ม่านบังใจ
ตอนที่ 13
สร้อยสนเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แล้วโทร.หาเฟื่องลดา เฟื่องลดาเห็นเบอร์แปลกๆแต่ก็รับสาย จึงรู้ว่าเป็นสายจากสร้อยสนถามว่า
“พี่สนเอาเบอร์ใครโทร.มาคะ”
“เบอร์ของพี่เองจ้ะ พี่เปลี่ยนเบอร์ใหม่ ลดาเมมไว้ด้วย อ้อ...อย่าบอกใครนะ”
เฟื่องลดาแปลกใจถามว่าทำไมพี่สนต้องเปลี่ยนเบอร์ด้วย พี่เชื่อเรื่องดวงด้วยเหรอ งั้นตนต้องลองเปลี่ยนดูมั่งเสียแล้ว
“ชีวิตลดาดีอยู่แล้วไม่ต้องเปลี่ยนหรอก พี่โทร.มาบอกแค่นี้ แล้วค่อยคุยกันนะจ๊ะ”
“เดี๋ยวค่ะ ตกลงพี่สนย้ายไปอยู่จังหวัดอะไรคะ” เฟื่องลดารีบถาม แต่สร้อยสนตัดสายไปแล้ว
ไทว์เดินเข้ามาได้ยินแว่วๆ เขาชะงักถามอย่างดีใจ ว่ากำลังคุยกับคุณสนอยู่หรือ เฟื่องลดาบอกว่าใช่แต่พี่สนวางสายไปแล้ว ไทว์ดีใจรีบถามว่า
“คุณสนย้ายไปทำงานที่ไหนเธอรู้หรือเปล่า”
“ฉันกำลังจะถามแต่พี่สนวางสายไปก่อน” ตอบแล้วเห็นไทว์ผิดหวัง “คุณมีอะไรกับพี่สนเหรอคะ”
“พอดีฉันเพิ่งรู้ว่าคุณสนลาออกจากโรงแรม โทร.หาก็ติดต่อไม่ได้ คุณสนยังใช้เบอร์เดิมอยู่หรือเปล่า” ไทว์มองหน้ารอคำตอบ เฟื่องลดาชะงัก นึกถึงที่สร้อยสนสั่งว่าอย่าบอกเบอร์โทร.ตนให้ใคร เลยโมเมตอบ
“ก็เบอร์เดิมนี่คะ”
พอดีลูกแก้ววิ่งมาหาเฟื่องลดาบอกว่าทำการบ้านเสร็จแล้ว ชวนพี่ลดาไปเล่นกัน จึงเป็นโอกาสให้เฟื่องลดาเลี่ยงไปได้เนียนๆ
คืนนี้ทัฬห์อาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาที่ห้องนอนเพื่อให้เฟื่องลดาใส่เสื้อให้ เข้ามาแล้วเห็นเฟื่องลดานั่งเหม่อ จนเข้าใกล้ก็ยังไม่รู้ตัว
“เฟื่องลดา...” ทัฬห์เรียกเบาๆแต่เธอสะดุ้งเฮือก ทัฬห์มองยิ้มๆแซว “คิดอะไรอยู่ ฉันรอให้เธอใส่เสื้ออยู่นานแล้วนะ”
เฟื่องลดาปฏิเสธว่าเปล่า แล้วใส่เสื้อติดกระดุมให้จนเรียบร้อย ทัฬห์ถามอีกว่ามีเรื่องอะไร เธอก็บอกว่าไม่มีอะไรอีก
“เธอโกหกไม่เก่งหรอกนะ”
เมื่อถูกจับพิรุธได้ เฟื่องลดาจึงบอกว่า “คือ...น้าสร้อยขอมาอยู่ด้วยค่ะ”
ทัฬห์บอกว่าคงเหงาเพราะสร้อยสนไปอยู่ต่างจังหวัด บอกว่าก็เอาสิ บ้านช่องเราออกกว้างขวางห้องก็ว่างอยู่หลายห้อง เฟื่องลดาถามว่าทำไมเขาตกลงง่ายจัง คราวก่อนก็เรื่องเงินทีหนึ่งแล้ว
“ไม่รู้สิ ฉันรู้แต่ว่าฉันอยากช่วยเธอทุกเรื่องที่เธอขอ เธอบอกฉันหน่อยซิว่าทำไม”
“เพราะคุณรู้สึกผิดมั้งคะที่ทำให้พ่อฉันตาย”
“เธอยังโกรธฉันเรื่องคุณเฟื่องอยู่ใช่ไหม”
เฟื่องลดาส่ายหน้าแทนคำตอบ ทัฬห์ถามอย่างไม่แน่ใจว่า
“จริงเหรอ”
“ค่ะ ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
ทัฬห์ถามว่าถ้าอย่างนั้น ทำไมตอนแรกเธอถึงไม่เชื่อ
“คงเพราะว่าตอนนั้นฉันไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของคุณ ฉันก็เลยคิดว่ามันอาจจะเกิดขึ้นเพราะความประมาท แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณเป็นคนดี”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นคนดี”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ จะได้ดูคนไม่ออก” เห็นทัฬห์ยิ้มกว้าง เธอมองหน้าถาม “คุณยิ้มอะไรคะ”
ทัฬห์มองเฟื่องลดาอย่างพิจารณา เชยคางขึ้นให้มองตน พูดอ่อนโยน
“ใช่ เธอไม่ใช่เด็กแล้วจริง ๆ” เฟื่องลดาถามว่าคุณรู้ได้อย่างไร “ถ้าเธอยังเป็นเด็ก เธอคงไม่เขินจนหน้าแดงเวลาอยู่ใกล้ฉันแบบนี้หรอก”
เฟื่องลดาเขินจนทำตัวไม่ถูก พยายามถอยออกแต่ทัฬห์ใช้แขนซ้ายโอบกอดกระชับไว้ เธอมองหน้าเขาเต็มตา เลยมองกันใกล้ชิด ต่างเผยความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในหัวใจออกมาอย่างไม่อาจปิดบังได้
