คิวบิก

จงซินรับคำสั่งจากหลินหลานเซ่อไปแจ้งแก่ซานกุ้ยและเพ่ยอิงที่ห้องประชุมฉายหงกรุ๊ปว่า หลิน-หลานเซ่อจะยกตำแหน่งผู้นำสูงสุดให้แก่หย่งเหวิน เพ่ยอิงสบถว่าหลินหลานเซ่อเป็นบ้าไปแล้วหรือที่อยู่ๆ จะยกตำแหน่งให้หย่งเหวิน จงซินชี้แจงว่า

“หย่งเหวินจับตัวคิวบิกไปและยื่นเงื่อนไขให้คุณหลินออกจากตำแหน่งผู้นำสูงสุดครับ ถ้าคุณหลินไม่ทำตามมันจะฆ่าคิวบิก”

ซานกุ้ยถามว่าคิวบิกคือเด็กผู้หญิงที่ไปเจรจากับคารอสใช่ไหม เพ่ยอิงตอบแทนว่าใช่ ชื่อฤทัยนาคเป็นเพื่อนสนิทกับมีนาคู่หมั้นของตน

“เอาล่ะครับ เป็นอันว่าท่านซานกับคุณเพ่ยอิงรับทราบนะครับว่าพรุ่งนี้คุณหลินจะจัดงานแถลงข่าว” จงซินสรุปแล้วกลับ เหลือแต่เพ่ยอิง มีนาและซานกุ้ย เพ่ยอิงโทษว่าเป็นเพราะซานกุ้ยไปเอาหย่งเหวินมาเลี้ยงถามประชดว่าเป็นไงล่ะลูกรักของท่าน มีนาเห็นว่าเพ่ยอิงพูดมากไปจึงชวนกลับ

เมื่ออยู่ลำพังคนเดียว ซานกุ้ยนึกถึงหย่งเหวินพึมพำอย่างเจ็บปวด เสียใจ...

“หย่งเหวิน วันนั้น ฉันไม่น่าเก็บแกมาจากข้างถนนเลยจริงๆ”

ซานกุ้ยนึกถึงวันนั้น...วันที่เขาเก็บหย่งเหวินมาเลี้ยงอย่างไม่ตั้งใจ เพราะเขาไปเจอหย่งเหวินไปขโมยน่องไก่ของเฮียคนหนึ่งกิน ถูกเฮียจับตีจนซานกุ้ยต้องเข้าไปห้าม

เวลานั้นหย่งเหวินเนื้อตัวมอมแมมร้องไห้น้ำตาอาบหน้าบอกว่าตนหิว อ้อนวอนซานกุ้ยให้ช่วยตนด้วย เมื่อซานกุ้ยเข้าไปห้ามถูกเฮียคนนั้นไล่ตะเพิดว่าไม่เกี่ยวกับเขา ซานกุ้ยทนไม่ได้บอกว่า

“ถ้าลื้อตีมันอีก ลื้อเจอดีแน่ ทำไมต้องตีมันด้วย” เฮียบอกว่ามันขโมยน่องไก่กิน ซานกุ้ยถามหย่งเหวินว่าจริงไหม เขาร้องไห้บอกว่าตนไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ซานกุ้ยจึงจ่ายค่าไก่ทั้งตัวให้เฮียชดเชยน่องไก่ที่หย่ง–เหวินขโมยกินไปหนึ่งน่อง แล้วยังมอบเงินให้หย่งเหวินเอาไปกินข้าว สอนว่าอย่าริอ่านขโมยของคนอื่นอีก

หย่งเหวินขอไปอยู่กับซานกุ้ย เล่าและอ้อนวอนอย่างน่าสมเพชว่า “ผมไม่มีพ่อแม่ เกิดมามีแต่ก๋ง พอก๋งตายผมก็ไม่รู้จะอยู่กับใครนะครับท่าน ผมสัญญาว่าผมจะเป็นคนดี จะรับใช้ท่าน ดูแลท่านไปตลอดชีวิต ท่านคือพ่อคนที่สองของผม”

ซานกุ้ยจึงรับหย่งเหวินไปอยู่ด้วยในฐานะบุตรบุญธรรม คิดถึงอดีตแล้วมองปัจจุบัน ซานกุ้ยพึมพำอย่างเจ็บแค้น

“แกมันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน คนอย่างแกไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”

ooooooo

เพ่ยอิงคิดไม่ตก บอกมีนาขณะเดินออกจากห้องประชุมว่าเสร็จธุระแล้วต้องโทร.คุยกับหลินหลาน-เซ่อเพราะเขาทำแบบนี้ไม่ถูก อยู่ๆจะยกตำแหน่งผู้นำสูงสุดให้หย่งเหวินง่ายๆได้ไง

มีนาบอกว่าถ้าหลินไม่ยอมนาคก็ต้องตาย เพ่ยอิงโต้ว่าผู้หญิงคนเดียวไม่สำคัญเท่ากับตำแหน่งผู้นำสูงสุดหรอก พอถูกมีนาถามว่าถ้าเป็นตนเขาก็จะปล่อยให้ตายงั้นหรือ 

“ไม่ใช่นะ สำหรับคุณมันเป็นข้อยกเว้น แต่สำหรับหลินหลานเซ่อเขาไม่เคยรักใคร เขาเป็นคนไร้หัวใจ เขาไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อเด็กนั่น” พอมีนาบอกว่าหลิน–หลานเซ่อรักนาค เพ่ยอิงไม่เชื่อ “คุณอย่ามาอำผมเลยคนอย่างหลินหลานเซ่อไม่มีทางรักผู้หญิงหน้าตาแบบนั้นแน่”

“คุณอย่าดูถูกเพื่อนฉันนะ นาคเขาเป็นคนฉลาด สมาร์ท แล้วก็เก่ง แล้วคุณหลินก็รักเขามากด้วยจะบอกให้รู้ไว้”

“จริงเหรอ หลินหลานเซ่อน่ะหรือจะรักเด็กนั่น” เพ่ยอิงยังไม่อยากเชื่อ

ooooooo

หย่งเหวินเข้ามาหานาคพร้อมกับนันทกา บอกนาคว่าหลินหลานเซ่อยอมมอบตำแหน่งผู้นำสูงสุดของฉายหงกรุ๊ปให้ตนแล้ว นาคไม่เชื่อ

“แสดงว่าเธอไม่รู้ตัวจริง ๆ ใช่ไหม ว่าหลินหลานเซ่อ มันคิดยังไงกับเธอ มันรักมันยอมสละตำแหน่งผู้นำสูงสุดให้ฉันแล้ว เธอควรจะภูมิใจนะที่เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเพราะหลินหลานเซ่อไม่เคยรักใคร”

นาคต่อรองว่าถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยตนกับพี่สาวได้แล้วสิ หย่งเหวินไม่ปล่อยเพราะถ้าปล่อยเธอสองคนไปง่ายๆ ก็ไม่สมศักดิ์ศรีกับตำแหน่งเงาของเธอ

แผนของหย่งเหวินคือต้องการให้นาคฆ่าหลิน–หลานเซ่อหลังจากเขาแถลงข่าวลาออกจากตำแหน่ง โดยเธอจะต้องเข้าไปยิงหลินทันที นาคปฏิเสธเด็ดขาดว่าตนไม่มีวันฆ่าหลินหลานเซ่อ หย่งเหวินถามว่าแล้วถ้าตนฆ่าพี่สาวเธอล่ะ

“ไม่นะ แกอย่าทำอะไรพี่นันนะ” นาคตกใจมาก

“เธอต้องเลือกแล้วว่าระหว่างชีวิตของหลินหลาน–เซ่อกับพี่สาวเธอ เธออยากให้ใครมีชีวิตอยู่ต่อ...” แล้วสั่งลูกน้องให้เอาตัวนันทกาออกไป นันทกาตกใจมากร้องขอความช่วยเหลือจากนาค หย่งเหวินถามนาคว่าตกลงเธอจะเลือกชีวิตใคร

ฝ่ายจงซิน บอกหลินว่าอยากให้เขาทบทวนการตัดสินใจใหม่อีกครั้ง หลินบอกว่าตนคิดดีแล้ว เพราะฤทัยนาคเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตตน เธอมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด แม้แต่ชีวิตของตน

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปจัดการทุกอย่างตามที่คุณหลินสั่ง” เมื่อจงซินออกไปแล้ว หลินบอกกับตัวเองว่า

“ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ฉันก็จะทำเพื่อเธอฤทัยนาค”

ooooooo

รุ่งขึ้น บรรดากรรมการของฉายหงกรุ๊ปทยอยกันมาที่ห้องประชุม หลายคนไม่รู้ว่าหลินเรียกประชุมเรื่องอะไร จนเมื่อจงซินกล่าวเปิดประชุมและให้หลิน-หลานเซ่อแถลงแก่ที่ประชุม

หลินหลานเซ่อเอ่ยถึงตลอดระยะเวลาสิบปีที่ตนสืบทอดตำแหน่ง ตนได้รับการสนับสนุนจากทุกท่านเป็นอย่างดี เขาขอบคุณพี่น้องและเพื่อนในฉายหงกรุ๊ปแล้วจึงแถลงว่า

“และที่ผมเชิญทุกท่านมาวันนี้ ก็เพื่อจะบอกให้ทุกท่านทราบว่าผมขอสละตำแหน่งผู้นำสูงสุดของฉายหงกรุ๊ป และผมขอลาออกจากทุกตำแหน่งของฉาย–หงกรุ๊ป”

หย่งเหวินยิ้มอย่างผู้ชนะ ส่วนกรรมการอื่นๆ 

พากันยกมือขอแสดงความคิดเห็น บ้างถามว่าใครจะเป็นประธานคนต่อไป บ้างถามว่าเราจะไม่โหวตกันหรือ บ้างถามว่าหลินจะให้ใครสืบอำนาจต่อ บางคนคาดเดาว่า ต้องเป็นซานกุ้ยเพราะอาวุโสสูงสุด

“เอาล่ะครับ เงียบก่อน ขอให้ทุกท่านฟังทางนี้

คนที่จะมาสืบทอดตำแหน่งผู้นำสูงสุดของฉายหงกรุ๊ปคือ...หลางหย่งเหวิน”

มีเสียงท้วงติงว่าต้องเป็นท่านซานถึงจะถูกเพราะอาวุโสสูงสุด บ้างติงว่าหย่งเหวินยังมีคดีกับหลินอยู่ 

บางคนเสนอให้เพ่ยอิงขึ้นดำรงตำแหน่งขัดตาทัพไปก่อน หลายคนเห็นด้วย จงซินตัดบทขึ้นว่า

“เอาล่ะครับ ขอให้ทุกท่านเงียบและฟังทางนี้ ตามกฎของฉายหงกรุ๊ป ผู้นำสูงสุดมีอำนาจเพียงคนเดียวที่จะมอบตำแหน่งให้กับใครก็ได้ ฉะนั้นเมื่อคุณหลิน–หลานเซ่อได้มอบตำแหน่งให้กับคุณหลางหย่งเหวินแล้ว ถือว่าหลางหย่งเหวินได้รับสิทธิ์นั้นอย่างชอบธรรม”

“ถูกของจงซิน นับแต่นี้ไป หลางหย่งเหวินคือผู้นำสูงสุดของฉายหงกรุ๊ป” หลินสรุปพรรคพวกของหย่งเหวินปรบมือกันเกรียวกราว หย่งเหวินพยักหน้าไปที่ข้างเวที ทันใดนั้นนาคเดินออกมา

“ฤทัยนาค” หลินหลานเซ่ออุทานอย่างคาดไม่ถึง นาคเดินมาหยุดตรงหน้าหลินต่อว่าเขาว่า ทำไมทำแบบนี้ ทำไมต้องเสียสละเพื่อตน “ก็เธอยังเคยสละชีวิตเพื่อฉันเลย ทำไมฉันจะทำเพื่อเธอไม่ได้” หลินดึงนาคที่น้ำตา รินเข้าไปกอด

เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันระเบ็งเซ็งแซ่ว่าทำไมหลินกอดเด็กผู้หญิงคนนั้น เด็กนั่นเป็นใคร ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ในห้องประชุมนั้น นาคนึกถึงที่หย่งเหวินบอกว่า “ทันทีที่หลินหลานเซ่อแถลงข่าวจบ ระเบิดเวลาจะเริ่มทำงาน”

วินาทีนั้น หย่งเหวินยกรีโมตขึ้นกด!

นันทกานั่งอยู่ในห้องขัง เสียงปี๊ดจากระเบิดที่มัดอยู่ใต้เก้าอี้ดังขึ้น เลขเริ่มนับถอยหลังจาก 60-59-58...

หลินหลานเซ่อยังกอดนาคอยู่ พอเขาก้มจูบหน้าผากนาคเสียงปืนก็กัมปนาทขึ้น แผ่นหลังของหลินเลือดทะลัก หลินสะดุ้งเฮือก นาคเอ่ยเสียงเครือ “ฉัน ขอโทษ...หลานเซ่อ...” แล้วเธอก็ยิงซ้ำอีกนัดหนึ่งหลิน ตาค้างหงายล้มตึงกลางห้อง

ทุกคนในห้องประชุมตะลึง นาคหันมองหย่งเหวิน บอกเขาว่า “ฉันทำตามสัญญาแล้ว” หย่งเหวินหยุดกดรีโมต ทันที ระเบิดเวลาที่ใต้เก้าอี้หยุดทำงาน นันทกาถอนใจ ที่รอดตายหวุดหวิด

จงซินตะโกนบอกลูกน้องให้พาหลินส่งโรงพยาบาล และสั่งให้จับนาค ซานกุ้ยด่าหย่งเหวินอย่างโกรธแค้นว่า

“แกนี่มันเลวจริงๆ หย่งเหวิน”

ทุกคนประณามนาคอย่างรุนแรง เสียงตะโกนเสียงด่าทอและเสียงตื่นตระหนกเซ็งแซ่ไปทั้งห้องประชุม ผู้คนอลหม่านไปหมด นาทีนี้แพทริกเข้ามาพร้อมตำรวจสิบนาย เขาสั่งท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียดว่า

“พวกคุณไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นหน้าที่ของกฎหมาย ส่งตัวเธอมาให้ผม” จงซินไม่ยอมถือว่านี่เป็นเรื่องภายในไล่ให้แพทริกกลับไปเสีย แพทริกสั่งให้ส่งนาคให้ตนเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นจะจับทุกคน

“ทิ้งปืนถ้าไม่อยากตาย” ฉินฝูก้าวเข้ามาข้างหลังแพทริก ทุกคนหันมอง หย่งเหวินยิ้มพอใจชมฉินฝูว่าดีมาก

ลูกน้องแพทริกถามว่าจะเอาอย่างไร จะจับหรือจะถอย แพทริกสั่งเข้ม “จับมัน!” แล้วยิงฉินฝูถูกที่แขน

เกิดการยิงตอบโต้กันสนั่นไปทั้งห้องประชุม

ซานกุ้ยยกปืนจะยิงหย่งเหวิน แต่หย่งเหวินกระชากลูกน้องมารับกระสุนแทนแล้วยิงสวนถูกหน้าอกซานกุ้ย เลือดกระฉูด สัตว์นรกหย่งเหวินตามยิงซ้ำผู้เลี้ยงดูมันจนตายคามือ!

ส่วนเพ่ยอิงก็ถูกยิงเข้าที่ท้องล้มลง จงซินจะยิงหย่งเหวิน แต่ลูกน้องมันยิงคุ้มกันแล้วพาหนีออกไป จงซินวิ่งตามหมายเด็ดชีวิตมันให้ได้!

ooooooo

ฉินฝูถูกแพทริกยิงร่วง แพทริกวิ่งขึ้นบนเวทีถามว่าฤทัยนาคหายไปไหน ไม่ทันมีใครตอบก็มีเสียงตะโกนขึ้นว่าไฟไหม้ ร้องบอกกันให้รีบออกจากตึก

เมื่อไฟไหม้ ลิฟต์ใช้ไม่ได้ทำให้ทุกคนต้องวิ่งลงทางบันได จึงยิงปะทะกันเป็นระยะ ลูกน้องพาหย่งเหวินวิ่งจะออกทางประตูหนีไฟ แต่ประตูล็อก ลูกน้องบอกว่า เราถูกปิดทางไว้หมดแล้ว

มันพากันวิ่งลงมาเจอจงซิน จงซินถูกหย่งเหวินยิงที่หัวไหล่จนหงาย แล้วหย่งเหวินก็กระชากประตูหนีไฟเข้าไปได้มันล็อกประตูทันที บอดี้การ์ดวิ่งมาดูจงซินถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง

จงซินไม่ตอบ ถามว่าหย่งเหวินล่ะ บอดี้การ์ดบอกว่าวิ่งเข้าไปที่ชั้น 20 แล้ว

“ดี...ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” จงซินยิ้มพอใจ

ปรากฏว่า หย่งเหวินถูกล่อเข้าไปในห้องที่หลินรออยู่ มันเห็นหลินหลานเซ่อในเงาสลัวก็กระหน่ำยิงใส่

ทันที กระจกแตกเปรี้ยง หย่งเหวินกระหน่ำจนหมดแม็ก

ไฟในห้องสว่างพรึ่บ จึงเห็นหลินหลานเซ่อยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกระจก หย่งเหวินยกปืนจะยิงอีกแต่กระสุนหมด

“แกหมดทางหนีแล้วหย่งเหวิน” หลินเอ่ย หย่งเหวินถามว่าเขายังไม่ตายหรือ หลินยิ้มเยาะ “แกคงคิดว่าฉันจะโง่ยกฉายหงกรุ๊ปให้แกง่ายๆงั้นสิ”

“แต่ฉันเห็นนังเด็กนั่นยิงแกเลือดสาด”

“แกลืมไปแล้วหรือว่าเธอเป็นใคร เธอคือคิวบิก เธอเป็นเงาของฉัน”

“แกจะบอกว่านังเด็กนั่นจัดฉากทั้งหมดขึ้นมางั้นหรือ” หย่งเหวินงงเป็นไก่ตาแตก หลินเล่าให้มันฟังแก้โง่ว่า ฉินฝูเป็นคนเอาปืนให้นาค บอกว่าเป็นปืนถ่ายหนัง และให้กระสุนปลอมที่ไม่มีหัวกระสุนให้ด้วย หย่งเหวินหายโง่ถามว่า “ไอ้ฉินฝูนี่มันหักหลังฉันงั้นเหรอ”

“แกคิดว่าแกมีเงินซื้อตัวฉินฝูมากกว่าฉันงั้นเหรอ” เป็นคำถามที่ทำให้หย่งเหวินหายโง่เป็นครั้งที่สอง หลินด่าว่า “คนเลวอกตัญญูอย่างแกอย่าว่าแต่เกิดเป็นคนเลย เกิดเป็นสัตว์ก็ไม่สมควรด้วยซ้ำ”

หย่งเหวินระบายความคับแค้นริษยาว่าหลินไม่เคยลิ้มรสความขมขื่นอย่างตนที่เกิดมาไม่มีแม้แต่พ่อแม่ ต้องกล้ำกลืนรับใช้คนอื่นทั้งที่เบื่อและรำคาญซานกุ้ยเต็มกลืน บอกหลินว่า

“แกรู้ไหม ทุกครั้งที่ฉันเห็นแก ฉันเกลียดแกแค่ไหนแต่ฉันต้องอดทน อดทนเพื่อรอวันนี้ แต่แกกับนังเด็กนั่นกลับทำลายความฝันของฉัน” เห็นหลินยกปืนจะเหนี่ยวไก หย่งเหวินแหวะเสื้อให้ดูแผงระเบิดที่หน้าอก “ถ้าแกยิงฉัน แกก็จะได้ตายพร้อมกับฉันเหมือนกัน อย่าคิดจะลอง เพราะถ้าแกลั่นไก ฉันก็จะกดระเบิดทันที”

หลินกำปืนอึ้ง หย่งเหวินได้ทีพูดอย่างเป็นต่อว่า

“นังคิวบิกมันคงคิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าฉันจะมีแผนสำรองไว้ดัดหลังแก ฮ่ะๆๆ...ทิ้งปืนซะหลินหลานเซ่อไม่งั้นเราจะตายด้วยกันเดี๋ยวนี้”

ooooooo

ที่ทางเดินชั้นล่างของตึก นาคเดินมาเจอจงซินเห็นเขาบาดเจ็บที่หัวไหล่ จงซินบอกว่าเล็กน้อยเท่านั้น นาคถามถึงหลินหลานเซ่อ จงซินบอกว่า

“คุณหลินกำลังจัดการกับหย่งเหวินข้างบน” นาค พึมพำว่าหวังว่าเขาจะทำสำเร็จ จงซินพูดอย่างมั่นใจว่า “คนอย่างคุณหลินไม่เคยทำอะไรไม่สำเร็จ...เธอนี่สมกับเป็นคิวบิกจริงๆ ทุกอย่างเดินไปตามแผนที่เธอวางไว้เหลือแค่หลินเหนี่ยวไกยิงหย่งเหวิน ทุกอย่างก็จะจบ”

นาคเบรกว่าอย่าเพิ่งยอกันตอนนี้เลย รอให้หลินหลานเซ่อกลับลงมาก่อนเถอะ จงซินก็ยังพูดอย่างมั่นใจว่า

“ฉันว่าไม่มีอะไรผิดพลาดน่า”

เป็นนาทีที่หลินกับหย่งเหวินกำลังเผชิญหน้าวัดใจกันวินาทีต่อวินาที มือหย่งเหวินแตะที่ชนวนพร้อมกดระเบิด

“ฉันให้เวลาแกสามวินาที ถ้าแกไม่ทิ้งปืน ฉันจะกดระเบิดทันที สาม...สอง...หนึ่ง!”

หย่งเหวินไม่ทันกดชนวนระเบิด ก็ถูกหลินยิงมือร่วงหงายลงกับพื้น หลินเดินมาดูเห็นว่าตายแล้วจึงเดิน ออกไป แต่วินาทีเดียว นิ้วหย่งเหวินก็กระดิก มันใช้นิ้วโป้งกดชนวนระเบิดจนสำเร็จ!

พริบตานั้นตึกระเบิดสนั่นหวั่นไหว เปลวไฟพวยพุ่งออกมาจากหน้าต่างอย่างรุนแรง

ooooooo

ที่ชั้นล่าง นาคกับจงซินแหงนมองขึ้นไป นาคตะโกน

“หลินหลานเซ่อ...” แล้ววิ่งขึ้นไปทันที จงซินคว้าแขนไว้ถามว่าจะไปไหน “ฉันจะไปหาหลินหลานเซ่อ”

“จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเขาก็ลงมา ตึกกำลังจะระเบิด”

“ไม่...ฉันต้องไปดูเขา” นาคสะบัดหลุดวิ่งขึ้นไปไม่ฟังเสียง มีบอดี้การ์ดสองคนวิ่งตามไป

ที่บันไดในตึก หลินหลานเซ่อกำลังวิ่งลงมา นาคก็กำลังวิ่งขึ้นไป ในขณะที่ตึกก็กำลังถล่มลงเป็นส่วนๆ

“หลินหลานเซ่อ...หลินหลานเซ่อ...นายอยู่ไหน...” นาคตะโกนเรียกท่ามกลางเสียงระเบิดตึกถล่มและไฟไหม้

นาควิ่งขึ้นไปจนถึงชั้น 9 ผลักประตูเข้าไปในห้อง ท่ามกลางเสียงระเบิดและไฟโหมไหม้อย่างรุนแรง

เมื่อร้องเรียกและมองหาไม่เจอหลินหลานเซ่อ นาควิ่งไปที่ห้องทิ้งขยะ หยุดมองลงไปเห็นแต่ขยะไม่พบใคร ในขณะที่ด้านหลังไฟก็ลามไล่ตามและระเบิดก็ยังดังไม่หยุด

พริบตานั้น ไฟสว่างวาบเข้าเต็มหน้านาค เธอร้องสุดเสียง แล้วตึกก็ถล่มลงมากองเป็นซาก!

ooooooo