ้าเริ่มคลั่งหลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ มาลินไม่กลัว แต่หัวเราะสาแก่ใจ
“ไม่เบานี่...อยากรู้จังว่าแกเป็นเทพ เป็นพรหม เป็นสัมภเวสีหรือว่าผีไม่มีญาติ ไร้สกุล เร่ร่อนแล้วก็เลยมาอาศัยศาลที่นี่อยู่...ฉันด่าแกขนาดนี้แล้ว แกยังจะมุดหัวอยู่แต่ข้างในอีกเหรอ”
มาลินเย้ยหยัน ก่อนเบิกตาโพลงเมื่อเห็นร่างชายชราหรือเจ้าที่ประจำออฟฟิศปรากฏตัวแทนเลี้ยง
“หยาบหยามกับข้าเยี่ยงนี้...ต้องการอะไร”
“อ้อ...ท่านเหรอ ต้องขอประทานโทษเจ้าค่ะ ฉันนึกว่าเจ้าที่ที่นี่คือไอ้ผีเลี้ยง”
“เจ้าของที่นี่...เขามีจิตกุศล เซ่นสรวงบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์จนเป็นมงคลจึงมีแต่ความโชคดี...แล้วเจ้าเป็นใคร ไยจึงกล้าท้าทาย มีจิตต่ำช้าสามานย์ราวกับเพิ่งผุดมาจากนรก ไป...ก่อนที่ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า อาคมที่เจ้ามี...แม้มากมายแค่ไหนก็สู้พลังพุทธคุณและเทพพรหมไม่ได้หรอก!”
ลมพายุปั่นป่วนหนักหลังจากนั้น มาลินเริ่มกลัว วิ่งหนีเข้าตึก เจ้าที่ประจำออฟฟิศหัวเราะไล่หลัง ก่อนหันหาเลี้ยงที่ปรากฏร่างพร้อมรอยยิ้มขอบคุณ...
เหรียญลายดอกไม้กลายเป็นข่าวใหญ่อีกครั้ง
ในวันต่อมา...ครั้งนี้ไม่มีคนตายแต่มีคนโชคดี ร่ำรวย ทำมาค้าขึ้นเพราะบูชาเหรียญ พินทุอรอ่านข่าวด้วยตื่นเต้น ต่างจากวันพุธที่มองมาด้วยความรังเกียจ เห็นเป็นเรื่องไร้สาระ
อุไรกับเสริมแอบฟังวันพุธกับพินทุอรคุยกันเงียบๆ ก่อนกระซิบกระซาบกันทันทีที่ลับหลังสองพี่น้อง
“ถ้าคุณท่านให้คุณแก่ผู้บูชาอย่างนี้ อีกหน่อยคงมีกระแสบูชาเหรียญกันทั้งเมือง”
“ดีสิคะ...ถ้าทุกคนบูชาเหรียญของคุณท่าน คุณท่านก็จะยิ่งมีพลัง คุณท่านคงมาช่วยเราได้นะคะ”
อำนาจและความขลังของเหรียญลายดอกไม้กลายเป็นกระแสโด่งดังทั่วประเทศ อาคมปลื้มมากเพราะสามารถโก่งราคาขายได้เป็นกอบเป็นกำ คงมีเพียงจูหยวนกับมาลินที่เดือดเนื้อร้อนใจ เพราะนั่นหมายความว่าอำนาจของเลี้ยงเริ่มเป็นที่รู้จักและอาจต่อกรยากขึ้น...
