ตอนที่ 11
บุษบาบรรณโกรธจี๊ด ขึ้นเสียงสั่งสราญฉัตรให้หลีกไป!
“จะไปไหนล่ะจ๊ะแม่บุษบาบรรณ ถ้าจะไปหาคุณดินล่ะก็ขอบอกว่าเขาไปแล้ว ป่านนี้คงกลับไปถึงไร่ภูผาแล้วมั้ง”
“เธอมันพวกลวงโลก ขอให้ตายเพราะความร้ายกาจของตัวเธอเองก็แล้วกัน”
บุษบาบรรณเดินกระแทกไหล่สราญฉัตรออกไป สราญฉัตรพูดพึมพำอย่างชิงชัง
“ถ้าฉันไม่มีความสุข แกก็อย่าหวังจะสุขเลยนังบุษบา และถ้าเธอคิดว่าฉันลวงโลก พ่อเทพบุตรหัวหน้าคนงานของเธอน่ะลวงโลกตัวจริงเลยละ”
บุษบาบรรณวิ่งออกมาหน้าโรงพยาบาลเห็นดินแดนในรถ แต่เขาไม่จอดแถมเร่งความเร็วผ่านเธอไปด้วยสีหน้าเฉยเมย
ooooooo
ดินแดนกลับมาที่บ้านพักเจอข่อยก็ไม่ทัก รีบเก็บสัมภาระเท่าที่จำเป็นใส่เป้ขึ้นรถหายไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ฝ่ายบุษบาบรรณที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใจเธอผิดรีบร้อนกลับมาแต่ไม่ทัน ถามข่อยกับปูนก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ทั้งที่ความจริงสองคนนี้รู้แต่ไม่กล้าบอก
บุษบาบรรณกระวนกระวายมาก รอคอยว่าเมื่อไหร่ดินแดนจะกลับมา ทั้งส่งไลน์ทั้งโทร.หาก็นิ่งเงียบไร้วี่แวว ที่สุดข่อยสงสารอยากให้ทั้งคู่พูดคุยปรับความเข้าใจกัน จึงแอบส่งซิกให้บอลมาบอกบุษบาบรรณว่าดินแดนอยู่ที่ฝายกั้นน้ำ
ฝ่ายโภคินที่หนีดนัยหัวซุกหัวซุนเพราะดันไปยิงภูวดลบาดเจ็บสาหัส เขาย้อนกลับมาที่คอนโดแต่เข้าไปไม่ได้เพราะเจอลูกน้องดนัยป้วนเปี้ยนดักรอ จึงโทร.หาสราญฉัตรเพื่อหารือเรื่องหลบหนีและสอบถามถึงเรื่องที่สั่งให้ทำ
รุ่งเช้าบุษบาบรรณปั่นจักรยานไปพบดินแดนที่ฝายจริงๆ เธอดีใจมากแต่เขากลับชักสีหน้าถามเสียงแข็งว่ามาทำไม?
“ฉันมาตามคุณน่ะสิ ฉันเป็นห่วงคุณนะ”
“ทำไมต้องห่วงผม ผมว่าคุณมีคนที่คุณห่วงอยู่หลายคนแล้วนะ”
“นายพูดเรื่องอะไร”
“ถอยไป ผมไม่อยากยุ่งกับคุณ”
“ไม่ให้ไป ต้องพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ไปให้พ้น ผมไม่อยากพูดกับคนโกหก”
“ฉันโกหกอะไรคุณ”
ดินแดนยิ้มหยัน ปลดมือเธอออกจากตัวแล้วเดินไปขึ้นรถ
“นี่นายคิดว่าฉันดั้นด้นมาตั้งไกลเพื่อให้นายเดินหนีฉันเนี่ยนะ”
เขาไม่สนใจ เตรียมจะสตาร์ตรถแต่บุษบาบรรณวิ่งมากระโดดขึ้นนั่งข้างๆ บอกว่าเขาไปไหนเธอไปด้วย ชายหนุ่มว้ากใส่อย่างหงุดหงิด
“ลงไปเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ผมจับคุณโยนลงไป”
บุษบาบรรณทำเหมือนจะยอม แต่แล้วอาศัยตอนเขาเผลอดึงกุญแจรถมาถือไว้ แล้วโยนทิ้งไปเมื่อเขาจะกระชากคืน
“คุณมันกวนประสาท”
“นายมันคนไม่มีเหตุผล”
สองคนเผชิญหน้าท้าทาย โดยเฉพาะบุษบาบรรณที่เชิดหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ เลยโดนเขาประทับจูบเข้าให้เต็มรักถึงกับหลับตาปี๋ตกใจในตอนแรก ก่อนจะหลับตาลงแล้วโอบกระชับรอบคอเขาด้วยความเต็มใจ
เมื่อผละออกจากกัน ดินแดนท่าทีเขินๆ ถามเสียงแผ่วว่า “คุณมาทำไม”










