เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 11
“อ๋อ เรื่องที่คุณยิงดินแดนแล้วพลาดไปโดนคุณภูใช่ไหม แล้วทำไมฉันจะต้องหนีไปด้วยล่ะในเมื่อคนที่ทำคือคุณไม่ใช่ฉัน”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็คนที่เหนี่ยวไกปืนคือคุณ ไม่ใช่ฉันนี่นา ทำไมฉันต้องหนี คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าใครที่คิดเป็นศัตรูกับพ่อเลี้ยงดนัยจบไม่สวยทั้งนั้น ทำไมฉันถึงจะต้องเสี่ยงล่ะ”
“นี่หมายความว่า...”
“ขอโทษนะ เรื่องนี้ฉันช่วยไม่ได้จริงๆ” สราญฉัตรเปิดประตูออกไปอย่างเร็วจนโภคินตั้งหลักไม่ทัน โดนลูกน้องดนัยที่สวนเข้ามาอุ้มไปที่ตึกร้างแล้วรุมซ้อมสะบักสะบอมต่อหน้าดนัย
“จะฆ่าก็ฆ่าเลย จะทรมานกันทำไม”
“ยังจะปากดีอีกหรือ แค่ตายสำหรับแกน่ะมันน้อยเกินไป”
ขาดคำของดนัย ลูกน้องลากตัวไอ้โชคเข้ามา โภคินตะลึงเพราะโชคคือคนที่เขาสั่งให้ทำงานแทนมาตลอด ดนัยอยากจัดการโชคแต่ไม่ลงมือเอง ส่งปืนให้โภคินยิงแทน
โภคินรับปืนมาแต่ไม่ยิงโชค หันกระบอกปืนไปทางดนัยอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
“ปืนมีกระสุนแค่ลูกเดียว แกคิดว่าจะเลือกยิงฉันแล้วแกจะหนีไปได้หรือไง”
ด้านหลังลูกน้องดนัยถือปืนเล็งไปที่โภคิน...โชครู้ชะตาตัวเองว่าไม่รอดแน่ เพราะโภคินเบียนกระบอกปืนมาที่เขาอย่างไม่มีทางเลือก
“อย่าฆ่าผม ผมกลัวแล้ว นายอย่าฆ่าผม”
โชคร้องขอชีวิตจนโภคินเริ่มลังเลอีกครั้ง แต่แล้วดนัยก็จับมือโภคินลั่นไกใส่โชคอย่างโหดเหี้ยม กระสุนเข้าหน้าผากตายคาที่...แล้วตวาดโภคินที่ทรุดลงหวาดกลัวตัวเนื้อสั่น
“ตอนนี้แกไปได้แล้ว”
“พ่อเลี้ยงทำแบบนี้ทำไม”
“แกตายไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรกับฉัน ฉันอยากให้แกมีชีวิตอยู่อย่างหนูสกปรกตัวนึง...จำไว้เลยนะโภคิน ตลอดชีวิตที่เหลือของแก แกจะจำหน้าฉันได้ไปตลอด”
ดนัยพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลูกน้องยิงเข่าข้างขวาของโภคินเปรี้ยงเดียว เขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้นโดนลากตัวขึ้นรถไปถีบทิ้งลงข้างทางที่รกร้างเหมือนหมาข้างถนน
ooooooo
