เจ้าสาวสลาตัน
ตอนที่ 17
มณฑาเอายาแผนโบราณสำหรับใช้ทาภายนอกมาให้อิงอรที่ห้องพัก บอกให้ทาที่ขมับและบริเวณจมูกจะช่วยให้สดชื่น หายมึนหัวได้ อิงอรขอบคุณเธอมาก และขอโทษด้วยที่พลอยทำให้ทุกคนต้องลำบากกันไปหมด
“ฉันทำให้เพราะลูกสาวของคุณ...คุณเข็มน่ะค่ะ ความจริงฉันไม่ชอบเธอเลย แต่ก็เกลียดไม่ลง เด็กคนนี้กล้าดีมาสั่งสอนฉัน บอกให้ฉันอย่ารีบร้อน ต้องให้เวลาลูกสาวจนกว่าเธอจะยอมรับฉันเป็นแม่ ฉันก็เลยทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากต้องรอ” มณฑาพูดจบจับมืออิงอรบีบ เพื่อเป็นกำลังใจให้ เธอบีบมือตอบอย่างเข้าใจ...
ทางด้านเฮียเม้งไม่พอใจสอนที่ทำงานพลาดอีก เขาแก้ตัวว่าแม้คราวนี้จะพลาด แต่เฮียเม้งจะได้เงินก้อนโตเป็นการชดเชย แล้วพยักพเยิดให้ลิ่วล้อพาประชาเข้ามา
ooooooo
ที่หน้าห้องพักฟื้นของบัณฑิต จุมพลกำลังชี้หน้าด่าปิ้งที่รู้เห็นเป็นใจให้เขมิกาแอบหนีออกจากบ้าน หายหัวไปตั้งเมื่อวานนี้จนป่านนี้ยังไม่เห็นหน้า อิงอรมาทันได้ยินพอดี ยอมรับกับจุมพลว่าเขมิกาไปกับตนเอง เขาด่าลั่น
“ผู้หญิงเลว หน้าด้านใจดำทิ้งลูกตาดำๆไป ยังไม่ละอายใจกลับมาเสนอหน้าให้ลูกมันเกลียดเอาอีก”
“หนูยอมรับว่าหนูเป็นแม่ที่เลว เพราะใครล่ะคะที่เป็นต้นเหตุ คุณพ่ออยากได้ลูกสะใภ้ที่ช่วยงานแพปลาได้ แต่หนูมันทำไม่ได้ คุณพ่อก็เลยเกลียดหนู ด่าหนูได้ทุกวี่ทุกวัน ใครมันจะทนอยู่ด้วยได้” อิงอรโต้ไม่เกรงกลัว
จุมพลอยากรู้ว่าเธอเอาหลานรักของเขาไปไหน อิงอรยังไม่ทันจะพูดอะไร พยาบาลวิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้องพักฟื้น ทั้งอิงอรและจุมพลต่างตกใจ หันไปมองสีหน้าเป็นกังวล...
ขณะเดียวกัน ชานนท์และเขมิกาแวะไปสอบถามแบงค์ที่เรือนจำถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเล่าว่าตอนนั้น
ตัวเอง บอมและบิ๊กไล่ล่าขวัญตามาตามชายหาดใกล้กับอู่ซ่อมเรือของจุมพล บอมชักปืนยิงใส่ เธอชะงักเล็กน้อยก่อนจะวิ่งหนีต่อ สามพี่น้องไล่ตามไม่ทัน โดยไม่ล่วงรู้เลยว่ากระสุนที่บอมยิงถูกขวัญตาอย่างจัง...
เมื่อได้เบาะแสจากแบงค์ ชานนท์และเขมิกามายังจุดเกิดเหตุ สอบถามชาวบ้านแถวนั้นไปทั่ว แต่ไม่ได้อะไรมากนัก รู้เพียงว่ามีคนได้ยินเสียงปืน แต่พอวิ่งมาดูก็ไม่เจอใคร ระหว่างนั้น มีเสียงมือถือของเขมิกาดังขึ้น ปิ้งโทร.มาตามให้ไปที่โรงพยาบาลด่วน ทั้งคู่มัวแต่ตกใจไม่ทันเห็นสอนที่แอบซุ่มดูอยู่
ครู่ต่อมา เขมิกามาถึงห้องพักฟื้นของพ่อ ดีใจแทบโดดตัวลอยเมื่อพบว่าพ่อฟื้นจากโคม่า บัณฑิตทักผิดคิดว่าเธอเป็นขวัญตา เพราะก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับขวัญตาได้ยินเสียงปืนดังขึ้น เกรงว่าลูกจะตกอยู่ในอันตราย เขมิกาอยากถามพ่อใจแทบขาดว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร แต่ปู่ยืนคุมเชิงอยู่จึงไม่กล้า...
อีกมุมหนึ่งหน้าห้องพักฟื้น อิงอรจะเข้าไปพบบัณฑิตให้ได้ แต่ปิ้งขวางไว้ จุมพลได้ยินเสียงเอะอะก็ออกจากห้องมาดู เธอซักเขาเป็นการใหญ่ว่าบัณฑิตเป็นอย่างไรบ้าง จะขอเข้าไปเยี่ยมสักครู่หนึ่งได้ไหม
“อย่าให้มันเห็นหน้าเธอจะดีกว่า ไอ้ฑิตมันแค้นเธอมาก ถ้าไม่อยากให้มันสะเทือนใจล้มเจ็บลงไปอีกก็ไสหัวเธอไปให้พ้น” จุมพลโกหกหน้าตาย ชานนท์ขอให้อิงอรกลับไปก่อน ไว้บัณฑิตอาการดีขึ้นค่อยมาเยี่ยมใหม่ เธอพยักหน้ารับแล้วเดินใจลอยออกไป ชานนท์ไหว้ลาจุมพลซึ่งรับไหว้อย่างขอไปที ก่อนจะเดินตามอิงอร ทันทีที่เขาลับสายตา ปิ้งทักท้วงเจ้านายว่าเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า บัณฑิตคิดถึงอิงอรแทบไม่เป็นผู้เป็นคนไม่ใช่หรือ
“เออสิวะ ข้าถึงไม่ยอมให้มันเจอกัน นังอิงอรมันจะกลับมาเอาตัวไอ้เข็มไปอยู่เมืองนอก หรือเอ็งอยากให้ ลูกพี่เอ็งไป” จุมพลตะคอก ปิ้งไม่มีวันยอมให้เขมิกาไปอยู่ในที่ที่ไกลขนาดนั้นแน่นอน...
ทางฝ่ายเขมิกาเอาหูแนบฟังตรงประตูห้องพัก พอรู้ว่าปู่กลับไปแล้ว รีบซักพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้รู้ว่าท่านนัดเจอกับพี่ขวัญ เธอสั่งการให้ปิ้งไปตามชานนท์ที่โรงแรมที่พัก ให้เอาคลิปที่มีคนแอบถ่ายพี่ขวัญกอดกับผู้ชายติดมาด้วย ไม่นานนักชานนท์มาที่ห้องพักฟื้นของบัณฑิต เรียกไฟล์ภาพจากแท็บเล็ตส่งให้บัณฑิตดู เขาชี้แจงว่านี่ไม่ใช่ชู้ที่ไหนของขวัญตา แต่เป็นเขาเอง จากนั้น บัณฑิตก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง
หลังจากได้เจอขวัญตาครั้งแรกโดยบังเอิญเมื่อตอนที่บัณฑิตเอาอาหารทะเลไปส่งยังโรงแรม ซึ่งชานนท์มาโปรโมตฯ ร้านจวงจันทร์สปา เธอนัดเจอเขาอีกครั้งหนึ่งที่ร้านอาหารซึ่งปรากฏอยู่ในคลิป และบอกว่าจะไม่กลับไปหาแม่ที่เมืองนอกแล้ว เพราะท่านหลงเด็กหนุ่ม ซึ่งพยายามจะปลุกปล้ำเธอจนโงหัวไม่ขึ้น
“แต่พ่อไม่อยากให้ขวัญอยู่ตัวคนเดียว กลับไปอยู่กับพ่อไหม พ่อจะพาลูกไปหาน้องสาว เข็มต้องดีใจแน่ๆ”
“หนูมีแฟนแล้ว แต่หนูไม่ได้รักเขา บอกพ่อตามตรงนะคะ หนูแค่อยากได้เงินของเขา พ่อคงผิดหวังที่หนูมีความคิดเลวๆแบบนี้ ตอนที่หนูมาถึงเมืองไทย หนูเคว้งคว้างไม่มีใครเลย หนูกลัวลำบากก็เลยต้องหาที่เกาะไว้”
“แต่ตอนนี้ขวัญมีพ่อแล้วนะ ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เลิกหลอกเขาแล้วมาอยู่กับพ่อนะลูก”
ขวัญตาคล้อยตามคำแนะนำของพ่อ ขอเวลาเคลียร์กับแฟนให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะโทร.หาเขาอีกครั้ง ตอนนี้เธอคงต้องขอตัวกลับก่อน บัณฑิตอ้าแขนออก ขวัญตาโผกอดพ่อ เป็นภาพเดียวกับในคลิปนั่นเอง
จากนั้นไม่นาน ขวัญตาโทร.มาบอกบัณฑิตว่าเลิกกับแฟนแล้ว จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการมาอยู่กับเขา เรา สองคนนัดเจอกันที่อู่ซ่อมเรือของจุมพล แต่บัณฑิตมาเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน...
ชานนท์และเขมิการีบตรงไปยังอู่ซ่อมเรือที่พ่อว่าทันที ต่างแยกย้ายกันค้นหาไปรอบๆ หญิงสาวเข้าไปสำรวจซากเรือประมงที่อยู่ด้านหลังอู่ เห็นมีรอยเลือดแห้งกรัง ชักใจคอไม่ดี ยื่นหน้าเข้าไปดูในซากเรือถึงกับผงะ มีซากศพขึ้นอืดนอนคว่ำหน้าอยู่ เธอเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น พูดอะไรไม่ออก ชานนท์รีบวิ่งมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขมิกาชี้ไปที่ท้องเรือด้วยมือสั่นเทา
“ใช่พี่ขวัญไหม ใช่หรือเปล่า”
“ศพน่าจะตายมานานแล้ว จนมองไม่ออกว่าเป็นใคร” ชานนท์ว่าแล้วเอื้อมมือไปเปิดเสื้อศพที่นอนคว่ำ เห็นปานแดงชัดเจน เขาหลับตาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็น ค่อยๆ หันมาบอกเขมิกาว่าศพนี้คือขวัญตา เพราะมีปานแดงที่หลัง หญิงสาวปล่อยโฮ สงสารพี่สาวจับใจที่ต้องมาตาย อย่างโดดเดี่ยว ชานนท์เห็นมือของขวัญตากำกระดาษแผ่นหนึ่งไว้แน่น รีบดึงออกมาเก็บไว้ แล้วโทร.แจ้งตำรวจ โดยไม่ลืมโทร.บอกจุมพล
ooooooo
จากนั้น เขมิกานำจดหมายฉบับสุดท้ายของ ขวัญตา ซึ่งเขียนถึงพ่อมานั่งอ่านที่ริมหาดอย่างเศร้าสร้อย
“หนูไม่ได้ผิดนัดนะคะพ่อ หนูพยายามมาหาพ่อ แต่พวกมันทำร้ายหนู มันคงเป็นเวรเป็นกรรมที่หนูก่อไว้เอง หนูอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพ่อกับน้อง แต่คงทำไม่ได้อีกแล้ว พ่อคะหนูทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย หนูหนีการแต่งงานแล้วยังขโมยเงินสินสอดมาด้วย เงินนั้นหนูเอาไปเก็บไว้ในเซฟธนาคาร พ่อช่วยเอาคืนให้คุณนนท์ด้วย หนูไม่อยากได้มันอีกแล้ว เพราะไอ้เงินบ้านี่ทำให้หนูต้องตาย
อย่างทุเรศแบบนี้ หนูอยากขอโทษเขา...โอ๊ย...พ่อหนูกลัว หนูยังไม่อยากตาย หนูเจ็บเหลือเกิน หนูรักพ่อ หนูอยากเห็นหน้าน้อง...”
เขมิกาอ่านถึงตรงนี้ก็อ่านต่อไปไม่ไหว เธอเองก็อยากพบพี่ขวัญมากเช่นกัน ชานนท์เข้ามานั่งข้างๆ แตะบ่าเธออย่างปลอบโยน เตือนว่าต้องบอกเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ของเธอทราบ เขมิการ้องไห้ฟูมฟาย ไม่รู้จะบอกพ่ออย่างไรดีว่าพี่ขวัญต้องตายอย่างโดดเดี่ยวและทุกข์ทรมาน
“คุณบัณฑิตเป็นนักสู้ ขนาดนอนเจ็บอยู่ตั้งนานยังพยายามยื้อชีวิตตัวเองไว้ ฉันเชื่อว่าพ่อเธอเข้มแข็งพอ”
ชานนท์จับมือเขมิกาไว้ ปลอบใจจนเธอสงบลงและรู้สึกมีกำลังใจขึ้น เธอมองมือเขาที่กุมมือตัวเองอยู่ กลัวใจจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้ รีบดึงมือออกแล้วยื่นจดหมายของพี่สาวตัวเองให้
“เออ พี่ขวัญเขียนถึงคุณด้วย”...
ขณะที่ขวัญตาถูกพบเป็นศพตายอย่างน่าอนาถ ประชาเกลี้ยกล่อมจนเฮียเม้งยอมให้ความร่วมมือในการสังหารชานนท์ จังหวะนั้นสอนวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าเห็นชานนท์เดินอยู่แถวชายหาดกับเขมิกา เฮียเม้งสั่งการให้เขาคัดมือดีๆไปจัดการเก็บทั้งคู่ให้สิ้นซาก ประชาร้องห้ามไว้ขืนให้คนไปเล่นงานพวกนั้นซึ่งๆหน้ามีหวังตำรวจดมกลิ่นมาถึงเรา จะโดนจับกันหมด แล้วบอกแผนฆ่า
ชานนท์อย่างไร้ร่องรอยให้เฮียเม้งฟัง...
จดหมายก่อนตายของขวัญตาไม่เขียนถึงบัณฑิตกับชานนท์เท่านั้น ยังมีข้อความฝากขอโทษอิงอรด้วยชานนท์จึงนำจดหมายไปให้เจ้าตัวอ่าน ถึงกับร้องไห้ไม่หยุด...
ฝ่ายเขมิกาไม่กล้าบอกความจริงเรื่องขวัญตาตายให้พ่อฟัง เกรงอาการป่วยของท่านจะทรุดลงไปอีก จึงโกหกว่าตามหาพี่จนทั่วแล้ว แต่ไม่มีวี่แวว
ooooooo
พิธีเก็บอัฐิของขวัญตาจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงชานนท์ อิงอร และเขมิกาอยู่ร่วมบรรจุอัฐิของเธอเก็บไว้ในเจดีย์เท่านั้น เรื่องคดีความครั้งนี้ชานนท์แจ้งตำรวจไปแล้วว่าอิงอรไม่ติดใจในการเสียชีวิตของขวัญตา ส่วนเรื่องเงินสินสอด เขาบอกตำรวจไปว่าขวัญตาไม่ได้ขโมย แต่เขาเป็นคนให้ไปเอง
“ทำไมคุณทำแบบนี้ ขวัญตาทำกับคุณไม่ใช่น้อย” อิงอรอดสงสัยไม่ได้
“เธอเขียนจดหมายขอโทษผมแล้วนี่ครับ นี่คือสิ่งที่ผมจะอโหสิกรรมให้เธอได้”
อีกมุมหนึ่งไม่ห่างกันนัก ประชาซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ พอรู้ว่าขวัญตาตายแล้ว ถึงกับน้ำตาซึม รอจนกระทั่งชานนท์ เขมิกา และอิงอรพากันกลับไปแล้ว จึงออกมายืนหน้าเจดีย์เก็บอัฐิของเธอ
“ฉันเกลียดเธอ แต่ฉันไม่เคยลืมเธอเลยขวัญตา ฉันอยากรู้ว่าเธอเคยรักฉันบ้างไหม...ทำไมเธอต้องทำร้ายฉันให้เจ็บปวดทรมานอย่างนี้ เพราะมัน ไอ้ชานนท์
ถ้าไม่มีมัน เราคงได้แต่งงานกันไปแล้ว แกพรากสิ่งที่ฉันรักไป แกก็ต้องตายตามไปด้วย” ประชาขบกรามแน่นด้วยความแค้น...
ในระหว่างที่ประชาจมอยู่กับความแค้นที่มีต่อชานนท์ ปรียาพาแววนิลมากินข้าวนอกบ้าน บังเอิญเจอโยธินมากับผู้หญิงอื่น แถมคุยกันกะหนุงกะหนิง แววนิลโกรธแทนเขมิกา ปราดเข้าไปต่อว่าฝ่ายหญิงที่คิดจะแย่งสามีชาวบ้าน จนเกือบจะลงไม้ลงมือกัน โยธินกับปรียาต้องช่วยกันแยกคนของตัวเองออกไป
หลังจากพาแววนิลไปรอในรถแล้ว ปรียาเข้ามาคุย กับโยธินเป็นการส่วนตัว ต่อว่าเขาว่าแต่งงานแล้วทำไมทำแบบนี้ ถ้าเขมิการู้เข้าต้องเกิดเรื่องแน่ เขาตัดสินใจสารภาพความจริงว่าเขากับเขมิกาไม่ได้แต่งงานกัน เนื่อง จากเขาเพิ่งรู้ว่าเธอรักคนอื่น ก็เลยถอยออกมาก่อนจะถลำลึกไปมากกว่านี้
ปรียาเดาออกว่าหมายถึงใคร ไม่อยากให้ชานนท์กับเขมิกาสมหวังในความรัก ยุส่งไม่ให้โยธินยอมแพ้เหมือนที่เขาเคยสอนเธอเอาไว้ ชายหนุ่มไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไป ถ้าดึงดันแต่งงานก็เท่ากับฉุดเขมิกาตกนรก ไปด้วยกัน ปรียาอดถามไม่ได้ว่าผู้หญิงที่มากับเขาเป็นแฟนใหม่ของเขาหรือ
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมก็กินข้าวกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยจะได้ไม่ต้องมีสมองไปนึกถึงเรื่องอื่น”
ปรียาเป็นกังวลว่าชานนท์กับเขมิกาจะลงเอยกัน จึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่บอกใครแม้แต่แววนิล...
เสร็จจากเรื่องขวัญตา ชานนท์ตัดสินใจจะกลับกรุงเทพฯ จึงแวะมาลาเขมิกาที่บ้านด้วยตัวเอง จุมพลดีใจ แบบไม่มีเม้มที่เขาจะกลับไปเสียที และหวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ชานนท์ถึงกับสะอึก แต่ฝืนยิ้มให้ เขมิกาเห็นท่า ไม่ดี รีบพาเขาไปส่งที่รถ พร้อมกับขอโทษแทนปู่ที่พูดจาไม่ค่อยเข้าหูคน
จังหวะนั้น แววนิลโทร.มาฟ้องพี่ชายว่าเจอสามีของเขมิกากำลังอี๋อ๋ออยู่กับสาวอื่นในร้านอาหาร ให้เขาช่วยเตือนเธอด้วย แต่ชานนท์ไม่กล้าบอก
ooooooo
โชคยังเข้าข้างคนดี สมุนสองคนของเฮียเม้งเผลอ ตัวคุยกันเสียงดังระหว่างนั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้าน เรื่องที่ สอนจะล่อเขมิกากับชานนท์ไปยิงทิ้งที่สวนยางร้าง โดย ไม่รู้ว่าปิ้งนั่งกางหนังสือพิมพ์ปิดหน้าอยู่ที่โต๊ะถัดไป...
ทางฝ่ายประชากับเฮียเม้งรวบรวมสมุนพร้อมอาวุธครบมือ ไปดักรออยู่สองข้างทางบนถนนเข้าสวนยาง ร้างตามแผนการที่วางเอาไว้ กำชับให้สมุนเตรียมจุดประทัด ที่หน้าสวน เพื่อกลบเสียงปืนไม่ให้ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงตื่นตระหนก หลังจากทุกอย่างพร้อม เฮียเม้งรีบโทร. สั่งให้สอนลงมือได้เลย...
ณ โรงแรมที่พักของชานนท์ สอนรับคำจากเจ้านายแล้ววางสาย กำลังจะออกไปรอด้านหน้า ชนเข้ากับอิงอรที่เดินเลี้ยวมาจากอีกทางหนึ่ง เขารีบขอโทษแล้วเดินก้ม หน้างุดๆจากไป อิงอรมองปืนที่เหน็บเอวเขาด้วยความเคลือบแคลงสงสัย ครู่ต่อมา เธอมาพบชานนท์ซึ่งนั่งรอ อยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางและถุงใส่ของฝาก เขายื่นกุญแจรถตัวเองให้เธอไว้ใช้ระหว่างอยู่ที่นี่ เผื่อไปไหนมาไหนจะได้สะดวก
“คุณเป็นคนดีจริงๆ ถ้าขวัญตาเลือกคุณ ชีวิตเธอคงไม่เดินทางผิดแบบนี้”
“ทุกคนทำผิดกันได้ ผมเองก็เคยเกือบเป๋เหมือนกันถ้าไม่ใช่เพราะมีคนคอยดึงผมกลับมา”
เธอรู้ว่าเขาหมายถึงเขมิกาแต่ไม่ได้พูดอะไร จังหวะนั้น เขมิกาเดินเข้ามาเร่งชานนท์ให้ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะไม่ทันรถทัวร์ ชายหนุ่มไหว้ลาอิงอรแล้วคว้ากระเป๋าเดินทางออกไปกับเขมิกา
อิงอรจะกลับห้องเห็นถุงใส่ของฝากลืมทิ้งไว้รีบคว้าถุงวิ่งตาม ด้านสอนแอบซุ่มรออยู่แถวที่จอดรถหน้าโรงแรม เห็นชานนท์กับเขมิกาเดินไปขึ้นรถกระบะ รีบ สตาร์ตมอเตอร์ไซค์รอ อิงอรวิ่งออกมาเจอสอนกำลังจ้องไปทางรถกระบะของลูกสาวจำได้ว่าเป็นผู้ชายที่พกปืนเมื่อครู่ จะไปเตือนชานนท์ แต่เขาขับรถออกไปเสียก่อน โดยมีสอนขี่มอเตอร์ไซค์ตาม อิงอรสังหรณ์ใจว่าจะเกิด เรื่องไม่ดี รีบวิ่งไปขึ้นรถของชานนท์ที่ทิ้งไว้ให้ใช้
ooooooo
ปิ้งร้อนใจมาก พยายามโทร.เตือนเขมิกาให้ระวังตัว แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายของเธอ นึกถึงชานนท์ขึ้นมาได้ รีบโทร.เข้ามือถือของเขาแทน ชานนท์กำลังจะรับสาย แต่เห็นสอนซิ่งมอเตอร์ไซค์ปาดซ้ายป่ายขวา รีบหักพวงมาลัยหลบ ทำให้รับโทรศัพท์ไม่ได้
สอนหลอกล่อให้เขาขับรถไล่ตามจนใกล้ถึงทางลาดเข้าสวนยางตามแผน รีบโทร.แจ้งเฮียเม้งให้เตรียมตัว พอพวกคนร้ายเห็นรถของชานนท์วิ่งลงมาจากทางลาด ก็สาดกระสุนใส่จนรถพรุนทั้งคัน ประชา เฮียเม้งกับพวกคิดว่าชานนท์และเขมิกาตายแน่นอน แต่เกิดผิดแผน ทั้งคู่ไหวตัวทันโดดหนีไปก่อนที่รถจะถึงที่หมาย พวกคนร้ายกรูกันเข้าไปดูที่รถจึงไม่พบใคร ทันใดนั้นมีเสียงหวอรถตำรวจดังลั่น
“เราหลงกลมันแล้ว หนีก่อน” ประชาตะโกนลั่น
ปิ้งขี่มอเตอร์ไซค์นำรถตำรวจ 2 คันเข้ามา พวกคนร้ายพากันแตกฮือ มีเสียงปืนยิงปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว ปิ้งเห็นสภาพรถกระบะของเขมิกาแล้วใจเสียคิดว่าลูกพี่ตายแน่นอน รีบวิ่งไปดู ยังไม่ทันจะเปิดประตูรถกระสุนปลิวว่อนเข้ามาจนต้องพุ่งไปหลบหลังรถ เขมิกาเข้ามาตบบ่า เขาถึงกับสะดุ้งโหยง หันมาเห็นเธอกับชานนท์ร้องลั่นว่าผีหลอก
“ฉันยังไม่ตายโว้ย ดีที่แกพาตำรวจมาทันเวลา” เขมิกามองลอดใต้ท้องรถเห็นเฮียเม้งกับประชากำลังหนีเข้าไปในสวนยาง บอกให้ชานนท์รออยู่ที่นี่ แล้วรีบวิ่งตาม เขาจะไปด้วย แต่ถูกยิงสกัดไว้ ทำให้ตามไม่ได้...
เฮียเม้งถูกกระสุนปืนของตำรวจยิงเข้าที่ขาได้รับบาดเจ็บ ขอร้องให้ประชาช่วยพาหนี เขากลับถีบหัวส่งแล้วหนีไปคนเดียว เขมิกาไล่ตามประชาจนทัน ตะโกนสั่งให้หยุด เขาหันกลับมาสาดกระสุนใส่ เธอโดดหลบหลังต้นไม้ได้อย่างหวุดหวิด อิงอรขับรถตามมาเห็นประชากำลังเล็งปืนไปที่ลูกสาวตัวเอง รีบลงจากรถเข้าไปแย่งปืน เขมิกาตกใจลืมตัวร้องเรียกแม่ลั่น ประชายิ้มร้ายตะโกนสวนทันที
“นี่แม่แกหรือ ดี...แบบนี้มันถึงจะเจ็บปวดกว่า” ประชาพูดจบ ตบอิงอรล้มคว่ำแล้วยิงซ้ำ แต่กระสุนหมดเขาไม่พอใจขว้างปืนทิ้ง ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในป่าทึบฝั่งตรงข้าม เขมิการีบประคองแม่ให้ลุกขึ้น อิงอรดีใจถามว่ายอมรับตนเป็นแม่แล้วหรือ เขมิกาไม่ตอบ โวยวายกลบเกลื่อนว่าบ้าหรือเปล่าที่เข้าไปแย่งปืนแบบนั้น
“จะให้แม่เห็นลูกโดนยิงต่อหน้าต่อตาได้ยังไง แม่เคยยอมให้คนอื่นพรากลูกไปครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้แม่จะไม่ยอมอีก ถึงแม้แม่จะต้องตายก็ตาม”
“คนอื่นพรากลูกไป หมายถึงอะไร คุณทิ้งฉันไว้แล้วหนีไปไม่ใช่หรือ”
“แม่ขอโทษ ยกโทษให้แม่นะเข็ม แม่ตั้งใจจะอุ้มหนูกับพี่ขวัญหนีไปกับแม่ แต่ปู่แย่งตัวหนูไป แม่ไม่เคยทิ้งหนู แม่ไม่ได้อยากทิ้งหนู” อิงอรกอดเขมิกาไว้ขณะที่หญิงสาวนิ่งอึ้ง เพราะปู่บอกตลอดเวลาว่าแม่ทิ้งเธอไป เขมิกาคลายความแข็งกร้าวลง ค่อยๆยกแขนโอบกอดท่านตอบ ชานนท์มองภาพนั้นอย่างซาบซึ้งใจ...
จุมพลเรียกเขมิกากับปิ้งมาชำระความทันทีที่กลับถึงบ้าน จะเฆี่ยนทั้งคู่โทษฐานเอาตัวไปเสี่ยงไม่เข้าเรื่อง ชานนท์ขอรับผิดแทนทั้งคู่ เพราะเป็นฝ่ายขับรถไล่ตามสอนเอง จุมพลได้ที ตำหนิเขายกใหญ่ แล้วบอกให้ปิ้งไปส่งเขากลับ ชานนท์ถูกไล่ซึ่งๆหน้าถึงกับเครียด แต่ก็ยอมเดินตามปิ้งออกไป ทันทีที่เขาคล้อยหลัง จุมพลสั่งห้ามเขมิกาไปไหนมาไหนกับไอ้หนุ่มกรุงนั่นอีก เขมิกาเถียงว่าประชาหนีไปได้ อาจย้อนกลับมาเล่นงานเขาอีก
“ปู่บอกว่าไม่ให้ยุ่ง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” จุมพลตวาดจบไอออกมาอย่างแรง
“ปู่อย่าเพิ่งพูดเยอะเลยนะ เข็มเชื่อปู่แล้ว ปู่ไปนอนพักก่อนนะ” เขมิกาประคองจุมพลไปที่เตียง ขยับจะไปแต่นึกอะไรขึ้นมาได้ หันไปถามเขาว่าวันที่แม่หนีไป เขาแย่งเธอมาจากแม่ใช่ไหม จุมพลยอมรับว่าใช่ แกล้งโวยวายกลบเกลื่อนว่าตกลงเธอใจอ่อนกับอิงอรแล้วใช่ไหม ถึงกล้ามาคาดคั้นเขาแบบนี้ เขมิกาไม่อยากให้ปู่เครียด บอกให้พักผ่อนได้แล้ว เขาไม่ยอมพักจนกว่าเธอจะตอบมาก่อนว่าอยากจะไปอยู่กับนังแพศยานั่นใช่ไหม
“ถึงเขาจะเป็นแม่ แต่ก็ไม่เคยเลี้ยงเข็มมา ยังไงเข็มก็รักปู่มากกว่า เรื่องจะไปอยู่กับเขาไม่เคยอยู่ในหัวเข็มเลยสักนิด” เขมิกาคุกเข่าลงกับพื้นกอดขาปู่ไว้ จุมพลใจชื้นลูบหัวหลานรักเบาๆ
ooooooo
เขมิกาอยากให้แม่ได้เจอพ่อ จึงวางแผนให้อาหมอหลอกล่อจุมพลให้ไปที่ห้องตรวจโรค เปิดทางสะดวกให้อิงอรได้เข้าไปเยี่ยมบัณฑิต เธอก้มกราบเขาที่ปลายเท้าขอโทษทั้งน้ำตาในสิ่งที่ได้ทำไป
บัณฑิตดีใจน้ำตาคลอเบ้าที่ได้เจอหน้าเมียรัก เขมิกาหลบออกจากห้องพักฟื้น ปล่อยให้ท่านทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน เจอชานนท์ยืนรอท่าอยู่ก่อนแล้ว เขาเห็นหน้าเครียดๆของเธอรีบปลอบว่าอย่าคิดมาก เธอทำถูกแล้วที่เปิดโอกาสให้แม่ได้พบกับพ่อ เขมิกาบอกเสียงเศร้าว่าตกลงกับแม่ไว้แล้ว จะยังไม่บอกพ่อเรื่องพี่ขวัญตาย
“อีกอย่างหนึ่ง อาหมอก็แนะนำว่าควรรอให้พ่อดีขึ้นกว่านี้ก่อน”
ชานนท์เห็นสมควรแก่เวลา ขอตัวกลับก่อนไม่อยากถึงกรุงเทพฯค่ำ ก่อนจะไปเขาย้ำกับเธอหลายครั้ง ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็โทร.หาเขาได้ตลอด 24 ชั่วโมงไม่ต้องเกรงใจ เขมิกาใจหายเมื่อเห็นเขาเดินจากไป มองตามน้ำตาไหลพราก อิงอรออกจากห้องเห็นสายตาที่ลูกมองชานนท์ ยิ่งมั่นใจว่าทั้งคู่รักกัน...
ทางด้านประชาไม่ยอมรามือ จ้างวานอึ่งไปหลอกพาแววนิลออกจากบ้าน โดยให้โกหกว่าตำรวจจับเขา
ได้แล้ว อยากให้เธอกับพี่ชายไปชี้ตัว พอดีชานนท์ติดลูกค้าสำคัญจึงให้อึ่งมารับแทน แววนิลหลงเชื่อ ขึ้นรถไปด้วยคล้อยหลังไม่นาน รถแท็กซี่ที่ชานนท์นั่งแล่นมาจอดหน้าบ้าน มณฑาเข้ามารายงานอย่างร้อนรนว่าแววนิลหายตัวไป เขาติงว่าอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ เธออาจไปกับปรียาก็ได้ มณฑาพยักหน้ารับ แต่ไม่วายเป็นกังวล...
ขณะปรียากำลังทำความสะอาดห้องพักให้โยธิน ชานนท์โทร.มาถามหาน้องสาว เธอถึงกับตกใจ
“ไม่นี่คะ นิลไม่ได้อยู่กับปรียา...ฉันต้องกลับแล้วค่ะคุณโย พี่นนท์โทร.มาบอกว่านิลหายไป” ปรียาพูดจบผลุนผลันออกจากห้อง โดยมีโยธินตามไปติดๆ...
ในเวลาเดียวกัน แววนิลเอะใจเพราะเส้นทางไม่คุ้นตา สั่งให้อึ่งจอดรถ แต่เธอไม่ยอมจอดให้ แววนิลโกรธเข้ายื้อแย่งพวงมาลัย รถเสียการควบคุมพุ่งเข้าหาเสาไฟฟ้าข้างทาง อึ่งเหยียบเบรกได้ทัน แววนิลไถลไปข้างหน้าตามแรงเบรก หัวกระแทกคอนโซลรถแน่นิ่ง อึ่งตั้งสติได้ เร่งเครื่องรถออกไปอย่างรวดเร็ว...
ทันทีที่เห็นหน้าปรียา มณฑาต่อว่าต่อขานเป็นการใหญ่ที่ทิ้งแววนิลไว้คนเดียวทั้งๆที่มีหน้าที่ดูแล ชานนท์ต้องขอร้องให้เธอใจเย็นๆก่อน ปรียาคงไม่อยากให้เป็นแบบนี้ จังหวะนั้นประชาโทร.เข้ามือถือของชานนท์ แจ้งว่าเป็นคนจับตัวแววนิลไปเอง ชานนท์ยินดีจะจ่ายเงินค่าไถ่ให้ ถ้าเขาปล่อยเธอเป็นอิสระ
“กูไม่เอาเงิน เอาชีวิตของแกมาแลกกับน้องสาว พรุ่งนี้ฉันต้องได้เห็นหน้าแก ไม่งั้นคอยรับศพสวยๆของน้องแกได้เลย” ประชาหัวเราะราวกับคนบ้าก่อนจะวางสาย มณฑาร้อนใจมาก ถามชานนท์ว่าประชาจับตัวคุณหนูไปไว้ไหน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พรุ่งนี้ประชาจะ โทร.บอกเส้นทางเป็นระยะๆ โย่งแนะให้แจ้งตำรวจ
“ห้ามแจ้งเด็ดขาดถ้าฉันไม่ได้สั่ง มันอาจจะฆ่านิลได้ ประชามันเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว”...
ด้านโย่งเป็นห่วงคุณผู้ชายมาก บ่นให้แป้นกับเม่นฟังว่าไม่อยากปล่อยให้เขาไปช่วยคุณนิลคนเดียว ครั้นอาสาจะไปด้วยเขาก็ไม่ให้ไป จะแจ้งตำรวจก็ไม่ยอมให้แจ้ง แป้นว่าถ้าประชาได้เงินก็คงจะปล่อยคุณนิลเอง
“มันไม่เอาเงิน มันจะเอาชีวิตคุณผู้ชาย ฉันจะช่วยคุณผู้ชายอย่างไรดี”
เม่นแนะให้ตามพี่นางฟ้ามาช่วย โย่งไม่รอช้ารีบโทร.หาเขมิกาทันที...
เขมิกากำลังปรนนิบัติพ่ออยู่ในห้องพักฟื้นตอนที่โย่งโทร.หา เธอถึงกับหน้าตื่นหันไปบอกพ่อว่าชานนท์กำลังเดือดร้อน เธอต้องไปช่วย จุมพลมาทันได้ยินพอดี ห้ามเธอไปเด็ดขาด เขมิกาไม่ยอมเพราะครั้งนี้หมายถึงชีวิตของชานนท์ ผู้เฒ่าน้ำเค็มไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องไปยุ่งกับไอ้หนุ่มเมืองกรุงนั่นนัก
“เพราะเข็มรักเขา เข็มทนเห็นเขาตายไม่ได้” เขมิกาพนมมือไหว้อ้อนวอนปู่อนุญาตให้เธอเข้ากรุงเทพฯ ถ้าเขายอมให้ไป จะให้ทำอะไรเธอยอมทุกอย่าง บัณฑิตช่วยขอร้องอีกแรงหนึ่ง จะให้กราบก็ยอม แล้วพยายาม จะลุกจากเตียง จุมพลรีบเข้าไปจับตัวไว้ สั่งไม่ให้ลูกชายทำแบบนี้ แล้วหันไปทางเขมิกา
“เอ็งอยากจะไปก็ไป แต่เอ็งต้องสัญญามาก่อนว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอกับผู้ชายคนนี้”
เขมิกาจำใจให้คำมั่นสัญญาทั้งน้ำตา
ooooooo
ถึงเวลาตามนัด ชานนท์ขับรถออกจากบ้านโดยมีเขมิกาขี่มอเตอร์ไซค์คู่ชีพสะกดรอยตาม เขาเห็นเธอทางกระจกส่องหลัง ไม่อยากให้หญิงที่ตัวเองรักสุดหัวใจต้องมาเสี่ยงอันตรายด้วย หลอกให้เธอตามเข้าไปในซอยตัน พูดจนเธอหลงเชื่อว่าเขายินยอมให้ไปช่วยแววนิลด้วย
แต่พอเขมิกาเผลอ ชานนท์ฉกมอเตอร์ไซค์ของเธอหนี ทิ้งรถไร้กุญแจของตัวเองไว้ให้ดูต่างหน้า...
ในเวลาเดียวกัน ที่จวงจันทร์สปา เยาว์แอบได้ยินลูกสาวตัวเองโทร.รายงานประชาถึงความเคลื่อนไหวของชานนท์ อีกทั้งยังทวงเงินค่าจ้างที่เธอช่วยหาซื้อปืนและช่วยลักพาตัวแววนิลไปให้ ถึงกับโวยวายลั่น
“ทำไมแกทำเรื่องเลวๆได้ถึงขนาดนี้ ฉันไม่มีลูกอย่างแก” เยาว์ไม่พูดเปล่าตบหน้าอึ่งฉาดใหญ่ เธอทำใสซื่อ ไม่รุู้ว่าแม่พูดเรื่องอะไร เยาว์ชี้หน้าว่าไม่ต้องมาโกหก ตนได้ยินกับหู อึ่งไม่พอใจดันแม่พ้นทาง จะเดินหนี
นายชิ้นจับแขนไว้ “พ่อจะไม่ปล่อยให้แกทำผิดกับคุณชานนท์ ตามมานี่” แล้วลากแขนอึ่งออกไป ครู่ต่อมานายชิ้นกับเยาว์ลากลูกสาวตัวดีมาที่บ้านเลิศ-วิริยะ ชานนท์ไม่อยู่ พบแต่มณฑา โย่งและแป้น
“คนที่หลอกพาคุณนิลไปให้ไอ้ประชา มันคือลูกสาวผมเอง...นังอึ่งรีบบอกคุณนมไปสิว่าแกพาคุณหนูไปที่ไหน” นายชิ้นสั่งเสียงเขียว...
ฝ่ายเขมิกาจัดการต่อสายตรงที่คอพวงมาลัยรถของชานนท์อย่างชำนาญ อึดใจเดียวเครื่องยนต์ก็สตาร์ตติด เธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแผนที่ดูตำแหน่งที่ชานนท์อยู่ แล้วขับตามไปอย่างรวดเร็ว
ooooooo
