เงินปากผี
ตอนที่ 14
“พี่ลินน่ะปากร้ายแต่ใจดี แค่เนียงพยายามเอาใจพี่ลิน พี่ลินก็หายโกรธแล้ว เชื่อผมสิ”
“เนียงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แล้วเนียงก็ไม่รู้เรื่องเหรียญอะไรนั่นด้วย”
“ผมเชื่อเนียง”
เมฆาลุ่มหลงในตัวเนียงมาก ยิ่งเธอใช้มนตร์เสน่ห์เป่าใส่หน้า ยิ่งหลงแบบหน้ามืดตามัว เมฆาตามเล่ห์เหลี่ยมใครไม่ทันเหมือนเคย และท่าทางกระเง้ากระงอด แกล้งทำเล่นตัวของเนียงก็ทำให้เขาแทบคลั่ง
“อย่าคิดนานนะเนียง ผมจะขาดใจตายเสียก่อน”
มาลินไม่ยี่หระเรื่องน้องชายคนเดียว มัวตกใจสุดขีดเมื่อจูหยวนมาส่งข่าว
“ไอ้เลี้ยงได้เหรียญคืนไปแล้ว!”
“ใช่...ไอ้พุธมันช่วยพ่อมัน ไอ้พุธมันทรยศเรา”
“เจ็บใจนัก ถ้ามีเหรียญเงินปากผีอยู่ ฉันยังต่อรองกับมันได้”
จูหยวนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “ต่อรองอะไร”
มาลินถอนใจเหนื่อยหน่าย “ก็สมบัติมากมายของไอ้เลี้ยงกับไอ้เสริมน่ะสิ...ตอนนี้มันรู้แล้วว่าพินัยกรรมน่ะมันปลอม มันหาทางเล่นงานฉันอยู่ แต่ถ้าเรามีเหรียญเงินปากผี พินัยกรรมก็ไม่จำเป็น แค่ให้มันเซ็นยกสมบัติให้เรา แล้วแลกกับเหรียญเงินปากผี ฉันกับซินแสก็รวยไม่รู้เรื่อง”
“คิดแล้วก็น่าเจ็บใจจริงๆ แต่ที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือเราจะเอาอะไรป้องกันตัว คราวนี้ใครจะหยุดไอ้เลี้ยงได้ วิชาอาคมที่ฉันมีก็ดันสอนไอ้พุธไปหมดแล้ว แถมยังอาบน้ำว่านให้มันอีก”
จูหยวนจนปัญญาจะต่อกรเลี้ยง พลันมาลินก็
เบิกตาโพลง ยิ้มตื่นเต้น
“ของอีเนียงไง...อีนี่มันมีของดี หาทางเอามาจากมันให้ได้ ซินแสต้องช่วยฉันนะ ได้ของดีมันมาแล้วค่อยกำจัดมัน แล้วซินแสก็เอาวิญญาณมันมารับใช้ฉัน”
“แล้วผัวเธอล่ะ...ไอ้อาคมน่ะ”
ชื่อของอาคมทำให้มาลินเจ็บจี๊ด สีหน้าสะใจเปลี่ยนเป็นคั่งแค้น
“ไอ้นั่นน่ะ...ให้ฉันฆ่ามันเอง มันต้องตายด้วยมือฉัน!”
จูหยวนไม่คัดค้าน รับปากจะช่วย ก่อนยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อย่าลืมสัญญาล่ะมาลิน”
มาลินรับปากแบบขอไปที รังเกียจสายตาหื่นๆของอีกฝ่ายแต่ไม่มีทางเลือก ต้องยอมเพราะอยากเอาชนะ!
ooooooo
บุญคงทำตามที่รับปากอุไร หลังเสร็จงานที่บริษัท แวะไปกุฏิของหลวงตาอ่ำเพื่อตามหาผงธูปร้อยแปดวัด ตันกับสยามตามไปช่วย แต่หาไม่พบ บุญคงจึงตัดสินใจนั่งสมาธิส่งกระแสจิตถึงหลวงตาอ่ำ
“ผมมาขอพึ่งบารมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่วัดนี้ รวมถึงดวงวิญญาณของหลวงตาด้วยครับ ถ้าเมตตาสัตว์ผู้ยากก็โปรดให้ผมมีปัญญานึกออกว่าผงธูปนั้นอยู่ที่ไหน”
กระแสจิตแน่วแน่ของบุญคงทำให้มองเห็นภาพพระพุทธรูปตรงหน้า บุญคงลืมตาช้าๆ เดินไปหาพระพุทธรูปหน้าองค์พระประธาน ตันมองมาแล้วบอกว่าหลวงตาอ่ำหวงพระพุทธรูปองค์นี้มาก
สยามเดินไปดูใกล้ๆ เห็นว่ามีรอยปูนปลาสเตอร์เหมือนอุดบางอย่างไว้ บุญคงยิ้มบางๆ บอกสยามกับตันว่าเจอผงธูปร้อยแปดวัดที่ตามหาแล้ว
บุญคงแบ่งผงธูปร้อยแปดวัดส่วนหนึ่งให้สยามไว้ป้องกันตัว ส่วนที่เหลือแวะไปฝากให้อุไรที่บ้านเสริม รุ้งแก้วกับพินทุอรรับมางงๆ แต่บุญคงไม่ได้อธิบายอะไร บอกให้ถามจากอุไรเอง
ทุกคนในบ้านเสริมเบาใจลงเมื่อมีผงธูปร้อยแปดวัด แต่สบายใจได้ไม่นาน มาลินก็หอบสภาพเดินกะเผลก ต้องใช้ไม้เท้าเข้ามาในบ้าน โดยมีเมฆาตามติดเหมือนเคย
มาลินเห็นสีหน้าและสายตาของสมาชิกในบ้านก็อดประชดไม่ได้
“เป็นไง...มองฉันเหมือนสะใจ สะใจมากเลยใช่ไหม”
เสริมส่ายหน้าหน่ายๆ “เธอคิดไปเองมาลิน”
“สายตาแกมันฟ้อง อย่าให้ฉันเดินได้สะดวกนะ แล้วแกจะได้เห็นฤทธิ์ของฉัน”
“อย่าเลย...ฉันไม่มีวันกลัวเธอหรอก คุณท่านจะคุ้มครองพวกฉัน”
“ทุเรศ...หวังพึ่งผีลมๆแล้งๆ”
“ผีดีมีคุณก็เต็มใจกราบไหว้ แต่อยู่ร่วมบ้านกับคนใจยักษ์ใจมารยิ่งกว่าผีต่างหากล่ะ...น่ากลัวกว่า”
มาลินเดือดจัดจะเอาเรื่องเสริม แต่พินทุอรกับน้อยเข้ามาขวางและจัดการเชิญมาลินไปห้องพักของน้อยที่ถูกพาตัวไปโรงพยาบาลบ้าแล้วเมื่อหลายวันก่อนเพราะถูกผีวอนหลอกจนจับหัวโกร๋น
เมฆาไม่พอใจนัก แต่คงไม่เท่ามาลินที่เต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อเห็นสภาพห้อง
