เจ้าสาวสลาตัน

ปิ้งกลัวผีมากทนอยู่ที่บ้านเลิศวิริยะต่อไปไม่ไหว เก็บข้าวของจะกลับระยอง เขมิกาพยายามขอร้องให้ อยู่ด้วยกันก่อน เขายืนกรานไม่ยอมอยู่ ส่วนเรื่องจุมพล เธอไม่ต้องเป็นห่วง เขาจะช่วยโกหกให้เอง

“แล้วจะไปยังไง” เขมิกาพูดยังไม่ทันขาดคำ รถของโยธินแล่นเข้ามาจอด...

ค่ำวันเดียวกัน เขมิกาอยากจะพิสูจน์เรื่องผีปลอม แต่ไม่กล้าไปบ้านท้ายสวนคนเดียว เอาคุกกี้ที่แววนิลลงมือทำเองมาหลอกล่อให้เม่นไปเป็นเพื่อน แผนการจับผีปลอมต้องล้มเลิกไปโดยปริยายเมื่อมาถึงที่หมายพบชานนท์เดินสำรวจอยู่ข้างใน เขมิกาไม่อยากให้เขาเห็น รีบชวนเม่นกลับ

ระหว่างเดินกลับตึกใหญ่ เม่นเห็นลูกบอลกลิ้งไป หลังพุ่มไม้ไกลๆ จะร้องบอกพี่นางฟ้า แต่เธอรับสายที่โยธิน โทร.เข้ามาเสียก่อน เขาเลยวิ่งไปที่พุ่มไม้เพียงลำพัง ขณะ เม่นก้มเก็บลูกบอล ผีผมยาวซึ่งรอท่าอยู่ก่อนแล้วฟาดไม้ใส่ เขาไวทายาดหลบทัน ปาลูกบอลใส่ผี พร้อมกับตะโกนลั่น

“ผีหลอก...ช่วยด้วยๆ”

ผีถูกลูกบอลกระแทกหน้าถึงกับทรุด เสียงร้องของ เม่นดังไปถึงหูเขมิกาที่วางสายจากโยธินพอดี เธอรีบวิ่งไปยังต้นเสียง ชานนท์ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเม่นเช่นกัน พุ่งออกจากบ้านท้ายสวนทันที...

เขมิกาเข้ามาเห็นผีผมยาวกำลังรุกไล่เงื้อไม้จะตีเม่น ปราดเข้าไปจับข้อมือบิด ผีไม่ยอมแพ้ดึงมือเธอมา กัดจมเขี้ยวถึงกับร้องโอ๊ยลั่น จำต้องปล่อยมือ ผีสบช่อง วิ่งหนี โดยมีเขมิกาไล่ตามไปติดๆ ชานนท์ตามมาถึงจุด เกิดเหตุ ถามเม่นว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ความว่าพี่นางฟ้ากำลัง ไล่ตามผีไปทางนั้น ชายหนุ่มวิ่งไปยังทิศทางที่เขาชี้

ooooooo

ผีผมยาวหนีไม่พ้นถูกเขมิกาตามไปดักหน้าไว้ ผีฮึดสู้แต่ฝีมือด้อยกว่าถูกเธอถีบหงายหลังตึง แล้วตาม ขึ้นคร่อมง้างหมัดจะชก ผีร้องห้ามลั่น

“อย่า...ฉันเอง ฉันจรรยาไง จำไม่ได้หรือ” จรรยาแหวกผมที่ปรกหน้าออก เขมิกางงว่ามาได้อย่างไรในเมื่อ เธออยู่ที่สถานบำบัด จังหวะนั้น มีเสียงชานนท์ตะโกนเรียกเขมิกาดังขึ้น จรรยาถึงกับหน้าเสีย

“ฉันอยู่ที่นั่นไม่ได้ ช่วยฉันด้วยนะ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก ฉันไม่เหลือใครแล้ว ฉันมีแต่เธอคนเดียว อย่าทิ้งฉันนะเข็ม” คำอ้อนวอนของจรรยาได้ผล เขมิกาใจอ่อน ยอมช่วยเหลือ รีบวิ่งไปดักหน้าชานนท์ไว้ ร้องทัก เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่ามาแถวนี้ทำไม

“ฉันเข้าไปตรวจความเรียบร้อยที่บ้านท้ายสวนของเม่น กลัวจะมีคนเข้ามางัดแงะขโมยของ เม่นบอกว่า เธอตามจับผีอยู่ไม่ใช่หรือ แล้วไหนล่ะผีของเธอ” ชานนท์ ชะเง้อคอมองไปรอบๆ เขมิกาโกหกว่าไม่ใช่ผีที่ไหน แค่วัยรุ่นติดยา เสียดายที่จับไม่ทัน เขาถามด้วยความเป็น ห่วงว่าไม่ได้โดนทำร้ายใช่ไหม เขมิกาเผลอมองไปทางที่จรรยาอยู่ ชานนท์จะหันมองตาม เธอรีบแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าโดดกอดคอเขาไว้

“โอ๊ย...ฉันเจ็บจังเลย โดนมันตีเอาๆตั้งหลายที เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย สงสัยจะเดินกลับไม่ไหวแล้ว เพื่อนนนท์ช่วยเป็นม้าให้ฉันขี่หลังกลับห้องหน่อยนะ” เขมิกา อ้อน เขาขอค่าจ้างเที่ยวละ 500 บาท ห้ามต่อรองเด็ดขาด แล้วย่อตัวให้เธอขี่หลัง เขมิกาสบโอกาสหันไปโบกมือให้จรรยาเป็นทำนองให้ไปรอที่บ้านท้ายสวน...

เนื่องจากกลัวหัวขโมยจะกลับมาอีก เพื่อความปลอดภัยชานนท์จึงพาเขมิกามานอนที่ห้องของเขาอีกคืนหนึ่ง แล้วไล่เธอไปอาบน้ำเข้านอน เขมิกาไม่ยอมอาบอ้างว่าตัวยังหอมฟุ้ง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงหน้าตาเฉย เขาต่อว่าว่าเป็นผู้หญิงประสาอะไร น้ำท่าไม่อาบเสื้อผ้าไม่เปลี่ยน เธอแกล้งกรนคร่อกๆ

“ไม่ต้องทำตลกใส่เลย ลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อน” ชานนท์เห็นเขมิกาไม่ขยับ ขู่ถ้าไม่ลุก จะอาบให้เอง แล้วอุ้มเธอตัวลอยไปที่ห้องน้ำ หญิงสาวร้องลั่นว่าอาบเองได้ เขาถึงยอมปล่อยเธอลง...

ไม่นานนัก เขมิกาก็อาบน้ำเสร็จ ชานนท์สั่งให้ทาโลชั่นบำรุงผิวด้วย เธอยียวนยื่นมือให้เขาทาให้ หลังจากทาแขนทามือเสร็จ ชานนท์ดึงขาเธอมาทาให้อีก เขมิกาจั๊กจี้ดิ้นไปดิ้นมา เขายิ่งแกล้งจี๋ฝ่าเท้า เธอบ้าจี้หัวเราะไม่หยุด พอตั้งหลักได้จี้เอวเขาคืนบ้าง ชานนท์กลั้นหัวเราะได้อึดใจเดียวก็ปล่อยก๊าก ทั้งคู่เปิดศึกจั๊กจี้เอวกันไปมาจังหวะหนึ่ง ชานนท์บังเอิญล้มทับบนตัวเขมิกา ใบหน้าห่างแค่คืบ เขาเผลอตัวก้มลงจะจูบ แต่ยั้งไว้ทัน รีบลุกนั่ง

“ดึกแล้ว นอนเถอะ ฉันจะไปนอนตรงโซฟาเอง” ชานนท์ขยับจะไป เขมิกาโผเข้าไปหอมแก้มเขาหนึ่งฟอดแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำด้วยความเขิน ชานนท์ได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าจะถูกขโมยจูบ...

ฝ่ายเขมิกายืนใจเต้นอยู่หน้ากระจกเงาในห้องน้ำ อยากจะเขกหัวตัวเองนักที่ทำอะไรบ้าๆ ลงไป ข่มความอายเดินก้มหน้าออกจากห้องน้ำไม่กล้าสบตาด้วย บอกชานนท์ว่าจะกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แล้วเดินลิ่วออกไป

ooooooo

เขมิกาตื่นแต่เช้า เข้าครัวจัดอาหารใส่ปิ่นโตอย่างรีบร้อนจะเอาไปให้จรรยาที่บ้านท้ายสวน ชานนท์เห็นเธอลับๆ ล่อๆ เข้ามาขวางไว้ เขมิกาใช้ความเจ้าเล่ห์ล่อหลอกเอาตัวรอดมาได้ แต่พอมาถึงบ้านท้ายสวนต้องตกใจแทบช็อก เมื่อเห็นจรรยาขึ้นไปยืนบนเก้าอี้เอาคอพาดกับเชือกจะผูกคอตาย เขมิกากระชากเธอลงมาได้ทัน

“อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะ ฉันอยากตาย” จรรยาทำทีโวยวาย

“ถ้าอยากตายแล้วมาขอร้องให้ฉันช่วยเธอทำไม”

จรรยาแกล้งคร่ำครวญว่าไม่อยากป่วยเป็นโรคนี้ ไม่อยากทำร้ายปรียา ไม่อยากทำร้ายเม่น แต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เขมิกาจะพาเธอกลับไปรักษาตัวที่สถานบำบัด แต่เธอไม่ยอมไปอ้างว่าอยู่ที่นั่นเหงาไม่มีเพื่อนขออยู่ที่นี่ด้วยคน เขมิกาใจอ่อนดึงจรรยาเข้ามากอด รับปากจะดูแลเธอเอง แต่เธอต้องระวังอย่าให้ชานนท์เห็นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะถูกจับตัวส่งกลับ จรรยาสัญญาจะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ก่อเรื่องอีก

“เออ แล้วยาล่ะ เธอต้องกินยาด้วยนี่ ไม่เป็นไร ฉันจะไปขอยาจากหมอให้เอง ฉันไปนะ ไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ทิ้งเธอแน่” เขมิกาตบบ่าจรรยาอย่างเป็นกำลังใจให้ แล้วผละจากไป เธอมองตามตาวาวอย่างเคียดแค้น...

ทางฝ่ายชานนท์ไม่สบายใจนักเมื่อรู้ข่าวจากสถานบำบัดทางจิตเวชว่าจรรยาหนีออกมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ยิ่งเป็นกังวลหนักขึ้นเมื่อปรียาเข้ามาบอกว่าเจอกิ๊บติดผมของใครไม่รู้ตกอยู่ในห้องน้ำตัวเอง

“ถ้าเป็นของคนอื่นแล้วมันมาอยู่ในห้องน้ำของปรียาได้อย่างไร”

“มันจะเป็นของหัวขโมยที่บีบคอปรียาหรือเปล่าคะ แต่แปลก คุณเข็มบอกว่าขโมยเป็นผู้ชายวัยรุ่นไม่ใช่หรือคะ” คำพูดของปรียาทำให้ชานนท์หน้าเครียดขึ้นมาทันที เพราะรู้ว่าเขมิกาโกหก

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น ชานนท์มาหลบมุมอยู่ในครัวเห็นเขมิกาหยิบผลไม้หลายลูกจากตู้เย็นใส่ถุง ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกจากห้อง เขาสะกดรอยตาม เห็นเธอหายเข้าไปในบ้านท้ายสวนสักพักก็กลับออกมา เขารอจนเธอลับสายตาจึงออกจากที่ซ่อน เข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มไปที่ห้องนอนเม่น เห็นถุงใส่ผลไม้ที่เขมิกาเอามาจากตึกใหญ่วางอยู่แต่ไม่พบใคร ขยับจะไป ดูในห้องน้ำ จรรยาซึ่งซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้ารีบวิ่งหนี ชานนท์เห็นหลังเธอไวๆตะโกนสั่งให้หยุด เธอวิ่งลิ่วไม่เหลียวหลังเข้าไปในตึกใหญ่ เขามั่นใจว่าเขมิกาต้องรู้เรื่องผู้บุกรุกจึงตามไปที่ห้องของเธอ ทุบประตูเรียกเสียงลั่น

เขมิการีบออกมาแล้วปิดประตูตามหลัง “โอ๊ยจะพังประตูห้องฉันหรือไง คุณเพื่อนนนท์มีอะไรนักหนาเนี่ย”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอทำอะไร เธอพาคนมาแอบไว้ที่บ้านเม่นทำไม”

เขมิกาทำหน้าซื่อตาใสไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร ชานนท์หมดความอดทน ดันเธอพ้นทางแล้วเปิดประตูผลัวะเข้าไป เจอจรรยายืนรอท่าอยู่ก่อนแล้ว ยอมรับว่าเป็นคนที่หลบอยู่ในบ้านเม่น...

ชานนท์พาเขมิกามาชำระความที่ห้องทำงาน เรื่องที่ปล่อยให้คนโรคจิตอย่างจรรยาเข้ามาซ่อนตัวอยู่ในบ้าน ทั้งๆที่ควรต้องอยู่ในความดูแลของหมอ เธอ ขอร้องเขาอย่าส่งจรรยากลับสถานบำบัด อาสาจะเป็นคนดูแลให้เอง ชานนท์ไม่ยอมให้เขมิกาทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้นเด็ดขาด

“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทอดทิ้งจรรยาไง ลืมคำพูดแล้วหรือ ถ้าจรรยาฆ่าตัวตายอีก คุณนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ” เขมิกาต่อว่าหน้าเครียด...

หลังจากคิดทบทวนอยู่หลายตลบ ในที่สุดชานนท์อนุญาตให้จรรยาอยู่ที่บ้านเลิศวิริยะได้ เรียกคนในบ้านทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่ห้องโถงเพื่อแจ้งเรื่องนี้ แววนิลคัดค้านหัวชนฝาที่พี่ชายจะเอาคนบ้ามาอยู่ร่วมชายคาจรรยาเถียงว่าตัวเองไม่ได้บ้า แค่ไม่สบายเท่านั้น ชานนท์ขอให้น้องสาวคิดถึงตอนที่จรรยาเคยช่วยพวกเราจนตัวเองเกือบต้องสังเวยชีวิตมาแล้ว เขมิกาช่วยขอร้องอีกแรงหนึ่ง

“ให้จรรยาอยู่ที่นี่สักระยะนะคะ ถ้าจรรยาดีขึ้นเมื่อไหร่ ฉันก็จะพาจรรยาไปอยู่ที่บ้านฉันด้วยกัน”

แววนิลเห็นแก่เขมิกา จึงยอมตามที่เธอขอร้อง ชานนท์สั่งให้แป้นจัดห้องให้จรรยาด้วย...

ทันทีที่ได้อยู่ในห้องพักของตัวเองเพียงลำพัง จรรยาหยิบตุ๊กตาซึ่งอุปโลกน์ว่าเป็นขวัญตาขึ้นมาคุยด้วย

“ฉันจะกำจัดพวกมันให้หมดทุกคน เพื่อให้ขวัญได้อยู่กับคุณนนท์แค่สองคนดีไหมจ๊ะ เริ่มจากคนแรกคือ นังปรียา ตามมาด้วยแววนิล และมัน...นังเข็ม จากนั้นก็จะไม่มีใครแย่งคุณนนท์ไปจากเธอและฉันได้อีก” จรรยายิ้มให้ตุ๊กตา สีหน้าแววตาบ่งบอกถึงจิตไม่ปกติ

ooooooo

เขมิกาตามไปขอบคุณชานนท์ที่ห้องทำงานที่อนุญาตให้จรรยาอยู่ที่นี่ได้ เขาเตือนว่าทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก มีอะไรต้องรีบบอกไม่ใช่ปิดๆบังๆ เหมือนไม่ไว้ใจเพื่อนอย่างเขา เขมิกาลืมตัวกอดเอวเขาอย่างเอาใจ

“โอ๋ๆๆ ไม่ต้องน้อยใจนะ ต่อไปฉันจะบอกเพื่อนนนท์ทุกอย่าง”

ชานนท์ตะลึงยืนตัวแข็ง เขมิกาคิดว่าเขายังโกรธ ออดอ้อนว่าถ้ายังไม่หายอารมณ์บูด จะตีก้นเธอเป็นการลงโทษก็ได้ แล้วหันก้นให้ ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่ง เธอเห็นเขาเงียบ หันมามอง

“นี่ ไม่ต้องกลัวฉันเจ็บหรอก ฉันโดนปู่หวดก้นเวลาทำผิดอย่างนี้ประจำแหละ  ตีจนก้นด้านไปหมดแล้ว”

ชานนท์หักห้ามใจไม่ไหวดึงเธอมากอดแนบอก หลับตาราวกับจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้นานเท่านาน เขมิกาเองเหมือนจะรับรู้ความรู้สึกนี้ได้กอดเขาตอบ ระหว่างนั้นโย่ง โยธิน และปรียามาถึงหน้าห้องทำงานถึงกับตะลึงที่เห็นทั้งคู่กอดกันกลม โย่งได้สติก่อนรีบกระแอมให้รู้สึกตัว ทั้งคู่รีบผละจากกัน เขมิกาหัวไว ทำเป็นเกาหัว

ตัวเองยิกๆ แก้ตัวกับโยธินน้ำขุ่นๆว่า กำลังให้ชานนท์ช่วยดูว่ามีเห็บขึ้นหัวหรือเปล่า แล้วขยิบตาให้เขาช่วยกันโกหก

“เอ่อ ไม่เห็นมีนี่” ชานนท์รับลูกทันที

“กำลังคิดถึงเฮียอยู่พอดี ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ” เขมิกาทำท่าดีใจดึงมือโยธินออกจากห้อง ชานนท์มองตามตาละห้อยโดยไม่รู้ว่าปรียาจับตาดูอยู่ตลอด...

ที่ศาลาริมน้ำ โยธินสารภาพกับเขมิกาว่ายังไม่กล้าพอจะไปเจอจุมพล ได้แต่แอบไปเยี่ยมบัณฑิตเท่านั้นเอง ท่านฝากเขามาบอกเธอด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนอิงอรยังต้องหลบๆซ่อนๆมาเยี่ยมบัณฑิต เพราะจุมพลยังไม่ใจอ่อนให้ เขมิกาเศร้าใจเรื่องของพ่อกับแม่ถึงกับน้ำตาไหล โยธินสงสารดึงเธอมากอดปลอบใจ ชานนท์แอบมองอยู่อีกมุมหนึ่ง ทนเห็นภาพบาดใจไม่ไหว หันหลังจะเดินหนี เจอปรียายืนอยู่

“พี่นนท์ยังลืมคุณเข็มไม่ได้หรือคะ”

ชานนท์ยอมรับว่ายังรักและลืมเขมิกาไม่ได้ แต่ก็จะไม่ยอมเป็นมือที่สามของใคร ในเมื่อคนที่เขารักมีความสุข เขาก็ดีใจกับเธอด้วย แล้วเดินคอตกออกไป ปรียาสงสารเขามากตัดสินใจจะบอกความลับเรื่องเขมิกากับโยธิน ขยับจะตาม จรรยาซึ่งแอบฟังอยู่เข้ามาขวางไว้ ขอร้องไม่ให้ตาม อ้างว่าเขากำลังไม่สบายใจ

ปรียารู้ดี ถึงต้องไปบอกความจริงให้เขารับรู้ว่า

เขมิกายังไม่ได้แต่งงานกับโยธิน จรรยาไม่ต้องการให้ชานนท์รู้เรื่องนี้ จึงโกหกว่าเขมิกากำลังจะบอกเขาอยู่แล้ว ปรียาไม่ควรไปยุ่งเพราะเขมิกาเกลียดเธอมาก แต่แสดงออกตรงๆไม่ได้ ปรียาแปลกใจในเมื่อจรรยาเป็นเพื่อนของเขมิกา ทำไมเอาคำพูดของเพื่อนมาบอกตน

“ฉันต้องการตอบแทนบุญคุณเข็ม เลยตัดสินใจมาคุยกับคุณตรงๆ คุณอย่าอยู่ที่นี่เพื่อเกาะคุณนนท์ต่อไปอีกเลย ที่ฉันพูดเพราะหวังดีนะคะ” จรรยายุแหย่เสร็จ ผละจากไป ปรียากำมือแน่นด้วยความแค้น...
เรื่องเข้าใจผิดระหว่างเขมิกาและชานนท์ยังมีอย่างต่อเนื่อง ค่ำวันเดียวกัน เธอเห็นเขาฟุบหลับหน้าจอคอมฯในห้องทำงาน จะเข้าไปปลุก แต่ชะงักเมื่อเห็นรูปขวัญตาบนจอคอมฯ ลองเลื่อนเม้าส์ดู พบรูปพี่สาวตัวเองนอนหนุนตักชานนท์ เข้าใจผิดคิดว่าเขายังรักเธอไม่เสื่อมคลาย เจ็บแปลบใจน้ำตาคลอ ชานนท์รู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมาเห็นก็ตกใจ รีบแย่งเม้าส์คืน คลิกปิดไฟล์รูปภาพ ต่อว่าว่ามายุ่งกับคอมฯของตนทำไม

“ฉันเห็นมันเปิดค้างอยู่ พอเห็นพี่สาวฉันฉันก็คิดถึง คุณเองก็คงฝังใจกับพี่ขวัญมากสินะ ฉันดีใจที่คุณยังรักพี่ขวัญอยู่ ถ้าวิญญาณพี่สาวฉันรับรู้ เธอคงมีความสุข ฉันไม่ขัดความสุขของคุณดีกว่า ไปนะ” พูดจบเขมิกา

ก้าวฉับๆออกไป ไม่ทันให้ชานนท์ได้อธิบายว่าความจริงแล้วเขากำลังจะลบไฟล์รูปพวกนี้ทิ้ง

ooooooo

จรรยาสบโอกาสตอนที่ปรียาไม่อยู่ เข้ามาตีสนิทกับแววนิลที่กำลังเรียกหาคนมาช่วยนวดต้นคอให้ ทีแรกแววนิลไม่ยอมให้นวดเพราะไม่ค่อยไว้ใจเธอนัก เนื่องจากเธอป่วยทางจิต แต่จรรยารีบออกตัว

“ฉันกินยาทุกวันแล้วเข็มก็พาฉันไปหาหมอตลอด ฉันดีขึ้นมากแล้วนะคะ หมอก็บอกว่าฉันเกือบหายแล้ว”

แววนิลหลงเชื่อยอมให้จรรยานวดให้ ปรากฏว่าอาการปวดต้นคอหายเป็นปลิดทิ้ง จนต้องขอร้องให้เธอมานวดให้ทุกเช้า จรรยาแอบยิ้มร้ายที่แผนตีสนิทได้ผล...

ตั้งแต่กลับถึงบ้าน ปรียาเอาแต่ดื่มเหล้าดับความกลัดกลุ้มจนเมามายอยู่ที่ระเบียงบ้านชั้นสอง เขมิกาทนดูต่อไปไม่ไหวเข้ามาแย่งแก้วเหล้า ขอร้องอย่าดื่มอีกเลย น้ำเปลี่ยนนิสัยไม่เหมาะกับเธอ ปรียาต่อว่าเขมิกาที่ต่อหน้าทำเป็นห่วงใย แต่พอลับหลังกลับคิดจะผลักไสไล่ส่งเธอไปจากที่นี่ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่มีใคร

เขมิกาปฏิเสธว่าไม่เคยคิดแบบนั้น ปรียาเมาปลิ้น โซเซไปที่ขอบระเบียงจะโดดลงไปตายให้ดูต่อหน้า  เขมิกา คว้าตัวไว้ทัน เตือนสติให้เธอเลิกเสียเวลากับชานนท์

ได้แล้ว ในเมื่อผู้ชายดีๆ ยังมีอีกตั้งมากมาย ปรียาเข้าใจผิดคิดว่าเธอกันท่า ผลักเธอสุดแรงจนเสียหลักจะตกจากระเบียง ชานนท์พุ่งมารวบตัวไว้ทัน ต่อว่าปรียายกใหญ่ เธอแก้ตัวว่าไม่ได้ตั้งใจ เขมิกาช่วยพูดอีกแรงหนึ่งว่า ปรียากำลังเมา ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายตน

“พี่ขอนะ อย่าริดื่มเหล้าอีก ของพวกนี้มันจะทำลายเธอ” ชานนท์ว่าแล้วประคองเขมิกาเข้าข้างใน ปรียาทรุดลงไปกองกับพื้น ร้องไห้เสียใจสุดๆ...

ทางด้านจรรยาไม่ยอมกินยาตามที่แพทย์สั่ง กลับแอบเอาไปทิ้งถังขยะ ทำให้อาการทางจิตกำเริบหนักคุยกับตุ๊กตาตัวแทนขวัญตาถึงแผนกำจัดปรียา...

จากนั้นไม่นาน ชานนท์พาเขมิกามาที่ห้องพักของเธอ ตรวจดูตามเนื้อตัวว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เห็นว่าไม่เป็นอะไร ขยับจะไป เธอเรียกให้อยู่ก่อนแล้วซักว่าไปพูดอะไรให้ปรียาเสียใจหรือเปล่า ถึงได้ดื่มเหล้าเมามายแบบนั้น ชานนท์ปฏิเสธว่าไม่ได้พูดอะไรทั้งที่ความจริงแล้วเพิ่งบอกปรียาไปเมื่อวานว่ารักเขมิกามากแค่ไหน

“อย่าว่าฉันยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณเลยนะ แต่พี่ขวัญเสียไปแล้ว ลืมๆพี่ขวัญไปเสียเถอะ แล้วก็เริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคน ปรียาเขาก็เป็นคนดีนะ”

ชานนท์ไม่พอใจที่เขมิกามาจับคู่ให้ ประชดว่าจะรีบมองหาผู้หญิงสักคนที่ถูกใจ ถ้าแต่งงานเมื่อไหร่จะบอกเธอเป็นคนแรก เธอจะได้ดีใจ แล้วผละจากไปอย่างหงุดหงิด เขมิกาอัดอั้นตันใจจนร้องไห้ออกมา

“ฉันไม่ได้ดีใจสักหน่อย ฉันรักคุณไม่ได้เพราะฉันสัญญากับปู่ไว้” เขมิกาซบหน้ากับหมอนร้องไห้ไม่ทันเห็นมือถือของชานนท์ตกอยู่ตรงซอกเตียง

ooooooo

ค่ำวันเดียวกัน จรรยาแอบเข้าห้องปรียา ขโมยกำไลข้อมือที่ชานนท์ซื้อให้ปรียาแล้วรีบหลบออกมาจากนั้นรอจนทุกคนในบ้านเลิศวิริยะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดรัดกุม สวนหน้ากากอำพรางใบหน้าย่องเข้าไปหาเขมิกาที่หลับสนิทอยู่บนเตียง สะกิดให้รู้สึกตัว เธอเห็นคนในชุดดำตกใจลุกพรวด

ยัยโรคจิตฉีดน้ำเกลือใส่ตาเขมิกาจนแสบไปหมด เธอไม่ยอมให้ถูกทำร้ายง่ายๆ ยกขาถีบมั่วๆ ถูกจรรยากระเด็น ยัยโรคจิตโกรธจัดชักมีดจะแทง เขมิกาคลานหนีไปรอบๆ ปากก็ร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย ชานนท์กำลังจะมาเอามือถือที่ลืมไว้ในห้องเขมิกา ได้ยินเสียงร้อง จะเปิดประตูเข้าไปแต่มันล็อก

“เข็ม เปิดประตูสิ ใครทำอะไรเธอ”

จรรยายิ้มพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน รีบล้วงกำไลข้อมือของปรียาออกมาวางบนพื้น แล้ววิ่งไปเปิดประตูห้อง ชานนท์ที่กำลังกระแทกประตูอยู่ถึงกับเสียหลักเซถลา เธอวิ่งสวนออกไปทันที

“รีบตามไปจับมาให้ได้ ไม่ต้องห่วงฉัน...ฉันแค่แสบตา ไปเร็วๆ” เขมิกาสั่งเสร็จ คลำไปตามพื้นมือสะดุดเข้ากับกำไลที่จรรยาวางไว้ หรี่ตามองจำได้ว่าเป็นของปรียาก็ตกใจ...

ด้านจรรยาแกล้งหนีช้าๆ เพื่อให้ชานนท์ตามได้ถูกที่ แล้วผลุบเข้าห้อง ปรียาซึ่งเจ้าของห้องเมาหลับไม่รู้เรื่องก่อนจะล็อกประตูตามหลัง ชานนท์ทุบประตูปังๆเรียกให้ปรียาเปิดรับ เธอค่อยๆลุกขึ้นไปเปิดประตู ขอโทษเขาที่เปิดช้าเพราะยังมึนหัวอยู่ ชานนท์ถามหาคนชุดดำที่เพิ่งหนีเข้ามา ปรียาปฏิเสธว่าไม่เห็นมีใครสักคน

เขมิกาซึ่งหายแสบตาแล้วตามมาสมทบ ขอปรียาค้นห้อง ปรากฏว่าเจอหน้ากากกับมีดซุกอยู่ในตะกร้าผ้า อีกทั้งยังมีหลักฐานกำไลข้อมือที่คนร้ายทำตกไว้ตอนจะฆ่าเขมิกา หลักฐานทุกอย่างชี้ไปที่ปรียาซึ่งหมดทางจะแก้ต่างให้ตัวเอง ได้แต่วิ่งหนีจากไปทั้งน้ำตา ชานนท์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก...

ทันทีที่รู้เรื่องปรียาจากพี่ชาย แววนิลไม่เชื่อว่าเพื่อนรักของตัวเองจะกล้าหาญขนาดจะทำร้ายใครได้ อาสาจะไปคุยกับเธอให้เอง ชานนท์ดึงแขนไว้ บอกว่าปรียาออกจากบ้านไปแล้ว แววนิลเป็นห่วงเพื่อนรักขอให้พี่ชายส่งคนไปตามหา เนื่องจากปรียาไม่มีญาติที่ไหน ชานนท์ปลอบว่าไม่ต้องเป็นกังวล เขาสั่งให้โย่งออกไปตามแล้ว

ooooooo

คืนถัดมา จรรยาเดินตามแผนกำจัดคนรอบข้างชานนท์ต่อทันที วางยาแววนิลแล้วหิ้วปีกเข้าไปในครัว จัดให้นอนที่พื้น หยิบกระติกน้ำร้อนยัดใส่มือเพื่อสร้างหลักฐานปลอม จากนั้นเดินไปเปิดแก๊สทิ้งไว้ หยิบกาต้มน้ำร้อนมาตั้งที่เตาแก๊สทำเหมือนแววนิลจะมาต้มน้ำ แล้วกลับมาคุกเข่าข้างๆเธอ

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะดูแลพี่ชายเธอให้เองไปลงนรกซะเถอะ” จรรยาแช่งจบก็ลุกออกไป โดยไม่ลืมปิดประตูครัวตามหลัง...

แผนการของจรรยาไม่สำเร็จ เม่นลงมาเจอแววนิลเสียก่อน ส่งเสียงเอะอะลั่นบ้าน ชานนท์กับเขมิการีบพาเธอส่งโรงพยาบาล แม้หมอจะช่วยชีวิตแววนิลไว้ได้แต่อาการยังโคม่า เนื่องจากสูดดมแก๊สเข้าไปมาก...

คนที่โดนตำหนิอย่างแรงในเช้าวันต่อมาคือแป้น เพราะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องครัว จรรยาทำเนียนตั้งข้อสันนิษฐานว่าแววนิลหิวน้ำก็เลยลงมาต้มน้ำกินเองกลางดึก แล้วเกิดเป็นลมหมดสติ

“เดาไปก็เท่านั้น คงต้องรอฟังจากปากนิลเองแป้น...

ต่อไปให้ระวังหน่อย ถ้าเกิดสะเพร่าอีก ฉันจะหักเงินเดือน” ชานนท์ว่าแล้วผละจากไป จรรยาลอบมองเขมิกาเป็นทำนองว่าเธอจะเป็นรายต่อไป...

ขณะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นที่บ้านเลิศวิริยะ ปรียาแวะไปหาโยธินที่คอนโดฯที่พัก เพื่อระบายเรื่องทุกข์ใจให้ฟัง และยืนยันว่าไม่ได้ทำร้ายเขมิกา แม้จะรู้ว่าเธอเกลียดตนเองมากแค่ไหน

“คุณไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ผมรู้จักเข็มดี เข็มไม่เคยเกลียดคุณเลยสักนิด”

“แต่คนที่บอกฉัน เขาจะโกหกฉันเพื่ออะไร”

“ใครบอกคุณ” โยธินสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

ooooooo