ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

“เจอบรรยากาศถนนคนเดินเลยน่ะสิ ตอนนี้

ร้านรวงเยอะแยะมากกว่าเดิมเลยนะหนู ถ้าคืนนี้ว่างๆก็ลองไปเดินดู”

ลวิตาคิดไว้แล้วว่าจะไป...พอตกค่ำเธอก็ออก

มาเดิน มีผู้คนสวนไปมา บ้างขอถ่ายรูปเธอก็เต็มใจให้ถ่าย จนกระทั่งเดินมาถึงร้านถ่ายรูป ลวิตาสะดุดกับภาพตัวเองที่ใส่ชุดพื้นเมืองถ่ายรูปคู่กับปวัตร ติดโชว์อยู่ในร้าน เธอยืนมองรูปนิ่ง ไม่ทันไรมีเสียงผู้ชายพูดขึ้นข้างหลัง

“ไม่น่าเชื่อนะครับ ว่าเขายังเก็บรูปคู่ของเราเอาไว้” ลวิตาหันขวับมามองหัวใจสั่นรัว ปวัตรล้วงกระดาษออกมา “ผมยังเก็บบัตรรับรูปเอาไว้อยู่เลย เราเข้าไปเอารูปกันไหมครับ”

“ไม่ ฉันไม่รู้ว่าจะเอาไปทำไม” ลวิตาเสียงแข็งด้วยความโกรธระคนน้อยใจเดินหนี

ปวัตรเดินตามมาถึงริมแม่น้ำ “หลิว...ช่วยฟังผมหน่อยได้ไหม”

“คนบ้า! คุณทิ้งฉันไปแล้ว แล้วคุณยังมาหาฉันอีกทำไม รู้ไหมว่าฉันตามหาคุณจนฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง ตามตื๊อคนที่เขาไม่รัก มันฟังดูไร้ศักดิ์ศรีที่สุด แต่ฉัน

ก็ทำ...เพราะฉันอยากเจอคุณ ฉันอยากอยู่กับคุณ แต่พอมาวันนี้วันที่ฉันทำใจได้ คุณก็โผล่มา”

“พูดจบแล้วใช่ไหมผมจะได้พูดบ้าง ที่ผมหายไป ผมแค่อยากมั่นใจในความรู้สึกของคุณ”

“ความรู้สึกของฉันงั้นเหรอ คุณจะบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณแค่อยากทดสอบฉัน” ปวัตรพยักหน้า ลวิตาฉุนกึก “คนเห็นแก่ตัว!” ว่าแล้วก็เงื้อมือจะตบ ปวัตรคว้าแขนไว้ทัน

“ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว แต่นั่นก็เพื่อให้ได้รู้ว่าความรู้สึกของคุณที่มีให้ผมไม่ใช่ความหวั่นไหว

ชั่วครู่ชั่วยาม คุณไม่ได้ต้องการผมในเวลาที่คุณอ่อนไหว แต่คุณต้องการผมทุกลมหายใจ แม้กระทั่งในวันที่คุณแข็งแรงแล้ว” ปวัตรดึงลวิตามาประชิด

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาทดสอบฉัน” ลวิตามองหน้าปวัตร ความน้อยใจแล่นขึ้นมาน้ำตาคลอ

“สิทธิ์ของคนที่รักคุณไง ผมรู้ว่าผมรักคุณ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณรักผมหรือมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ อย่างที่รู้ ...ว่าเราต่างกันมาก คุณเป็นคนที่มีชื่อเสียง ส่วนผมเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง”

“คุณกำลังดูถูกความรักของฉันอยู่นะคุณวัตร ถ้าคิดว่าฉันเป็นคนโลเลขนาดนั้น ก็อย่ามารักฉันเลย” ลวิตายิ่งฟังยิ่งโมโห แกะมือออกหันหลังเดินหนีไปทันที ปวัตรมองตามอย่างอ่อนใจ ลวิตาเดินไปได้ระยะหนึ่งหันกลับไปมองไม่เห็นปวัตรตามมา ก็ยิ่งน้อยใจที่เขาถอดใจง่ายแบบนี้