มือปราบเหยี่ยวดำ
ตอนที่ 13
สมศักดิ์กับอุดมถอนใจโล่งอกเมื่อเห็นบรรดลในคราบจงโผล่หน้ามาอย่างปลอดภัย ความลับเรื่องแฝงตัวในแก๊งยังเป็นความลับ เพราะชาวแก๊งไม่ได้สงสัยว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องกับสาวๆ
จ่ายะปลอมตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟมาช่วยงานนี้ด้วย และรับหน้าที่รายงานแผนคร่าวๆซึ่งเป็นไปตามที่วางไว้ทุกอย่าง บรรดลพอใจมากและรับปากจะลวงชาวแก๊งมาขึ้นแท็กซี่ให้ได้ สมศักดิ์รีบกำชับทิ้งท้าย
“ส่งพวกนั้นขึ้นรถ แล้วหาทางพาอาเจ็กฉีกออกไปให้ได้ เท่านี้ก็หมดหน้าที่ของดลแล้ว”
“ครับพี่...เสียดายอย่างเดียว วันนี้ตี๋ใหญ่ไม่ได้มาด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็เยี่ยมแล้ว จัดการพวกนี้ได้ ตี๋ใหญ่ก็เหมือนโดนตัดแขนขา ฤทธิ์เดชคงหายไปเยอะ”
บรรดลพยักหน้ารับรู้ ก่อนรีบกลับไปหาชาวแก๊งเพื่อกันพิรุธ โตทักด้วยความแปลกใจ
“เฮ้ยจง...ทำไมเร็วนักวะ”
“ฉันตื่นเต้นน่ะเฮีย แล้วเฮียล่ะ”
โตส่ายหน้าเซ็งๆเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เข้าด้ายเข้าเข็มก่อนหน้า
“ยังไม่ทันทำอะไร เด็กมันทักว่าคุ้นหน้าเลยหมดอารมณ์ จะไม่ให้คุ้นได้ไง นักข่าวมันขยันลงรูปกันเหลือเกิน”
“คนดังก็แบบนี้แหละเฮีย”
“ดังแบบนี้ไม่เอาดีกว่าเว้ย”
หนูกับชาวแก๊งคนอื่นมาสมทบหลังจากนั้น อาเจ็กเลยทำตามแผน แกล้งเมาและมอมเหล้าชาวแก๊งจะได้พาออกไปขึ้นแท็กซี่ทั้งสามคันของพวกตำรวจ
พวกตำรวจเฝ้ารออย่างใจเย็นแต่ระแวดระวังเต็มที่ เช่นเดียวกับตี๋ใหญ่ที่นั่งมองพรเมียสาวจากเชียงใหม่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนด้วยความอดทน เพราะแว่วว่าเธอจะออกไปเที่ยว
“จะไปไหนอีกล่ะ”
“เที่ยวกับเพื่อน...ไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ไม่ดีกว่า”
“กะแล้ว...ถึงได้ไม่ชวนไง”
“อย่ากลับดึกนักก็แล้วกัน”
ตี๋ใหญ่ตอบแบบไม่ยี่หระ ชินมากกว่าโกรธ พรมองมาเซ็งๆ ก่อนแบมือขอเงินไปเที่ยวเหมือนเคย จอมโจรใหญ่ถอนใจยาว ควักเงินเท่าที่มีให้ พรยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาแล้วออกจากห้องทันที
ระหว่างที่ตี๋ใหญ่เก็บตัวเงียบในห้องพร...อาเจ็กแกล้งเมาจนได้ที่และส่งสัญญาณให้บรรดลในคราบจงทำตามแผน พยุงกันไปหน้าร้านอาบอบนวด โดยมีชาวแก๊งที่เมาแอ๋แทบไม่ได้สติตามไม่ห่าง
พวกตำรวจขยับตัวเตรียมพร้อมทันทีที่เห็นอาเจ็กกับบรรดลในคราบจงพยุงกันออกมาด้านนอกอาบอบนวด หนูกับโตตามสองลุงหลานออกมาด้วย โดยไม่สำเหนียกแม้แต่น้อยว่ากำลังถูกล้อมรอบด้วยพวกตำรวจ
คนขับแท็กซี่ซึ่งเป็นตำรวจแฝงตัวมารับบทได้อย่างไม่มีที่ติ ทันทีที่เห็นว่าบรรดลพาอาเจ็กแยกไปแล้ว จึงเข้าไปหาชาวแก๊ง หนูกับโตนั่งคันเดียวกันเพื่อกลับบ้านโชติ ส่วนสมกับดำนั่งอีกคันแยกไปอีกทาง
บรรดลสลัดคราบจงออกทันทีที่เห็นว่าชาวแก๊งแยกย้ายแล้ว อาเจ็กนั่งข้างๆ มองมาด้วยความเห็นใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกเจ็ก รับรองว่าสิ่งที่เราทำจะต้องไม่สูญเปล่า”
“อย่างน้อยทุกคนก็ยังปลอดภัยดี”
“ใช่แล้วเจ็ก...วันนี้เจ็กช่วยฉันไว้เยอะเลย ชาตินี้ทั้งชาติ...ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของเจ็ก”
“ชาตินี้ทั้งชาติ...อั๊วก็คงไม่มีวันลืมคืนนี้เหมือนกัน”
สมศักดิ์กับอุดมขี่มอเตอร์ไซค์ตามหนูกับโตจนถึงบ้านโชติ แต่ตัดสินใจไม่บุกไปจับกุมตัว อยากรอให้ถึงเช้าเพราะมีความเสี่ยงน้อยกว่า
สมกับดำแยกย้ายกันหนีในละแวกเดียวกัน ตำรวจคนขับแท็กซี่ไม่เห็นที่พักแต่จำท้องที่ได้ รีบนำข้อมูลไปรายงานผู้บังคับบัญชาในคืนเดียวกัน พวกตำรวจชั้นผู้ใหญ่ลังเลแผนขั้นต่อไปเพราะตี๋ใหญ่ไม่อยู่ด้วย แต่สมศักดิ์กลับเห็นว่าถึงเวลาสมควรแล้ว
“เรารอมานานเกินไปแล้วครับ ถึงเวลาจะต้องจัดการพวกมันขั้นเด็ดขาดได้แล้ว”
วสันต์สารวัตรใหญ่แห่งดำเนินสะดวกสนับสนุนเต็มที่
“แต่เราต้องทำอย่างระมัดระวัง ไอ้พวกนี้มันมือพระกาฬทั้งนั้น”
อุดมพยักหน้า เห็นด้วยกับเหล่าตำรวจรุ่นพี่ “แต่ละคนปล้นฆ่ากันนับไม่ถ้วน ไอ้ดำกับไอ้เจิด...
ยิงคนมาเป็นสิบ ในกระเป๋าพวกมันมีทั้งปืนและระเบิด ส่วนไอ้โตกับหนู...ไอ้สองคนนี้ไม่ต้องพูดถึง ร้ายกาจไม่แพ้ตี๋ใหญ่เองเลย”
นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ตัดสินใจแยกกำลังเป็นสองกลุ่มเพื่อจับสมาชิกแก๊งทั้งสองที่ สมศักดิ์รับคำสั่งแข็งขัน โดยไม่ลืมรับปากเรื่องสำคัญจะระวังให้ลูกทีมเสี่ยงน้อยและปลอดภัยที่สุด
สมศักดิ์แยกไปจับสมเป็นรายแรก บรรดลตามมาด้วยเพราะอยากช่วยอีกฝ่ายตามหาตัวสมาชิกแก๊ง
“เป็นยังไงบ้างดล...ยังไหวอยู่หรือเปล่า”
“ครับพี่...ขอให้จัดการพวกมันได้เท่านั้นแหละ แต่ผมสังหรณ์ใจว่าพวกมันคงไม่ยอมง่ายๆ พวกนี้เหมือนกันหมด วิธีเดียวที่จะจัดการกับพวกมัน...คือต้องจับตาย”
“พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ขออย่างเดียว ถ้ามีการต่อสู้...ขอให้พวกเราทุกคนปลอดภัยเท่านั้น”
พวกตำรวจแยกย้ายกันตามหาสมหลังจากนั้น โดยยื่นรูปถ่ายของสมให้ชาวบ้านละแวกนั้นดู แต่เหมือนจะไม่ง่ายเพราะแทบไม่มีใครเคยเห็นหน้าสมาชิกแก๊งขาจรคนนี้เท่าใดนัก
แต่กระนั้นพวกตำรวจก็ไม่ยอมแพ้ ตามหาไปเรื่อยๆจนกระทั่งบรรดลมาถึงหอพักแห่งหนึ่ง เจ้าของหอพักเห็นรูปถ่ายแล้วจำได้ทันทีว่าเป็นชายหนุ่มที่แวะเวียนมาหาแฟนสาวที่นี่เสมอ
บรรดลใจเต้นแรง ก่อนพยายามทำให้สงบและสั่งเจ้าของหอพักเสียงเรียบ
“คุณเฉยๆไว้ก่อนนะ”
“ตกลงมีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“คนนี้เป็นผู้ร้ายที่เรากำลังตามจับอยู่”
เจ้าของห้องเช่าหน้าตื่น ตกใจมาก
“ถ้างั้นจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณตำรวจเลยครับ”
“ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ”
สมศักดิ์รีบมาสมทบบรรดลหลังจากนั้น และพากันไปเคาะหน้าห้องพักพิณแฟนสาวของสม พิณมาเปิดประตูให้ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ก่อนจะหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นหน้าคนที่มาเคาะ!
ooooooo
สมสำเหนียกได้ถึงความผิดปกติเมื่อพิณแฟนสาวนิ่งเงียบไป ค่อยๆลุกไปควักปืนพกจากกระเป๋าและขยับไปทางหน้าต่าง สมศักดิ์สบตาบรรดลเพื่อส่งสัญญาณ ก่อนบอกให้พิณหลบจากประตู
แต่สองตำรวจหนุ่มก็ต้องชะงัก เมื่อพิณใจเด็ด กระแทกประตูปิดใส่หน้าพวกเขาและตะโกนบอกให้สมหนี!
สมเตรียมหนีทางหน้าต่าง บรรดลไม่รอช้า ผลักพิณให้พ้นทางและตามไปจับสมซึ่งตัดสินใจกระโดดลงจากหน้าต่างห้องพัก พวกตำรวจที่รอด้านล่างพยายามล้อมจับ แต่สมก็ไวทายาด วิ่งหนีและยิงตอบโต้อย่างดุเดือด บรรดลซึ่งตามมาทันเลยตัดสินใจวิสามัญ!
สมาชิกแก๊งที่ซ่อนตัวละแวกนั้นก็ถูกจับเกือบทุกคน มีเพียงสมที่ถูกวิสามัญเพราะยิงตอบโต้ตำรวจ เนตรดาวกับหมีได้รับมอบหมายให้มาทำข่าว ถ่ายทอดสดทั่วประเทศเหมือนเคย
“ในช่วงเช้าวันนี้...ได้เกิดเหตุปะทะกันระหว่างตำรวจกับอาชญากรซึ่งเคยก่อคดีกับตี๋ใหญ่หลายครั้ง
ผลจากการยิงต่อสู้ ทำให้เสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ถูกยิงบาดเจ็บสาหัสจำนวนหนึ่งราย ขณะนี้ได้ถูกนำส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้ว หากมีความคืบหน้าของคดี เราจะรีบรายงานให้ทราบโดยทันที”
นพวรรณฟังรายงานสดของเนตรดาวด้วยสีหน้าไม่สบายใจ เพื่อนพยาบาลซึ่งสนิทสนมกันดีและยืนดูข่าวด้วยกัน เห็นเธอทำหน้าเศร้า ก็อดทักด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“อีกแล้วเหรอเนี่ย...แล้วนี่แฟนเธอเขาทำงานนี้ด้วยหรือเปล่า”
“วรรณก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่เขาไปทำงานตั้งแต่เมื่อวาน จนป่านนี้ยังไม่กลับเลย”
“แต่วรรณอย่าเพิ่งคิดมากไปนะ”
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
ความตายของสมกลายเป็นข่าวใหญ่ ทิพย์ใจไม่ดี รีบโทร.บอกตี๋ใหญ่ซึ่งยังเก็บตัวในห้องพร
“เอ็งรู้ข่าวหรือยังวะตี๋”
“เรื่องอะไร”
“ไอ้สมมันเพิ่งโดนตำรวจยิงตายเมื่อเช้า”
ตี๋ใหญ่ตกใจมาก อุทานเสียงดัง ทิพย์รีบบอกให้เปิดโทรทัศน์
“ตอนนี้ข่าวออกทุกช่องเลย ตี๋...เอ็งว่ามันจะเกี่ยวกับที่พวกเรานัดเจอกันเมื่อวานหรือเปล่า”
“หมายความว่ายังไง”
“ตำรวจอาจดมกลิ่นใครสักคนในพวกเรา หรืออาจมีใครในพวกเราที่หักหลังเป็นสายให้ตำรวจ”
“แล้วคนอื่นๆล่ะเจ๊...ได้ข่าวมั่งหรือเปล่า”
“ยังไม่ได้ข่าวใครเลย”
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะลองโทร.ถามไอ้พวกนั้นดู...แค่นี้ก่อนนะเจ๊”
ooooooo
ตี๋ใหญ่พยายามโทร.หาหนูกับโตหลังจากนั้น แต่สองหนุ่มลูกน้องคนสนิทยังเมามายไม่ได้สติ เลยไม่ได้รับสาย จอมโจรใหญ่หัวเสีย วางสายอย่างแรงจนพรอดใจเสียไม่ได้
พรเห็นผัวหงุดหงิดก็ไม่กล้าตอแย จนเมื่อเขาออกจากห้องจึงเปิดโทรทัศน์แก้เซ็งเหมือนเคย แล้วก็ถึงกับหน้าถอดสีเมื่อได้ยินรายงานสดเกี่ยวกับคดีแก๊งตี๋ใหญ่
“การวิสามัญคนร้ายในครั้งนี้ก่อให้เกิดความสนใจอย่างกว้างขวาง แต่ถึงตำรวจจะจัดการลูกน้องตี๋ใหญ่ได้ ทว่าคำถามที่ทุกคนอยากรู้คือ...แล้วตี๋ใหญ่ซึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งล่ะ ตำรวจจะจัดการอย่างไร และจุดจบของตี๋ใหญ่จะเป็นแบบไหน...จะลงเอยด้วยการถูกล้อมจับและวิสามัญแบบลูกน้องหรือไม่ หวังว่าอีกไม่นาน เราคงได้คำตอบกับเรื่องนี้”
รายงานข่าวทำให้พรถึงกับเข่าอ่อน ก่อนตั้งสติได้คว้าโทรศัพท์มาโทร.หาเพื่อน
“แก...เกิดเรื่องแล้ว แกได้ดูข่าวหรือเปล่า...ก็ข่าวตำรวจล้อมจับแล้วยิงผู้ร้ายตายไง”
ตี๋ใหญ่ลืมของไว้กลับมาได้ยินพอดี ตรงไปกระชากโทรศัพท์ออกจากเมียสาว
“คุยกับใคร!”
ท่าทางเกรี้ยวกราดของผัวทำให้พรกลัวตัวสั่น พูดไม่ออก แต่ตี๋ใหญ่ไม่สนใจ วางสายและขู่เสียงเข้ม
“ห้ามพูดกับใครเรื่องนี้อีก ถ้ารู้ว่าพูดเมื่อไหร่...กูฆ่ามึงเมื่อนั้น!”
“ก็พรกลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวตำรวจจะมาล้อมจับพี่ แล้วพรก็ต้องพลอยโดนจับ หรือไม่ก็โดนยิงตายเหมือนกับพวกนั้นน่ะ”
ตี๋ใหญ่กระชากเมียเด็กเข้าหาแล้วเอ่ยเสียงดุ
“หยุด...แล้วก็จำไว้ ไม่มีใครทำอะไรตี๋ใหญ่ได้ แล้วก็จะไม่มีใครทำอะไรพรได้ด้วย...ตราบใดที่พี่ยังอยู่”
พูดจบก็ปล่อยมือและผลุนผลันออกจากห้อง ทิ้งพรให้มองตามเครียดๆ ก่อนร่ำไห้แบบสุดกลั้น ไม่คิดมาก่อนว่าชีวิตจะต้องมาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขนาดนี้...
หลังจับตายสมสำเร็จ บรรดลกับอุดมก็ไปสมทบพวกตำรวจอีกกองที่มาดักจับหนูกับโตปากซอยบ้านโชติ แต่รอนานนับชั่วโมงก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวจนสองหนุ่มเริ่มอ่อนใจ
“เป็นไงบ้างไอ้ดม”
“ก็อย่างที่เห็นแหละ...เงียบกริบ...ป่านนี้พวกมันตื่นกันหรือยังก็ไม่รู้”
“พวกมันอาจยังไม่ตื่น แต่พวกเราสิ ยังไม่ได้หลับซะด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรหรอก...ชีวิตนี้ยังมีเวลาให้หลับได้อีกเยอะ ขึ้นอยู่ที่ว่าจะหลับแบบไหน แบบยังมีอะไรค้างๆคาๆ หรือว่าหลับสนิทเพราะได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้ว”
เนตรดาวซึ่งมาทำข่าวได้ยินอุดมพูดพอดี อดแซวไม่ได้
“คุณนี่ก็พูดอะไรเท่ๆเป็นเหมือนกันนะ มิน่า...มาเฝ้าผู้ร้ายแบบนี้นี่เอง เมื่อคืนคุณถึงได้ลืมนัดเนตรกับแม่”
อุดมมองมาด้วยสายตาตกตะลึง บรรดลรีบขอโทษเพื่อนรักที่ไม่ได้เตือนก่อน
“ปรับความเข้าใจกันเองละกัน เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว”
บรรดลแยกตัวไปแล้ว ทิ้งอุดมให้เผชิญหน้าเนตรดาวตามลำพัง
“คุณเนตร...ผมขอโทษ”
“ตอนแรกเนตรโกรธมากเลย แต่ตอนนี้ความโกรธไม่หลงเหลือแล้ว แต่ถ้ามีแบบนี้อีก เนตรเอาคุณตายแน่”
“จ้า...ทีหลังจะไม่กล้าลืมนัด ไม่กล้าผิดนัดอีกแล้วจ้ะ...”
กว่าโตกับหนูจะออกจากบ้านโชติพร้อมอาวุธและระเบิดครบมือ พวกตำรวจก็รอกันจนเมื่อย จังหวะเดียวกันนั้น...ตี๋ใหญ่ก็โทร.บอกสองลูกน้องคนสนิทว่าสมถูกตำรวจวิสามัญเมื่อเช้า
หนูกับโตมองหน้ากันเครียดๆ ก่อนควักปืนพกมาเตรียมพร้อม สมศักดิ์รออยู่แล้ว สั่งพวกลูกน้องจับกุมทันทีเมื่อเห็นสองโจรหนุ่มมาถึงปากซอย โดยมีบรรดลเดินนำเป็นกองหน้า ประจันหน้ากับหนูอย่างไม่หวั่นเกรง...
ooooooo
