ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

ในขณะเดียวกันปวัตรเริ่มอ่อนแรงที่จะดึงลวิตาไว้ เชือกหลุดมือแต่เขาก็คว้าไว้ได้ ลวิตาร้องด้วยความตกใจ ชายลึกลับโกรธแค้นเข้าล็อกคอปวัตร ไม่ยอมตายคนเดียว ถ้าตายต้องตายด้วยกัน หน่วยสวาทส่งสัญญาณ ทั้งหมดวิ่งข้ามมายังตึกร้าง เชือกหลุดจากมือปวัตร ลวิตากรีดร้อง ปวัตรตกใจสะบัดตัวออกจากการล็อกคอ กระโจนตามคนรักลงไป

ทั้งสองสบตากันดิ่งลงพื้นล่าง ปวัตรยื่นมือมาจับกับมือลวิตา ร่างทั้งสองตกลงบนเบาะลมขนาดใหญ่ที่ถูกกางไว้ก่อน ลวิตาโล่งใจหันมองปวัตรที่เสียเลือดจนหมดสติ ก็ร้องให้คนช่วย

ooooooo

ไตรภพพามีนากลับมานอนที่ห้องคนไข้ ห่มผ้าและนั่งเฝ้าจนกว่าเธอจะหลับ มีนาขอให้เขาร้องเพลงกล่อม เป็นเพลงที่เขามักร้องกล่อมตอนเด็ก...ไตรภพพยายามร้องด้วยเสียงสั่นเครือ เป็นเพลงกล่อมให้คนรักหลับให้สบายแล้วเราจะได้พบกันอีก ไม่ว่าหนทางจะแสนไกลแค่ไหน

รุ่งเช้าผู้คนดำเนินชีวิตกันตามปกติ ภาพข่าวการจับกุมเสี่ยมนูญเป็นที่สนใจของประชาชนอย่างมาก ทั้งจอแอลซีดีที่ติดตามตึกสูงหรือกลางสี่แยกก็มีแต่ข่าวนี้

“เสี่ยมนูญพร้อมพวกอีกหลายคน ถูกควบคุมตัวโดยทีมสืบสวนพิเศษที่ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ออกคำสั่งตั้งให้มาดูแลคดีนี้โดยเฉพาะ...การสอบสวนขยายผลดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเชื่อว่ายังมีผู้ร่วมขบวนการนอกจากที่จับได้อีกหลายสิบราย”

ปวัตรนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล ดูข่าวอยู่กับลวิตา ทั้งสองโล่งใจที่ทุกอย่างจบลงเสียที แต่ไตรภพหายตัวไป ลวิตาอยากให้เขากลับมามอบตัวเพราะเชื่อว่าทุกคนพร้อมให้อภัยเขา

“นี่เป็นเรื่องใหญ่มาก ผมคิดว่ามิคคงต้องการเวลาทำใจสักพัก ผมมั่นใจว่าเขาจะต้องกลับมา” ปวัตรคิดเช่นนั้น

มยุราเดินถือของมากับจีน่า ทั้งสองเถียงกันเสียงดังเรื่องจอดรถ เอกเดินตามมาขอให้ทั้งสองหยุดเถียงกัน ลวิตาเข้าช่วยถือของและยิ้มเรี่ยๆให้ ไม่ทันไรมีโทรศัพท์เข้ามา เอกรีบกดรับ

“สวัสดีครับ ฮัลโหล...นั่นใคร...คุณแม่ จีน่าเงียบหน่อยได้ไหมครับ” สองคนยังไม่หยุดเถียงกัน เอกเสียงเข้ม “เบาเสียงแป๊บนึงครับ ฮัลโหลๆ...ตอนนี้แกอยู่ไหน รอฉันที่นั่น ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้” เอกวางสายหันมามองลวิตากับปวัตร

“อย่าบอกนะครับว่ามิคโทร.มา” ปวัตรดักคอ

“อือ...มิคพร้อมที่จะมอบตัวแล้ว” ทุกคนโล่งใจตามๆกัน

เอกรีบมาหาไตรภพที่นัดพบ สภาพเขาทรุดโทรมอิดโรย สีหน้าจะร้องไห้ เอกเข้ากอดตบหลังเบาๆอย่างเข้าใจ...หลังจากนั้น ไตรภพก็พร้อมแถลงข่าวต่อหน้าตำรวจและนักข่าว