ชาติเสือพันธุ์มังกร
ตอนที่ 12
แววตากรุ้มกริ่มของทรงวาดทำให้ปิ่นมุกเขินเฉไฉกลบเกลื่อน
“เรียนจบก็ต้องไปใช้ทุนที่ต่างจังหวัดต่ออีกตั้งหลายปี เฮียรอไปก่อนนะ”
“อั๊วรู้นะ...เกรดเฉลี่ยลื้อขอทุนต่อแพทย์เฉพาะทางได้สบายๆ ถ้าลื้อต่อเฉพาะทางก็ต้องเรียนที่นี่ จบแล้วก็ใช้ทุนด้วยการเป็นอาจารย์แพทย์แทน...อั๊วพูดถูกไหมล่ะ”
“ร้ายนักนะเฮีย แอบหาข้อมูลมาซะละเอียดเลย ถ้าอั๊วเป็นปิศาจน้อยนะเฮียก็ต้องเป็นพ่อปิศาจแน่ๆ”
“อั๊วรอลื้อมานานแล้วนะ ลื้อไม่เห็นใจอั๊วบ้างเหรออาจู”
ทรงวาดอ้อนเสียงอ่อน ปิ่นมุกชอบใจแต่ทำค้อนใส่ “รอนานแค่ไหนกันเชียว”
“ก็ตั้งแต่ลื้อยังเด็ก”
“สมภารกินไก่วัด!”
“ลื้อจะให้อั๊วรอจนแก่ไม่มีแรงเคี้ยวไก่เลยรึไงอาจู”
ปิ่นมุกแกล้งถอนใจหน่ายๆ ก่อนยิ้มกว้างเมื่อเขาดึงไปกอดและหอมแก้มฟอดใหญ่...ความรักเก็บไว้มานานจะได้เบ่งบานหอมหวานสมปรารถนาเสียที...
การรอคอยของทรงวาดสิ้นสุดอีกสองปีต่อมาเมื่อปิ่นมุกเรียนจบและได้เป็นหมอเต็มตัว รณชิตก็ได้เลื่อนยศเป็นร้อยตำรวจเอกแต่ยังแวะเวียนมาเยี่ยมทรงวาดกับปิ่นมุกเสมอในฐานะลูกค้าประจำร้านข้าวต้ม
ทรงวาดมีความสุขกับทุกวันที่ผ่านมาตลอดสองปี และแล้ววันที่เขารอคอยก็มาถึง...วันรับปริญญาของปิ่นมุก เถ้าแก่หนุ่มถือวิสาสะเข้าไปปลุกถึงในห้องนอนจนปิ่นมุกอดบ่นไม่ได้
“ทีหลังเฮียอย่าทำงี้อีกนะ หน้าตาตอนตื่นนอนมันดูได้ซะที่ไหนล่ะ”
“ยังไงอั๊วก็ต้องอยู่กับหน้าตื่นนอนของลื้อไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว จะอายอั๊วไปทำไมอาจู”
คำพูดเย้าของเขาทำให้ปิ่นมุกหน้าแดงก่ำ ต้องแสร้งทำโมโหกลบอารมณ์เขิน
“เฮียเป็นผู้ชายไม่เข้าใจหรอกน่ะ...ออกไปเดี๋ยวนี้เลยเฮีย!”
ooooooo
